Η υμνωδία είναι ένα θαυμάσιο όπλο για τις μάχες μας

Ένας επικείμενος πόλεμος ήταν αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ο λαός Ισραήλ . Ένα πλήθος εχθρικών στρατευμάτων ερχόταν εναντίον του και η ήττα έμοιαζε αναπόφευκτη. Ο βασιλιάς Ιωσαφάτ γεμάτος φόβο κήρυξε νηστεία και διέταξε τον Ιούδα να ζητήσουν βοήθεια από τον Κύριο. Ενώ ο βασιλιάς και ολόκληρος ο λαός προσευχόταν στον ναό, αναγνωρίζοντας την κυριότητα του Θεού, τη δύναμη και την εξουσία Του σε όλη τη γη, ο Ιωσαφάτ ομολόγησε ότι δεν υπήρχε καμιά δύναμη ν’ αντισταθούν σε όλο αυτό το πλήθος που ερχόταν εναντίον τους και ούτε ήξεραν τι να κάνουν (Β' Χρονικό 20:12). Τα μάτια τους ήταν καρφωμένα ψηλά για βοήθεια, καθώς ήξεραν ότι τίποτα δεν ήταν αδύνατο στον Θεό τους.

Όταν ο βασιλιάς τελείωσε την προσευχή του, το Πνεύμα του Θεού ήρθε στον Ιααζιήλ στο μέσο της συνάξεως δίνοντας σε όλους έναν θαυμαστό λόγο παρηγοριάς. Ο Θεός είχε ακούσει τις προσευχές τους. Δεν είχαν λόγο να τρομάξουν από το μεγάλο αυτό πλήθος, επειδή η μάχη δεν ήταν δική τους, αλλά του Θεού (Β' Χρονικό 20:15). Ωστόσο, ο λαός έπρεπε να κατεβεί στη μάχη, χωρίς ταυτόχρονα να ανησυχεί για την έκβασή της: ο Κύριος θα έκανε σωτηρία. Αυτή η προφητεία γέμισε την καρδιά του λαού με ελπίδα, ειρήνη και δοξολογία.

Την επομένη το πρωί και ενώ ο εχθρικός στρατός πλησίαζε, ο Ιωσαφάτ ενθάρρυνε τον λαό να πιστέψουν στον Κύριο και στον λόγο που τους είχε λαληθεί, μένοντας σταθεροί στην εμπιστοσύνη τους σ’ Αυτόν. Ένας τρόπος ενθάρρυνσης της πίστης τους ήταν να ορίσει ψαλτωδούς που υμνούσαν τη μεγαλοπρέπεια του Κυρίου και το αιώνιο έλεός Του, βαδίζοντας μπροστά από το στράτευμα. Όταν άρχισαν να ψάλλουν στον Θεό, ο Κύριος τούς χάρισε τη νίκη, κατατροπώνοντας ολοκληρωτικά τους εχθρούς τους και χαρίζοντάς τους πλούσια λάφυρα.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ψάλλουμε στον Θεό. Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν η καρδιά μας γεμίζει από κακές σκέψεις ή φόβο για ενδεχόμενα, η ευγνωμοσύνη και η δοξολογία εξατμίζονται. Περιμένουμε να νιώσουμε δυνατοί, χαρούμενοι ή ενθαρρυμένοι από έναν θεϊκό λόγο για να ψάλλουμε. Αλλά ξέρουμε ότι κάποτε μπορεί να μην έχουμε κανέναν λόγο θεϊκής ενθάρρυνσης. Εντούτοις, η επιλογή μας να δοξολογήσουμε τον Θεό (μου έχει συμβεί να το κάνω όχι για να «πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς» ή για «ν’ ανοίξουν οι θύρες του δεσμωτηρίου», αλλά από δική μου ανάγκη, για να σταματήσω πια να σκέφτομαι και να στρέψω την καρδιά μου από τους φόβους ή τα προβλήματά μου στο πρόσωπο του Θεού) φέρνει αναπάντεχα λόγους παρηγοριάς και βεβαιότητας ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Αυτός μας διαβεβαιώνει ότι άκουσε και θα κάνει την καλύτερη έκβαση για μας. Είναι αδύνατον να υμνούμε τον Θεό και η καρδιά μας να μη βρει παρηγοριά, δύναμη και ελπίδα, ακόμη κι αν δεν βρει άμεση λύση.

«Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου· και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις». Ψαλμός 50:14-15.

Μεταμορφώνεις ή μεταμορφώνεσαι;

Η κάθε γενεά έχει ν’ αντιμετωπίσει τις δικές της προκλήσεις, έχει να φέρεις σε πέρας τις δικές της αποστολές και να εκπληρώσει τα σχέδια του Θεού στη γη. Η κάθε γενιά οφείλει, συνεπώς, να πάει το έργο της βασιλείας του Θεού πιο μακρά και να γίνει μια ευλογία στον κόσμο.

