Το λίγο που ήταν περισσότερο απ’ όλα

 

Φανταστείτε ότι έχετε μια πάρα πολύ κουραστική μέρα, ότι δεν έχετε χρόνο ούτε να ασχοληθείτε με το σπίτι σας, κι όμως, ασχολείστε με την ανάγκη κάποιου άλλου ανθρώπου γιατί το έχει πραγματικά ανάγκη.

Φανταστείτε ότι είστε άρρωστος και χρειάζεστε βοήθεια. Δεν μπορείτε να κάνετε τα βασικά για σας, κι όμως σηκωθήκατε και δώσατε λύσεις σε θέματα του σπιτιού σας, κάνοντας πιστά το έργο σας για άλλους.

Φανταστείτε ότι δεν έχετε χρήματα αρκετά για να δώσετε μια νότα ευχαρίστησης στη ζωή σας, κι όμως, αγοράσατε ένα δώρο σε κάποιον που είχε τα γενέθλιά του, ο οποίος δεν θα λάμβανε τίποτα από κανέναν.

Φανταστείτε ότι θα χάσετε τις διακοπές σας γιατί κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα λόγω των αναγκών των γύρω σας, αλλά εκείνοι τους οποίους εξυπηρετήσατε, θα πάνε διακοπές.

Φανταστείτε να έχετε μόνο δύο λεπτά στην τσέπη σας, να είστε φτωχή χήρα και να πηγαίνετε να τα βάζετε στο θησαυροφυλάκιο του ναού, ως δώρο της αγάπης σας στον Θεό. Είτε είστε ανόητη είτε είστε άνθρωπος θυσίας και αγάπης.

Ο Χριστός δεν είχε καθόλου άδικο όταν υπέδειξε την φτωχή χήρα σαν την πιο μεγάλη καταθέτρια στην ουράνια τράπεζα. Όλοι είχαν βάλει από το περίσσευμά τους, εκείνη είχε βάλει από το υστέρημά της. Έχει, λοιπόν, μεγάλη διαφορά όχι το πόσο δίνουμε στον Θεό, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες το δίνουμε αυτό. Όντως, πολλά πράγματα δεν μετριούνται με την ποσότητα. Αν και αυτό είναι το αναμενόμενο στη δική μας παραγωγική κοινωνία, όπου υπολογίζουμε σχεδόν τα πάντα με νούμερα και αποδοτικότητα, στη δίκαιη λογική του  Θεού οι πράξεις μας μετριούνται αλλιώς. Μπορεί να ασχοληθήκαμε με ένα έργο ή με άλλους δίπλα μας, να τρέξαμε, να ξοδέψαμε, να κουραστήκαμε. Μπορεί να είχαμε  χρόνο, υγεία, κάποια οικονομική άνεση, στρωμένες συνθήκες, βοήθεια για να τα κάνουμε. Δόξα στον Θεό που τα πράξαμε, κανένας δεν το ακυρώνει αυτό. Ακόμη, όμως, πιο σπουδαίο αν τα κάνουμε όλα αυτά αντλώντας από το υστέρημά μας.

"Καθώς σήκωσε τα μάτια του, είδε τούς πλουσίους που έβαζαν τα δώρα τους στο θησαυροφυλάκιο.  Είδε, μάλιστα, και μια φτωχή χήρα που έβαζε δύο λεπτά, και είπε: Σας διαβεβαιώνω ότι, αυτή η χήρα έβαλε περισσότερο απ' όλους· επειδή, όλοι αυτοί έβαλαν στα δώρα τού Θεού από το περίσσευμά τους· αυτή, όμως, από το υστέρημά της έβαλε ολόκληρη την περιουσία της, όση είχε". Λουκάς 21:1-4.

 

Κάτι αξίζει πέρα απ’ όλα αυτά

 

Η ζωή που ζούμε θυμίζει συχνά λατομείο. Σκληρή, ακατέργαστη, επώδυνη. Είναι απ’ αυτόν τον «σκληρό βράχο» της ζωής που αναγκαζόμαστε να εξάγουμε, συχνά με κόπο και πόνο, όλα τα απαραίτητα υλικά που χρειαζόμαστε. Την όμορφη πέτρα και το εκπληκτικό μάρμαρο για να δημιουργήσουμε, σαν μικροί θεοί, τη δική μας ιστορία και τον δικό μας κόσμο. Φτιάχνουμε τα προσωπικά μας οικοδομήματα αλλά και τον κοινό ανθρώπινο πολιτισμό μας.

