Μια προβληματική κληρονομικότητα

Όλοι μας έχουμε λάβει από τους προγόνους μας ένα σύνολο χαρακτηριστικών που είναι εγγεγραμμένα στα γονίδιά μας. Αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας αποτυπώνονται στην εξωτερική μας εμφάνιση καθώς επίσης και στον εσωτερικό μας χαρακτήρα. Αποτελούν την προσωπικότητά μας με την οποία ξεχωρίζουμε ως ατομικότητες τόσο ως προς τη φυσική μας εμφάνιση όσο και προς στην ψυχισμό μας.

Ο απόστολος Πέτρος μιλά για μια «μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή» από την οποία λυτρωθήκαμε «όχι με φθαρτά, με χρυσάφι και ασήμι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα»(Α’ Πέτρου 1:18).Μια μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή θα μπορούσε να είναι για τον καθένα μας η ψυχολογική, συναισθηματική, συμπεριφορική, πολιτιστική και εκπαιδευτική κληρονομιά που λάβαμε από τους γονείς μας αλλά και την κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε.

«Το μήλο, κάτω από τη μηλιά θα πέσει», και συχνά στην καθημερινότητά μας διαπιστώνουμε ότι η λαϊκή σοφία έχει απόλυτο δίκαιο. Πόσες φορές δεν έχουμε χαρεί για τα δυνατά σημεία που κληρονομήσαμε από τους γονείς μας (παππούδες, προπαππούδες) και πόσες άλλες δεν έχουμε λυπηθεί για όλα εκείνα τα «στραβά» γονίδια που τους πήραμε ή τις συμπεριφορές που αντιγράψαμε βλέποντάς τους. Αν εδώ προσθέσουμε το αμαρτωλό προπατορικό αποτύπωμα, που όλοι μας φέρουμε σαν ξεπεσμένη ανθρωπότητα, τα πράγματα δυσκολεύουν, γιατί αυτές οι «κληρονομικότητες» έχουν επιρροή σε αυτό που είμαστε.

Αν και δεν πρέπει να θεωρούμε ότι όλα τα κακά της ψυχής μας και όλα τα στραβά της ζωής μας είναι αποκλειστική ευθύνη των προηγούμενων γενεών, διότι έχουμε συμβάλλει και εμείς με τις επιλογές μας, ωστόσο μεγάλη αξία έχει το πώς θα μπορούσαμε να λυτρωθούμε από αυτά που αποτελούν προβλήματα στη ζωή μας. Η θυσία του Χριστού δεν μπορεί να μας αφήνει καταδικασμένους να σέρνει ο καθένας μας την κληρονομικότητά του, τα τραύματα του παρελθόντος, τις κακές ή εμμονικές του συνήθειες, την πλημμελή εκπαίδευση, τις αδυναμίες και τις ροπές του. Η προβληματική κληρονομιά μας που καθιστά τις ψυχές μας ευάλωτες έχει νικηθεί στο σταυρό με τη θυσία του Χριστού. Οι πληγωμένες, άρρωστες ή και άκρως εγωιστικές ψυχές μας έχουν πλυθεί και αγιαστεί χάρη στο πολύτιμο αίμα του Χριστού. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι εύκολα και ότι με μια μαγική κίνηση ο Κύριος μάς απαλλάσσει, αλλά σημαίνει μάλλον ότι υπάρχει η πνευματική δυνατότητα να πολεμήσουμε ό,τι μας βαραίνει με τη δύναμή Του και να προχωρήσουμε με πίστη προς τον στόχο μας, που είναι να Του μοιάζουμε όλο και περισσότερο.

Με τη χάρη του Θεού, βάζοντας σε εφαρμογή την πίστη μας στο έργο του σταυρού, έχουμε την επιλογή να ξεπεράσουμε βάρη που μας κληροδότησαν οι γονείς μας. Ένας γονιός πικρόχολος και επικριτικός, κάποιος άλλος καταθλιπτικός και ασταθής, ένας γονιός επιθετικός και βίαιος, ένας γονιός τελειομανής ή αντίθετα αδιάφορος και καλοπερασάκιας, δεν μπορεί να είναι το μοντέλο με το οποίο θα αναπαράγουμε και εμείς τη ζωή μας. Είμαστε αναγεννημένοι άνθρωποι, έχουμε νέο πνεύμα και νέα γονίδια, εκείνα του Χριστού. Μπορούμε να πορευτούμε σε άλλη πορεία με τη χάρη Του.

