Ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα μάς διαψεύδουν

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, υπάρχουν φορές που δεν καταλαβαίνουμε πράγματα. Η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο των προθέσεων, των συλλογισμών και των ενεργειών του Θεού τόσο σε σχέση με τον υπερβατικό όσο και με τον επίγειο κόσμο. Λογικό είναι να ξεφεύγει από την πλήρη κατανόησή μας ή να μη μας δίνονται πάντα όλες οι εξηγήσεις. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτούμαστε από το να την κατανοούμε, με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, και κυρίως να την υπακούμε.

 

Όταν μελετάμε τη Βίβλο, στόχος μας είναι να γνωρίσουμε και κάνουμε το θέλημα του Θεού. Σε δεύτερη θέση έρχεται, όσο κι αν είναι απαραίτητη για την υπακοή μας,  η κατανόηση όλων των μηχανισμών και όλων των αιτιών των πραγμάτων. Ένα απλό παράδειγμα: ο Θεός είχε επανειλημμένα υπογραμμίσει την ευθύνη των γονιών να υπακούν σ’ Αυτόν και να διδάσκουν σε καθημερινή βάση τις εντολές Του στα παιδιά τους. Ευθύνη των γονιών ήταν επίσης να πειθαρχούν και να τιμωρούν, όταν χρειαζόταν, τα ανυπάκουα παιδιά τους. Όλα αυτά είχαν μια αμφίδρομη μισθαποδοσία, καθώς και σκληρές συνέπειες, σε περίπτωση που οι δικοί Του άνθρωποι δεν υπάκουαν.

 

Λοιπόν, μας είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι η χαλαρή στάση του ιερέα Ηλεί και η αδυναμία του να επιβληθεί στα παιδιά του έφερε την οργή του Θεού σε ολόκληρη την οικογένεια. Ο Ηλεί είχε προσωπική ευθύνη και καθώς το αντιλαμβανόμαστε, γινόμαστε προσεκτικοί, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

 

Όμως, δεν μας είναι εύκολο να κατανοήσουμε τι συνέβη με τα παιδιά του Σαμουήλ. Γιατί δεν ανταμείφθηκε η πίστη αυτού του ανθρώπου; Γιατί οι υποσχέσεις για ευλογία δεν βρήκαν έδαφος; Ποιο παράδειγμα πονηριάς ή δωροδοκίας είχαν μπροστά τους, ώστε να μην περπατήσουν στα χνάρια ενός ακέραιου πατέρα; Μήπως ο Σαμουήλ δεν ήταν άνθρωπος υπακοής, προσευχής, διδασκαλίας και ταπείνωσης; Ποιες εξηγήσεις μάς δίνονται για την «αποτυχία» του Σαμουήλ να ελκύσει τα παιδιά του στον Θεό; Απολύτως καμιά…

 

Εντούτοις, ο Σαμουήλ ευαρέστησε τον Θεό! Παρόλο που στο κλείσιμο της ζωής του μοιάζει απογοητευμένος και προδομένος από τον λαό που υπηρέτησε, από τα παιδιά του που νουθέτησε, από τον βασιλιά Σαούλ που έχρισε και καθοδήγησε, ο Σαμουήλ είχε δοξάσει τον Θεό. Αυτό δεν μπορεί να το αφαιρέσει καμιά αποτυχία ή αμαρτία των άλλων. Είμαστε υπόλογοι στον Θεό μόνο για τις δικές μας ενέργειές και είναι μέρος της πίστης μας να κάνουμε το θέλημά Του μέχρι τέλους. Ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα μάς διαψεύδουν.

 

«Γίνε πιστός μέχρι θανάτου, και θα σου δώσω το στεφάνι τής ζωής». Αποκάλυψη 2:10.

 

Απολογισμός πριν το τέλος

Νομίζω μόνο οι σπουδαίοι άντρες /γυναίκες έχουν το θάρρος να κάνουν τον απολογισμό της ζωής τους μπροστά στους άλλους. Περπατάμε την πορεία μας εδώ στη γη, είμαστε άνθρωποι και πιθανόν να κάνουμε λάθη. Ωστόσο, το μεγαλείο ενός ηγέτη, σε οποιονδήποτε χώρο κι αν αυτός/αυτή ηγείται, είναι να μπορεί να κάνει τον απολογισμό του μπροστά στους άλλους, και όχι μόνος του ή μεταξύ του ιδίου και του Κυρίου.

