Προετοιμάσου σωστά για τους κακούς καιρούς

Υπάρχουν και εκείνα τα κομμάτια της Αγίας Γραφής που δεν θέλουμε ιδιαίτερα να τα μελετάμε, γιατί είναι τόσο ελπιδοφόρο και παρηγορητικό να κηρύττεις το ευαγγέλιο της χάρης και της αιώνιας ζωής. Παρ’ όλα αυτά, το ευαγγέλιο έχει και εκείνα τα άβολα χωρία που όταν επιλέγουμε να τα προσπερνάμε, πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα.

Η Βίβλος μάς προειδοποιεί ότι μεγάλη πληθώρα ανθρώπων τις έσχατες μέρες θα έχουν απολέσει πολλές από εκείνες τις ποιότητες που δημιουργούσαν τη συνοχή, την αλληλεγγύη, το μετριοπαθές πνεύμα του σεβασμού και της αμοιβαιότητας. Θα επενδύουν όλο και περισσότερο στα συναισθήματα, στα πάθη, τις ορέξεις και τους στόχους τους. Κρατώντας ένα επικάλυμμα ευσέβειας και αξιοπρέπειας, θα αρνούνται κατά βάθος τις χριστιανικές αξίες και τις ηθικές ποιότητες που στήριξαν σε μεγάλο μέρος, παρά τις θλιβερές παρεκκλίσεις, τις κοινωνίες στο πέρασμα των αιώνων.

Δέστε το σήμερα. Από τον ενδότερο χώρο των σπιτιών έως τον δημόσιο χώρο των κοινωνικών δικτύων, μεγάλο μέρος από μας καλλιεργεί πλέον τόσο εγωκεντρικά και εκκωφαντικά την ατομικότητά του, φτάνοντας στο παθολογικό σημείο του ναρκισσισμού. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εγώ και ο κόσμος μου είμαι το επίκεντρο του παντός. Τα όνειρά μου, τα θέλω μου, οι ανάγκες μου, η προσωπική, κοινωνική, επαγγελματική, θρησκευτική, ή όποια άλλη επιτυχία, η εικόνα μου και η λατρεία του εαυτού μου περνάει πάνω από όλα. Πάνω από τον/ τη σύζυγο και τα παιδιά μου. Πάνω από τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους αδελφούς, τις όποιες ανθρώπινες σχέσεις μου. Στον καθρέφτη του ναρκισσιστικού εγώ μου βλέπω ότι όλοι/ όλα υπάρχουν για μένα. Είναι εδώ για να με κατανοούν, να με υπηρετούν, να με θαυμάζουν, να μη με αμφισβητούν, να με κάνουν ευτυχισμένο. Και φυσικά δεν νιώθω ισότιμο μέλος με τους άλλους, με υποχρεώσεις απέναντί τους, κάποτε και με θυσία για εκείνους, όπως και εκείνοι για μένα.

Στις μέρες μας τα ναρκισσιστικά άτομα επιβιώνουν εις βάρος των άλλων. Το μοντέλο, δυστυχώς, θα πολλαπλασιάζεται καθώς η νοσηρότητα και η αρρώστια είναι κολλητικές. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε εντελώς το μοντέλο του νοσηρού ναρκισσισμού των ατόμων, διαβάστε τα χαρακτηριστικά του που τα περιγράφει ξεκάθαρα η Βίβλος.

Τη νοσηρότητα των νάρκισσων θα ακολουθήσουν και καλοί χριστιανοί. Διότι πρέπει να επαγρυπνεί κανείς, να καλλιεργεί τις πνευματικές αντιστάσεις του για να ξεφύγει από τη μέγγενη ενός εγωπαθή κόσμου που τον προκαλεί να μιμηθεί τις συμπεριφορές του. Πρέπει να εξοπλιστεί με πνευματικό χαρακτήρα, δυνάμεις και σοφία από τον Θεό, για να μην μπερδευτεί να κάνει τη διάκριση σ’ έναν κόσμο που έχει, μεν, «τη μορφή ευσέβειας», αλλά που αρνείται την ουσία της. Όταν απορρίπτει κανείς τις έννοιες της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της αγάπης, της τιμής, της φιλίας, του σεβασμού, της αφοσίωσης και τόσες άλλες για να δικαιολογήσει τον ναρκισσισμό του, τότε οι καιροί είναι πράγματι κακοί.

