Ζώντας στη δύσκολη καταναλωτική εποχή της εικόνας και του συναισθήματος

 

Θα έχετε αναρωτηθεί ίσως αν υπήρχε ποτέ δύσκολη ή εύκολη εποχή ως χριστιανός για να ζήσεις το ευαγγέλιο και να το κηρύξεις. Σίγουρα υπήρξαν τραγικές περίοδοι όπου η εκκλησία διωκόταν και οι πιστοί μαρτυρούσαν για την πίστη τους, όπως και σήμερα συμβαίνει σε κάποια μέρη του πλανήτη. Ωστόσο, ακόμη και εμείς οι χριστιανοί των μεταμοντέρνων δυτικών κοινωνιών νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδα και διλήμματα, ώστε  η χριστιανική ζωή μάς φαίνεται ότι έχει κόστος. Κόστος για να ζήσουμε το Χριστό, κόστος για να διαφωνήσουμε ή να διαφοροποιηθούμε. Κόστος για να υπερασπίσουμε τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.

Ο Ιησούς Χριστός είχε ξεκάθαρα δηλώσει ότι είχε έρθει να βάλει μάχαιρα στη γη και να χωρίσει τους ανθρώπους. Αναμενόμενο: το σύστημα του κόσμου βασίζεται σε εντελώς διαφορετικές αρχές από εκείνες που διδάσκει ο Χριστός,  αναπόφευκτα λοιπόν οδηγεί στη σύγκρουση. Ο Χριστός είχε πει επίσης ότι η πύλη για την αιώνια ζωή είναι στενή, τεθλιμμένη και για λίγους, ενώ η οδός που οδηγεί στην απώλεια χαίρει πολύ περισσότερων οπαδών, μια και οι αρχές εκεί συμπυκνώνονται στο να πράττει ο καθένας ό,τι του φαίνεται καλό στα μάτια του.

Η εποχή μας πριμοδοτεί το συναίσθημα και την εικόνα. Έχεις απήχηση, θεωρείσαι αποδεκτός, σε εκτιμούν και σε προσέχουν όχι τόσο για το ποιόν του χαρακτήρα σου όσο για το αν μπορείς να αγγίζεις τον άλλον με τα λόγια σου και την επικοινωνιακή σου ικανότητα. Όταν οι άνθρωποι διψούν για κατανόηση, αποδοχή, για δυνατές εμπειρίες και  συναισθήματα, φυσικά και ακολουθούν όταν  τους τα ικανοποιείς. Αλλά ως χριστιανοί δεν καλούμαστε σε αυτό, γιατί ο Χριστός δεν είναι αυτό! Ο Χριστός δεν είναι μια εικόνα ή ένα «προϊόν» που πρέπει να προωθηθεί και να πουληθεί στον κόσμο. Ούτε εμείς είμαστε καταναλωτές του «χριστιανικού προϊόντος» και πρέπει να μείνουμε ευχαριστημένοι και «ανεβασμένοι» από την εμπειρία. Η πίστη  μας στον Θεό είναι μια ζωή που μας δεσμεύει σε μια πορεία θυσίας, ταπείνωσης, ειρήνης και  δικαιοσύνης. Είναι μια ζωή που η αλήθεια και η ανιδιοτέλεια μάς καθοδηγεί . Γι’ αυτό και οι καιροί που ζούμε ως χριστιανοί είναι δύσκολοι. Μέσα στην επώδυνη πολυπλοκότητα της ζωής και την αβάσταχτη συχνά καθημερινότητα, καλούμαστε να πληρώσουμε το κόστος της στενής πύλης της εποχής μας που δεν καταναλώνει απλά, αλλά θυσιάζει και θυσιάζεται.

«Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν». Ματθαίος 7:13-14.

Πάντα θα συνεπαίρνει το παράδειγμα του Χριστού

 

Τις τελευταίες μέρες κυριάρχησε στην επικαιρότητα η κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ και ίσως όχι χωρίς νόημα. Η ζωή της σχετίστηκε με το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του 20^ου αιώνα και τις αρχές του 21^ου. Το πρόσωπό της και ο τρόπος που πολιτεύτηκε στην ιδιωτική της ζωή και στη δημόσια εξουσία της έχουν αφήσει έντονο το αποτύπωμά τους τόσο στους θεσμούς όσο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αναμενόμενο είναι μια μονάρχης ενός τέτοιου βεληνεκούς να έχει μια κηδεία αντάξια του τίτλου, του μεγαλείου και της πιστής δέσμευσής της στην υπηρεσία του καθήκοντος. Εξίσου αναμενόμενο, λοιπόν, να την παρακολουθήσουν τόσα δισεκατομμύρια άτομα, είτε από βαθύ σεβασμό και συγκίνηση είτε από περιέργεια.

Καθώς με ενδιαφέρον παρακολούθησα την επικαιρότητα, δεν κατάφερα να αποφύγω συγκρίσεις με το μοντέλο μιας άλλης βασιλείας και ενός άλλου βασιλιά, όχι από τα βασίλεια αυτού του κόσμου, αλλά από το ουράνιο βασίλειο. Ο Ιησούς Χριστός ήταν και θα είναι σημείο τομής στην ανθρώπινη ιστορία, για πολλούς ένας λίθος προσκόμματος και μια πέτρα σκανδάλου (Ρωμαίους 9:33). Ένας κυρίαρχος βασιλιάς, με απόλυτη εξουσία χωρίς αρχή και τέλος σε ουρανό και γη, παίρνει δούλου μορφή για να υπηρετήσει τον άνθρωπο και να δώσει τη ζωή Του λύτρο για τις αμαρτίες όλων μας. Υπηρέτησε το θέλημα του Θεού με απόλυτη αυταπάρνηση, αγάπησε τον άνθρωπο μέχρι θανάτου σταυρικού.

