Η ρομφαία που μπορεί να κλονίσει την πίστη

 

« Και ο Συμεών τούς ευλόγησε, και είπε στη Μαριάμ, τη μητέρα του: Δες, αυτός έχει οριστεί για πτώση και ανύψωση πολλών μέσα στον Ισραήλ, και για σημείο αντιλεγόμενο· (και, μάλιστα, εσένα τής ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή)· για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών ». Λουκάς 2:34-35.

Καθώς μένει λίγος καιρός έως το κλείσιμο της χρονιάς, ο καθένας μας αρχίζει να κάνει τον απολογισμό του. Για κάποιους η χρονιά που πέρασε είχε το θαυμαστό και επεμβατικό χέρι του Θεού,  ήταν η απαρχή ευλογημένων διαδρομών. Για άλλους ήταν μια χρονιά μεγάλων δοκιμασιών, χρονιά απώλειας και ερωτηματικών. Αυτό το δεύτερο δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη, αν και στην ουσία μάς προκαλεί και έκπληξη και ταραχή.

Ο Λόγος του Θεού δίνει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που δοκιμάστηκαν με διάφορους τρόπους και έφτασαν στα όρια τους. Ταυτόχρονα, μας θυμίζει ότι ο Χριστός μπορεί να γίνει στη ζωή μας σημείο πτώσης και ανύψωσης, καθώς και σημείο αντιλεγόμενο. Για τη Μαριάμ, τη μητέρα του Χριστού, μαζί με την εκλεκτή χάρη και την τιμή να φέρει στον κόσμο τον Μεσσία, μαζί με τις τόσες ευλογίες που μοιράστηκε κοντά Του, της είχε αναγγελθεί προφητικά ότι ρομφαία θα διαπερνούσε την ψυχή της. Θα ήταν ένα σημείο καμπής και αβάσταχτης θλίψης στην πορεία της ζωής της. Αυτή η ρομφαία θα έφερνε στο φως όλους τους διαλογισμούς της καρδιάς της, όπως ακριβώς και οι «ρομφαίες» που διαπερνούν τις δικές μας ψυχές φανερώνουν όλες μας τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις, όλες μας τις διαθέσεις και τα κίνητρα. Εν τέλει, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία της ρομφαίας, τόσο ο Θεός όσο και εμείς, αλλά και όλοι όσοι παρακολουθούν στον πνευματικό και φυσικό κόσμο, βλέπουν τι είναι το μόνο που βαραίνει στην καρδιά μας.

Ο Κύριος είχε πει στον Πέτρο : «Σίμωνα, Σίμωνα, δες, ο σατανάς σάς ζήτησε, για να σας κοσκινίσει σαν το σιτάρι. Πλην, εγώ δεήθηκα για σένα για να μη εκλείψει η πίστη σου· κι εσύ, όταν κάποτε επιστρέψεις, στήριξε τους αδελφούς σου». Λουκάς 22:31-32. Είναι η ζωή σου σε σημείο καμπής; Πέρασε ρομφαία την ψυχή σου; Μακάρι να μην εκλείψει η πίστη σου, εξάλλου ο Χριστός έχει προσευχηθεί για σένα. Όταν αυτό το κεφάλαιο της αβάσταχτης δοκιμασίας κλείσει, στήριξε τους αδελφούς σου με την εμπειρία σου, τη γνώση σου, τη μαρτυρία σου. 

 

 

 

Να μην αρκείσαι στα λίγα

 

Ξέρετε ποιος/ποια αρκείται στα λίγα; Στο τίποτα, στα ψίχουλα; Ο/η πεινασμένος/η.

Οι στερημένοι άνθρωποι, ναι, δυστυχώς, αυτοί δεν έχουν σχεδόν ποτέ επιλογή και ικανοποιούνται με οτιδήποτε!

Επίσης, στο τίποτα και στα ψίχουλα αρκούνται οι πολύ καλοί άνθρωποι! Αυτοί που δεν θα ζητήσουν ποτέ τίποτα για τον εαυτό τους, που δεν έχουν σχεδόν ποτέ απαιτήσεις από τους άλλους, γιατί των άλλων οι ανάγκες και οι επιθυμίες έχουν πιο μεγάλη αξία ή είναι πιο σημαντικές από τις δικές τους (ή τέλος πάντων τις κάνουν έτσι να φαίνονται στα μάτια των καλών ανθρώπων).

