Δεν αρκεί μόνο να σε αγαπούν

 

Και ποιος από εμάς δεν θέλει ν’ αγαπιέται; Η αγάπη είναι ένα μοναδικό συναίσθημα! Είναι φοβερό να νιώθεις ότι θέλεις να δώσεις όλον σου τον εαυτό σε κάποιον/α, ότι θα έκανες τα πάντα για αυτό το άτομο! Και πόσο δύσκολο πραγματικά είναι όταν η αγάπη ψάχνει απεγνωσμένα να βρει δρόμο ανταπόκρισης στον άλλο και ο δρόμος δεν είναι πάντα ανοικτός.

Φέρνω στο νου μου την περίπτωση ενός άντρα που προσπάθησε με κάθε τρόπο να φέρει κοντά του μια αξιόλογη κοπέλα που αγάπησε βαθιά! Ενός σπάνιου ανθρώπου με τόσες χάρες και ικανότητες, τέτοια διάθεση θυσίας,  προσφοράς απλόχερης ευτυχίας που αναρωτιόσουν : Μα, καλά δεν θα κρατήσει τίποτα για τον εαυτό του; Δεν έχει απαιτήσεις αυτός; Δεν έχει θέλω; Και η αξιόλογη κοπέλα; Ε, ζύγιζε και ξαναζύγιζε την περίπτωση και αναρωτιόταν γιατί δεν μπορούσε να πετάξει από χαρά σε ένα τέτοιο δόσιμο ανθρώπου.

Αλήθεια, τι είναι αυτό που κρατά τον άνθρωπο από το να δοθεί στην ασάλευτη και γεμάτη θυσία αγάπη του Χριστού που κέντρο της έχει την ευτυχία του ανθρώπου; Αρκετές φορές προσπάθησα να απαντήσω στην ερώτηση καθώς έκανα παραλληλισμούς με την παραπάνω ιστορία αγάπης. Βέβαια, όταν ανθρωπίνως δεν ανταποκρινόμαστε σε μια αγάπη, οι λόγοι είναι πολλοί. Ο πιο βασικός είναι ότι δεν μας αρέσει αυτή η αγάπη, δεν μας ελκύει ιδιαίτερα το πρόσωπο που μας την προσφέρει… Μάλλον θα προτιμούσαμε μια άλλη στη θέση της. Ωστόσο, μοιάζει ίσως αστοχία του ανθρώπου να έχει απέναντί του ένα άτομο που εγγυάται την ευτυχία του άλλου με όποιο κόστος, ένα άτομο που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να είναι ο άλλος στο κέντρο και η άλλη πλευρά να κοιτάζει τριγύρω για κάτι άλλο.

Είναι αλήθεια αστοχία της ανθρώπινης πνευματικής κρίσης και διαστρέβλωση της ανθρώπινης καρδιάς να έλκεται σ’ αυτή τη γη από τόσους ψεύτικους σωτήρες και υποσχεμένους δρόμους ευτυχίας και να αρνείται να αφεθεί ν’ αγγιχτεί από την αγάπη του Χριστού. Βλέπετε, δεν είναι αρκετό μόνο να αγαπιέται κανείς …

« Εγώ δίδαξα ακόμα τον Εφραϊμ να περπατάει, πιάνοντάς τον από τους βραχίονες· αλλά, δεν γνώριζαν ότι τους γιάτρευα. Τους έσυρα με σχοινιά ανθρώπου, με δεσμούς αγάπης· και ήμουν σ' αυτούς σαν εκείνους που αφαιρούν τον ζυγό πάνω από τα σαγόνια τους, και έβαλα μπροστά τους τροφή… ». Ωσηέ 11:3-4.

 

 

 

 

Ευλογημένος, «μέσα» στα πλαίσια αλλά και «έξω» απ’ αυτά

 

Αν είσαι άνθρωπος του Θεού, δεν μπορεί να μη θέλεις να είσαι ευλογημένος. Ίσως αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσες να απολαύσεις τις ευλογίες του Κυρίου, γιατί ναι, είναι αλήθεια ότι ο Θεός μάς ευλογεί στην καθημερινότητά μας, καθώς μας έχει ήδη ευλογήσει «με κάθε πνευματική ευλογία στα επουράνια διαμέσου τού Χριστού» (Εφεσίους 1:3)

Λοιπόν, είναι εύκολο να ορίσουμε ως ευλογία μια επιτυχία σε μια σχολή, μια ευχάριστη εργασία, έναν όμορφο γάμο, μια διακονία που μας ευχαριστεί, την απάντηση σε κάποια προσευχή μας.

Ωστόσο, πάρα πολλές φορές ευλογημένος μπορεί να είσαι όταν είσαι εκεί που δεν θέλεις να είσαι ή όταν κάνεις αυτά που δεν θα ήθελες να κάνεις. Π.χ., ευλογημένος ήταν ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο τόσο στον θρόνο, δεύτερος μετά τον Φαραώ, αλλά ευλογημένος ήταν και σαν πουλημένος σκλάβος, φυλακισμένος, ξεχασμένος, υπηρετώντας μέσα σε σκληρές ή απάνθρωπες συνθήκες.

