Μια σωστή απόφαση με λανθασμένα κίνητρα;

Έχει συμβεί σε όλους μας να πάρουμε μια σωστή απόφαση, ύστερα από λάθος δρόμους, αλλά να την πάρουμε με λανθασμένα κίνητρα! Μια σωστή απόφαση δεν σημαίνει απόλυτα ότι αντιληφθήκαμε την παρακοή μας, ούτε συνεπάγεται ότι έχουμε κιόλας κατανοήσει ότι ξεφύγαμε από το θέλημα του Θεού που μας φάνηκε μη «ευάρεστο».

Όταν ο Ελιμέλεχ, η γυναίκα του Ναομί και οι δυο γιοι τους, έφυγαν από τη Βηθλεέμ για τη γη Μωάβ, προκειμένου να γλιτώσουν από την πείνα, ήταν γιατί το θέλημα τού Θεού να παραμείνουν στη γη τους δεν τους ήταν ούτε εύκολο ούτε ευχάριστο. Γι’ αυτό και «απέδρασαν» απ’ αυτό. Μετά από μια δεκαετία, οι συνθήκες τα έφεραν έτσι -οι συνθήκες ή ο Θεός που χρειάστηκε με δύσκολο τρόπο να την επαναφέρει;- ώστε η Ναομί επέστρεψε πίσω. Αφενός, είχε χάσει τον άντρα και τους γιους της, αφετέρου, είχε μάθει ότι ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό Του, δίνοντάς τους ψωμί. 

Η απόφαση της Ναομί, αν και σωστή, βασίστηκε αρχικά σε λανθασμένα κίνητρα. Σκέφτηκε ότι πίσω στη Βηθλεέμ θα έβρισκε τροφή και επιβίωση. Εκ πρώτης, δεν αποφάσισε να επιστρέψει γιατί είχε μετανοήσει και έψαχνε πραγματικά να συνδεθεί πάλι με τον Θεό και τον λαό της. Μάλλον εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήταν ο Θεός που την πίκρανε και την κατέθλιψε (Ρουθ 1: 20-21), μη μπορώντας ακόμη ν’ αποδεχτεί ότι κάποτε είναι οι βιαστικές επιλογές που μας οδηγούν στη θλίψη.

Όταν προσπαθούμε να κρύψουμε τις αμαρτίες μας, η καρδιά μας εξακολουθεί να νιώθει πίκρα και απογοήτευση προς τον Θεό. Μπορεί να «επιστρέψουμε» πίσω, αλλά ίσως η απόφασή μας να είναι εξ ανάγκης. Εξ ανάγκης δεν σημαίνει απόλυτα και από μετάνοια.  Αν καμουφλάρουμε την αλήθεια ή αποσιωπούμε τα σφάλματά μας σημαίνει ότι δεν έχουμε αντιμετωπίσει με αληθινή μετάνοια τα γεγονότα. Πολύ περισσότερο, δεν τα έχουμε κρίνει με βάση τον Λόγο του Θεού. Γιατί πραγματική μετάνοια σημαίνει εξομολόγηση. Σημαίνει αναγνώριση. Μπορώ να πω, αν χρειαστεί, ότι κάποια πράγματα δεν αξιολογήθηκαν σωστά, κάποιοι δρόμοι δεν ήταν σωστοί, κάποιες επιλογές δεν ήταν σύμφωνες με τη βουλή του Θεού.

Τι συνέβη μέσα στην καρδιά της Ναομί και πότε τελικά αντιλήφθηκε ότι ήταν η ίδια και η οικογένειά της που τα είχαν κάνει θάλασσα, δεν ξέρουμε. Σίγουρα καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία, φαίνεται ότι η πικραμένη γυναίκα αλλάζει καθώς αντιλαμβάνεται ότι ποτέ δεν έλειψαν από τον Θεό η πρόνοια και τα αγαθά σχέδια. Όπως και εμείς μπορούμε να το δούμε, αν πάρουμε την απόφαση να επιστρέψουμε εκεί που ο Θεός θέλει να είμαστε. Έστω κι αν εξακολουθούμε να μη καταλαβαίνουμε που ακριβώς έχουμε κάνει λάθος.

