Είναι εφικτό να συμπορευθούμε;

«Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, κι εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον». Ιωάννης 13: 34-35.

Έχετε αντιληφθεί πόσο διαφορετικοί είμαστε ως  άνθρωποι στον τρόπο σκέψης και προσέγγισης της ζωής; Είμαστε πλασμένοι από τον Θεό  διαφορετικά, εξωτερικά και εσωτερικά. Δεν είμαστε αντίγραφα κανενός, ούτε χρειάζεται να αφομοιωθούμε στο πρότυπο κάποιων άλλων. Αν προστεθεί εδώ το οικογενειακό περιβάλλον, τα ερεθίσματα που λάβαμε, αλλά και τα συναισθήματα, οι αξίες και οι προτεραιότητες μας, πόσο εφικτό είναι τελικά να συμπορευθούμε μέσα στην οικογένειά μας, με τους φίλους ή τους αδελφούς μας στην εκκλησία;

Θα το πω πάλι: είμαστε μοναδικοί ως άνθρωποι! Αυτό δεν είναι πρόβλημα! Πρόβλημα είναι όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός δεν μας κάλεσε να πορευθούμε μόνοι, δραπετεύοντας διαρκώς από τους (διαφορετικούς) άλλους. Ούτε μας καλεί να συμπορευόμαστε μονάχα με εκείνους που ταυτιζόμαστε. Η εντολή της αγάπης, ιδιαίτερα μεταξύ χριστιανών, είναι μια εντολή που μας «αναγκάζει» να συμπορευόμαστε, παρά τη διαφορετικότητα και τις διαφορές μας. Η εντολή της αγάπης έχει αξία και βαρύτητα όταν, για να την εφαρμόσουμε για χάρη του Χριστού, πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, το κλειστό σύστημα σκέψης, συναισθημάτων και αξιών μας. Όταν αυτό δεν γίνεται, είναι γιατί ένα ζωντανό εγώ (κάποτε περισσότερα) δεν πεθαίνει, για να ζήσει μια νέα ζωή μαζί με τους άλλους.

Δεν λέω ότι είναι υποχρεωτικό να ταιριάζουμε με όλους. Μπορεί να μην είμαστε αρεστοί σε κάποιους , όπως και σε μας δεν αρέσουν όλοι. Ωστόσο, από το αν μπορούμε να περπατάμε δίπλα σε διαφορετικούς ανθρώπους φαίνεται κι αν ο Θεός έχει δουλέψει την αγάπη μέσα μας και αν Τον αφήνουμε να μαλακώνει τις σκληρύνσεις μας.

Ανοίγομαι αναγκαστικά για να δώσω ένα παράδειγμα από κάποιους φίλους μου από το εξωτερικό. Τους φαίνεται εντελώς παράξενο ότι χαραμίζω χρόνο για την οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ότι κάνω λίστα ψώνιων και μενού για τα γεύματα της εβδομάδας, ότι καταγράφω με σαφήνεια δουλειές, ραντεβού όταν επιδιώκω να μιλήσω ή να συναντήσω άτομα, ό,τι είμαι πολύ αναλυτική, κάποτε ανούσια λεπτομερής, κλπ.... Εγώ, από την άλλη, βρίσκω εντελώς ακατανόητο ότι δεν σκέφτονται καν τι θα φάνε μέσα στη μέρα και αυτοσχεδιάζουν ποιος ξέρει τι. Απορώ που ενδιαφέρονται λίγο για τον κοινωνικό τους βίο και τις σχέσεις. Θεωρώ ότι ξοδεύουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο χρόνο και χρήματα για μαστορέματα και εργαλεία. Άλλοτε εκνευρίζομαι όταν ο ένας απαντά σπάνια σε μηνύματα, ενώ περιμένει ότι εσύ θα απαντήσεις όταν αυτός είχε ανάγκη από κάτι. Είμαστε φίλοι πάρα πολλά χρόνια, μήπως δεν χρειάζεται αυτή η "καταπίεση", αφού ίσα-ίσα συμφωνούμε στα βασικά;