Ευλογημένος ήταν ο Ηλίας όταν διακονούσε τον ξεστρατισμένο λαό του Θεού γιατί λάτρευε τα είδωλα, ευλογημένος όταν καθόταν μόνος του στο χείμαρρο Χερίθ, αλλά και ευλογημένος όταν χρειάστηκε να αφήσει τον λαό του και να συγκατοικήσει με μια ειδωλολάτρισσα χείρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας. Μπορούν να αναφερθούν και άλλα βιβλικά πρόσωπα, για παράδειγμα ο Νεεμάν, που έπρεπε να συνοδεύει τον κύριο του σε ειδωλολατρικές τελετές, ή κάποιοι αφιερωμένοι χριστιανοί στην οικία του Καίσαρα, όπως  και πολλοί άλλοι πιστοί μέσα στους αιώνες της χριστιανικής ιστορίας.

Εξίσου ευλογημένος μπορεί να είναι κανείς και μέσα σε «νορμάλ» συνθήκες, ας μου επιτραπεί η έκφραση. Π.χ., υπηρετώντας τους πιστούς στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ ή της Κορίνθου, ή, για να έρθουμε στο σήμερα, όντας ο αρχηγός ενός έργου, μιας ιεραποστολής, μιας οικογένειας.

Κλείνοντας, ευλογημένος είσαι όχι εκεί που νομίζεις ότι είσαι ευλογημένος, αλλά μάλλον εκεί όπου άλλοι άνθρωποι γεύονται την ευλογία σου, την αγάπη και την προσφορά σου,  ακόμη κι όταν εσύ δεν το νιώθεις.

 « Άξιος ευλογίας είναι ο Θεός και Πατέρας τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αυτός που μας ευλόγησε με κάθε πνευματική ευλογία στα επουράνια διαμέσου τού Χριστού ». Εφεσίους 1:3.

Καθώς αλλάζει ο χαρακτήρας μας αλλάζουν και οι συνθήκες

 

Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και προβλήματα, και κάποτε αυτά γίνονται τόσα πολλά που μας ξεπερνούν. Η πίστη μας βουλιάζει, η ελπίδα χάνεται και αντί για υπομονή και υποταγή, βρίσκουμε μέσα στην καρδιά μας συναισθήματα δυσφορίας και σκέψεις πίκρας προς τον Θεό.

Νομίζω ότι όσοι έχουν περάσει από αυτήν την κατάσταση καταλαβαίνουν γιατί ακριβώς μιλάμε και ίσως, αν έχουν βγει απ’ αυτή τη συνθήκη με τη χάρη του Θεού, να έχουν να σου μεταφέρουν αλήθειες και εμπειρίες που οικοδομούν.

Κάτι απ’ αυτά που σίγουρα θα σου έλεγαν είναι ότι ο Θεός, προτού  αλλάξει τις επώδυνες συνθήκες της ζωής μας, θέλει πρώτα ν’ αλλάξει τις καρδιές μας. Γνωστό αυτό, θα πει κάποιος! Όλοι το έχουμε υπόψη  όταν περνάμε από απογοητεύσεις και θλιβερές εμπειρίες. Σκεφτόμαστε ότι ο Κύριος κάτι θέλει να δουλέψει μέσα μας, επιθυμεί την πνευματική μας κατεργασία, γι’ αυτό και τα επιτρέπει όλα αυτά. Ωστόσο, όταν «η δουλειά» Του κρατάει πάρα πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, αρχίζει να στερεύει η υπομονή μας και η συνεργασία μας σε αυτή την πνευματική κατεργασία μετατρέπεται σε αθυμία, κούραση, πικρία.

Εντούτοις, ο Θεός ξέρει καλύτερα μέσα στην αγαθότητά Του. Αν οι συνθήκες μας αλλάξουν προς το καλύτερο - είτε σε λάθος χρόνο είτε με λάθος τρόπο -, και εμείς παραμείνουμε τελικά οι ίδιοι κατά βάθος (αν και θα έχουμε υποστεί κάποιες μικροβελτιώσεις και ρετουσαρίσματα), τότε ο αληθινός χαρακτήρας μας θα παραμείνει ο ίδιος ή ίσως γίνει και χειρότερος.

Ναι, δυστυχώς είναι μια αλήθεια αυτό, γιατί συμβαίνει να έχουμε γίνει πιο άνετοι, πιο ανακουφισμένοι, ίσως πιο αυτάρκεις και περήφανοι, ενώ ο Θεός επιθυμεί να μας κάνει όμοιους με τον Χριστό. «Όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του…» (Ρωμαίους 8:29). Το να μοιάσουμε στον Χριστό και να έχουμε τον χαρακτήρα του είναι ο θεϊκός σκοπός του Θεού για κάθε παιδί Του. Τα υπόλοιπα είναι απαραίτητα, είναι χρήσιμα, αλλά δεν είναι ο θεϊκός στόχος για τη ζωής μας.

