Μπερδέματα της ζωής

«Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος».  Ιερεμίας 29:11.

Στον Θεό αρέσουν τα μπερδέματα; Ή ο Κύριος είναι Θεός τάξης και ευθείας οδού και απεχθάνεται τα μπερδέματα; Ισχύει και το ένα και το άλλο, γιατί τόσο μέσα στην Αγία Γραφή όσο και στις ζωές μας, ο Θεός επιλέγει και τους δύο δρόμους.

Ανεξάρτητα από τα προβλήματα που εμείς κάποτε δημιουργούμε, ο Θεός δεν λέει όχι στους μπερδεμένους και ακατανόητους δρόμους. Γι’ Αυτόν αποτελούν ένα καλό μέσο για να Τον εμπιστευόμαστε και ν’ αφήνουμε εντελώς τον σχεδιασμό και τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια Του. Πράγμα που αμφιβάλλω αν αρέσει πραγματικά σε κανέναν μας!

Σκεφτείτε πόσο μπερδεμένοι ήταν οι δρόμοι του Ιωσήφ μέχρι ένα ξεκάθαρο σχέδιο του Θεού ν’ αρχίσει να ξετυλίγεται μπροστά του. Μπερδεμένο και το σχέδιο της ζωής του Μωυσή, αν και σ’ αυτόν μπορούμε, τουλάχιστον, να καταλογίσουμε βιασύνη ν’ αναλάβει λίγο βίαια την υπεράσπιση του λαού του. Θλιβερό εκείνο της Ναομί και της Ρουθ, μέχρι να βρουν ανάπαυση στο σπίτι του Βοόζ. Eπώδυνο και απρόβλεπτο το σχέδιο της ζωής του Δαβίδ, έως ότου γίνει βασιλιάς. Τραγικό το σχέδιο ζωής του Μαροδοχαίου και ολόκληρου του λαού Ισραήλ, μέχρι να εκδηλωθεί η πρόνοια του Θεού. Μπορούμε να συνεχίσουμε κι’ άλλο… Ανησυχητική η βραδιά με τους μαθητές να καταποντίζονται στη θάλασσα της Γαλιλαίας, ενώ παράλογα αργοπορημένο μοιάζει το σχέδιο με την ανάσταση του Λαζάρου, καθώς ο Χριστός δεν επιλέγει εκείνη τη φορά τον «ευθύ» και «απλό» δρόμο των θαυμάτων Του.

Όποιον δρόμο κι αν επιλέγει ο Θεός στη ζωή σας, μείνετε προσκολλημένοι πάνω Του. Καταλάβατε ή δεν καταλάβατε, πράξατε ορθώς ή πράξατε λάθος, μείνετε με εμπιστοσύνη στον δρόμο που Εκείνος ανοίγει ή κλείνει κάθε φορά.  Ακόμη κι αν θυμάστε αδυναμίες και σφάλματα, ακόμη κι αν πιστεύετε ότι τίποτα περισσότερο δεν θα μπορούσατε να είχατε κάνει, μη χάνετε την πίστη σας στον Θεό.

Ο Θεός θέλει να μας μάθει ότι ακόμη και στα μπερδέματα και στους σκολιούς δρόμους που συχνά η ζωή μάς φέρνει αξίζει να Τον εμπιστευόμαστε, αφήνοντας τον σχεδιασμό πάνω Του. Οι πιστοί άνθρωποι της Αγίας Γραφής συχνά έχαναν εντελώς τον έλεγχο των γύρω πραγμάτων και της ίδιας τους της ζωής, ποτέ όμως δεν έχαναν τον Κύριο, γι’ αυτό δεν έχασαν και το τέλειο σχέδιο που Εκείνος είχε για τη ζωή τους.

Εξπέρ στην κριτική;

Σας έχει τύχει σίγουρα να ακούσετε άτομα να μιλάνε μετά από εξετάσεις. «Τα θέματα ήταν βατά, αν είχες διαβάσει, έγραφες». «Οι καλά προετοιμασμένοι και ψύχραιμοι τα πήγαν καλά». Από την άλλη: «Δεν έφτανε ο χρόνος για τα θέματα». Ή ακόμη: «Ένα καταραμένο κομπρεσέρ δούλευε ασταμάτητα έξω από το εξεταστικό κέντρο και δεν σε άφηνε να συγκεντρωθείς…».  Αν τύχει και η εξεταστική δοκιμασία δεν είναι κοινή για όλους, όπως μια συνέντευξη για ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα ή μια πρόσληψη σε εργασία, ο καθένας μπορεί να παινεύεται ή να κλαίγεται.

