Βιασύνη : εμπόδιο 1ο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού

Τα προβλήματα στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού στη ζωή μας δεν σχετίζονται με την ελλιπή αποκάλυψη των εντολών και των σχεδίων του Κυρίου. Αυτά που μας εμποδίζουν βρίσκονται μέσα μας ή γύρω μας. Από τη μια πλευρά η ανθρώπινη φύση καθώς και οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας, από την άλλη, ο διάβολος που επιβουλεύεται τους ευθείς δρόμους του Θεού, και το αποτέλεσμα είναι το θέλημα του Θεού να καταλήγει συγκεχυμένο και ακατανόητο.

Τρία είναι τα βασικά εμπόδια, ώστε να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού: η βιασύνη, ο φόβος και η επιθυμία. Ας δούμε δύο παραδείγματα βιασύνης από τη Βίβλο και ας κρατήσουμε ότι ένας βιαστικός χριστιανός δεν θα μπορέσει να σπαταλήσει πολύ χρόνο ρωτώντας τον Θεό για τα σχέδιά Του. Το να γνωρίσει κάποιος τι θέλει ο Θεός, ποιες επιλογές να κάνει και ποιες ν’ απορρίψει, απαιτεί υπομονή και επιμονή. Η  καρδιά χρειάζεται να μάθει να ησυχάζει και να περιμένει τους τρόπους και τους χρόνους του Θεού. Το μυαλό και οι σκέψεις να ποτίζονται από τις αλήθειες της Γραφής. Το πνεύμα να δίνει χρόνο στην προσευχή και στην εκζήτηση του προσώπου Του.

Ίσως κάποιοι δεν καταφέρουν να κάνουν αρκετά, γιατί η εκτέλεση του θελήματος του Θεού απαιτεί ένας είδος πνευματικής πειθαρχίας που μερικοί δεν είναι έτοιμοι υποστούν. Ο βασιλιάς Σαούλ ήξερε ότι έπρεπε να περιμένει τον προφήτη Σαμουήλ να έρθει στα Γάλγαλα σ’ ένα διάστημα 7 ημερών, προκειμένου να του αναγγείλει τι έπρεπε να κάνει. Εντούτοις, όταν είδε ότι ο Σαμουήλ δεν είχε φανεί ούτε την 7^η ημέρα, πρόσφερε ολοκαυτώματα από μόνος του, δικαιολογώντας την πράξη του με δικά του επιχειρήματα. Η βιασύνη τού στοίχισε τη στερέωση της βασιλείας του.  

Κάποιοι ίσως δείξουν πνευματική πειθαρχία, υπομονή, υπακοή. Όμως, τι γίνεται όταν ο Θεός αργεί πάρα πολύ, ώστε τα ρολόγια μας δεν ταιριάζουν; Τότε, πάλι η βιασύνη μπορεί να κάνει ζημιά. Ανθρωπίνως, δεν φαίνεται βιαστική η σκέψη της Σάρας και η συναίνεση του Αβραάμ που χάρισε στο ηλικιωμένο ζευγάρι τον πολυπόθητο γιο, τον Ισμαήλ, μέσω της Άγαρ. Τα χρόνια είχαν σβήσει όλες τις δυνατότητες και την υπομονή τους. Όμως, η υπόσχεση του Θεού εκκρεμούσε, γιατί όχι, λοιπόν; Ο Ισμαήλ ήταν μια βιαστική κίνηση σύμφωνα με το ρολόι του Θεού, με όλα τα επακόλουθά του. Έπρεπε να είχαν περιμένει κι άλλο, αλλά δεν μπόρεσαν. Γι’ αυτό, όταν έφτασε η ώρα της εκπλήρωσης της υπόσχεσης, δεν ήταν η ελπίδα στο θαύμα που λεγόταν Ισαάκ, αλλά το άπιστο γέλιο μπροστά στο αδύνατο που βγήκε από τα χείλη τους.

Η βιασύνη στοιχίζει αρκετά. Κάποτε διαλύει τα πάντα. Το θέλημα του Θεού έχει τον χρόνο του, είτε μας φαίνεται λίγος είτε πολύς. Μακάρι να το κάνουμε, όχι μόνο να το ξέρουμε.

«Μακάριος ο άνθρωπος, που θα με ακούσει, αγρυπνώντας καθημερινά στις πύλες μου, περιμένοντας στους παραστάτες των θυρών μου· επειδή, όποιος βρει εμένα, θα βρει ζωή· και θα λάβει χάρη από τον Κύριο». Παροιμίες 8:34-35.