Αδύνατον να μη μας περάσει από το κόσκινο της ταπείνωσης ο Θεός

 

Μου αρέσει, όπως και σε όλους σας άλλωστε, να είμαι από τους πρώτους, να μην κάνω σοβαρά λάθη, να μην έχουν πολλά να μου προσάψουν, να επαινούν τις επιλογές και τις γνώμες μου. Ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της εκκλησίας, που το πνευματικό επίπεδο κριτικής ανεβαίνει, ως χριστιανοί άνθρωποι τείνουμε να ανταγωνιζόμαστε για το πνευματικό μας βάθος και την πορεία μας. Όπως συχνά ανταγωνίζονται οι μαθητές μιας τάξης για τους καλύτερους βαθμούς, τις σπουδαιότερες αναθέσεις και τη δημοφιλία, έτσι κάνουμε κι εμείς χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε μέσα στους χριστιανικούς κύκλους. Ποιος θα ήθελε να αισθάνεται σαν ναυαγισμένο πλοίο μέσα στους κόλπους της αδελφότητας;

Ο άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό ον, φτιαγμένο από τον Θεό να αγαπά τη δόξα, την τιμή, την επιβράβευση. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα περήφανο και ξεπεσμένο ον που ο εγωισμός του τον τυφλώνει κάποτε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ του πριν και του μετά… Χριστόν.

Πριν δώσει την καρδιά του στον Θεό ο εγωισμός του τον σπρώχνει σε ένα σωρό εγωιστές πράξεις με σκοπό να νιώθει δυνατός, ξεχωριστός και σπουδαίος. Αφού συντριφτεί και καταλάβει την αμαρτία του μεταφυτεύεται σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, αγαθό και αγιασμένο από τη χάρη του Θεού, το οποίο όμως τείνει να μολύνει. Γιατί;  Επειδή συχνά ο αρχικά συντριμμένος αμαρτωλός γίνεται με τα χρόνια ένας «πνευματικός» χριστιανός που, κυρίως το κεφάλι του και λιγότερο η καρδιά του, έχει γεμίσει από κηρύγματα και πνευματικές ενέργειες μέσα σε ένα περιβάλλον ευγενούς χριστιανικής άμιλλας. Συνεπώς, αντί να βλέπει τις αδυναμίες του και τις ελλείψεις του, αντί να νιώθει ταπεινός ή ελάχιστος, αρχίζει να νιώθει «ταπεινός δούλος» …. στην επιτυχημένη υπηρεσία του Κυρίου του. Βέβαια με τις θλίψεις και την παιδεία που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του, αλλά ποτέ ίσως δεν νιώθει ένας ναυαγός που χρειάζεται συνέχεια να πιάνεται από τον Σωτήρα του για να μην πνιγεί.   

Είναι συχνά τότε που ο Θεός μάς περνά από το κόσκινο της ταπείνωσης, ώστε να καθαριστεί τόσο καλά η φύρα από το στάρι μέσα στην καρδιά μας και να μη μείνουν κόκκοι υπερηφάνειας και ικανοποίησης από την «επιτυχημένη» πορείας μας και την «επιτυχημένη» διακονία μας στην υπηρεσία ενός «επιτυχημένου» ευαγγελίου.

 «Ο Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα». Ψαλμός 34:18.

Όταν το θέμα σε αγγίζει (ή δεν σε αγγίζει) άμεσα

 

Είναι πολύ καλό να έχεις γύρω σου ανθρώπους που βλέπουν κάποια ελαττώματά σου, που αντιλαμβάνονται αδυναμίες σου και σε συμβουλεύουν για το καλό σου. Ακόμη κι αν η συμβουλή τους δεν γίνεται πάντα με γνήσια αγάπη, καλό είναι, για το δικό σου συμφέρον, να αφουγκραστείς αυτό που σου λένε. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι γύρω σου που απλά (λόγω του ότι είναι δύσκολοι, δύστροποι, εγωιστές ή κυριαρχικοί) σου κάνουν διαρκώς υποδείξεις, κοιτούν πώς να σε περιορίσουν ή πώς να σε βάλουν στα δικά τους καλούπια, για να μη διαταράσσεται οποιαδήποτε αντίληψη ή σκλήρυνση της ζωής τους.

Αυτό μπορεί να αγγίζει ποικίλες προσωπικές προτιμήσεις αλλά και θρησκευτικές προτιμήσεις που μεταβάλλονται σε «πνευματικές» θέσεις και με τα χρόνια παγιώνονται σε νόμους που υποθετικά είναι ευάρεστοι στον Θεό περισσότερο από κάποιους άλλους. Κάπως έτσι η φαντασία και η έπαρση των Φαρισαίων, που δεν είχαν τις πρακτικές δυσκολίες, τις καθημερινές μέριμνες και αγωνίες των πολλών, όπως και τα μεγάλα ηθικά διλήμματα, είχαν επεξεργαστεί ηθικούς νόμους και θρησκευτικές πρακτικές που αφορούσαν όμως μάλλον τους άλλους. Οι ίδιοι τις περισσότερες φορές έκαναν ό,τι τους βόλευε, γιατί είχαν φαίνεται το «πνευματικό βάθος» να κάνουν τη διάκριση. Επίσης, είχαν το σθένος και εκείνη την «πνευματική» περιβολή της εξουσίας να μην απολογούνται σε κανένα και για τίποτα για τις επιλογές τους.

