Μη φοβάσαι, όταν ο φόβος σού λέει ότι πρέπει να φοβάσαι

 

«Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε» Μάρκος 5:36.

 

Νομίζω ότι όλοι έχουμε βρεθεί, ή πιθανόν να βρεθούμε, στη θέση εκείνου του αρχισυνάγωγου, του οποίου η κόρη ήταν τόσο άρρωστη που πήγε να παρακαλέσει τον Χριστό να έρθει να τη θεραπεύσει.

Κάπως τα πράγματα περιπλέχτηκαν στην πορεία και ο Κύριος καθυστέρησε λίγο, έτσι τα άσκημα μαντάτα έφτασαν πριν καν προλάβει ο Χριστός να επέμβει. «Η θυγατέρα σου πέθανε γιατί ενοχλείς ακόμα τον δάσκαλο» (Μάρκος 5:35) ήταν η πραγματικότητα που ήρθε να αφαιρέσει και την τελευταία ελπίδα.

«… Γιατί ενοχλείς πλέον», θα μπορούσε να είναι μια καθημερινή υπόδειξη του εχθρού της ψυχής για όλες εκείνες τις συνθήκες που τείνουν προς αδιέξοδο. Τώρα, τι κι αν έχεις κάνει το μέρος σου, αν έχεις προσευχηθεί, αν έλπισες στον Θεό, τα γεγονότα σού λένε από μόνα τους ότι, δυστυχώς, δεν είναι πλέον δυνατή η όποια παρέμβαση του Θεού από τη φύση των πραγμάτων, όπως εξελίχθηκαν.

Συμβαίνει κάποτε να μας μπερδεύει η στάση κάποιων ανθρώπων που διακηρύσσουν εδάφια πίστης προσπαθώντας να παρακάμψουν το θέλημα του Θεού. Το να οπλίζεται κάποιος  με μια παράλογη πίστη που αψηφά την πραγματικότητα, απλά και μόνο επειδή εμπνέεται από συναισθηματισμό και ενθουσιασμό, δεν είναι πίστη. Ο αρχισυνάγωγος δεν κράτησε τη στάση ενός ενθουσιασμένου οπαδού του Χριστού, ούτε πίεσε, «πιστεύοντας» ότι ο Κύριος θα κάνει τα πράγματα όπως θα ήθελε. Όπως ακριβώς η Μάρθα και η Μαρία δεν υπέδειξαν στον Χριστό τι να κάνει όταν ο αδελφός τους, ο Λάζαρος, ήταν ήδη 4 μέρες πεθαμένος.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να κατεβάσει τα χέρια του και να αποδεχτεί τα μοιραία αδιέξοδα και τις δυσκολίες. Είναι σαν να επιβεβαιώνει ότι ο Θεός δεν έχει τίποτα πλέον να προσθέσει όταν οι συνθήκες μάς ξεπερνούν. Είναι σαν να αποδέχεται ότι οι επεμβάσεις Του περιορίζονται μόνο όταν τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα, συνεπώς, ο Χριστός μπορεί να επέμβει.

«Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε», είναι μια ενθάρρυνση από τον Κύριο, ότι έχει τον έλεγχο μιας κατάστασης, έχει ένα σχέδιο, και δεν χρειάζεται να Του υποδείξουμε συγκεκριμένα τι να κάνει. Ο Θεός έχει πάντα λόγια ενθάρρυνσης για μας, μπορούμε να εμπιστευόμαστε την αγάπη και τη σοφία Του. Μπορούμε να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε, ξέροντας ότι ο Θεός θα ενεργήσει με τον δικό Του τρόπο και οι δικές Του οι επεμβάσεις ξετυλίγονται πάντα σύμφωνα με τα αγαθά σχέδιά Του για τη ζωή μας.

Ο πνευματικός καρπός ξεκινά από μέσα μας

 

«Ο καρπός, όμως, του Πνεύματος είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια• ενάντια στους ανθρώπους αυτού του είδους δεν υπάρχει νόμος». Γαλάτες 5:22.

 

Ο Χριστός μάς κάλεσε για να εξαγγείλουμε τις αρετές Του, γι’ αυτό μας έδωσε νέα καρδιά και νέο πνεύμα στη θέση της παλιάς, πέτρινης καρδιάς. Μέσα από αυτή τη νέα καρδιά, δείχνουμε στους γύρω μας τον χαρακτήρα του Θεού. Όσο ο εσωτερικός μας άνθρωπος δουλεύεται από τον Θεό, όσο αφήνουμε, δηλαδή, τον Κύριο να μας διαπλάθει σύμφωνα με την εικόνα Του, γινόμαστε όλο και πιο καθαροί και ευάρεστοι σε Θεό και ανθρώπους.