Ο Θεός άνοιξε μπροστά μας μια ζωή να ζήσουμε και διάφορα τεστ να περάσουμε. Η ζωή του καθενός μας είναι το πεδίο της δικής του προσωπικής δοκιμασίας. Μοιάζει σαν ένα τεστ επιτυχίας (ή αποτυχίας). Πολλοί πιστεύουν ότι τα καταφέρνουν με επιτυχία στο τεστ της ζωής, ενώ ακριβώς δίπλα τους άλλοι αποτυγχάνουν στο «ίδιο τεστ». Γι’ αυτό ακούμε να λένε «Και εγώ είχα μια απρόβλεπτη οικογενειακή ζωή και πολλές οικονομικές δυσκολίες. Και μένα μου τα έφερε η ζωή ανάποδα. Όμως…»

Όμως, τι ; Όμως δεν το έβαλα κάτω, αλλά πάλεψα; Ναι, αυτό σίγουρα οφείλουμε να κάνουμε. Ωστόσο, ας είμαστε φειδωλοί στις κρίσεις μας. Δεν έχουμε όλα τα δεδομένα για τις ζωές των άλλων. Δεν έχουμε όλη τη γνώση που να μας καθιστά εξπέρ στην κριτική. Ξέρουμε σε όλες τις περιπτώσεις αν το «θέμα» που έπεσε σε μας έπεσε και στον άλλο; Είχαμε όλοι ακριβώς τον ίδιο χρόνο, τον ίδιο βαθμολογητή, τις ίδιες διαμορφωμένες συνθήκες; Μήπως είχαμε την ίδια οικονομική ή συναισθηματική στήριξη, ακόμη και τον ίδιο χαρακτήρα;

Ο Θεός μάς καλεί να είμαστε «βραδείς» στο να μιλάμε και γρήγοροι να αφουγκραζόμαστε τους άλλους. Είναι πνευματικός νόμος, επίσης, ότι με όποιο μέτρο κρίνουμε, μ’ αυτό θα κριθούμε. Μια πνευματική κατάκτηση του χριστιανού είναι να μην ασχολείται με τις ζωές γύρω του. Όχι μόνο να μη τις σχολιάζει με τρίτους. Αυτό κάποιοι το αποφεύγουν επιδέξια. Ωστόσο, δεν είναι σίγουρο ότι αποφεύγουν εξίσου καλά να κριτικάρουν μέσα τους τις αποτυχίες και τα στραβά της ζωής των άλλων. Ο Φαρισαίος στην προσευχή του σχολίαζε (!) την αποτυχημένη ζωή του τελώνη. Εμείς, δεν έχουμε μάλλον αυτό το θράσος, αλλά κάτι από τη στάση του Φαρισαίου μένει σήμερα στη σκέψη μας, καθώς  η «επιτυχημένη» στα μάτια μας ζωή μας είναι πάντα λίγο καλύτερη από…  

« Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι κάθε άνθρωπος γρήγορος στο να ακούει, αργός στο να μιλάει, αργός σε οργή…» Ιάκωβος 1:19.

Ο Θεός μάς καλεί να καλλιεργήσουμε την υπηρεσία μας και όχι την ευαισθησία μας.

Το ξεκαθαρίζω: ο χριστιανός είναι σίγουρα ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Ακόμη κι αν δεν διαθέτει επαρκώς ενσυναίσθηση, αν δέχθηκε τον Χριστό να κατοικεί μέσα του, δεν μπορεί να μην Τον αφήσει να τον μεταμορφώνει σε άνθρωπο πράο και ευαίσθητο στις αδυναμίες και στις ανάγκες των γύρω του.