«Αυτός που κρύβει τις αμαρτίες του, δεν θα ευοδωθεί, αλλ’ αυτός που τις εξομολογείται και τις εγκαταλείπει, θα ελεηθεί». Παροιμίες 28:13.

 

 

 

Τι κερδίζεις όταν αποφασίζεις μόνος σου;

Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε μέσα σε δύσκολες καταστάσεις ή επιτακτικές ανάγκες και καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις. Το πώς αποφασίζουμε ενώπιον του Θεού έχει να κάνει πάντα με το τι υπάρχει μέσα μας. Πίστη, υπακοή στον Θεό και παράδοση του εαυτού μας σ’ Αυτόν ή απιστία και ατομική απόφαση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  

Τι κερδίζεις όταν αποφασίζεις μόνος σου; Ξεφεύγεις από το πρόβλημα και βρίσκεις μια πρόχειρη διέξοδο ανακούφισης. Στην αρχή, πράγματι, όλα μοιάζουν καλά. Όμως, οι βραχυπρόθεσμες και γρήγορες λύσεις δεν εγγυούνται και μακροπρόθεσμες ευλογίες. Οι συνέπειες όταν περπατάς με την όψη και τη λογική, αφενός, και τα βάσανα που θα προκύψουν όταν δεν ζυγίζεις τις αποφάσεις σου με πνευματικά κριτήρια, αφετέρου, είναι ο θερισμός που έρχεται στη ζωή μας όταν επιπόλαια αμφισβητούμε τον Θεό στη ζωή μας.

Ο Ελιμέλεχ, ο άντρας της Ναομί, πήρε τη λάθος απόφαση όταν εγκατέλειψε τη Βηθλεέμ αναζητώντας την επιβίωσησε μια περίοδο βαριάς πείνας. Μεταφέροντας την οικογένεια του στη γειτονική γη Μωάβ δεν έλυσε κανένα του πρόβλημα. Μπορεί να πάντρεψε τους γιους του με Μωαβίτισσες - ακόμη μια λανθασμένη απόφαση-, και  να φάνηκε βραχυπρόθεσμα ότι τα πράγματα ήταν υπό έλεγχο. Εντούτοις, μετά από μια δεκαετία παροικίας στην εχθρική γη, δηλαδή, μετά από μια δεκαετία ανυπακοής και απιστίας, το αποτέλεσμα της απόφασης του Ελιμέλεχ αποτιμάται σε τρεις θανάτους και τρεις χήρες. Ο Ελιμέλεχ και οι γιοί του πέθαναν και θάφτηκαν σε ξένη γη, οι γυναίκες τους, Ναομί, Ορφά και Ρουθ χήρεψαν. Τίποτα από τα όνειρα και τις προσδοκίες του Ελιμέλεχ δεν έμεινε όρθιο, ο οποίος αδιαμφισβήτητα επιθυμούσε το καλύτερο για την οικογένειά του, 

Στις δύσκολες ώρες και στους πειρασμούς της ζωής μην αποφασίζεις μόνος σου. Όταν αποφασίζεις μόνος σου, μάλλον έχεις ξεχάσει τον Λόγο του Θεού, τις υποσχέσεις Του αλλά και τις προειδοποιήσεις Του. Ξεφεύγοντας από αυτά που σε καταπιέζουν, απ’ αυτά που σε περιορίζουν ή απ’ αυτά που σου προκαλούν φυσική δυσφορία, γιατί είναι εμπόδια, δεν λύνεις τα προβλήματα. Τα προβλήματα που είναι μέσα σου (τα προβλήματα της απιστίας, της αμφισβήτησης και της ανυπακοής, που είναι ουσιαστικά η κύρια πηγή όλων των προβλημάτων), θα τα βρεις μπροστά σου και εκεί που θα πας, γιατί τα παίρνεις μαζί σου. Αν έχεις συνηθίσει να περπατάς μόνο με τη λογική και την όψη, αν φυγοπονείς να επιλέγεις τις αποφάσεις σου συμβουλευόμενος τον Θεό, θα δημιουργήσεις περισσότερα αδιέξοδα απ’ αυτά που θα λύσεις.

« Όποιος, όμως, με ακούει, θα κατοικήσει με ασφάλεια· και θα ησυχάζει, χωρίς να φοβάται κακό ». Παροιμίες 1:33.