Πώς μπορεί όμως μια νέα γενεά όχι απλά να κάνει πράγματα για να συνεχίσει ένα έργο, αλλά να είναι μια ευλογημένη γενεά που θα πειραματίζεται τη δύναμη του Θεού στη ζωή της, στο περιβάλλον της εκκλησίας και στην έξω αποστολή της;

Όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα. Η γενεά που σηκώθηκε μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναυή και των πρεσβυτέρων που επέζησαν μετά απ’ αυτόν γνώριζε από λίγο έως καθόλου (παρεκτός εξαιρέσεων) τον Κύριο και τα έργα που Αυτός είχε κάνει για τις οικογένειες και τον λαό τους. Είχαν πάψει να αγαπούν τον Θεό και να Τον υπακούν ως τον μόνο αληθινό Θεό που άξιζε λατρεία. Είχαν ξεχάσει να είναι ευγνώμονες για τις ευλογίες που απολάμβαναν. Φαίνεται είχαν πάψει να διδάσκουν επιμελώς τα παιδιά τους τον Λόγο του Θεού με όλες του τις αλήθειες. Αναμφίβολα, είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται με τα είδωλα των «γειτόνων» τους, να δείχνουν επιείκεια που έφτανε μέχρι την αποδοχή σε ειδωλολατρικές συμπεριφορές. Στο τέλος, οι ψεύτικοι θεοί των γύρω εθνών και οι πρακτικές τους -θρησκευτικές και μη-, μόλυναν τον λαό του Θεού που έπρεπε να είχε μείνει ξεχωρισμένος και διαφορετικός.

Αν μια γενεά αποτυγχάνει να φέρει εις πέρας την αποστολή της και αδυνατεί να είναι κανάλι ευλογίας εντός εκκλησίας και στον κόσμο, το πιο πιθανό είναι ότι έχει αμελήσει τη σοβαρή μελέτη του Λόγου του Θεού. Πολύ χειρότερα, έχει πάψει να τον σέβεται ως αληθινό λόγο Θεού. Έχει πάψει να τον υπακούει και προσαρμόζει κάθε φορά τον Λόγο στις ανάγκες και στις επιθυμίες της μάλλον παρά συμμορφώνει την άτακτη ζωή της με τον Λόγο του Θεού. Εκεί που ο Θεός δουλεύει πραγματικά, εκεί που η ζωή των ανθρώπων επηρεάζει, είναι εκεί που ο Λόγος του Θεού αντιμετωπίζεται με αλήθεια, σεβασμό και υπακοή. Είναι όταν ο ζωντανός λόγος του Θεού μεταμορφώνει ανθρώπους και συμπεριφορές, δηλαδή, όταν αλλάζει εμάς, τις επιθυμίες και τις σκέψεις μας, που μπορούμε να γίνουμε ευλογημένη γενεά που μεταμορφώνει τον κόσμο και δεν μεταμορφώνεται τελικά απ’ αυτόν, σύμφωνα με τις πρακτικές και τις επιθυμίες του.

«Και ο λαός λάτρευσε τον Κύριο όλες τις ημέρες τού Ιησού, και όλες τις ημέρες των πρεσβυτέρων, που επέζησαν μετά τον Ιησού, και είχαν δει όλα τα μεγάλα έργα τού Κυρίου, όσα έκανε για τον Ισραήλ […] και σηκώθηκε μια άλλη γενεά ύστερα απ' αυτούς, που δεν γνώρισε τον Κύριο ούτε τα έργα που έκανε για τον Ισραήλ.  Και οι γιοι Ισραήλ έπραξαν πονηρά μπροστά στον Κύριο, και λάτρευσαν τους Βααλείμ·  και εγκατέλειψαν τον Κύριο τον Θεό των πατέρων τους …» Κριτές 2:7, 11-12.

Η ανησυχία είναι απόδειξη απιστίας

Έχει συμβεί σε όλους  μας να αναθέσουμε δουλειές σε άλλους. Ίσως θέλαμε να δούμε αν είναι ικανοί. Ίσως για να δούμε τι μπορούν να καταφέρουν. Κυρίως όμως γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να διεκπεραιώσουμε αυτές τις δουλειές.

Ενώ, λοιπόν, αφήνουμε δουλειές σε άλλους, συχνά δεν ησυχάζουμε ότι αυτές θα γίνουν κιόλας. Όχι μόνο γιατί ο άλλος μπορεί να είναι ξεχασιάρης και χρειάζεται λίγη υπενθύμιση, αλλά γιατί κάποιοι είμαστε εκ φύσεως άνθρωποι που θέλουμε να ξέρουμε αν γίνονται σωστά τα πράγματα και οι οποίοι συχνά αμφιβάλλουμε για τους άλλους.

Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Όταν αφήνω δουλειές, ιδιαίτερα σημαντικές, όλο και έχω ένα μάτι πάνω σ’ αυτόν που τις έχει αναλάβει. Έχει ξεκινήσει; Σε πιο σημείο βρίσκεται; Γιατί αργεί, πώς το κάνει έτσι; Προσπαθώ, ωστόσο, να μην ανακατεύομαι, αν και σίγουρα υπάρχουν φορές που υποδεικνύω στον άλλον τι να κάνει ή ακόμη και γκρινιάζω για την αργοπορία.

Ο Δαβίδ στον 37 Ψαλμό, γέρος και γεμάτος πνευματικές εμπειρίες, μας παρακινεί να εμπιστευόμαστε στον Κύριο «τις δουλειές μας». Να χαιρόμαστε σ’ Αυτόν καθώς ζούμε την καθημερινότητά μας. Να πράττουμε δικαιοσύνη και αλήθεια. Να αναθέτουμε στον Κύριο τους δρόμους μας, όχι μόνο ελπίζοντας αλλά και ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ότι Αυτός θα ενεργήσει. Μας λέει να αναπαυόμαστε στον Κύριο, γεγονός που σημαίνει να μένουμε ήσυχοι και σιωπηλοί. Γιατί, τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει η ανησυχία παρά απιστία και αδημονία ; Όταν ελέγχουμε τους γύρω μας, ενώ τους έχουμε αναθέσει θέματα, είναι γιατί δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα τα κάνουν καλά, ότι θα τα τελειώσουν στην ώρας τους και όπως ακριβώς τα είχαμε φανταστεί! 