 

Ο προφήτης Σαμουήλ ήταν ένας τέτοιος μεγάλος ηγέτης. Πάνω απ’ όλα, ήταν ένας ακέραιος άνθρωπος του Θεού. Από παιδάκι έμαθε να υπακούει τον Θεό. Μεγαλώνοντας, συνέχισε στον ίδιο ακριβώς δρόμο: ένας άνθρωπος ταπεινής υπηρεσίας, διδασκαλίας, προσευχής και δίκαιης κρίσης. Η εξουσία του, η πνευματική του υπόσταση, καθώς και η αποδοχή που απολάμβανε από όλον τον λαό και τον Κύριο, θα μπορούσαν να είχαν ενισχύσει την περηφάνια του. Με τέτοιο ειδικό βάρος, θα μπορούσε να αποφασίζει και να διατάζει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη κανέναν. Θα μπορούσε, επίσης, να είχε παρασυρθεί σε λανθασμένες κρίσεις και ενέργειες. Ή να είχε «γοητευτεί» από ιδέες και επιρροές και να είχε ήττες στη ζωή του.

 

Ο Σαμουήλ ήξερε, όπως ακριβώς και ο απόστολος Παύλος ήξερε, ότι η συνείδησή του δεν τον κατέκρινε σε τίποτα. Λίγο πριν ολοκληρώσει την επίγεια διακονία του, ο Σαμουήλ κάλεσε τον λαό Ισραήλ να εκφράσει τα παράπονά του και να μαρτυρήσει αν είχε αδικήσει, αν είχε καταδυναστεύσει, αν είχε λάβει δώρα που τυφλώνουν την κρίση ή είχε πάρει πράγματα που ανήκαν σε άλλον. Ο λαός δεν είχε τίποτα να του προσάψει! Να είστε σίγουροι, ότι αν κάποιοι είχαν πονέσει και αδικηθεί, θα είχαν μιλήσει. Οι άνθρωποι διατηρούν καλά στη μνήμη τους τις πληγές τους και δεν χαρίζονται έτσι, παρεκτός κι αν δεν έχουν τίποτα σημαντικό να αναφέρουν.

 

Έχεις το θάρρος να σταθείς απέναντι στην οικογένειά σου, στους φίλους σου, στους αδελφούς σου, στη δουλειά σου, και να ζητήσεις να σου πουν αν έχουν παράπονα ή νιώθουν αδικημένοι και πληγωμένοι; Πολλές φορές νομίζουμε ότι το εγώ μας μετράει πάνω από την πνευματική οικοδομή και ισορροπία των ανθρώπων. Ακόμη και πάνω από τις αρχές του Κυρίου. Εύχομαι ο απολογισμός μας μπροστά στους άλλους και ενώπιον του Θεού να μας βρει ακέραιους. Μπορούμε να μην κάνουμε λάθη που βλάπτουν άλλους, όσο κι αν τα λάθη είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Μπορούμε να ευαρεστήσουμε σε Θεό κι ανθρώπους, όσο κι αν ο διάβολος θέλει να μας σπρώξει προς το αντίθετο.  

 

 «Ποιος από σας με ελέγχει για αμαρτία;» Ιωάννης 8:4

Χτίσε πίστη, όχι συναισθήματα

 

Όσο περνούν τα χρόνια και οι κοινωνίες μας προχωρούν μπροστά, τόσο περισσότερο το συναίσθημα παίρνει το πάνω χέρι στη ζωή των ανθρώπων. Το πώς νιώθει κανείς είναι πολύ πιο σημαντικό από το τι είναι λογικό, ορθό, σύννομο, ηθικό, δίκαιο, ευσεβές. Αυτή ήταν, εξάλλου, η απάντηση της κοινωνίας μας σε μια παρατεταμένη εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι υπάκουαν μόνο στις επιταγές της λογικής- ξερής και άχαρης κάποτε-, του χρέους και του πρέπει, χωρίς βαθιές ηθικές και πνευματικές ρίζες. Είναι μάλλον αδυναμία της ανθρώπινης φύσης να κινείται προς τα άκρα.

 

Ως χριστιανοί, επηρεαζόμαστε, δυστυχώς, από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Το «πώς νιώθω» έχει μεγαλύτερη αξία από το τι λέει ο Θεός μέσα στον Λόγο Του. Έχει μεγαλύτερη αξία, επίσης, από το τι θέλει ο Θεός στην ατομική μου ζωή. Αν εγώ δεν συμφωνώ μ’ αυτά που ο Θεός θέλει για μένα, αν δεν νιώθω καλά με τις βουλές Του, έχω το δικαίωμα να τις σκεφτώ, να τις αμφισβητήσω, ακόμη και να τις παρακάμψω, όχι να υποταχτώ. Γιατί να υποταχτώ, αν δεν νιώθω καλά;  

 

Το αποτέλεσμα είναι ότι αντί να χτίζουμε πίστη, χτίζουμε συναισθήματα. Αντί να χτίζουμε τη σχέση μας με τον Κύριο και να βαθαίνουμε τα πνευματικά μας θεμέλια, χτίζουμε "αέρα". Αύριο που τα συναισθήματά μας θα αλλάξουν, θα παρασύρουν την πίστη μας και θα κλονίσουν το πνευματικό μας οικοδόμημα.