Αντιθέτως, ο χριστιανός δεν πρέπει να καταντήσει ένα κλειστό και ευαίσθητο ως προς τον εαυτό του άτομο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θ’ αφήνει τον καθένα να κάθεται στην πλάτη του, αλλά ότι, αντί να καλλιεργεί διαρκώς τις παραξενιές και τις ευαισθησίες του, ν’ αφήνει μάλλον το Άγιο Πνεύμα και τη Βίβλο να καλλιεργούν ένα πνεύμα ευαισθησίας και υπηρεσίας ως προς τους άλλους.

Μεγάλωσα σε θεοσεβούμενο περιβάλλον, αλλά όχι σωστά συνειδητοποιημένο. Αν αγαπούσα κάποιον πολύ ήταν ο εαυτός μου και είχα το θάρρος, ή το θράσος, να φέρω τα πάντα στα μέτρα μου εντός και εκτός σπιτιού. Όταν ο Θεός μού φανέρωσε το πρόσωπό Του, κάτι έσπασε μέσα μου: ο εαυτός μου. Ακόμη ψάχνω αυτόν τον παλιό εαυτό, μ’ αυτά τα θέλω και τα όνειρα, μ’ αυτές τις αξίες, τους τρόπους και τις σκέψεις.

Τελικά, συνειδητοποίησα στην πορεία ότι ο Θεός δεν ήρθε στη ζωή μου για να με κάνει «ευαίσθητη», αλλά δυνατή. Ο Θεός δεν έδωσε τον Γιο του στον σταυρό για να «περισώσω» τον εαυτό μου μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον -ή ακόμη να τον «περισώσω» από ένα κοσμικό/αμαρτωλό περιβάλλον-, αλλά για να δώσω τον εαυτό μου. Ο Χριστός δεν θυσιάστηκε για να σκέφτομαι κάθε τόσο αν με αγαπούν, ποιος με στραβοκοιτάζει ή με εχθρεύεται, γιατί μου στερούν ευλογίες και χαρές, γιατί μερικοί δεν με θυμούνται ή δεν αναγνωρίζουν τον κόπο μου, γιατί κάποιοι με σχολιάζουν, γιατί άλλοι έχουν ένα σωρό παράπονα, ενώ άλλοι βρίσκουν στραβά πάνω μου.

Νομίζω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να μας κρίνει και να βγάζει τα συμπεράσματά του, είτε μας κρίνει καλά είτε άσχημα. Ο Χριστός δεχόταν κρίση και διαφορετική συμπεριφορά από όλους ανεξαρτήτως. Οι Φαρισαίοι, οι πρεσβύτεροι και οι αρχιερείς Τον έκριναν. Ο λαός είχε τη γνώμη του. Οι μαθητές τη δική τους. Η οικογένειά Του τη δική της. Ο Χριστός δεν ασχολήθηκε ούτε με τις γνώμες των άλλων, ούτε με τις συμπεριφορές τους. Ούτε προβληματιζόταν αν Του έθιγαν «ευαισθησίες». Ο Χριστός αγωνίστηκε να είναι δυνατός, ώστε να υπηρετήσει τους άλλους. Ο Χριστός πειράστηκε και έπαθε, ώστε να «μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται» (Εβραίους 2:18).

Κρατήστε μέσα σας αυτήν την αλήθεια: ο Θεός δεν μας κάλεσε να καλλιεργήσουμε την «ευαισθησία» μας, αλλά να καλλιεργήσουμε την υπηρεσία μας. 

Διχασμένος στο να επιλέγεις το καλό;

Αναζητάτε μια ισορροπία στη ζωή σας και νιώθετε ότι δίνετε πάρα πολλά και ότι λαμβάνετε λίγα; Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν αυτήν την αίσθηση! Νιώθουν κουρασμένοι, αδικημένοι και ματαιωμένοι.  Ωστόσο, αν τόσοι πολλοί άνθρωποι γύρω μας είναι «αδικημένοι», ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι λίγοι «τυχεροί» που απομυζούν εμάς τους υπόλοιπους, όταν είμαστε τόσοι πολλοί εμείς, οι άλλοι, που δίνουμε;

Πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά δίνουν και πόσοι είναι αυτοί που παίρνουν από τους γύρω τους; Δίνω δεν θα πει δίνω εκεί που έχω υποχρέωση να δώσω! Π.χ., το να δίνω στην οικογένειά μου, σε αγαπημένους μου συγγενείς, φίλους ή αδελφούς, στο μέτρο και στο βαθμό που υποχρεώνομαι να δώσω, δεν είναι θυσία που πρέπει να τη διατυμπανίσω, λες και είμαι το θύμα. Είναι χρέος. Γι’ αυτό, είναι λάθος να νιώθω θύμα επειδή μαγείρεψα ένα φαγητό, τακτοποίησα εκκρεμότητες στο σπίτι, τηλεφώνησα σε κάποιους συγγενείς, εξυπηρέτησα ένα φίλο, προσποιήθηκα ότι δεν κατάλαβα σε μια παρεξήγηση. Οι σχέσεις έχουν αμοιβαίες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις: δεν μπορώ να παίρνω από τους άλλους τις καλές στιγμές, τα ωραία συναισθήματα, και όταν έρθει η ώρα να δώσω κόπο και χρόνο – πέρα από τα συναισθήματα- ν’ αρχίσω να λέω ότι αδικούμαι, κουράζομαι, με εκμεταλλεύονται…

Όχι ότι δεν συμβαίνει να μας εκμεταλλεύονται. Όμως, σε γενικές γραμμές, οι σχέσεις δεν είναι σε κάθε στιγμή ισοβαρείς. Κάποτε είναι ένα μέλος που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος. Εντούτοις, αυτό που μετράει είναι η διάθεση και η συστηματική προσπάθεια να είμαι το άτομο που οφείλω να είμαι και χρωστώ να είμαι μπροστά σε Θεό και ανθρώπους.

Ο Χριστός μάς προειδοποίησε ότι τους τελευταίους καιρούς η αγάπη πολλών ανθρώπων θα παγώσει, γιατί η ανομία θα πληθύνει. Αυτό μπορεί να γίνει μάλλον με δύο τρόπους.

Πρώτον: η αγάπη μου ψυχραίνεται, γιατί ο εαυτός μου αποκτά μεγαλύτερη αξία από όλους τους υπόλοιπους. Γιατί να τον παιδέψω; Για χάρη των παιδιών μου; Κι αν αύριο μού πουν γεια; Για χάρη του άντρα / της γυναίκας μου; Αξίζει; Για χάρη φίλων /αδελφών που σήμερα με θυμούνται, ενώ αύριο περνούν δίπλα αδιάφορα; Η αγάπη μου αρχίζει να σβήνει, γιατί φοβάμαι και γιατί θέλω ν’ απολαύσω και όχι να δώσω.

Δεύτερον: Η αγάπη μου ψυχραίνεται, γιατί κουράστηκα. Όταν η ανομία και η εκμετάλλευση θεριεύουν, αρχίζω να γίνομαι εσωστρεφής και πονηρεμένη. Δεν θέλω να πληγωθώ, ούτε να γίνω το θύμα στα σχέδια ζωής των άλλων.

«Και επειδή η ανομία θα πληθύνει, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» (Ματθαίος 24:12). Διασχίζουμε μια δύσκολη εποχή για τους συνειδητούς χριστιανούς, γιατί σχεδόν καθημερινά πρέπει να επιλέγουμε μεταξύ του δρόμου του καλού, του «χρέους» της αγάπης και της υπομονής  ή του δρόμου που οδηγεί στον εαυτό μας. Ο Θεός να μας δώσει σοφία, ώστε να μην αναλωθούμε στο να ικανοποιήσουμε τα σχέδια ζωής των άλλων. Να μας δώσει, όμως, και άφθονη χάρη και υπομονή για να στηρίξουμε τα σχέδια της ζωής των άλλων που οδηγούν στη βασιλεία Του.   

Όταν η καρδιά καταλαβαίνει

Πάντα το λέμε, γιατί και οι ίδιοι το έχουμε βιώσει, ότι δεν είναι το μυαλό μόνο του που καταλαβαίνει και εκτελεί πράγματα. Είναι το μυαλό και η καρδιά μαζί. Το μυαλό μπορεί να αντιληφθεί συλλογισμούς και επιχειρήματα. Το μυαλό μπορεί να συλλάβει τη γνώση. Το μυαλό μπορεί να δεχτεί ερεθίσματα από ακούσματα. Ωστόσο, έρχεται στη συνέχεια η καρδιά που αποφασίζει τι θα κάνει με όλα όσα άκουσε και κατάλαβε.

