1 ' minute chrono

Η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού είναι η εκκωφαντική απάντηση του Θεού σε αιώνες σκότους, αταξίας και αναζήτησης. Ο αναστημένος Χριστός εξακολουθεί να είναι και σήμερα η τελική απάντηση για κάθε άνθρωπο που αναζητά να βρει τον δρόμο της ζωής, την αλήθεια και την αγάπη.

Όπου κι αν ψάχνεις, σ' Αυτόν γυρίζεις όταν θέλεις να ζήσεις πραγματικά.

« Και όταν τον είδα, έπεσα κοντά στα πόδια του σαν νεκρός· και έβαλε επάνω μου το δεξί του χέρι, λέγοντας: Μη φοβάσαι· εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος, κι αυτός που ζει, και έγινα νεκρός· και δες, είμαι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδιά τού άδη και του θανάτου ». Αποκάλυψη 1:17-18.

 

 

Σε έχει ανάγκη, όπως εσύ Τον έχεις ανάγκη

 

Αν έχεις ανάγκη τον Κύριο, αν ζητάς τη βοήθειά Του και χρειάζεσαι λύση-λύσεις, με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι ο Θεός θα απαντήσει στα αιτήματά σου; Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο Θεός θα χρησιμοποιήσει ανθρώπους. Αν και είναι βέβαιο ότι μπορεί να κάνει πράγματα εντελώς μόνος Του (π.χ. να θεραπεύσει μια ασθένεια, να επηρεάσει βουλήσεις και αποφάσεις ανθρώπων), ωστόσο, μέσα σε έναν κόσμο λογικό και εύτακτο, που αποτελείται από ανθρώπινα όντα, είμαστε εμείς οι άνθρωποι που καλούμαστε να ενεργήσουμε.

Αν λοιπόν έχεις ανάγκη από οτιδήποτε, πιθανόν θα προσευχηθείς, θα ζητήσεις βοήθεια και θα περιμένεις ποιος/ ποιοι άνθρωποι θα πουν τελικά ναι στον Θεό και θα σε συνδράμουν.

Όταν ο Χριστός χρειάστηκε ένα γαϊδουράκι για την είσοδό Του στην πόλη της Ιερουσαλήμ πριν τη γιορτή του Πάσχα, έστειλε τους μαθητές Του και το έφεραν. Αυτό που ο Χριστός χρειάστηκε, προκειμένου να μπει σαν ταπεινός και πράος Βασιλιάς στα Ιεροσόλυμα και να εκπληρωθεί μια προφητεία, το έλαβε, γιατί κάποιος το πρόσφερε. Ειδικά τις μέρες του Πάσχα, θυμόμαστε ότι κάποιος έδωσε το ζώο του, άλλοι το σπίτι τους για φαγητό και ξεκούραση, άλλος ζήτησε την άδεια της ταφής, κάποιος πρόσφερε τον αχρησιμοποίητο τάφο του, άλλες τα αρώματα… Κανείς δεν αρκέστηκε στη συμπόνια, την προσευχή, την κατανόηση, το «πόσο λυπάμαι…»!

Η ζωντανή πίστη στον Θεό, πρέπει να έχει ζωντανά έργα προσφοράς σ’ Αυτόν και στα πλάσματά Του. Ας είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι για κάθε έργο αγαθό στην καθημερινότητά μας. Ο Θεός όταν έχει «ανάγκη» από κάτι, δεν το χρειάζεται για τον εαυτό Του, αλλά το έχει ανάγκη για το έργο της Βασιλείας Του που περικλείει όλους τους ανθρώπους, μαζί με σένα και μένα. Ας μην είναι η πίστη μας αφαιρετική, διανοητική, εφησυχασμένη στην πεποίθηση ότι ο Θεός θα φροντίσει. Εμείς καλούμαστε πρωτίστως να φροντίσουμε όλα αυτά τα έργα που ο Θεός έχει ήδη ετοιμάσει να κάνουμε για τα πλάσματά Του, άρα, γι’ Αυτόν.