 

Ο καρπός του Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά , η ειρήνη, η καλοσύνη, η πίστη, η εγκράτεια και τόσα άλλα στα οποία πρέπει να αυξανόμαστε, όχι να μένουμε στάσιμοι. Χαρά μέσα σε κάποιο αδιέξοδο ή στη μοναξιά. Ειρήνη όταν οι σχέσεις γίνονται συγκρουσιακές, όταν η ψυχή αμφιβάλλει. Εγκράτεια όταν τα θέλω απαιτούν χώρο που δεν τους ανήκει. Αγαθοσύνη όταν το σύστημα γύρω προτάσσει το εγώ μας στο κέντρο και όλους τους άλλους πίσω από μας και τις ανάγκες /επιθυμίες μας.

 

Όμως, πολλοί χριστιανοί ελκύονται από τους τύπους, τις νόρμες και τους κανόνες. Με το πέρασμα του χρόνου τείνουν να υποκαθιστούν τη σχέση τους με τον Θεό μ’ ένα θρησκευτικό σύστημα, μια θρησκευτική ρουτίνα. Το να πηγαίνουμε στην εκκλησία, να εκτελούμε κάποια καλά έργα, να ευαγγελίζουμε, να διανέμουμε συσσίτια και ρούχα, να μεταδίδουμε μηνύματα, γίνεται πιο σπουδαίο από το ν’ αφήνουμε καθημερινά το Πνεύμα του Θεού να διαπλάθει μέσα μας έναν άγιο χαρακτήρα. Ξεχνάμε ότι η σχέση μας με τον Θεό χτίζεται από μέσα προς τα έξω και όχι αντίστροφα. Ακόμη και αυτές οι σκέψεις που γράφονται εδώ είναι μάλλον περιττές, αν το Πνεύμα του Θεού αδυνατεί να χτίζει μέσα μου έναν ευσεβή άνθρωπο που θ’ αντανακλά τις ιδιότητες του Θεού όλο και περισσότερο.

 

Είναι γνωστό ότι ο κόσμος γύρω μας έχει κουραστεί από τις «μεγάλες αφηγήσεις» και δεν πιστεύει πλέον σε κηρύγματα «αλήθειας», πολλώ μάλλον χριστιανικά, εφόσον αυτά διαψεύδονται από τη ζωή μας. Μόνο όταν τα άτομα που μας περιβάλλουν αντιληφθούν ότι ζούμε αυτά που λέμε, θα μπορέσουν να ταυτίσουν τις αλήθειες που κηρύττουμε με την αλήθεια επάνω μας. Αυτό είναι και το πιο σπουδαίο έργο που μπορούμε να προσφέρουμε στον Θεό.

 

 

Έρημος τόπος και περασμένη ώρα;

 

Έχουμε συνηθίσει στη ζωή μας να προσεγγίζουμε την καθημερινότητά μας και τις ανάγκες μας με λογικούς συλλογισμούς, αλίμονο αν δεν το κάναμε. Ο Θεός μάς προίκισε με λογική ικανότητα και περιμένει από μας να τη χρησιμοποιούμε για να φέρουμε τη ζωή μας εις πέρας.

 

Ωστόσο, υπάρχουν φορές που ο Θεός ξεπερνά τη λογική μας και καλύπτει τις ανάγκες μας μέσα από ελάχιστες προοπτικές ή διαμορφωμένες συνθήκες. «Δεν υπάρχει στον Κύριο εμπόδιο, να σώσει με πολλούς ή με λίγους (Α΄Σαμουήλ 14:6). Όπως ακριβώς δεν υπάρχει δυσκολία στον Θεό να ενεργήσει θαυμαστά σε έναν «έρημο» τόπο ή σε μια «περασμένη» ώρα, ώστε να προμηθεύσει όλα αυτά που χρειάζεται η κάθε ανθρώπινη ψυχή, ώστε να χορτάσει και να μην αποκάμει.

 

Όταν ο Χριστός χόρτασε με θαυμαστό τρόπο δύο φορές τα πλήθη, πολλαπλασιάζοντας τους άρτους και τα ψάρια, ο τόπος ήταν έρημος και η ώρα περασμένη. Αν και οι μαθητές είχαν προτείνει τον πιο ευλογοφανή συλλογισμό -να απολύσουν τα πλήθη για να πάνε ν’ αγοράσουν την αναγκαία τροφή -, ο Κύριος αντιπρότεινε να τους ταΐσουν οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας τα ελάχιστα που είχαν. Οι «προβληματικές» συγκυρίες δεν είναι εμπόδιο για τον Χριστό στο να καλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες. Ο Χριστός μπορεί να δίνει λύσεις εκεί που είμαστε και να χρησιμοποιεί αυτά που έχουμε (τα ελάχιστα), δεν πάει ο τόπος να είναι έρημος και η ώρα περασμένη.