(Προσοχή να μη μπερδευτεί κανείς: Υπάρχουν γονίδια και κληρονομικότητα που ξεφεύγουν του ελέγχου, των έλλογων δυνατοτήτων και συνειδητών επιλογών των ατόμων...)

 

Ελπίζω να μην έχεις παντρευτεί μια φούσκα

Ξέρετε, σαν και αυτές που παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά: μπόλικη σαπουνάδα, αρκετή μαγεία,  κυνηγητό της στιγμής. Όλοι μας έχουμε παίξει με το ωραίο εκείνο κουτάκι με την καταπληκτική σαπουνάδα για φούσκες που χάνονταν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Μακάρι να μην έχει παντρευτεί κανείς τους μια φούσκα, αυτό σκέφτηκα όταν συνάντησα ένα ζευγάρι γύρω στα 50. Ένα ζευγάρι που θυμόμουν χαρακτηριστικά από το σχολείο, από το ωδείο, από τις εξόδους και οι οποίοι είχαν παντρευτεί και κάνει οικογένεια. Ήταν τότε και οι δύο όμορφοι. Ιδιαίτερα ο άντρας, πολύ ψηλός, δεμένος, με καταπληκτικά γαλάζια μάτια και μια επιβλητική ομορφιά που  απέπνεε χαρακτήρα. Παραλίγο να στρίψω το τιμόνι αλλού όταν τους είδα στο πάρκινγκ της πόλης. Εκείνος ήταν σχεδόν ΑΓΝΩΡΙΣΤΟΣ, είναι φοβερό πώς ο χρόνος με τα βάρη του αδυνατίζει το δυνατό όπλο μας για την αιχμαλωσία της έλξης του άλλου. Η σύζυγος βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση, αυτήν αναγνώρισα πρώτη. Το σίγουρο ήταν ότι δεν είχαν χωρίσει, ωστόσο, το πώς περνούν σαν ζευγάρι, δεν το ξέρω. Και πάλι ευχήθηκα να μην είχε κανείς τους παντρευτεί ένα έτερον ήμισυ «φούσκα», γιατί ήταν ήσυχα παιδιά.

Όταν ο Σολομώντας έγραψε στις Παροιμίες 31:30 «Ψεύτικη είναι η χάρη, και μάταιη η ομορφιά· η γυναίκα η οποία φοβάται τον Κύριο, αυτή θα επαινείται», η διαπίστωση ισχύει κατ’ επέκταση έως σήμερα για γυναίκες και φυσικά άντρες. Τα άτομα που φοβούνται τον Θεό είναι χαριτωμένα, ανοιχτόκαρδα, γενναιόδωρα, φιλεύσπλαχνα, υπομονετικά, δοτικά, συμφιλιωτικά, άοκνα. Δεν εστιάζουν μόνο στο εγώ τους. Δεν μένουν στη μιζέρια και τη γκρίνια. Δεν κρατούν διαρκώς απωθημένα και προηγούμενα από τη ζωή και τους άλλους. Δεν είναι χειριστικά και επικριτικά. Δεν είναι επιθετικά ή οι ξερόλες της κάθε υπόθεσης. Δεν είναι όλα αυτά όχι γιατί δεν έχουν αμαρτωλές ροπές και προβλήματα χαρακτήρα, αλλά γιατί αφήνουν τον Θεό να δουλεύει πάνω τους. Πρωτίστως, δεν χρησιμοποιούν την πίστη και τη θεολογία για να βολευτούν και να κρίνουν τους άλλους, αλλά για να υπηρετήσουν τους άλλους.

Η ομορφιά είναι πολύ σημαντική στην έλξη. Εντούτοις, αυταπατάται κανείς όταν νομίζει ότι η ομορφιά είναι μόνο χείλη, μάτια, στήθος, μύες, και φυσικά … σεξ. Η ομορφιά είναι πολύ περισσότερα, γιατί μια ομορφιά που θαμπώνει και μαγεύει, σαν τη σαπουνόφουσκα που κυνηγάς για να παίξεις από ευχαρίστηση, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει. Ακόμη κι αν διατηρηθεί χάρη στις άφθονες λύσεις νεότητας και ομορφιάς, δεν θα διατηρήσει ζωντανή καμιά σχέση που ο χρόνος αναπόδραστα τη φθείρει εσωτερικά και εξωτερικά. Ο καλός χαρακτήρας, η ψυχική ισορροπία, η αγάπη για τον Θεό, ο σεβασμός, η ευγένεια, η δικαιοσύνη, οι σταθερές αρχές είναι όπλα ομορφιάς στην υπηρεσία της ευτυχίας σου. Σκέψου να τα αναζητήσεις όσο και την ομορφιά.