Αλλά όταν "ελέγχουμε" τον Θεό; Όταν αδυνατούμε να ησυχάσουμε, να μείνουμε σιωπηλοί και ήρεμοι (αλήθεια, πόσος εξωτερικός αλλά και εσωτερικός διάλογος μπορεί να βασανίσει την ψυχή και να προσβάλλει τον Θεό), είναι γιατί περπατάμε με την όψη και όχι με την πίστη. Και συχνά οι προσευχές μας δεν παίρνουν απάντηση, γιατί ο Θεός θέλει να μας διδάξει να αφήνουμε πράγματα και να αφηνόμαστε σ’ Αυτόν. Πιο πολύ και από τις λύσεις, ο Θεός θέλει να μας μάθει να μην ανησυχούμε. Καθώς η πίστη μας και η γνώση του χαρακτήρα και των επεμβάσεων του Θεού θα μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θα μπορούμε, όπως ο Δαβίδ, να αναπαυόμαστε στον Κύριο και να Τον περιμένουμε να μας δώσει όλα όσα Εκείνος έχει ετοιμάσει για μας.

«Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει…» Ψαλμός 37:5.

Καθυστέρηση μπορεί να σημαίνει προετοιμασία

 Όταν ο Θεός θέλει να επιτελέσει ένα έργο και να εκπληρώσει τις αγαθές βουλές Του, παίρνει κάποιους δρόμους που εμείς δεν θα επιλέγαμε ποτέ. Ποιοι είναι οι δρόμοι  αυτοί; Είναι οι δρόμοι της αναμονής, της θλίψης, της υπακοής και της πιστότητας σε μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα. Γιατί το κάνει; Επειδή όταν ο Θεός έχει σχεδιάσει ένα έργο για έναν δικό Του άνθρωπο, χρειάζεται να ετοιμάσει κατάλληλα και τον άνθρωπο αυτό για το έργο Του.

Κάνει εντύπωση πόσο «αργός» μπορεί να γίνει ο Κύριος με τον χρόνο. Κάνει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση με πόση λεπτομέρεια ασχολείται ο Θεός με κάποιον δικό Του, επιτρέποντας διάφορα στη ζωή του, ώστε να τον εξοπλίσει αλλά και να ετοιμάσει τις συνθήκες, προκειμένου το σχέδιό Του να μην αποτύχει.

Ο Θεός επένδυσε 17 σκληρά χρόνια για να κατεργαστεί τον χαρακτήρα του Ιωσήφ για το έργο του στην Αίγυπτο και για τη διακονία του στα αδέλφια του. Ο Μωυσής ήταν έτοιμος για το έργο της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ σε ηλικία 80 ετών. Ήταν τότε που ο Θεός τον κάλεσε και τον χρησιμοποίησε στη συνέχεια για 40 χρόνια, κάνοντάς τον όχι αρχηγό αλλά ευλογία για τον λαό Του. Ο Δαβίδ είχε τις υποσχέσεις του Θεού και το χρίσμα να γίνει βασιλιάς, καθώς ήταν ο εκλεκτός του Κυρίου και άνθρωπος κατά την καρδιά Του. Αλλά μέχρι ν’ ανέβει στον θρόνο, δοκίμασε χρόνια πειρασμών, βρέθηκε μπροστά σε επιλογές και σε διάφορα πνευματικά τεστ.

Μην αδημονείτε με τις καθυστερήσεις που ο Θεός επιτρέπει στη ζωή σας. Οι καθυστερήσεις είναι ο δρόμος της προετοιμασίας, είναι μέρος της ευλογημένης πορείας για το αγαθό σχέδιο που ο Θεός έχει ετοιμάσει για σας. Όταν οι καθυστερήσεις δεν οφείλονται σε δική μας περιπλάνηση ή απιστία, επειδή, για παράδειγμα, αρνούμαστε να μπούμε στα σχέδια Του Θεού, με τους όρους και τους τρόπους του Θεού, τότε δεν μπορεί παρά να είναι η σοφή καρδιά του Θεού που όχι μόνο ετοιμάζει το σχέδιο, αλλά ετοιμάζει κατάλληλα και τον άνθρωπο. Εμπιστευτείτε τον Θεό. Όταν όλα θα είναι έτοιμα, «τα στρεβλά θα γίνουν ίσια· και οι τραχείς τόποι, ομαλοί» (Ησαΐας 40:4). Μην χάνετε το θάρρος σας, γιατί οι προσμένοντες τον Κύριο, δεν θα ντροπιαστούν (Ησαΐας 49:23).

 

Ξέρει ο Θεός γιατί πρέπει να περιμένουμε

 

"Και έτσι, προσμένοντας με υπομονή, απήλαυσε την υπόσχεση".Εβραίους 6:15.