Οι εξηγήσεις μας, πώς γίνεται να είμαστε με άτομα με τα οποία δεν θα έπρεπε καν να είμαστε, κρύβονται στην καρδιά και στη θέληση να συμπορευόμαστε μαζί με κάποιους. Όλα ξεκινούν από την αγάπη, τρέφονται με την αποδοχή της διαφορετικότητας και της επιείκειας, όπως ακριβώς ο Χριστός προσδέχθηκε και εμάς. Είναι όταν ΑΜΟΙΒΑΙΑ καταλαβαίνουμε ότι έχουμε ανάγκη τον άλλον, όχι μόνο για ωφελιμιστικούς λόγους, αλλά γιατί δεν γίνεται να πορευτούμε μόνοι μας και είναι σπάνιο ... να βρούμε το αντίγραφό μας! Ο άλλος είναι χρήσιμος με τον τρόπο του και τον χαρακτήρα του. Μπορεί να μας δώσει αυτό που έχει και εμείς να του δώσουμε αυτό που έχουμε, βάζοντας στην άκρη ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ κομμάτι από το ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΩ μας. Είναι κρίμα για θέματα χαρακτήρα, συνείδησης, συναισθημάτων, αξιών και επιλογών που δεν σχετίζονται άμεσα με τις βασικές αρχές της σωτηρίας, να μην μπορούμε να είμαστε ανεκτικοί και υπομονετικοί, όχι απαραίτητα οικείοι. Είναι επίσης κρίμα η εντολή της αγάπης να γλιστρά από τα χέρια ανθρώπων που δέχονται καθημερινά υπομονή, επιείκεια και αγάπη από τον Θεό.

 

 

Θέλεις να ξέρεις τα γιατί

 

Στην πορεία της ζωής μας γεμίζουμε συχνά με ερωτηματικά. Κυρίως όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και δεν βρίσκουμε διέξοδο. Κάποια ερωτηματικά μπορεί να μας τρώνε για χρόνια και η απάντηση να αργήσει να έρθει, ή να μην έρθει ποτέ.

Ο Ιώβ ήθελε να ξέρει γιατί του συνέβησαν τα βάσανα. Οι φίλοι του τού έλεγαν ότι έπρεπε να ελέγξει την καρδιά του, να δει που αμάρτησε και να υποταχτεί στον νόμο του Θεού. Ωστόσο, ο Ιώβ δεν είχε μέλημα να αντιπαρατεθεί στους φίλους και να δικαιωθεί μπροστά τους, αν και υπερασπίστηκε αρκετές φορές τον εαυτό του. Ο Ιώβ ήθελε κυρίως να μάθει τι ο Θεός σκεφτόταν γι’ αυτόν. Τι ήταν αυτό που Τον έκανε να ρίξει πάνω του τόσες συμφορές και γιατί δεν απαντούσε στα ερωτηματικά του, αλλά «κρυβόταν».

Ως άνθρωποι θέλουμε να ξέρουμε τα γιατί. Ζητάμε λογικές εξηγήσεις για όσα μας συμβαίνουν. Φωνάζουμε στον Θεό τα ερωτηματικά μας. Από την άλλη, θέλουμε να γνωρίζουμε και εδώ κάτω γιατί μας αντιμετωπίζουν έτσι και όχι αλλιώς. Γιατί οι άνθρωπο λένε ή κάνουν πράγματα. Γιατί κάποιοι άλλοι δεν φέρονται όπως οφείλουν να φερθούν.

Σίγουρα οι απαντήσεις δεν λύνουν τα βάσανα της ζωής. Το να ξέρεις τους λόγους για τους οποίους βασανίζεσαι βοηθά στην βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων. Φέρνει ανακούφιση. Κάποτε προκαλεί μετάνοια και καθαρισμό. Παρόλα αυτά, αν ο Θεός έχει αποφασίσει να υποφέρεις στο καμίνι της θλίψης, ακόμη κι αν σου εξηγούσε έναν προς έναν τους λόγους, ο πόνος σου θα παρέμενε πόνος και το πρόβλημα πρόβλημα.

