Οι άνθρωποι θα λένε πάντα, όπως κι αν το κάνετε

 

Η Ελέανορ Ρούζβελτ, σύζυγος του Αμερικανού προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ, είχε πει: «Κάνε αυτό που νιώθεις στην καρδιά σου ότι είναι σωστό, γιατί θα σε κριτικάρουν ούτως ή άλλως. Θα είσαι καταραμένος αν το κάνεις και καταραμένος αν δεν το κάνεις». Νομίζω ότι δεν έχω βρει πιο εύστοχη φράση που κινητοποίησε τόσο την πρακτική μου ζωή, ώστε έπαψα ν' ασχολούμαι με τους επαίνους και τους ψόγους των άλλων.

Ιδιαίτερα αν ανήκετε στην κατηγορία των ατόμων που σκέφτονται τις αποφάσεις τους, καθώς και την απήχηση που θα έχουν στο περιβάλλον τους (έπαινο / σχολιασμό), θα γνωρίζετε ότι, ενώ πιστεύετε ότι έχετε κάνει το σωστό και δεν έχετε θίξει, υπάρχουν και εκείνοι που κριτικάρουν. Πρέπει να είστε έτοιμοι και γι’ αυτό, αν θέλετε να είστε ελεύθεροι άνθρωποι που υπακούν στον θείο νόμο της ελευθερίας, και δεν σκανδαλίζουν ή αυθαιρετούν μέσα στην ελευθερία τους.

Τόσο ο Χριστός όσο και η αμαρτωλή γυναίκα που ήρθε στα πόδια Του και τα άλειψε με μύρο, βρέχοντάς τα με τα δάκρυά της και σκουπίζοντάς τα με τις τρίχες των μαλλιών της, βρήκαν στο μυαλό του Σίμωνα, του οικοδεσπότη του δείπνου, την κριτική. Αν ο Κύριος ήταν προφήτης, θα γνώριζε το ποιόν της γυναίκας που Τον άγγιζε. Η γεμάτη μετάνοια πράξη της αμαρτωλής δεν βρήκε όχι τον θαυμασμό, ούτε καν την αποδοχή. Στο κάτω-κάτω, από πού είχαν προέλθει αυτά τα χρήματα για ν’ αγοραστεί το πολύτιμο μύρο που σπαταλήθηκε; Και δεν θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί καλύτερα; Το ίδιο και η γυναίκα που άλειψε το Χριστό με μύρο, λίγο πριν το Πάσχα, ετοιμάζοντας το σώμα Του για τον ενταφιασμό Του. Αρκετοί μαθητές αγανάκτησαν εσωτερικά: δεν γίνεται να μην μπορεί να κατανοήσει την αξία των πραγμάτων και των αναγκών, αυτή η γυναίκα! Υπήρχαν και πιο αξιόλογες πράξεις προσφοράς στον πλησίον, απ’ την ανούσια σπατάλη μιας περιουσίας.

Ο Χριστός επαίνεσε τις πράξεις, οι γύρω σχολίασαν. Αυτό το μοντέλο -άλλοι να μας επαινούν και άλλοι να μας κατακρίνουν, είναι ένα μοντέλο που αναπαράγεται όχι μόνο στην κοινωνία έξω, αλλά και μεταξύ πιστών χριστιανών. Αν θέλετε να είστε σε σύγχυση και απογοήτευση, να σκέφτεστε τι θα πουν οι άλλοι, που, δηλαδή, θα πουν είτε κάνετε είτε δεν κάνετε. Αν θέλετε να είστε σε ειρήνη με τον Θεό και τον εαυτό σας, σκεφτείτε το αγαθό ενώπιον Θεού και ενώπιον των ανθρώπων. Ζυγίστε το δίκιο, σκεφτείτε τις επιπτώσεις. Ωστόσο, ενεργήστε με ό,τι ο Θεός βάζει στην καρδιά σας, το οποίο κάποιες φορές (και όχι διαρκώς), μπορεί να είναι σε αντίθεση με τη γνώμη των άλλων.

«Ο Ιησούς, όμως, είπε: Αφήστε την· γιατί την ενοχλείτε; Καλό έργο έκανε σε μένα». Μάρκος 14:6.

