Τι ζητάει ο Κύριος από έναν πιστό ;

 

Ο καθένας μπορεί να δώσει μια λίστα με όλα εκείνα τα πράγματα που θέλει ο Θεός από τη ζωή μας. Είναι στ’ αλήθεια πολλά αυτά που επιθυμεί ο Θεός. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η αλλαγή μας. Η διαρκής εσωτερική ανακαίνιση και μεταμόρφωσή μας. «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, (Α’ Θεσσαλονικείς 4:3).

Πράγματι, η έννοια του αγιασμού διατυπώνεται ρητά και υπόρρητα σε πλήθος εδαφίων μέσα στη Γραφή. Συνεπώς, δεν είναι ακατόρθωτη συνθήκη ο αγιασμός μας. Αντίθετα, είναι η φυσιολογική μας πορεία από τη στιγμή που αφήσαμε τη ζωή μας στον Χριστό. Ας θυμηθούμε ότι ο Ιησούς έγινε Σωτήρας και Κύριος όταν μια βαθιά επιθυμία μετάνοιας και μεταστροφής άγγιξε την ψυχή μας. Ο καθένας μας, για τους δικούς του λόγους, συντρίφτηκε και συνειδητοποίησε ότι ήθελε να προχωρήσει διαφορετικά και ότι πολλά πράγματα έπρεπε ν’ αλλάξουν. Ο Χριστός μάς έδωσε νέα καρδιά και νέο πνεύμα και έκανε για μας ένα νέο ξεκίνημα.

Στην πορεία μας με τον Κύριο καλούμαστε ν’ αλλάζουμε. Όχι μόνο ν’ αλλάξουμε συνήθειες και στάσεις ζωής και ν’ αντικαταστήσουμε τις κακές επιλογές μας με καλύτερες. Ο Κύριος μάς ζητά ν’ αλλάζουμε τρόπους σκέψεις και βαθύτερες επιθυμίες, ν’ αλλάζουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον χαρακτήρα του Χριστού. Πολλοί μπερδεύουν τη διαρκή αλλαγή που απαιτεί ο Θεός, ώστε να γίνουμε «σύμμορφοι με την εικόνα του Υιού του» (Ρωμαίους 8:29), με τον ευαγγελισμό, το έργο, τη θυσία, τη θεολογική γνώση. Υποκαθιστούν τον εσωτερικό αγιασμό με στάσεις και δραστηριότητες που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του αγιασμού και μένουν στο τέλος παγιδευμένοι σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο που αποκοιμίζει, ενίοτε και στραγγαλίζει, κάθε απόπειρα του Θεού για εσωτερική αλλαγή.

Ο Χριστός προειδοποίησε ότι θα υπάρχουν πολλοί που θα Του πουν εκείνη την ημέρα : «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα;» (Ματθαίος 7:22) για θα λάβουν τη θλιβερή απάντηση: «Ποτέ δεν σας γνώρισα• φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία» (7:23). Αυτό που ζητά τελικά ο Θεός από έναν πιστό δεν είναι ένα έργο σε σχέση με το όνομά Του, αλλά ένα βαθύ έργο μέσα μας που θα τιμά το όνομά Του, είτε εργαζόμαστε δυναμικά για τον Θεό είτε μένουμε απλοί μαθητές Του.

Πιέζουμε τον Θεό; Επεμβαίνουμε στις συνθήκες;

Ένα από τα μαθήματα που έμαθα στο διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ήταν ότι δεν είμαστε πάντα εμείς η προτεραιότητα, ακόμη και όταν υποφέρουμε. Ούτε τα προβλήματά μας ή οι ανάγκες μας τα πιο σημαντικά θέματα.

Λοιπόν, φανταστείτε ότι σχεδιάζετε ένα χειρουργείο που πρέπει να γίνει και έχει περάσει πολύς καιρός που πηγαινοέρχεστε στους γιατρούς. Έχετε βαρεθεί και κουραστεί σε μια χρόνια διαδικασία ιατρικού ελέγχου και συντήρησης. Μετά έρχεται o covid, ανατρέποντας την κατάσταση στα νοσοκομεία, καθώς χειρουργούνται μόνο έκτακτα περιστατικά. Εσείς δεν είστε θεωρητικά απ’ αυτούς που πεθαίνουν, όμως πρέπει να πάρετε και εσείς σειρά, να τελειώνετε με το πρόβλημά που σας βασανίζει. Μπαίνετε επιτέλους στο νοσοκομείο, και ενώ γνωρίζετε έναν πάρα πολύ καλό χειρουργό, τρώτε μεγάλη αναμονή. Η ανατροπή: την τελευταία στιγμή πριν σας πάρουν οι τραυματιοφορείς, ακυρώνεται το χειρουργείο σας, αφού πρώτα έχετε περάσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας και όλη η οικογένεια έχει κινητοποιηθεί.