 

Η παρατεταμένη περίοδος της πανδημίας έχει φέρει πολλούς στα όριά τους. Για διάφορες συνθήκες μπορεί κανείς να πει: ο τόπος είναι «έρημος» και η ώρα «περασμένη». Για άλλους, που βιώνουν όλο αυτό μάλλον μόνοι, με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα, γίνεται βαριά καθημερινή εμπειρία ο «έρημος τόπος» και «η περασμένη ώρα». Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν πάντα λύσεις στα χέρια του Θεού ακόμη και όταν η ζωή μοιάζει να έχει σταματήσει. Εκείνος θα καλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες μας πέρα και πάνω από τη λογική μας, διότι οι ευλογίες Του μπορούν να μας βρουν ακόμη και στον έρημο τόπο, μια περασμένη ώρα.

«Και όταν έγινε βράδυ, ήρθαν σ' αυτόν οι μαθητές του, λέγοντας: Ο τόπος είναι έρημος, και η ώρα έχει ήδη περάσει· απόλυσε τα πλήθη, για να πάνε στις κωμοπόλεις και να αγοράσουν τροφές για τον εαυτό τους.  Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Δεν έχουν ανάγκη να πάνε· δώστε τους εσείς να φάνε». Ματθαίος 14:15-16.

 

Προτίμησε την πράξη από τη γνώση

«Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς […] Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε». Ματθαίος 7:18, 20.

 

Πόσο απλή η σκέψη του Χριστού και ξεκάθαρο το κήρυγμά Του στους ανθρώπους. Ακόμη και σήμερα, που ζούμε σε μια εποχή αμφισβήτησης και σε μια κοινωνία που ενστερνίζεται θολές και συγκεχυμένες έννοιες, τα λόγια του Χριστού παραμένουν ο σωστός οδηγός για να μετρήσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Δηλαδή, οι αληθινοί πιστοί ξεχωρίζουν από τους καρπούς τους, όχι από τις πεποιθήσεις ή τα λόγια τους. Αυτό είναι το ορθό κριτήριο για να καταλάβουμε τι είδους χριστιανός είναι κάποιος.

 

Μου αρέσει η απάντηση του Χριστού στον νομικό που Τον ρώτησε ποιος ήταν ο πλησίον που έπρεπε να αγαπήσει, διότι στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη καταλαβαίνουμε πώς από τους καρπούς ενός ανθρώπου μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν ζει σύμφωνα με τις εντολές Του. Αυτός ο δάσκαλος του νόμου, ενώ γνώριζε τις εντολές του Θεού- δηλαδή, ενώ είχε ήδη απαντήσει στον Χριστό με σωστές «θεολογικές θέσεις» και είχε γνώση του «δογματικού» περιεχομένου του νόμου, αδυνατούσε να κατανοήσει την πρακτική του εφαρμογή. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο ιερέας και ο Λευίτης της παραβολής αδυνατούσαν να κάνουν αυτά που γνώριζαν καλά ότι όφειλαν να κάνουν. Η πνευματική αλήθεια που κατείχαν δεν ήταν αρκετή, γιατί δεν υπήρχε διάθεση εφαρμογής της στην καθημερινότητα.

 

Αποτελεί σύγχυση να νομίζει κανείς ότι η πρακτική χριστιανική ζωή διαχωρίζεται από τη γνώση των αληθειών του Θεού. Πώς μπορείς να κάνεις αυτά που αρέσουν στον Θεό και είναι σύμφωνα με το θέλημά Του, αν δεν ξέρεις τι αρέσει στον Θεό; Πώς μπορείς να ζήσεις μια ευσεβή ζωή αν δεν έχεις ορθή γνώση του λόγου Του και του θεολογικού περιεχομένου της πίστης; Ωστόσο, καμιά γνώση, όσο ορθή κι αν είναι, δεν εγγυάται και αληθινή χριστιανική ζωή. Αν ένα δέντρο είναι καλό, παράγει αυθόρμητα καλούς καρπούς και ένα σαπρό δέντρο δεν μπορεί ποτέ να κάνει καλούς καρπούς, όσο καλή θεολογική γνώση κι αν έχει. Το κριτήριο για μια ζωή που ευαρεστεί τον Θεό είναι τα έργα της πίστης μας και όχι οι αφηρημένες δογματικές μας θέσεις και η θεολογική γνώση.