Όταν ο Πέτρος έκανε το πρώτο επίσημο κήρυγμα της εκκλησίας, την ημέρα της Πεντηκοστής, το πλήθος που άκουγε ήρθε σε κατάνυξη. Για την ακρίβεια, «ήρθε σε κατάνυξη η καρδιά τους»  (Πράξεις των Αποστόλων 2:37). Αυτά που άκουσαν επηρέασαν το κέντρο των αποφάσεών τους, άρα, τη θέλησή τους. Πράγματι, όταν το μυαλό μας καταλαβαίνει και θέλει να κάνει πράγματα, είναι γιατί η καρδιά μας έχει αγγιχτεί. Όσοι αγγίχτηκαν από το κήρυγμα του Πέτρου έσπευσαν να πουν : «Τι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;» (Πράξεις 2:37). Αυτό είναι και το κλειδί όταν καταλαβαίνουμε με την καρδιά: ΘΕΛΟΥΜΕ να κάνουμε πράγματα.

Σας έτυχε να μιλάτε στους δικούς σας, να μιλάτε στους φίλους σας ή στους αδελφούς σας, να προσπαθείτε να συμβουλέψετε κάποιους, και αυτοί να μην καταλαβαίνουν; Μπορεί να μη λένε όχι, μπορεί να συμφωνούν, ή να διαφωνούν. Όποια στάση κι αν κρατούν, να ξέρετε ότι πραγματικά έχουν καταλάβει αυτό που τους είπατε από την αλλαγή της συμπεριφοράς τους. Αν θέλουν να κάνουν κάτι προς την κατεύθυνση που τους υποδείξατε, είναι γιατί η καρδιά τους κατάλαβε και τους κινητοποίησε. Το ίδιο όμως ισχύει και για σας όταν άλλοι σας μιλάνε! 

Δύο από τις αγαπημένες μου προτάσεις είναι : «Δεν καταλαβαίνει η καρδιά του». Και η αντίθετή της: «Κατάλαβε η καρδιά του, γι΄αυτό συμπεριφέρεται έτσι». Κατάλαβε η καρδιά του και ΘΕΛΕΙ να βοηθήσει. Κατάλαβε η καρδιά του και ΘΕΛΕΙ να ζητήσει συγνώμη. Κατάλαβε η καρδιά του και ΘΕΛΕΙ να πάρει αυτόν τον δρόμο και όχι τον άλλο. Γι’ αυτό και ο Κύριος όταν μιλάει, απευθύνεται πρωτίστως στην καρδιά και όχι στο μυαλό του ανθρώπου.

«Τι σκέφτεστε ότι δεν έχετε ψωμιά· δεν αντιλαμβάνεστε ακόμα ούτε καταλαβαίνετε; Πωρωμένη έχετε ακόμα την καρδιά σας;» Μάρκος 8:17.

«Ω, ανόητοι και βραδείς στην καρδιά στο να πιστεύετε σε όλα όσα μίλησαν οι προφήτες…» Λουκάς 24:25.

Η έρημος ξεσκεπάζει την αλήθεια

«Και ο Ιησούς, πλήρης Αγίου Πνεύματος, επέστρεψε από τον Ιορδάνη· και φερόταν από το Πνεύμα στην έρημο,  πειραζόμενος από τον διάβολο 40 ημέρες …». Λουκάς 4:1.

Κάποια στιγμή θα κληθείς να περάσεις τη δική σου έρημο στη ζωή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη διασχίσεις, εφόσον είσαι άνθρωπος που πιστεύεις στον Θεό. Η έρημος είναι το μεγάλο σχολείο από το οποίο θα περάσουμε όλοι για να δώσουμε τις εξετάσεις μας και, αν χρειαστεί, να διδαχτούμε πράγματα.