 

Διαβάστε μέσα στη Γραφή παραδείγματα ανθρώπων που βάδισαν με το συναίσθημα. Θα διαπιστώσετε ότι μερικοί τα έκαναν θάλασσα ενώ άλλοι έχασαν σχεδόν τα πάντα. Σκεφτείτε τον Σαούλ. Ο Θεός τον εκλέγει βασιλιά, ο Σαμουήλ τον χρίει, αλλά ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα γι’ αυτήν την αποστολή. Προτιμά να μένει «άγνωστος», απασχολημένος στις δικές του υποθέσεις. Όταν ο λαός συγκεντρώνεται για να αναδειχθεί ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ και «πιάνεται» ο Σαούλ, δεν τον βρίσκουν, γιατί είναι άφαντος. Πρέπει να τους υποδείξει ο Θεός που κρύβεται, ώστε να πάνε να τον ξετρυπώσουν. Αυτό δεν είναι ταπείνωση. Είναι μάλλον απροθυμία και φόβος για ανάληψη ευθύνης. Δυστυχώς, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Σαούλ έχτιζε στα συναισθήματα και στη γνώμη του, παρά στην πίστη, τη σοφία και την εξάρτηση από τον Θεό.

 

Αν θέλεις μια ζωή δυνατή και καρποφόρα, χτίσε πίστη και όχι συναισθήματα. Αυτή η πίστη σου θα παρασύρει τα συναισθήματά σου στη σωστή κατεύθυνση, ώστε να κάνεις το θέλημα του Θεού και να μείνεις στον αιώνα.   

 

«Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του· εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα». Α΄Ιωάννη 2:17.

 

Ο ισχυρός θέλει τον ισχυρότερο

Οι άνθρωποι είναι τις περισσότερες φορές παγιδευμένοι σε πάθη ή είναι δέσμιοι σε αδυναμίες που τους ταλαιπωρούν. Είναι επώδυνο, ωστόσο αληθινό, ότι αυτό μπορεί να αφορά ακόμη και χριστιανούς που έχουν προσωπική σχέση με τον Θεό.

 

Αν θέλετε να είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας, ίσως διακρίνεται δικά σας πάθη, εξαρτήσεις και ελλείψεις. Ή ακόμη, ίσως πάψετε να δικαιολογείτε τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα σας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση. Αν δεν συνειδητοποιήσει κανείς τι τον κρατά δέσμιο κι αν δεν θελήσει να απαλλαχτεί απ’ αυτό (καθότι μπορεί να συνειδητοποιώ, αλλά τελικά να αποδέχομαι τα στραβά μου και να τα δικαιολογώ ), τότε, δεν πρόκειται να συμβεί καμιά αλλαγή στη ζωή.

 

Ο Χριστός χρησιμοποίησε μια εικόνα, προκειμένου να κάνει κατανοητό στους ανθρώπους  ότι για να νικήσει κάποιος τον Σατανά και να του αφαιρέσει ό,τι του ανήκει, θα πρέπει να είναι ισχυρότερος απ’ αυτόν. Μόνο όταν νικήσει και δέσει τον «δυνατό», θα μπορεί να απελευθερώσει ό,τι κρατά στην κατοχή του σαν λεία και λάφυρο. Και είναι αλήθεια ότι ο εχθρός της ψυχής και της ευτυχίας των ανθρώπων κρατά δέσμια τα άτομα, κυριαρχώντας στις συνειδήσεις τους, φοβίζοντας ή προσανατολίζοντας τις σκέψεις τους στους δικούς του σκοπούς. Επιπλέον, αυτός ο «ισχυρός», που είναι και «καλά οπλισμένος», δεσμεύει τις επιθυμίες και τις επιλογές τους και υποδαυλίζει τις αδυναμίες τους, με στόχο την καταστροφή τους.

 

Ίσως δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε ολοκληρωτικά. Πιστεύουμε ότι με σωστή καθοδήγηση και επίμονη προσπάθεια, θα τα καταφέρουμε. Σίγουρα αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε, θα προσπαθήσουμε. Εντούτοις, η ζωή είναι μια συνεχή πρόκληση και η ανθρώπινη φύση, αδύναμη και με ροπές αντίθετες προς το καλό, εύκολα παραιτείται, επηρεάζεται, οπισθοχωρεί. Ο Χριστός σωστά έλεγε ότι : «Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» ( Ιωάννης 8:36).

 

Γι’ αυτό, αξίζει να εμπιστευτούμε τη δύναμη του Ισχυρότερου του ισχυρού, ώστε να πειραματιστούμε την ελευθερία που Εκείνος μπορεί να φέρει στη ζωή μας σε διάφορους τομείς. Ο Χριστός μπορεί να το κάνει, γι’ αυτό και το είπε. Αντί να αποδεχτούμε ένα πάθος ως μη θεραπεύσιμο, αντί να βλέπουμε μια κατάσταση ως μη αναστρέψιμη και, τέλος, αντί να παλεύουμε μόνοι μας, ας ζητάμε τη βοήθεια του ισχυρού Θεού που έχει εξουσία να ελευθερώσει και να ελευθερώνει όποτε καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.