Τα εμπόδια για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού

 

Είναι αρκετοί χριστιανοί που ενδιαφέρονται να κάνουν το θέλημα του Θεού και όμως  χάνονται μέσα σ’ έναν κυκεώνα. Έχω περάσει από αυτά τα μονοπάτια και ομολογώ ότι δεν θέλει και πολύ να χάσεις το στίγμα σου στη σχέση σου με τον Θεό. Λίγο η αδυναμία της ανθρώπινης φύσης μας, λίγο οι άλλοι γύρω μας, λίγο ο διάβολος, και το θέλημα του Θεού, αγνό και ξεκάθαρο αρχικά, γίνεται θολό και ακατανόητο. Αυτό, όμως, δεν είναι λόγος για να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας  να υπακούσουμε στον Θεό.

Ας τονίσουμε ότι ο Θεός θέλει όχι απλά να γνωρίσουμε ποιο είναι το θέλημά Του, αλλά είναι ο ίδιος προσωπικά που με επιμονή προσπαθεί με διάφορους τρόπους να μας το κάνει γνωστό. Καταντά κοροϊδία ή προσβολή, πιστοί άνθρωποι να μιλούν για το θέλημα του Θεού και τα σχέδιά Του για τη ζωή μας σαν τον μεγάλο γρίφο που πρέπει να σπάσουμε το κεφάλι μας για να λύσουμε. Αν ποτέ τον λύσουμε, υποθέτουν, και καταλάβουμε λίγο τι θέλει ο Θεός από εμάς ή την εκκλησία Του.

Δεν μπορεί ο Θεός να μας κοροϊδεύει και να ζητάει πράγματα που είτε δεν μπορούμε να συλλάβουμε είτε δεν μπορούμε να εκτελέσουμε. Πώς θα είναι Θεός και Πατέρας μας κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, αν δεν μπορούμε να έχουμε μια σχέση ανοικτή, ειλικρινής, αληθινή και κατανοητή;

Μέσα στην Αγία Γραφή ο Θεός ποτέ δεν αρνήθηκε να φανερώσει το θέλημά Του στους ανθρώπους που Τον αναζητούσαν. Πάρα πολύ συχνά το έκανε ξεκάθαρο και το επαναλάμβανε πριν καν οι άνθρωποι Του το ζητήσουν. Κάποτε το έκανε ξεκάθαρο και κατανοητό ακόμη και όταν ήξερε ότι οι αποδέκτες θα το απορρίψουν.

Ωστόσο, τόσο μέσα στη Βίβλο όσο και στη ζωή μας, ξέρουμε ότι τα εμπόδια για να κάνουμε το θέλημα του Θεού βρίσκονται μέσα μας.  Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε γι’ αυτό, αλλά να συνεχίζουμε, καθώς εμπιστευόμαστε σ’ Εκείνον ότι μέσα από τα λάθη και τις αστοχίες μας μαθαίνουμε τελικά πώς να αναγνωρίζουμε και να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Και είναι πάλι από τη Γραφή αλλά και τις προσωπικές μας εμπειρίες που συμπεραίνουμε ότι τρία είναι τα βασικά εμπόδια στο να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Η βιασύνη, ο φόβος, και η επιθυμία. Ίσως αξίζει να τα δούμε ξεχωριστά, αλλά ας κρατήσουμε ότι το θέλημα του Θεού δεν είναι το δύσκολο κομμάτι, απλά καταντά δύσκολο εξαιτίας των στοιχείων εκείνων που επιχειρούν να το πνίξουν μέσα μας.  

« Αν κάποιος θέλει να κάνει το θέλημά του, θα γνωρίσει για τη διδασκαλία, αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλάω από τον εαυτό μου ». Ιωάννης 7:17.