 

Σχέδια σε ετοιμότητα

 

«Επειδή, ο Κύριος δίνει σοφία· από το στόμα του βγαίνει γνώση και σύνεση. Αποταμιεύει σωτηρία στους ευθείς· είναι ασπίδα σ' αυτούς που περπατούν με ακεραιότητα, υπερασπίζοντας τους δρόμους της δικαιοσύνης, και φυλάττοντας τον δρόμο των οσίων του.» Παροιμίες 2:6-8.

 

Ετοιμότητα, για την ακρίβεια τέλεια σχέδια σε ετοιμότητα την κατάλληλη στιγμή, δεν είναι εύκολο πράγμα από ανθρώπινη πλευρά. Μόνο ο Θεός φτιάχνει λεπτομερή και τέλεια σχέδια και μέσα στο μυαλό Του έχει ήδη σκεφτεί το αύριό μας. Η ετοιμότητα του Κυρίου είναι απαράμιλλη και τα σχέδιά Του ξετυλίγονται με δύναμη όταν Εκείνος κρίνει ότι ήρθε η ώρα να πει τον δικό Του λόγο στη ζωή των δικών Του.

 

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στη ζωή διάφορων βιβλικών προσώπων : ο υπηρέτης του Αβραάμ προσευχήθηκε ο Θεός να τον οδηγήσει στη σωστή γυναίκα για τον Ισαάκ και ο Θεός την έφερε απρόσμενα μπροστά του. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε σαν δούλος, κατηγορήθηκε άδικα και ρίχτηκε στη φυλακή. Όμως, στον Θεό η συμφορά δεν ήταν το πρόβλημα αλλά η λύση, το σχέδιο που είχε σκεφτεί για να σώσει τη ζωή πολλών ανθρώπων κατά τη διάρκεια της πείνας. Η Εσθήρ αγαπήθηκε από τον βασιλιά Ασσουήρη πάνω απ’ όλες τις άλλες ωραίες γυναίκες, ώστε έγινε η εκλεκτή της καρδιάς του και η νέα βασίλισσα. Αλλά η επιλογή της  Εσθήρ αποτελούσε μέρος του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του λαού της. Ο Δαβίδ ήταν ένας φυγάς, κυνηγημένος άδικα από τον βασιλιά Σαούλ. Αν και ήταν ο χρισμένος μελλοντικός βασιλιάς του Ισραήλ, έζησε δέκα χρόνια μέσα σε ταραχή και ανασφάλεια, πριν κληρονομήσει τον θρόνο που ο Θεός τού είχε υποσχεθεί. Η Χαναναία που βγήκε από τα όρια της ζητώντας από τον Χριστό να θεραπεύσει την κόρη της έπρεπε να υπερβεί πολλά εμπόδια και να επιμείνει με ταπεινή πίστη, και τελικά ο Κύριος εκπλήρωσε το αίτημά της.

 

Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός ξετυλίγει τα σχέδια Του στη ζωή μας να μοιάζει ακατανόητος. Κάποτε μοιάζει και πολύ αργός. Εντούτοις, ο Θεός προηγείται στη ζωή μας, καθώς έχει ήδη σχέδια σε ετοιμότητα για μας. Ο Θεός ανοίγει τις κατάλληλες πόρτες σύμφωνα με τα τέλεια σχέδιά Του. Τα βιβλικά παραδείγματα επιβεβαιώνουν τα λόγια του Κυρίου: «ότι εκείνοι που με προσμένουν, δεν θα ντροπιαστούν» Ησαΐας 49:23.

 

Θέλεις να γίνεις υγιής;

 

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Lewis Terman είχε κάνει μια έρευνα σε γάμους, της οποίας ο σκοπός ήταν να εξακριβώσει τη σχέση μεταξύ προσωπικότητας, οικογενειακού περιβάλλοντος και συζυγικής ευτυχίας. Μεταξύ άλλων συνέταξε και έναν κατάλογο με ιδιότητες οι οποίες- κυρίως όταν τις βρίσκουμε σε άντρες- συντελούν στην αποτυχία ενός γάμου.

Ποιες είναι αυτές; Υπερευαισθησία, δυσθυμία, οξυθυμία, τάση να κατακρίνουμε και να κατηγορούμε τους άλλους, έλλειψη αυτοκυριαρχίας, ανικανότητα κατάλληλης αντίδρασης σ’ έναν έπαινο ή σε μια κατηγορία, έλλειψη αυτοπεποίθησης, δεσποτική συμπεριφορά απέναντι στο άλλο φύλο, έλλειψη ενδιαφέροντος για τους συνανθρώπους μας, για κοινωφελή έργα, απρεπή συμπεριφορά απέναντι στη θρησκεία, κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών και σεξουαλικότητας, άστατες και ευμετάβολες ψυχικές διαθέσεις.