 

«Πώς μπορεί κάποιος να μπει μέσα στο σπίτι τού δυνατού, και να αρπάξει τα σκεύη του, αν πρώτα δεν δέσει τον δυνατόν, και τότε θα διαρπάξει το σπίτι του;» Ματθαίος 12:29.

Πληγή ή πηγή ευλογίας ;

 

«Και ο Σαμουήλ μεγάλωνε· και ο Κύριος ήταν μαζί του, και δεν άφηνε κανένα από τα λόγια του να πέφτει στη γη». Α΄Σαμουήλ 3:19.

 

Ο Σαμουήλ ήταν ο προφήτης που ο Θεός ετοίμαζε από την κοιλιά της μητέρας του, προκειμένου να ανορθώσει τον λαό του Ισραήλ σε μια περίοδο βαθιάς πνευματικής και ηθικής παρακμής. Πνευματικός ηγέτης, πιστός στον Θεό και τον λόγο του δεν υπήρχε. Ο καθένας έκανε ό,τι φαινόταν σωστό στα μάτια του. Ακόμη και μέσα στον ναό του Θεού, που τουλάχιστον εκεί θα έπρεπε να υπάρχει καθαρότητα, σεβασμός και υπακοή στον Άγιο Θεό, ο αρχιερέας Ηλεί και οι γιοι του δεν δόξαζαν τον Κύριο, αλλά τον εαυτό τους. Ο πατέρας ήταν ανήμπορος να επιβληθεί στα παιδιά του και αδύναμος να επιβάλλει καθαρισμό και κρίση. Το αποτέλεσμα; «Οι άνθρωποι αποστρέφονταν τη θυσία τού Κυρίου» (Α΄Σαμουήλ 2:17).

 

Ήταν αναμενόμενο ότι ο Θεός θα έκανε κρίση, όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα επενέβαινε σε μια τόσο θλιβερή καμπή. Ο Κύριος ετοίμαζε λύση και αυτή άκουγε στο όνομα Σαμουήλ. Επρόκειτο για ένα μικρό παιδί, αφιερωμένο στον Κύριο από τους γονείς του και απλός υπηρέτης του Ηλεί στον ναό. Ωστόσο, κάθε πιστός «Σαμουήλ» δεν γεννιέται απλά, γίνεται. Είναι παρανόηση να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να μας χρησιμοποιήσει επειδή γεννηθήκαμε σε μια πιστή οικογένεια, ανήκουμε σε μια εκκλησία ή έχουμε κάποιου είδους σχέση μαζί Του. Ο Θεός χρησιμοποιεί τα πρόσωπα που Αυτός επιλέγει, στον χρόνο που θέλει και με τους όρους που Εκείνος θέτει.

 

Επιπλέον, το ότι ο Θεός μάς κάλεσε σε ένα έργο, δεν σημαίνει ότι μας έδωσε λευκή κάρτα να λέμε ή να κάνουμε ό,τι νομίζουμε σωστό και καλό για τους άλλους. Πριν αρχίσουμε να υπηρετούμε σοβαρά τον Θεό, θα πρέπει να έχουμε αρχίσει «να μεγαλώνουμε»  κάτω από την παρουσία του Θεού, και όπως ο Σαμουήλ, να μην αφήνουμε να πέφτει κανένας από τους λόγους Του στη γη (Α΄Σαμουήλ 3:19), ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω μας.

 

Μέσα σ’ ένα τόσο νοσηρό περιβάλλον που ζούσε (όσο άγιος κι αν ήταν ο χώρος του ναού) και με τέτοια παραδείγματα μπροστά του, προκαλεί έκπληξη, αλλά είναι χάρη Θεού, που ο Σαμουήλ δεν έγινε ένα κακό αντίγραφο εκείνων που έβλεπε. Ο Σαμουήλ μεγάλωνε μέσα στο φως και την προστασία του Θεού. Καθώς έπαιρνε σοβαρά κάθε λόγο του Κυρίου, έγινε ο άνθρωπος που ο Θεός ήθελε να γίνει. Ο Θεός μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τον Σαμουήλ, γιατί ο Σαμουήλ κατάλαβε κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να είσαι πηγή ευλογίας, και όχι τιμωρίας ή πληγής στους γύρω σου.  