«Πηγαίνετε στην κωμόπολη, που είναι απέναντί σας· κι αμέσως θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο, και μαζί του ένα πουλαράκι· λύστε τα, και φέρτε τα σε μένα. Και αν κάποιος σας πει κάτι, θα πείτε, ότι ο Κύριος τα έχει ανάγκη· και θα τα στείλει αμέσως». Ματθαίος 21:2-3.

(Φωτογραφία : British Library -Catalogue of Illuminated Manusripts)

Διακονούμε τις ψυχές ή υπηρετούμε τις διακονίες;

Υπήρχαν πάντα δύο κατηγορίες ανθρώπων μεταξύ των υπηρετών του Θεού. Είναι εκείνοι που αγαπούν μάλλον τη διακονία και εκείνοι που αγαπούν με την καρδιά τους τα άτομα που διακονούν.

Πάρα πολλοί Φαρισαίοι και γραμματείς, νομοδιδάσκαλοι και ιερείς, καθώς και ψευδοπροφήτες και ψευδοαπόστολοι, ενέπιπταν στην πρώτη κατηγορία. Έκαναν τα πάντα για να μη χάσουν τη θέση τους και καρπώνονταν τα οφέλη που προέρχονταν απ’ αυτήν. Ήθελαν με κάθε μέσο να είναι στο προσκήνιο και να συμμετέχουν στις εξελίξεις. Μπορεί ακόμη και εις βάρος των ψυχών ή του Λόγου του Θεού. 

Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν εκείνοι που αγαπούσαν τα άτομα τα οποία διακονούσαν. Συχνά έχαναν και ζημιώνονταν, γιατί όταν υπηρετείς τους ανθρώπους, πάντα χάνεις κομμάτι του εαυτού σου που τους το δίνεις. Συγκεκριμένα, το δίνεις προσωπικά σ’ αυτούς, στις ανάγκες τους, και όχι στη διακονία.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα: όταν ανοίγουμε την εκκλησία για να διακονηθούν οι ψυχές, όταν παίζουμε μουσική για να ψάλλουν οι ψυχές, όταν κηρύττουμε για να οικοδομηθούν οι ψυχές, αλλά αμελούμε, μαζί μ’ αυτό, να προσεγγίσουμε και να ρωτήσουμε τι κάνουν αυτές οι ψυχές. Μέσα στο τρέξιμο της παραγωγικής υπηρεσίας και των πολλών δραστηριοτήτων ξεχνάμε συχνά σαν τη Μάρθα να αφουγκραστούμε τα λόγια που οι άλλοι έχουν να μας πουν.  Αν σκεφτούμε πόσο χρόνο δίνουμε για να τρέξουμε τη διεκπεραίωση των διακονιών μας ο καθένας και πόσο χρόνο σπαταλάμε για την προσέγγιση των ατόμων που υπηρετούμε με τις διακονίες μας, ίσως μπορέσουμε να αλλάξουμε καλύτερα τον προσανατολισμό μας, στρέφοντάς τον προς τους ανθρώπους παρά προς τις διακονίες.    

« […] ο επικείμενος αγώνας καθημερινά, η μέριμνα όλων των εκκλησιών. Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» Β΄Κορινθίους 11:29.

Κάποιο πολύτιμο μύρο μας ξοδέψαμε για τον Κύριο

Όταν διαβάζουμε τα Ευαγγέλια μάς συνεπαίρνει η αγάπη του Χριστού. Ο Κύριος πάντα έδινε από τον πλούτο Του. Ποτέ δεν ήταν τόσο κουρασμένος, ώστε να μη βοηθήσει. Ποτέ τόσο απασχολημένος, ώστε να ξεχάσει ή να μην ικανοποιήσει τις πνευματικές ή φυσικές ανάγκες των ανθρώπων.

Η μεγάλη πλειοψηφία λάμβανε απ’ Αυτόν θεραπεία, συγχώρεση, φαγητό και διέξοδο στα αδιέξοδά της, ενώ, αντιστρόφως, λίγοι έδιναν στον Χριστό. Υπήρχαν κάποιες γυναίκες που Τον υπηρετούσαν από τα υπάρχοντά τους. Άλλες παρείχαν φαγητό και φιλοξενία, ενώ άτομα με θέση και αξία, αλλά και ταπεινότερα, άνοιγαν το σπίτι τους για να Τον υποδεχτούν και να Τον ακούσουν.

