Αυτό που πραγματικά αξίζει δεν το χάνεις

Τι έχει πραγματικά αξία για σένα; Για να απαντήσεις την ερώτηση πρέπει να σκεφτείς τι δεν θέλεις να χάσεις. Ή μια και η σημερινή ημέρα της 25^ης Μαρτίου μάς το θυμίζει, πόσες θυσίες είσαι έτοιμος να κάνεις για να αποκτήσεις το πολυπόθητο αγαθό σου, καταβάλλοντας το όποιο κόστος; 

Αδιαμφισβήτητο : Αυτό που δεν θέλουμε να χάσουμε, το έχουμε ψηλά. Σ’ αυτό δίνουμε αλλά και δινόμαστε. Δεν το διαπραγματευόμαστε, δεν αφήνουμε να μας το πάρουν, δεν το ξεχνάμε. Μ’ αυτό θα ασχοληθούμε ακόμη κι όταν ο χρόνος μας είναι ελάχιστος, όσο κουρασμένοι κι αν είμαστε, όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες. Και όταν δεν έχουμε λύσεις ή πόρους, πάλι εκεί θα είναι το μυαλό μας και η καρδιά μας.

Γι’ αυτούς ή γι’ αυτά που αγαπάμε, θα προσπαθούμε και θα αγωνιζόμαστε πάντα, διότι δίνουμε αξία -συνεπώς, ενέργεια και χρόνο-, σε ό,τι θεωρούμε πολύτιμο.

Λοιπόν, ξέρω ότι έχω πραγματική αξία για κάποιον όταν αυτός μού δίνει από τον χρόνο ή τη φροντίδα του, όχι περιστασιακά, ούτε αποσπασματικά. Επίσης, αντιλαμβάνομαι ότι για μένα έχει αξία ένα πρόσωπο -συμπεριλαμβανομένου του Θεού- στο οποίο δίνω χρόνο και ενέργεια, ακόμη και όταν οι δυνατότητές μου είναι μικρές.

" Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας " (Λουκάς 12:34). 

Σε ποιον ή τι αφιερώνετε πραγματικά τον χρόνο σας, τους πόρους, την ενέργειά σας;

Ποιον ή τι δεν θέλετε να χάσετε από τη ζωή σας;

Αυτό έχει πραγματική αξία για σας.

 

 

 

Πριν σκεφτείς τον πόλεμο, σκέψου τις σχέσεις σου

 

Και ποιος δεν αισθάνεται σοκαρισμένος από την τραγωδία που παίζεται μπροστά στα μάτια μας λόγω του πολέμου; Από όποια πλευρά και αν σταθείς, νιώθεις ανείπωτη θλίψη, απορία, ακόμη και εξέγερση. Δεν είναι δυνατόν, λες, αυτά που ακούγαμε από τους παλιότερους και διαβάζαμε στα βιβλία της ιστορίας να διαδραματίζονται πάλι μπροστά μας και να μη ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει το μέλλον.

Ωστόσο, νιώθω ότι ο πόλεμος είναι αρκετά μακριά μου, και εκτός από λίγη ανθρωπιστική βοήθεια και ένθερμη προσευχή, δεν μπορώ να κάνω περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να μην προβληματιστώ, ώστε να διορθωθώ, για ό,τι συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου. Γιατί εφόσον θέλω να κάνω κριτική για τον πόλεμο, τις συγκρούσεις, τις αδικίες, το αυθαίρετο «δίκαιο» του όποιου δυνατού, τα συμφέροντα, τη διπλή γλώσσα της διπλωματίας –ή της υποκρισίας- και τόσα άλλα ακόμη, πρέπει ταυτόχρονα να αναγνωρίσω ότι αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση είναι αποκαλυπτική των γενικότερων σχέσεων που διέπουν την κοινωνία μας, τις οικογένειές μας, τις φιλίες μας, τις συνεργασίες μας, τις εκκλησίες μας!

Φαντασιαζόμαστε έναν κόσμο μάλλον ειρηνικό, ανεκτικό, με προσφορά και επιείκεια, με κανόνες δικαίου, αξιοπρέπεια και ήθος. Στην ουσία αποτελούμε έναν κόσμο ατομικιστικών πλασμάτων, ασυμβίβαστων, όλο και περισσότερο επικεντρωμένων στα θέλω και στις ανάγκες μας, με ναρκισσιστικές ή επιθετικές διαθέσεις όταν διακυβεύονται τα δικά μας «όρια» και συμφέροντα.