Είναι συγκινητικό πώς ο Ιησούς Χριστός μπήκε μπροστά για να υπερασπιστεί, να απαλλάξει από κατηγορίες ή να ευεργετήσει άτομα αδύναμα, ανυπεράσπιστα και αμαρτωλά που είχαν ανάγκη όχι από συμβουλές, αλλά από θεραπεία και λύσεις. Αυτός είναι ο Κύριός μας! Ακόμη και όταν αργεί στις επεμβάσεις Του είναι πάντα με το μέρος της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Είναι πάντα στο πλευρό του ταπεινωμένου αμαρτωλού και όχι με το μέρος των δυνατών αυτοδικαιωμένων που συχνά κόβουν και ράβουν τους νόμους κατά την αρεσκεία τους. Το γεμάτο έλεος παράδειγμά Του που δεν έδινε άλλοθι στους αδιάφορους αλλά ανακούφιση στους πονεμένους ας μας εμπνέει στην καθημερινότητά μας.

«Tότε, ο Iησούς άρχισε να επιπλήττει τις πόλεις, στις οποίες έγιναν τα περισσότερα θαύματά του, επειδή δεν μετανόησαν: Aλλοίμονο σε σένα, Xοραζίν, αλλοίμονο σε σένα, Bηθσαϊδάν, επειδή, αν τα θαύματα που έγιναν ανάμεσά σας, γίνονταν στην Tύρο και στη Σιδώνα, θα μετανοούσαν πριν από πολύ καιρό με σάκο και στάχτη». Ματθαίος 10: 20-21.

Άλλαξε τους τρόπους σου αν χρειαστεί, όχι τον χαρακτήρα σου

 

Ο Θεός είναι αναλλοίωτος, άναρχος, αιώνιος, αληθινός, πιστός, δίκαιος. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τo πώς είναι ο Θεός αναφερόμενοι στην Τριαδική Θεότητα -Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Η προσωπικότητα του Θεού εκφράζεται μέσα στη Βίβλο. Εκεί βλέπουμε έναν ενιαίο και συγκροτημένο χαρακτήρα που δεν αλλάζει μέσα στους αιώνες. Βλέπουμε την Αγία Τριάδα να κρατά αυτήν την ενότητα του χαρακτήρα της, αλλά να διατηρεί ταυτόχρονα τη διαφορετικότητα των ενεργειών της, αλλάζοντας διαρκώς τους τρόπους και τις μεθόδους στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.

Δέστε, λοιπόν, τους τρόπους του Θεού μέσα στην ιστορία του λαού Ισραήλ από τον Αβραάμ, στην έξοδο και την κατάκτηση της γης Χαναάν. Ακολουθεί η εδραίωση του έθνους για να φτάσουμε έως την ηθική κατάπτωση που οδήγησε στη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Ο Θεός επεμβαίνει με την επιστροφή και την ανοικοδόμησή τους. Η ιστορία κορυφώνεται με τη γέννηση και τον σταυρικό θάνατο του Ιησού Χριστού. Ακολουθεί το κλείσιμο του κύκλου με την απόρριψη του ευαγγελίου από τον λαό Ισραήλ και το άνοιγμα στα έθνη. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, η διασπορά του λαού Του στα έθνη και η σχετικά πρόσφατη ανασύσταση του έθνους του Ισραήλ είναι ένα άλλο κομμάτι των ενεργειών του Θεού. Ο αναλλοίωτος χαρακτήρας του Θεού εξακολουθεί να γράφει την ιστορία αλλάζοντας τους τρόπους και τις μεθόδους.

Φυσικά, δεν είχα πρόθεση να δώσω ένα βαρετό ιστορικό μάθημα. Τα παρέθεσα αυτά για να τονίσω το γεγονός ότι αν ο Θεός συναλλάσσεται μαζί μας με διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους κρατώντας αναλλοίωτες τις αρχές και τις ιδιότητές Του, είναι μάλλον λανθασμένη νοοτροπία για έναν χριστιανό να είναι ο ίδιος και ο ίδιος και ο ίδιος μέσα στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι κάτι από τους τρόπους του και όχι από τον χαρακτήρα του πρέπει να αλλάξει. Αναφέρομαι πάντα στους γνήσιους χριστιανούς.

Απλά παραδείγματα: ο χριστιανός που πάντα συγχωρεί και δεν ξέρει τι του γίνεται και γατί πρέπει να συγχωρήσει.

Ο χριστιανός που θα κάνει πάντα το δεύτερο μίλι, χωρίς κριτήριο για το τι είδους μίλι είναι αυτό.

Ο χριστιανός που οφείλει να είναι πάντα στην εκκλησία με μια αγκαλιά για όλους, ακόμη κι αν ταλαιπωρείται ή είναι μια αδιάφορη μονάδα, ενώ σε κάποια ιστορική συγκυρία ακόμη και ο ίδιος ο Θεός εγκατάλειψε τον ναό Του και τον λαό Του.

Ο χριστιανός «συνταγή» και «ποίημα», που το έμαθες απέξω και ξέρεις ήδη πώς θα λειτουργήσει ή τι θα πει. Ο ανελεύθερος χριστιανός που πρέπει να αφομοιώνει τύπους και κανόνες για να μην απορριφθεί. Ο χριστιανός «φασόν» που τον έκοψαν και τον έραψαν πανομοιότυπο σε κάθε συγκεκριμένη εποχή (συντηρητική ή πολύ μοντέρνα) σύμφωνα με τα κριτήρια της εποχής. Αντιθέτως, ο χριστιανός θα πρέπει να έχει προσωπική κρίση, μεγάλη καθοδήγηση από το Πνεύμα το Άγιο, ατομική συνείδηση, προσωπικό απολογισμό ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Ο χριστιανός θα πρέπει να αλλάζει τους τρόπους και τις μεθόδους του, χωρίς ποτέ να αλλάζει τον χαρακτήρα του.