«Γνώριζε, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί• επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, συκοφάντες, ακρατείς, άγριοι, αφιλάγαθοι, προδότες, προπετείς, τυφλωμένοι από εγωισμό, περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι, ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της• κι αυτούς, απόφευγέ τους». Β΄Τιμόθεο 3: 1-5.

 

Προετοιμάσου για το μέλλον

 

Όταν ο λόγος του Θεού συνθέτει τον πίνακα των ανθρώπων των έσχατων ημερών, μας πιάνει ρίγος και απορία. Απορία γιατί η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από εποχές βίαιες, απάνθρωπες και βάναυσες. Πόσο να αλλάξει, δηλαδή, προς το χειρότερο τις τελευταίες μέρες; Ρίγος, γιατί η Αγία Γραφή μοιάζει να μη συμφωνεί με τη βελτίωση και τελείωση του πνεύματος  του ανθρώπου που επαγγέλλεται ο πολιτισμός και αυτό μας φέρνει σε αμηχανία. Ρίγος, γιατί επίσης μοιάζει να ξεσκεπάζει μια πλούσια, ικανοποιημένη, αλλά χλιαρή και τυφλή Εκκλησία, και αυτό μας φέρνει σε χειρότερο αδιέξοδο.

Καθώς κυλά ο καιρός, προετοιμάζομαι γι’ αυτό που έρχεται, Προετοιμάζομαι με το να αποφεύγω, με το να βάζω διαρκώς όρια, να λέω όχι. Προετοιμάζομαι με το να κλείνω πόρτες και να μην παρασύρομαι από το φαίνεσθαι της ευσέβειας, της ευγένειας και της κίβδηλης αγάπης που θέλει να υποδουλώσει, να κυριαρχήσει ή να απολαύσει, χωρίς να σκέφτεται ότι οφείλει να δίνει όχι όποτε και όπως το θέλει, αλλά όπως ο άλλος το έχει ανάγκη. Προετοιμάζομαι μελετώντας και βαθαίνοντας τα θεμέλιά μου στον ισορροπημένο Λόγο του Θεού και όχι σ’ αυτόν που συχνά κηρύττεται συνθηματικά ή ανέξοδα από άτομα που τους έχει κοστίσει ελάχιστα το ευαγγέλιο και οι επιλογές που έχουν κάνει με βάση αυτό. Προετοιμάζομαι κάνοντας παρέες με άτομα που με χρειάζονται και χρειάζονται να δουν ότι ο Θεός είναι ζωντανός.  Άτομα που έχουν κάτι το ηθικό, το καθαρό, το σεβάσμιο και το δίκαιο κρατήσει μέσα τους (χριστιανούς ή μη), άτομα που ψάχνουν το φως, και τα οποία δεν είναι βαρίδια που σκοπό έχουν να εξαντλούν το δυναμικό των άλλων.   

Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί υπάρχει μια προειδοποίηση: «Γνώριζε, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί· επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, συκοφάντες, ακρατείς, άγριοι, αφιλάγαθοι, προδότες, προπετείς, τυφλωμένοι από εγωισμό, περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι, ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της· κι αυτούς, απόφευγέ τους». Β΄Τιμόθεο 3: 1-5.

Ας μιλήσουμε για τα πολύτιμα λάθη μας

 

«Αν μπορούσα να γυρίσω το ρολόι πίσω, θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα», θα το έχετε σίγουρα πει και εσείς. Τουλάχιστον, εγώ το έχω πει τόσο που το έχω βαρεθεί, γιατί ξέρω ότι ακόμη κι αν το ρολόι γυρνούσε πίσω, τα λάθη θα ήταν τα ίδια. Για να μην είχα κάνει τα ίδια λάθη, θα έπρεπε να είχα σκεφτεί διαφορετικά, πιο πλατιά και συνθετικά. Θα έπρεπε να είχα επιλέξει κρίνοντας καλύτερα την ουσία και λιγότερο τους τύπους και το φαίνεσθαι. Θα έπρεπε να είχα διάκριση για το ποιους να εμπιστεύομαι και ποιους όχι. Θα έπρεπε να είχα σοφία για το τι αξίζει. Τέλος, θα έπρεπε να μην είχα δικαιολογήσει ως «αθώα» ή «μικροπταίσματα» δείγματα συμπεριφορών που ήταν τελικά ενδεικτικά όχι των γούστων και των προτιμήσεων, αλλά της βαθύτερης ποιότητας του χαρακτήρα των ανθρώπων και για τα οποία έκανα ότι δεν καταλάβαινα.

