Γκρίνια, μεμψιμοιρία, άρνηση

Αυτή είναι η δεύτερη θλιβερή διαπίστωση του καλοκαιριού μέσα από τις διάφορες σχέσεις και την καθημερινή επικοινωνία με άτομα, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Είναι απίστευτο το σαράκι της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και της άρνησης που μας δηλητηριάζει και όλα αυτά γιατί η διαστρέβλωση και η αμαρτία έχουν ποτίσει την ανθρωπότητα από την πτώση και μετά.

Έτυχε πριν λίγα χρόνια να παραβρεθώ σε κάποιο σεμινάριο επιχειρηματικότητας και με έκπληξη άκουσα τον ειδικό στην προώθηση προϊόντων να αναφέρει ότι, οι στατιστικές δείχνουν ότι 19 φορές οι άνθρωποι αναφέρουν κάτι αρνητικό σε ένα προϊόν, ή γενικά σχολιάζουν κάτι με το οποίο είναι δυσαρεστημένοι, ενώ μόνο τρεις φορές επαινούν το καλό!

Κατ’ επέκταση, αν συμβεί κάτι θετικό σήμερα, θα το σχολιάσω μετά βίας τρεις φορές. Αντίθετα, για κάτι που με χάλασε, μπορεί να το επαναλάβω έως και 19 φορές στους διάφορους αποδέκτες με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσω.

Αυτό το διαπιστώνετε και εσείς εμπειρικά. Δέστε τι λέτε μέσα στην ημέρα. Ποια είναι τα πράγματα τα οποία σχολιάζετε περισσότερο; Πόσα θετικά, πόσα αρνητικά;

Ο Ιησούς Χριστός μάς είπε ότι η βασιλεία των ουρανών είναι μέσα μας. Ωστόσο, συχνά μέσα μας βρίσκεται και το βασίλειο της κόλασης. Αντί να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά τα τετριμμένα και δεδομένα, εμείς λέμε: Κουράστηκα, έτρεχα όλη μέρα, δεν πήγα διακοπές, νιώθω άρρωστος… Ο Χριστός είπε, επίσης, ότι «από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα» (Ματθαίος 12:34).

Λοιπόν, μην περιμένετε να πείτε καλά πράγματα, αν η σκέψη και η καρδιά σας επαναλαμβάνουν 19 φορές τη μέρα τα αρνητικά! Εφόσον σχολιάζετε αυτά που σκέφτεστε, άρα, είστε αυτό που σκέφτεστε όλη μέρα.

Συνοψίζω με την προσωπική μου δέσμευση ενώπιον του Θεού, γιατί δεν έχει νόημα να παραδειγματίζεται κάποιος, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα απ’ αυτά που ο Θεός τού δείχνει στη ζωή. Αν δεν γεμίσει η σκέψη, το στόμα και η ημέρα με ευλογία και με καλό, θα γεμίσει σίγουρα με μιζέρια και γκρίνια. Να είστε βέβαιοι ότι οι λόγοι ποτέ δεν θα λείψουν. Ας αρνηθούμε τη μιζέρια. Ας αρνηθούμε να μιλάμε και ν’ ακούμε από τους άλλους γκρίνια και μεμψιμοιρία. Ας επιλέγουμε την ευλογία και την ευγνωμοσύνη. Πάνω απ’ όλα, ας σκεφτόμαστε ευλογία και ευγνωμοσύνη.

 

Τα τρία Π, ή … δεν ξέρω τι θέλω!

Καθώς το καλοκαίρι βαίνει προς το τέλος του, οι εμπειρίες και οι συναντήσεις πολλές, οι παρέες πιο ευδιάθετες και χαλαρές για κουβέντα,  λοιπόν, δεν μπορεί να μη μοιραστώ μαζί σας μερικά απ’ αυτά που άκουσα και συμπέρανα από τις ποικίλες συνομιλίες μου με άτομα, τα όνειρα, τις επιθυμίες τους καθώς και την αναζήτηση συντρόφου. 