Ανταποκρινόμενοι στην ανάγκη

 

«Κάποιος Σαμαρείτης, όμως, που οδοιπορούσε, ήρθε στον τόπο όπου βρισκόταν, και μόλις τον είδε, τον σπλαχνίστηκε…» Λουκάς 10:32.

Σκέφτομαι ότι ο Κύριος ανταποκρινόταν πάντα εύστοχα στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, είτε αυτοί Του ζητούσαν βοήθεια είτε ο ίδιος επενέβαινε για να τους βοηθήσει. Οι επεμβάσεις και οι απαντήσεις Του δεν ήταν ανούσιες ή περιττές, ήταν ό,τι είχαν ανάγκη οι άνθρωποι κάθε φορά.

Για παράδειγμα, στον γάμο της Κανά δεν έκανε κάποιο λεκτικό κήρυγμα, επενέβη αθόρυβα με θαυμαστό τρόπο για να λύσει ένα πρακτικό θέμα ανάγκης, εκείνο της έλλειψης κρασιού από το γαμήλιο τραπέζι, που θα μπορούσε να είχε βλάψει την τιμή και τη χαρά της γαμήλιας τελετής. Όταν χόρτασε τους πέντε χιλιάδες, συν γυναίκες και παιδιά, έλυσε μια πρακτική ανάγκη που είχε προκύψει, διότι το κήρυγμά Του είχε πάρει ώρα, ο τόπος ήταν έρημος, οι άνθρωποι ταλαιπωρημένοι και νηστικοί.

Ως άτομα έχουμε ανάγκη διαφορετικά πράγματα κάθε φορά και είναι  σπουδαίο να λαμβάνουμε το είδος της βοήθειας που πραγματικά χρειαζόμαστε. Φέτος που πέρασα μια περιπετειώδη χρονιά με κάποιο μέλος της οικογένειας που χειρουργήθηκε, συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά δύο μεγάλες αλήθειες. Κάποια πράγματα ίσως συμβεί να τα τρέξεις εντελώς μόνος σου και δεν θα υπάρχει δεύτερο χέρι να σε βοηθήσει. Για κάποια άλλα μπορεί να βρεις στήριξη, μακάρι να είναι αυτή που έχεις πραγματικά ανάγκη.

Έτσι λοιπόν μια μέρα καθώς έβγαινα από το αυτοκίνητο επιστρέφοντας από το νοσοκομείο στο σπίτι, έπεσα πάνω σε μια χριστιανή φίλη. «-Είσαι κουρασμένη. Θέλεις να έρθω να κάνω μια βάρδια στο νοσοκομείο; με ρώτησε. Όχι, της απάντησα. Στο νοσοκομείο θερίζει η covid. Δεν θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο για κανέναν άλλον, μόνο για τον εαυτό μου. -Τι φαγητό τότε θέλεις να σου μαγειρέψω; συνέχισε με ενδιαφέρον. Κανένα! της είπα. Έχω ήδη δύο θείες – σούπερ μαγείρισσες που στέλνουν συνεχώς τάπερ με φαγητό που δεν ξέρω αν θα προλάβω να το φάω». Συνέχισε με κάτι άλλο και στο τέλος, μη ξέροντας πώς να βοηθήσει, κατέληξε: Εντάξει, θα προσεύχομαι, διότι δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω». Είχα πραγματικά ανάγκη από πολλή προσευχή, ένα χειρουργείο ρουτίνας, άνευ μεγάλου ρίσκου, είχε καταλήξει περιπέτεια.

Νομίζω ότι όταν θέλουμε να βοηθήσουμε, θα ανταποκριθούμε στην πραγματική ανάγκη. Θα ρωτήσουμε, θα επέμβουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αν αρκούμαστε να δείξουμε ότι «νοιαζόμαστε» να βοηθήσουμε, θα περιοριστούμε σε ακαθόριστα λόγια ή ενέργειες που αφήνουν ανέγγιχτη την πρακτική ανάγκη του ατόμου.