Ο Κύριος έμεινε στην έρημο 40 ημέρες: αυτό ήταν ένα καθορισμένο από τον Θεό διάστημα πειρασμού και δοκιμασίας, πριν ξεκινήσει τη δημόσια διακονία Του. Όχι ότι δεν υπήρξαν στη συνέχεια κι άλλες ώρες μοναξιάς και απόσυρσης για να βρεθεί μόνος Του με τον Θεό ή ότι δεν αντιμετώπισε άλλους πειρασμούς από τον διάβολο. Ωστόσο, αυτές οι 40 ημέρες ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη και παρατεταμένη περίοδος κατά την οποία ο Χριστός δοκίμασε πειρασμούς της ανθρώπινης φύσης και κατάλαβε τι είναι η μοναξιά, η ανάγκη, η εργαλειακή και κατά βούληση επίκληση των υποσχέσεων του Θεού, καθώς και ο πειρασμός για απόλαυση δόξας και τιμής.

Με όλα αυτά και πολλά ακόμη θα βρεθείς αντιμέτωπος στη δική σου έρημο. Και καθώς θα την περνάς, θα αντιληφθείς ότι είναι στην έρημο που φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας σου. Είναι στην στέρηση, στην απομόνωση, στην έλλειψη φίλων, στην έλλειψη σημαντικών στόχων, στην ανούσια καθημερινότητα που μένεις μόνος με τον εαυτό σου και με τους φόβους, τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου, που ξεσκεπάζεται όλος ο εσωτερικός σου κόσμος.

Ο διάβολος θα έρθει απλά να κάνει τη δουλειά του. Δεν θα είναι δικό του φταίξιμο, ούτε και φταίξιμο του Θεού, αν οι πειρασμοί που περνάς δώσουν το έναυσμα για ελιγμούς ή σχέδια «εξόδου» από την έρημο.

Απλά να θυμάσαι ότι μια πετυχημένη και άξια τιμής υπηρεσία, μια δυνατή μαρτυρία στους γύρω σου στηρίζεται πάντα σε σιωπηλές και ιδιωτικές νίκες που οι μόνοι που τις γνωρίζουν είσαι εσύ, ο Θεός και ο διάβολος.  

Αν περιμένεις ν’ ακούσεις τη φωνή του Θεού

Αν περιμένεις ν’ ακούς τη φωνή του Θεού …τρέχοντας, το πιο πιθανόν είναι να μην την ακούς ποτέ! Ξέρω, μοιάζουν συχνά αστείες αυτές οι βεβαιότητές μας, γιατί έχουμε δει τον Θεό να κάνει πράγματα τα οποία είπαμε ότι δεν πρόκειται να κάνει ποτέ. Και το αντίθετο : να μην κάνει πράγματα για τα οποία ήμασταν σίγουροι ότι θα ενεργήσει. 

Η ελευθερία του Θεού να δρα όπως κρίνει κάθε φορά, και σύμφωνα μ’ ένα βαθύτερο σχέδιο που έχει για μας, δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν έχει αρχές και νόμους που ισχύουν. Τυχαίνει συχνά κάποια «παρέκκλιση» του Θεού να μεταλλάσσεται σε νόμο που όλοι θα θέλαμε να ισχύει, ενώ αποτελεί μάλλον την εξαίρεση παρά τον κανόνα.

Λέμε, για παράδειγμα: Μήπως αυτός/ αυτή προσευχήθηκαν περισσότερο για κάποιο ζήτημα; Μήπως ζήτησαν περισσότερο το θέλημα του Θεού σε κάποιον τομέα; Μήπως σπατάλησαν πολύ χρόνο παρακαλώντας τον Θεό να τους οδηγήσει στους δρόμους τους; Και ίσως γνωρίζουμε ότι όχι μόνο μπορεί μερικοί να μην προσευχήθηκαν ιδιαίτερα, αλλά να έχουν ενεργήσει βιαστικά, ίσως και επιπόλαια.

Ωστόσο, αυτό δεν ακυρώνει τις αρχές του Θεού. Αν επιθυμείς ο Κύριος να σε διδάξει, αν σε απασχολεί να σε οδηγήσει στην αλήθεια Του και να σου φανερώσει «το απόρρητό Του» για πράγματα που σε ενδιαφέρουν, πρέπει να Του δώσεις χρόνο και ταπεινή καρδιά. Αυτά τα δύο διαχωρίζουν τον «ερασιτέχνη» μαθητή από τον αληθινό μαθητή του Θεού.

