Μια θρησκεία, μια συνήθεια, μια δύναμη, ή ένα Πρόσωπο;

 

Πολλά άτομα μιλούν με θερμά λόγια για τον Ιησού Χριστό. Ωστόσο, θα ήταν καλό το κάθε άτομο που λέει ότι πιστεύει σ’ Αυτόν, να αναρωτηθεί σοβαρά τι είναι γι’ αυτόν/ γι’ αυτήν ο Χριστός.

Είναι ένα θεϊκό πρόσωπο που προκαλεί δέος, γι’ αυτό αξίζει τιμή και προσκύνηση;

Είναι μια υπερβατική /ακαθόριστη πίστη σε κάτι που μας ξεπερνά και που προσφέρει σε όσους την αγκαλιάζουν σκοπό και κουράγιο για να διασχίσουν τις θύελλες της ζωής;

Μήπως ο Χριστός προσφέρει εκείνη την απαραίτητη όαση των πνευματικών αξιών για να αντιμετωπιστεί η ανθρώπινη εξαχρείωση;

Τέλος, καθίσταται ο Χριστός το χρήσιμο μέσο- ο δρόμος-, για να ζήσει κανείς μια ευτυχισμένη και εξασφαλισμένη ζωή; Αλήθεια, πόσοι πολλοί χριστιανοί, αλλά και παιδιά από πιστές χριστιανικές οικογένειες, ασπάζονται αυτή την αντίληψη, ώστε δεν τολμούν να αμφισβητήσουν τη συμβιβασμένη ζωή τους μέσα και έξω από την εκκλησία, από φόβο μήπως τους βρει κανένα στραπάτσο ή η τιμωρία τού Θεού που πρόδωσαν.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ένα θεϊκό πρόσωπο με το οποίο μπορούμε να έχουμε μόνο μια αληθινή, καθημερινή σχέση τιμής, υπακοής και αγάπης. Μια ζωντανή αμφίδρομη σχέση που μένει ζωντανή όχι μόνο γιατί ο Χριστός το θέλει, αλλά γιατί και εμείς οι ίδιοι, συνειδητά και σταθερά, το επιδιώκουμε. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να καταντήσουμε τον Χριστό μια θρησκεία, μια συνήθεια, ένα μέσο ευλογιών, μια πηγή αξιών, ή οτιδήποτε άλλο!

Σκεφτείτε πια είναι η σχέση σας με τον Χριστό στην καθημερινότητά σας. Πόσο χώρο και χρόνο Τού δίνεται. Πόσο νοιάζεστε για τη γνώμη Του και τα σχέδιά Του στη ζωή σας. Πόσο Του επιτρέπεται να σας κάνει παρέα… Αν κάνετε μια τόσο απλή ενδοσκόπηση, θα έχετε μόνοι σας απαντήσει στην ερώτηση αν ο Χριστός είναι για σας μια θρησκεία, μια συνήθεια, μια δύναμη, ή ο Σωτήρας σας.

«Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου». Αποκάλυψη 3:20.

 

Η εποχή του ψεύδους

Έχουμε μπει θριαμβευτικά στην εποχή του ψεύδους. Είναι η εποχή που οι άνθρωποι αγκαλιάζουν το ψέμα σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Ψέματα στον εαυτό τους και στη συνείδησή τους. Ψέματα για την εμφάνισή τους. Ψέματα στις προσωπικές σχέσεις τους αλλά και στην κοινωνία. Ψέματα μέσα στην αδελφότητα.

Έχει πια δύσει για πάρα πολλά άτομα η έννοια της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης. Οι λέξεις «χρωστώ», «είμαι υποχρεωμένος», «οφείλω», «πρέπει» σβήνονται από το καθημερινό λεξιλόγιο πολλών. Οι λέξεις «σέβομαι», «τιμώ», «αναγνωρίζω» επίσης.