Η καθημερινή πραγματικότητά αντικατοπτρίζει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων που αργά διαμορφώνουμε γύρω μας όλοι μας. Ο Θεός έξω από το προσκήνιο. Ο αληθινός σεβασμός στο πρόσωπό Του και στις δίκαιες αρχές Του έξω από τις καρδιές των και τις διευθετήσεις μας. Στο επίκεντρο, γιατί όχι, η διπλή γλώσσα και το ψεύδος. Η προσωπική αλήθεια του καθενός, με τα συμφέροντα και τις δικαιολογίες μας, για να μπορούμε να τα ικανοποιούμε. Από θεωρία «διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο» (Ματθαίος 23:24). Βλέπουμε καλύτερα το ξυλαράκι που είναι στο μάτι τού αδελφού μας, ενώ το δοκάρι που είναι μέσα στο δικό μας μάτι δεν το παρατηρούμε (Ματθαίος 7:3).

Κλείνοντας, πριν σκεφτείς τον πόλεμο, σκέψου τις σχέσεις σου. Στις έσχατες μέρες που οι καιροί θα είναι κακοί, «οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, συκοφάντες, ακρατείς, άγριοι, αφιλάγαθοι, προδότες, προπετείς, τυφλωμένοι από εγωισμό, περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι, ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της…» (Β΄Τιμόθεο 3:2-5). Αν είμαστε ειλικρινείς, πολλοί θα αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας εδώ μέσα.

 

 

Η σημασία των μικρών στιγμών αφιέρωσης

 

Ποιος κοιτάζει τις μικρές στιγμές της καθημερινότητάς μας; Αυτές κατά τις οποίες καλούμαστε να πάρουμε θέση, να προκρίνουμε ή ν’ αφήσουμε πράγματα. Μάλλον αυτές οι μικρές στιγμές δεν ενδιαφέρουν και πολύ κανέναν. Στο κάτω-κάτω ένας αναγνωρίσιμος χριστιανός ή ένας επιτυχημένος εργάτης του Θεού δεν έχουν πάντα ανάγκη να αποδείξουν την αξία της πίστης τους. Ιδιαίτερα αν κάποιος έχει μια (πνευματική) θέση εξουσίας και ευθύνης, μπορεί -στη σημερινή εποχή του φαίνεσθαι- να περνιέται αυτόματα πιστός και αφιερωμένος.

Ωστόσο, «δεν υπάρχει κάτι κρυφό, που δεν θα φανερωθεί· ούτε έγινε κάτι στα κρυφά, που δεν θάρθει στο φανερό» (Μάρκος 4:22). Αυτό αφορά τόσο όσους χριστιανούς πιστώθηκαν αναγνώριση και τιμή χωρίς να το αξίζουν όσο και εκείνους που έμειναν πιστοί στον Κύριο μέσα στην αφανή καθημερινότητά τους.

Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που τα πάντα βγαίνουν στο φως. Μαζί μ’ αυτά και η ανάλογη ανταμοιβή από τον Θεό. Ο Δανιήλ είναι πρότυπο πιστού ανθρώπου που παίρνει τις αποφάσεις του μόνος του, όταν κανείς δεν βλέπει, όταν κανείς δεν ξέρει, όταν κανείς δεν ασχολείται, μέσα σε ένα καθεστώς ανασφάλειας και προκλήσεων κατά τη διάρκεια της ισραηλιτικής αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα.

Αυτό κρύβει μια μεγάλη αλήθεια: είναι αυτά που λέμε στον εαυτό μας μόνοι μας, είναι αυτά που σκεφτόμαστε και απευθύνουμε στον Θεό στις μικρές ή άχαρες στιγμές της ζωής μας που φανερώνουν ποιοι πραγματικά είμαστε και τι είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε στον Θεό όταν είναι αμφίβολο ότι κάποιος θα μας ανταμείψει. Όμως, η Γραφή μάς βεβαιώνει ότι ο Πατέρας μας που βλέπει στον κρυφό χώρο, θα μας ανταποδώσει στα φανερά (Ματθαίος 6:6). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγάλοι άντρες και γυναίκες της πίστης ήταν αυτοί που σε ανύποπτες καθημερινές στιγμές, σε ώρες διλλημάτων ή τραγικής συγκυρίας, πήραν σοβαρότατες αποφάσεις υψηλού ρίσκου για τους ίδιους και το περιβάλλον τους.