Η γυναίκα εκείνη που βρέθηκε σε κάποιο σπίτι που ο Χριστός καθόταν και έσπασε το αλάβαστρό της, γεμάτο από καθαρό μύρο νάρδου, θέλησε να Του δώσει ό,τι πιο πολύτιμο και ακριβό διέθετε. Λοιπόν, είναι εκείνη που έδωσε στον Γιο του Θεού! Σίγουρα, δεν είναι εκείνη που Του έδωσε πρώτη, γιατί ο Χριστός πρόσφερε πρώτος στην κάθε ψυχή συγχώρεση, παρηγοριά, και ελπίδα. Ωστόσο, η γυναίκα έδωσε αφειδώς στον Σωτήρα κάτι που Εκείνος δεν της ζήτησε. Με μια κίνηση αγάπης και ταπείνωσης περιέχυσε το μύρο πάνω Του, ενώ διάφοροι παριστάμενοι έκριναν λάθος για ακόμη μια φορά. Η  «πνευματική» λογική τους έβρισκε ως περιττή σπατάλη την απώλεια ενός τόσο πολύτιμου και δυσεύρετου αγαθού που θα μπορούσε να είχε πουληθεί, προκειμένου να καλυφτούν οι ανάγκες φτωχών ανθρώπων.

«Γιατί αυτή η απώλεια του μύρου; Προς τι αυτή η σπατάλη;» (Μάρκος 14:4, Ματθαίος 26:8), είναι ερωτήσεις που ακόμη και σήμερα πολλοί μπορεί να κάνουν σε εσένα -ή μέσα τους- όταν βλέπουν τη ζωή σου. Υπήρξαν πράγματα που έδωσες, για τα οποία ξόδεψες και ξοδεύτηκες. Αρκετοί ίσως να σκέφτονται –ή εσύ να σκέφτεσαι- ότι δεν χρειαζόταν τόση προσφορά για πράγματα που σε τελική ανάλυση κανείς δεν στα ζήτησε. Δεν πειράζει. Ό,τι μπορούσες το έκανες για τον Κύριο! Τη «ζημιά» σου, ο Θεός δεν τη βλέπει σαν τέτοια. Αντίθετα, βλέπει ότι από αγάπη ξόδεψες πολύτιμο μύρο, το οποίο θα μπορούσες να είχες  κρατήσει για τον εαυτό σου. Λοιπόν, ακόμη κι αν όλοι το ξεχάσουν, ο Κύριος δεν θα το ξεχάσει ποτέ αυτό.

 

Το κλειδί μιας επιτυχημένης χριστιανικής ζωής

 

1 ' minute chrono 

«Μη θυμάστε τα προγενέστερα, και μη συλλογίζεστε τα παλιά. Δέστε, εγώ θα κάνω ένα νέο πράγμα· τώρα θα ανατείλει· δεν θα το γνωρίσετε; Θα κάνω, σίγουρα, έναν δρόμο μέσα στην έρημο, ποταμούς μέσα στην άνυδρη γη». Ησαΐας 43: 18-19.

Μπορούμε να σκεφτούμε μια νικηφόρα χριστιανή ζωή μόνο όταν κάθε φορά που πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε και συνεχίζουμε πιο κάτω. Μπορούμε να σκεφτούμε μια ελπιδοφόρα και αναπαυμένη χριστιανική πορεία μόνο όταν μετά από κάθε απογοήτευση και ήττα βρίσκουμε  στον Θεό τη δύναμη να προσπαθήσουμε πάλι.

Ο Alexander Whyte, περίφημος Σκοτσέζος ιεροκήρυκας, συνήθιζε να λέει ότι «η νικηφόρα χριστιανική ζωή είναι μια σειρά από νέα ξεκινήματα». Πράγματι, καμιά αποτυχία στη ζωή μας δεν είναι μοιραία, τελειωτική, μη αναστρέψιμη, όσο κι αν συμβαίνει να υποφέρουμε για λάθη ή αμαρτίες του παρελθόντος.