Μη φοβάσαι, ο Χριστός σε ενθαρρύνει στην πορεία σου

 

Όταν τελικά συνειδητοποιήσεις ότι ο Θεός ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ψυχή σου, είσαι το αγαπημένο Του παιδί το οποίο θέλει να δει χαρούμενο, ήσυχο και αναπαυμένο στην αγάπη Του, ίσως σου αφαιρεθεί όλη η αγωνία για το πόσο πολύ χρειάζεται να τρέξεις ή να θυσιάσεις για να τιμήσεις τον Θεό. Επίσης, θα σου αφαιρεθεί το ενδιαφέρον να τηρείς τις παραδόσεις, τις συνήθειες και τις χριστιανικές ρουτίνες, όταν αυτές δεν είναι το ξεχείλισμα μιας ζωντανής επικοινωνίας με τον Κύριο.

Μην ξεχνάς πώς το πρώτο πράγμα που θέλει ο Θεός είναι να Τον αγαπάς, να χαίρεσαι στην συντροφιά Του, να Τον αφήνεις να δουλεύει επάνω σου μια όμορφη εικόνα που θα αντανακλά τις αρετές Του και τη δόξα Του. Αυτό δεν σημαίνει εσωστρέφεια και διαρκή ενδοσκόπηση. Δεν χρειάζεται να εστιάζεις συνεχώς το βλέμμα σου επάνω σου, στο αν τα καταφέρνεις, αλλά να σκέφτεσαι πώς αγαπάς τον Χριστό, πώς θα ήθελες να Τον γνωρίσεις και να Τον ευχαριστήσεις, πρώτα Αυτόν και ύστερα ότι σχετίζεται με Αυτόν και το έργο Του. 

Ο Χριστός είπε ότι  ήρθε για να έχουμε ζωή, και να την έχουμε με αφθονία (Ιωάννης 10:10). Το ευαγγέλιο στο οποίο μάς καλεί ο Θεός είναι ένα ευαγγέλιο ειρήνης, σωτηρίας και ανάπαυσης. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι δεν θα υπάρχουν θυσίες πολλές και ποικίλες που θα μας ζητηθούν. Θα έχουμε υπηρεσία και τρέξιμο, καθώς ώρες κούρασης και θλίψεων, διότι  καλούμαστε να περπατήσουμε σαν παιδιά Του και να εκτελέσουμε τα καλά έργα τα οποία Εκείνος προετοίμασε.

Λοιπόν, συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε τον Χριστό, να Τον αγαπάμε, να Τον υπηρετούμε. Ο Κύριος δουλεύει  και μας χρησιμοποιεί για τη δόξα Του. Η μόνη αποτυχία που μπορεί να συμβεί είναι να πάψουμε να Τον αγαπάμε και να φυλάμε τις εντολές Του. Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με πιο χριστιανικό έργο «θα εξαγοράσουμε» την αποδοχή των αδελφών ή με ποιες υπηρεσίες ο Κύριος δεν θα θυμώσει και δεν θα αποσύρει τις ευλογίες Του, έχουμε πάψει να Τον αγαπάμε και απλά φοβόμαστε.

«…Δέστε, εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι τη συντέλεια του αιώνα». Ματθαίος 28:20.

 

 

 

 

Δεν απέτυχε ο Χριστός, πάντα φτιάχνει όμορφα σκεύη

Πόσο ανάγκη έχουμε σαν άνθρωποι για έναν πραγματικό Σωτήρα από κάθε είδους αμαρτία και αταξία που υπάρχει στη ζωή μας! Πόσο λίγη και μικρή μπορεί να καταντήσει η σωτηρία Του που ενώ έχει στόχο να συγχωρήσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη ρίζα του κακού μέσα του, που ενώ σκοπεύει να αποκαταστήσει πλήρως την ξεπεσμένη ανθρώπινη εικόνα, τελικά ρυθμίζει «τα βασικά και χοντρά» στα οποία αρκούμαστε. Γιατί μάλλον τη βασική μας ενέργεια την ξοδεύουμε για το έργο, τους τύπους και τις χριστιανικές μας συνήθειες.