Η ζωή, λοιπόν, κρύβει σκληρότητα και ομορφιά. Σήμερα λες είμαι χαρούμενος, δυνατός, ευλογημένος, και την επόμενη μέρα σε βρίσκει το απρόοπτο, η ανατροπή, και βουλιάζεις στην απογοήτευση. Λες, επίσης: Δεν υπάρχουν λύσεις για μένα και κατεβάζεις τα χέρια, και εκεί έρχεται ο Θεός να σε ανορθώσει και να σε εκπλήξει.

Καθώς περνούν τα χρόνια, ως ώριμοι πιστοί, βλέπουμε τη ζωή με άλλο μάτι. Κάποτε θεωρούσαμε ότι ο Χριστός ήταν το διαβατήριο, ας μου επιτραπεί η λέξη, τόσο στην επίγεια όσο και στην ουράνια ευτυχία και ευλογία μας. Νομίζαμε ότι δεν είχαμε τόσα να φοβηθούμε σε σχέση με τους ταλαίπωρους αμαρτωλούς  που δεν Τον γνωρίζουν. Και όμως, βιώνουμε τόσα πολλά κοινά μαζί τους: Αποτυχημένες σχέσεις, σοβαρά οικογενειακά ζητήματα, χαμένες φιλίες, διαρρηγμένες αδελφικές εκκλησίας, αδιέξοδα, ερωτηματικά. Και μέσα σ’ όλα αυτά, νιώθουμε κάποτε την εκκωφαντική σιωπή Του. Δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα, αλλά είναι αρκετά συχνά έτσι.

Ο Χριστός δεν είναι η απάντηση που θα πρέπει να περιμένει κανείς για να περάσει την κοιλάδα της ζωής όμορφα και χαρούμενα, με το λιγότερο δυνατό κόστος. Είναι λάθος όποιος το πιστεύει αυτό, η ζωή η ίδια θα του το αποδείξει μια μέρα. Αντίθετα, ο Χριστός είναι το μόνο πρόσωπο που θα μας συντροφεύει διαρκώς στα τεράστια βάσανα και τις αγωνίες της ζωής. Με πίστη στο πρόσωπό Του και μόνο, θα κοιτάμε πέρα απ’ αυτόν τον ορίζοντα. Είτε περνάμε όμορφα είτε άσκημα, θα ξέρουμε ότι κάτι θα μείνει, γιατί κάτι αξίζει πέρα απ’ όλα αυτά. Είναι το πρόσωπό Του και η βασιλεία Του που θα απολαύσουμε πλήρως στο τέλος του ταξιδιού μας.

" [...] οι οποίοι δεν ξέρετε το τι θα συμβεί αύριο· επειδή, ποια είναι η ζωή σας; Είναι, πραγματικά, ατμός που φαίνεται για λίγο, και έπειτα εξαφανίζεται". Ιάκωβος 4:14.

 

Σύμφωνα με τα έργα μας ή χωρίς αυτά;

«Και δέστε, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του». Αποκάλυψη 22:12.

Ο Λόγος του Θεού είναι πάντα αποκαλυπτικός, ανατρεπτικός, ασυμβίβαστος και απόλυτος. Εκεί που περιμένεις ότι τα έργα και οι καλές προσπάθειες οποιουδήποτε ανθρώπου μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο στη συγχώρεση και τη σωτηρία του, εκεί ακριβώς έρχεται η δωρεά του Θεού να ακυρώσει, λόγω της χάρης και της θυσίας του Χριστού, κάθε φιλότιμη προσπάθεια της ξεπεσμένης ανθρωπότητας να συμμετέχει στο έργο της αιώνιας λύτρωσης. Ο άνθρωπος δεν σώζεται εξ έργων. Δεν εξασφαλίζει την είσοδό του στην ουράνια βασιλεία χάρη στη θεοσεβή ζωή του, αλλά σώζεται με την πίστη στο λυτρωτικό έργο του Χριστού, στο οποίο δεν μπορεί να προσθέσει κανείς τίποτα απολύτως.

Και εκεί που περιμένει κανείς ότι αυτό θα ισχύει και μετά την αποδοχή της χάρης εκ μέρους μας, εκεί διαπιστώνει ότι δεν είναι έτσι ακριβώς. Βέβαια, κανένας ας μην εξαπατάται ότι μπορεί να εξαγοράζει με τα έργα του τη διατήρηση της χάρης και της εύνοιας του Θεού. Όμως, ο Θεός περιμένει τα καλά έργα μας, τα οποία προετοίμασε για να περπατήσουμε σ’ αυτά (Εφεσίους 2:10). Ο Θεός θέλει να δει το αποτέλεσμα της θυσίας του Χριστού πάνω μας. Με την αναγέννηση και την ανακαίνισή μας έχουμε πλέον τη δύναμη και την πλήρη συνδρομή του Θεού να εκτελέσουμε όλα αυτά τα οποία στο παρελθόν ήταν αδύνατον να εκτελέσουμε ή τα πράτταμε εξ ανάγκης, με επώδυνη προσπάθεια.