Τα σχέδια και οι τρόποι δεν είναι πάντα αυτά που σκεφτόμαστε

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν έχουμε προβλήματα, όταν πρέπει να κάνουμε επιλογές ή βήματα μπροστά, συζητάμε με άλλους ό,τι μας απασχολεί. Γιατί; Τι ακριβώς ψάχνουμε όταν συζητάμε τα ζητήματά μας και τι θέλουμε από τους γύρω; Τέλος, τι ακριβώς περιμένουμε όταν τα συζητάμε με τον Θεό;

Μερικοί ψάχνουμε καθοδήγηση, μια συμβουλή για να αλλάξουμε πράγματα. Ζητάμε μια γνώμη από έναν εξωτερικό παρατηρητή που βλέπει χωρίς τους δικούς μας συναισθηματισμούς ή τις δικές μας σκληρύνσεις. Ωστόσο, πολλοί όταν συζητούν, δεν ψάχνουν καν γνώμη. Απλά μιλούν για να βγάλουν από μέσα τους ό,τι τους απασχολεί, όμως, κατά βάθος δεν ενδιαφέρονται να βρουν λύσεις. Ή για να το πω ορθότερα, θέλουν μια λύση. Θέλουν συμβουλή, αλλά θέλουν τη δική τους λύση και τον δικό τους τρόπο.

Έχω ακούσει και μιλήσει με πολλούς ανθρώπους. Έχω περάσει χρόνια δίπλα σε άλλους, ακούγοντας με υπομονή, προσπαθώντας να βοηθήσω ή να συμβουλεύσω άτομα. Πολλές φορές κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αν σ’ αγαπούν, αν σ’ ακούν προσεκτικά και σε παρακινούν, εσύ μπορεί να μη θέλεις να λύσεις τα ζητήματά σου παρά μόνο με τον έναν και δικό σου τρόπο. Ομολογώ ότι είναι επώδυνο να αντιλαμβάνεσαι ότι οι άλλοι συμφωνούν μ' αυτά που τους λες, όμως θα προσεγγίσουν το πρόβλημα με τον ίδιο (αποτυχημένο) τρόπο. Το θέμα δεν λύνεται, όχι γιατί δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά γιατί η λύση είναι διαφορετική από εκείνη που θέλουν. Η λύση δεν ταιριάζει ούτε με τα συναισθήματά τους ούτε με τον τρόπο σκέψη τους, γι’ αυτό το πρόβλημα παραμένει .

Το χειρότερο είναι όταν στη θέση του «εξωτερικού παρατηρητή» βρίσκεται ο Θεός. Οι οδηγίες και οι συμβουλές Του μας αγγίζουν; Μήπως μας  φαίνονται δύσκολες και ακατανόητες; Κι όμως, αφιερώνουμε χρόνο διαβάζοντας τη Γραφή μας, προσευχόμαστε στον Κύριο, ζητάμε συμβουλές! Θυμηθείτε ότι όταν ο Ιησούς του Ναυή βρέθηκε μπροστά στην Ιεριχώ, έλαβε οδηγίες από τον Θεό για την κατάκτησή της οι οποίες θα έκαναν κάθε νοήμονα άνθρωπο να γελάσει. Τα «στρατηγικά» σχέδια του Θεού δεν πατούσαν πουθενά. Ωστόσο, αυτά ήταν τα σχέδια που δούλεψαν και έριξαν κάτω τα τείχη της Ιεριχούς. Το ζήτημα δεν ήταν πώς θα λυνόταν το πρόβλημα «Ιεριχώ», γιατί ο Θεός είχε ήδη τη λύση. Το ζήτημα ήταν αν ο Ιησούς του Ναυή και ο λαός είχαν την πρόθεση να ακολουθήσουν αυτό το ακατανόητο σχέδιο, καθώς εναλλακτικό δεν υπήρχε. Κάποτε ο Θεός θα φέρει και εμάς να αποφασίσουμε μεταξύ σχεδίων και τρόπων που δεν θα μας φαίνονται ιδανικά. Εύχομαι να επιλέξουμε τα σχέδια του Θεού.

«Το μωρό τού Θεού είναι σοφότερο από τους ανθρώπους· και το ασθενές τού Θεού είναι ισχυρότερο από τους ανθρώπους». Α΄ Κορινθίους 1:25.

Μεταξύ ερήμου και υποσχεμένης γης, η διαφορά τεράστια!