Ο Θεός δεν συνηθίζει να διδάσκει βιαστικούς χριστιανούς. Βιαστικός είναι αυτός που δεν θέλει να περιμένει ιδιαίτερα και νοιάζεται πιο πολύ για το αποτέλεσμα και την απάντηση, παρά για τη διαδικασία της διδασκαλίας, μέσα από την οποία θα αποκτήσει βαθύτερη γνώση του Θεού.

Ο Θεός δεν συνηθίζει να διδάσκει αντιδραστικούς ή απείθαρχους. «Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο του» (Ψαλμός 25:9) σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να διδαχτεί πρέπει να είναι ταπεινός, υπομονετικός και επιδεκτικός μαθήσεως. Να μπορεί να μένει ήσυχος και ήρεμος, καθώς επιλέγει την ταπεινή θέση εκείνου που επιμένει να διδαχτεί από τον Θεό, ακόμη κι αν αυτό πάρει χρόνο και κόπο. Εσύ επιλέγεις πόσο θέλεις να επενδύσεις στη σχέση σου με τον Θεό και αν αυτή έχει πιο μεγάλη αξία από άλλες σχέσεις και επιλογές σου.  Η απόφασή σου δεν ακυρώνει την αλήθεια : «Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο του» (Ψαλμός 25:9) .

Γίνε κήρυκας των αρετών Του

«Εσείς, όμως, είστε «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο», λαός τον οποίο ο Θεός]απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως». Α΄Πέτρου 1:9.

Ο Θεός δεν μας κάλεσε να κηρύξουμε απλά ένα βιβλίο (τη Βίβλο) με τις αλήθειες της. Κάποιοι αληθινοί χριστιανοί όπως κατ’ όνομα νομίζουν ότι το να είσαι μάρτυρας του Ιησού Χριστού, το να είσαι κήρυκας των αληθειών της Αγίας Γραφής, σημαίνει απλά να μιλάς γι’ αυτές στους άλλους, με σκοπό να κάνεις γνωστό το μήνυμα της σωτηρίας στους αμαρτωλούς ανθρώπους γύρω σου.

Ο Θεός μάς κάλεσε και μας έσωσε, γιατί μας αγάπησε προσωπικά, ενώ εμείς ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί. Επιπλέον, μας έδωσε την αποστολή να πούμε και σε άλλους τα καλά νέα της σωτηρίας, με τη ζωή μας πρώτα και ύστερα με το στόμα μας.

Ο πιστός χριστιανός είναι ένας κήρυκας του τέλειου χαρακτήρα και όλων των τέλειων αρετών του Θεού. Είναι ένας μάρτυρας του λόγου Του, ο οποίος μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Του Λόγου που έχει πρώτα αλλάξει αλλά και συνεχίζει ν’ αλλάζει τον ίδιο. Στον Θεό δεν είναι απαραίτητοι οι «κήρυκες» τού λόγου, χωρίς την εξαγγελία των αρετών Του, από τους φορείς του λόγου. Ακόμη και ένας «άπιστος», «ασεβής», «εγωιστής» χριστιανός -υπάρχει και αυτή η κατηγορία, δυστυχώς-  μπορεί να κηρύξει τον λόγο του Θεού. Ίσως και έτσι κάποιοι σωθούν, γιατί ο Θεός ενδιαφέρεται πρωτίστως να ευλογήσει τον λόγο του στην καρδιά ενός αμαρτωλού, και όχι να ευλογήσει τον άνθρωπο που τον μεταφέρει.

Αν θέλεις ν’ αρέσεις στον Θεό ως κήρυκας του λόγου Του, γίνε κήρυκας των αρετών Του. Μέσα στη Γραφή που διαβάζεις, θα βρεις πάρα πολλές. Ο Χριστός ήταν πράος, ταπεινός, σεμνός, διακριτικός, λιγόλογος, μακρόθυμος, υπομονετικός, ήταν γεμάτος αγάπη. Ο Χριστός σεβόταν το άτομο και δεν «βίασε» ποτέ κανέναν με την απειλή του λόγου Του, της δύναμης Του ή των επιπτώσεων που θα είχε σε περίπτωση που το άτομο έκανε μια διαφορετική επιλογή. Αν θέλεις να Του μοιάσεις, γίνε κήρυκας των αρετών Του, ώστε ο λόγος Του να μπορεί ν’ αγγίζει καρδιές και το έργο σου να Του είναι ευάρεστο.