Μετρώντας και ζυγίζοντας τη ζωή με σωστή μνήμη και κρίση

Νομίζω ότι όλοι μας κάποτε σταματάμε για να κάνουμε έναν απολογισμό στη ζωή μας, να μετρήσουμε τα σωστά και τα λάθος, να ζυγίσουμε πού πετύχαμε και πού αποτύχαμε. Επίσης, αναλογιζόμαστε ευκαιρίες που είχαμε ή χάσαμε, ακόμη θυμόμαστε την οικογενειακή μας ιστορία ή την ιστορία φίλων και αδελφών μας. Ανεξάρτητα με το αν ζυγίζουμε σωστά και δίκαια τη ζωή μας, ο Θεός το κάνει επίσης, φέρνοντας στο φως τη δική Του κρίση για μας.

Ο βασιλιά της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ έδινε ένα σπουδαίο συμπόσιο με χίλιους μεγιστάνες, παρουσία ωραίων γυναικών και παλλακίδων. Πάνω στο μεγάλο γλέντι διάταξε να του φέρουν τα σκεύη που είχε αφαιρέσει από τον ναό του Θεού στην Ιερουσαλήμ ο παππούς του, ο Ναβουχοδονόσορας. Ήταν ευκαιρία να κάνει επίδειξη μεγαλείου αλλά και ανόητης περηφάνιας και αυτοπροβολής. Στην ουσία, προκαλούσε τον Θεό, γιατί διέπραττε ένα είδος βλασφημίας και ειδωλολατρίας. Τι άλλο σημαίνει να παίρνεις αυτά που ξέρεις ότι ανήκουν στην υπηρεσία του Θεού και μ’ αυτά να διασκεδάζεις αμέριμνος, αποδίδοντας λατρεία σε ψεύτικους θεούς;

Ακριβώς εκείνη την ώρα ένα χέρι γράφει στον τοίχο ένα μήνυμα και όλοι παγώνουν. Ο Δανιήλ είναι ο μόνος στο βασίλειο της Βαβυλώνας που μπόρεσε να διαβάσει και να ερμηνεύσει τη βαριά θεϊκή κρίση για τον Βαλτάσαρ. Γιατί ενόσω ο Βαλτάσαρ απολάμβανε τις επιτυχίες του, έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του, την ίδια ώρα ο Θεός είχε μετρήσει τη βασιλεία του, τον είχε ζυγίζει και τον είχε βρει ελλιπή και είχε αποφασίσει τη διαίρεση της βασιλείας στους Μήδους και στους Πέρσες. Δυστυχώς, κανένας χρόνος μεταμέλειας και επανόρθωσης δεν δόθηκε στον Βαλτάσαρ, όπως συνηθίζει μέσα στην αγάπη Του ο Θεός. Όλα είχαν τελειώσει μέχρι το ξημέρωμα με τη δολοφονία του Βαλτάσαρ και την αναρρίχηση στον θρόνο νέου βασιλιά.

Η ουσία του μηνύματος του Δανιήλ στον Βαλτάσαρ ήταν ότι είχε ξεχάσει ενώ ήξερε! Αυτό που είχε ξεχάσει ήταν η τραγική ιστορία πτώσης του παππού του Ναβουχοδονόσορα όταν, φουσκώνοντας από έπαρση, θεώρησε τα επιτεύγματά του αποτέλεσμα των δικών του ικανοτήτων και όχι της συνδρομής του Θεού. Την ιστορία αυτή ξαναθύμισε ο Δανιήλ στον Βαλτάσαρ και του υπογράμμισε ότι ενώ γνώριζε τι είχε συμβεί στο οικογενειακό του περιβάλλον, η καρδιά του ούτε διδάχτηκε απ’ αυτά ούτε ταπεινώθηκε.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι, και χριστιανοί επίσης, που λησμονούν τα μαθήματα του παρελθόντος, που τους λείπει η σύνεση όταν πρέπει να ερμηνεύσουν το παρόν και τις επιλογές του και είναι εντελώς απροετοίμαστοι για τις συνέπειες που θα προκύψουν στον μέλλον, εξαιτίας της έλλειψης σεβασμού στον Θεό.