Είτε ανήκεις στην πρώτη κατηγορία είτε ανήκεις στη δεύτερη, αν έχεις  τον Κύριο δεν χρειάζεται να ζητιανεύεις γύρω σου αγάπη, κατανόηση, καλή παρέα.

Δεν χρειάζεται να ρίχνεις τον πήχη στις σχέσεις σου και στις όποιες προσωπικές σου επιλογές, κυρίως ώστε να επιλέγεις για φίλο/η σου ή για σύζυγό σου τον οποιοδήποτε. Εκείνον που θα σου δώσει τα ελάχιστα, ενώ ο ίδιος θα τρυγήσει από σένα τα καλύτερα, όποτε θέλει και όπως θέλει.

Να έχεις εμπιστοσύνη στον Θεό. Θα σε φροντίσει! Μη συμβιβάζεσαι με τα λίγα, με τα ψίχουλα, ιδιαίτερα αν είσαι στερημένος/η  ή αν είσαι καλός άνθρωπος.

« Η χορτασμένη ψυχή αποστρέφεται την κηρήθρα· στην πεινασμένη ψυχή, όμως, κάθε τι πικρό φαίνεται γλυκό ». Παροιμίες 27:7.

Για κάποιον είσαι πραγματικά πολύτιμος

 

Ο Θεός ασχολήθηκε και ασχολείται με τον καθένα μας ξεχωριστά. Είτε Τον αγαπάμε είτε αδιαφορούμε προσωρινά γι’ Αυτόν, η έγνοια Του είμαστε εμείς. Ο Θεός είναι ο μόνος στο σύμπαν, στους γαλαξίες και σε ολόκληρη την αιωνιότητα που δεν είναι προσωπολήπτης.

Σε μια ιδιαίτερη εποχή που πρέπει να είσαι κάπως για να θεωρείσαι αποδεκτός στους κύκλους και αγαπητός στους γύρω σου, που πρέπει να έχεις όχι μόνο ομορφιά (έστω ψεύτικη και πλαστή) αλλά και γνώση και επιτυχία (ακόμη και αν εξασκείς το πιο απλό επάγγελμα, εσύ δεν πρέπει να είσαι σαν τους άλλους, πρέπει να ξεχωρίζεις!), ο Θεός επιλέγει να αγαπά τον καθένα ατομικά. Τον κακό, τον δύσμορφο, τον χαζό, τον άρρωστο, αλλά και τον όμορφο, τον ικανό, τον έξυπνο, τον πετυχημένο.

Εσύ και εγώ δύσκολα θα το κάναμε αυτό. Κανείς μας δεν θα ανεχόταν για πολύ άτομο έξω από την οικογένειά του – υπό συζήτηση και αυτό βέβαια-, που τον «ενοχλεί».

Κάθισε μια μέρα με ένα άτομο με κάποιο σύνδρομο ή αδυναμία και θα καταλάβεις. Συναναστρέψου μια μέρα με ένα άτομο γεμάτο εγωισμό, έπαρση και φαντασία και πάλι θα καταλάβεις. Δεν μπορείς να ανεχτείς με αγάπη παρά μόνο ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο και το θεωρείς σημαντικό.

Λοιπόν, φαίνεται ότι η παρουσία μας κάνει ευτυχισμένο τον Θεό. Η παρουσία μας είναι σημαντική για τον Θεό, διότι δεν μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί ο Κύριος ασχολείται με όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ενώ είμαστε ο καθένας μας μια μικρή ή μεγάλη  ιστορία με προβλήματα.

Η παρουσία σου έχει ένα νόημα για τον Θεό, εκμεταλλεύσου την ευκαιρία που σου δίνει σήμερα να για να Τον ευχαριστήσεις και να Τον δοξάσεις. Γιατί να σκληρύνεις την καρδιά σου; Ο χρόνος που σου δίνεται είναι για να καταλάβεις την αγάπη Του προς εσένα, όχι για να γεμίσεις το μυαλό σου με ιδέες και γνώση, την ψυχή σου με επιθυμίες και το σώμα μου με αμαρτίες. Σκέψου ότι για τον Θεό είσαι πολύτιμος.