Ο Αβραάμ ήταν 75 χρονών όταν ο Θεός τού υποσχέθηκε ότι θα τον έκανε «πατέρα πλήθους εθνών» (Γένεση 17:4). Εντούτοις, χρειάστηκε να περιμένει 24χρόνια πριν δει αυτή την υπόσχεση να πραγματοποιείται. Εσάς, σας έχει συμβεί να έχετε προσευχηθεί για κάποιο θέμα, ίσως για χρόνια πολλά, περιμένοντας ο Θεός να απαντήσει, αλλά αυτό που φαίνεται ο Θεός να σας λέει με τη σιωπή Του είναι: «Περίμενε».  Εσείς, όμως, θεωρείτε ότι δεν χρειάζεται να περιμένετε, ή, τέλος πάντων, ότι έχετε ήδη περιμένει πάρα πολύ.

Αν κάποιος επιθυμεί να περπατήσει μαζί τον Θεό, θα πρέπει να μάθει κάποια στιγμή να περιμένει και να υπομένει. Θα πρέπει να είναι καρτερικός και ταπεινός. Η υπομονή και η ταπείνωση μαθαίνονται όταν μένουμε κάτω από ένα βάρος, μια ανάγκη, ένα αδιέξοδο.

Ο Ιάκωβος γράφει στην επιστολή του ότι «η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» (Ιάκωβος 1:3-4). Λοιπόν, αποτελεί ένα είδος δοκιμασίας της πίστης αλλά και κατεργασίας της να περιμένουμε. Είναι καθώς περιμένουμε την εξέλιξη των σχεδίων και των χρόνων του Θεού που μαθαίνουμε υπομονή. Σ’ αυτές τις συνθήκες καλλιεργείται μέσα μας η ωριμότητα, η διάκριση, η ταπεινότητα, ο δυνατός χαρακτήρας. Όχι ότι δεν μπορεί να γίνουν λάθη καθώς περιμένουμε. Ούτε ότι δεν υπάρχουν φορές που ρέπουμε στην απογοήτευση ή την γκρίνια. Αυτό όμως δεν επηρεάζει τον Θεό. Οι ικεσίες μας και ο εκνευρισμός μας δεν θα επιταχύνουν τα σχέδια Του. Το πολύ-πολύ να μας κουράσουν, εφόσον  ο Θεός ενεργεί πάντα σύμφωνα με το δικό Του πλάνο και όχι με το δικό μας.

Αναμονή δεν σημαίνει σπατάλη του χρόνου μας προσπαθώντας να πάρουμε αυτό που επιθυμούμε. Η αναμονή δεν πρέπει να γίνει δικαιολογία για να κάνουμε ό,τι  θέλουμε ή για να μην επωμιστούμε τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας. Καθώς περιμένουμε, όχι μόνο η υπομονή μας αυξάνει, αλλά και η πίστη μας ριζώνει βαθύτερα. Γινόμαστε δυνατότεροι, σοφότεροι και πιο υπάκουοι στις εντολές του Θεού. Τελικά, όλα αυτά τα οποία ο Θεός εργάζεται μέσα μας καθώς Τον περιμένουμε, αξίζουν πολύ, μα πολύ περισσότερο από το όποιο αντικείμενο της αναμονής μας.

 

Λάτρεψε τον Θεό, ποιος άλλος το αξίζει καλύτερα ;

 

Υπάρχουν μάλλον δύο δρόμοι για να ξεχάσει κάποιος χριστιανός τον Θεό. Ο ένας είναι ο δρόμος των θλίψεων και των διωγμών. Μέσα στους μεγάλους πειρασμούς και τις απογοητεύσεις κάποιος μπορεί να κλονιστεί και να χάσει την πίστη του. Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα ναυάγια χριστιανικής ζωής σε τέτοιες συνθήκες.

Ο δεύτερος δρόμος, στον οποίο αναφέρεται πολύ συχνά η Βίβλος, είναι να ξεχάσεις τον Θεό απολαμβάνοντας τις ευλογίες Του. Να πάψεις να Τον σέβεσαι και να Τον λατρεύεις, ενώ χαίρεσαι τα τόσα δώρα που χάρισε και χαρίζει. Και είναι πάρα πολλά!

Ο Θεός σήκωσε το βάρος των αμαρτιών μας και την ενοχή μας χάρη στη θυσία του Χριστού στον σταυρό. Δεν ζούμε κάτω από κατάκριση, ούτε κάτω από την οργή και την τιμωρία του Θεού. Είμαστε ελεύθεροι και αναπαυμένοι, έξω από τη εξολοθρευτική μανία του εχθρού των ψυχών. Ο Θεός σκεπάζει καθημερινά τη ζωή μας με έλεος και οικτιρμούς. Είναι ο προμηθεύων στις ανάγκες μας και είναι πάντα παρών στις θλίψεις και στα αδιέξοδά μας. Η αγάπη Του είναι άφθονη στη ζωή μας, ενώ η χάρη Του έτοιμη να μας ενισχύσει στους δρόμους μας. Ο Θεός μάς σκεπάζει συχνά με άφθονες υλικές ευλογίες που δεν τις αξίζουμε.