Ζούμε σε μια εποχή που αυτά που λέει ή κάνει κανείς τα αναιρεί, τα αμφισβητεί ή τα ακυρώνει με πάσα ευκολία το επόμενο λεπτό. Και δεν το κάνει με ευθύτητα και θάρρος, αλλά με εκείνη τη φιδίσια πονηριά στην Εδέμ που θολώνει τα νερά, κατηγορεί και σπέρνει σύγχυση. Μετά φεύγει σαν να μην τρέχει τίποτα, αφήνοντας πίσω συντρίμμια και άλλους να πληρώσουν τη συμφορά που έσπειρε.

Διανύουμε μια εποχή που ό,τι καλό, ηθικό, δίκαιο, ευθές, καθαρό και ευσεβές διαβρώνεται ταχύτατα, δίνοντας τη θέση του στην κακία, την υποκρισία, την αδικία, την ασέβεια.

Η εκκλησία του Χριστού συμμετέχει και αυτή στην εποχή του ψεύδους, επιταχύνοντας παρά αναχαιτίζοντας τη διαδικασία της σήψης.  

Ζούμε στην εποχή της ηδονικής ξεγνοιασιάς και του ναρκισσιστικού εγώ. Στην εποχή της άρνησης σταθερών αξιών, το μόνο σταθερό είναι η διαρκής μεταβολή των επιθυμιών μας, των θέσεων και επιχειρημάτων μας. Διανύουμε μια εποχή παράλογου ψυχισμού και συναισθηματικής αστάθειας των ανθρώπων, οι οποίοι γίνονται εύκολη λεία σε κάθε κέλευσμα ελευθερίας, ακόμη και εξέγερσης, αρκεί να ικανοποιηθεί το στρεβλό θυμικό τους.

Το φθινόπωρο δεν θα είναι εύκολο. Η χρονιά που θα ανοιχτεί μπροστά μας δεν θα είναι απλή. Οι συγκρούσεις και τα σχίσματα θα εντείνονται, ενώ η ασέβεια σε ανθρώπους και θεσμούς θα βαθαίνει. Όμως, στην εποχή του ψεύδους όλα μπορούν να πάρουν το όνομα της «δικαιοσύνης» και της «αλήθειας», ώστε να μη νιώθει κανείς ενοχές, ούτε να είναι υπόλογος σε κανέναν.

Εύχομαι σε κάθε πιστό και πιστή χριστιανή χαρά και δύναμη. Εύχομαι να μείνουμε προσηλωμένοι στην αλήθεια, και ο καθένας μας ξέρει καλά μέσα του πότε αγαπά την αλήθεια ή πότε πορώνεται και ψεύδεται. Εύχομαι ένα όμορφο φθινόπωρο, γιατί η καταχνιά, η σύγχυση και η μιζέρια δεν ανήκουν στη βαθύτερη φύση του χριστιανού.

                                                                      

                                                             Σίσσυ

 

      

 

 

 

 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έρθει η αλήθεια μας ή το ψέμα μας στο φως

Στη χριστιανική ζωή, όπως και παντού αλλού, ότι (ψεύτικο) δηλώσει κανείς, είναι. Δηλαδή… πιστεύει ότι είναι και οι γύρω του το πιστεύουν επίσης. Έως καιρού, πάντα. Διότι:  «Το χωνευτήρι δοκιμάζει το ασήμι, και το καμίνι το χρυσάφι, ο Κύριος, όμως, τις καρδιές» (Παροιμίες 17:2) και θα αποδώσει σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του». (Αποκάλυψη 22:12).

Δεν μπορούμε να δηλώσουμε ψεύτικη μετάνοια, ψεύτικη πίστη, ψεύτικη αγάπη για τους αδελφούς και τους γύρω μας, ψεύτικη ταπείνωση, ψεύτικη υπακοή, ψεύτικη εκκλησιαστική ζωή και να περιμένουμε ότι ο Θεός θα αρκεστεί στις ( ψεύτικες ) δηλώσεις μας.

«… καθενός το έργο θα φανερωθεί· επειδή, η ημέρα θα το φανερώσει· δεδομένου ότι, αποκαλύπτεται με φωτιά· και η φωτιά θα δοκιμάσει ποιο είναι το έργο τού καθενός». Α’ Κορινθίους 3:13.