Το τραγικότερο και το ευτυχέστερο των παραπάνω διαπιστώσεων είναι ότι ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μας τόσα πολλά να συμβούν, ώστε να καθαρίσει όλες εκείνες τις ποιότητες του χαρακτήρα μας που χωλαίνουν και να χαλυβδώσει όσες δειλιάζουν ή κοιμούνται.  Θεωρώ δώρο του Θεού (όπως δώρο είναι το άλφα ή βήτα γεγονός που μας δίνει χαρά) να επιτρέπει ο Θεός να γίνονται λάθη μέσα από τα οποία θα Τον αφήσουμε να μας διδάξει. Διαφορετικά, αν δεν διδαχτούμε μαθήματα μετά την θλίψη, τον θυμό και την απογοήτευσή μας, θα έχουμε δαπανήσει πολύτιμα χρόνια, συναισθήματα και εμπειρίες στο βωμό της πικρίας και του τίποτα.

Τα πολύτιμα λάθη μας δεν είναι για να τα διηγούμαστε με οίκτο ή εμπάθεια. Ίσως κάποια πράγματα έπρεπε να γίνουν έτσι, για να γίνουμε εμείς αυτό που είμαστε σήμερα! Τα λάθη μας είναι για να τα θυμόμαστε, να διδασκόμαστε και να τα μοιραζόμαστε με τους άλλους. Είναι η πολύτιμη αποσκευή ενός πιστού και συμβάλλουν εξίσου στο να είμαστε αυτοί που είμαστε. Προσθέτουν αξία στα θετικά του χαρακτήρα μας, πλατύνουν τα χαρίσματά μας, διορθώνουν τον πνευματικό και ψυχικό αλληθωρισμό μας.

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου.  Εσύ είσαι αγαθός και αγαθοποιός· δίδαξέ με τα διατάγματά σου». Ψαλμός 119: 67-68.

Είναι χρυσάφι; Είναι πίστη;

 

Το ξέρουμε ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Και μάλλον συμφωνούμε ότι επιβεβαιώνεται αν ένα πράγμα ή ένα πρόσωπο αξίζει πραγματικά μόνο εφόσον έχει περάσει από συνθήκες που το έχουν δοκιμάσει και έχει αποδειχτεί τελικά η ποιότητά του και η αξία του.

Τυχαία παραδείγματα: Μπορεί να νιώθεις περήφανος για το πολύ καλό έργο που έκανες σαν γονιός. Ωστόσο, υπάρχουν κάτι παιδιά εύκολα και συνεργάσιμα που μεγαλώνουν σε υγιές περιβάλλον και που με σωστή γνώση και επιμονή τα εκπαιδεύεις θαυμάσια.  Επίσης, μπορεί να υποστηρίξεις ότι έχεις πετύχει στο γάμο σου. Σου δόθηκε ένας βολικός άνθρωπος, εσύ είσαι συνεργάσιμο άτομο, οικονομικά τα καταφέρνετε, οπότε τα πράγματα δουλεύουν από μόνα τους.

Και εμείς ως χριστιανοί μπορούμε να διηγούμαστε παρόμοιες «ευτυχείς διαδρομές» και τους δικούς μας αγώνες για να τις απολαύσουμε. Μπορεί να διακηρύττουμε ότι οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθινές. Ότι ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος και με τη χάρη Του Τον ακολουθούμε.

Εντούτοις, τα βραβεία και οι έπαινοι αξίζουν πραγματικά σε εκείνους που δοκιμάστηκαν μέσα σε πειρασμούς και αδιέξοδες καταστάσεις και η πίστη τους μπορούσε και πάλι να διακηρύττει ότι ο Θεός είναι δίκαιος και οι υποσχέσεις Του αληθινές. Τα βραβεία και οι έπαινοι αρμόζουν σε εκείνους που βρέθηκαν σε μη εύκολους γάμους και τους έκαναν να λειτουργήσουν. Ανάθρεψαν δύσκολα παιδιά δουλεύοντας μ’ έναν άχαρο πηλό. Εκείνους που αντιμετώπισαν αντίξοες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, βρέθηκαν μέσα σε σοβαρά εκκλησιαστικά προβλήματα, γεύτηκαν απόρριψη, απώλεια, μοναξιά και στάθηκαν, με τη χάρη Του στο υψηλό έδαφος της πίστης.