Αυτό, όμως, δεν απαγορεύει να ζητάς την παρουσία του Θεού και τις εξηγήσεις. Ο Ιώβ φωνάζει : «Είθε να ήξερα πού να τον βρω! Θα πήγαινα μέχρι τον θρόνο του• θα εξέθετα μπροστά του κρίση, και θα γέμιζα το στόμα μου με αποδείξεις• θα γνώριζα τα λόγια, που θα μου αποκρινόταν, και θα καταλάβαινα τι θα μου έλεγε» (Ιώβ 23:3-5). Θα ήταν μια ανακούφιση γι’ αυτόν να συνομιλήσει με τον Θεό. Όμως, ο Θεός δεν επέλεξε να μιλήσει με τον Ιώβ. Επέλεξε να σιωπήσει προς στιγμή. Αν σιωπά στη δική σου ζωή, μπορείς να ρωτάς, αν αυτό σε ανακουφίζει. Ωστόσο, σημαντικότερο είναι να μείνεις πιστός στον Θεό, με λυμένα ή άλυτα τα ερωτηματικά σου.

 

Γιάτρεψε θλίψεις, αγάπησε τον πλησίον σου

Ο κυκλώνας Ιανός πέρασε από διάφορα μέρη προκαλώντας μεγάλες καταστροφές και την απώλεια ανθρώπων. Ο μηχανισμός του κράτους ήταν σε πλήρη επιφυλακή, ενώ είχαν γίνει ισχυρές συστάσεις στους πολίτες. Άλλοι ένιωθαν μουδιασμένοι και κάποιοι ίσως γέλασαν για άλλη μια φορά με τους μετεωρολόγους που φόβισαν τον κοσμάκη, ενώ τίποτα σημαντικό δεν συνέβη… Αμφιβάλλω αν έπεσαν παραπάνω από κάτι ψιχάλες στην περιοχή της Αττικής που μένω. Λοιπόν, όλα μια χαρά, δεν υπήρξε πρόβλημα!

Ψέματα: αρκεί να είχες λίγο χρόνο να κοιτάξεις τα ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης και θα καταλάβαινες ότι επειδή η κακοκαιρία δεν βρήκε ίσως εμάς ή την περιουσία μας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ρήμαξε άλλα μέρη και ανθρώπους. Οι μπόρες ανοίγουν πληγές και γι’ αυτές κάποιοι πρέπει να μεριμνήσουν και να τρέξουν, όταν εμείς, οι υπόλοιποι, θα ξεκινάμε ανέμελα την εβδομάδα μας. Είτε πρόκειται για την καταιγίδα του Ιανού είτε για τις μπόρες που χτυπούν αδελφούς και αδελφές στην εκκλησία είτε για ψυχές εκεί έξω.

Η Βίβλος από την αρχή έως το τέλος διατρέχεται από την εξής αλήθεια: Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου και θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου (Ματθαίος 22:37, 39). Αυτό σημαίνει τους αδελφούς μέσα αλλά και τους ανθρώπους εκεί έξω. Ο Θεός δεν μας κάλεσε σε μια τραβηγμένη πνευματική εσωστρέφεια. Εντούτοις, δεν μας κάλεσε και σε μια άκριτη εξωστρέφεια, αγνοώντας ανάγκες πιστών. Ο Θεός μάς κάλεσε σε ισορροπία. Αυτή τη βλέπουμε στο πρόσωπο του Χριστού που μπορούσε να είναι άλλοτε μόνος με τους μαθητές Του, άλλοτε μόνος με τη Σαμαρείτισσα, άλλοτε στο σπίτι του τελώνη, ενώ άλλοτε στη συναγωγή ή ανάμεσα στο πλήθος. Κάποτε και μόνος Του. Ο Χριστός είχε μάτια για τη διδασκαλία και την υπηρεσία. Είχα μάτια για την ψυχή και το σώμα των ανθρώπων.