Ο Θεός θύμιζε συνεχώς στον λαό Του, όπως και σε μας σήμερα με τον λόγο Του, ότι υπάρχει ο κίνδυνος μέσα στην ανάπαυση και στον πλούτο των ευλογιών Του να πάψουμε να Τον τιμούμε με την υπακοή και την πίστη μας, γιατί θεωρούμε πράγματα δεδομένα. Υπάρχει επιπλέον ο κίνδυνος «αφού φάμε και χορτάσουμε» (ψυχικά, σωματικά, πνευματικά) να λησμονήσουμε τον Κύριο και να αρχίσουμε να αναζητάμε άλλους θεούς, άλλες εμπειρίες, άλλες αξίες και προτεραιότητες. Τα κίνητρα και οι στόχοι μας να μην έχουν καθαρότητα. Οι επιθυμίες μας να μην είναι δίκαιες και αγνές. Τα σχέδιά μας να ξεκινούν από τον εαυτό μας και να καταλήγουν πάλι σ’ αυτόν, και όχι στη δόξα του ονόματος του Θεού.

Αν η καρδιά μας έχει καταλάβει σε βάθος το έργο του Θεού, αν Τον γνωρίζει όλο και περισσότερο, αν έχει ένα καθημερινό περπάτημα μαζί Του, θα αγαπά πρώτα τον Κύριο και θα θέλει ν' αρέσει σ’ Αυτόν. Αλήθεια, ποιος άλλος το αξίζει καλύτερα;   

«Και όταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη που ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ, για να σου δώσει μεγάλες και καλές πόλεις, που δεν έκτισες, και σπίτια γεμάτα από όλα τα αγαθά, που δεν γέμισες, και πηγάδια ανοιγμένα, που δεν άνοιξες, αμπελώνες και ελαιώνες, που δεν φύτεψες· αφού φας και χορτάσεις, πρόσεχε στον εαυτό σου, μήπως και λησμονήσεις τον Κύριο, που σε έβγαλε από τη γη τής Αιγύπτου, από οίκο δουλείας. Τον Κύριο τον Θεό σου θα φοβάσαι, κι αυτόν θα λατρεύεις […]» Δευτερονόμιο 6:10-13.

Θα δεις τον καρπό, μείνε πιστός έως το τέλος στο έργο σου

 

Όταν ασχολούμαστε με κάτι, όταν κοπιάζουμε και θυσιάζουμε, επιθυμούμε να δούμε τα αποτελέσματα. Είναι συχνά μεγάλη η απογοήτευσή μας όταν τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και ανάξια λόγου σε σχέση με τη μεγάλη προσπάθεια που έχουμε καταβάλλει.

Δεν υπάρχει πιστός χριστιανός που να μην έχει ένα έργο μπροστά του, το οποίο του το εμπιστεύθηκε ο Θεός και το οποίο μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό από του διπλανού του. Από την απλή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρουμε στο σπίτι μας έως και τις μεγαλύτερες διακονίες, ο Κύριος εμπιστεύτηκε σε όλους μας ένα «χωράφι» να καλλιεργήσουμε και κάποια τάλαντα να επενδύσουμε στο έργο Του.

Μερικές φορές κάποιοι επιλέγουν ανώδυνα έργα, που δεν κοστίζουν πολλά. Για παράδειγμα, είναι πολλοί αυτοί που επιλέγουν να υπηρετούν από συμβουλευτική βάση. Δηλαδή, η υπηρεσία που τους αρέσει είναι να δίνουν συμβουλές! Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς το πρότυπο του πιστού δούλου που ευαρέστησε απόλυτα τον Θεό, του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνει ότι ο Κύριος δεν διακόνησε με συμβουλές. Ο Χριστός ήρθε να φέρει τα καλά νέα της σωτηρίας, της συγχώρεσης, της θεραπείας, της ελπίδας της αιώνιας ζωής, αναλαμβάνοντας ένα επώδυνο έργο υπηρεσίας έως το τέλος. Πήρε ανθρώπινη μορφή, γνώρισε τα προβλήματα και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και πέθανε στον σταυρό ως θυσία για τις αμαρτίες ολόκληρου του κόσμου.

Σίγουρα σε όλο αυτό, θα υπήρχαν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας του Ιησού όπου το έργο Του θα Του έμοιαζε μάταιο. Οι αρχιερείς αντιτίθεντο, οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι πρεσβύτεροι του λαού δεν πείθονταν. Πολλοί απ’ αυτούς που θεράπευσε ή ευεργέτησε δεν Τον ευχαρίστησαν, ακόμη και Τον απέρριψαν. Η ίδια η οικογένειά Του δεν τον αναγνώριζε ως Μεσσία, ενώ οι μαθητές Του συχνά δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε, μένοντας εγκλωβισμένοι στον δικό τους κόσμο. Ο Χριστός έμεινε σταθερός. Διακόνησε με πίστη όλη τη ζωή Του κοιτώντας στο βάθος της σκηνής, στο τέλος της πορείας Του, που ήταν ένδοξη και καρποφόρα.

Συχνά ο Θεός λέει στον κάθε πιστό υπηρέτη Του εδώ στη γη: «Εσύ είσαι ο δούλος μου, Ισραήλ, στον οποίο θα δοξαστώ» (Ησαΐας 49:3). Και εμείς, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, ίσως απαντάμε: «Κόπιασα μάταια· για το τίποτε και μάταια ανάλωσα τη δύναμή μου· η κρίση μου, όμως, είναι μαζί με τον Κύριο, και το έργο μου μαζί με τον Θεό μου» (Ησαΐας 49:4). Δεν είναι κακό αυτό, αν σκεφτούμε ότι και ο Κύριος θα είχε στιγμές απογοήτευσης και κούρασης. Τουλάχιστον, ας συνεχίζουμε. Μέχρι  το τέλος. Αυτό έχει αξία, και όχι το πώς νιώθουμε και το τι βλέπουμε. Ο Θεός που είναι πιστός και δίκαιος δεν θ’ αφήσει ποτέ το έργο μας χωρίς καρπό.  