Ο Θεός έδωσε νέα ξεκινήματα στον Πέτρο, στον Δαβίδ, στον Μωυσή, τον Ιακώβ, τον Αβραάμ. Είναι σίγουρό ότι έδωσε νέα αρχή και σε πολλούς άλλους πιστούς μέσα στους αιώνες. Γιατί όχι σε σένα και μένα σήμερα;

Το κλειδί μιας επιτυχημένης χριστιανικής ζωής δεν είναι η παραίτηση, η αυτοκατηγορία, η τελμάτωση, αλλά ένα νέο ξεκίνημα, έστω και μικρό, μαζί με τον Θεό.

Το παράδοξο των ευλογιών και της μακροθυμίας του Θεού

Ο Αχαάβ, βασιλιάς του Ισραήλ στη Σαμάρεια, και η γυναίκα του, η Ιεζάβελ, έχουν μείνει στην ιστορία των βασιλιάδων του Ισραήλ για τις άθλιες επιθυμίες τους, τη βαθιά και αμετανόητη ειδωλολατρία τους, καθώς και τις διεφθαρμένες πράξεις τους. Όταν φτάνεις για έναν αμπελώνα τού γείτονά σου, τον οποίον δεν στον δίνει, να κατσουφιάζεις και να απέχεις από  φαγητό «τραυματισμένος» από την άρνηση, όταν η «περίφημη» γυναίκα σου σε βγάζει από το αδιέξοδο οργανώνοντας με εκπληκτική μαεστρία τη δολοφονία ενός τίμιου και αθώου ανθρώπου, μάλλον έχεις βουλιάξει στην άβυσσο του κακού. Και όντως, στη Βίβλο διαβάζουμε ότι: « Πραγματικά, κανένας δεν στάθηκε όμοιος με τον Αχαάβ, που πούλησε τον εαυτό του στο να πράττει πονηρά μπροστά στον Κύριο, όπως τον κινούσε η γυναίκα του η Ιεζάβελ ». Β’ Σαμουήλ 21:25.

Φυσικά, το τέλος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ ήταν τραγικό. Δεν μπορεί να παίζει κανείς με την αμαρτία, να συμπεριφέρεται εγωκεντρικά και διεστραμμένα και να περιμένει ότι θα ξεφύγει χωρίς να πληρώσει ποτέ τίποτα. Αν και συμβαίνει συχνά να ρίχνουμε σκόνη στα μάτια των συνανθρώπων μας, για να συγκαλύψουμε τις άθλιες προθέσεις και πράξεις μας, δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στα μάτια του Θεού που φέρνει τα πράγματα στο φως  εκεί που κανείς δεν το περιμένει.

Είναι παράδοξο για μας ότι ο Θεός έδειξε έλεος και υπομονή απέναντι σε ένα τόσο πονηρό ζευγάρι. Ο Αχαάβ και η Ιεζάβελ είχαν πάρα πολύ χρόνο μπροστά τους για να μετανοήσουν. Ταυτόχρονα, είχαν πολλά δείγματα καλοσύνης και μακροθυμίας από τον Θεό. Ακόμη και όταν το βασίλειο δέχτηκε βαριά πολιορκία και συνασπισμένη επίθεση, ακόμη και τότε ο Θεός τούς ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο, αντί να τους κατακεραυνώσει. Αλλά τελικά ποιο το όφελος; Όταν η καρδιά είναι διαστρεμμένη και πονηρή, όταν δεν θέλει το φως, αλλά καθημερινά προκρίνει το σκοτάδι, καμιά ευλογία, καμιά μακροθυμία και συνδρομή δεν μπορούν να γίνουν κανάλια μεταμέλειας. Η μετάνοια για την αμαρτία και η συγχώρηση προϋποθέτουν ταπείνωση και αναγνώριση του βρώμικου εαυτού μας. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι η κρίση του Θεού που ξεσπά για να αποδώσει σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του (Αποκάλυψη 22:12).