(Φωτογραφία: Νωπογραφία από τον Μυστικό Δείπνο και το δέντρο της ζωής,Taddeo Gaddi (περ.1335), Βασιλική Santa Croce, Φλωρεντία)

Οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι καλά με τους καλά;

 

Νομίζω ότι οι περισσότεροι κατανοούμε ότι η ζωή ταιριάζει, ως επί τω πλείστον, τους όμοιους: Οι δυνατοί με τους δυνατούς, οι όμορφοι με τους όμορφους, οι επιτυχημένοι και οι πλούσιοι με τους πλούσιους. Από την άλλη, οι δευτεροκλασάτοι με τους δευτοροκλασάτους, αν το συνοψίσουμε στη μοντέρνα γλώσσα. Οι πονεμένοι με τους πονεμένους, οι αποτυχημένοι με τους αποτυχημένους, οι άρρωστοι με τους αρρώστους και ούτω καθεξής.

Φυσικά, όλοι θα ομολογήσουμε ότι ταιριάζουμε καλύτερα με άτομα που μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα, έχουμε κοινό υπόβαθρο ή κοινές εμπειρίες. Αυτό είναι ένα μέρος της εξήγησης τού γιατί προτιμάμε να συναναστρεφόμαστε με άτομα που μας μοιάζουν.  Αυτό, άραγε, μας δικαιώνει στα μάτια του Θεού; Οι ορθές εξηγήσεις σβήνουν το χρέος μας να υπηρετούμε όπως ο Χριστός μάς υπηρέτησε;

Θέλει χρόνο και ενσυναίσθηση, θέλει «να κατέβεις», να χαλάσεις κάποτε τη δική σου τη χαρά για να ακούσεις και να στηρίξεις κάποιον με τον οποίο δεν μοιράζεσαι πολλά κοινά. Ταυτόχρονα, αν είσαι από την άλλη κατηγορία, θέλει προσπάθεια, υπομονή, δύναμη και πλατιά καρδιά, ώστε να μη βλέπεις τον «τυχερό», τον «ευλογημένο», με πίκρα και καχυποψία. Τις περισσότερες, όμως, φορές είναι η πρώτη κατηγορία που απορρίπτει τηδεύτερη, δυστυχώς.

Πικρή επιβεβαίωση : «Και ενώ έβγαιναν από την Ιεριχώ, τον ακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος. Και ξάφνου, δύο τυφλοί καθισμένοι κοντά στον δρόμο, όταν άκουσαν ότι περνάει ο Ιησούς, έκραξαν, λέγοντας: Ελέησέ μας, Κύριε, γιε τού Δαβίδ. Και το πλήθος τούς επέπληξε για να σωπάσουν· αλλά, εκείνοι έκραζαν πιο δυνατά, λέγοντας: Ελέησέ μας, Κύριε, γιε τού Δαβίδ […] Και ο Ιησούς, επειδή τους σπλαχνίστηκε, άγγιξε τα μάτια τους· κι αμέσως τα μάτια τους ξαναείδαν, και τον ακολούθησαν». Ματθαίος 20:29-31,34.

Μελετώντας την Καινή Διαθήκη βρίσκουμε ομάδες που στους μεν δεν χωρούσαν οι δε. Η ίδια ανθρώπινη τάξη πραγμάτων, με τις παραλλαγές κάθε εποχής, ισχύει έως σήμερα. Οι τελώνες με τους τελώνες, οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι φτωχοί με τους φτωχούς, οι λεπροί με τους λεπρούς, οι Φαρισαίοι και οι νομοδιδάσκαλοι με τους ομοίους τους, η ελίτ με την ελίτ.… Και ο Ιησούς Χριστός, με την τέλεια αγάπη, την έλλειψη προσωποληψίας και την ταύτισή Του με τη μοίρα του καθενός πλάσματός Του, με όλους και για όλους όσους Τον ζητούσαν.

Ας σκεφτούμε πάλι τους δύο τυφλούς που κάθονταν στο δρόμο. Η μιζέρια και η αναπηρία τούς ένωσε, ενώ κανένα χέρι από το πλήθος δεν απλώθηκε προς το μέρος τους. Αντίθετα, τους επέπλητταν να σταματήσουν. Όμως, εμείς, δεν είμαστε οι χριστιανοί του πλήθους. Ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού. Και αυτό το Πάσχα, αν και δύσκολο, θα το φανερώσουμε, διότι η αγάπη βρίσκει πάντα δρόμο τόσο με τον όμοιο όσο και με τον διαφορετικό.