Μπορεί στη ζωή μας να βρισκόμαστε μακριά από καταιγίδες, όμως πιο δίπλα να υπάρχει πόνος και καταστροφή. Αν έχουμε μάτια για τις ψυχές γύρω μας, θα το αντιληφθούμε. Τέλος, αν έχουμε πραγματικά μάτια για τους αδελφούς και το σώμα του Χριστού δεν θα χρειαστεί να εκλιπαρήσει κανείς τη βοήθειά μας. Θα είναι η δική μας ανάγκη και πρόθεση να γιατρευτεί το μέλος του σώματός μας που πονάει. Και πιστέψτε με, υπάρχουν αρκετοί που έχουν θλίψεις, που «σπρώχτηκαν» στην άκρη μόνοι, ή ακόμη που παλεύουν μόνοι μέσα στο χριστιανικό τους σπίτι…

Μπορείς να κάνεις τις πληγές σου κάτι;

«Κι αυτή ήταν καταπικραμένη στην ψυχή, και προσευχόταν στον Κύριο, κλαίγοντας υπερβολικά». Α΄Σαμουήλ 1:9.

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να αποφύγουμε απογοητεύσεις και πληγές της ζωής. Είτε αυτές προέρχονται από ανθρώπινες συνθήκες είτε από άτομα. Σίγουρα, μπορούμε να αποφύγουμε  μερικά πράγματα. Μπορούμε να προφυλαχτούμε, βάζοντας όρια και αποφεύγοντας την έκθεση σε ό,τι μας θλίβει.

Ωστόσο, αν επιδιώκουμε ν’ ελέγχουμε εντελώς τη ζωή μας, για να μην πληγωθούμε, θα πρέπει να απομονωθούμε στον γυάλινο πύργο του εαυτού μας και ενός ασφυκτικά στενού περιβάλλοντος. Αρκετοί επιλέγουν αυτήν την πρακτική, αποκόβοντας τη ζωή τους από τη ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας αλλά και την ευλογία να πειραματίζονται την αληθινή χριστιανική ζωή. Αυτή δεν μπορεί κανείς να τη ζήσει προφυλαγμένος πίσω από τους ψηλούς τείχους της απομόνωσης και της εσωστρέφειας.

Τι έκανε η Άννα στα χτυπήματα που ο Θεός επέτρεψε να υποφέρει; Το ένα ήταν η στειρότητα- μεγάλη οδύνη για μια γυναίκα-, το δεύτερο η καταφρόνηση και η πρόκληση από μια άλλη γυναίκα σε πολύ καλύτερη θέση. Η Άννα πονούσε. Έκλαιγε και με τον καιρό βάραινε. Αυτό συμβαίνει όταν βιώνουμε αδιέξοδα. Εντούτοις, κάποιοι πάνε ένα βήμα πιο πέρα στη σχέση τους με τον Θεό, ενώ άλλοι μένουν στην αυτολύπηση και την κατηγόρια προς τον Θεό και τους άλλους.  

Το βέβαιο για τις απογοητεύσεις και τις πληγές της ζωής είναι ότι θα τις χρησιμοποιήσουν δύο πρόσωπα. Από τη μια πλευρά, ο διάβολος, σαν εχθρός της ψυχής, θα χρησιμοποιήσει τις δύσκολες συνθήκες και τις ανθρώπινες μικρότητες για να μας κάνει να στραφούμε ενάντια στον Θεό. Μπορεί να κάνει αυτές οι θλιβερές μικρότητες να λαμβάνουν χώρα ακόμη και στον χώρο που δοξάζεται ο Θεός: στην εκκλησία Του.

Από την άλλη, ο Θεός χρησιμοποιεί εξίσου τις στερήσεις και τις συμπεριφορές των άλλων για να προωθήσει το δικό Του σχέδιο. Τα χτυπήματα στην Άννα έγιναν κραυγή προσευχής, περισσότερης εκζήτησης, ολοκληρωτικής αφιέρωσης. Όταν ο Θεός τής χάρισε σαν απάντηση τον Σαμουήλ, το σχέδιο του Κυρίου είχε επιτέλους φανερωθεί και όλα τα δυσάρεστα που είχαν συμβεί συνέργησαν στο αγαθό της. Αυτό θα μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς με τις δικές μας πληγές.