Θα περίμενες ποτέ ο Θεός να σε καλέσει να ζήσεις έξω από τη «φυσιολογία»;

 

Ακούγεται παράτολμο ότι ο Θεός της τάξης, της λογικής, της σειράς, των ξεκάθαρωνγραμμών, του μέτρου,  έχει σχέδιο για τη ζωή σου να σε καλέσει κάποτε να ζήσεις έξω από τη «φυσιολογία», αναγκάζοντάς σε να βιώσεις μια παθολογία που σε ξεπερνά ή σε παραλύει.

Διαγνώσεις; Πολλές!

Ψάξε να δεις τι έφταιξε…

Επέστρεψε και μετανόησε…

Δες τι αμέλησες…

Κοίταξε τι είδους έπαρση έκρυβες μέσα σου και δεν την αντιλήφθηκες, γι’ αυτό υποφέρεις και βασανίζεσαι…

Ναι, υπάρχουν φορές που τα πράγματα έχουν έτσι. Τα παραπάνω  ακούγονται σωστά, μου τα έχουν πει επανειλημμένα για τη ζωή μου, τα έχω πει κάποτε η ίδια στον εαυτό μου, τα έχω επίσης σκεφτεί για άλλους.

Αλλά είναι και αυτά μέρος από τα κουτάκια μας. Τα κουτάκια εκείνα που πίσω από κάθε συνέπεια κρύβεται απαραιτήτως μια αιτία. Γιατί, εεε… δεν μπορεί, ο Θεός δεν ενεργεί άδικα και αυθαίρετα, κάποια εξήγηση θα έχει!   

Και βέβαια έχει: να φέρεις σε πέρας το τελικό σπάσιμο του ανθρώπινου εγώ, της «υποταγμένης» αυτάρκειάς μας (ή από την ανάποδη της μεταμφιεσμένης υπερηφάνειας μας).

Λοιπόν, για τόλμησε να αποδεχτείς για την πορεία σου, αυτό που η φύση, η λογική, αλλά και η πνευματική τάξη, θεωρεί παθολογία και παραλογισμό!

Γιατί είναι αλήθεια ότι πολλά πράγματα συνθλίβουν τα ωραία τακτοποιημένα στο μυαλό μας κουτάκια αναφορικά με την παθολογία ή τη φυσιολογία, αναφορικά με την ευλογία ή την αποδοκιμασία, αναφορικά με το κέρδος και το χάσιμο, τη δόξα ή την ατιμία.

Τι θα διαλέξουμε τελικά; Τα κουτάκια μας ή τον Κύριο;

Ο Αβραάμ βγήκε από τα κουτάκια του, οι δικοί του έμειναν σ’ αυτά. Ο Ιωσήφ βγήκε από τα κουτάκια του, τα αδέλφια του έμειναν τακτοποιημένα σ’ αυτά. Η Ραάβ η πόρνη βγήκε από τα κουτάκια της, ο λαός της έμενε κλειδωμένος μέσα σ’ αυτά. Ο Ιώβ βγήκε από τα κουτάκια του, οι φίλοι του επέμειναν σ’ αυτά. Ο Ιερεμίας βγήκε από τα κουτάκια του, ο λαός του και το ιερατείο λάτρεψαν αυτά. Ο Παύλος βγήκε από τα κουτάκια του, πολλοί συμπατριώτες τους εγκλωβίστηκαν σ’ αυτά…

Αν ο Θεός σκεφτόταν κάποτε να σε  βγάλει από τα κουτάκια σου, πώς θα αντιδρούσες;

Ο νόμος πάντα θα διεκδικεί και θα σε δείχνει παραβάτη

Αν περπατάς με τον νόμο του Θεού και επιθυμείς στη ζωή σου  να είσαι ευάρεστος σ’ Αυτόν, θα φτάσεις σε κάποιο σημείο που θ’ αντιληφθείς ότι ο νόμος δεν σταματά ποτέ να διεκδικεί και, ως εκ τούτου, να σε δείχνει παραβάτη.

Έχω περπατήσει πολλά χρόνια με την πίστη, αλλά σέρνοντας ταυτόχρονα μαζί μου και το δεκανίκι του νόμου. Φτάνει όμως κάποτε η ώρα που αναγκάζεσαι το πετάξεις, διότι στο τέλος μπορείς να καταντήσεις ανάπηρος. Στην ζωή της πίστης υπάρχουν πάρα πολλές εντολές, «οφείλω» και «πρέπει», επειδή έχουμε προσωπική σχέση με τον Κύριο. Τα ονομάζω  «πρέπει» και «οφείλω» όχι γιατί αποτελούν είδος καταναγκαστικών έργων του νόμου, αλλά γιατί έτσι είναι η ζωή της πίστης: είναι μια σχέση υπακοής που συχνά καλείσαι να λάβεις υπόψη σου το θέλημα του Θεού, ενώ παράλληλα οφείλεις να λάβεις υπόψη σου τις ανάγκες των άλλων και το συμφέρον τους για να σωθούν.