Ο Θεός μάς αποστομώνει

Πριν λίγες μέρες είχα βγει να κάνω μερικά ωραία χιλιόμετρα με κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Για κακή μου τύχη, αλλά πρωτίστως  για να πάρω ένα καλό μάθημα, πρότεινα να πάμε προς κάποιο λόφο και μετά να κατέβουμε και να πάρουμε τον δρόμο προς μια πιο ήσυχη κατεύθυνση. Η ημέρα ήταν ζεστή και συναντήσαμε μερικούς που είχαν την ίδια ιδέα με μας. Κανονικά αυτή η διαδρομή, αν και πολύ ωραία, είναι ως επί το πλείστον ερημική και δεν ενδείκνυται να την κάνεις μόνος σου (ιδίως αν είσαι γυναίκα).

 

Καθώς θαύμαζα τη φύση, είπα το παράπονό μου: «Κοίτα, σήμερα που είναι Σάββατο, έχει κόσμο. Που να έρθεις μόνος σου εδώ καθημερινή; Φοβάσαι». Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση και να που κατηφόριζε τον δρόμο πάνω σε ένα άθλιο ποδήλατο ένας αλλοδαπός με μάσκα (ο μόνος που δεν είχε βγει να τρέξει ή να κάνει σοβαρή ποδηλασία). «Να, κάτι τέτοιους φοβάσαι, αν είσαι μόνος ή είσαι γυναίκα…», είπα.

 

Είχαμε πάρει τον δρόμο της επιστροφής  όταν άκουσα να μου λένε: «Το τηλέφωνό σου! Μου έπεσε το τηλέφωνό σου! Έχασα το τηλέφωνό σου…». Τι με είχε πιάσει και είχα δώσει να μου φυλάξουν το τηλέφωνο, ώστε να μπορώ να τρέξω; Για να μην τα πολυλογώ, το τηλέφωνο δεν βρέθηκε όσα πέρα δώθε κι αν κάναμε. Βάλθηκα να καλώ ασταμάτητα, μήπως ακουστεί κάπου καθώς ψάχναμε πότε στον δρόμο και πότε στους παρακείμενους θάμνους και τα χόρτα. Τίποτα! Η πορεία ήταν μεγάλη, αρκετοί είχαν περάσει. Σε ποιο σημείο το είχαμε χάσει και πότε; Σίγουρα κάποιος θα το έχει πάρει, ήταν και ακριβό. Όμως, μετά από πολλή ώρα, μια κοπέλα απάντησε. Το τηλέφωνο είχε βρεθεί και η ίδια περίμενε να μου το επιστρέψει. Το είχε βρει ένας Πακιστανός που είχε στη δούλεψή της, αλλά ο καημένος δεν ήξερε πώς και τι ν’ απαντήσει…

 

Δώσαμε ραντεβού και πήρα το αυτοκίνητο να πάω να τη συναντήσω. Ωστόσο, της ζήτησα να με πάει να ευχαριστήσω προσωπικά τον άνθρωπο που το είχε βρει. Μετά από λίγη ώρα βρέθηκα απέναντι σ’ έναν ανθρωπάκο που ζούσε σε κάποιο φτωχό μέρος, μέσα στα χωράφια, και ο οποίος με πολλή χαρά προσπαθούσε να μου εξηγήσει πώς είχε βρει το τηλέφωνο... Εκείνη την ώρα δεν συνδύασα το πρόσωπο, ήμουν ταραγμένη και χαρούμενη. Καθώς όμως επέστρεφα, σκέφτηκα, με φρίκη για τον εαυτό μου, ότι το μόνο «διαφορετικό» πρόσωπο που είχαμε συναντήσει ήταν αυτός ο αλλοδαπός, το άτομο για το οποίο είχα πει: «Να, κάτι τέτοιους φοβάσαι…»!   

Δεν ξέρουμε πάντοτε ποιον και τι πρέπει να φοβόμαστε. Γι’ αυτό, ο Θεός μάς αποστομώνει κάποτε με διάφορους τρόπους. Φαντάσου να λες: Σ’ αυτή τη δουλειά /τις σπουδές υπάρχει ανασφάλεια. Και εκεί να κρύβεται μια ευλογημένη απάντηση. Αυτό το άτομο δεν ταιριάζει με μένα (κάποια στερεότυπα σού δίνουν μεγαλύτερη ασφάλεια) και τελικά να πέφτεις έξω. Αυτό το πρόσωπο δεν μου φαίνεται άξιο εμπιστοσύνης για τη διακονία (κάποιον άλλον τύπο θεωρείς κατάλληλο). Δεν ξέρω αν ο Θεός μάς δίνει πάντα την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι μπορεί να κάνουμε λάθος. Αλλά επειδή κάποτε οι «βέβαιες κρίσεις μας» καταντούν πιο σπουδαίες από εκείνες του Θεού, ο Θεός επιτρέπει να αποστομωνόμαστε, για να μένουμε ταπεινοί και φειδωλοί με τις «βεβαιότητές μας».   

«[…] ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά». Α΄ Σαμουήλ 16:7.