Λοιπόν, μέτρησε τη ζωή σου με δίκαιη κρίση. Ζύγισε τη με σωστή μνήμη. Αξιολόγησε τις πιθανές συνέπειες. Διδάξου από το παρελθόν το δικό σου και των γύρω σου. Σεβάσου τον Θεό, μην παίρνεις αυτά που σου έδωσε και Του ανήκουν για να λατρέψεις άλλα πράγματα ή τον εαυτό σου και δεν θα έχεις να φοβάσαι το κακό.

«Κι εσύ, ο γιος του, ο Βαλτάσαρ, δεν ταπείνωσες την καρδιά σου, ενώ τα γνώριζες όλα αυτά…». Δανιήλ 5:22.

Η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι απόρροια συνθηκών

«Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου». Ψαλμός 50:14.

Πόσο ευχαριστημένος είσαι για τη ζωή σου; Αν σου ζητούσαν να δώσεις μερικούς λόγους για τους οποίους έχεις μια καλή ζωή, ή έχεις μια καλή μέρα σήμερα, τι θα έλεγες; Βρίσκεις πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων στον Θεό και τα οποία αυθόρμητα ανεβάζουν δοξολογία στο στόμα σου;

Όταν ο Παύλος και ο Σίλας έψαλαν στη φυλακή των Φιλίππων, έπειτα από τόσους ραβδισμούς που είχαν λάβει εξαιτίας της χριστιανικής πίστης τους, αυτό βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη τους. Υμνούσαν τον Κύριο από ευγνωμοσύνη και αγάπη. Η στάση τους δεν προέκυψε σαν ένα τερτίπι εντυπωσιασμού των υπόλοιπων δέσμιων : Δέστε, είμαστε διαφορετικοί, γιατί ΕΜΕΙΣ μπορούμε να ψάλουμε μια τέτοια θλιβερή στιγμή! Ούτε η υμνωδία τους γεννήθηκε από παρόρμηση εντυπωσιασμού του ίδιου του Θεού: Δες, Κύριε, εμείς τώρα θα σε υμνήσουμε, παρά τους πόνους μας!

Ποιος εντυπωσιάζεται από εξαναγκασμένες και επιβεβλημένες  εκφράσεις ευγνωμοσύνης όταν η καρδιά δεν βρίσκει μέσα της πραγματικούς λόγους ; Και το αντίθετο: οι γύρω μας αντιλαμβάνονται αν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή που ζούμε και αν είμαστε πραγματικά ευγνώμονες στον Θεό για όσα απολαμβάνουμε, ακόμη και για τα απρόβλεπτα ή τα στραβά που μας συμβαίνουν.

Η ευγνωμοσύνη και η ευχαριστία στον Θεό, η θετική διάθεση προς τους γύρω μας, δεν είναι απόρροια  συνθηκών. Είναι κυρίως απόρροια της σχέσης μας με τον Θεό και μιας συνειδητοποίησης όλων εκείνων των «δώρων» που απολαμβάνουμε χωρίς ποτέ να τα έχουμε υπολογίσει ως τέτοια. Γιατί… εκεί που έχασα το λεωφορείο, μπορώ να δω ότι έχω πόδια για να τρέξω να το πάρω. Αν πάω διακοπές με δύο-τρεις φίλους, μπορεί να είμαι ευγνώμων που μπορώ να πάω διακοπές. Εκεί που μπαινοβγαίνω για ιατρικές εξετάσεις και δεν ξέρω τι να περιμένω, μπορεί να σκεφτώ ότι έχω κάποιον να με συνοδέψει ή έχω την πολυτέλεια να ξαποστάσω σ’ ένα καφέ, συζητώντας μαζί του. Ενώ σκέφτομαι ότι το παιδί μου δεν θα μπει στη σχολή που θέλει, μπορεί να είμαι ευγνώμων που έχω υγιές παιδί και που θα μπει έστω σε μια σχολή… Και το σπουδαιότερο, εκεί που βλέπω απογοήτευση και αδιέξοδο, μπορώ να δω επίσης ότι έχω έναν Θεό που στα χέρια Του είναι η ζωή μου μέχρι την αιωνιότητα και αδιέξοδα δεν υπάρχουν στα δικά Του σχέδια.