Αν αγαπάς πραγματικά τον Χριστό πολύ, θα Του δίνεις πολύ χώρο να εργάζεται μέσα σου. Θα προτιμήσεις να περάσεις μια ώρα μαζί Του, με τον λόγο Του και με προσευχή για να Τον γνωρίσεις καλύτερα, όχι θεολογικά αλλά προσωπικά. Θα Τον αφήσεις να ξεριζώσει τις κακές σου συνήθειες. Θα Του επιτρέψεις να αλλάζει το ζαβλακωμένο από την αμαρτία μυαλό σου, που ακόμη και την αληθινή θεολογία, τις γνήσιες αρχές του Θεού, θα  καταφέρνει να τα στρέφει πάντα προς όφελος του εαυτού σου και εναντίον των άλλων.

Όχι, ο Χριστός δεν έχει αποτύχει να αλλάξει τους ανθρώπους, να μας αλλάζει! Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια τέτοια μεγάλη θυσία να μην έχει τη δύναμη να αποκαθιστά την τέλεια εικόνα του Θεού πάνω στο ξεπεσμένο εγώ μας; Πάραυτα, θα ομολογήσω ότι μία από τις μεγάλες ανοησίες που είδα γύρω μου και έζησα και εγώ στα πρώτα χρόνια της πίστης μου ήταν να νομίζω ότι ο Θεός ενδιαφέρεται πρωτίστως να ξοδευτώ για τη δόξα Του και να θυσιαστώ για το έργο Του. Όμως, αν μετακινήσεις την εστίαση από το τι θέλει ο Θεός να εργαστεί μέσα και αρχίζεις να σκέφτεσαι ποιο είναι το χάρισμά μου, πώς θέλει ο Κύριος να υπηρετήσω τους άλλους, τι θυσίες να κάνω για τον Χριστό, τρέξε εδώ, πήγαινε εκεί, οργάνωσε, βοήθησε, μάλλον στο τέλος θα καταντήσεις ένας ελλιπής χριστιανός, με μπόλικο αυτάρεσκο έργο, με πλούσια (εγωιστική) διακονία, αλλά κατά βάθος πολύ φτωχός και κακόμοιρος.   

«Επειδή, λες ότι: Είμαι πλούσιος, και πλούτησα, και δεν έχω ανάγκη από τίποτε, και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός· σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά, για να πλουτήσεις· και ιμάτια λευκά για να ντυθείς, και να μη φανερωθεί η ντροπή τής γύμνιας σου· και να χρίσεις τα μάτια σου με κολλύριο, για να βλέπεις». Αποκάλυψη 3:17-18.

 

Και τώρα πού πάω; Μήπως να μοιράσω φυλλάδια;

 

Προχωράνε οι καιροί, δυσκολεύει η ζωή και οι μεταξύ μας σχέσεις. Θαυμάζεις, αν σου έχει μείνει στοιχειώδη συνείδηση και διάκριση των πραγμάτων, με τη σύγχυση που επικρατεί. Ο χριστιανός είναι μπερδεμένος μέσα στο χάος των καιρών, των θεολογιών, των λανθασμένων πρακτικών. Κυρίως είναι παγιδευμένος σε μια «νέα θρησκεία» που είναι καθησυχαστική γι’ αυτόν αλλά αηδιαστική για τον Θεό. Περάσαμε από τους καιρούς τις προβληματικής εσωστρέφειας στους καιρούς της προβληματικής εξωστρέφειας.

Λοιπόν, έχεις τη γυναίκα σου με υπερκόπωση, δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι να τρέξει τις καθημερινές δουλειές, ούτε να φροντίσει τον εαυτό της, και εσύ κοιτάς αδιάφορα, ενώ θα έπρεπε να είχες γίνει στήριγμα και σκέπη στο σπίτι. Πάραυτα, θα τρέξεις στη συνάθροιση να δώσεις το παρόν και θα πας οπωσδήποτε να μοιράσεις φυλλάδια. Υπάρχει και η άλλη πλευρά: αρμενίζεις αμέριμνα στις θάλασσες τις ευχαρίστησης, του ξοδέματος, της κουβέντας και της βόλτας και έχεις φορτώσει όλες σου τις ευθύνες στον άντρα σου, εξαναγκάζοντάς τον να κάνει όχι μόνο το μέρος του αλλά και το δικό σου μέρος. Κατά τ’ άλλα, θα είσαι παρούσα σε άλλες διακονίες και «χριστιανικές» αποστολές. Τα ίδια γίνονται με τους ξεχασμένους γονείς, τους πεταμένους φίλους, τους παρατημένους στις ανάγκες τους αδελφούς, γιατί χρειάζεται να κάνουμε το δείνα «καλό» έργο!