Από τα πιο σκληρά και απρόβλεπτα χτυπήματα

«Τι είναι αυτές οι πληγές στο μέσον των χεριών σου; [...] Εκείνες, που πληγώθηκα στο σπίτι των φίλων μου». Ζαχαρίας 13:6.

Μπορεί κανείς να απογοητευτεί και να πληγωθεί οπουδήποτε. Οι ανθρώπινες σχέσεις εμπεριέχουν όλα τα είδη συναισθημάτων και συμπεριφορών. Ωστόσο, μερικά σκληρά χτυπήματα, που δύσκολα αντέχουμε, είναι αυτά που δεχόμαστε μέσα στο σπίτι μας, από στενούς φίλους μας ή αδελφούς και συχνά στον χώρο της εκκλησίας.  

Λογικό: αν έχεις σοβαρά προβλήματα με τον /τη σύζυγο ή τα παιδιά, δυστυχώς, δεν μπορείς να κλείσεις πίσω σου την πόρτα και να αποφύγεις τις εντάσεις. Αν ένας πολύ καλός φίλος/ φίλη σού φερθεί όπως εσύ ποτέ δεν του/της είχες φερθεί, αυτό είναι πολύ επώδυνο. Τέλος, δύσκολα ξεπερνιούνται στάσεις συστηματικής κριτικής, ταραχής, ή ακόμη και προκλητικής αδιαφορίας στην εκκλησία.

Αρκετές φορές αυτά τα χτυπήματα δεν τα προκαλούν οι αδικημένοι και οι πονεμένοι, αλλά οι «χορτάτοι» σε διάφορους τομείς. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε εξηγήσεις, αλλά χρειάζεται μάλλον να κοιτάξουμε την καρδιά μας και να διορθώσουμε, αν συμβαίνει, συμπεριφορές που θλίβουν τον Θεό και τραυματίζουν τους κοντινούς μας ανθρώπους.

Λοιπόν, στην περίπτωση της Άννας και της Φενίννας, σκηνές πόνου και πρόκλησης διαδραματίζονταν στα πιο ακατάλληλα μέρη! Καταρχάς, μέσα στην ίδια την οικογένεια, γιατί η Άννα ήταν στείρα, ενώ η Φενίννα γεννούσε διαρκώς. Στη συνέχεια, στον ναό του Θεού, όπου πήγαιναν να προσφέρουν θυσίες, να δοξολογήσουν τον Θεό, να προσευχηθούν. Η Φενίννα μάς κάνει να λυπόμαστε με τη μικρόψυχη συμπεριφορά της. Παρόξυνε την Άννα όπου και όποτε μπορούσε, κάνοντας ακόμη θλιβερότερο το πρόβλημά της. Γιατί; Δεν είχε ιδιαίτερους λόγους. Ακόμη κι αν υπήρχαν ζητήματα προσωπικών επιθυμιών ή ανταγωνισμών, ήταν η Φενίννα που δημιουργούσε τα προβλήματα. Ναι, η Φενίννα ήταν η πηγή της ταραχής και της πίκρας στο σπίτι και στον ναό, όχι η πικραμένη Άννα.  

Ο εγωισμός και εγωκεντρικότητα κάνουν ένα άτομο να μην είναι συμπονετικό και γενναιόδωρο, παρότι απολαμβάνει πράγματα που οι άλλοι στερούνται. Είναι οι άλλοι που οφείλουν ν’ ασχοληθούν μαζί του, να του λύσουν μικροζητήματα, να κατανοήσουν «τα θέματά του», ενώ θα έπρεπε ο ίδιος να είναι αγωγός ανακούφισης των πονεμένων. Ο εγωισμός είναι μια πρόκληση στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων που δεν έχει θέση στην καρδιά του χριστιανού.