Λοιπόν, έχεις λόγους να είσαι ευγνώμων σήμερα; Είσαι ευχαριστημένος για όσα ο Θεός δίνει στη ζωή σου; Μην αφήσεις τα αρνητικά που σου συμβαίνουν, ούτε τα άσκημα συναισθήματα του φόβου, της ζήλιας, της στενοχώριας, να θολώσουν κάθε δόση αγαθή και κάθε δώρημα τέλειο που ο Θεός χαρίζει σε σένα.

Αναγνωρίζοντας τις ικανότητες και τα όριά μας. Και τα όρια που μας βάζει ο Θεός…

Ένα από τα βασικά μειονεκτήματά μας ως άνθρωποι είναι να αντιλαμβανόμαστε τις ικανότητες και τα όριά μας. Κυρίως παθιαζόμαστε από τα όνειρά μας. Θέλω να σπουδάσω αυτό, θέλω να δουλέψω σ’ αυτόν τον τομέα, θέλω να παντρευτώ ένα τέτοιο αγόρι ή κορίτσι, κλπ…  Όνειρα, ναι: είναι άκρως απαραίτητα για να θέτουμε στόχους και να κινητοποιούμαστε. Ωστόσο, τα όνειρά μας δεν πρέπει να γίνουν βράχοι που θα μας συντρίψουν. Αν τα όνειρά μας δεν βγαίνουν, ας κοιτάξουμε τι άλλα όνειρα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και πού τελικά μας οδηγεί το χέρι του Θεού.

Γιατί, τα όνειρά μας είναι η μία πλευρά. Ή άλλη είναι οι ικανότητές μας, τα όριά μας και τα αναγκαστικά όρια μέσα στα οποία μας κλείνει ο Θεός από τη γέννησή μας έως το τέλος της ζωής μας.

Λοιπόν, πώς σε έπλασε ο Θεός; Τι χαρίσματα και ικανότητες σού έδωσε και ποια άλλα σου στέρησε για να προικίσει μ’ αυτά κάποιον/κάποιαν άλλη; Μέσα από τη μεγάλη πολυπλοκότητα και διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπινου δημιουργήματος -εφόσον κανένας μας δεν μοιάζει με κανέναν άλλο, ούτε εξωτερικά μα ούτε και εσωτερικά-, ο Θεός επιφέρει μια κάποιου είδους ισότητα, ισορροπία και ολοκλήρωση, ώστε η ανάγκη και η έλλειψή μας να εξισορροπείται από κάποιον άλλον και αντίστροφα.

Συνεπώς, για ποια πράγματα είσαι ικανός; Σε ποια είσαι προικισμένος και σε ποια υστερείς; Μπορεί να υστερείς στην ευστροφία ή στην εκπαιδευτική μάθηση. Ή μπορεί να τα έχεις, αλλά να υστερείς στην πειθαρχία, την προσήλωση, την επιμονή. Μπορεί να είσαι εντελώς αδαής και άτσαλος στις κοινωνικές σχέσεις, αλλά να είσαι ένα ευαίσθητο, εσωστρεφές άτομο με πολλές ικανότητες. Μπορεί να είσαι πολύ εργατικός, αλλά νευρικός και απρόβλεπτος. Επιπροσθέτως, ποιο είναι το περιβάλλον και οι συνθήκες μέσα στις οποίες επέτρεψε ο Θεός να μεγαλώσεις ή ζεις τώρα; Κάποτε αυτό μπορεί να είναι ένα στενό, καταπιεστικό όριο ή ένας ωκεανός ενθάρρυνσης και δημιουργικότητας. Όρια και αυτά που δεν τα επιλέγουμε εμείς πάντα! Τέλος, πόσο επιδεκτικός μαθήσεως είσαι, τόσο για μάθηση, γνώση, συμβουλή, όσο και για πρακτική προσπάθεια και αυτοβελτίωση; Υπάρχει μέσα σου θέληση ν’ αλλάξεις κάποιους όρους της ζωής σου; Υπάρχει μέσα σου θέληση να τροποποιήσεις συμπεριφορές του χαρακτήρα σου; Τι μπορεί να καταφέρεις σε κάποιους τομείς, αν βάλεις όλες σου τις δυνατότητες κι αν αφήσεις τον Θεό να σε βοηθήσει;

