Υπάκουσε στη χάρη που σε διδάσκει, θα είσαι μακάριος

 

«Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε». Ιωάννης 13:17.

Οι άνθρωποι υποτιμούν συχνά την αξία τού να κάνεις αυτό το οποίο ξέρεις και διδάχτηκες. Όμως, γνώση σε οποιοδήποτε τομέα που δεν μεταφράζεται σε πρακτική εφαρμογή δεν έχει καμιά αξία. Γι’ αυτό βλέπουμε συχνά άτομα με παραγεμισμένα κεφάλια από θεωρίες, αξίες, γνώσεις, κριτική, αλλά με μικρή εφαρμογή στην καθημερινότητά τους. Άρα, με ελάχιστα αποτελέσματα και μικρό όφελος για το εύρος της γνώσης τους που καταντά άχρηστη και ανεκμετάλλευτη.

Η πνευματική πορεία μας δεν εξαιρείται απ’ αυτόν τον κανόνα. Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι είναι μακάριοι αν κάνουν όλα αυτά που τους διδάσκει, εφόσον τα ξέρουν. Πράγματι, πώς να πράξεις δίκαια και συνετά και πώς να νουθετήσεις και άλλους όταν αγνοείς την αλήθεια, όταν έχεις τη συνείδησή σου συσκοτισμένη και είσαι μπερδεμένος στη διάνοιά σου;

Η χάρη του Θεού είναι αρκετή να μας διδάξει ακλόνητες πνευματικές αλήθειες και να μας φανερώσει δια του Αγίου Πνεύματος τους δρόμους που πρέπει ο καθένας μας να ακολουθήσει. Η χάρη του Θεού είναι επαρκής ώστε να μας χρησιμοποιήσει, είτε σαν ξεχωριστά άτομα είτε σαν Εκκλησία για τα σχέδια της βασιλείας Του. Η χάρη του Θεού είναι πλούσια, ώστε να καλεί ακόμη και σήμερα αμαρτωλούς ανθρώπους σε μετάνοια και να  τους κάνει ένα κανάλι ευλογίας.

Ωστόσο, η χάρη του Θεού δεν είναι το υποκατάστατο της δικής μας αδιαφορίας ή της δικής μας πλημμελούς συμπεριφοράς σε σχέση με τις αλήθειες που μας έγιναν γνωστές. Η χάρη Του δεν δίνεται για να μπορούμε να αμαρτάνουμε «λίγο πιο άνετα», χωρίς να φοβόμαστε μην όλα χαθούν. Η χάρη του Θεού δεν προσφέρεται για να σκεπάζει διαρκώς όσα εμείς αποτυγχάνουμε να κάνουμε (κι όμως, πόσο ακούραστα ο Θεός το κάνει, αλλά με ποιο κόστος και πόσες απώλειες για μας και τους άλλους)!

Η χάρη του Θεού μάς παρέχεται για να γνωρίσουμε, να πιστέψουμε και να εκτελέσουμε όσα ο Θεός επιθυμεί στη ζωή μας. Μας δίνεται για να επιλέξουμε το καλό και ν’ απορρίψουμε το κακό. Για να αρνηθούμε το ψέμα, τις κοσμικές επιθυμίες, την ασέβεια και να ζήσουμε με σωφροσύνη, δικαιοσύνη και ευσέβεια στον παρόντα αιώνα. (Τίτος 2:12) Και όχι μάλλον αυτό που συνηθίζουν πολλοί αδιάφοροι άνθρωποι ή χλιαροί χριστιανοί: πείθονται στο ψέμα, υιοθετούν κοσμικές επιθυμίες, επικροτούν την ασέβεια και την αδικία. Κατά βάθος νομίζουν ότι η χάρη του Θεού είναι εκεί για να συγχωρεί και να σκεπάζει όσα λάθη, ανοησίες και παραπτώματα έπρεπε οι ίδιοι εξαρχής να είχαν απορρίψει με τη δύναμή της.

«Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε» (Ιωάννης 13:17). Η χάρη του Θεού είναι αρκετή για να γνωρίσουμε και να κάνουμε αυτά που ο Θεός μάς ζητά στην κάθε μας μέρα μέσα σ’ έναν παράλογο και ταραγμένο κόσμο και να είμαστε μακάριοι.

 

Και τι απέγιναν όλες οι ευεργεσίες Του;

«Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο· και κάθε τι που είναι μέσα μου, το όνομά του το άγιο. Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο, και μη ξεχνάς όλες τις ευεργεσίες του». Ψαλμός 103:1-2.