Συχνά νομίζουμε ότι έρημος στη ζωή, ακόμη και στη χριστιανική ζωή που μας αφορά εδώ, σημαίνει μοναξιά, έλλειψη κίνησης, ενδιαφερόντων και στόχων, μηδαμινά συναισθήματα, περιπλάνηση. Σίγουρα ισχύουν αυτά τα πράγματα, αλλά σκεφτείτε πόσες φορές υπήρξαν στη ζωή μας άνθρωποι κοντά μας, είχαμε συμπαράσταση και ενθάρρυνση, δράση και στόχους, αλλά μέσα μας υπήρχε έρημος… 

Στην πνευματική μου διαδρομή έχω περάσει από διάφορες ερήμους. Το ίδιο και στην προσωπική. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε αυτή την εμπειρία. Το ξέρουμε γιατί αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τις συνθήκες «της ερήμου», αλλά πολύ περισσότερο ποιες είναι οι διαθέσεις της καρδιάς μας που ρίχνουν τη βαριά σκιά της σε όλα. Όπως και το αντίθετο: μπορεί να έχουμε περάσει από πολύ μοναχικές συνθήκες, για τις οποίες ίσως άλλοι να μας  λυπόντουσαν. Ωστόσο, το απατηλό εξωτερικό φαινόμενο να έκρυβε μια αλήθεια: μπορεί να ήμασταν πνιγμένοι από ενδιαφέροντα και στόχους. Μπορεί ν’ απολαμβάναμε μια πολύ καλή σχέση με τον Θεό, να είχαμε πίστη στις υποσχέσεις Του και δύναμη να συνεχίσουμε μπροστά. Επιθυμούσαμε να κατακτήσουμε κι άλλη πνευματική γη. Σίγουρα αυτό έρημος δεν ήταν.

Οι Εβραίοι αρνήθηκαν να πάνε μπροστά και έμειναν στην έρημο. Αποτέλεσμα; Δεν ταλαιπωρήθηκαν μόνο σωματικά. Είχαν επίσης γογγυσμό, αμαρτία, έλλειψη ευχαριστίας και εμπιστοσύνης στον Θεό. Εξακολουθούσαν να κοιτάζουν πίσω, στην Αίγυπτο, και ν’ αναπολούν όσα είχαν χάσει. Έχοντας έλλειψη σοβαρής πνευματικής προόδου, βίωσαν ήττες, άσκοπες καθυστερήσεις, θάνατο. Ο συνολικός απολογισμός ήταν 40 χρόνια άσκοπης περιπλάνησης, χωρίς κανένα κέρδος.

Ας κοιτάξουμε τη ζωή μας, τη ζωή αδελφών, της εκκλησίας μας. Περιπλανιόμαστε εδώ και εκεί, απογοητευμένοι και κουρασμένοι, πολύ χειρότερα, χωρίς ζωντανό ενδιαφέρον για τις υποσχέσεις του Θεού ή για άλλες πνευματικές κατακτήσεις;  Ή, αντίθετα, προχωράμε μπροστά στη «γη των υποσχέσεων» του Θεού, αρνούμενοι τη στασιμότητα και το συμβιβασμό; Αν επιθυμούμε δύναμη και νίκες, αν εμπιστευόμαστε την πραγματοποίηση των πλούσιων υποσχέσεων του Θεού και εργαζόμαστε το μέρος μας για να προχωρήσουμε σε νέα εδάφη, τότε δεν βρισκόμαστε σε έρημο, ακόμη κι αν οι συνθήκες μοιάζουν ερημικές.  

« […] η ερημιά θα αγαλλιαστεί, και θα ανθίσει σαν ρόδο». Ησαΐας 35:1.

Μην ενδίδεις στους φόβους σου, στη βολή σου, στη γνώμη των άλλων

Τι θα συμβεί αν δεν κάνω ακριβώς αυτά τα οποία λέει ο Θεός; Πόση θα είναι η ζημιά αν κρατήσω τη γνώμη μου ή συμμορφωθώ με τις λογικές συμβουλές της πλειοψηφίας; Καλό το ερώτημα, ιδιαίτερα αν είσαι πιστός/ή  χριστιανός/ή και αναρωτιέσαι πώς θα ήθελε ο Θεός να ζήσεις τη ζωή σου. 

Πριν απαντήσεις στο ερώτημα - δηλαδή, πριν σκεφτείς πόσο μακριά μπορεί να σε πάει μια παρακοή-, σκέψου καλύτερα τι δεν θα ήθελες να σου συμβεί στη ζωή σου. Θα ήθελες να χάσεις τον χρόνο σου; Θα ήθελες να ταλαιπωρηθείς και να απογοητευτείς; Θα ήθελες να περιπλανιέσαι δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας ασφάλεια, ψάχνοντας ευλογία και ανάπαυση; Θα ήθελες μήπως να τελειώσεις τη ζωή σου μέσα στα ερωτηματικά ή τη μεταμέλεια για τα λάθη σου; Σίγουρα όχι!