Τέλος, τι θέλει ο Θεός από τη ζωή σου; Ποια είναι τα δικά Του όνειρα για σένα; Συμφωνείς μ' αυτά; Αυτή είναι η πιο κρίσιμη ερώτηση που πολλοί άνθρωποι της Αγίας Γραφής, όπως και πολλοί χριστιανοί ακόμη και σήμερα, καλούνται να απαντήσουν. Η απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση μάς κάνει να αντιληφθούμε  ότι  οι ικανότητες, τα όνειρα αλλά και τα λάθη μας μπορεί να αφομοιωθούν μέσα στα όρια των σχεδίων του Θεού για τη ζωή μας. Ο Αβραάμ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, η Ραάβ, η Μαρία, ο απ. Παύλος είναι μερικά από τα πρόσωπα των οποίων οι ικανότητες, τα ατοπήματα αλλά και τα όνειρα υπηρέτησαν τελικά τη βουλή του Θεού και αυτό ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα.

«Επειδή, ο Κύριος δίνει σοφία [...] Αποταμιεύει σωτηρία στους ευθείς· είναι ασπίδα σ' αυτούς που περπατούν με ακεραιότητα». Παροιμίες 2:6-7.

Όταν τα σχέδια του Θεού έρχονται και μας βρίσκουν

Θα έχετε αναρωτηθεί πώς θα μπορούσατε να πάρετε μέρος στα σχέδια του Θεού. Μπορεί η ερώτηση  να αναφέρεται στο σήμερα: π.χ., τι θα ήθελε ο Θεός σήμερα από τη ζωή μου;  Ή ακόμη και να σχετίζεται με πιο μακροπρόθεσμα σχέδια του Θεού. Τι θα ήθελε ο Θεός από τη ζωή μου γενικότερα;

Αν αυτό ενδιαφέρει εσάς, πόσο μάλλον τον Θεό! Ο Θεός κάνει πράγματα εμπλέκοντας σχεδόν πάντα ανθρώπους. Δεν γίνεται διαφορετικά. Τα μάτια Του, τα χέρια Του, η γλώσσα Του, ο πολυποίκιλος πλούτος Του, οι δωρεές Του περνούν πολλές φορές μέσα από μας.

Κάποτε ο χρόνος ή η αποστολή μπορεί να μη μας βρίσκουν σύμφωνους. Άλλοτε δεν έχουν καν ενδιαφέρον. Έχω πάρει μέρος σε μικρές και μεγάλες «αποστολές» του  Θεού με καρδιά που πετάει από χαρά και σε άλλες τόσες με καρδιά βαριά και γκρινιάρικη. Ξέρω ότι ο Θεός αγαπά σε όλες τις περιστάσεις τον ιλαρό δότη! Ωστόσο, ακόμη και χωρίς ιλαρότητα, είναι προτιμότερο να συμμετέχω και να συμμετέχεις στα σχέδια του Θεού, από το να μη συμμετέχουμε καθόλου.

Όταν ο Θεός είδε την ταλαιπωρία και την οδύνη του λαού Του Ισραήλ στην Αίγυπτο και κατέβηκε να τους ελευθερώσει (Έξοδος 3:8), το σχέδιο περνούσε μέσα από ένα πρόσωπο και αυτό ήταν ο Μωυσής. Ο Θεός δεν ενεργεί μόνος Του, ενεργεί μέσα από ανθρώπους, τους οποίους καλεί και αποστέλλει, ανεξάρτητα το πώς αυτοί νιώθουν. Ξέρουμε ότι ο Μωυσής είχε τις αμφιβολίες του και δεν τον ενθουσίαζε  το σχέδιο του Θεού. Αλλά σημασία δεν είχε πώς ένιωθε ο Μωυσής όταν τον κάλεσε ο Θεός, ούτε πώς ένιωθε καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδίου, αλλά τι έκανε.  

Είναι εύκολο να πούμε σήμερα: Πόσο σε σκέφτομαι και προσεύχομαι! Καταλαβαίνω τις ανάγκες σου. Έχεις προβλήματα. Είσαι αξιόλογο άτομο, μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω! Και μετά… τελεία. Τίποτα βαθύτερο που να απαντά στην ανάγκη του άλλου. Τίποτα περισσότερο που να μας βάζει στα σχέδια του Θεού, τα οποία ίσως είναι εκεί μπροστά μας, στο πρόσωπο ενός ατόμου, στην ικανοποίηση μιας ανάγκης, στην εύρεση μιας λύσης.