Παράλληλα, ο Τέρμαν παράθεσε τους παράγοντες εκείνους που συμβάλλουν στη θεμελίωση ενός ευτυχισμένου γάμου. Οι σπουδαιότεροι: Ευτυχής συζυγική ζωή των γονέων, τέλεια προσαρμογή στην οικογενειακή ζωή κατά την παιδική ηλικία, αρμονικές σχέσεις με τη μητέρα, μέτρια αυστηρότητα στο πατρικό σπίτι, η πρέπουσα συμπεριφορά των γονέων να συζητήσουν ελεύθερα το σεξουαλικό πρόβλημα και να απαντήσουν σε ερωτήματα που το αφορούν, υγιής αντιμετώπιση της σεξουαλικής ζωής.

Οι έρευνες πάνω σε ευτυχισμένους γάμους φανερώνουν κομμάτια της αλήθειας που συχνά θέλουμε να αγνοούμε. Θεωρούμε ότι ο έρωτας, η αγάπη, ο γάμος είναι τα γιατρικά που θα μας λυτρώσουν από μια ζωή μοναξιάς και καταστάσεων που μας αφήνουν ανικανοποίητους. Έχουμε μεγάλες προσδοκίες στις σχέσεις μας, ξεχνώντας ότι για να υπάρχουν υγιείς σχέσεις, πρέπει να υπάρχουν υγιείς άνθρωποι που θέλουν να τις χτίσουν. Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας και εξαρτάται από το αν θέλουμε να τα τροφοδοτούμε ή αν θέλουμε να τα θεραπεύσουμε.

Τέλος, υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν, δυστυχώς, σε ασταθές ή νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον, καθώς και άτομα με μια κληρονομικότητα που δεν τα βοηθά στις σχέσεις τους. Φυσικά, δεν ευθύνονται για όλο αυτό το φορτίο που άδικα σηκώνουν. Εντούτοις, αν θέλει κανείς να ευτυχίσει, πρέπει να παλέψει ο ίδιος. Είναι λάθος να κατηγορούμε διαρκώς τους άλλους για τα κακά που κουβαλάμε μέσα μας και να ζητάμε απ’ αυτούς να κάνουν αυτό που εμείς πλέον οφείλουμε: ν’ αλλάξουμε ή, τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε. Είναι λάθος, επίσης, να κατηγορούμε τον Θεό για το πώς γεννηθήκαμε ή για το ποιοι μας μεγάλωσαν. Ο Θεός θέλει την ευτυχία του ανθρώπου. Για κάθε άνθρωπο που θέλει να «γίνει υγιής» σε διάφορους τομείς της ζωής του, ο Θεός είναι έτοιμος να του παρέχει τη βοήθειά Του, μια καινούργια αρχή, για να γίνει υγιής και να ευτυχίσει. Κάποια πράγματα μας φαίνονται βασανιστικά και ακατόρθωτα, αλλά με τον Θεό στο πλευρό μας η προσπάθειά μας δεν θα είναι μάταιη! Ας προσπαθήσουμε.

«Θέλεις να γίνεις υγιής;» Ιωάννης 5: 6.

Θα σε διδάξει, θα σε φυλάξει, θα σε ελευθερώσει

 

«Δίδαξέ με να κάνω το θέλημά σου· επειδή, εσύ είσαι ο Θεός μου· το αγαθό σου πνεύμα ας με οδηγήσει σε δρόμο ευθύ». Ψαλμός 143:10.

 

Είναι αρκετές φορές που συναντάμε στους Ψαλμούς τον Δαβίδ να αναπέμπει τέτοιους είδους προσευχή στον Κύριο. Είναι πρακτικά ένας φυγάς, κυνηγημένος από τον βασιλιά Σαούλ, στον οποίο ουδέποτε αμάρτησε, και ο οποίος, ωστόσο, τον ζηλεύει και θέλει να τον σκοτώσει. Ο Δαβίδ βρίσκεται αποκομμένος από την οικογένειά του και τους φίλους του. Περιφέρεται εδώ και κει. Κρύβεται προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του, σαν να ήταν ένας αμαρτωλός που του άξιζε όλο αυτό που περνούσε. Μέσα σε τέτοια αμηχανία, ζητά από τον Θεό να δείξει το έλεός Του, να τον διδάξει πώς να κάνει το θέλημά Του και να τον οδηγήσει σε ευθύ δρόμο.