Μια Κυριακή ακόμη με τον Κύριο

Καλημέρα ! 

Σήμερα το πρωινό και ολόκληρη η ημέρα ανήκει στον Κύριο.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να την αφιερώσουμε σ΄Αυτόν.  Ας τιμήσουμε τον Δημιουργό ολόκληρης της γης και της ζωής μας.

Μελετώντας περισσότερη ώρα τη Γραφή μόνοι μας ή με την οικογένειά μας.

Ακούγοντας τον Λόγο του Θεού με άλλους αδελφούς στην εκκλησία, ή αν δεν μπορούμε με τον παραδοσιακό τρόπο, από το διαδίκτυο.

Μοιραζόμενοι τις αλήθειες της Βίβλου με φίλους.

Ανταλλάσσοντας τις χαρές ή τους προβληματισμούς μας σε επισκέψεις, παρέες και εξόδους με άλλους πιστούς.

Ευαγγελίζοντας, προσευχόμενοι, διαβάζοντας, τηλεφωνώντας, γράφοντας  … Οι τρόποι δεν λείπουν για να περάσουμε την ημέρα του Κυρίου μέσα στην ανάπαυση του Θεού.  

"Να θυμάσε την ημέρα του σαββάτου, για να την αγιάζεις· έξι ημέρες να εργάζεσαι, και να κάνεις όλα τα έργα σου·  η ημέρα, όμως, η έβδομη είναι σάββατο του Κυρίου τού Θεού σου [...] επειδή, σε έξι ημέρες δημιούργησε ο Κύριος τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα, και όλα όσα βρίσκονται σ' αυτά· και κατά την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε· γι' αυτό ο Κύριος ευλόγησε την ημέρα τού σαββάτου, και την αγίασε". Έξοδος 20:8-11

Οι συνθήκες: το μέσο της τελειοποίησης που όλοι απευχόμαστε !

Οι συνθήκες, εκτός ότι είναι ένα μέσο για να φανερωθεί η καρδιά μας και να λάβουμε την ανταμοιβή του Κυρίου ανάλογα με τα έργα μας, είναι ταυτόχρονα και το μέσο της τελειοποίησής μας. Είναι ένα εργαλείο με το οποίο ο Θεός μάς νουθετεί και μορφώνει τον χαρακτήρα του Χριστού πάνω μας.

Ο Θεός έχει χίλιους δυο τρόπους να μας μάς διδάξει τις εντολές Του. Εργάζεται μέσα μας συνεχώς, συμβουλεύοντάς μας και ενισχύοντάς μας. Ωστόσο, στη Βίβλο βλέπουμε το σημαντικό ρόλο των συνθηκών στον αγιασμό μας. Οι εντολές Του γίνονται καλύτερα κτήμα μας όταν περνάμε μέσα από δύσκολες συνθήκες. Όλον αυτόν τον άγιο οπλισμό - διαυγέστερο νου, αγνότερη θέληση, μεγαλύτερη παραχώρηση και υπακοή-, τον αποκτούμε μέσω δύσκολων συνθηκών που είτε ο Θεός επιτρέπει είτε εμείς δημιουργούμε από λάθη.

Ο ψαλμωδός λέει: «Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν, τώρα όμως, φύλαξα τον λόγο σου» (Ψαλμός 119:67). Η ταλαιπωρία μέσα σε διάφορες συνθήκες ήταν αυτή που τον βοήθησε να σκεφτεί καλύτερα τα πράγματα, να γίνει πιο σοφός, να κάνει ορθότερες επιλογές, να μάθει να εμπιστεύεται και να υπακούει περισσότερο τον Θεό.

Αναπόφευκτα θα περάσουμε μέσα από δύσκολες συνθήκες για να μάθουμε ν’ αφήνουμε πίσω μας πλανερούς δρόμους, εσφαλμένες κρίσεις, παρορμητικές και άσοφες αντιδράσεις. Ακόμη και ο Ιησούς Χριστός, όντας υιός του Θεού, «έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε» (Εβραίους 5:8.) Ήταν μέσα από τα παθήματα που διδάχτηκε και έγινε τέλειος (Εβραίους 2:10).