Για ακόμη μια φορά καταλήγει κανείς στο ίδιο συμπέρασμα που βαραίνει γενικά την εποχή: Δεν ξέρω τι θέλω! Δηλαδή, σύγχυση, διγνωμία, αμφιταλάντευση και έλλειψη ξεκάθαρου στόχου. Ακόμη και στην ψυχολογία να καταφύγουμε ως επιστήμη, θα παίρναμε την απάντηση από το στόμα του William James : «Δεν υπάρχει πιο άθλιο ανθρώπινο πλάσμα από εκείνο στο οποίο τίποτα δεν είναι πιο σύνηθες από την αναποφασιστικότητα». Αν λάβουμε υπόψη, ως χριστιανοί, τη σοφία του Λόγου του Θεού, στην επιστολή του Ιακώβου, στο κεφάλαιο 1: 8, θα πάμε σε ακόμη βαθύτερα νερά: « Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του ».

Συνεπώς, μη ζητάτε να εξηγήσετε τις ακαταλαβίστικες συχνά συμπεριφορές των ατόμων της εποχής - νέων και μεγάλων-, η σύγχυση, η διγνωμία, η έλλειψη σταθερής δέσμευσης σε κάτι έχει γίνει έξη, κακιά και θλιβερή έξη, που παραλύει καθημερινά την ανθρώπινη θέληση και συμπεριφορά. Θέλεις να με δεις, αλλά σε λίγο κάτι άλλο (ανούσιο) προέκυψε και άλλαξες γνώμη. Θέλεις να κάνεις αυτήν την επίσκεψη, αλλά θέλεις να ξεκουραστείς κιόλας. Θέλεις να βγεις εκεί έξω και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, αλλά σήμερα κάνει ζέστη, αύριο θα σου τη δώσει η οικογένειά σου, και μεθαύριο θα επηρεαστείς από κάτι άλλο…

Ανεξάρτητα από το πώς νιώθεις και τι συμβαίνει (φυσικά δεν αναφερόμαστε σε σοβαρές ανατροπές της ζωής), ανεξάρτητα από την έλλειψη δέσμευσης, επιπλέον, υπάρχουν τόσες επιλογές που μπορούν ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ να συμβούν, που τελικά δεν αποφασίζεις να προχωρήσεις σε τίποτα! Για τη δουλειά που σου προτείνεται, ίσως αν περιμένεις, υπάρξει καλύτερη επιλογή. Για την χ περίπτωση ατόμου που θα μπορούσες να εξετάσεις, δεν εμπνέει πολύ… Κοιτάζεις γύρω, υπάρχουν επιλογές. Μπερδεύεσαι, γιατί ούτε να τις κυνηγήσεις μπορείς, ούτε ξέρεις αν αυτό που φαίνεται ιδανικό, θα είναι ιδανικό και όταν συναναστραφείς μαζί του. Και όπως είπαμε, κάνει ζέστη, δεν μπορείς να σκοτιστείς και γι’ αυτά τώρα, και δεν βαριέσαι, τσούλησε και σήμερα η ημέρα….

Παρεκτός- αυτό ήταν το καλύτερο  που με έκανε να γελάσω-, αν ψάχνεις τα τρία Π. Πανέξυπνος/η, πανέμορφος/η, πάμπλουτος/η!!! Μια ζωή είναι αυτή, να μη χαραμιστείς και κάνεις σκόντο. Αλλιώς, κάθεσαι και μόνος/η σου. Τέλος πάντων, για το τρίτο, θα χαμηλώσεις τον πήχη. Λες και τα τρία Π είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα που το φέρεις για όλη τη ζωή και ποτέ δεν πρόκειται να φθαρούν.