Είναι ανθρώπινη συνήθεια, ή και αδυναμία, να ξεχνά το χθες και να επικεντρώνεται στο σήμερα. Μπορεί αυτό να είναι απαραίτητο για να προχωρούμε μπροστά και να μη μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου καλό όταν ξεχνάμε ευεργεσίες και καλοσύνες της οικογένειάς μας, των φίλων μας, του Θεού του ίδιου, επειδή αυτό που ζούμε τώρα μας έχει απορροφήσει.

Ο Δαβίδ στον Ψαλμό αυτό φαίνεται να υπενθυμίζει επιτακτικά στην ψυχή του ότι είναι ανάγκη να θυμάται τις ευεργεσίες του Θεού. Για να ευλογήσεις τον Θεό και να αποδώσεις τιμή στο άγιο όνομά Του, θα πρέπει να κοιτάς όχι μόνο το τώρα- το οποίο μπορεί να είναι καλό αλλά μπορεί να είναι και θλιβερό-, αλλά και το χθες.

Συμβαίνει συχνά να μας πνίγει η καθημερινότητα, τα προβλήματα και οι δοκιμασίες να διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε την πρόνοια του Θεού για μας στο παρελθόν. Δεν υπήρχαν, άραγε, επεμβάσεις και λύσεις που μας έδωσε σε διάφορα ζητήματά μας; Σίγουρα, υπήρχαν! Αλλά πώς να ευχαριστήσεις για παράδειγμα για τη δουλειά που βρήκες, για το παιδί που γέννησες, για την επέμβασή Του σε κάποιο ζήτημά σου, εφόσον και πάλι σήμερα είσαι πνιγμένος από άλλα αδιέξοδα και προβλήματα;

Προσευχόμενος στον Θεό, παρακάλεσέ Τον να ενεργήσει στα ζητήματά σου. Αλλά θυμήσου, όσο απογοητευμένος/η κι αν είσαι, να Τον ευχαριστήσεις για τις ευεργεσίες που σου έγιναν στο παρελθόν. Ανακάλεσέ τες στη μνήμη σου. Θυμήσου πόσο σημαντικές ήταν τότε οι λύσεις που σου δόθηκαν! Ανανέωσε την ευγνωμοσύνη σου στον Θεό γι’ αυτές. Πες Του πάλι πόσο πολύτιμο ήταν τότε αυτό που έκανε, και το άλλο αργότερα, και το άλλο...  Θα δεις ότι δεν θα νιώθεις πλέον ξεχασμένος από τον Θεό, αλλά η ειρήνη και η επιβεβαίωση ότι και πάλι θα ενεργήσει θα πλημυρίσουν την ψυχή σου.  

Είτε θάλλεις είτε έχεις ξεραθεί σαν το χορτάρι, είσαι το παιδί Του

 

Όταν περνάς δύσκολα είναι πολύ εύκολο να γίνεις στόχος των επιθέσεων του Σατανά. Σκέψου ότι αυτό που θα προσπαθήσει να κάνει μαζί σου είναι να σου αφαιρέσει, μεταξύ άλλων, την ισορροπημένη ματιά που ο Θεός θέλει να σου χαρίσει στη ζωή σου.

Από τη μία πλευρά, ο εχθρός μπορεί να σε σπρώξει στην απελπισία και την κατάθλιψη. Όταν ψιθυρίζει διαρκώς στο αυτί σου : «Αυτή είναι η ζωή. Αυτό σου αξίζει. Τι περιμένεις, τώρα, ποιος Θεός; Αν ήταν, θα είχε ενεργήσει….» σε σπρώχνει στην αφαίρεση κάθε ελπίδας και πίστης σ’ Αυτόν. Έτσι, γιγαντώνεται μέσα σου η παραίτηση και η μιζέρια. Δεν μένουν κάποτε ούτε καν δυνάμεις για να προσευχηθείς.