 

Παρ’ όλα αυτά, ο Δαβίδ δεν απαλλάχτηκε από την πικρή εμπειρία να διασταυρωθεί ο δρόμος του με του Σαούλ και να κινδυνέψει η ζωή του. Αν και ο Δαβίδ ζητούσε ολόψυχα τις οδηγίες του Θεού και συχνά προσευχόταν: «κάνε με να γνωρίσω τον δρόμο μου, στον οποίο πρέπει να περπατάω· επειδή, σε σένα ύψωσα την ψυχή μου» (Ψαλμός 143:8), πέρασε από την αγωνία να βρεθεί στριμωγμένος από τον Σαούλ. Σε διάφορες περιπτώσεις χρειάστηκε η επέμβαση του Θεού, ώστε να μην πέσει ο Δαβίδ στα χέρια του.

 

Ίσως αναρωτιέσαι γιατί ο Θεός επιτρέπει δρόμους που μοιάζουν αδιέξοδοι, ενώ εσύ ζητάς ευθύ δρόμο στη ζωή σου. Ίσως έχεις δαπανήσει χρόνο ζητώντας το θέλημα του Θεού και Τον έχεις αφήσει να σε διδάξει. Όμως, το θέλημά του Θεού δεν σε απάλλαξε εντελώς από την αγωνία του αδιεξόδου και της ταλαιπωρίας. Μέσα στην αγάπη Του, ο Θεός σού έδειξε τη δύναμή Του και την προστασία Του. Σε δίδαξε διάφορα μαθήματα και έχτισε μέσα σου χαρακτήρα. Ακόμη κι αν δεν σε προφύλαξε από τις άδικες και αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές κάποιου «Σαούλ» και τον άφησε να σε ταλαιπωρήσει για χρόνο, δεν άφησε, ωστόσο, να παγιδευτεί η ψυχή σου στα χέρια του. Ο Θεός έχει τον λόγο στη ζωή των δικών Του και Εκείνος βρίσκει τρόπους να απονέμει δικαιοσύνη και να τους ελευθερώνει από τους εχθρούς τους όταν έρθει η κατάλληλη ώρα. 

Άλλο υπηρετώ, άλλο ακούω

 

«Κι αυτή είχε μια αδελφή, που την έλεγαν Μαρία, η οποία αφού κάθησε στα πόδια τού Ιησού, άκουγε τον λόγο του. Η Μάρθα, όμως, καταγινόταν σε πολλή υπηρεσία· και όταν ήρθε μπροστά του, είπε: Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με άφησε μόνη να υπηρετώ; Πες της, λοιπόν, να με βοηθήσει. Και απαντώντας ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι για πολλά· εντούτοις, για ένα υπάρχει ανάγκη· η Μαρία, όμως, διάλεξε την αγαθή μερίδα, η οποία δεν θα αφαιρεθεί απ' αυτήν». Λουκάς 10:39-42.

 

Νομίζω ότι η πανδημία δοκιμάζει και θα εξακολουθήσει να δοκιμάζει τους χαρακτήρες, τα όρια και τις σχέσεις των ανθρώπων (και των χριστιανών, φυσικά!) με διάφορους τρόπους. Ο ίδιος ο Χριστός είχε πει ότι θα έρθουν καιροί όπου θα υπάρξουν πόλεμοι, πείνες, ταραχές, σεισμοί και μεταδοτικές ασθένειες (Λουκάς 21:10-11).

 

Λοιπόν, σε τέτοιους δύσκολους καιρός, ο καθένας μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και με τους άλλους με ποικίλους τρόπους. Για όποιον έχει αυτιά για να ακούει, θα ακούσει (Ματθαίος 11:15) τι έχει ο Κύριος να του πει, ακόμη και σ’ αυτούς τους κακούς καιρούς. Βέβαια, αρκετοί θα τα βάλουν με το σύστημα, με τους γύρω τους, με τις συνωμοσίες και δεν ξέρω κι εγώ με τι άλλο. Εντούτοις, όποιος έχει αυτιά για να ακούσει, για να διδαχτεί και να παρηγορηθεί, θα δώσει στον Θεό τον χρόνο του και την καρδιά του. Και όταν γίνει ο ίδιος πηγή, θα μεταφέρει τα ζωντανά νερά του και στους άλλους, διότι ακόμη και σε καιρούς ανασφάλειας ή «ακινησίας» το πνεύμα του Θεού δεν δεσμεύεται.