Αλλά τι να σου κάνουν τα τρία Π, ακόμη κι αν τα βρεις, όταν πρέπει να αναλάβεις μια ζωή ποικίλων αποφάσεων και ρίσκων, αλλά εσύ έχεις μάθει να ζεις μέσα στη διγνωμία, τη σύγχυση και την αναβολή; Άσε, έχει και ζέστη σήμερα, τελειώνουν και οι διακοπές, και ποιος γυρίζει με μάσκες στη δουλειά…

 « Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του ». Ιάκωβος 1:8.

 

 

Όσο υπάρχει ο σωστός άνθρωπος

Μέσα στη ζωή υπήρξαν και θα υπάρξουν ώρες καταιγίδων. Πολλές φορές δεν έχουμε αξιολογήσει σωστά τα δεδομένα, δεν έχουμε λάβει σοβαρά υπόψη τη γνώμη του Θεού ή ακόμη έχουμε εφησυχάσει σε συμβουλές οικείων και «ειδικών». Είναι όταν ξεσπάσει η θύελλα που αντιλαμβανόμαστε ότι τα έχουμε κάνει θάλασσα και δύσκολα θα γλιτώσουμε από κάποιου είδους «ναυάγιο». 

Αρκεί ίσως να υπάρχει ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος! Αν υπάρχει το σωστό πρόσωπο, με την ένθερμη πίστη του στον Θεό, την υπακοή του στο θέλημά Του, αλλά και το θάρρος του για μαρτυρία και ενθάρρυνση, τότε πολλά θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν στο σενάριο ενός πιθανού ναυαγίου στη ζωή μας.

Τέτοιο ακριβώς ρόλο έπαιξε ο απόστολος Παύλος που, ταξιδεύοντας ως δέσμιος μαζί με άλλους στη Ρώμη, αντιμετώπισε μια καταστροφή όταν όλοι οι επιβαίνοντες στο πλοίο κινδύνευσαν να χαθούν. Όλα είχαν ξεκινήσει από το ρίσκο ενός ταξιδιού σε μια φθινοπωρινή εποχή που ο πλους γινόταν όλο και πιο επικίνδυνος. Και όλ’ αυτά … με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των επιβαινόντων και την υπακοή  στη γνώμη των ειδημόνων της ναυσιπλοΐας!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποτε  οι γνώμες και οι αποφάσεις των άλλων μπορεί να επηρεάσουν με θλιβερό τρόπο τη ζωή μας. Άλλοτε, η πηγή των προβλημάτων μπορεί να είμαστε εμείς οι ίδιοι, με την έλλειψη σοβαρής σκέψης και την τάση μας για βιασύνη.

Αλλά όπως κι αν έχει το πράγμα, μπορεί η παρουσία ενός σωστού ατόμου στη ζωή μας τη συγκεκριμένη στιγμή, μπορεί η υπακοή του και η πίστη του στον Θεό, η προσευχή και η ενθάρρυνσή του να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην έκβαση της δικής μας ζωής. Ο απόστολος Παύλος έπρεπε, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, να παρασταθεί μπροστά στον Καίσαρα. Αλλά μέσα στο σχέδιο της ζωής του Παύλου, ο Θεός δεν άφησε απέξω (πόσο θαυμαστός είναι ο Θεός !!!) 276 ψυχές που ταξίδευαν μαζί του. Όλοι τους διασώθηκαν μέσα στην πρόνοια του Θεού που τίμησε την πίστη και την υπακοή του πιστού παιδιού Του.

Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, μέσα σε τεράστιες απογοητεύσεις και απελπισία, αν ένα ναυάγιο μπορεί να διαφαίνεται στον ορίζοντά σου ή στον ορίζοντα κάποιου γνωστού σου, εύχομαι να βρεθεί δίπλα σου/ του ένας Παύλος. Ακόμη καλύτερα, μακάρι εσύ (ή εγώ) να είμαστε ένας Παύλος μέσα στην πρόνοια του Θεού για τους άλλους.