 

 

 

 

Οι κατακτήσεις της πίστης δεν έχουν ηλικία

 

Μερικές φορές οι άνθρωποι νιώθουν άβολα που γερνούν και το θέμα της ηλικίας απασχολεί ακόμη και τους νέους που θεωρούν ότι μεγαλώνουν και ότι τα χρόνια τρέχουν, χωρίς να έχουν εκπληρώσει τα όνειρά και τους στόχους τους.

Πιστεύω ότι το θέμα της ηλικίας ταλαιπωρεί άδικα νεότερους και μεγαλύτερους. Όχι ότι δεν μεγαλώνουμε ή δεν γερνάμε. Ακόμη κι αν μεγαλώνουμε όμορφα, δεν είναι η εξωτερική εμφάνιση που μετράει, γιατί υπάρχουν νέοι μέσα στην απογοήτευση και μεγαλύτεροι με οράματα και στόχους προς κατάκτηση. Το κλειδί της νεότητας κρύβεται συχνά στη σχέση που έχουμε με τον Κύριο. Αυτή η «νεότητα» είναι μια δύναμη εσωτερικής πίστης που θρέφεται από τις αλήθειες του Λόγου του Θεού και τις υποσχέσεις Του. Μπορεί κάποτε να υποφέρουμε ψυχικά ή το σώμα μας να ασθενεί, αλλά είναι μόνο όταν προσμένουμε τον Θεό και ελπίζουμε σ’ Αυτόν που ανανεώνεται η ελπίδα μας και δεν αποκάμνουμε.

Ο Χάλεβ ήταν ένας από τους δύο πιστούς κατασκόπους μεταξύ των 12 που έστειλε ο Μωυσής να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας και ο οποίος έφερε αγαθή αναφορά. Τότε ήταν 40 χρονών και ύστερα από 45 χρόνια περιπλάνησης στην έρημο, αναμονής και μαχών, ζήτησε από τον Ιησού του Ναυή, τον αρχηγό του λαού και φίλο του, την εκπλήρωση της υπόσχεσης που τους είχε δώσει ο Κύριος, ότι μόνο αυτοί από ολόκληρο τον λαό θα ζούσαν για να κληρονομήσουν τη γη που πάτησαν τα πόδια τους.  

Αυτή η ώρα είχε έρθει και για τους δύο και ο 85χρονος  Χάλεβ ένιωθε το ίδιο νέος και δυνατός όπως στα 40 του! Οι υποσχέσεις του Θεού τού είχαν δώσει χαρά και κουράγιο όλα αυτά τα χρόνια και τώρα που είχαν μπει επιτέλους στη γη, αναλαμβάνει να διεκδικήσει ό,τι ο Κύριος τού είχε υποσχεθεί. Ο Χάλεβ ζήτησε ένα όρος και οχυρωμένες πόλεις γιγάντων να κατακτήσει και δεν σκέφτηκε εύκολες μάχες που θα ταίριαζαν σ’ έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Γιατί; Επειδή πίστεψε ότι ο Θεός θα του έδινε δυνάμεις ανάλογες με το έργο που είχε να επιτελέσει και σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές ο εχθρός μάς εξαπατά για να μας κλέψει την «κληρονομιά μας», πείθοντάς μας ότι είμαστε πολύ μεγάλοι, ότι είναι πολύ αργά, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να… Ωστόσο, οι κατακτήσεις της πίστης στη φυσική και την πνευματική ζωή δεν έχουν ηλικία. Ποτέ δεν είμαστε πολύ μεγάλοι για να εμπιστευτούμε και να υπηρετήσουμε τον Κύριο καθώς  περιμένουμε απ’ Αυτόν να πραγματοποιήσει τις θαυμαστές υποσχέσεις Του στη ζωή μας.

«Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά· αλλ' αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν». Ησαΐας 48 :30-31.

 

Το θέλημα του Θεού είναι γνώση και πράξη

Κάποτε ένας ηλικιωμένος αδελφός μού είχε δώσει την εξής πνευματική συμβουλή και είναι μετά από χρόνια που την κατάλαβα και την εφαρμόζω: «Ζήτα από τον Θεό να σου φανερώνει το θέλημά Του. Αλλά όταν στο φανερώσει, ζήτα Του να σου δίνει και τη δύναμη να το κάνεις»!

Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του, αυτό διαβάζουμε στον Λόγο του και δεν μπορεί να είναι ψέμα. Μερικά πολύ χρήσιμα εδάφια πάνω σ’ αυτό:

«Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς• θα σε συμβουλεύω• επάνω σου θα είναι το μάτι μου» (Ψαλμός 32:8).

«Αγαθός και ευθύς είναι ο Κύριος• γι' αυτό, θα διδάξει στους αμαρτωλούς τον δρόμο. Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο το […] Ποιος είναι ο άνθρωπος που φοβάται τον Κύριο; Αυτόν θα διδάξει τον δρόμο, που πρέπει να εκλέξει• η ψυχή του θα κατοικεί σε αγαθά, και το σπέρμα του θα κληρονομήσει τη γη. Το απόρρητο του Κυρίου είναι μαζί με εκείνους που τον φοβούνται, και σ' αυτούς θα φανερώσει τη διαθήκη του» (Ψαλμός 25: 8-9,12-14).

«Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας (Ησαΐας 48: 17-18).

«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου• σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου. Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό» (Παροιμίες 3:5-7).

Για κάποιους το θέλημα του Θεού είναι άπιαστο και μακρινό. Μα, πιο θέλημα του Θεού να αναζητήσω μέσα σ’ έναν ρευστό κόσμο και σε σχέση με ένα σωρό άλλα άτομα που παίρνουν τις δικές τους ανεξάρτητες αποφάσεις; Δεν είμαστε λογικά όντα, με συναισθήματα και σκέψεις δοσμένα από τον Θεό, που μπορούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε το σωστό και το λάθος, τι τελικά θέλουμε και τι όχι;

Είναι συνετότερο αντί να λέμε τα παραπάνω, ν’ αναγνωρίζουμε ότι πέρα από τον κόσμο που κατανοούμε, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που μας διαφεύγει. Υπάρχει και το μέλλον με τις θετικές και τις αρνητικές εξελίξεις του. Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, οι άλλοι αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν. Ποιες κατευθύνσεις θα πάρουν αυτές οι αλλαγές και τι θα επηρεάσουν, δεν ξέρουμε ακριβώς. Γι’ αυτό, ας προσεγγίζουμε το θέλημα του Θεού συμβουλευόμενοι την τέλεια γνώση και γνώμη του Θεού. Και επειδή το θέλημα του Θεού είναι τελικά πράξη και όχι γνώση μόνο, ας Του ζητάμε τη δύναμη να το εκτελέσουμε. Κάποτε δεν είναι ούτε εύκολο ούτε είναι ακριβώς αυτό που θα θέλαμε. Ωστόσο, ο Θεός ξέρει καλύτερα και θέλει το καλύτερο για τη ζωή μας. Αξίζει να Τον εμπιστευόμαστε!

 

Επιθυμία: εμπόδιο 3ο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού

 

Μαζί με τον φόβο και τη βιασύνη, ανάλογα με το χαρακτήρα και τις συγκυρίες, η επιθυμία είναι το 3^ο εμπόδιο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού. Ίσως θα μπορούσε να είναι και το πρώτο. Η επιθυμία είναι το πιο εύκολο και γρήγορο μέσο για να πέσουμε, καθώς όταν σκεφτόμαστε τον άνθρωπο, εννοούμε έναν ξεχωριστό κόσμο επιθυμιών, συναισθημάτων και αναγκών. Θυμόμαστε, επίσης, ότι αυτό που οδήγησε την Εύα να παρακούσει στην Εδέμ ήταν πρωτίστως η επιθυμία της για εκείνον τον απαγορευμένο καρπό, που έγινε πειρασμός πτώσης.

Η επιθυμία αυτή καθαυτή δεν είναι κακή για τον άνθρωπο. Ο Θεός σκέφτεται, επιθυμεί πράγματα, κατεργάζεται σχέδια και τα εκτελεί. Τον ίδιο χαρακτήρα έχει δώσει και σε μας και είναι συχνά ο Κύριος που βάζει μέσα μας σκέψεις, επιθυμίες και σχέδια. Η Βίβλος μάς το θυμίζει, ώστε να εξετάζουμε με σύνεση τις επιθυμίες μέσα μας : «με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη δική σας σωτηρία επειδή, ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του» (Φιλιππησίους 2:12».

Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν η επιθυμία δεν προέρχεται από τον Θεό; Ξέρουμε ότι δεν είναι πάντα εύκολη η διάκριση. Ούτε έχουμε μια κεραία στο κεφάλι μας που με το που επιθυμούμε κάτι αντίθετο από το θέλημα του Θεού ή έξω από τον Λόγο του, να μας προειδοποιεί άμεσα και να μας επαναφέρει. Εδώ γίνονται τα μεγαλύτερα λάθη, γιατί κάποτε η επιθυμία είναι έντονη, η ανάγκη άμεση, η εγρήγορση υποτονική και ο εξορθολογισμός της επιθυμίας ικανός να πείθει. Πείθει ακόμη και να παραβούμε το ξεκάθαρα εκφρασμένο θέλημα του Θεού. Όταν σκεφτόμαστε την αμαρτία του Δαβίδ με τη Βηθ-σαβέε, τη γυναίκα του Ουρία, καταλαβαίνουμε ότι το πάθος για μια όμορφη γυναίκα σε συνδυασμό με την πνευματική νωθρότητα οδήγησε έναν αφιερωμένο άνθρωπο του Θεού σε πολύ δραματικότερες αμαρτίες από την απλή μοιχεία. 

Δυστυχώς, η αμαρτία έχει δύναμη πάνω μας και τρομερά επιχειρήματα να μας παρασύρει, όταν κάποια παράθυρα της ζωής μας είναι μισάνοιχτα στα καλέσματά της. Αλλά ακόμη χειρότερο είναι όταν το πείσμα και επιμονή μας ζευγαρώνουν με την επιθυμία μας. Αυτό είναι πιο συνειδητό και όχι τόσο αιφνίδιο και πάει μαζί με εσωτερική ειρωνεία και αμφισβήτηση, με έλλειψη υπακοής και άρνηση συμβουλών, είτε είναι από αγαπητούς ανθρώπους είτε από τον  Θεό. Ο Σαμψών είναι ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου που συνδύασε καταστροφικά το ευλογημένο θέλημα του Θεού για τη ζωή του με τα δικά του άτσαλα σχέδια και τις επιπόλαιες επιθυμίες του.