Όμως, αν περπατάς διαρκώς με τον νόμο –σαν κάποιους απόλυτα νομοταγείς πολίτες που προσπαθούν συνεχώς να ευθυγραμμίζουν τη ζωή τους με τους νόμους της πολιτείας, και στο τέλος νιώθουν κουρασμένοι, αδικημένοι, ή «τα κορόιδα» της υπόθεσης, θα κουραστείς.

Ο νόμος του Θεού, σε αντίθεση με τους νόμους της πολιτείας, ελέγχει όλα τα πεδία της ανθρώπινης δράσης, της ψυχής και του πνεύματος. Δηλαδή, σίγουρα θα κουραστείς να τον εκπληρώσεις εξωτερικά και εσωτερικά! Ο νόμος θα σε δείχνει διαρκώς παραβάτη και στο τέλος θα σε εξαντλήσει. Πάντοτε θα υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα. Άλλες φορές, ο νόμος από μόνος του θα σε καλεί να κάνεις πράγματα άχρηστα και τυπικά, χωρίς ουσία και στόχο, γιατί απλά έτσι είναι η φύση του νόμου, ιδιαίτερα αν τον εκλάβεις σαν ένα αφαιρετικό καταστατικό χάρτη, απρόσωπο στις ανάγκες τις δικές σου και στις απαιτήσεις των άλλων. Ο νόμος του Θεού είναι ένα καθοδηγητικό πλαίσιο από το οποίο αν λείψει το Πνεύμα το Άγιο, η διαφώτισή από το ίδιο τον Θεό και η σωστή εφαρμογή εκ μέρους σου σε διαφορετικές περιστάσεις, υπάρχει ο κίνδυνος να ταλαιπωρήσεις άλλους και να ταλαιπωρηθείς ο ίδιος.

Ο Χριστός είναι η ελευθερία από τον νόμο. Ο ίδιος υποτάχτηκε στον  νόμο του Μωυσή και τον εκπλήρωσε. Εντούτοις, πάμπολλες φορές τον παραβίασε, ενώ με τη θυσία Του μας ελευθέρωσε και κατάργησε το μεγαλύτερο μέρος των τύπων. Η ελευθερία του Χριστού μάς ξεκουράζει, μας θεραπεύει, μας οικοδομεί, μας αυξάνει. Ο νόμος πάντα θα μας δείχνει παραβάτες και θα διεκδικεί. Και επειδή είναι τυφλός, θα σε δεσμεύει κάποτε σε στείρες και ανούσιες πράξεις ή συνήθειες που δεν οικοδομούν αλλά θα απομυζούν το είναι μας. 

Για ποιο ακριβώς πράγμα πεινάς και διψάς;

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη• επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος 5:6.

Η δικαιοσύνη δεν είναι μια σιωπηλή, εσωτερική στάση ζωής. Μια ενέργεια της ψυχής που αφορά απλά εμάς τους ίδιους. Είμαι δίκαιος, αφενός, γιατί ο Θεός με έχει δικαιώσει με τη σταυρική θυσία του Χριστού και, αφετέρου, πράττω συνεχώς δίκαια στο μέτρο που μου αναλογεί. Οι πάρα έξω δεν με νοιάζουν ιδιαίτερα.

Αν αυτό καταλαβαίνει κανείς από τον Λόγο του Θεού, μάλλον δεν έχει κατανοήσει σε βάθος τι θα πει πεινώ και διψώ για δικαιοσύνη. Το παράδειγμα του Χριστού σε κάθε στιγμή της επίγειας διακονίας Του φανερώνει τι θα πει όχι μόνο να πράττεις ατομικά δίκαια, αλλά να διψάς να υπάρχει δικαιοσύνη στο περιβάλλον σου και στον κόσμο γύρω σου. Ο Χριστός μιλούσε για δικαιοσύνη και έλεγχε ακόμη και όταν η δίκαιη κρίση, κατά συνέπεια η δικαιοσύνη, παραβιαζόταν. Ο Κύριος δεν είχε το σκεπτικό: «Εγώ πράττω δίκαια, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι». Τόσο στον κύκλο των μαθητών Του όσο και σε όσους Τον πείραζαν ή ενοχλούσαν τους άλλους, ο Χριστός έπαιρνε πάντα θέσεις δικαιοσύνης. Δεν έλεγε: Αγάπη, συγχώρεση, κατανόηση, υπομονή, όταν οι αρχές της δικαιοσύνης διακυβεύονταν!

Αναλογιστείτε πόσες γυναίκες δικαίωσε, ανάδειξε και υπερασπίστηκε ο Χριστός από την κακή, περιφρονητική ή αδιάφορη στάση των γύρω Του. Από την ηθική αλλά και ουσιαστική αδικία! Τη Σαμαρείτισσα, τη Χαναναία, την επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη, εκείνη την ύποπτη για την ηθική της που σκόρπισε το πολύτιμο μύρο στα πόδια Του. Πόσους επίσης άντρες (όπως και πλήθη) δικαίωσε, ελευθερώνοντάς τους από την κακή κρίση και την άσπλαχνη συμπεριφορά των άλλων, τους οποίους και εξέθετε. Επειδή ο Κύριος δεν ήταν ένας απλός κήρυκας της δικαιοσύνης, αλλά ένας ενεργά πράττων δίκαιος σε ό,τι αφορούσε τους άλλους, έτσι οφείλουμε να είμαστε κι εμείς.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να λέμε: Εγώ πράττω δίκαια, δεν μου πέφτει λόγος για το τι κάνουν οι άλλοι γύρω μου. Άσε που αν αρχίσω να διορθώνω το στραβό, θα μου σηκώσουν πόλεμο ή θα αρχίσουν να απαριθμούν τα δικά μου σφάλματα, ενώ ο Κύριος δεν είχε τι να Tου προσάψουν!