«Μη φοβάσαι, Παύλο! Πρέπει να παρασταθείς μπροστά στον Καίσαρα, και δες, ο Θεός χάρισε σε σένα όλους αυτούς που πλέουν μαζί σου» Πράξεις 27:24.

Ένας υγιής ζήλος

Ο ζήλος στα πράγματα του Θεού είναι καλός, γιατί μας κινητοποιεί σε μια ζωή αγάπης και υπακοής. Αλλά μέσα στην Αγία Γραφή, όπως και μέσα στην εκκλησιαστική ιστορία ανά τους αιώνες, ένας ζήλος που δεν συνοδεύεται από σωστή κατανόηση του χαρακτήρα του Θεού και από σωστή γνώση, μπορεί να αποβεί ζημιογόνος για τον πιστεύοντα και τους γύρω του.

Ο απ. Παύλος παραδέχτηκε σε διάφορες στιγμές της προσωπικής του ομολογίας ότι στη νεότητά του είχε ένθερμο ζήλο για τον Θεό, ήταν πολύ καλός γνώστης των γραφών,του νόμου και όλων των πατροπαράδοτων παραδόσεων. Εντούτοις, όλα αυτά τα «δυνατά όπλα του» στάθηκαν εμπόδια στο να γνωρίσει προσωπικά τον Θεό και να έρθει σε επίγνωση της αλήθειας. Ο νεαρός Σαύλος, με τις γεμάτες ζήλο ενέργειές του, στράφηκε εναντίον του Ιησού, καταδιώκοντας και κακοποιώντας την εκκλησία Του. Ευτυχώς, ο Θεός, μέσα στη χάρη Του, του έδωσε τη δυνατότητα να μετανοήσει και να γνωρίσει πραγματικά το μυστήριο της σωτηρίας του Χριστού.

Τι να την κάνεις την καλή γνώση των Γραφών, όταν αυτή στερείται ορθής κατανόησης του χαρακτήρα του Θεού;  Η γνώση συχνά «φουσκώνει τον άνθρωπο» (Α΄Κορινθίους 8:1) και καταλήγει παγίδα για τον εγωισμό του. Επίσης, ένας ζήλος που στερείται αγάπης, σοφίας, οικτιρμών και δικαιοσύνης δεν είναι χρήσιμος.

Αν μόνο μπορούσαμε να περισώσουμε τη ζημιά που έχει γίνει ανά τους αιώνες στην ανθρωπότητα στο όνομα του Χριστού! Πόσο έχει βλαφτεί η δόξα του Θεού από ανθρώπους που αν τους ρωτούσες, θα έκοβαν το κεφάλι τους ότι όλα τα έκαναν από αγάπη στον Θεό και βαθύ ενδιαφέρον για τη σωτηρία των ανθρώπων...

Είναι συνετό να είμαστε προσεκτικοί, γιατί μπορεί ως χριστιανοί να εμπνεόμαστε από ζήλο και γνησιότητα, αλλά να έχουμε αναστατώσει ή βλάψει άθελά μας την εκκλησία του Χριστού και πιστές ψυχές ανθρώπων. Αλίμονο αν υπάρχουν άτομα που ταλαιπωρούνται μέσα σε μια εκκλησιαστική σύναξη, γιατί ο δικός μας ζήλος (μάλλον η πεποίθηση στον εαυτό μας και στη γνώμη μας) ή οι δικές μας (δευτερεύουσες) θεολογικές αρχές έχουν συνθλίψει την κρίση, τη δικαιοσύνη, τη θυσία και το έλεος. O ζήλος του Θεού από μόνος του, χωρίς τη σωστή γνώση που φωτίζει και χωρίς την αγάπη που οικοδομεί, δεν είναι υγιής και μπορεί να καταλήξει ολέθριος για όλους μας.

« … έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς τη σωστή γνώση». Ρωμαίους 10:2.