Κύριε, γιατί άργησες τόσο;

 

Αν επιτρεπόταν ν’ αλλάξουμε λίγο τα λόγια της Μάρθας και της Μαρίας, όταν ο Χριστός ήρθε στο σπίτι τους στη Βηθανία και ο Λάζαρος ήταν νεκρός και θαμμένος εδώ και 4 μέρες, θα λέγαμε μάλλον: «Κύριε, γιατί άργησες τόσο;»

Οι αδελφές δεν ζήτησαν φυσικά αυτού του είδους τις εξηγήσεις που εμείς, οι κάπως θαρραλέοι χριστιανοί, απευθύνουμε στον Κύριο όταν αργεί ή δεν απαντά στις εκκλήσεις μας. Η μόνη υπόνοια ερωτηματικού που εκφράστηκε από τα στόματα των δύο γυναικών ήταν εκείνο το : «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου»  (Ιωάννης 11:21 & 32). Μοιάζει σαν ταπεινό παράπονο ή σαν σεμνή αποδοχή ενός τελεσίδικου γεγονότος.

Τι νόημα έχει να λέμε: Κύριε, γιατί άργησες (ή αργείς); Αν είχες ενεργήσει νωρίτερα, αν είχες κάνει αυτό ή το άλλο, τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει τέτοια τροπή. Αν είχες έγκαιρα πει τον δικό Σου λόγο, η εξέλιξη θα ήταν εντελώς διαφορετική….

Δεν έχουμε για όλα τα γεγονότα της ζωής εξηγήσεις. Ωστόσο, μια απάντηση πρέπει πάντα να βρίσκει δρόμο μέσα μας, όταν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό, Τον υπακούμε και επιθυμούμε να κάνουμε το θέλημά Του. Η απάντηση είναι η πίστη. Η πίστη είναι η μόνη οδός που επιτρέπει στον Θεό να ενεργήσει μέσα μας και γύρω μας το αγαθό σχέδιό Του. Αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός αγαπούσε τον Λάζαρο και τις αδελφές του και η καθυστέρησή Του είχε πολλαπλό στόχο- να φανερώσει στα μάτια όλων ότι αυτός είναι η ανάσταση και η ζωή (Ιωάννης11:25), να δοξαστεί το όνομα του Θεού (11:4), ν’ αυξηθεί η πίστη των δικών Του και να σωθούν ψυχές (11:15, 45)-, τότε κάποιο στόχο έχει η αργοπορία Του στη ζωή εκείνων που ο Χριστός αγαπά και Τον αγαπούν, ανεξάρτητα από τις θλιβερές συνθήκες που βιώνουν.

Δύσκολα θα βρεθεί άλλος δρόμος, γιατί μόνο η αγάπη του Χριστού για μας και η πίστη και η αγάπη μας στον Χριστό δημιουργούν όλον εκείνο τον χώρο που ο Κύριος χρειάζεται για να ξεδιπλώσει την καλοσύνη και τη σοφία Του, πραγματοποιώντας τα τέλεια σχέδιά Του.

Ο φίλος σου είναι δίπλα σου όταν τον χρειάζεσαι; Εσύ, είσαι δίπλα του;

 

Είσαι ένας αληθινός φίλος για τον/τη φίλη σου όταν σε χρειάζεται; Από την άλλη, έχεις αληθινό φίλο/η, που είναι τέτοιος/α για τη δύσκολη ώρα;

Η γνήσια φιλία δεν είναι ωφελιμιστική σχέση που διέπεται από κανόνες οποιουδήποτε είδους συμφέροντος. Επίσης, δεν είναι σχέση που υπόκειται στην εργαλειακή οθρολογικότητα, αλλά στην ηθική. Μπορείς να ξέρεις αν μια φιλία είναι ωφελιμιστική από τη διάρκειά της στο χρόνο και την αντοχή της στις δύσκολες συνθήκες. Ταυτόχρονα, μπορείς να συμπεράνεις ότι δεν ήσουν φίλος στη βάση της εργαλειακής ορθολογικότητας ή της ωφέλειας, αν εξακολουθείς να στέκεσαι δίπλα στον φίλο σου τις εύκολες και τις δύσκολες περιστάσεις . Αν τον/ την στηρίζεις όχι λόγω συμφέροντος, αλλά επειδή είναι δίκαιο, ηθικό και ευθές ενώπιον του Θεού.