Από την άλλη, μπορεί να ψιθυρίζει στο αυτί σου ότι θα έπρεπε να είχες μεγαλύτερη πίστη, ακόμη και να χαίρεσαι στις θλίψεις σου. Θα όφειλες να μην κλονίζεσαι στις δοκιμασίες. Μα, τι είδους χριστιανός είσαι; Πού είναι ο Κύριος σου;

Η σύγχυση και η ενοχή μπορεί να σε φθείρουν, μέχρι να καταλάβεις ότι η πνευματική ζωή έχει πολλές πλευρές. Έχει ώρες ξεραΐλας και ώρες δροσιάς. Περιόδους δυνάμεως αλλά και αδυναμίας. «Οι ημέρες μου παρέρχονται σαν σκιά, και εγώ ξεράθηκα σαν το χορτάρι» (Ψαλμός 102:11) μπορεί να είναι μια κατάσταση στην οποία θα βρεθείς. Αποδέξου αυτήν την πραγματικότητα. Ανήκει στη φύση της γήινης και φθαρτής ζωής από την οποία όλοι θα περάσουμε και έχει να κάνει με το χοϊκό σώμα που κουβαλάμε, ανεξάρτητα από το βαθμό της αγάπης και της εμπιστοσύνης που έχουμε στον Θεό.

Επίσης, μπορεί να σου πουν ή να διαβάσεις στη Γραφή σου: «Ευλογημένος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίδα. Επειδή, θα είναι σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα νερά, που απλώνει τις ρίζες του κοντά στον ποταμό, και δεν θα δει όταν έρχεται το καύμα, αλλά το φύλλο του θα θάλλει· και δεν θα μεριμνήσει στη χρονιά τής ανομβρίας ούτε θα παύσει από το να κάνει καρπό» (Ιερεμίας 17:7-8). Και εσύ ν’ αναρωτηθείς γιατί δεν θάλλεις, αλλά νιώθεις ξερός και έρημος;

Στην πνευματική ζωή ισχύουν και τα δύο. Η απογοήτευση και η στέρηση, η δύναμη και η αφθονία Και καθώς συχνά εναλλάσσονται, με συνδετικό κρίκο τη χάρη και την αγάπη του Θεού, ας τα αποδεχτούμε και ας κρατήσουμε την ισορροπημένη ματιά Του. Ας μην επιτρέψουμε στον εχθρό να μας ταλαιπωρήσει με τα είσαι, δεν είσαι, θα έπρεπε να είσαι, και τώρα … κοίτα τελικά που είσαι! Είσαι παιδί του Θεού, είτε θάλλεις είτε έχεις ξεραθεί σαν το χορτάρι.

Αν ήταν η ψυχή σου στον τόπο της ψυχής μου

Μάλλον όλοι έχουμε γίνει άθλιοι παρηγορητές προσπαθώντας να «βοηθήσουμε» τους γύρω μας, να δικαιώσουμε τον Θεό, να ελέγξουμε κάποιον που δεν συλλογίζεται σωστά ή να «επαναφέρουμε» κάποιον που αποκάνει.  Αλλά πόσο δύσκολο μας φαίνεται όταν εμείς οι ίδιοι βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Τότε μαθαίνουμε ότι το κλειστό στόμα ή το διακριτικό κούνημα του κεφαλιού που σημαίνει «σε νιώθω» είναι ανακούφιση και βάλσαμο στην κουρασμένη ψυχή.

Το διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας βρέθηκε στο νοσοκομείο για κάποιο χειρουργείο είχα γίνει λάστιχο. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, στη δουλειά, αλλά και να φέρω εις πέρας τις εξωτερικές και οικιακές εργασίες με σχεδόν ελάχιστη βοήθεια. Επιπλέον, όλα δυσχέραναν και παρατείνονταν λόγω των συνθηκών της πανδημίας. Η σωματική κούραση άρχισε να δίνει τη θέση της στην ψυχολογική. Ξέροντας ότι είχαμε μπροστά μας πολύ δρόμο ήμουν σε πλήρη απόγνωση όταν με πήρε τηλέφωνο μια χριστιανή για να μάθει  νέα μας. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μοιραστώ τις αγωνίες μου, από την άλλη πλευρά βομβαρδιζόμουν με εδάφια και μπόλικη θεολογία. Το άτομο δεν άκουγε καν τι έλεγα, τι ένιωθα, τι είχα ανάγκη. Αναγκάστηκα να ακούσω εδάφια της Γραφής που «κούμπωναν» στα ερωτηματικά και τις ανησυχίες μου, και ήταν τότε που θυμήθηκα πόσες φορές είχα παίξει εγώ αυτόν τον ρόλο. Θέλοντας να παρηγορήσω, να τονίσω τη θέση του χριστιανού, ή να δικαιώσω τον Θεό που πάντα ξέρει τι κάνει με τις ζωές μας, είχα γίνει άθελά μου άθλιος παρηγορητής. Τώρα ήταν η σειρά μου να τ’ ακούσω και πάλι καλά, τα άκουσα με ταπείνωση, γιατί είχα από άλλα γεγονότα πάρει το μάθημά μου.  