 

Συγχώρεση ή ανακούφιση;

 

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης να μη θέλει να υποφέρει. Γι’ αυτό όταν οι άνθρωποι περνούν από θλίψεις, στρέφονται στον Θεό για βοήθεια. Έχουν κάνει τις δικές τους επιλογές, έχουν αρνηθεί να υπακούσουν σε συμβουλές, έχουν βάλει στην άκρη τον Θεό και τις εντολές Του, όμως, στη δύσκολη ώρα καταφεύγουν  σ’ Αυτόν.

 

Ο Θεός είναι ελεήμων και είναι δύσκολο να μη συγκινηθεί από τα βάσανα που υποφέρουν οι άνθρωποι από την εξαπάτηση του διαβόλου και της αμαρτίας. Όπως ένας τέλειος πατέρας που σπεύδει σε βοήθεια όταν σκέφτεται ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που το παιδί του δεν λαμβάνει υπόψη τις γεμάτες αγάπη προειδοποιήσεις του, έτσι και ο Κύριος. Θα σπλαχνιστεί τη μίζερη ζωή μας. Θα προσπαθήσει να μας νουθετήσει και θα επέμβει με έλεος για να περισώσει τα πράγματα.

 

Εντούτοις, τι μαθαίνουμε από τις θλίψεις που βιώνουμε λόγω των επιλογών μας; Τι έχουν να μας διδάξουν οι αποτυχίες μας; Στο βιβλίο των Κριτών βλέπουμε τον λαό Ισραήλ να μη διδάσκεται απολύτως τίποτα από την παρακοή του! Απομακρυνόταν από τον Θεό και δεν σεβόταν τον λόγο Του. Ξεχνούσε πολύ εύκολα τα τόσα πολλά που ο Κύριος είχε κάνει. Δεν υπάκουε στις εντολές Του και έκανε ότι έκαναν τα ειδωλολατρικά έθνη γύρω του. Το αποτέλεσμα ήταν να κυλά στην αποστασία και τη διαφθορά. Ο Θεός, για να τους συνεφέρει, επέτρεπε να καταπιέζονται και να υποδουλώνονται από τους εχθρούς τους, όπως εμείς καταπιεζόμαστε και γινόμαστε δέσμιοι των συνθηκών ή των παθών στα οποία μας οδηγούν οι επιλογές μας.

 

Όμως, έχουμε και πάλι ελπίδα. Όταν καλέσουμε τον Θεό στη ζωή μας, Εκείνος θα ανταποκριθεί. Παραμένει, πάραυτα, το ερώτημα: κράζουμε για συγχώρεση ή για ανακούφιση; Όταν ο στόχος μας είναι απλά να απαλλαγούμε από τις θλίψεις μας και όχι να καθαριστούμε και να διδαχτούμε, όταν σκεφτόμαστε μόνο πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο και όχι πώς να στραφούμε στον Θεό με μετάνοια, τότε σπέρνουμε εγωιστικούς σπόρους που το πιο πιθανόν είναι να μας κάνουν να θερίσουμε μια πικρότερη σοδειά στο μέλλον.

 

Είναι άλλο πράγμα να νιώθουμε θλίψη για τις συνέπειες των αμαρτιών μας και εντελώς άλλο να νιώθουμε θλίψη για την πονηριά ή την απιστία της καρδιάς μας. Μια πρόσκαιρη μεταμέλεια και μια επιφανειακή θλίψη για τις συνέπειες των αδιεξόδων μας δεν οδηγεί σε πραγματική μετάνοια.   

 

« […] πηγαίνετε και βοήστε στους θεούς που διαλέξατε· αυτοί ας σας λυτρώσουν στον καιρό τής αμηχανίας σας.  Και οι γιοι Ισραήλ είπαν στον Κύριο: Αμαρτήσαμε· εσύ να κάνεις σε μας όπως είναι αρεστό στα μάτια σου· όμως, λύτρωσέ μας, παρακαλούμε, αυτή την ημέρα». Κριτές 10:12-14.

Ραντεβού που χάθηκαν

«Μήπως είδατε εκείνον, που αγαπάει η ψυχή μου;» Άσμα Ασμάτων 3:3.

 

Αν κάποιο άτομο σάς αρέσει και θα θέλατε να το γνωρίσετε καλύτερα, ή αν είστε ερωτευμένος/η, αυτό που σκέφτεστε είναι να μπορούσατε να τον/τη συναντήσετε. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι αδιανόητο να σκεφτόμαστε ένα άτομο ή να έχουμε συναισθήματα γι’ αυτό, και να μην επιδιώκουμε να το συναντήσουμε.

 

Αν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό και δεν μπορούμε να διανοηθούμε τη ζωή μας χωρίς την παρουσία Του, θα κάνουμε κάτι για να βρεθούμε στην παρουσία Του. Πόσες φορές δεν «στήσαμε» τον Κύριο σε «ραντεβού» που χάθηκαν. Με διάφορους τρόπους και δικαιολογίες Τον «ξαποστείλαμε», όπως ξαποστέλλουμε με ευγενικό τρόπο άτομα για τα οποία δεν έχουμε αληθινό ενδιαφέρον ή ειλικρινή συναισθήματα.