Απογοήτευση, ταλαιπωρία, θυμός. Μέχρι που ο χειρουργός σάς δίνει την εξήγηση: Εσείς δεν πεθαίνετε, απλά ταλαιπωρήστε. Ωστόσο, αυτός που χειρουργήθηκε στη θέση σας, θα πέθαινε μέσα στον μήνα, αν δεν γινόταν το χειρουργείο του. Θα το θέλατε αυτό; Όχι, θα πείτε. Πολύ σωστά! Αλλά το όχι σας, σημαίνει επιπλέον ταλαιπωρία για εσάς, αναμονή, στέρηση.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν πάμε στον Θεό για απαντήσεις σε ζητήματα που μας απασχολούν. Δεν έχουμε όλη την εικόνα και, εντούτοις, θεωρούμε ότι το δικό μας πρόβλημα είναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και χρήζει λύσης. Πιέζουμε τον Θεό και επεμβαίνουμε για να διαμορφώσουμε τις συνθήκες προς όφελός μας. Ωστόσο, ο Κύριος βλέπει και τις ανάγκες των άλλων. Δεν πρέπει σαν δίκαιος που είναι να δώσει και σ’ αυτούς προτεραιότητα; Αν Του το επιτρέψουμε! Γιατί πόσες φορές δεν υπήρξαν άτομα που «έκλεψαν» από τους άλλους τις απαντήσεις που τους ανήκαν; Για να μην ταλαιπωρηθούν περισσότερο, για να μην περιμένουν ή στερηθούν, έκαναν σαν να μην υπήρχαν γύρω τους άλλοι άνθρωποι και ανάγκες, ενώ η κατάσταση των άλλων ήταν πιο δεινή από τη δική τους. Ας έχουμε, λοιπόν, πίστη και υπομονή. Ας σκεφτούμε δίκαια και ηθικά, σαν να υπάρχει Θεός που μας φροντίζει όλους, και όχι σαν να υπάρχει μόνο το πρόβλημά μας που πρέπει να το λύσει άμεσα ο Θεός.

 

 

 

 

 

 

 

 

«Και αν επικαλείστε Πατέρα, αυτόν που κρίνει χωρίς προσωποληψία, σύμφωνα με το έργο τού καθενός, να διάγετε με φόβο τον καιρό τής παροικίας σας· ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι,αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα…» Α΄Πέτρου 1:17-19.

Για σχεδόν ένα μήνα χρειάστηκε να βρεθούμε στο νοσοκομείο για κάποια προγραμματισμένη από καιρό εγχείρηση ενός μέλους της οικογένειας. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για τις διάφορες περιπέτειες, τις δυσκολίες αλλά και τις μικρές χαρές, που αντιμετωπίζει κανείς καθώς εισέρχεται σε νοσοκομειακό έδαφος και μάλλον θα μοιραστώ μερικά μαζί σας.

Αν και με γνώση και αρκετή εμπειρία για το τι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίσουμε, οφείλω να ομολογήσω ότι καμιά αρρώστια δεν είναι ίδια. Η κάθε νοσηλεία κρύβει τα δικά της βάσανα και απρόοπτα και τις δικές της, ας μου επιτραπεί, ελπίδες, χαρές και συναντήσεις.

Στο τρίκλινο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η μητέρα μου μαζί με μια εξαιρετική Αγγλίδα κυρία, υπήρχε και η «fast lane», όπως χαριτολογώντας είχαμε ονομάσει το τρίτο κρεβάτι. Και αυτό γιατί κατά μια περίεργη σύμπτωση σχεδόν όλα τα άτομα που πέρασαν απ’ αυτό ήταν νέες γυναίκες (ανύπαντρες, χωρισμένες, φοιτήτριες μανούλες) που νοσηλεύτηκαν για δύο - τρεις μέρες ύστερα από επεμβάσεις καρκίνου και άλλες, σε αντίθεση με τις γηραιές κυρίες δίπλα που έβγαλαν μήνα πριν φύγουν.

Κοιτώντας τα άτομα στη fast lane, κάποια θέματα απασχόλησαν το μυαλό μου: Γιατί είμαι σήμερα υγιής; Γιατί δεν έχω ήδη μπει στη fast lane; Γιατί ο Θεός με κρατά στη γη και δεν με έχει πάρει ακόμη; Τι σχέδια έχει για τις μέρες της παροικίας μου;

Καμιά φορά η ρουτίνα, το κατακλυσμιαίο ρεύμα του κόσμου με τις μέριμνες αλλά και τις έντονες επιθυμίες σκεπάζουν την αλήθεια της παροικίας μας στη γη. Είμαστε χριστιανοί και όμως, πόσο συχνά παγιδευόμαστε ο καθένας μας στον δικό τους μικρόκοσμο, στις δικές του μικρό-έγνοιες, στα ψευτοδιλήμματα και στις ψευτοεπιθυμίες. Σε όλα εκείνα τα μικρά μας αναπάντητα ερωτηματικά που γίνονται τελικά μεγάλα στο βαθμό που χάνεται η αιώνια προοπτική και το νόημα της σωτηρίας.

Στη fast lane αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι τρωτός, περαστικός, αδύναμος, άσκημος, ασήμαντος. Ό,τι ούτε χρήματα, ούτε ομορφιά και στυλ, ούτε αναγνώριση, ούτε άντρας ή παιδιά δεν μπορούν να χύσουν μέσα στην ψυχή το περιεχόμενο εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Αυτό μόνο η πίστη στον Χριστό μπορεί να στο δώσει. Και για όσους είμαστε ακόμη έξω από τη fast lane, είμαστε εδώ για να εκμεταλλευτούμε τον καιρό της παροικίας  μας και να τον επενδύσουμε όχι στον μικρόκοσμό μας, αλλά στα μεγάλα σχέδια του Θεού για μας και για τους γύρω μας.