Καθώς κυλούν τα χρόνια, καταλαβαίνω όλο και περισσότερο γιατί κάποια πράγματα που σχετίζονται με τις εύκολες διακηρύξεις μας, την ποιότητα της πίστης μας αλλά και την αιώνια ανταμοιβή μας πρέπει υποχρεωτικά να περάσουν μέσα από τη φωτιά. Ο Θεός δεν ενθουσιάζεται, ούτε ανταμείβει γρήγορα και απλά, αν και δίνει συνεχώς ευλογίες και δώρα, δεδομένου ότι δεν υπήρξε ποτέ φειδωλός και στενόκαρδος.  Ωστόσο, οι μέγιστες διακηρύξεις των ευλογιών και της διαθήκης Του ακολουθούν τις μέγιστες πράξεις των δικών μας θυσιών καθώς δοκιμαζόμαστε.

«… τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα […] Και είπε: Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι, επειδή έπραξες αυτό το πράγμα, και δεν λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω…» Γένεση 22: 12, 16-17.

«… η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί». Α΄Πέτρου 1:7

Υπάρχουν αρκετές «Καρολάιν» στους χριστιανικούς κύκλους

 

«Επειδή, δεν υπάρχει κάτι κρυφό, που δεν θα φανερωθεί• ούτε έγινε κάτι στα κρυφά, που δεν θάρθει στο φανερό». Μάρκος 4:22.

Πόσες φορές δεν έχουμε μείνει σοκαρισμένοι από τις εκδηλώσεις του ανθρώπινου κακού στον κόσμο μας; Πόσες άλλες δεν έχουμε κράξει για δικαιοσύνη όταν βλέπουμε ένα ελεύθερο ανθρώπινο δημιούργημα να πέφτει ποικιλοτρόπως θύμα ενός άλλου ατόμου, χάνοντας ακόμη και με τραγικό τρόπο τη ζωή του; Όλα όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας απλά φανερώνουν έως πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη καρδιά και το μυαλό. Καθώς επίσης και ό,τι στο τέλος, στον παρόντα κόσμο ή στην αιωνιότητα, θα έρθουν τα πάντα στο φως και θα αποδοθεί η πιο ακριβοδίκαιη δικαιοσύνη από τον ίδιο τον Θεό.

Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι κάτι που θα κάνει εμάς τους χριστιανούς να νιώσουμε άβολα. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές «Καρολάιν» μέσα στους χριστιανικούς κύκλους και τις διάφορες συναθροίσεις. Εντάξει, όχι, δεν τις έπνιξαν με το μαξιλάρι. Αλλά τις έπνιγαν (ή τις πνίγουν, αν δεν έχουν φύγει ακόμη από το σπίτι) κάθε μέρα με την ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική βία, τον εκφοβισμό, την κυριαρχία, τη χειραγώγηση, την επιβολή. Μπορεί οι θύτες να είναι άνθρωποι που δηλώνουν χριστιανοί, που έχουν ανοιχτή την Αγία Γραφή, που πηγαίνουν στην εκκλησία, διακονούν.

Αλίμονο στις γυναίκες που πέφτουν ή έπεσαν στα χέρια τους! Γιατί από αυτούς τους άντρες ή τις γυναίκες -γιατί υπάρχουν και τέτοιες- ξεφεύγεις ακόμη πιο δύσκολα. Και πώς να ξεφύγεις δηλαδή, όταν πνευματικοί συνοδοιπόροι θα σου παραθέσουν ένα σωρό εδάφια για αγάπη, υπομονή, θυσία και προσευχή, προκειμένου να «κερδηθεί» και «να μετανοήσει» ο φρικτά κακότροπος ή ψυχολογικά ανισόρροπος/η χριστιανός/η σύζυγος; Το θύμα θα μείνει μάλλον, γιατί αγαπά τον Θεό και θέλει να Τον ευαρεστήσει υπακούοντας στο θέλημά Του, που είναι η μη λύση του γάμου. Αλλά υφίσταται πραγματικά γάμος;