 

«Θεέ μου, νυστάζω τόσο το πρωί», έτσι, η πολύτιμη ώρα της μελέτης της Βίβλου και της προσευχής πέταξε. Μετά αρχίζει το τρέξιμο της μέρας: «Κύριε, βλέπεις τι γίνεται, νομίζω ότι με καταλαβαίνεις…»  Άλλοτε, οι φίλοι, τα μηνύματα, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διεκδικούν ακόμη και εκείνον τον χρόνο που θα έπρεπε να δώσουμε στον Σωτήρα μας, ο οποίος περιμένει με υπομονή να Τον συναντήσουμε στο δικό μας ραντεβού. Αν μας πάρει το βράδυ και δεν έχουμε προλάβει να μαζέψουμε τις δουλειές μας, νιώθουμε πτώμα και το μυαλό μας δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Άστε που κάποτε ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα ή μια αγαπημένη σειρά κλέβουν και τον τελευταίο χρόνο που θα μπορούσε να αφιερωθεί στον Θεό.

 

Αλήθεια, σε πόσα πολλά ραντεβού ο Κύριος μάς περίμενε μάταια; Πόσο θα ήθελε να ανανεώσει την πίστη μας, να θερμάνει την αγάπη μας, να μας φανερώσει τον εαυτό Του και να μας φέρει πιο κοντά Του; Ας μη σκορπάμε τον πολύτιμο χρόνο μας και τις πολύτιμες ευλογίες που ο Θεός έχει να μας δώσει μέσα από την κοινωνία μαζί Του. Αν Τον αγαπάμε, θα στενοχωριόμαστε για όλα εκείνα τα ραντεβού που χάθηκαν. Θα επιδιώκουμε καθημερινά να στριμώχνουμε το πρόγραμμά μας, τις τόσες δουλειές μας αλλά και τις απαιτήσεις των άλλων, ώστε να Τον συναντήσουμε και να μοιραστούμε αμοιβαία την καρδιά και τις σκέψεις μας.

Τα κατάλληλα λόγια την κατάλληλη στιγμή

 

«Ο Κύριος ο Θεός μού έδωσε γλώσσα όπως των διδαγμένων, για να ξέρω πώς να μιλήσω έναν λόγο προς τον κουρασμένο σε κατάλληλο καιρό». Ησαΐας 50:4.

 

Προσπαθήστε να κάνετε κάποιον που υποφέρει από ημικρανία και το μόνο που θέλει είναι να κλειστεί σ’ ένα δωμάτιο και να μην ακούει τίποτα και κανέναν να απολαύσει ένα όμορφο μουσικό κομμάτι. Αδύνατον! Σκεφτείτε κάποιον που υποφέρει από φρικτό πονόδοντο, και εσείς για να τον κάνετε να ξεχάσει του λέτε να δείτε μαζί μια ταινία… Όσο όμορφα κι αν είναι αυτά, ο άλλος δεν πρόκειται μάλλον να τα εκτιμήσει. Πρέπει πρώτα να πάψει να υποφέρει, ώστε να μπορέσει να απολαύσει κάποια πράγματα.

 

Κι όμως, έχει συμβεί σε όλους μας να έχουμε προτείνει «λανθασμένη» θεραπεία σε φίλους ή αδελφούς μας που υποφέρουν. Χειρότερα ίσως, έχουμε προσπαθήσει να «λύσουμε» τα βάσανά τους και να τους «βοηθήσουμε» στα αδιέξοδά τους με τον τρόπο που το έκαναν οι φίλοι του Ιώβ. Πώς; Ενώ βρέθηκαν στο πλάι του με σκοπό να τον παρηγορήσουν, τελικά αποδείχτηκαν άθλιοι παρηγορητές! Όταν ο Ιώβ άνοιξε το στόμα του και άρχισε να εκφράζει την πικρή απελπισία του, οι απαντήσεις των φίλων του χειροτέρευαν την οδύνη του και έκαναν το βάρος της δοκιμασίας του ασήκωτο. Παρά τα σωστά (θεωρητικά) λόγια τους, ο Θεός επέπληξε τους φίλους του Ιώβ, γιατί μίλησαν άστοχα καθώς προσπαθούσαν να δώσουν παρηγοριά και εξήγηση.

