Η απογοήτευση και η κούραση δεν θολώνουν τον στόχο

 

Θαυμάζουμε τον Ιησού Χριστό για τη συνεχή και σταθερή δέσμευσή Του στο σχέδιο του Θεού που ήταν η αναζήτηση του χαμένου ανθρώπου, η διακήρυξη του ευαγγελίου της σωτηρίας, η προσφορά, και η θυσία Του.

Ο Κύριος συναναστράφηκε κυρίως με τους φτωχούς, τους θλιμμένους, τους ταλαίπωρους και άρρωστους του λαού Του, ενώ δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θρησκευτική, οικονομική ή πολιτική ελίτ. Νομίζω ότι πολλοί έχουμε μια παραπλανητική εικόνα στο μυαλό μας καθώς θεωρούμε ότι οι τάξεις με δύναμη και εξουσία είναι αδιάφορες και περήφανες. Αντίθετα, το πλήθος είναι πονεμένο και ταπεινό. Συνεπώς, πιο επιδεκτικό στην αλήθεια, την ακρόαση, την ευγνωμοσύνη. Ίσως υποψιαζόμαστε ότι ο Κύριος περνούσε καλύτερα με τον απλό λαό που χρειαζόταν παρηγοριά και θεραπεία, ενώ σνόμπαρε συχνά τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους και τους τελώνες, στους οποίους ο λόγος Του δεν χωρούσε.

Εντούτοις, ξέρουμε, επειδή και εμείς έχουμε την ίδια εμπειρία, ότι απλό πλήθος δεν σημαίνει αυτόματα άτομα ταπεινά, καλοπροαίρετα και πρόθυμα να ακούσουν το μήνυμα του Χριστού. Το πλήθος έχει πολλά αδιέξοδα και ανάγκες και μπορεί να καταντήσει απαιτητικό, κουραστικό, πονηρό, ακόμη και αχάριστο, σε σχέση με την χορτασμένη ελίτ.

Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Ότι ο Ιησούς δοκίμαζε συχνά την απογοήτευση, την απόρριψη και την κούραση στην επίγεια διακονία Του και η επαφή με τους ανθρώπους δεν ήταν πάντα γι’ Αυτόν μια πηγή χαράς και δύναμης. Οι ανάγκες και τα ερωτηματικά των ανθρώπων Τον καλούσαν συνεχώς σε δράση, ο ίδιος, όμως, θέλησε αρκετές φορές να μείνει μόνος. Αποσύρθηκε σε έρημο τόπο, ξεφεύγοντας ακόμη και από τους ίδιους Του τους μαθητές, για να προσευχηθεί και να έχει κοινωνία με τον Πατέρα. Ο Χριστός συναναστράφηκε με πάρα πολλούς ανθρώπους. Αναλογιστείτε ότι πολλοί θα ήταν δυσάρεστοι, περίεργοι, πονηροί, κλεισμένοι στον εγωιστικό κόσμο των προβλημάτων τους ή των σκοπών και των επιτυχιών τους. Ωστόσο, ο στόχος Του ήταν πάντοτε ένας, είτε ένιωθε χαρούμενος είτε κουρασμένος : να αναζητήσει τον χαμένο άνθρωπο σε όλο το φάσμα της κοινωνίας και να του δώσει λύτρωση και θεραπεία.

Και εμείς νιώθουμε άλλοτε κούραση και απογοήτευση, άλλοτε χαρά και δύναμη. Η επαφή μας με τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους κάποτε μας φθείρει, άλλοτε μας  ικανοποιήσει και μας δίνει φτερά. Πάραυτα, ο στόχος μένει πάντα ένας. «Ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να σώσει το χαμένο». Ματθαίος 18:11.

Νέα ξεκινήματα σε οποιαδήποτε ηλικία

«ΚΑΙ ο Κύριος είπε στον Άβραμ: Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω […] και ο Άβραμ ήταν ηλικίας 75 χρόνων, όταν βγήκε από τη Χαρράν». Γένεση 12:1,4.