Αυτά τα παραδείγματα  δεν αφορούν μόνο στις σεξουαλικές αμαρτίες, αλλά μπορούν να μεταφερθούν σαν στάσεις ζωής και σε άλλους τομείς. Ο Θεός μάς καλεί να εξετάζουμε τις επιθυμίες μας και τα σχέδιά μας κάτω από το φως της Γραφής, δίνοντας πολύ χρόνο και χώρο στο Άγιο Πνεύμα να μας ελέγχει και να μας ενθαρρύνει προς τη σωστή κατεύθυνση.  

«Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται.  Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο». Ιάκωβος 1:14-15.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φόβος: εμπόδιο 2ο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού

 

Ο φόβος και η πίστη δεν μπορούν να συμπορευτούν  για καιρό μέσα στην ίδια καρδιά. Συχνά ο Θεός μάς δίνει υποσχέσεις, μας ζητά να κάνουμε πράγματα, μας οδηγεί κάπου ενθαρρύνοντάς μας. Κάποτε προχωρούμε με την πίστη, μην έχοντας αμφιβολία για τις προθέσεις του Θεού. Ο Αβραάμ άφησε πίσω τη γη του και τη συγγένεια και ξεκίνησε μια πορεία στο «άγνωστο», υπακούοντας στις θαυμαστές υποσχέσεις του Κυρίου. Ο νεαρός Δαβίδ νίκησε τον γίγαντα Γολιάθ έχοντας πίστη στη δύναμη του Θεού.

Ωστόσο, τι γίνεται  από την εμπιστοσύνη στον Θεό αρχίζουμε να κινούμαστε προς τον φόβο; Θα υπάρξουν συνθήκες  μέσα στις οποίες ο ίδιος ο Θεός θα επιτρέψει να βρεθούμε όπου η ανασφάλεια, το απρόβλεπτο και η απώλεια του ελέγχου θα γεννήσουν φόβους μέσα μας. Παρότι σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν έχουμε δείξει πίστη στον Θεό και έχουμε προχωρήσει μπροστά, τώρα αφήνουμε τον φόβο να θεριέψει. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγηθούμε έξω από το θέλημα του Θεού!

Αυτό συνέβη στον Αβραάμ όταν έφτασε στην Χαναάν. Ενώ ο Θεός τον είχε οδηγήσει εκεί και του είχε δώσει υποσχέσεις (Γένεση 12: 1-3, 7), μετά από λίγο ξέσπασε πείνα και αντί ν’ αρχίσει να γεύεται  ευλογία, βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη. Αυτός που άφησε τη σιγουριά της γης του για ένα ευλογημένο μέλλον, βρίσκεται μέσα σε αβέβαιες συνθήκες για την επιβίωση του ίδιου και όλων όσων είναι μαζί του. Το ίδιο συνέβη και στον Δαβίδ όταν ο βασιλιάς Σαούλ κυνηγούσε να τον εξολοθρεύσει. Ο φόβος των ανεξέλεγκτων συνθηκών τον έσπρωξαν και αυτόν σε λανθασμένη απόφαση.

Ο Αβραάμ «κατέβηκε στην Αίγυπτο για να παροικήσει εκεί· επειδή, η πείνα στη γη ήταν βαριά» (Γένεση 12:10), ενώ ο Δαβίδ κατέφυγε στους Φιλισταίους, όταν σκέφτηκε: «Σίγουρα μια ημέρα θα χαθώ από το χέρι τού Σαούλ· δεν υπάρχει καλύτερο για μένα, παρά να διασωθώ γρήγορα στη γη των Φιλισταίων» (Α΄Σαμουήλ 27:1). Όταν ο φόβος κυριαρχήσει μέσα μας, ψάχνουμε να ξεφύγουμε από το «πρόβλημα». Δεν σκεφτόμαστε τι θέλει ο Θεός να κάνουμε μέσα στη δυσκολία  ή ποιο είναι το σχέδιό Του σε προβληματικές συνθήκες. Αντίθετα, αρχίζουμε να σχεδιάζουμε τις δικές μας διεξόδους. Σκεφτόμαστε:  Πώς θα ξεφύγω; Ποια είναι η καλύτερη λύση; Κάτι πρέπει να κάνω, δεν γίνεται να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια.

Ξέρουμε ότι προβλήματα που αντιμετώπισαν ο Αβραάμ στην Αίγυπτο και ο Δαβίδ στη γη των Φιλισταίων και στην Σικλάγ ήταν πολύ χειρότερα απ’ αυτά που προσπάθησαν ν’ αποφύγουν. Και οι δύο έπρεπε να παραμείνουν εκεί που ήταν, έως ότου ο Θεός να τους οδηγήσει αλλιώς. Δυστυχώς, το ίδιο κάνουμε και εμείς. Όταν ο φόβος μείνει ο μόνος σύμβουλος μέσα μας, ο Λόγος του Θεού και η πίστη σβήνουν. Το θέλημα του Θεού μετατρέπεται σε «πρόβλημα», σε  «μπέρδεμα», που επιχειρούμε να λύσουμε μόνοι μας, καταλήγοντας συχνά σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.

«Ο φόβος τού ανθρώπου στήνει παγίδα· ενώ, αυτός που εμπιστεύεται στον Κύριο, θα είναι σε ασφάλεια». Παροιμίες 29:5.