Κάπως έτσι, όμως, κύλησαν, τα χρόνια του λαού Ισραήλ από τη στιγμή που στην Κάδης –Βαρνή παράκουσαν την ξεκάθαρη εντολή του Θεού να κυριεύσουν τη γη της Επαγγελίας. Η γη ήταν πλούσια και ευλογημένη, τους άρεσε. Ωστόσο, έπρεπε να υπερπηδήσουν αρκετά αντικειμενικά εμπόδια, πριν γίνει δική τους. Υπήρχαν μεγάλες πόλεις με τείχη, ο λαός ήταν δυνατός, έτοιμος να τους αντιμετωπίσει από θέση ισχύος. Υπήρχαν και γίγαντες. Ε, δεν το λες εύκολο το εγχείρημα.

Αν ήταν εύκολο, δεν θα χρειαζόταν η πίστη τους. Δεν θα χρειαζόταν να δείξουν ότι εμπιστεύονται τον Κύριο, ούτε καν να ενεργοποιηθούν οι ίδιοι για να πολεμήσουν, έχοντας θάρρος στη δύναμη του Θεού. Η κατάκτηση της γης Χαναάν δεν ήταν περίπατος, όπως οι Ισραηλίτες ή ακόμη και εμείς σήμερα  θα επιθυμούσαμε να είναι το θέλημα του Θεού στη ζωή μας.

Γι’ αυτό, σκέψου ότι όταν αντιλαμβάνεσαι ποιο είναι το θέλημα του Θεού, όταν ξέρεις σε ποιες επιλογές ευαρεστείται και ποιες απορρίπτει και πάραυτα αρνείσαι να υπακούσεις, εκθέτεις τον εαυτό σου στους πόνους που θα ήθελες να αποφύγεις. Όταν πιστεύεις αυτά που σου λένε οι γύρω, όταν δίνεις προσοχή σε «τρανταχτά» επιχειρήματα, βάζοντας στην άκρη αυτά τα οποία λέει ο Θεός, προετοιμάζεις ήδη το έδαφος των προβλημάτων σου.

Αν οι Ισραηλίτες είχαν πιστέψει στο αγαθό σχέδιο του Θεού και είχαν προχωρήσει με πίστη, θα είχαν προφυλάξει τους εαυτούς τους από πολλά κακά χρόνια περιπλάνησης μέσα στην έρημο. Προφύλαξε τον εαυτό σου, μην ενδίδεις στους φόβους σου, στη βολή σου, στη γνώμη των άλλων. Εμπιστεύσου τον Θεό, για να μπορέσεις να δεις ότι είναι αγαθός σ’ αυτόν που τον πιστεύουν.

«Και παίρνοντας στα χέρια τους από τους καρπούς τής γης, μας τους έφεραν, και μας ανήγγειλαν, λέγοντας: Η γη, που ο Κύριος ο Θεός μας δίνει σε μας, είναι καλή». Δευτερονόμιο 1:25.

 

 

Είναι μαζί σου, συνέχισε με θάρρος

« […] όπως ήμουν μαζί με τον Μωυσή, θα είμαι και μαζί σου· δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω.  Γίνε ισχυρός και ανδρείος…» Ιησούς του Ναυή 1:5-6.

Υπάρχουν φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι που νιώθουμε αδύναμοι και κουρασμένοι. Έχουμε εμπιστευτεί τον Θεό, έχουμε υπακούσει στον Λόγο Του, αλλά έρχονται δύσκολες στιγμές και απογοητεύσεις, ώστε χάνουμε το θάρρος μας ή δεν θέλουμε να προχωρήσουμε σε άλλα βήματα που ο Θεός θα ήθελε να κάνουμε.

Όταν ο Ιησούς του Ναυή συνέχισε ως νέος αρχηγός στη θέση του Μωυσή το έργο στο οποίο ο Θεός τον είχε καλέσει, χρειάστηκε στο ξεκίνημα του να λάβει υποσχέσεις, ενθαρρύνσεις και οδηγίες από τον Κύριο. Θα ήταν όλα ιδανικά αν η ενθαρρυντική αυτή αρχή θα σήμαινε γρήγορα και το τέλος της αποστολής του Ιησού του Ναυή. Εντούτοις, ο υπηρέτης του Θεού χρειάστηκε να δώσει μάχες, να αντιμετωπίσει διάφορους εχθρούς, να απολαύσει μεγάλες νίκες, αλλά και να βρεθεί μπροστά σε παγίδες και αποτυχίες, έως ότου ένα μεγάλο μέρος της υποσχεμένης γης να περάσει στην κατοχή τους.  