Το πιο τραγικό απ’ όλα είναι ότι δύσκολα η Εκκλησία θα εγκαλέσει το ένοχο άτομο που έχει παραβιάσει όλες του τις υποσχέσεις ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Δύσκολα οι πνευματικοί άνθρωποι θα φέρνουν στο φως τις αμαρτίες του ενόχου, προς καταδίκη και μεταμέλεια, ενώ βλέπουν ποιος πραγματικά αδικείται. Είναι πιο εύκολο και βολικό να θυσιαστεί ο αθώος στον βωμό της αγνής πίστης του, σαν ένας νέος χριστιανός μάρτυρας, αντί να συνετιστεί ο αδικών. Πρόκειται, δυστυχώς για μια στρεβλή οπτική του ευαγγελίου του Χριστού και της χριστιανικής διδασκαλίας. Αντί να αποδοθεί δικαιοσύνη και να κριθεί ο ένοχος με βάση το ευαγγέλιο που επικαλείται για τον/τη σύζυγο, τελικά εκβιάζεται ψυχολογικά και ηθικά το μέρος που έχει υποστεί όλη τη βλάβη και το οποίο δεν θα μπορέσει ίσως ποτέ να ορθοποδήσει ψυχικά και πνευματικά. Τα άτομα που έχουν υποστεί οποιαδήποτε μορφή κυριαρχίας και εκμετάλλευσης δύσκολα επουλώνουν τα τραύματά τους.

Αν είσαι χριστιανός/ χριστιανή και αδικείσαι, μίλα σε κάποιους! Αντέδρασε επίσημα και απαίτησε δικαιοσύνη και κρίση! Αν δίπλα σου ποδοπατείται κάποιος/α από «χριστιανό» σύζυγο, στήριξε το θύμα. Στάσου απέναντι στον θύτη, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ενημέρωσε, όταν χρειαστεί, την εκκλησία που έχει την ευθύνη. Διότι «έφτασε ο καιρός να αρχίσει η κρίση από τον οίκο τού Θεού• και αν αρχίζει πρώτα από μας, τι θα είναι το τέλος εκείνων που απειθούν στο ευαγγέλιο του Θεού;» Α’ Πέτρου 4:17.

 

Αντιμετωπιζόμαστε όλοι το ίδιο;

«Η ζωή δεν είναι δίκαιη», θα το έχετε ακούσει και θα το έχετε επαναλάβει και εσείς. Μιλάμε για δικαιοσύνη και ισότητα σε τέλειο βαθμό, ενώ εκ φύσεως είμαστε άνισα φτιαγμένα όντα, με άνισα ποιοτικά χαρακτηριστικά και εντελώς διαφορετικές ικανότητες Επιπλέον, υπάρχουν σημαντικές παράμετροι της ζωής μας άνισα διαμορφωμένες.

Πώς μας κρίνει ένας Θεός δικαιοσύνης που για τη ρύθμιση αυτού του κόσμου στον έναν έδωσε πολλά, στον άλλον λίγα και σε κάποιον ελάχιστα;

Αν και το σωτηριακό έργο του Χριστού ήταν διαχρονικό, οικουμενικό και χωρίς διάκριση για καθέναν που πίστευε ή θα πιστέψει, ωστόσο ο Ιησούς Χριστός στην επίγεια διακονία Του απευθύνθηκε στα απολωλότα πρόβατα του λαού Ισραήλ. Έκανε τα περισσότερα θαύματά Του μέσα σε συγκεκριμένα γεωγραφικά όρια και σε συγκεκριμένα άτομα. Αν ήσουν κάτοικος, π.χ. των γειτονικών πόλεων της Τύρου ή της Σιδώνας, δεν είχες την πολυτέλεια να ακούσεις τα θαυμαστά κηρύγματα του Σωτήρα, ούτε να ευεργετηθείς από τα θαύματά Του. Εφόσον δεν ανήκες στο λαό της διαθήκης του Θεού, ήσουν θεωρητικά αποκλεισμένος από τις υποσχέσεις του Θεού και τα σχέδια της βασιλείας Του. Αντίθετα, οι Ισραηλίτες είχαν την πεποίθηση της υπεροχής και της αυτάρκειας. Η «ιστορία» τούς είχε φέρει στο κέντρο των ευλογιών του Θεού και όχι στο περιθώριο.