 

Είναι σπουδαίο να δοξάζεις τον Θεό

Γιατί θα πρέπει να δοξάζω τον Θεό όταν αυτό δεν μου βγαίνει; Νιώθω ότι οι λόγοι για τους οποίους θα μπορούσα να ψάλλω είναι μάλλον λίγοι! Έχω ζητήματα που εκκρεμούν, νιώθω απογοητευμένος/η από καταστάσεις και κουρασμένος/η από ανθρώπους. Δεν αντιμετωπίστηκα με τον τρόπο που μου άξιζε. Η ζωή μου, όταν πάει να στρώσει, κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται…

Πιστεύετε ότι όταν εξομαλυνθούν οι καταστάσεις θα είστε σε θέση να ψάλετε στον Θεό; Προσωπικά, ποτέ δεν βρέθηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα σε συνθήκες που θα μπορούσα να ψάλλω από την καρδιά μου στον Θεό. Ακόμη και όταν αυτές πράγματι υπήρξαν, η δοξολογία μου ήταν παροδική, γιατί η ανθρώπινη πραγματικότητα - με «micro» θεματάκια ή «macro» προβλήματα- χαλούσε το ωραίο των στιγμών.  Επιπλέον, υποβάθμιζε όλες εκείνες τις ευεργεσίες, με σημαντικότερη απ' όλες τη θυσία του Χριστού, που ο Θεός μού είχε χαρίσει. 

Κάποιες φορές τη δοξολογία στον Θεό μάς τη χαλάει ο ίδιος μας ο εαυτός  και οι απαιτήσεις μας. Πώς να είμαστε χαρούμενοι όταν δεν επιτρέπουμε μερικά πράγματα να είναι διαφορετικά απ’ αυτά που θέλουμε; Αναφέρομαι όχι μόνο στα σημαντικά, αλλά κυρίως στα καθημερινά που χαλάνε άδικα τη ζωή μας. Κάποιες άλλες φορές την αίνεση στον Θεό μάς τη χαλάνε οι άλλοι. Αν κοιτάμε γύρω μας και ζυγίζουμε την ευτυχία μας με το πώς περνάνε οι άλλοι (πάντα η σύγκριση γίνεται με το καλύτερο, σπάνια με το χειρότερο!), πώς να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό;

Βέβαια, υπάρχουν όλες εκείνες οι τραγικές και αδιέξοδες συνθήκες που κάποια άτομα ίσως περάσουμε και οι οποίες βαραίνουν με θλίψη και αγωνία την καρδιά. Ωστόσο,  καθώς ωριμάζω, αντιλαμβάνομαι πόσο αχάριστη και γκρινιάρα υπήρξα στο παρελθόν τόσο για ανούσια θεματάκια όσο και για σοβαρά προβλήματα. Δεν κέρδισα απολύτως τίποτα! Χαλιόμουν από δυσαρέσκεια, ενώ φυσικά πέρασα και απ’ αυτά που ήταν να περάσω, είτε επαναστατούσα είτε απελπιζόμουν. Μια ζωή δοξολογίας σημαίνει ότι μαθαίνω να ξεπερνώ τη θλίψη, την κριτική, τα παράπονα. Σημαίνει ότι παύω να συγκρίνομαι με άλλους και ν’ ανταγωνίζομαι μαζί τους.

Όσοι επιθυμούμε να δοξάσουμε τον Θεό, δεν χρειάζεται να περιμένουμε τον ουρανό. Ούτε επίγειες ιδανικές συνθήκες, γιατί το νόημα αυτής της δοξολογίας και η αξία της υπολείπονται από τη δοξολογία που δίνουμε στον Θεό κάθε στιγμή (Ψαλμός 34:2) και σ’ όλη μας τη ζωή, όσο θα υπάρχουμε (Ψαλμός 146:1)

 " Όσο θα ζω στον Κύριο θα ψάλλω, όσο θα υπάρχω το Θεό θα υμνολογώ ". Ψαλμός 104:33