Σε όλες αυτές τις στιγμές, ακόμη και όταν δεν είχε έναν καινούργιο λόγο ενθάρρυνσης ή μια συγκεκριμένη υπόσχεση από τον Θεό, είχε αυτές τις αρχικές διαβεβαιώσεις, τις οποίες ποτέ ο Κύριος δεν θα έπαιρνε πίσω. Αρκεί ο Ιησούς του Ναυή να μελετούσε τον Λόγο του Θεού και να εξακολουθούσε να πιστεύει στις υποσχέσεις Του. Αρκεί να ήταν έτοιμος να υπακούσει, ανακαλώντας ξανά και ξανά στη μνήμη του ότι ο Θεός δεν θα τον άφηνε, ούτε θα τον εγκατέλειπε. Ο Κύριος τον πρόσταζε μεταξύ άλλων να είναι ισχυρός και ανδρείος. Έπρεπε να γίνει ισχυρός και ανδρείος!  Αυτό δεν ήταν απλά μια επιλογή, ήταν μάλλον μια προσταγή.

Είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς θα γυρνούσε σ’ αυτήν την αρχική δέσμευση του Θεού  για να πάρει θάρρος όταν θα κυριευόταν από κούραση και απορία. Θα επαναλάμβανε συχνά στον εαυτό του ότι όφειλε να είναι ισχυρός και ανδρείος, γιατί ο Θεός τον είχε προστάξει έτσι.

Αν βρεθείτε σε δύσκολες καταστάσεις, αν περιμένετε από τον Θεό νέα ενθάρρυνση, μια καινούργια υπόσχεση που θα σας κινητοποιήσει να συνεχίσετε, σκεφτείτε ότι ο Θεός δεν έχει πρόβλημα να σας δώσει νέες υποσχέσεις. Ωστόσο, ίσως χρειαστεί να ανασύρετε εσείς από το παρελθόν όλες αυτές τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις που ήδη σας έχει δώσει, προκειμένου να προχωρήσετε στην κατεύθυνση που Εκείνος θέλει.  

 

Όταν αγνοείς τι κρύβεται πίσω από «τα φαινόμενα»

«Mη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή· αλλά, φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα». Ματθαίος 10:28.

Έχετε ανησυχία ή αμφιταλάντευση για το τι τελικά γίνεται πέρα από το επίγειο θέατρο της ζωής ; Μήπως έχετε τακτοποιήσει μέσα σας το ζήτημα, θεωρώντας ότι τίποτα το ανησυχητικό δεν θα συμβεί; Ή απωθείτε τον συλλογισμό για το  μέλλον;

Ο εβραϊκής καταγωγής βραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας, Philip Roth, λίγες μέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή εκμυστηρεύτηκε σ’ έναν φίλο του τα εξής: «Είδα τον μεγάλο εχθρό, περπάτησα γύρω του, του μίλησα και σου τ’ ορκίζομαι, δεν είναι να τον φοβάσαι».

Τέτοια θαρραλέα λόγια μπορεί να τα ξεστομίζουν κάποιοι που θεωρούν τον θάνατο σαν την επιστροφή σε μια κατάσταση αιώνιας ανυπαρξίας, μηδενισμού, απόλυτου κενού και σιωπής. Είναι σαν να λένε: όσο υπάρχω εγώ, δεν υπάρχει ο θάνατος. Μόνο όταν εγώ θα έχω τελειώσει, ο θάνατος θα μπορεί να κάνει το έργο του. Αλλά αφού εγώ δεν θα υπάρχω πουθενά ως ον, ως ψυχή και συνείδηση, γιατί να μ’ ενδιαφέρει η δύναμη του θανάτου;

Μια κατηγορία ανθρώπων δεν έχει συλλογιστεί ποτέ, ή θέλει ηθελημένα να αγνοεί, ότι αυτόν που θα πρέπει κανείς να φοβάται δεν είναι ο θάνατος αυτός καθαυτός. Είναι ο Θεός μπροστά στο βήμα του οποίου θα σταθεί ο καθένας προσωπικά για να δώσουμε λεπτομερή λογαριασμό για τις σκέψεις και τα κίνητρά μας, τα λόγια και τις πράξεις μας με βάση τον Λόγο του Θεού. Αυτό αφορά και εμάς τους πιστούς χριστιανούς, που κάποτε εφησυχάζουμε στο έργο του Χριστού και ξεχνάμε ότι, παρά τη θυσία του Κυρίου που μας δικαιώνει, αυτόν τον αναλυτικό απολογισμό της ζωής μας θα τον κάνουμε κάτω από το βλέμμα του δίκαιου Κριτή.