Όλοι διψάμε για νέα ξεκινήματα. Εντούτοις, αυτά έχουν συνδυαστεί συνήθως με νέες ηλικίες, άντε και λίγο ώριμες, γιατί τότε οι άνθρωποι επιθυμούν αλλαγές, τολμούν, ρισκάρουν. Πώς θα σας φαινόταν, λοιπόν, αν ο Θεός σάς καλούσε σ’ ένα νέο ξεκίνημα σε μια προχωρημένη ηλικία; Τι θα λέγατε αν σας ζητούσε, όπως έκανε με τον Αβραάμ στα 75 του, να κάνετε ένα άλμα προς ένα «άγνωστο» σχέδιο για σας;

Κάθε νέο ξεκίνημα μπορεί να γίνει είτε ηθελημένα είτε γιατί οι συνθήκες σάς ανάγκασαν να πάρετε δρόμους άγνωστους. Ένα νέο ξεκίνημα μπορεί να αρχίσει με μια όμορφη ιστορία αγάπης, με μια υποσχόμενη εργασία, με μια νέα διακονία. Όμως, ένα νέο ξεκίνημα μπορεί εξίσου ν’ αρχίσει με ένα άχαρο ξεβόλεμα, μια απρόσμενη διατάραξη των συνθηκών της ζωής σας, ακόμη και με χάος ή μπέρδεμα. Κάποιες «σταθερότητες» που αποτελούσαν βασικά σημεία αναφοράς σας κλονίζονται. Ωστόσο, επειδή εμπιστεύεστε τον Θεό και θέλετε να κάνετε το θέλημά Του, πιστεύετε ότι παρά τα λάθη σας και τα λάθη των άλλων, ή ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχετε σφάλει, ο Θεός έφερε έτσι τις συνθήκες, ώστε να αναγκαστείτε ν’ αφήσετε ανθρώπους και πράγματα για να πάτε παρακάτω, εκπληρώνοντας το σχέδιο του Θεού για σας.

Κάθε νέο ξεκίνημα προϋποθέτει κάποιου είδους αποκοπή, ίσως και ριζική ρήξη με το παρελθόν. Όταν κανείς ακολουθεί τον Θεό, μπορεί να κληθεί ανά πάσα στιγμή σε ένα ξεκίνημα, ευχάριστο ή αναγκαστικό. Ο απόστολος Παύλος ήθελε να κηρύττει τον Χριστό μαζί με τους μαθητές στην Ιερουσαλήμ. Εντούτοις, ο Θεός διαμόρφωσε έτσι τις συνθήκες, ώστε να ανοιχτεί στα έθνη.

Αποδεχτείτε την πρόκληση ενός νέου ξεκινήματος όταν ο Θεός σάς καλεί, είτε είστε νέος/α είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Μη φοβάστε καινούργια σχέδια όταν ο Θεός προπορεύεται. Φοβηθείτε μάλλον να μείνετε γραπωμένος/η σε ένα τελειωμένο σχέδιο, σε μια βολεμένη θρησκευτική ή κοινωνική ρουτίνα, επειδή τα θεωρείτε πολύ πιο ασφαλή από ένα νέο σχέδιο με τον Χριστό.  

Χάσιμο χρόνου τα πολλά λόγια

 

Είναι και αυτό από τα μαθήματα που κάποιοι αργήσαμε πολύ να μάθουμε. Αν είστε και εσείς άνθρωπος της λογικής, της κρίσης και της επιχειρηματολογίας, θα λέτε καθαρά τη γνώμη σας και θα δίνετε τα έλλογα επιχειρήματά σας. Θα πιστεύετε ότι οφείλετε να επιμένετε όταν έχετε δίκαιο, να γανιάζετε να λέτε τα ίδια και τα ίδια μήπως κάτι διορθωθεί ή κάποιος αλλάξει. Μήπως η ορθή κρίση και οι αδιάσειστες αποδείξεις δεν υπερισχύουν τελικά της ανοησίας, της εγωιστικής συμπεριφοράς και των κακών έξεων;

Ωστόσο, είναι μάλλον δείγμα χριστιανικής και διανοητικής ωριμότητας να μη χάνουμε χρόνο λέγοντας πολλά λόγια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν με τα λόγια. Δεν πείθονται επειδή θα τους δώσουμε τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αλλάξουν συμπεριφορά, όταν οι ίδιοι προτιμούν τους δικούς τους λόγους για να δικαιολογούν ενέργειες που δεν επιθυμούν κατά βάθος ν’ αλλάξουν.