 

Διψάς πραγματικά για δικαιοσύνη και αλήθεια;

 

Έχετε απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα άτομο που διψά και πεινάει για δικαιοσύνη, που είναι έτοιμο να δώσει και τη ζωή του ώστε να επικρατήσει στον κόσμο, να απορρίπτει τον Θεό;

Μήπως θεωρεί ένα τέτοιο άτομο ότι το να πιστεύεις στον Θεό δεν είναι συμβατό με τις αρχές της δικαιοσύνης; Είναι οι νόμοι του Θεού και η δικαιοσύνη Του στρεβλά ποιημένα; Βλάπτουν τον άνθρωπο; Είναι ασύμβατα με την ανθρώπινη ευτυχία;

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό. Είναι έτοιμοι για κάθε διακινδύνευση, για κάθε θυσία, για κάθε εθελούσια προσφορά που προάγει τη δικαιοσύνη και την ισότητα, αλλά όχι για να υπακούσουν στον Θεό που είναι η πραγματική πηγή της δικαιοσύνης και της ισότητας. Γιατί;

Πρώτον, γιατί μέσα στην καρδιά τους υπάρχει απιστία. Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ενός τέλειου και αγαθού Θεού που κυβερνά το σύμπαν. Ενός Θεού που δεν έχει αρχή και τέλος, που θέτει Αυτός τους νόμους, γι’ αυτό είναι και ο τελικός Κριτής όλων των πράξεων και των κινήτρων μας. Δεν το κάνουν πάντα από έπαρση ή εξέγερση. Ίσως δεν μπορούν να πιστέψουν σε κάποιον που τους ξεπερνά, καθώς εμπιστεύονται μόνο αυτά που βλέπουν, που αγγίζουν, που κατανοούν και ελέγχουν. Ό,τι διαφεύγει της σφαίρας των αισθήσεων, της αντίληψής και των εμπειριών τους… δεν υπάρχει! Και σ’ αυτή τη λίστα ανήκουν τόσο καλοπροαίρετα, προσφιλή και γεμάτα κοινωνική προσφορά άτομα.

Δεύτερον, γιατί υπάρχει εγωισμός. Εγωισμός μικρός, αλλά άλλοτε μεγάλος, αλαζονεία ή θράσος. Και αυτό γιατί ο Θεός θέτει μια δικαιοσύνη που αγγίζει όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας. Ο Θεός αλλάζει εξίσου βαθιά το έξω όσο και το έσω του ανθρώπου και δεν αρκείται μόνο σε μια δικαιοσύνη για την καλύτερη και αρμονικότερη ρύθμιση της επίγειας ζωής.

Αυτό το γεγονός γίνεται πέτρα σκανδάλου για πολλούς που θέλουν προσωπικές πτυχές της ζωής και επιλογές να μείνουν έξω από τους δίκαιους νόμους του Θεού. Όμως, ενδεικτικά σκεφτείτε: Πώς μπορώ να φερθώ δίκαια όταν ζηλεύω ή αντιπαθώ τον γείτονα, τον συνάδελφο, την πεθερά μου;  Πώς γίνεται να είμαι δίκαιος όταν διεκδικώ πράγματα που δεν μου ανήκουν, π.χ., τη γυναίκα ή τη δουλειά του πλησίον μου. Όταν υποκρίνομαι για να προωθήσω κάποιες θέσεις μου (δίκαιες κατά τη γνώμη μου!). Όταν αποσιωπώ γεγονότα ή τα διαστρεβλώνω για να πετύχω κάποιους (θεμιτούς κατ’ εμέ!) στόχους. Όταν είμαι αδιάφορος για ό,τι γίνεται εκεί έξω στον κόσμο και κοιμάμαι τον ύπνο της ξεγνοιασιάς και του εφησυχασμού.

Απιστία και εγωισμός είναι δύο στάσεις ζωής που θα κλείσουν την πόρτα του ουρανού σε πολλά άτομα. Ίσως εσείς να έχετε και άλλες να προσθέσετε στις δικές μου. 

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη· επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος 5:6.