Ο Χουσαϊ ο Αρχίτης ήταν ο δεύτερος πιστός φίλος του βασιλιά Δαβίδ, μετά τον Ιωνάθαν. Τρεις φορές αναφέρεται στη Γραφή η λέξη «ο φίλος του Δαβίδ» για τον Χουσαϊ, που δεν ήταν καν Ισραηλίτης (!) αλλά απόγονος των κατοίκων της Χαναάν που είχαν προσκολληθεί στον αληθινό Θεό και υπηρετούσαν τον βασιλιά Δαβίδ. Τίμιος, έμπιστος, σύμβουλος, αφιερωμένος τόσο τις ένδοξες ώρες που μπαινόβγαινε στο παλάτι, όσο και τις τραγικές στιγμές που ο Δαβίδ έφευγε για να γλιτώσει από τα χέρια του γιού του, Αβεσσαλώμ, που είχε σφετεριστεί τη βασιλεία. Είναι αυτός που θα του σώσει τη ζωή. Ορθότερα, είναι αυτός που χρησιμοποίησε ο Θεός για να μεταστρέψει την καλή συμβουλή του Αχιτόφελ -που είχε συνταχθεί με το στρατόπεδο του επαναστάτη Αβεσσαλώμ-, ενημερώνοντας τον Δαβίδ για όσα συνέβαιναν στην πόλη.

Ο Χουσαϊ ήταν πρόσωπο κλειδί, ευλογία, απάντηση στις προσευχές του Δαβίδ. Ήταν ο ίδιος που ζήτησε από τον Χουσαϊ να γυρίσει πίσω και να παίξει έναν ρόλο κατασκόπου, και αυτό τη στιγμή που ο φίλος του συνάντησε τον βασιλιά στο φευγιό του.

Ο Χουσαϊ είναι ο φίλος που δεν ξεχνά στα δύσκολα. Ο φίλος που όλοι θα θέλαμε να είμαστε και να έχουμε στις όμορφες και στις δύσκολες στιγμές μας. Ο φίλος που είναι «εκεί», παρών, που δεν χάνεται, είτε είναι κοντά είτε μακριά, ώστε να μπορούμε να του ζητάμε συνδρομή ή συμβουλή. Ο φίλος που δεν κάνει απλά ένας χρέος, ώστε να μην παραπονούμαστε, αλλά που εμπλέκεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ίδιο ή την οικογένειά του.

«Και καθώς ο φίλος τού Δαβίδ, ο Χουσαϊ, μπήκε μέσα στην πόλη, ο Αβεσσαλώμ ήρθε στην Ιερουσαλήμ». Β’ Σαμουήλ : 15:37.

Ποιο είναι το νόημα της ζωή μας; Προσωπικές σκέψεις εν μέσω πανδημίας.

 

Αν είσαι χριστιανός, θα έχεις αναρωτηθεί ποιο είναι το νόημα, το κέντρο της ζωής σου. Ο Χριστός θα πεις, αλλά ποια «έκδοση», συγχωρέστε με για τη λέξη, του Χριστού ακριβώς; Ο Χριστός της εκκλησίας και των κηρυγμάτων; Ο Χριστός τού έργου; Ο Χριστός της διακονίας, του ευαγγελισμού και των δράσεων; Ο Χριστός της χριστιανικής παρέας; Μήπως ο Χριστός «άλλοθι» στη δική μου ανάγκη για ύπαρξη, για κίνηση, για γέμισμα του χρόνου, για επαφή, για περιεχόμενο ζωής ;

Ή, άραγε, ο Χριστός με τον οποίο έχω καθημερινή σχέση, στην παρουσία του οποίου μπορώ να χαίρομαι και να ησυχάζω; Ο Χριστός τον οποίο μπορώ να εμπιστεύομαι, με τον οποίο η ζωή μου έχει νόημα, ακόμη και όταν τις αφαιρεθούν οι συνθήκες εκείνες που δίνουν νόημα.