Ο Θεός σε πολλά προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης καυτηριάζει μια λανθασμένη πρακτική του λαού του. Οι θυσίες, οι γιορτές, οι προσφορές οι νεομηνίες, οι προσευχές, όλα αυτά γίνονταν ανελλιπώς, αλλά δεν Του έλεγαν τίποτα από τη στιγμή που είχε χαθεί η ευθύτητα, το έλεος και η προσφορά. Παραβιαζόταν συστηματικά η κρίση στη χήρα, στον ορφανό, στον ξένο. Υπήρχε καταδυνάστευση, πονηρία, υποκρισία και ταλαιπωρία. Όχι γενικώς και αορίστως, αλλά στις μεταξύ τους σχέσεις. Άλλη ήταν η θεωρία – θεολογία-, άλλη η πράξη.

Νομίζω ότι εφόσον έχουμε το πνεύμα του Χριστού και τα σπλάχνα Του, θα ενεργούμε όπως ο Χριστός, με χρηστότητα, καλοσύνη και θυσία σε όποιον χώρο κι αν κινούμαστε. Δεν θα αφήσουμε τους διπλανούς μας στις δυσκολίες τους για να πάμε να υπηρετήσουμε ένα υποκριτικό ευαγγέλιο, αλλά θα κηρύξουμε ένα ζωντανό ευαγγέλιο αγάπης και προσφοράς στους πλησίον και στους μακράν.

«Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο». Ιάκωβος 1:27.

«Αν, όμως, κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, μάλιστα για τους οικείους, αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο». Α΄Τιμόθεο 5:8.

 

 

Οι σχέσεις προϋποθέτουν σχέσεις

 

Ζούμε σε μια παράλογη εποχή που αξίες και έννοιες κατά κάποιο τρόπο σταθερές και κοινά κατανοητές χάνουν πλέον τη σταθερότητα και την κοινή πρόσληψή τους. Λέμε σχέση/σχέσεις και ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτό που θέλει να αντιληφθεί. Λέμε για παράδειγμα οικογένεια, φιλία, εκκλησία και ο καθένας έχει ίσως κάτι δικό του στο μυαλό του με βάση το οποίο ρυθμίζει αυτές τις σχέσεις. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι πραγματικές σχέσεις δεν ρυθμίζονται ποτέ μονόπλευρα, όπως εμείς θέλουμε ή εννοούμε.

Καθώς καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να συνεννοηθούμε, αν επιθυμούμε τελικά να συμπορευτούμε, καλό είναι να λάβουμε υπόψη και τους άλλους. Αν θέλω να έχω φιλικές σχέσεις με κάποιους, θα πρέπει να σκεφτώ όχι μόνο πώς εγώ εννοώ τη φιλία, αλλά πώς και ο άλλος. Αν θέλω να έχω αδελφικές σχέσεις, πώς σκέφτεται και ο αδελφός δίπλα μου την έννοια της αδελφότητας. Αν θέλω να κρατήσω την οικογένειά μου ενωμένη, θα πρέπει να σεβαστώ επίσης τις απόψεις και τις ανάγκες των γύρω μου. Πάνω απ’ όλα, όταν είμαι χριστιανός/ή, θα πρέπει να ευθυγραμμίζω τις αντιλήψεις, τις ανάγκες και τους στόχους μου με το συνολικό πνεύμα της Γραφής και όχι μόνο με τα εδάφια που με βολεύουν. Θα χρειαστεί να αφήσω τον Χριστό να μορφώνει διαρκώς τον χαρακτήρα Του μέσα μου.

Ο Κύριος είχε μια ζωντανή σχέση με όλους τους μαθητές Του. Μπορεί με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη να είχε λίγο περισσότερες στιγμές ανταλλαγής και μοιράσματος μαζί τους, αλλά κατά βάθος όλοι ήταν δεμένοι με μια σχέση οικειότητας και αμοιβαίας στήριξης. Από την άλλη πλευρά, ο Χριστός δεν είχε ουσιαστική σχέση με όσους Τον άφηναν έξω από τις προτεραιότητές τους, με όσους Τον περιφρονούσαν ή Τον κατηγορούσαν. Η θλιβερή κατάληξη; «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ […] πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά δεν θελήσατε; Δέστε, ο οίκος σας αφήνεται σε σας έρημος» (Ματθαίος 23:37-38).