 

Ο Χριστός ήξερε πώς να μιλήσει στον καθένα. Ποτέ δεν πρόφερε λόγο άστοχο ή περιττό και έβρισκε τον σωστό τρόπο και τα σωστά λόγια για να απευθυνθεί στα άτομα. Οι πονεμένοι, οι άρρωστοι και οι αμαρτωλοί άκουγαν απ’ Αυτόν λόγια συμπάθειας, ενθάρρυνσης και θεραπείας. Αντίθετα, όσοι ένοιωθαν τους εαυτούς τους επαρκείς ή πρόβαλαν τη δικαιοσύνη τους, άκουγαν τους ελέγχους Του.

 

Ας ζητάμε από τον Θεό σοφία και πραγματική αγάπη για να βοηθήσουμε αυτόν που βρίσκετε σε θλίψη. Αυτό σημαίνει πάνω απ’ όλα να τον ακούσουμε:  να τον αφήσουμε να πει και να ξαναπεί το πρόβλημά του. Αν θέλουμε να δώσουμε στη συνέχεια κι έναν λόγο, ας είναι ο κατάλληλος λόγος την κατάλληλη στιγμή. Ας σκεφτούμε πώς θα θέλαμε εμάς να μας ακούσει ή να μας αντιμετωπίσει ο Κύριος, και την ίδια αντιμετώπιση και συμπάθεια ας δείξουμε και στον άλλο.  

Μικρή πίστη, μεγάλος Κύριος

 

«Αφού σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο· και είπε στη θάλασσα: Σώπα, ησύχασε. Και σταμάτησε ο άνεμος, και έγινε μεγάλη γαλήνη. Και τους είπε: Γιατί είστε έτσι δειλοί; Πώς δεν έχετε πίστη;». Μάρκος 4:39-40.

 

Η άπιστη στάση των μαθητών είχε αρκετές φορές λυπήσει τον Χριστό. Σε διάφορες ευκαιρίες, τους είχε επιτιμήσει για την έλλειψη πίστης. Ωστόσο, με όλες αυτές τις επιπλήξεις, ο Κύριος ήθελε να τους ενθαρρύνει να έχουν πίστη σ’ Αυτόν και όχι να τους προσβάλει. Το ίδιο θέλει να κάνει και με μας σήμερα.

 

«Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει» (Μάρκος 9:23), με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν είναι η πίστη μας που πρέπει να είναι μεγάλη για να ενεργήσει ο Κύριος, αλλά πρέπει η ελπίδα μας να είναι γαντζωμένη σ’ Αυτόν και να περιμένει τα πάντα απ’ Αυτόν. Στ’ αλήθεια, «είναι τίποτα αδύνατο στον Κύριο» (Γένεση 18:14);  Κάνει λάθος μήπως η Γραφή όταν μας λέει «κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό» (Λουκάς 1:37);

 

Όταν η πίστη μας ταλαντεύεται, ο Σατανάς βρίσκει την ευκαιρία να μας αποθαρρύνει, κατευθύνοντας τις σκέψεις και το βλέμμα μας στον εαυτό μας. Μας ψιθυρίζει ότι η πίστη μας είναι πολύ μικρή, σχεδόν αστεία, και ότι δεν θα πρέπει με τόσο αδύναμη πίστη να ελπίζουμε κάτι από τον Κύριο.

 

Ο Θεός μάς λέει ότι μια πίστη «σαν κόκκο σιναπιού» (Ματθαίος 17:20) είναι αρκετή για να μετακινεί βουνά. Όμως, η αποτελεσματικότητα της πίστης σχετίζεται με το γεγονός ότι απευθύνεται σε έναν παντοδύναμο Θεό. Ελπίζουμε στους παντοδύναμους βραχίονες του Θεού, στη χάρη και το έλεός Του. Λοιπόν, ας σκεφτούμε την αγάπη Του καθώς έδινε χέρι βοήθειας στον Πέτρο, για να μη βουλιάξει μέσα στα ταραγμένα νερά όταν η πίστη του τον εγκατέλειψε. Ας δούμε την απάντησή Του στο κάλεσμα ενός απελπισμένου πατέρα που Του ζητούσε βοήθεια, ψελλίζοντας: «Πιστεύω, Κύριε· βοήθα με στην απιστία μου» (Μάρκος 9:24). Ας θυμηθούμε πώς επενέβη για να γαληνέψει τη θύελλα μπροστά στα απελπισμένα μάτια των μαθητών που έκραζαν: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι χανόμαστε;» (Μάρκος 4:38). 

 

Αν η πίστη μας είναι μικρή και τρεμοσβήνει, ας το ομολογήσουμε στον Κύριο. Ας σταματήσουμε να κοιτάμε στον εαυτό μας. Αυτός που κάνει τα θαύματα είναι ο Παντοδύναμος Θεός και όχι η παντοδύναμη πίστη μας. Μέσα στη χάρη Του, θα μας βοηθήσει να ακουμπήσουμε σ’ Αυτόν και στις υποσχέσεις Του. Αυτός μπορεί τα πάντα. Ο Κύριος δεν άφησε αβοήθητο κανέναν που στηρίχτηκε πάνω Του.