Στοιχηματίζοντας τη ζωή μας πάνω στον Λόγο του Θεού

 

                 

Στοιχηματίζεις ακουμπώντας τη ζωή σου στον Λόγο του Θεού; Αυτό κάνει η πίστη, γιατί πίστη σημαίνει παίρνω τον απλό και γυμνό λόγο του Θεού και ενεργώ έτσι και όχι αλλιώς, γιατί πιστεύω ότι όλα αυτά που Εκείνος λέει είναι αλήθεια. Οι ήρωες της πίστης πίστεψαν στα λόγια του Θεού, γιατί ο Θεός είχε μιλήσει. Δεν είχαν πολλούς άλλους λόγους να πιστέψουν σ’ Αυτόν.

Ζω με πίστη σημαίνει ζω λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των αρχών του Θεού, και όχι κάποιες εντολές ή κάποιες υποσχέσεις που θέλω να ισχύουν. Στοιχηματίζω όλη μου τη ζωή πάνω στον Λόγο του Θεού ξεκινά με την πεποίθηση ότι αξίζει να το κάνω, γιατί γνωρίζω το πρόσωπο Του και δεν πιστεύω σε γυρίσματα της τύχης. Όταν αφήνεσαι εξ ολοκλήρου στον Θεό, είσαι έτοιμος, όποτε Εκείνος το επιτρέψει, να υπομείνεις, να υποφέρεις, να υποστείς απώλειες, αλλά και να δρέψεις μεγάλες χαρές, δώρα και ευλογίες.

Για την πλειονότητα των ανθρώπων το να «στοιχηματίζεις» τη ζωή σου πάνω στον Θεό και στον λόγο Του παραπέμπει μάλλον σε απρόσωπες, αμφίβολες και ανεξέλεγκτες δυνάμεις της τύχης. Όμως, από την άλλη πλευρά, στοιχηματίζω σημαίνει ότι έχω τη βεβαιότητα, έχω τη γνώμη ότι η πρόγνωσή μου, με βάση τα στοιχεία που έχω, θα επαληθευτεί, γι’ αυτό παίρνω ρίσκο και βάζω αυτό το στοίχημα.                              

Ποια αρχή είναι η κυρίαρχη αρχή στη ζωή μας; Έχουμε το θάρρος να ακουμπάμε το παν πάνω στον Θεό και τον Λόγο Του; Μήπως καλύτερη είναι η ανθρώπινη σοφία; Μήπως ασφαλέστερος δρόμος είναι ο υπολογισμός και το συμφέρον; Μήπως να επιλέξουμε το συναίσθημα; Ο Θεός μάς υπενθυμίζει ότι τόσο η ζωή μας όσο και αυτός ο κόσμος είναι παροδικά και αποτελούν την προετοιμασία και όχι την ουσία της αληθινής ζωής. Αν το αποδεχτούμε αυτό με την πίστη, θα περπατήσουμε μ’ αυτή την πίστη και δεν θα φοβόμαστε να στοιχηματίζουμε τη ζωή μας πάνω στον αιώνιο Θεό.

«Είναι δε η πίστη, πεποίθηση γι’ αυτά που ελπίζονται, βεβαίωση για πράγματα που δεν βλέπονται». Εβραίους 11:1

Ρουθ: outsider, χωρίς μεγάλες απαιτήσεις

  « […] όπου αν πας εσύ, θα πάω κι εγώ, και όπου θα παραμείνεις εσύ, θα παραμείνω κι εγώ, ο λαός σου, λαός μου, και ο Θεός σου, Θεός μου…» Ρουθ 1:16.