Καμιά οικογένεια, καμιά φιλία, καμιά εκκλησία, όσο δεμένη και γνήσια κι αν είναι, δεν κρατιέται στηριζόμενη στη σωστή θεολογία, στις καλές προθέσεις ή στη μονομερή δέσμευση κάποιων. Οι σχέσεις προϋποθέτουν σχέσεις, πόσο μάλλον οι χριστιανικές σχέσεις που στερεώνονται με δικαιοσύνη, αλήθεια, έλεος και αφιέρωση.

 

Δύσκολο να αποδεσμευτείς από τους ανθρώπους;

 

Πόσο καιρό μπορεί να σου πάρει να αποδεσμευτείς από τα πρόσωπα στα οποία θέλεις να αρέσεις; Νομίζω πάρα πολύ! Είναι επώδυνο, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να γίνει, αν θέλεις να ακολουθήσεις τον Θεό και όχι ένα σύστημα ή κάποιους ανθρώπους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί, αγαπητοί, αποδεκτοί. Όσοι άνθρωποι γίνονται αντιπαθείς, το κάνουν ασυναίσθητα, εξαιτίας του δύστροπου χαρακτήρα και των κακών τους συνηθειών που απωθούν τους άλλους.

Ο Χριστός ήταν απωθητικός για κάποιους και πολύ αγαπητός για άλλους. Εντούτοις, δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία ούτε στην λατρεία των μεν ούτε στην αποδοκιμασία των δε. Από τη μια πλευρά, μπορούσε να προκαλεί συναισθήματα θαυμασμού και δέους σε όσους έδινε λύσεις και διέξοδο. Από την άλλη, μπορεί να προκαλούσε την περιφρόνηση και το μίσος –πραγματική πέτρα σκανδάλου!- στη μερίδα εκείνων των ανθρώπων των οποίων ανέτρεπε τις συνήθειες, τους τύπους και φυσικά την εξουσία.

Καθώς πώς μπορείς να έρχεσαι και να μας λες ότι είμαστε υποκριτές, εμείς που μελετάμε όλη την ημέρα τον νόμο του Θεού και τον ξέρουμε απ’ έξω και ανακατωτά; Τον λόγο Του, τον κηρύττουμε και τον διδάσκουμε και έχουμε επιδοθεί στην ανάλυση της ανάλυσης προκειμένου να τον καταλάβουμε. Υποκριτές και τυφλοί εμείς; Εμείς που αφιερώσαμε τη ζωή μας στον ναό,  διατηρήσαμε με θυσία και αφοσίωση όσα θα έπρεπε να είχαν ρημάξει  μέσα σε τόσα χρόνια σιωπής του Θεού; Σκεφτείτε πόσα χρόνια μετά την επιστροφή του λαού του Θεού από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία και την ανοικοδόμηση του ναού μέχρι τη δημόσια εμφάνιση του Χριστού σαν Μεσσίας.

Λοιπόν, πώς είναι δυνατόν να ξεστομίζει κανείς τις λέξεις υποκριτής, τυφλός, ουαί κ.α., χωρίς να σκέφτεται σε ποιον/ ποιους απευθύνεται; Πώς είναι, επίσης, δυνατόν να μη παγιδεύεται σε εξάρσεις λατρείας και θαυμασμού σαν και αυτές που δέχτηκε ο Χριστός από τα πλήθη; Εσένα, σου φαίνεται δύσκολο να αποδεσμευτείς από πρόσωπα; Τα φοβάσαι; Ή τα θαυμάζεις και τα έχεις ανάγκη; Αναζητάς την αποδοχή μέσα από τη σιωπή, την υποταγή, την κολακεία; Αναζητάς να σου πουν οι άλλοι ότι είσαι καλός χριστιανός, αντί να σκέφτεσαι αν ο Θεός είναι ικανοποιημένος όταν σε κοιτάζει; Μην κοιτάζεις σε πρόσωπα ανθρώπων για αποδοχή και επιβεβαίωση. Κινδυνεύεις να παγιδευτείς και να συντριφτείς, μέχρι να μάθεις αυτά που ο Χριστός έμαθε. 

«Δάσκαλε, ξέρουμε ότι λες την αλήθεια, και διδάσκεις αληθινά τον δρόμο τού Θεού, και δεν σε μέλει για κανέναν· επειδή, δεν κοιτάζεις σε πρόσωπο ανθρώπων». Ματθαίος  22:16.