 

Ωστόσο, κάποια άτομα δεν μπορούν να κάτσουν καθόλου! Δεν έχουν ίσως μάθει να ακούν, έχουν μάθει να κινούνται για να "ζουν" και να υπηρετούν. Όμως, άλλο πράγμα ακούω και άλλο υπηρετώ. Η Μάρθα δεν ήταν αργή, ούτε τεμπέλα. Είχε την έγνοια των άλλων, την αίσθηση της ευθύνης και της υπηρεσίας. Ήταν δραστήρια, έπαιρνε πρωτοβουλίες και είχε το θάρρος να βάλει τους άλλους στη θέση τους. Γι’ αυτό τολμά να υποδείξει στον Χριστό ότι πρέπει κάτι να πει στην αδελφή της, τη Μαρία, που έχει κάτσει και Τον ακούει σαν να μην τρέχει τίποτα. Στο κάτω –κάτω, για χάρη Του δεν γίνονται όλα αυτά; Η τόση βαβούρα και μέριμνα στο σπίτι τους το έργο Του δεν εξυπηρετούσε; Ωστόσο, ο Χριστός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Τελικά, είναι άλλο πράγμα τρέχω για την υπηρεσία του Χριστού, για να φέρω εις πέρας το έργο Του, για να νιώσω ότι ζω και άλλο πράγμα επιλέγω να Τον ακούω και Τον αφήνω να εργαστεί μέσα μου. Κι αυτό που εργάζεται μέσα μου, χαμένο δεν θα πάει ούτε για τους άλλους! «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει» (Ματθαίος 11:15).

 

Ο Θεός αγαπά ατελή όντα

 

Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη παραδείγματα από ζωές πιστών ανθρώπων που  περπάτησαν με τον Θεό, γιατί ο Θεός περπάτησε μαζί τους . Καθώς διαβάζουμε τις ιστορίες τους, κοιτάμε την πίστη τους και τα μεγαλεία που έκανε ο Θεός στη ζωή τους.

 

Ο Νώε έφτιαξε την κιβωτό και έδειξε μεγάλη πίστη στον Θεό και υπομονή, κατασκευάζοντάς τη για πάρα πολλά χρόνια. Ο Αβραάμ άφησε τη γη του για μια πορεία προς το άγνωστο και έφτασε σχεδόν να θυσιάσει τον γιο του, όταν ο Θεός τού το ζήτησε. Ο Ιακώβ πάλεψε με τον Θεό μέχρι να πάρει την ευλογία Του. Ο Δαβίδ νίκησε τον Γολιάθ σε μια μάχη πίστης για τη δόξα Του. Ο Ηλίας τα έβαλε με το πονηρό βασιλικό ζευγάρι Αχαάβ και Ιεζάβελ και ένα σωρό ψευδοπροφήτες που παρέσερναν τον λαό. Ο Πέτρος έγινε από τους θεμελιωτές της χριστιανικής πίστης και διδασκαλίας. Ο Παύλος όργωσε ευαγγελίζοντας τον τότε γνωστό κόσμο…

 

Σε όλους τους πιστούς υπηρέτες του Θεού μάς εμπνέουν τα δυνατά τους σημεία και μάλλον ξεχνάμε τις αδυναμίες τους. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είχαν ώρες πειρασμών και αμαρτίας που ο Θεός φανερώνει  στον λόγο Του, ώστε να έχουμε θάρρος στη σχέση μας μαζί Του.

 

Μια σχέση με ένα τέλειο ον, όπως είναι ο Θεός, και με ατελή όντα, όπως εμείς, μας μοιάζει προβληματική. Δεν είναι δυνατόν, σκεφτόμαστε, ο Θεός να μας αγαπά τόσο πολύ, να μας ανέχεται και να εξακολουθεί να έχει σχέδια θαυμαστά για μας, όταν κάθε τόσο μια αποτυχία μας έρχεται να τα χαλάσει. Πώς να πιστέψουμε ότι ο Κύριος δεν κουράζεται και δεν απογοητεύεται μαζί μας όταν εμείς οι ίδιοι όχι μόνο κουραζόμαστε απ’ αυτούς που μας απογοητεύουν, αλλά δεν αγαπάμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό όταν αποτυγχάνει να αρέσει στον Θεό;

 

Ωστόσο, ο Θεός ξέρει ποιοι είμαστε. Είμαστε ατελή όντα που πάντα θα χρειαζόμαστε τη χάρη Του και την αγάπη Του, ώστε αυτή η σχέση να υφίσταται και να προοδεύει. Είμαστε ατελή όντα που ενώ θέλουμε να Του δώσουμε όλη μας την καρδιά, την πίστη, την υπακοή, τελικά διαπιστώνουμε ότι κάτι λίγο και μικρό Τού προσφέρουμε. Όμως, αυτό είναι και το μεγαλείο της σχέσης που μπορούμε να έχουμε με τον ύψιστο και τέλειο Θεό! Είναι απόλυτα δίκιο να επιδιώκουμε για Εκείνον το καλύτερο και το υψηλότερο, παρά τις αστοχίες μας. Και είναι απόλυτα δίκιο για τον χαρακτήρα του Θεού να θέλει να περπατήσει μαζί μας, έχοντας σχέδια για μας, παρά τις αποτυχίες μας. Ας χαρούμε αυτή τη σχέση που ο Θεός μάς προσφέρει με τους δικούς Του όρους. Ας Τον ευαρεστήσουμε για την πλούσια αγάπη Του, που είναι δεδομένη, και όχι για να Τον «εξαναγκάσουμε» να μας αγαπήσει περισσότερο.

