Αν δοκιμάζεστε

«Θεέ, δοκίμασέ με, και γνώρισε την καρδιά μου· εξέτασέ με, και μάθε τους στοχασμούς μου, και δες, μήπως υπάρχει μέσα μου κάποιος δρόμος ανομίας· και οδήγησέ με στον δρόμο τον αιώνιο». Ψαλμός 139:23-24.

Ο Δαβίδ σε διάφορες στιγμές της ζωής του ωθήθηκε να εκζητήσει με θέρμη τον Κύριο. Παρά τις πολύπλοκες καταστάσεις που αντιμετώπιζε, εξακολουθούσε να ήταν βέβαιος ότι η προσευχή του γινόταν με ευθεία καρδιά και όχι με χείλη δόλια. Ωστόσο, ήξερε ότι παρά τη μαρτυρία της συνείδησής του, ο τελικός κριτής ήταν ο Θεός, γι’ αυτό ζητούσε να τον δοκιμάσει και να εξετάσει τις σκέψεις του και την καρδιά του.

Το αποτέλεσμα δεν ήταν λυπηρό για τον Δαβίδ. Ο Θεός δεν βρήκε κάτι να του προσάψει, γιατί πράγματι ο Δαβίδ φυλάχτηκε από τους δρόμους των παρανόμων (Ψαλμός 17:4). Δεν ασέβησε, αλλά φύλαξε τις εντολές του Θεού, καθώς όλες οι κρίσεις και τα διατάγματα Του ήταν μπροστά του (Ψαλμός 18:21-22). Αυτό δεν σήμαινε ότι ο Δαβίδ ήταν αναμάρτητος ή χωρίς αδυναμίες. Σήμαινε μάλλον ότι όσο τα πόδια του έμεναν σταθερά στους δρόμους του Θεού, όσο έμενε προσκολλημένος στον Κύριο και στις εντολές Του, τόσο τα βήματά του έμεναν σταθερά. Η πορεία του δεν κλονιζόταν, παρ’ όλο που δοκίμαζε θλίψεις, επιθέσεις, ανησυχίες και απογοητεύσεις. Μπορεί να βυθιζόταν προσωρινά, ωστόσο, κατά βάθος δεν κλονιζόταν!

Περνάμε όλοι από δύσκολες καταστάσεις και ίσως αναρωτιόμαστε όταν μας βρίσκει ένα πρόβλημα, αν είναι αποτέλεσμα δικού μας λάθους, εμπρόθετου ή αθέλητου. Μήπως υπάρχει κάποια αμαρτία στη ζωή μας που μας έκανε ευάλωτους στο να πέσουμε; Θέλουμε ν’ αφήσουμε το φως του Θεού να εξετάσει την καρδιά μας. Ας Του επιτρέψουμε να μας δοκιμάσει, να γνωρίσει τα βάθη μας και ελέγξει όλους τους τομείς της ζωής μας, ώστε να μας δείξει ποιες αλλαγές είναι απαραίτητες να γίνουν. Από την άλλη, αν ο Θεός μάς έχει ήδη δοκιμάσει πολλές φορές, σε διαφορετικές συνθήκες, με διάφορους ανθρώπους, και δεν έχει βρει κάτι να μας προσάψει, ας Τον εμπιστευτούμε. Ας περιμένουμε. Ας αφήσουμε σ’ Αυτόν με προσευχή τις καταστάσεις και τις λύσεις.

Ο Δαβίδ σε στιγμές δοκιμασίας ή ευρυχωρίας, παράμενε κάτω από τη χάρη και το έλεος του Θεού. Κυρίως στα αδιέξοδά του περίμενε τον Κύριο να δείξει τα θαύματα του ελέους Του. «Εγώ, Θεέ, σε επικαλέστηκα, επειδή θα με εισακούσεις· στρέψε το αυτί σου σε μένα, άκουσε τα λόγια μου. Κάνε θαυμαστά τα ελέη σου, εσύ, που σώζεις αυτούς που ελπίζουν σε σένα …» (Ψαλμός 17:6-7). Κρατήστε αυτήν τη στάση μέσα σας, είτε δοκιμάζεστε είτε όχι.

Δεν μετανιώνουν αυτοί που περιμένουν τον Κύριο

 

«Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου». Ψαλμός 40:1.

Είναι δύσκολο να περιμένουμε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Ιδιαίτερα οι ανυπόμονοι! Νιώθουμε ότι η καθυστέρηση σημαίνει χάσιμο χρόνου, απραξία και παθητικότητα, και ίσως κάποτε να είναι. Στην εποχή μας, που ο χρόνος πιέζει, που όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα (εξάλλου, είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν και ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν…) το να περιμένουμε είναι αυτό που μάλλον δεν θέλουμε...