Όπως και πολλούς από εμάς, η χάρη του Θεού μάς έβαλε μέσα σε συνθήκες ευλογιών, άνοιξε δρόμους, έδωσε ευκαιρίες και δυνατότητες από τις οποίες άλλοι χριστιανοί δίπλα μας αποκλείστηκαν και, ακόμη χειρότερα, άνθρωποι του κόσμου στερήθηκαν. Πολλοί θα λάβουν δώρα που δεν θα τα κάνουν τίποτα, ενώ άλλοι ίσως στερηθούν πράγματα που θα πλούτιζαν την πορεία τους και το δυναμικό τους. Ο Χριστός επέπληξε τις πόλεις στις οποίες έγιναν τα περισσότερα θαύματά Του, επειδή δεν μετανόησαν, ενώ αν αυτά είχαν συμβεί στις γύρω ειδωλολατρικές περιοχές, τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ διαφορετικά (Ματθαίος 11:20-21). Γι’ αυτό και η τιμωρία αυτών των «αδικημένων» πόλεων θα είναι πολύ ελαφρότερη την ημέρα της κρίσης.

Λοιπόν, φαίνεται ότι δεν αντιμετωπιζόμαστε όλοι το ίδιο, ούτε στην ευλογία ούτε στην τιμωρία. Υπάρχει σίγουρα δικαιοσύνη και ισότητα ως προς την κρίση. Ο έπαινος και η ανταμοιβή, η μομφή και η τιμωρία είναι δίκαια αποτελέσματα της διαχείρισης των όσων μας δόθηκαν (ή δεν μας δόθηκαν) από τον Θεό.

«Σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν• και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν» (Λουκάς 12:48).

 

 

 

Αγάπη και μίσος: όταν έχεις προαποφασίσει …

Δεν ξέρω πώς οι άνθρωποι εξηγούν τα συναισθήματά τους και τις συμπεριφορές τους απέναντι σε άλλα άτομα. Ακούς για σχέσεις «αγάπης» και δεν μπορείς να κατανοήσεις γιατί συγκεκριμένα άτομα είναι ενθουσιασμένα με άλλα άτομα που τους συμπεριφέρονται άχαρα, αδιαφορούν, τα χειρίζονται. Είναι δυνατόν να επικαλείται κανείς μια αγάπη μεταφυσικού είδους; Μια αγάπη που έχει παράλογα ερείσματα; Φαίνεται είναι.

Το ίδιο συμβαίνει και στην αδιαφορία. Δεν εξηγείται πάντα γιατί κάποια άτομα δεν τα θεωρούν αξιόλογα και ελκυστικά, ή γιατί τα αποφεύγουν. Ούτε πάντα εξηγείται γιατί δεν τα θεωρούν κατάλληλα να τα εμπιστευτούν ή να τους αναθέσουν αρμοδιότητες. Ενίοτε, τα απεχθάνονται χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όχι μόνο δεν εκτιμούσαν τον Χριστό, δεν ήταν χαρούμενοι με τα κηρύγματα και τα θαύματά Του, αλλά επιδίωκαν να Τον εξοντώσουν. Είχαν τόσα διαπιστευτήρια του θεϊκού χαρακτήρα Του, τόσες αποδείξεις των θαυμάτων Του, της άδολης αγάπης Του και της καθαρής διδασκαλίας Του κι όμως, έψαχναν λόγους να Τον θανατώσουν.  

«Οι δε οι αρχιερείς και ολόκληρο το συνέδριο ζητούσαν μια μαρτυρία ενάντια στον Ιησού για να τον θανατώσουν, και δεν έβρισκαν» (Μάρκος 14:55). Όταν έχεις προαποφασίσει ποιον θέλεις να αγαπάς και ποιον θέλεις να απορρίπτεις, ψάχνεις τους λόγους. Σίγουρα, θα βρεθεί κάποιο ελάττωμα που να ταιριάζει και κάποιο πταίσμα για το οποίο ο άλλος πρέπει να «καταδικαστεί». Ο Χριστός κατέλυε τον νόμο, δεν σεβόταν το Σάββατο, πίστευε σπουδαία πράγματα για τον εαυτό του, πλανούσε τον λαό. Κάτι απ’ αυτά θα γινόταν τελικά όπλο στην προσπάθεια εξόντωσής Του. Πόσο μάλλον σε μας, που είμαστε ατελείς και αδύναμοι άνθρωποι.