 

«Ναι, σε αγάπησα με αιώνια αγάπη· γι' αυτό σε έλκυσα με έλεος». Ιερεμίας 31:3.

 

Τόλμησα… εξαναγκάστηκα!

Οι  καλές δικαιολογίες δεν λείπουν όταν χρειάζεται να υπερασπιστούμε μια λανθασμένη θέση που πήραμε μια κρίσιμη ώρα. Ωστόσο, η κρίσιμη ώρα ήρθε μπροστά μας, γιατί ο Θεός επέτρεψε να περάσουμε από κάποιο τεστ. Η όλη μας συμπεριφορά στο τεστ δείχνει πόσο βαθιά (ή επιφανειακή) είναι η σχέση μας με τον Κύριο.

 

Το τεστ της αναμονής είναι ένα τεστ που όλοι οι χριστιανοί θα περάσουμε, στον έναν ή στον άλλο τομέα. Είναι ένα τεστ που δείχνει πόσο πρόθυμοι είμαστε να ακολουθήσουμε το χρονοδιάγραμμα, τις οδηγίες και τους τρόπους του Θεού, όταν τα πράγματα θα εξελίσσονται διαφορετικά απ΄ό,τι θα θέλαμε ή απ’ ό,τι είχαμε προβλέψει.

 

Ο Σαμουήλ είχε πει στον νέο βασιλιά Σαούλ να τον περιμένει 7 μέρες στα Γάλγαλα, έως ότου να κατέβαινε ο ίδιος να τον συναντήσει, για να του δώσει οδηγίες πριν από κάποια σημαντική μάχη. Δυστυχώς για τον Σαούλ, ο Σαμουήλ σχεδόν εξάντλησε το περιθώριο των 7 ημερών. Εντούτοις, ο Σαούλ δεν φαινόταν να ήθελε να εξασκήσει ούτε την πίστη ούτε την υπομονή του, πολλώ μάλλον την υπακοή του στον Θεό. Απέναντί του είχε πόλεμο και οι άντρες του ήταν λίγοι και φοβισμένοι. Όσο οι μέρες περνούσαν, ο στρατός διασκορπιζόταν και ο Σαμουήλ δεν ερχόταν. Έτσι, ο Σαούλ τόλμησε- ή εξαναγκάστηκε από τις συνθήκες!-, να προσφέρει ολοκαύτωμα και προσφορές που μόνο ο Σαμουήλ έπρεπε να προσφέρει.

 

Όμως να που ο Σαμουήλ κατέφθασε πάνω στην ώρα και βρέθηκε αντιμέτωπος μ’ ένα σωρό δικαιολογίες. Ήταν τα επιχειρήματα της λογικής, του φόβου και του αυτοσχεδιασμού του Σαούλ. «Είδα… είπα… τόλμησα…» (Α΄Σαμουήλ 13:11-12) είναι η στάση μιας καρδιάς που δεν γλιστρά στην ανυπακοή κάποια δύσκολη ώρα, αλλά που έχει μάλλον την τάση να μην υπολογίζει ιδιαίτερα τον λόγο του Θεού όσο τις δικές του ανάγκες και ενέργειες. Ο Σαούλ θα μπορούσε να είναι ο ικανός χριστιανός των ημερών μας που αξιολογεί τα γεγονότα, παίρνει αποφάσεις και ενεργεί με το σκεπτικό: ο σκοπός  αγιάζει τα μέσα. Ο Σαούλ θα μπορούσε να είναι ο χριστιανός εκείνος που η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και η σαρκική του συμπεριφορά τον ωθούν σε αποφάσεις που τον φέρνουν σε σύγκρουση με τον Κύριο.

 

Για την ανόητη πράξη του ο Σαούλ έχασε τη συνέχιση της βασιλείας του και των ευλογιών του Θεού στην οικογένειά του. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι αν αποτύχουμε σε κάποιο τεστ του Θεού, ο Κύριος μάς απορρίπτει. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι μια καρδιά που αποτυγχάνει και αποτυγχάνει ξανά να υπακούσει στον Θεό (ο Σαούλ είχε και άλλες αποτυχίες) βάζει σε κακό δρόμο την πνευματική της  πορεία. Ο Θεός θέλει την υπακοή μας, διαφορετικά «θεοί» γινόμαστε εμείς στη θέση Του.  

«Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία». Α΄Σαμουήλ 15:22.