Ο Θεός έχει σχέδια και αυτά έρχονται και μας βρίσκουν. Με το έτσι θέλω ο Θεός δεν μας βάζει στα σχέδια Του. Με λίγο σπρώξιμο ή με λίγο ζόρι κάποτε, ίσως. Το αποτέλεσμα είναι, ανεξάρτητα από το πώς νιώθουμε, αν θέλουμε να είμαστε τα μάτια, το στόμα, τα πόδια, τα χέρια και η καρδιά του Θεού. Μου διαφεύγει άλλος δρόμος εκπλήρωσης των σχεδίων του Θεού.  

« … δες, η κραυγή των γιων Ισραήλ ήρθε σε μένα […] έλα, λοιπόν, τώρα, και θα σε αποστείλω στον Φαραώ, και θα βγάλεις τον λαό μου, τους γιους Ισραήλ, από την Αίγυπτο». Έξοδος 3:9-10.

Ευλογημένος αυτός που μοιράζεται

«Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα». Ματθαίος 25:40.

Και τι να μοιραστείς σήμερα, ώστε να είσαι ευλογημένος; Την καρδιά σου! Θ’ ανοίξεις το «κουτί» της και θα βγάλεις από μέσα όλα τα όμορφα συναισθήματα αγάπης, συμπόνιας, συγκατάβασης, αγαθοσύνης,θυσίας και θα τα μοιράσεις σε όσους τα έχουν ανάγκη σήμερα.

Ως άνθρωποι τείνουμε να μετράμε την ευλογία με τους όρους του «εγώ». Δηλαδή, τα πράγματα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μου, έχω απαντήσεις και επεμβάσεις, αυτό μαρτυρεί ότι ο Θεός ευαρεστείται στα έργα μου. Εντούτοις, σίγουρα ευλογημένος/η είμαι όταν ανοίγω την καρδιά μου για τους άλλους.

Όταν ο Χριστός έρχεται στη δόξα Του και κρίνει τα έθνη μπροστά στο θρόνο Του (Ματθαίος 25:31-46), ένα κριτήριο που ξεχωρίζει τους ευλογημένους από τους καταραμένους είναι το κατά πόσο ... άνοιξαν «το κουτί» της καρδιάς τους για τους άλλους. Ας το ονομάσουμε «κουτί», γιατί όντως η καρδιά μας είναι ένα κλειστόμκομμάτι του εαυτού μας (για κάποιους κλειστό και κλειδωμένο κιόλας !) του οποίου έχουμε την απόλυτη κυριότητα. Μας ανήκει απαράβατα και απαραβίαστα και κανείς από κει μέσα δεν μπορεί να πάρει κάτι, αν εμείς δεν του το δώσουμε.

Είναι δύσκολο ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας για να δώσουμε σε κάποιον να φάει ή να πιει σήμερα; Πέρα από το φαγητό και το νερό της βρύσης, κάποιος θα διψάει για λίγη προσοχή, ένα λόγο ευχαριστίας, μια πράξη ευγνωμοσύνης, ένα βλέμμα εκτίμησης. Επιπλέον, ας σκεφτούμε τον ξένο, τον πραγματικά ξένο, αλλά και τον «ξένο» ως προς εμάς ή την παρέα μας.

Υπάρχουν στη λίστα που αναφέρει ο Χριστός ο άρρωστος, ο φυλακισμένος, και αν στρέψουμε τα μάτια μας γύρω μας, θα βρούμε κι άλλους με τους οποίους μπορούμε να μοιραστούμε την καρδιά μας και να γίνουμε οι «ευλογημένοι του Πατέρα», για τους οποίους η βασιλεία του Θεού ετοιμάζεται. Αυτοί οι σε ανάγκη άνθρωποι δεν είναι μακριά μας, αλλά επειδή είναι «ελάχιστοι» και μικροί, μπορεί να μην μας τραβήξουν το ενδιαφέρον για να τους προσεγγίσουμε. Δεν χρειάζεται να πέσουμε κι εμείς στην παγίδα των καταραμένων, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να διαβάσουν καμιά ανάγκη γύρω τους. Ανάγκες υπάρχουν και ευλογημένοι είμαστε αν τις διαβάσουμε και τις απαντήσουμε