«Εγώ είμαι η θύρα· όποιος μπει μέσα διαμέσου εμού, θα σωθεί, και θα μπει μέσα, και θα βγει έξω, και θα βρει βοσκή. Ο κλέφτης δεν έρχεται, παρά για να κλέψει, να σφάξει και να εξολοθρεύσει· εγώ ήρθα για να έχουν ζωή, και να την έχουν με αφθονία». Ιωάννης 10:9-10.

Υπηρεσία, καλή διαχείριση, χαρά

 

Είναι τρεις διαφορετικές έννοιες η υπηρεσία, η καλή διαχείριση και η χαρά. Στον αγρό του Θεού και στην προσωπική μας αφιέρωση μπορεί να υπάρχουν κάποτε και οι τρεις. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που η καλή διαχείριση και η χαρά πάνε περίπατο και μένει μόνη της η σκέτη υπηρεσία. Άλλες φορές καλό, άλλες κακό.

Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε ότι δεν επιλέγουμε τις συνθήκες στις οποίες θα γεννηθούμε, ούτε εκείνες στις οποίες θα βρεθούμε στο μέλλον. Βέβαια, μπορούμε να επιφέρουμε αρκετές βελτιώσεις, μπορεί, όμως και όχι.

Σαν παιδιά του Θεού, το μέλημά μας θα πρέπει να είναι η πιστή διαχείριση των πραγμάτων που ο Θεός μάς εμπιστεύτηκε. Δεν αξίζει τον κόπο να αναλωνόμαστε στη δυσφορία και την άρνηση της πραγματικότητας. Ούτε να αντιπαλεύουμε κάποια πράγματα που θα πρέπει τελικά να αποδεχτούμε. Προς τι να λαχταρούμε έναν άλλο αγρό, άλλες μορφές σχέσεων, ένα διαφορετικό εκκλησιαστικό κλίμα, αν αυτό δεν είναι μέσα στα σχέδια του Θεού για την παρούσα ώρα; Υπάρχει νόημα όταν τα πράγματα είναι έτσι και όχι αλλιώς και καλά θα κάνουμε να το αποδεχτούμε, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.

Αν είμαστε ειλικρινής, οι περισσότεροι θα ομολογήσουμε ότι θα θέλαμε να ήμασταν ένα διαφορετικό σκεύος, σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικούς ανθρώπους. Έχω πάρα πολλές φορές αρνηθεί να πάω εκεί που ο Κύριος θέλει και, κατά συνέπεια, έχω  φερθεί όπως ο γιος της παραβολής που είπε στον πατέρα του ότι δεν θα πάει, αλλά τελικά πήγε. Έχω μείνει σε πόστα υπηρεσίας εντός και εκτός οικογενείας που ήταν κάποτε αγγαρεία και οι άλλοι το ήξεραν, γιατί το έλεγα ξεκάθαρα, μη θέλοντας οι άνθρωποι να μου χρωστούν ευγνωμοσύνη ή να με θεωρούν σπουδαία. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησα να φανερώσω ότι, ως άνθρωπος του Θεού, δεν είμαι ένα κουρδισμένο άτομο που κινείται μηχανικά, αλλά ένα άτομο με αδυναμίες και επιθυμίες τις οποίες αναγκάζομαι συχνά βάζω στην άκρη για να γίνουν τα πράγματα όπως θα επιθυμούσε ο Κύριος, ο οποίος λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις προτεραιότητες  όλων των ανθρώπων και όχι μόνο τις δικές μας.

«Αλλά, τι γνώμη έχετε; Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους· και καθώς ήρθε στον πρώτο, είπε: Παιδί μου, πήγαινε σήμερα να δουλέψεις στον αμπελώνα μου. Και εκείνος απαντώντας, είπε: Δεν θέλω· ύστερα, όμως, μετανιώνοντας, πήγε». Ματθαίος 21:28-29.