Εγώ και εσείς, ατελείς όντες, γίνεται ποτέ με ευκολότερους δρόμους και "χαϊδεμένες"  συνθήκες να γίνουμε τέλειοι και άγιοι όπως ο Κύριος επιθυμεί να είμαστε ; Όταν οι καταστάσεις που ζούμε μάς στριμώχνουν (ευτυχώς, αυτό δεν διαρκεί πάντα), ας δεχτούμε με υπομονή την παιδαγωγική αγάπη του Θεού μας. Όταν οι καταστάσεις που ζούμε μάς στριμώχνουν (ευτυχώς, αυτό δεν διαρκεί πάντα), ας δεχτούμε με υπομονή την παιδαγωγική αγάπη του Θεού μας.

Και εφόσον οι συνθήκες φανερώνουν την καρδιά…

Να μην απογοητεύεσαι όταν πιστεύεις ότι οι συνθήκες «εργάζονται» εναντίον σου.    «Ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό…» (Ρωμαίους 8:28). Άρα, δεν εργάζονται εναντίον σου, εργάζονται για σένα, αν αγαπάς αληθινά τον Θεό. Να θυμάσαι ότι οι συνθήκες είναι έτσι και όχι αλλιώς γιατί πρέπει εσύ να φανερώσεις ποιος είσαι, προς τα πού κοιτάς, πόσο αφήνεις τον Θεό να εργάζεται μέσα σου και τι πραγματικά επιλέγεις όταν δεν υπάρχει κανένας (ρητός ή υπόρρητος ) λόγος να είσαι όσο πιο δίκαιος και ευθύς μπροστά στους ανθρώπους και  στον Θεό.

Ταυτόχρονα, ο Θεός βλέπει και τι επιλέγεις όταν οι συνθήκες είναι καλές για σένα. Μπορεί να επιλέγεις και πάλι τον Κύριο, την υπακοή, τη  δικαιοσύνη, την αλήθεια! Ή, αντίθετα, μπορεί να επιλέγεις όλα εκείνα που σε απομακρύνουν από Εκείνον και σε δένουν συμβιβαστικά με τον κόσμο και τις αξίες του.

Να θυμάσαι τον Ιωσήφ και τον Σαμψών:  οι συνθήκες τους ήταν διαφορετικές, οι επιλογές τους διαφορετικές, το τέλος τους διαφορετικό. Επειδή κάποιοι χριστιανοί, έχοντας γνώση του θελήματος του Θεού, επιλέγουν να μείνουν πιστοί μέσα σε δύσκολες συνθήκες, ο Κύριος δεσμεύεται, με τους δικούς Του τρόπους κάθε φορά, να ενεργήσει με χάρη, δύναμη και καλοσύνη στη ζωή τους.

Εφόσον οι συνθήκες φανερώνουν την καρδιά, αν η καρδιά σου έμεινε πιστή σ’ Αυτόν, ο Θεός θα σε ανταμείψει. Συνηθίζουμε να τονίζουμε την αναξιότητά μας και τη χάρη του Θεού στην αμαρτία μας. Εντούτοις, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κύριος αγαπά ιδιαίτερα να ευλογεί τον δίκαιο, να υπερασπίζεται το φτωχό, να παρηγορεί τον λυπημένο, να υψώνει τον ταπεινό. Ξέρω είναι δύσκολο να το πιστέψεις όταν γύρω σου άλλες ζωές δείχνουν έναν άλλο ίσως πιο ανέξοδο δρόμο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψεις όταν οι ίδιες σου οι συνθήκες δεν αλλάζουν. Ωστόσο, πίστεψε στον Λόγο του Θεού που λέει αυτά που λέει, και όχι στις ζωές των άλλων ή τις δικές σου συνθήκες.

«Εγώ ο Κύριος εξετάζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στον κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του, σύμφωνα με τον καρπό των έργων του». Ιερεμίας 17: 10.