Αυτή είναι λάθος στάση. Φυσικά, κανείς μας δεν μπορεί να ζητά δικαιοσύνη όταν ο ίδιος έχει τα χάλια του. Αν όμως διορθώνεται, αναγνωρίζει τις πνευματικές του ατέλειες, δεν έχει λόγο να μην σταματήσει το κακό που βλέπει, να μη διορθώσει σε φίλους και αδελφούς λανθασμένες κρίσεις που βλάπτουν, συμπεριφορές που ταλαιπωρούν, επειδή ο άλλος σχεδόν με βεβαιότητα θα αντιδράσει.

Η έκφραση: «Δεν μου πέφτει λόγος», όπως και η αδιαφορία μας είναι η πόρτα που αφήνουμε ανοικτή για να μπαίνει το κακό και να διαστρέφεται η δικαιοσύνη. Περίεργο, λοιπόν, που δεν την χορταίνουμε ποτέ;

Ευκαιρία να δοκιμαστούμε

Οι χαρές, οι θλίψεις και όλες οι συνθήκες της ζωής που ο Θεός επιτρέπει να περάσουμε είναι ένα καλό σχολείο για όλους μας. Οι δοκιμασίες ιδιαίτερα είναι μια περίοδος της ζωής μας που δίνουμε τις εξετάσεις μας και δοκιμαζόμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αναπόφευκτα, δοκιμαζόμαστε εμείς αλλά και οι άλλοι γύρω μας. Η οικογένειά μας όταν λέει ότι θα είναι πάντα δίπλα μας. Οι φίλοι μας που μας είχαν βεβαιώσει για τη φιλία τους, οι αδελφοί που πίστευαν στην ενότητα του σώματος, τη θυσία. Όλα αυτά, λοιπόν, που λέγαμε τους ηλιόλουστους καιρούς, θα κληθούμε να τα επιβεβαιώσουμε και τις σκοτεινές ώρες. Και όπως πάντα η δοκιμή  φανερώνει το αληθινό και το ψεύτικο, έτσι και εδώ.

Πάρτε παράδειγμα μέρος της ιστορίας του Δαβίδ. Μέσα στα τόσα κεφάλαια της Γραφής που εξιστορούν τις δοκιμασίες του, φανερώνεται η ποιότητα του χαρακτήρα του Δαβίδ, η απιστία, η αστάθεια και οι μεταβολές του Σαούλ, η πιστότητα και η ακεραιότητα του Ιωνάθαν. Ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους φόβους και τις ανάγκες του, τους άλλους γύρω του, αλλά και τη σχέση του με τον Κύριο. Ο καθένας είχε λόγους (συχνά δικαιολογίες) να είναι έτσι ή αλλιώς.

Καθώς περνούν τα χρόνια, αρχίζω να μετρώ τις σχέσεις όχι με το τι έκανα εγώ για να κρατήσω μια σχέση (οικογενειακή, φιλική, αδελφική, προσωπική), αλλά με τι έκαναν παράλληλα και οι άλλοι για να κρατήσουν μια σχέση μαζί μου. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι αρκετοί έβαλαν άλλες προτεραιότητες και πήραν αποστάσεις όταν άλλαξαν κάποιες συνθήκες της ζωής τους. Επίσης, όταν έπαψα να ανταποκρίνομαι σε αυτό που οι άλλοι ήθελαν ή τους βόλευε, οι σχέσεις χάθηκαν. Τότε κατάλαβα όχι ποιους αγαπώ εγώ, αλλά ποιοι πραγματικά αγαπούσαν εμένα και το εννοούσαν. Ποιοι με έψαξαν στα προβλήματά μου, ποιοι  στερήθηκαν από τον εαυτό τους, τον χρόνο και τη βολή τους για να με συναντήσουν σε κάποιο επίπεδο της ζωής, ώστε να μην χάσουν την επαφή μαζί μου. Είναι εύκολο να μιλάμε για αγάπη μέσα στην οικογένεια, για γνήσια φιλία, για ζεστή αδελφότητα όταν οι ανάγκες μας συμπορεύονται και οι στόχοι μας είναι παρόμοιοι. Είναι, εντούτοις, δύσκολο να διατηρήσουμε αυτές τις σχέσεις όταν αυτό σημαίνει ξεβόλεμα και χάσιμο χρόνου.

Όπως ακριβώς με τον Κύριο πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια και η σχέση μας να περάσει από κύματα και δοκιμασίες για να φανεί αν έχει ρίζες, αν είναι γνήσια και δυνατή, έτσι γίνεται και με όλες τις άλλες μας σχέσεις. Η δοκιμασία του χρόνου θα δείξει μέσα από τις συνθήκες τι είδους σχέσεις ήταν πραγματικά.

« […] τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα». Γένεση 22:12.

