Πόσα πράγματα θα θέλατε να είχατε αλλάξει από το παρελθόν σας ;

 

Σε όποιους κι αν το κάνετε το ερώτημα, θα λάβετε την ίδια απάντηση: Πολλά! Ίσως για κάποιους πάρα πολλά. Ζούμε τη ζωή μας θεωρώντας ότι σε κάθε ηλικία και σε κάθε επιλογή που κάναμε η απόφασή μας ήταν η καλύτερη δυνατή, η πιο σωστή. Για να ανακαλύψουμε στο πέρασμα των χρόνων ότι κάποιες αποφάσεις μας ήταν λανθασμένες και κάποιες επιλογές μας τραγικές, με τις συνέπειές τους να μας βασανίζουν έως σήμερα.

Σκέφτομαι τον Αβραάμ να κάνει την ίδια ερώτηση στον εαυτό του. Σίγουρα, όπως όλοι μας, θα κοίταζε πίσω και θα έβρισκε πράγματα για να κατηγορήσει τον εαυτό του ή γεγονότα τα οποία θα ήθελε να είχε αλλάξει. Μπορεί να αναρωτιόταν γιατί πήρε μαζί του τον Λώτ. Θα μετάνιωνε που είχε δώσει τη συγκατάθεσή του στη λογικότατη και άκρως δελεαστική λύση της στείρας Σάρρας, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του Ισμαήλ. Μπορεί να κατηγορούσε τον εαυτό του για τη φυγή τους στην Αίγυπτο σε καιρό πείνας και για όλο το ψεύτικο σενάριο που επινόησε να παίξουν με τη Σάρρα για να επιβιώσουν. Την επανάληψη του ίδιου λάθους τους λίγο αργότερα…

Αλήθεια, πόσα πράγματα θα ήθελε να είχε αλλάξει ο Αβραάμ, ο φίλος του Θεού; Για πολλές σωστές επιλογές του θα ένιωθε ευτυχισμένος, αλλά για άλλες θα σκεφτόταν όταν έχασε χρόνο, πλήρωσε με πόνο και ντροπή, λύπησε τον Θεό.

Το μήνυμα είναι το ίδιο και για μας σήμερα. Μάλλον δεν θα μπορέσουμε, παρά την πίστη και την αγάπη μας στον Κύριο, να αποφύγουμε λάθη και γεγονότα για τα οποία στο μέλλον θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να αλλάξουμε ή να μην τα είχαμε καν κάνει. Το ενθαρρυντικό όμως μήνυμα πάει πάρα πέρα. Ο Θεός είναι κυρίαρχος. Είναι Αυτός που μένει πιστός όταν εμείς απιστούμε και αποτυγχάνουμε. Το κάλεσμά Του μένει. Η παιδαγωγική Του  αγάπη συνεχίζεται πάνω μας, τόσο μέσα στις σωστές όσο και μέσα στις λανθασμένες διαδρομές μας. Το σχέδιό Του να μας σώσει, να μας δικαιώσει, να μας  κάνει σύμμορφους της εικόνας του Υιού Του, ώστε να βασιλεύσουμε μαζί Του, δεν θα αποτύχει. Δεν θα αποτύχει όσο κρατάμε την πόρτα της επικοινωνίας μαζί Του ανοικτή. Ο Θεός είναι και θα είναι πάντα εδώ, αρκεί και εμείς να είμαστε «εδώ», μαζί Του.  

 

Ομόψυχοι και ομόφρονες: Ζητούμενο και όχι δεδομένο

 

Έχετε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να μας ζητά ο Θεός να φρονούμε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είμαστε ομόψυχοι και ομόφρονες (Φιλιππησίους 2:2) όταν εκ φύσεως είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Πώς εγώ με τις τόσο διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες, με τους δικούς μου στόχους ζωής μπορώ να έχω την ίδια ψυχή και το ίδιο φρόνημα με άλλους αδελφούς που έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και οργανώνουν τη ζωή τους αλλιώς;

Αν αυτό αφορούσε απλά σε θέματα σωτηρίας και πίστης, η ομοψυχία και η ομοφροσύνη ως επί τω πλείστον θα ήταν δεδομένες. Οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν από μια πληθώρα άλλων ζητημάτων για τα οποία διαφωνούμε καθώς σκεφτόμαστε αλλιώς, νιώθουμε αλλιώς, επιδιώκουμε αλλιώς.  

Η σύμπνοια είναι εύθραυστη συχνά εξαιτίας του εγωισμού μας. Αν προτεραιότητα έχω εγώ και οι ανάγκες μου, αν βαραίνουν στις αποφάσεις μου οι προσωπικές μου εμπειρίες ή οι δυνατότητες, αν πρέπει να κοιτάξω τις δικές μου φιλοδοξίες, πόση ομόνοια και ομοψυχία μπορεί να προσδοκώ από τους άλλους; Μάλλον λίγη. Πόσο εφικτό είναι να έχω ταύτιση αξιών, θέσεων και επιθυμιών με τους άλλους; Λίγο εφικτό επίσης, ιδιαίτερα στον κατακερματισμό της εποχή μας.  Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη σε ατομικιστικά περιβάλλοντα και η εποχή μας είναι άκρως ατομικιστική.

Ωστόσο, ο  Θεός μάς καλεί να ζήσουμε όντας ομόφρονες και ομόψυχοι. Για να γίνει αυτό πρέπει να σκεφτούμε ότι και ο Χριστός χρειάστηκε να παραχωρήσει τη θέλησή Του στο θέλημα του Θεού στη Γεθσημανή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες φορές ο Κύριος δελεάστηκε να ακολουθήσει άλλον δρόμο από εκείνον που είχαν σχεδιάσει και συμφωνήσει προ καταβολής κόσμου με τον Πατέρα Θεό; Ο Πατέρας και ο Υιός ήταν ένα και με βάση αυτό το πρότυπο καλούμαστε να ζήσουμε σε μια ενότητα ψυχής και πνεύματος (Ιωάννης 17:22) ακόμη και όταν προκύπτουν διαφοροποιήσεις.

Κλείνοντας, ας σκεφτούμε ότι πρόκειται για μια συνεχή προσπάθεια, ένα ζητούμενο και όχι ένα δεδομένο. Στο σπίτι μου επιδιώκω διαρκώς τη συναίνεση, διαφορετικά η συμπόρευση είναι αδύνατη. Ανέχομαι διαρκώς πράγματα και οι άλλοι υπομένουν δικές μου ιδιοτροπίες. Αφήνω προσωπικές μου προτεραιότητες και ανάγκες, γιατί κάποτε μεγαλύτερη προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες και οι επιδιώξεις των άλλων. Αυτό γίνεται αμοιβαία, αν γίνει μονόπλευρα, θα οδηγηθούμε  σε ρήξη. Αυτή είναι η πρόκληση: η εκκλησία δεν είναι το σπίτι μας, ούτε η οικογένειά μας. Μπορεί να το κηρύττουμε, αλλά ο Θεός θέλει να το ζήσουμε, επεκτείνοντας τη ανοχή, την υπηρεσία και την αγάπη μας σε άτομα που δεν είναι οικογένειά μας.  Και αυτό το επιδιώκουμε όλοι αμοιβαία, διαφορετικά θα υπάρξει ρήξη.