Θέλω να θυμίσω ότι ο Χριστός, πριν αρχίσει την άκρως δραστήρια και γεμάτη αγάπη διακονία Του, πέρασε από τους πειρασμούς της ερήμου. Η ζωή Του είχε νόημα ακόμη και στην έρημο, ολομόναχος μέσα στη στέρηση. Η ζωή Του είχε «έργο» ακόμη και στην απραξία! Η στάση Του ήταν υποταγή στο θέλημα του Πατέρα που επέτρεψε μια περίοδο σιωπής, μια έλλειψη κίνησης και μέσα σ’ αυτό τα διάφορα πρόσωπα του πειρασμού. Γιατί; Επειδή κατά τη διάρκεια της επίγειας πορείας Του, ο Κύριος έδινε πρώτα σημασία στη σχέση Του με τον Πατέρα και έπειτα στις ανάγκες Του ή τις ανάγκες των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν φοβήθηκε ποτέ τη μοναξιά, την ώρα της απομόνωσης, την έλλειψη δράσης. Το έδειξε απόλυτα την ώρα του σταυρού! Αν και είπε: «Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα εκείνου που με απέστειλε, όσο είναι ημέρα, έρχεται νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται» (Ιωάννης 9:4), δεν κινήθηκε, ωστόσο, με το credo μερικών χριστιανών του σήμερα «Τίποτα δεν μας σταματά», το οποίο μπορεί να υποκρύπτει εν μέρει μια προσωπική αδυναμία για παύση, αναστολή, απόσυρση.

Όταν βλέπω άτομα που δεν συνεχίζουν την προσφορά στο έργο του Θεού αθόρυβα και σεμνά, αλλά διατρανώνουν το «χριστιανικό» θάρρος τους, άτομα που εκφράζονται προκλητικά, προσβλητικά και περιφρονητικά για ό,τι συμβαίνει γύρω μας ενώ ταυτόχρονα προσεύχονται ο Θεός να επέμβει στο «χάος», που στο κάτω-κάτω ο κυρίαρχος Θεός επέτρεψε, νιώθω ότι είναι ακόμη «ζωντανοί» και έχουν δρόμο για ν’ αγκαλιάσουν τον σταυρό του Χριστού, ώστε να μπορούν να ελκύουν με τη ζωή τους σ' Αυτόν.

Τι μάθημα διδάσκεσαι στις συνθήκες που σε βρίσκουν;

 

«Να χαίρεστε στον Κύριο πάντοτε· θα το πω ξανά: Να χαίρεστε». Φιληππησίους 4:4.

Μια περίοδος πανδημίας, σαν και αυτή που διανύουμε πάνω από έναν χρόνο τώρα, μόνο περίοδος ευρυχωρίας δεν είναι για την πλειονότητα των ανθρώπων. Ο καθένας έχει να δώσει ένα σωρό λόγους. Πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και είναι ξεκρέμαστοι, άλλοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, άτομα βρίσκονται εγκλωβισμένα σε συνθήκες οικογενειακής βίας ή ψυχολογικής αστάθειας. Πολλοί νοσούν ή είδαν δικούς τους να αποβιώνουν. Αρκετοί ηλικιωμένοι, αλλά και νεότεροι, ζουν μόνοι. Άλλοι φοβούνται και να ξεμυτίσουν. Σε μικρούς και μεγάλους διαταράχτηκαν οι ρουτίνες, ενώ πολλοί είναι αυτοί που έχασαν το νόημα της ζωής, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν είναι ζωή αυτή, δεν αξίζει να τη ζεις, αν δεν μπορείς να….

Κάποιοι νευριάζουν γιατί τα κράτη επεμβαίνουν υπερβολικά. Φοβούνται ότι πονηροί συνωμοτούν πίσω από την πλάτη τους, επειδή αρκετοί  ανόητοι υποτάσσονται, απεμπολώντας δικαιώματα και ελευθερίες. Μπορείτε να μιλάτε γι’ αυτά με τις ώρες και, εντούτοις, να μην καταλήγετε πουθενά.   