Δίκαια ο Ιώβ είχε πει στους φίλους του που τον παρηγορούσαν: «Έχω ακούσει πολλά τέτοια· άθλιοι παρηγορητές είστε όλοι.  Έχουν τέλος οι ματαιολογίες; Ή, ποιος σε ενθαρρύνει στο να απαντάς; Κι εγώ μπορούσα να μιλήσω όπως εσείς· αν ήταν η ψυχή σας στον τόπο τής ψυχής μου…». Ιώβ 16:1-4.

Λοιπόν, αν ήταν η ψυχή μας στον τόπο της ψυχής που βρίσκεται ο άλλος τώρα, θα θέλαμε να ακούσουμε αυτά τα οποία εμείς του λέμε; Κι αν όντως πρέπει να ειπωθούν, τα λόγια μας έχουν μια καλή θεολογία που βαραίνει την ψυχή, χωρίς να  θεραπεύει, ή έχουν τη συμπόνια, το έλεος και την κατανόηση που είχε ο Χριστός; 

 

Μην τα περιμένεις όλα από τον Κύριο

 

Πόσο πολλές φορές είμαστε παγιδευμένοι σε μια λάθος αντίληψη των τρόπων που ο Θεός θέλει να καλύψει τις ανάγκες μας ή να μας ευλογήσει στη ζωή μας. Ο Ηλίας ο προφήτης ήταν άνθρωπος πίστης, θάρρους και δυνάμεως. Ωστόσο, όταν μια συνεχιζόμενη ανομβρία έπληξε για πάνω από τρία χρόνια τη γη, εμπιστεύτηκε τον λόγο του Θεού που τον έστειλε να βρει καταφύγιο στον χείμαρρο Χερίθ. Από κει έπινε νερό και εκεί οι κόρακες τού έφεραν κρέας και ψωμί πρωί και βράδυ, χωρίς να τα τρώνε, κάτω από την προσταγή του Κυρίου.

Όταν ο χείμαρρος ξεράθηκε, ήταν πάλι ο Κύριος που ανέλαβε να κατευθύνει τον προφήτη Του, δίνοντάς τη δική Του λύση στο πρόβλημα της επιβίωσής του. Η νέα οδηγία ήταν εντελώς διαφορετική από την πρώτη, σε σημείο που θα μπορούσε να προκαλέσει την αμφισβήτηση, ακόμη και την άρνηση του προφήτη. Να πάει στα Σαρεπτά της Σιδώνας, σε μια ξένη ειδωλολατρική γη, και να ζητήσει ο ίδιος βοήθεια και ελεημοσύνη από μια εθνική γυναίκα που στο κάτω-κάτω ήταν και πάμφτωχη. Μα, τι είδους παιδί του Θεού ήταν αυτό, για να μιλήσουμε με όρους που καταλαβαίνουμε εμείς σήμερα, και πόσο ντροπιαστικό να ζητά κάλυψη των αναγκών του από μια άγνωστη αλλόθρησκη που ζούσε μέσα στη μίζερη φτώχεια της;

Εντούτοις, φαίνεται ότι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πιο απλοί και υπάκουοι άνθρωποι στη φωνή του Θεού από πολλούς σημερινούς χριστιανούς, παραγεμισμένους το κεφάλι με εδάφια, θεολογικές απόψεις, θρησκευτικές εμμονές, ή και ξεροκεφαλιά.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δείγμα μεγάλης πίστης να βγεις από την «τρύπα» σου, εκεί που ο Θεός σε έχει περιθάλψει για καιρό με αγάπη, χωρίς να εκτίθεσαι, χωρίς να πολυαγωνιάς, χωρίς να ζητιανεύεις βοήθεια. Χρειάζεται δύναμη και εμπιστοσύνη στον ζωντανό Θεό να σηκωθείς και να πας να βρεις «τη χήρα γυναίκα στα Σαρεπτά», την εθνικά και θρησκευτικά ξένη από σένα και να της ζητήσεις να σε τρέφει!

Ίσως χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι ο Θεός φροντίζει και θα σε φροντίζει πάντα. Αλλά πρέπει να μπορείς να καταλαβαίνεις με ποιο τρόπο θέλει να το κάνει κάθε φορά. Γιατί συμβαίνει συχνά να Του υποδεικνύουμε έμμεσα τον τρόπο που εμείς προτιμάμε και που είμαστε διατεθειμένοι να ακολουθήσουμε.

" Και αφού σηκώθηκε, πήγε στα Σαρεπτά ". Β' Βασιλέων 17:10.