Όταν κάποιος έχει προαποφασίσει ποιον θέλει να αγαπά και ποιον θέλει να απορρίπτει, θα βρει τους λόγους. Ωστόσο, ο Θεός δεν μας καλεί να αγαπάμε ή να απορρίπτουμε επικαλούμενοι «μεταφυσικές αιτίες» προσωπικής συμπάθειας ή αντιπάθειας. Μας καλεί να κοιτάμε με αλήθεια συγκεκριμένες ποιότητες του χαρακτήρα των ανθρώπων και συγκεκριμένα έργα που κάνουν και με βάση αυτά να αποφασίζουμε.   

Μα, πώς την πάτησα πάλι;

 

Αυτό που ακολουθεί σάς αφορά μόνο αν είστε από τα άτομα που το μυαλό σας δεν πάει εύκολα στο πονηρό, την εκμετάλλευση, την αδιαφορία και το προσωπικό σας όφελός. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχετε τις δικές σας αμαρτίες, κανείς μας δεν είναι τέλειος. Σημαίνει μάλλον ότι στη σχέση σας με άλλους σάς εκμεταλλεύονται ή σας αδικούν. Tελευταία ακούω γύρω μου άτομα που βαρυγκομούν και κοιτούν στον ουρανό με απελπισία. Το έχω κάνει και εγώ, όμως, επανεξετάστε τις διαδρομές σας και σκεφτείτε:  τι μπορεί να κάνει ο Κύριος όταν εσείς οι ίδιοι τείνετε να υποβαθμίζετε την προσφορά σας, ικανοποιείτε τους γύρω σας συστηματικά χωρίς διάκριση και εις βάρος του εαυτού σας και δεν ζητάτε ποτέ αυτό που σας αναλογεί ή που δίκαια αξίζετε;

Δεν ακούγονται πολύ «χριστιανικά» αυτά, ιδιαίτερα όταν τα λόγια  βγαίνουν από στόμα χριστιανού. Ο Κύριος μάς δίδαξε την αυταπάρνηση, τη θυσία, την προσφορά, την αγάπη, την ταπείνωση προς τον πλησίον. Έτσι ακριβώς είναι και αυτό δεν αλλάζει, συχνά πληρώνουμε το τίμημα της χριστιανικής μας πίστης. Γι’ αυτό, οι σοβαροί και πνευματικοί χριστιανοί θα υπακούσουν στον Θεό, θα δώσουν αφειδώς σε αδελφούς και κοσμικούς ανθρώπους. Αντίθετα, οι πιο σαρκικοί χριστιανοί θα αδιαφορήσουν και  θα ικανοποιηθούν όπως θέλουν. Επίσης, οι άνθρωποι έξω, που θέλουν την άνεσή τους, μπορεί να το εκμεταλλεύονται. Και γιατί όχι εφόσον εσείς δίνετε ό,τι σας ζητήσουν, πρόθυμοι να δείξετε τη χριστιανική αγάπη και θυσία εκεί που, όμως, δεν χρειάζεται!  Εκεί που δεν είναι πραγματικά ανάγκη, αλλά για άλλη μια φορά πρόκειται για την ικανοποίηση ενός εγώ που θέλει να γίνει το δικό του ή που επιθυμεί να επωφεληθεί εκμεταλλευόμενος μερικούς γύρω του.

Έχετε αναρωτηθεί τι μπορεί να σημαίνει εξίσου να είμαστε σοφοί στο αγαθό (Ρωμαίους 16:19), να περπατάμε όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί (Εφεσίους 5:15), να ελεούμε, κάνοντας διάκριση (Ιούδας 1:22); Έχετε αναρωτηθεί μήπως αν εισπράττετε διαρκώς πόνο και ζημιά, αυτό δεν έχει να κάνει με την πραγματική προσφορά για χάρη του Χριστού, ο οποίος πάντοτε μπορούσε να διακρίνει τα κίνητρα των ανθρώπων, αλλά με μια τυφλή εφαρμογή άδολων χριστιανικών αξιών σε κάποια εγωιστικά άτομα  που έχουν ανάγκη από διακριτικό έλεγχο παρά από υπηρεσία;

 

Και όταν εν γνώσει μας την πατάμε;

 

Δεν ξέρω αν έχετε πάθει ζημιά από αφέλεια ή από καλή προαίρεση. Ίσως να σκέφτεστε ακόμη χειρότερα: ό,τι πάθατε, το πάθατε εν γνώσει σας! Θα μοιραστώ μαζί μας μια εμπειρία, μπορεί και εσείς να πάρετε το θάρρος να σχολιάσετε μια δική σας. Έτσι, ίσως βοηθηθούν άλλοι για το τι μπορεί να συμβεί όταν την πατάμε εν γνώσει μας, έχοντας παραβιάσει αρχές δικαιοσύνης και αλήθειας, ενώπιον του Θεού αλλά και του νόμου.