Εύχομαι να έχουμε συλλογιστεί όλοι μας αυτήν την εκδοχή της αιωνιότητας και να έχουμε ετοιμαστεί. Εύχομαι ως πιστοί να καθαριζόμαστε. Να επενδύουμε δυνάμεις, δυνατότητες και χρόνο για την αιωνιότητα. Είναι συνετό να σκεφτόμαστε ότι για όλους μας ανεξαιρέτως θα ανοιχτούν τα βιβλία του Θεού και τα πάντα θα έρθουν στο φως. Τι ευλογία να μη ντροπιαστούμε γι’ αυτά που κάναμε και είπαμε. Τι χαρά γι’ αυτά που θελήσαμε ν’ αλλάξουμε, για όλα αυτά που θυσιάσαμε. Ποτέ δεν είναι χάσιμο χρόνου και ψυχής η επένδυσή μας για την αιωνιότητα.

 

 

 

 

 

Το καλύτερο, το μέγιστο για τον Θεό, μπροστά σε όλα τα μάτια

 

Ποιανού η γνώμη σάς ενδιαφέρει περισσότερο;

Σε ποιον θέλετε ν’ αρέσετε πάνω απ’ όλα;

Ποιον θέλετε να τιμήσετε με τη στάση σας και τις επιλογές σας;

Τον εαυτό σας; Την οικογένειά σας; Τους φίλους και τους αδελφούς σας; Ή μήπως τον Θεό;

Όταν θα απαντήσετε μέσα σας σε τέτοια ερωτήματα, να ξέρετε ότι θα έρθει η στιγμή να περάσετε διάφορα τεστ πάνω σ’ αυτά, ώστε να φανερωθεί η καρδιά σας.

Οι δοκιμασίες, οι επιλογές, οι θέσεις που παίρνουμε παρουσιάζονται σαν ευκαιρίες. Είναι ευκαιρίες δοκιμής του καθενός μας ατομικά, σαν ξεχωριστές προσωπικότητες, αλλά και σαν συναθροίσεις πιστών. 

Είναι ο Κύριος ο μοναδικός Κύριος της καρδιάς μας; Μήπως υπάρχουν και άλλοι «συγκάτοικοι» ή «συνοδοιπόροι» που δεν πρέπει και αυτοί να κακοκαρδιστούν; Μήπως υπάρχει και ο εαυτός μας με τις προσδοκίες του; Πόσα να δώσουμε και μέχρι πού μπορούμε να συμβιβαστούμε; Δεν ξέρω τι απαντά ο καθένας μας σ’ αυτά. Ξέρω τι περιμένει ο Θεός από όλους μας: το καλύτερο, το μέγιστο για Εκείνον, μπροστά στα μάτια όλων.

Το καλύτερο και το μέγιστο μπροστά σε άπιστους ανθρώπους που μας κοιτούν για να δουν τι διαφορετικό έχουμε να τους πούμε. Εκτός κι αν ο Λόγος του Θεού δεν περιέχει κάτι το εντελώς διαφορετικό, το ριζοσπαστικό, αλλά είναι μια χαριτωμένη και εξευγενισμένη εναλλακτική πρόταση επίγειας ζωής που ταυτόχρονα τακτοποιεί και το ζήτημα της αιώνιας ζωής με τη θυσία του Χριστού.

Το καλύτερο και το μέγιστο μπροστά σε άλλους πιστούς που μας παρατηρούν για να δουν πόσο ψηλά βάζουμε τον Θεό και τον Λόγο Του και οι οποίοι θα θελήσουν να μιμηθούν το καλό παράδειγμά μας.

Το καλύτερο και το μέγιστο μπροστά στον υπερβατικό κόσμο. Εκεί μπροστά στον θρόνο Του, που εκτοξεύεται κάθε λογής κατηγόρια και διαβολή από τον εχθρό μπροστά σε έναν άγιο και δίκαιο Θεό. Αν και υπάρχει ο Χριστός, που μεσιτεύει πάντα για μας και μας δικαιώνει, αυτό δεν σημαίνει ότι μας επιτρέπεται να δώσουμε κάτι λιγότερο από το καλύτερο, από το μέγιστο, στα μάτια όλων.

«Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με ολόκληρη την καρδιά σου, και με ολόκληρη την ψυχή σου, και με ολόκληρη τη δύναμή σου …» Δευτερονόμιο 6:5.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αγάπη χωρίς όρους; Δεν υπάρχει τέτοιου είδους αγάπη

Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν τη βρίσκουμε πουθενά, όσο κι αν ψάξουμε. Ούτε στην πραγματική ζωή οι άλλοι μας προσφέρουν μια τέτοια αγάπη. Ούτε εμείς είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε τέτοιου είδους αγάπη σε κανέναν. Αλλά ούτε και ο Θεός της Βίβλου δίνει ποτέ μια αγάπη χωρίς όρους στους ανθρώπους.

Η αγάπη είναι σχέση που προϋποθέτει δύο ή και περισσότερα μέρη. Αυτά τα πρόσωπα θέλουν να είναι μαζί, παρά τα προβλήματα, τις κακές στιγμές, τα λάθη. Μπορεί κανείς να μιλήσει για «αγάπη χωρίς όρους» μόνο όταν αυτή η συνθήκη εκπληρώνεται :θέλω να είμαι μαζί σου/θέλω να περπατάω με τον Θεό, δεδομένου ότι ο Θεός θέλει πάντα να περπατά μαζί μας, παρά το κόστος που πρέπει να καταβληθεί από κάθε μεριά της σχέσης. 

Ο Θεός θέλησε να περπατήσει με τον άνθρωπο, τον ενέταξε στα σχέδιά Του. Όταν αυτά διαταράχθηκαν στην Εδέμ, ήταν ο Θεός που πήρε την πρωτοβουλία και, θέλοντας να αποκαταστήσει τη σχέση, έδωσε τον Χριστό στον σταυρό να πληρώσει για τις αμαρτίες μας. Δεν υπήρχαν αρχικές προϋποθέσεις ή όροι να τηρηθούν από τον άνθρωπο, προκειμένου ο Θεός να δώσει το Γιο Του. Η αγάπη Του ήταν και είναι άνευ όρων, ώστε να ξεκινήσει μια σχέση σωτηρίας και πορείας με το δημιούργημά Του.

Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι στη συνέχεια, όταν πιστέψουμε στο έργο του Θεού και μετανοήσουμε, η αγάπη του Θεού εξακολουθεί να είναι άνευ όρων στη ζωή μας; Μήπως Θεός παραιτείται από κάθε απαίτηση ή αξίωση για δικαιοσύνη, ταπείνωση, έλεος, αλήθεια, αγάπη, υπακοή, και τόσα ακόμη, γιατί έχει για μας μια αγάπη χωρίς όρους ; Δηλαδή, η αγάπη του Τον καταντά τυφλό, σιωπηλό και άδικο;

Μέσα στη Βίβλο δεν υπάρχει πουθενά τέτοια σχέση Θεού – ανθρώπου. Υπάρχει αμοιβαιότητα : θέλει να είμαι μαζί μας, θα συγχωρεί τα λάθη μας, θα μας διδάσκει, θα μας βοηθά. Θα πρέπει και εμείς να θέλουμε να είμαστε μαζί Του, σεβόμενοι τις προϋποθέσεις που ο Θεός θέτει για να λειτουργήσει μια τέτοια σχέση. Όταν αυτές δεν εκπληρώνονται, πράγμα που μας συμβαίνει συχνά, δυστυχώς, ο Θεός μάς παιδαγωγεί και μας καθαρίζει, γιατί επιθυμούμε να περπατάμε μαζί Του. Όμως, όταν για κάποιους λόγους η καρδιά μας σκληρύνει και αδιαφορεί συνεχώς στις προτροπές Του για μετάνοια και υπακοή, μας απορρίπτει.

Από την Παλαιά έως την Καινή Διαθήκη υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα που φανερώνουν ότι η σχέση (όχι η πρόσκληση) Θεού/ ανθρώπου υπόκειται σε προϋποθέσεις. Ο Κάιν απορρίφθηκε, ο Άβελ έγινε δεκτός. Η Σαούλ απορρίφθηκε, ο Δαβίδ συγχωρήθηκε. Ο Ιούδας  δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, ο Πέτρος, ωστόσο, βρήκε μετάνοια και αποκατάσταση.  

«Εγώ, εκείνους που με αγαπούν, τους αγαπώ· κι εκείνοι που με ζητούν, θα με βρουν». Παροιμίες 8:17.