Ο Θεός ξέρει να μας ευλογεί όταν η υπακοή μας, η παραίτηση και η συμμόρφωση στο θέλημά Του έχει προηγηθεί σε κρίσιμες ώρες. Λοιπόν, είναι οι μικρές μας στιγμές που κάνουν το μέλλον μας σπουδαίο. Τέλος, ίσως  να είναι ένα μεγάλο κόστος μιας βαρύνουσας σημασίας απόφασης για μας τους ίδιους που αποκαλύπτει την πρόθεσή μας να ακολουθήσουμε -με ή χωρίς- τον Κύριο μας μόνο.

Εσάς τις σας συμβαίνει;

 

Καθώς τυχαίνει να ξαναζώ μια «νοσοκομειακή εμπειρία» και καθώς κοιτάζω ταυτόχρονα εικόνες από τη βάναυση ανθρωπιστική κρίση, την προσφυγιά και τον πόλεμο, παρατηρώ το εξής: στις κοινές επώδυνες και  τραγικές εμπειρίες, όταν ο ασφαλής εαυτός μας και η ιδιωτικότητα μας καταντούν ευάλωτοι και γκρεμίζονται, τότε αναπόφευκτα παρατάμε όλες μας τις μάσκες! Το φαίνεσθαι και η υποκρισία, η επιτήδευση και η προβολή χάνουν την αξία τους. Μέσα σε λίγο χρόνο έχει ανοιχτεί γέφυρα επικοινωνίας, εξομολογήσεων και αλληλοβοήθειας. Δεν χρειάζεται καν χρόνος για να μάθουμε τη ζωή του άλλου. Μοιραζόμαστε πράγματα που  μας συμβαίνουν, δείχνουμε αλληλεγγύη, συνεπώς, κοινοί φόβοι και αδυναμίες, καθώς ελπίδα και στήριξη, μας ενθαρρύνουν στον αγώνα μας.

Καμιά αμφιβολία: η θλίψη, τα προβλήματα, οι ασθένειες, οι τραγωδίες συνδέουν τους ανθρώπους. Όμως, αν και η εκκλησία είναι μια σύναξη αδύναμων και αμαρτωλών ανθρώπων με προβλήματα, που βρισκόμαστε εκεί για να γιατρευτούμε και να βοηθήσουμε τους διπλανούς τους, οι περισσότεροι φορούμε μάσκες. Πολύ συχνά κρύβουμε τις κακές έξεις μας, τους φόβους και τα βάσανά μας. Όσο η εποχή προοδεύει και απαιτεί τελειότητα, επιτυχία, αναγνώριση, τόσο περισσότερο εμείς «οι ασθενείς» κρυβόμαστε. Καμουφλάρουμε την προσωπική μας ζωή, σκεπάζουμε τα ελαττώματα των παιδιών μας, αποκρύβουμε τους «βομβαρδισμούς» που συμβαίνουν στο σπίτι μας, για να μη σχολιαζόμαστε. Φοράμε τον μανδύα της πνευματικότητας και επιλέγουμε μισο-ψεύτικες δικαιολογίες και αξιοπρεπή απόσταση. Άραγε, έχουμε το θάρρος να εξομολογηθούμε τα πταίσματά μας σε άλλους; Αντέχουμε έναν υγιή έλεγχο και την υπηρεσία της συμπονετικής και όχι της κριτικής εκκλησίας;  

Νομίζω ότι οι δύσκολες συνθήκες που όλοι περνάμε θα πρέπει να μας κάνουν πιο ταπεινούς. Θα ήταν θεραπευτικό να καθόμασταν δίπλα σε κάποιον στην εκκλησία και να τον ρωτούσαμε ευθέως: «Εσείς, από τι πάσχετε σήμερα; Σας απασχολεί κάτι; Μήπως χρειάζεστε βοήθεια; Ξέρετε, εγώ βρίσκομαι σ’ αυτήν την κατάσταση». Μπορεί να έφερνε κάποιους σε αμηχανία, αν και δεν είμαστε γενικά άγνωστοι μεταξύ μας. Ωστόσο, θα άνοιγε μια ρωγμή στον τοίχο της υποκρισίας και του φόβου μας στην έκθεση. Σίγουρα όμως, θα έβρισκε μια δίοδο επικοινωνίας στην πονεμένη καρδιά μας. Σε τελική ανάλυση, όλοι έχουμε προβλήματα και χρειαζόμαστε κατανόηση και στήριξη από τους αδελφούς μας.

«Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε». Ιάκωβος 5:16.