Όσο περιμένουμε, μπορεί να γεμίζουμε με απογοήτευση, πικρία, κούραση. Ωστόσο, μόνο όταν κοιτάζουμε σ’ έναν σταθερό στόχο και περιμένουμε ένα καλό αποτέλεσμα, μπορούμε να περιμένουμε με υπομονή.

«Πρόσμενε τον Κύριο• ανδρίζου, και ας ενδυναμωθεί η καρδιά σου• και πρόσμενε τον Κύριο» (Ψαλμός 27:14), σημαίνει ότι ενόσω περιμένουμε με υπομονή τον Κύριο, καλό θα ήταν να καλλιεργούμε ψυχική δύναμη και χαρακτήρα, αντί για στενοχώρια, ματαίωση, κακία. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να αποκτούμε σοφία, διάκριση, πίστη, θάρρος, μακροθυμία, ευγένεια, ταπεινοφροσύνη, σωστά όρια, και άλλα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή μας, από το να αποκτούμε απλά τα θέλω μας. Πόσο διαφορετικό είναι να περιμένουμε να ανοίξει μια πόρτα, να μας συμβεί το άλφα ή το βήτα καλό, από το να δυναμώνουμε με υπομονή μέσα σε δυσκολίες, αφήνοντας τον Θεό να εργάζεται μέσα από όσα μας συμβαίνουν.

Εκτός του ότι μας ενδυναμώνει, η αναμονή μπορεί να κατεργαστεί μέσα μας υπομονή και έργο τέλειο. Το τέλειο έργο είναι εξίσου σημαντικό με το να είμαστε δυνατοί και ανδρείοι. Πολλές φορές η επίτευξη των επιδιώξεών μας και η πραγματοποίηση των ονείρων μας έρχονται μέσα από εύκολες διαδρομές, μετά από «κόψιμο δρόμου» ή με δεκανίκια άλλων. Αν ψυχική και πνευματική δύναμη δεν αποκτήσαμε, αν έργο τέλειο δεν γίνεται μέσα μας, αυτά θα βγουν χειρότερα στις επόμενες αναμονές και τα προβλήματα της ζωής. Της δικής μας ζωής. Σημαντικό δεν είναι μόνο πού φτάνει κανείς, αλλά πώς έφτασε εκεί που έφτασε. Γι’ αυτό πρόσμενε τον Κύριο. Ανδρίζου! Ας ενδυναμωθεί η καρδιά σου, και πρόσμενε τον Κύριο! Να είσαι σίγουρος, δεν θα το μετανιώσεις

 

Αγαπώντας σωστά

Δεν ξέρω αν μπόρεσα ποτέ να αγαπήσω σωστά και με ισορροπία, είτε τον εαυτό μου είτε τους άλλους. Δεν ξέρω, επίσης, αν και οι άλλοι με αγάπησαν σωστά. Ίσως να λέτε και εσείς το ίδιο… Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν κυρίως με το μυαλό. Είναι η ξερή λογική που τους οδηγεί για τα ποια άτομα πρέπει ν’ αγαπήσουν και με ποιον τρόπο. Υπάρχουν άλλοι που αγαπούν με την καρδιά και δίνουν όλα τους τα συναισθήματα. Παρακινούνται από έναν ευαίσθητο στις ανάγκες των άλλων ψυχικό κόσμο και κωφεύουν σε κάθε ένδειξη της λογικής που τους δείχνει ότι δεν χρειάζεται να ξεπεράσουν όρια.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αγαπούν ισορροπημένα: με λογική και συναίσθημα σε σωστές δόσεις. Ωστόσο, μάλλον αγνοούν ότι δεν είναι εύκολο να δώσουμε μια αγάπη σε σωστές αναλογίες. Μια σωστή αγάπη για τους άλλους και τις ανάγκες τους, μια σωστή αγάπη για τον εαυτό μας, γιατί και αυτόν οφείλουμε να τον αγαπάμε.