Υπάρχει μέσα μας η τάση να έχουμε από τον Θεό μεγάλες απαιτήσεις. Ίσως σκεφτείτε: Μα, τι μεγάλες απαιτήσεις; Μεγάλη απαίτηση είναι να ζητήσω από τον Θεό ένα μέτρο υγείας, μια σταθερή δουλειά, μια έκβαση στην ατομική μου ζωή ή της οικογένειάς μου; Κάποιες φορές ίσως όλα αυτά να είναι μεγάλες απαιτήσεις, γιατί ζητάμε από τον Θεό ν’ αλλάξει κάποιες συνθήκες της ζωής μας, χωρίς ταυτόχρονα να  θέλουμε πραγματικά ν’αλλάξει και τον εσωτερικό μας άνθρωπο.

Ωστόσο, ο Θεός δεν ενδιαφέρεται μόνο ν’ αλλάξει τη μιζέρια ή τα αδιέξοδά μας, αλλά νοιάζεται κυρίως ν’ αλλάξει την καρδιά μας. Θα χρησιμοποιήσει όποιες συνθήκες και γεγονότα Του φαίνονται κατάλληλα για να μας κάνει σύμμορφους της εικόνας του Υιού του.

Είναι σχεδόν αποδεδειγμένο ότι όταν ο Θεός αλλάζει τις συνθήκες προς το καλύτερο και προς όφελός μας, χωρίς, ωστόσο, να αγγίζεται σε βάθος ο εσωτερικός μας άνθρωπος, αυτό μας κάνει χειρότερους και όχι καλύτερους! Γινόμαστε πιο αυτάρκεις, πιο απαιτητικοί, πιο επικριτικοί, πιο εγωιστές και εσωστρεφείς. Ευλογίες ή λύσεις που ήρθαν στη ζωή μας χωρίς να έχουν καθαριστεί πλευρές του χαρακτήρα μας, μας ωθούν ανεπαίσθητα να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας λίγο πιο ξεχωριστούς από άλλους στα μάτια του Θεού, και αυτό φαίνεται στο πώς κρίνουμε ή συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας.

Στην ιστορία της Ρουθ δεν υπάρχει χώρος για μεγάλες απαιτήσεις. Ένα outsider… Πώς θα μπορούσε; Παρόλο που έχει μια ζωή ρημαγμένη, παρόλο που η πεθερά της, η Ναομί, είναι πρότυπο ικανό να εμπνεύσει μάλλον πίκρα και απογοήτευση προς τον Θεό στον οποίον θεωρητικά ανήκει, η ίδια κάνει επιλογές αγάπης και ταπείνωσης.  Η Ρουθ πηγαίνει σε μια ξένη γη χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και μεγάλες απαιτήσεις. Όταν επιλέγεις τον Θεό, επιλέγεις τον Θεό. Όλα τα υπόλοιπα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Όταν αγαπάς τον Θεό, Τον αφήνεις να δουλεύει μέσα σου, χωρίς γογγυσμούς και πίκρα. Ταυτόχρονα, πιστεύεις ότι Εκείνος θα κάνει το καλύτερο στη ζωή σου. Δεν χρειάζεται να Του θυμίζεις τι σου χρωστάει ή πόσο κόστισαν οι επιλογές σου για χάρη Του.

Η Ρουθ είναι μια χήρα, μια ξένη, μια πάμφτωχη γυναίκα, άκρως ευάλωτη, που ανήκει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Είναι ένα outsider χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Ζει κάθε μέρα με πίστη, στηριγμένη στην πρόνοια και τη χάρη του Θεού. Ζει, επίσης, κάθε μέρα με θετική διάθεση και με πρόθεση για δουλειά. Ζει για να αρέσει στον Θεό και για να είναι χρήσιμη στους οικείους της. Η Ρουθ είναι ένα μοντέλο που αξίζει της προσοχής μας όχι γιατί παντρεύτηκε τον σπουδαίο Βοόζ και μπήκε στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, αλλά γιατί άφησε τον Θεό ν’αλλάξει βαθιά τον εσωτερικό της άνθρωπο, πριν αλλάξει με τόσο θαυμαστό τρόπο τις συνθήκες της ζωή της.