Έργα, λοιπόν, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουμε να χάσουμε τη σωτηρία μας αν δεν τρέχουμε κάθε μέρα να επιτελέσουμε όσα περισσότερα καλά έργα μπορούμε; Όχι! Ωστόσο, θα κριθούμε όλοι ανεξαιρέτως (αμαρτωλοί και χριστιανοί) σύμφωνα με τα έργα μας. Ας φανταστούμε τους εαυτούς στην παρακάτω μελλοντική κατάσταση:   « […] και είδα τούς νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοίχθηκαν τα βιβλία· και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι τής ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους» (Αποκάλυψη 20:12). Συνεπώς, θα κληθούμε να δώσουμε λογαριασμό για τα έργα που κάναμε, καλά ή κακά, ή για τα έργα που δεν κάναμε. Θα χρειαστεί κάποιοι να απολογηθούν γιατί περιφρόνησαν τη σωτηρία του Χριστού και αρνήθηκαν τη χάρη Του. Άλλοι γιατί πέρα απ’ αυτό, έπραξαν και ένα σωρό πονηρά έργα. Άλλοι θα δώσουν λόγο γι’ αυτά που αμέλησαν να κάνουν ενώ ήξεραν το καλό. Άλλοι θα κληθούν να μιλήσουν για την καλή και συνετή διαχείριση του χρόνου και των ικανοτήτων τους. Όλοι τελικά θα κριθούμε σύμφωνα με τα έργα μας, είτε εκτός χάρης είτε εντός αυτής.    

 

 

Αποτυχημένες γλαδιόλες, λανθασμένες πρακτικές

 

Ήταν πριν δύο μήνες που αγόρασα μία σακούλα με διάφορους βολβούς (ίριδες, γλαδιόλες, φρέζες κ.α.) θέλοντας να τους φυτέψω στον κήπο. Με διάφορα που είχαν συμβεί δεν είχαμε προλάβει να δώσουμε λίγο χρώμα και ομορφιά γύρω μας. Ωστόσο, ήμουν πολύ διστακτική, γιατί αρχές Μαΐου ποτέ δεν είχαμε φυτέψει βολβούς. Πότε θα έσκαγαν, πότε θα μεγάλωναν, πότε θα άνθιζαν; Ρώτησα τον ειδικό και μου είπε ότι μάλλον δεν τίθεται θέμα. Τώρα με τις αλλαγές τις θερμοκρασίας και τις απρόβλεπτες μεταβολές (βροχές) του καιρού, τα καλά λιπάσματα και το πότισμα, όλα είναι πιο εύκολα.

Ναι, μόνο που η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς Ολλανδία και δεν θα γίνει ποτέ! Τα φυτά μεγάλωσαν, έβγαλαν ωραία μπουκέτα και μόλις τα λουλούδια έκαναν ν’ ανοίξουν, μεσολάβησε η φοβερή ζέστη των προηγούμενων εβδομάδων και τα τσουρούφλισε. Μοιάζουν με στάχυα παρά με λουλούδια. Μα, τι να σου κάνει η γλαδιόλα όταν τη μία ο θερμοκρασία είναι στους 25 και την άλλη στους 40; Τι να σου κάνει το φυτό, όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι οι συνθήκες για να ευδοκιμήσει σε ένα μέρος δεν είναι ποτέ ακριβώς οι ίδιες για να ευδοκιμήσει το ίδιο καλά σε ένα άλλο, την περίοδο που θέλεις και όπως το θέλεις;

Φυσικά, δεν έχω στο νου μου τα λουλούδια. Απλά αξίζει να υπογραμμιστεί μια μεγάλη αλήθεια για εμάς, τους πιστούς ανθρώπους του Θεού. Η αντιγραφή είναι πολύ κακό πράγμα. Μια εγγυημένη πρακτική, μια συμβουλή επιτυχίας κάπου- έστω και αντλούμενη από τον Λόγο του Θεού-, μπορεί σε άλλες συνθήκες να είναι εγγυημένη αποτυχία. Αυτή είναι η χαρακτηριστική μίμηση πνευματικών πρακτικών που τις έπαιρνε (ή τις παίρνει) ακριβώς έτσι μια χριστιανική οικογένεια και τις υιοθετεί, χωρίς όμως να λάβει υπόψη ότι ούτε το κλίμα είναι το ίδιο, ούτε οι συνθήκες ακριβώς ίδιες. Γι’ αυτό πολλές καλές πρακτικές που ακολούθησαν άτομα ή οικογένειες και ευλογήθηκαν, αποδείχτηκαν απίστευτα καταστροφικές για άλλα άτομα και οικογένειες. 