Η εμπειρία της πανδημίας διδάσκει στον καθένα διαφορετικά μαθήματα. Αυτό που διδάσκομαι εγώ, μεταξύ άλλων, και το οποίο εκτιμώ σοβαρά είναι: «Να χαίρεστε στον Κύριο πάντοτε· θα το πω ξανά: Να χαίρεστε» (Φιληππησίους 4:4). Η χαρά είναι πρωτίστως καρπός του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας και δεν είναι αποτέλεσμα συνθηκών. Μπορώ να σας πω πώς είναι να χαίρεσαι όταν πας ταξίδι, όταν βγαίνεις με φίλους ή όταν καλείς συγγενείς στο σπίτι. Πόσο χαλαρωτικό είναι να χαζεύεις τις βιτρίνες ή να συμμετέχεις σε πολιτιστικά δρώμενα. Πόσο θεραπευτικό να πηγαίνεις στην εργασία σου, να έχεις σταθερό μισθό και πρόγραμμα. Πόσο απαραίτητο να συναντάς άλλους χριστιανούς, να πηγαίνεις στην εκκλησία, να έχεις διακονίες. Να δείχνεις αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο…. Προσθέστε ό,τι άλλο θέλετε. Όλα αυτά δεν είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Ούτε αυτές οι χαρές χρειάζονται την παρουσία του Αγίου Πνεύματος,  λειτουργούν και από μόνες τους.

Υπάρχουν άτομα που αυτήν την περίοδο έχουν σοβαρούς λόγους να είναι δυστυχισμένα και μάλλον δεν είναι. Διδάσκονται και παλεύουν, μπόρα είναι, θα περάσει. Υπάρχουν και άλλα που έχουν μια ακατάπαυστη γκρίνια, μια διαρκή κριτική, και δηλώνουν χριστιανοί. Είναι χαρούμενοι «υπό όρους». Χριστιανικούς όρους, φυσικά. Το «να χαίρεστε στον Κύριο πάντοτε» δεν έχει μάλλον όρους. Ο απ. Παύλος που το έγραψε δεν ήταν δέσμιος πανδημίας, αλλά πολύ χειρότερων συνθηκών και αποδεικνύει ότι εμείς διαλέγουμε τι μάθημα θα διδαχτούμε στις διάφορες συνθήκες που μας βρίσκουν.

Υπάρχουν και χειρότερα !

Είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε παρηγορήσει/ ταρακουνήσει άλλους, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό, με την υπενθύμιση: Υπάρχουν και χειρότερα! Δεν είναι λάθος όταν τείνουμε να γκρινιάζουμε για εκείνο το 10% που μας λείπει, ή πάει στραβά στη ζωή μας, να θυμόμαστε ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα.

Εντούτοις, εκπλήσσομαι πάντα με τον τρόπο που ο Θεός αντιμετωπίζει τις ανάγκες, τα παράπονα και τις επιθυμίες μας. Δεν φαίνεται ποτέ μέσα στην Αγία Γραφή ο Χριστός να προσέγγισε τους ανθρώπους και τα ζητήματά τους με τη λογική: Υπάρχουν και χειρότερα! Ο Κύριος έβλεπε πάντα συγκεκριμένα άτομα μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες ζωής. Έβλεπε ατομικές καρδιές, προσωπικές στάσεις ζωής, επιθυμίες αγαθές ή κακές. Πίστη ή απιστία, αλήθεια ή υποκρισία, έλεγχο ή έπαινο.

Επίσης, δεν υπήρχε στη λογική του Κυρίου η σύγκριση, όπως  κάνουμε συχνά εμείς. Όταν ο Χριστός  θεράπευσε τον υψηλό πυρετό της πεθεράς του Πέτρου δεν σκέφτηκε να τους υποδείξει ότι δίπλα υπάρχουν και χειρότερα βασανιζόμενοι τυφλοί, χωλοί, λεπροί. Απλά, απάντησε στο αίτημά τους. Όταν έκανε το νερό κρασί στο γάμο της Κανά, δεν ζύγισε το αίτημα με το σκεπτικό: Υπάρχουν και χειρότερα. Στο κάτω-κάτω, ας φρόντιζαν καλύτερα την ετοιμασία του γάμου. Όχι, αξιολόγησε το αίτημα με τη δική Του μεγάλη καρδιά, την πλούσια σε έλεος για τις άκρως ανθρώπινες πτυχές επιτυχίας (ή αποτυχίας) της ζωής. Όταν ανάστησε τον γιο της χήρας στην Ναϊν, τη σπλαχνίστηκε, γιατί τον είχε έναν και ήταν χήρα. Τέλος, όταν  ο Χριστός θεράπευσε με δική του πρωτοβουλία τον επί 38 χρόνια κατάκοιτο στη Βηθεσδά, ήξερε ότι ο ασθενής αυτός ήταν μόνος και αβοήθητος …