Προνοείστε για τους δύσκολους καιρούς.

«Καθώς η θεία δύναμή του χάρισε σε μας όλα τα απαραίτητα προς ζωή και ευσέβεια, διαμέσου τής επίγνωσης εκείνου που μας κάλεσε με τη δόξα του και την αρετή…». Β΄Πέτρου 1:3.

Δεν είναι καθόλου πρέπον να γράφει κανείς για τον κορωνοϊό, πάνω που πήραμε μια ανάσα (τουλάχιστον στη χώρα μας) και έχουμε αρχίσει να βγαίνουμε και να ξεχνάμε το κύμα που σάρωσε σχεδόν τον πλανήτη.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έλειψε στον καθένα μας περισσότερο την περίοδο της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Προσωπικά δεν κατάλαβα μεγάλη διαφορά (δυστυχώς / ευτυχώς;), αλλά περισσότερο με κούρασαν οι «ιεροτελεστίες»  υγιεινής και προσοχής, στις οποίες αναγκαστήκαμε να πειθαρχήσουμε. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι συνέβη με έκανε για άλλη μια φορά  να σκεφτώ τις πραγματικές αξίες, τις ανάγκες  και τις προτεραιότητες της ζωής.

Ακούστηκε αλλά και συνεχίζει να λέγεται από τους ειδικούς ότι η επιδημία θα ξανάρθει το φθινόπωρο, μάλλον για να μας πει όσα δεν πρόλαβε τους μήνες που πέρασαν.  Δεν ξέρω αν αυτό το σενάριο περνά από το μυαλό σας ή απλά σκέφτεστε το τώρα και πώς μπορούμε να ξανακερδίσουμε το χρόνο που χάσαμε.

Σκέφτομαι ότι όταν ο Φαραώ είδε εκείνα τα δύο όνειρα με τα δαμάλια και τα στάχυα, τα παχιά και τα άσχημα, και κάλεσε τον Ιωσήφ να του τα εξηγήσει, ο Ιωσήφ δεν εξήγησε μόνο το όνειρο στον Φαραώ. Του έδωσε επιπλέον και συνετές οδηγίες για το πώς να διαχειριστεί τη μελλοντική πείνα που θα ερχόταν μετά τα πρώτα επτά έτη της αφθονίας. Πέρα από την επέμβαση του Θεού στην προσωπική ιστορία του Ιωσήφ, αυτό ήταν ένα σοφό σχέδιο που ο Κύριος αποκάλυψε στον Ιωσήφ, ώστε να αντιμετωπιστεί σωστά το μέλλον. Επρόκειτο για έναν άψογο προγραμματισμό. Και όπως τελικά εξελίχθηκε τόσο στα χρόνια της αφθονίας όσο και της πείνας, ήταν ένας ικανότατος συντονισμός εκ μέρους του Ιωσήφ και του επιτελείου του.

Ο νέος  μήνας ανοίγεται μπροστά μας, με χαρά και ειρήνη! Ο Θεός δεν μας καλεί στη μιζέρια, τον διαρκή φόβο και την αγωνία. Ο Θεός είναι εκείνος που μας χαρίζει τα πάντα προς ζωή και ευσέβεια (Β΄Πέτρου 1:3). Μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε ότι θα καλύψει τις ανάγκες μας (και πολλά παραπάνω απ’ αυτά που μας αξίζουν κάποτε…), ενώ εμείς ταυτόχρονα μεριμνούμε ώστε οι «ανάγκες» μας να μην ξεπεράσουν τις δυνατότητές μας και τις δυνατότητες της απρόβλεπτης εποχής που διανύουμε. Κάποιες φορές δεν πρέπει οι επιθυμίες μας να τρέξουν πιο μακριά από το πορτοφόλι μας, ξεχνώντας την αβεβαιότητα των συνθηκών που ζούμε.