Ας αφήσουμε στην άκρη τις συνθήκες

Κατά γενικό κανόνα, οι συνθήκες δεν είναι αυτές που κάνουν τον άνθρωπο καλό ή κακό, προσαρμοστικό ή δύστροπο, αχάριστο ή ευγνώμων, υπηρέτη ή καταπιεστή. Οι συνθήκες έρχονται να ξεσκεπάσουν εκείνες τις κρυφές πτυχές και τις ροπές που άλλοτε επιμελώς οι περισσότεροι κρύβουμε ή, αντίθετα, κάποιοι ευθαρσώς φανερώνουν.

Ωστόσο, αν δεν μπορείς να ταπεινωθείς, να υποχωρήσεις, να θυσιάσεις, να αφήσεις, να θυμάσαι ότι οι συνθήκες μάλλον δεν φταίνε. Ακούμε όλοι υποθέσεις τού τύπου: «Αν είχα χρόνο, αν ο άντρας / η γυναίκα μου ήταν διαφορετικός/ή, αν η δουλειά μου ήταν κάπως αλλιώς, αν η οικονομική μου άνεση μού το επέτρεπε, αν είχα λύσει αυτό το θέμα, τότε θα ...» Τότε οι συνθήκες θα ήταν διαφορετικές και όλα μάλλον θα ήταν διαφορετικά, αλλά ΕΣΥ βαθιά μέσα σου πολύ διαφορετικός δεν θα ήσουν. Ας μη μπλέκουμε πάντα τις συνθήκες με τις επιλογές της καρδιάς μας και τις τάσεις μας. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί συχνά οι ίδιες συνθήκες δεν παράγουν τα ίδια αποτελέσματα στον χαρακτήρα των ατόμων.

Ο Ιωσήφ σε όλες τις συνθήκες - καλές και τραγικές - ήταν αυτό που ήταν. Ορθότερα, ήταν αυτό που επέλεγε κάθε φορά να είναι με τη χάρη του Θεού και την ελεύθερη πρόθεση της καρδιάς του. Σε μη ιδανικές όπως και σε ιδανικές συνθήκες επέλεγε και αγωνιζόταν να είναι δίκαιος, ευθύς, σεμνός, αληθινός. Ένας πραγματικός υπηρέτης θεϊκών σχεδίων.

Ο Σαμψών, για να πάρουμε άλλο παράδειγμα, δεν ήταν αυτός που έπρεπε να είναι. Παρά τις καλές συνθήκες μέσα στις οποίες ο Θεός είχε φροντίσει να βρεθεί, με ειδικό κάλεσμα, με δυνάμεις και δυνατότητες από τον Κύριο, μέσα σ’ έναν λαό που τον σεβόταν και σε μια οικογένεια που τον υποστήριζε και  τον συνέτιζε, ενδίδοντας σε ανεξέλεγκτες τάσεις και κάνοντας κακές επιλογές, διαμόρφωνε ο ίδιος για τον εαυτό του άσκημες συνθήκες. Επίσης, συχνά φανέρωνε μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες έναν παρορμητικό και επιπόλαιο χαρακτήρα, που δεν είχε σκοπό της ζωής του τον Θεό.

Αν ο Θεός δεν είναι ο σκοπός μας, αλλά το μέσο για να φτάσουμε εκεί που το μυαλό και οι επιθυμίες μάς οδηγούν, οι συνθήκες θα είναι η καλή δικαιολογία που χρειαζόμαστε για να μην γίνουμε ποτέ αυτοί που ο Θεός μάς καλεί να είμαστε. Αν ο Κύριος είναι ο σκοπός μας, οι συνθήκες θα είναι το μέσο για να Τον γνωρίσουμε, να μείνουμε πιστοί και να υπηρετήσουμε τα σχέδιά Του.

" [...] ενώ ο Χριστός ήταν πιστός, όπως ένας γιος στο σπίτι του πατέρα του...". Εβραίους 3:6.