Φτωχός: τόσο στη ζωή Του όσο και στο θάνατό Του υπήρξε εξαρτημένος από την καλή πρόθεση και τη γενναιοδωρία άλλων που επωμίστηκαν την υπηρεσία Του. Μόνος: στην πορεία Του προς τον θάνατό, βρέθηκε να αγωνίζεται μόνος Του. Κανένα στοργικό ανθρώπινο χέρι δεν Τον στήριξε. Στον ενταφιασμό Του δεν υπήρχε καμιά τελετή, έστω και απλή, όπως θα άρμοζε σε κάθε ευυπόληπτο πολίτη, ακόμη και φτωχό, διότι «ο τάφος του διορίστηκε μαζί με τους κακούργους» (Ησαΐας 53:9). Ευτυχώς που τελευταία στιγμή κάποιοι πλούσιοι κρυφοί φίλοι και μαθητές φρόντισαν τα της τελετής και ο Χριστός  θάφτηκε σε δανεικό μνήμα.

Θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει: « […] τη γενιά του, ποιος θα τη διηγηθεί;» (Ησαΐας 53:8). Γι’ αυτό η ζωή και το παράδειγμα του Σωτήρα Ιησού Χριστού συνεπαίρνει τόσες χιλιάδες χρόνια μετά τους ανθρώπους και γι’ αυτό η μοναδική θυσία Του έχει τέτοια ανταπόκριση ευχαριστίας και αγάπης στις καρδιές.

Όταν μιλάμε για δικαιοσύνη

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ως άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους. Θέλουμε δικαιοσύνη, απαιτούμε αλήθεια και διαφάνεια. Μαχόμαστε για τον σεβασμό και την έννοια της αξιοπρέπειας των ατόμων και των λαών. Ωστόσο, ποιοι είμαστε εμείς που ορθώνουμε άμεμπτα το ανάστημά μας και κουνάμε αψεγάδιαστοι το δάκτυλο στους άλλους;

Παρεκτός κι αν μας έχει σώσει η χάρη του Θεού, η οποία σκέπασε με το αίμα του Χριστού όλες μας τις αμαρτίες και συνεχίζει να σκεπάζει  τα καθημερινά μας ατοπήματα, μάλλον ίσως τότε έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για δικαιοσύνη, για κρίση και αλήθεια, για σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εν ονόματι του Κυρίου, και όχι εν ονόματι της δικής μας δικαιοσύνης ή καθαρότητας. Μιλάμε ως τρωτά, αδύναμα σκεύη, στα οποία χαρίστηκε το δικαίωμα να είμαστε παιδιά του Θεού και πρεσβευτές του Χριστού ( Β΄ Κορινθίους 5:20 ). Δεν μιλάμε ως  αδέκαστοι κριτές που γνωρίζουν όλα τα κίνητρα και τις πράξεις μετάνοιας ή μη των ατόμων.

 κάποιος κρίνει τους άλλους, ας σκεφτεί σε ποια κατηγορία ανήκει. Αν δεν έχει μετανοήσει για τις αμαρτίες του και δεν έχει καθαριστεί με το αίμα του Χριστού στον σταυρό, το να «δικάζει» άλλους ενέχει μεγάλο κίνδυνο. Να βρεθεί ένοχος ο ίδιος στην κρίση του Θεού. Γιατί αυτός που είπε «Μη μοιχεύσεις», είπε και: «Μη φονεύσεις». Αλλά, αν δεν μοιχεύσεις, όμως φονεύσεις, έγινες παραβάτης τού νόμου (Ιάκωβος 2:11). Βέβαια, το αντίστροφο ισχύει περισσότερο. Μπορεί να μη φόνευσες, αλλά αν μοιχεύεις, αν λες ψέματα, αν επιθυμείς ό,τι ανήκει στους άλλους, αν κλέβεις, αν δεν τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, παραβιάζεις διάφορους ηθικούς νόμους που, αφενός, ο Θεός έχει θέσει (άρα, είσαι παραβάτης) και, αφετέρου, παραβιάζεις ηθικές εντολές που εσύ ο ίδιος θέλεις να ισχύουν ως γενικός κανόνας. Διότι, ποιος επιθυμεί να του λένε ψέματα, να τον απατούν, να τον κλέβουν;

Από την άλλη πλευρά, αν εκφέρεις τις κρίσεις σου ως άνθρωπος του Θεού, κάνε το με ταπείνωση και με γνώση της δικής σου ροπής στο κακό και στην αδικία. Μην επαίρεσαι, γιατί η δικαιοσύνη για την οποία μιλάς, δεν είναι η δική σου, αλλά του Θεού. Από την άλλη, μην χαρίζεσαι στις κρίσεις σου με το πρόσχημα ότι «κανείς μας δεν είναι καλύτερος από τον άλλον, όλοι τα ίδια χάλια έχουμε». Χρειάζεται να κηρύττουμε τη δικαιοσύνη του Θεού, είτε αφορά τους άλλους είτε εμάς.