Μη κοιτάς τους άλλους και μη συγκρίνεις τον εαυτό σου μαζί τους. Μπορείς πάντοτε να ζητάς και να περιμένεις από τον Θεό, γιατί έχει όλες τις θαυμαστές απαντήσεις.  Μέσα στη σοφία και την αγάπη Του, κάνει πράγματα που μας εκπλήσσουν και που κάποτε δεν κατανοούμε. Ο Θεός ενεργεί πάντα δίκαια, αγαθά και με νόημα, σύμφωνα με τη βουλή του θελήματός τους.

« … σύμφωνα με την πρόθεση εκείνου, που ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με τη βουλή τού θελήματός του». Εφεσίους 1:11

Θα υπάρξουν τεστ που θα τα δώσεις ολομόναχος

Ήταν κάποιες απ’ αυτές τις διαδυκτιακές εξετάσεις που δίνουν σχεδόν όλοι οι μαθητές/φοιτητές αυτήν την περίοδο και που ξέρουμε (δυστυχώς) ότι ο πειρασμός της βοήθειας είναι μεγάλος. Η βοήθεια δίνεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και από μας κάποτε, για να μην πούμε για την προκλητική αντιγραφή από τους λιγότερο συνειδητούς διδασκόμενους.

Τι θέλουμε εμείς οι απέξω για τους αγαπημένους μας, τα παιδιά, τους φίλους, τους μαθητές μας; Να πετύχουν, φυσικά. Αν χρειαστεί, θα τους διευκολύνουμε κάπως σ’ αυτήν τους την επιτυχία. Είναι τόσο δύσκολη και ανταγωνιστική η ζωή, το να βάζεις λίγο πλάτη, ακόμη και όταν δεν είναι απόλυτα δίκαιο, δεν είναι και τόσο τραγικό, ε; Ωστόσο, ξέρουμε ότι θα έρθει η ώρα που κάποια τεστ ακριβοδίκαιης αξιολόγησης και μεγάλης σπουδαιότητας, ο καθένας θα τα δώσει μόνος του. Εκεί φαίνεται τι πραγματικά αξίζουμε σε γνώσεις, κριτική ικανότητα, θυσία και αντοχή χαρακτήρα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τα πράγματα του Θεού.

Πάντα θαυμάζω όσους προοδεύουν στον πνευματικό τομέα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Θαυμάζω αυτούς που αποκτούν πνευματικές ευλογίες και αξία. Όμως, αντιλαμβάνομαι ότι έρχεται κάποια ώρα που σχεδόν όλοι μας, «αφανείς» ή «μεγάλοι», θα δώσουμε τα τεστ της ακριβοδίκαιης αξιολόγησης του Θεού μόνοι μας. Δεν θα υπάρχει δίπλα κάποιος αγαπητός σύντροφος ή γονιός να μας ενθαρρύνει. Δεν θα υπάρχουν τα παιδιά μας να μας συντρέξουν. Δεν θα υπάρχει εκείνος ο αγαπημένος φίλος στον οποίον ελπίζαμε. Δεν θα υπάρχει ίσως ούτε εκκλησία ή αδελφός να μας στηρίξει όπως θα περιμέναμε…

Ο Αβραάμ ανέβηκε μόνος του στο όρος Μοριά να θυσιάσει τον Ισαάκ. Ο Δαβίδ έδωσε τα μεγάλα τεστ της ζωής του μόνος του και καταδιωκόμενος, μακριά από τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους, τον λαό του αλλά και την πνευματική τους κοινωνία. Ο Ιώβ πρακτικά μόνος του. Ο απ. Παύλος μόνος του, ο Ιωάννης στην Πάτμο μόνος του, ο Ιησούς Χριστός μόνος Του! Αν και όλοι οι παραπάνω είχαν κατά κάποιο τρόπο ανθρώπους δίπλα τους, πέρασαν μόνοι τους σπουδαία τεστ υπακοής στο θέλημα του Θεού και μεγάλες δοκιμασίες. Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας, για να μην απογοητευτούμε όταν μας βρει μια τέτοια ώρα. Είναι μέρος του νόμιμου αγώνα και της δίκαιης ανταμοιβής.  «Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα» (Β΄Τιμόθεο 2:5).