Φυσικά, δεν φταίνε τα άτομα που δεν τις εφαρμόζουν σωστά. Συχνά φταίνε οι συμβουλές-πρακτικές που δεν ταιριάζουν με τα άτομα και τις συνθήκες. Ίσως όλη αυτή η ζημιά να μην έχει να κάνει μόνο με τους άλλους. Έχει να κάνει και με τη δική μας ανάγκη για αντιγραφή και μίμηση, ενώ θα έπρεπε να ζητάμε από τον Θεό να μας δείξει τη δική μας μοναδικότητα. Λοιπόν,  αντί για το ρίσκο της γλαδιόλας και της ίριδας, είναι μάλλον καλύτερος ο βασιλικός και η λεβάντα που ταιριάζει με το δικό μας κλίμα.

«Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς· θα σε συμβουλεύω· επάνω σου θα είναι το μάτι μου». Ψαλμός 32:8.

Ομολογία μιας αποτυχίας

Είναι επώδυνη κατάσταση να αναγκαστεί κάποιος να ομολογήσει ότι έχει αποτύχει. Πολλά άτομα δεν το αντιλαμβάνονται και συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα. Άλλοι πάλι βλέπουν που έγιναν τα λάθη, συνειδητοποιούν που βρίσκονται σήμερα και πώς θα ήθελαν να ζήσουν στο μέλλον.

Ο άσωτος γιος αντιλήφθηκε που τον είχαν οδηγήσει οι επιλογές του και τι έπρεπε να αλλάξει. Αντίθετα, ο συγκρατημένος μεγαλύτερος αδελφός που συμμορφωνόταν υπάκουα με τις εντολές του πατέρα του, ήταν στερημένος και πικραμένος κατά βάθος.

Ο τελώνης, για να δούμε άλλο παράδειγμα, είχε και αυτός επίγνωση της θλιβερής του κατάστασης. Οικονομική ισχύ και άφθονες δυνατότητες, όμως ελάχιστη εσωτερική ικανοποίηση. Λίγο πιο πέρα ο θεοσεβής Φαρισαίος ένιωθε βαθιά ικανοποιημένος από την πνευματικότητα του.

Αν δούμε τη διδασκαλία και τη συμπεριφορά του Χριστού, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι θεωρείται αποτυχία και πώς οφείλει να ζήσει (ή να μη ζήσει) αυτός που αγαπά πραγματικά τον Θεό. Ο Κύριος αντιτάχθηκε ξεκάθαρα σε μια τυπική και εξωτερική υπακοή του νόμου του Θεού και των εντολών Του. Το να κάνουμε το θέλημα του Θεού σημαίνει πρώτα απ’ όλα να αγαπάμε τον Θεό και ύστερα να αγαπάμε τους αδελφούς μας. Αυτό δεν το δείχνουμε γιατί εκτελούμε κάποιες εντολές συνήθειας, τυπικότητας, αυταρέσκειας, φόβου ή αναγκαιότητας. Ούτε το δείχνουμε επειδή υπηρετούμε τους γύρω μας. Δυστυχώς, η παγίδα της υπηρεσίας είναι από τα μεγαλύτερα εμπόδια για να αναγνωρίσει κανείς την αποτυχία του.

Η ομολογία μιας αποτυχίας για κάποιους θα έλεγε: Θεέ μου, σε υπακούω, γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Έτσι με μεγάλωσαν, αυτό μου δίδαξαν. Εδώ μέσα στην εκκλησία είναι ο κόσμος μου, αυτά ξέρω να κάνω, πορεύομαι. Όμως, προσωπικά δεν Σε ξέρω. Δεν είσαι η καλύτερή μου παρέα. Ούτε Αυτός που θα διάλεγα αν δεν φοβόμουν διάφορες συνέπειες ή την κριτική. Καιρός να κάνω μια νέα αρχή. Να κοιτάξω σε Σένα.

Μια άλλη ομολογία αποτυχίας θα μπορούσε να είναι η εξής: Θεέ μου, κουράστηκα και η ζωή μου έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Χόρτασα από τον κόσμο, τη ματαιότητα, την υποκρισία, το ψέμα. Έζησα μέσα στις επιθυμίες μου, κάνοντας ότι μου φαινόταν σωστό και ευχάριστο, σύμφωνα μ' αυτά που η εποχή μου απαιτούσε. Καιρός να κάνω μια νέα αρχή. Να δοκιμάσω Εσένα.

Ομολογήστε μια πιθανή αποτυχία σας. Σήμερα μπορεί να είναι καιρός για μια νέα αρχή όπου κι αν βρίσκεστε. Εντός ή εκτός εκκλησίας.

«Εγώ είμαι το φως τού κόσμου· όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως τής ζωής». Ιωάννης 8:12.