Ο Θεός αγαπά με την καρδιά και το νου Του σε τέλεια ισορροπία! Η σύνεσή Του είναι αμέτρητη και ξέρει πάντα τους λόγους για τους οποίους επιλέγει να κάνει ή να μην κάνει πράγματα στη ζωή μας. Είναι αυτός που μέσα στη σοφία Του «ανοίγει, και κανένας δεν κλείνει• και κλείνει, και κανένας δεν ανοίγει» (Αποκάλυψη 3:7). Ταυτόχρονα, ο Θεός μάς αντιμετωπίζει με μια άδολη καρδιά προσφοράς, γεμάτη σπλαχνικά συναισθήματα. «Ναι, σε αγάπησα με αιώνια αγάπη• γι' αυτό σε έλκυσα με έλεος» (Ιερεμίας 31:3). Ο Κύριος ζυγίζει πάντα στις ενέργειές Του τη σύνεση και την αγάπη, επειδή θέλει το καλύτερο αποτέλεσμα για μας.

Μια τυφλή λογική που προσθέτει συν και πλην, με βολεύει ή με ζημιώνει δεν χαρακτηρίζει μια αληθινή σχέση, αλλά είναι συμφωνία με όρους. Μια καρδιά γεμάτη προσφορά και συναισθήματα, χωρίς, όμως, σύνεση μπορεί να είναι καταστροφική για τον προσφέροντα και τον αποδέκτη εξίσου. Ας αφήσουμε τον Θεό να μας διδάξει τη σωστή αγάπη για τον εαυτό μας και τους άλλους.

 

Ένα ευλογημένο όνομα

 

«Ας είναι το όνομα του Κυρίου ευλογημένο» είναι μια πρόταση που πολλές ανθρώπινες ψυχές μπορούν να αναπέμψουν στον Θεό σαν έκφραση ευγνωμοσύνης για όλες τις ευεργεσίες που χαρίζει, για κάθε δώρο Του, και κυρίως για την αιώνια σωτηρία που μας πρόσφερε δια του Χριστού.

«Ας είναι το όνομα του Κυρίου ευλογημένο» είναι μια πρόταση που μόνο κάποιες ανθρώπινες ψυχές μπορούν να αναπέμψουν στον Θεό όταν κάθε τι το προσφιλές χάνεται. Είναι τόσο δύσκολο ο ανθρώπινος νους μας να δεχτεί πράγματα που η λογική μας δεν καταλαβαίνει. Πώς να συμφιλιωθούμε με καταστάσεις που δεν φαίνονται να ταιριάζουν με τον σπλαχνικό χαρακτήρα του Θεού; Πώς να δεχτούμε ότι κάποιες επιλογές που ο Θεός έκανε για μας ήταν σοφότερες, καλύτερες και ανώτερες απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε;

Όταν ο Ιώβ άκουγε απανωτά τη μία συμφορά μετά την άλλη, χωρίς να έχει καν χρόνο να τις χωνέψει, βρήκε τη δύναμη να πει: «Ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε• ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου» (Ιώβ 1:21). Καθώς έφευγαν από τα χέρια του η περιουσία του, τα παιδιά του, η χαρά και η ασφάλεια της οικογένειάς του, ακόμη και η υγεία του, σκέφτηκε ότι το όνομα του Κυρίου άξιζε και πάλι να είναι ευλογημένο… Ευλογημένο για όσα δίνει ή παίρνει, για τα αγαθά ή τα κακά.

Αδυνατώ εντελώς να κατανοήσω τη στάση αυτού του πιστού ανθρώπου. Πάντα εκπλήσσομαι με την αντίδρασή του Ιώβ. Ακόμη και όταν κουρασμένος εξέφραζε τα βάσανα και τα ερωτηματικά του, τα λόγια του εξακολουθούσαν να φανερώνουν μια δυνατή σχέση αγάπης, αναμονής και προσδοκίας του Κυρίου του.

Άραγε, μπορεί η ανθρώπινη ψυχή μας να αναγνωρίζει ταπεινά τη μηδαμινότητά της και να λέει: «Ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε, ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου», αν δεν έχει ποτιστεί από την αγάπη του Θεού; Μπορεί να αποδέχεται το εφήμερο της ύπαρξης, των προσώπων και των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, να δεν έχει ποτέ γευτεί τη βεβαιότητα της αιωνιότητας; Όχι, δεν γίνεται, ακόμη κι αν προσπαθήσουμε. Εκτός κι αν η χάρη του Θεού έχει αγγίξει την καρδιά μας, την ποτίζει διαρκώς με την αγάπη Του και με την προοπτική της αιωνιότητας, μπορούμε ίσως να σταθούμε στην πλευρά του Ιώβ. Όλη μας η θλίψη, όλα εκείνα τα ερωτηματικά, οι προσδοκίες μας, μπορούν να βρίσκουν νόημα μόνο στο ευλογημένο όνομα του Κυρίου, με τον οποίο θα μοιραστούμε την αιωνιότητα.