Ο τελευταίος όλων

 

Βεβαίως είμαστε ένας κόσμος που βλέπει τα πράγματα ανάποδα και αυτό είναι αλήθεια όσον αφορά κυρίως στις αξίες, τις προτεραιότητες και τις αναγνωρίσεις-ανταμοιβές αυτού του κόσμου. Αν νιώθεις πρώτος, θα το δείχνεις. Αν το δείχνεις, θα είσαι μπροστά και κατά κάποιον τρόπο θα σε υπηρετούν. Εφόσον θα διευκολύνεσαι και θα στηρίζεσαι από την υπηρεσία των άλλων (είτε στην παρέχουν ηθελημένα είτε εσύ την απαιτείς με διάφορους τρόπους), θα αισθάνεσαι όλο και πιο σπουδαίος. Μπορεί όχι μόνο να αισθάνεσαι σπουδαίος, αλλά να γίνεις σπουδαίος, να πας μπροστά, βασιζόμενος στην στήριξη των άλλων. Όσο πιο σπουδαίος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ θα σε υπηρετούν και θα νιώθεις ακόμη μεγαλύτερος. Ωστόσο, είσαι πράγματι σπουδαίος/α και πρώτος/η;

Το θέμα δεν αφορά μόνο το σήμερα, καθώς ο μικρός κύκλος των μαθητών του Χριστού έφτασε να συζητήσει ένα τέτοιο ζήτημα: ποιος ήταν, άραγε, ο μεγαλύτερος απ’ όλους; Τι εννοούσαν, δηλαδή; Ο πιο χρήσιμος; Ο πιο πνευματικός; Ο πιο αξιόλογος και ικανός; Ο έχων την αποκλειστικότητα;  Ποιο κριτήριο θα όριζε μια μικρή και ταπεινή ομάδα ανθρώπων, ως επί το πλείστον απλών ψαράδων, για να αποφανθεί ποιος ήταν ο μεγαλύτερος;

Ο Χριστός ξεκαθάρισε τα πράγματα για όλους μας, όταν αντιλήφθηκε τη συζήτησή τους. Μας έδωσε το κριτήριο το οποίο ίσχυε και θα ισχύει αιώνια για να αξιολογηθεί η πορεία και η αξία ενός ατόμου: «Όποιος θέλει να είναι πρώτος, θα είναι τελευταίος όλων, και υπηρέτης όλων» (Μάρκος 9:35). Στο βασίλειο της αξιολόγησης και της κρίσης του Θεού ισχύει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που ισχύει εδώ κάτω. Εμείς, είμαστε ένας κόσμος που βλέπει τα πράγματα ανάποδα, γι’ αυτό ποτέ δεν θα πιστεύαμε, ούτε θα δεχόμασταν, ότι ο τελευταίος όλων και ο υπηρέτης όλων, είναι ο πρώτος όλων!

Νομίζω ότι πολλοί τελευταίοι θα βρεθούν πρώτοι, χωρίς καν να το έχουν επιδιώξει. Αυτοί/ αυτές που με απλή καρδιά, καλοσύνη και πίστη, μπήκαν στη θέση των άλλων, κατάλαβαν τις ανάγκες τους και τις υπηρέτησαν. Υπήρχαν την εποχή του Χριστού πολλές γυναίκες και άντρες, μερικοί έμειναν ανώνυμοι, που άνοιξαν τα σπίτια τους και από τα υπάρχοντα και τον κόπο τους υπηρέτησαν τον Χριστό. Σπουδαίος  και γνωστός ο Κύριος, αφανείς οι υπόλοιποι… Αλλά ακόμη και αυτός ο σπουδαίος Κύριος υπηρέτησε ακούραστα και ταπεινά όλους τους άλλους. Από ένδοξος και πλούσιος, κατέληξε τελευταίος για χάρη όλων μας. Εδώ κάτω, ο Χριστός αποκατέστησε τη θεϊκή τάξη και τη θεϊκή κρίση : ο τελευταίος όλων και ο υπηρέτης όλων, είναι ο πρώτος όλων, είτε φαίνεται είτε μένει αφανής.