Δέστε τον Κύριο. Δεν κραύγασε, ούτε ακούστηκε η φωνή του στις πλατείες. Δεν ίδρωσε να πείσει κανέναν. Δεν ξεκινούσε μάταιες συζητήσεις με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους για να μεταπείσει ή να βγει από πάνω. Ο Ιησούς ήξερε ότι μόνο όσοι είχαν πραγματικά αυτιά για να ακούνε, θα άκουγαν.

Ακόμη και στους μαθητές Του έδωσε παρόμοιες οδηγίες για τη μελλοντική τους διακονία. Αν θα πήγαιναν σε ένα μέρος που δεν θα τους άκουγαν, δεν τους έδωσε παραγγελία να κηρύττουν σφυροκοπώντας με τα επιχειρήματά τους, μέχρι να πειστούν οι παραστρατημένοι άνθρωποι. Αντίθετα, τους είπε να φύγουν και να τινάξουν και τη σκόνη από τα πόδια τους (Ματθαίος 10:14), υπονοώντας ότι η ευθύνη βαραίνει μάλλον τον αποδέκτη του μηνύματος.

Tο να θέλεις να αλλάξεις, είτε σου μιλά ο Χριστός είτε μιλούν οι γονείς είτε οι αδελφοί είτε η ίδια η λογική, είναι θέμα προσωπικής επιλογής και ευθύνης την οποία κανένα άτομο δεν θα αναλάβει παρά μόνο αν πραγματικά επιθυμεί να αλλάξει, γιατί βλέπει την αναγκαιότητα.

Tο παράδειγμα του Χριστού είναι πιο συνετό από το δικό μας. Ας μη χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, παρά μόνο αν βλέπουμε μια κάποια ανταπόκριση που φανερώνει ότι ο άλλος έχει αφήσει έστω μια χαραμάδα να μπει η αλήθεια και η σύνεση.

«Δέστε! ο δούλος μου, που έκλεξα, ο αγαπητός μου, στον οποίο ευαρεστήθηκε η ψυχή μου• θα βάλω επάνω του το Πνεύμα μου, και θα εξαγγείλει κρίση στα έθνη• δεν θα αντιλογήσει ούτε θα κραυγάσει• ούτε θα ακούσει κάποιος τη φωνή του στις πλατείες…». Ματθαίος 12:18-19.

Τόσο δύσκολη η ησυχία;

 

Όταν δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να πω, σωπαίνω.

Όταν ο λόγος που επιτακτικά θέλει να βγει από το στόμα μου μεταφέρει δηλητήριο πίκρας, σύγχυσης και εξέγερσης, τον καταπίνω, έστω και με το ζόρι!

Όταν με τα λόγια μου θα δώσω άφθονη καύσιμη ύλη για να ανάψει η φωτιά των φιλονικιών και των μωρών συζητήσεων, δεν τα ξεστομίζω. Αν επιλέξω να εκφράσω τη γνώμη μου, θα το κάνω με σεβασμό, χωρίς προσβλητικά ή κακοπροαίρετα υπονοούμενα.

Όταν δίκαια αγανακτώ, ή νιώθω ότι θα εκραγώ, δεν τρέχω στα κοινωνικά δίκτυα, κάνοντας επικρίσεις ή επίδειξη νοημοσύνης. Καλύτερη είναι μια χρησιμότερη απασχόληση.  

«Έτσι και η γλώσσα, είναι μικρό μέλος, όμως, κομπάζει για μεγάλα πράγματα. Δέστε, λίγη φωτιά πόσο μεγάλη ύλη ανάβει· και η γλώσσα είναι φωτιά, ο κόσμος τής αδικίας. Έτσι, ανάμεσα στα μέλη μας, η γλώσσα είναι που μολύνει ολόκληρο το σώμα, και η οποία φλογίζει τον τροχό τού βίου, και φλογίζεται από τη γέεννα.  Επειδή, κάθε είδος θηρίων και πουλιών, ερπετών και θαλάσσιων όντων, δαμάζεται, και δαμάστηκε από την ανθρώπινη φύση· τη γλώσσα, όμως, κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να δαμάσει· είναι ασυγκράτητο κακό, γεμάτη από θανατηφόρο φάρμακο…» Ιάκωβος 3:5-8.