Ήταν τέτοια εποχή, περίοδος πανεπιστημιακών εξετάσεων. Ήμουν από τις καλύτερες φοιτήτριες, η πρώτη όπως αποδείχτηκε, αλλά αυτό συνέβαινε εντελώς κατά λάθος. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου όταν διάβαζα, αλλά είχα μια αθεράπευτη τάση για μάθηση. Φίλοι μου ήταν πολλοί δυνατοί φοιτητές που συνήθιζαν στην εξεταστική περίοδο να κάθονται γύρω μου σαν τις μέλισσες. Οι περισσότεροι δεν με είχαν καθόλου ανάγκη, γιατί ήταν άριστοι. Ωστόσο, με ρωτούσαν, επιβεβαίωναν και επέκτειναν το δικό τους άριστα.

Κάποια φορά, με το πέρας ενός εξεταζόμενου μαθήματος, μια φίλη μου με τον αρραβωνιαστικό της με περίμεναν να πάμε για φαγητό. Έλεγα ότι είχα αγχωθεί να γράψω, γιατί μια άριστη φοιτήτρια, φίλη μου, με είχε καθυστερήσει ρωτώντας διαρκώς. «Καλά, της λες; με επέπληξε η φίλη μου. Δεν είναι ηθικό, ούτε δίκιο. Είναι μια μορφή εξαπάτησης του καθηγητή. –Μα, είναι άριστη, απάντησα και ίσως ψυχαναγκαστική! -Μην της, λες, δεν είναι τίμιο»!

Φυσικά, δεν έδωσα σημασία. Το πράγμα συνεχίστηκε μέχρι που βρήκα τον δάσκαλό μου. Ήταν έγκυος και είχε έρθει στο μήνα της να γράψει ιστορία της τέχνης και της μουσικής με βιβλία ανοικτά. Απελπισμένη, γραπώθηκε σχεδόν από πίσω μου. Η χειρότερη εξέταση μαθήματος που έχω βιώσει. Ο χρόνος να τρέχει και να θέλει να της πω πού, ποιος, σε πια σελίδα, ενώ οι άλλοι επιτηρητές ψιθύριζαν στην καθηγήτριά μας να επέμβει. Η καθηγήτρια χαμογελούσε και δεν έλεγε τίποτα… Τη λυπάται, σκέφτηκα, έγκυος βλέπεις.

Όταν βγήκαν οι βαθμολογίες με πήρε να μάθει τι είχα γράψει. «9,5 της λέω. -Εγώ 10, μου λέει! – Τότε, γιατί με τρέλανες, αφού τα ήξερες τόσο καλά;» Είναι σίγουρο ότι ήξερε πολλά, αλλά δεν άξιζε το 10. Νιώθοντας αδικημένη, μίλησα με την καθηγήτρια. Της είχε βάλει όντως 10. Εντούτοις, όλοι ξέραμε ότι δεν το άξιζε το 10, όπως και εγώ. Θύμισα στην καθηγήτρια ότι είχε δει τη διαδικασία και ήξερε ότι της έλεγα, γιατί με ενοχλούσε. «Γιατί της λέγατε; Ποιος σας είπε να της πείτε; Ποιος έχει την ευθύνη;» Τελεία. Το μάθημα ελήφθη.

Όταν από λύπηση, από ντροπή, από αφέλεια, από ανόητη καλοσύνη μάς αδικούν και το δεχόμαστε, έχουμε την ευθύνη. Όταν εμείς οι ίδιοι παραβιάζουμε την τιμιότητα και την κρίση, όταν παραμορφώνουμε την αλήθεια και σιωπάμε ακόμη και μπροστά στην ατομική μας δικαιοσύνη ή την προσωπική αξία, γινόμαστε μέρος της αδικίας, και δεν φταίνε ούτε οι άλλοι ούτε ο Θεός για τα αποτελέσματα.

«Ο ασεβής εργάζεται ψεύτικο έργο· σ' εκείνον, όμως, που σπέρνει δικαιοσύνη, θα υπάρχει σίγουρος μισθός». Παροιμίες 11:18.