Κι αν η χρονιά όντως δεν είναι καλή;

 

Λοιπόν, όπως είχαμε γράψει πάει τώρα ένας μήνας, τι συμβαίνει όταν η χρονιά ξεκινά και αντί για καλή (σύμφωνα πάντα με τις ευχές και τις προσευχές όλων μας), η χρονιά όχι μόνο καλή δεν είναι, αλλά πολύ ευχαρίστως θα ήθελες, όπως πολλοί ταλαιπωρημένοι προφήτες και άγιοι άνθρωποι της Γραφής, να είχες πεθάνει; Νομίζω ότι σχεδόν όλοι το ένιωσαν αυτό, γιατί κάποτε η ζωή όχι απλά είναι δύσκολη και λέμε: «Άντε να τελειώνει γιατί μας κούρασε», αλλά γίνεται αδιάβατη και αβάσταχτη. Επιθυμείς, αν γινόταν, να τελείωνε άμεσα!

Φυσικά, δεν έχω σκοπό να απαριθμήσω τις δικές μου ταλαιπωρίες και νέες περιπέτειες, κάποιος θα μπορούσε να τις βρει αστείες μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν τριγύρω. Ωστόσο, όταν ένας άνθρωπος φτάνει, όπως για παράδειγμα ο Ιώβ, ο Ηλίας, ο Ιερεμίας, ο απόστολος Παύλος, να έχει απελπιστεί από τις απανωτές δοκιμασίες και τις θλίψεις -ο καθένας απ’ αυτούς μέσα σε διαφορετικές συνθήκες-, δεν χρειάζεται να του πεις : «Ξέρεις, υπάρχουν και χειρότερα. Δίπλα δονείται το σύμπαν, οι άνθρωποι ξεκληρίστηκαν, έχασαν προσφιλή πρόσωπα, έχασαν τα πάντα».

Δεν μπορείς να το πεις γιατί απλούστατα η ζωή έχει νόημα ( πάντα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό μας ) όταν μπορείς να τη ζήσεις. Από το σημείο εκείνο που οι δικές σου συνθήκες διαμορφώνονται συνεχώς έτσι ώστε να μην μπορείς άλλο, παύει κάθε έννοια σύγκρισης: «Υπάρχουν και χειρότερα».

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω το εξής. Μέσα απ’ όλα αυτά που ζω, που ακούω από τους γύρω μου και βλέπω παγκόσμια, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο μέσα μου ότι ο Χριστός έδωσε τη ζωή για να μας σώσει από την αιώνια απώλεια. Ο σταυρός του Χριστού έφερε τη συμφιλίωση ανθρώπου και Θεού, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη οποιαδήποτε δικαίωση και κοινωνία μαζί Του. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από όλα εκείνα τα θλιβερά που σχετίζονται με την επίγεια ανθρώπινη μοίρα. Δεν ήρθε για να Του λέμε κάτι σαν : «Είμαι παιδί Σου, κανόνισε», όπως συνήθως γίνεται με όλους τους κληρονόμους, τους εκλεκτούς και τις όποιες ελίτ που απαλλάσσονται έγκαιρα από τις θλίψεις, από τις στερήσεις, από όλες τις δαπανηρές αγγαρείες και τις ψυχοφθόρες οδύνες. Ο Χριστός τέτοιες μεγάλες διευκολύνσεις δεν κάνει στα παιδιά Του. Είναι εδώ για να περάσουμε μαζί το πέλαγος των αγωνιών της ζωής, όχι για να μας απαλλάξει απ’ αυτές, ευλογώντας, ευλογώντας, ευλογώντας …. και φτιάχνοντας μια δική Του ελίτ, απαλλαγμένη από πολλά, νταντεμένη και περήφανη για τις ευλογίες της.

" Άκουσα, και συνταράχτηκαν τα εντόσθιά μου [...] όμως, κατά την ημέρα τής θλίψης θα αναπαυθώ... " Αββακούμ 3:16.

  

Θα σταματήσεις να εμπιστεύεσαι ή θα συνεχίσεις;

 

Καλή χρονιά με υγεία, χαρά, ευημερία. Και αν δοκιμάζεστε και η χρονιά δεν φαίνεται καλή, πάλι εύχομαι καλή χρονιά!

Στο ξεκίνημα ενός νέου χρόνου ο καθένας μας περιμένει διαφορετικά πράγματα, αλλά σκεφτείτε να κλείνει μια χρονιά και ν’ ανοίγει μια άλλη (ή πολλές τέτοιες χρονιές να εναλλάσσονται) και να μη βλέπετε καμιά επιβράβευση για τους κόπους σας. Κανένας δεν συνεχίζει χωρίς επιβράβευση! Είναι ανάγκη να ξέρεις ότι αναγνωρίζεται αυτό που κάνεις, ότι ο κόπος σου δεν πάει χαμένος, ότι όντως το κάνεις καλά. Η επιβράβευση δεν έχει μόνο το στοιχείο της απολαβής και της ικανοποίησης, έχει επίσης το στοιχείο της επιδοκιμασίας με την έννοια ότι μέσω αυτής αντιλαμβάνεσαι ότι ενεργείς σωστά. Φανταστείτε έναν μαθητή που δουλεύει και επιμένει για το μέγιστο και στο τέλος παίρνει έναν έλεγχο χάλια. Εντάξει, θα συνεχίσει, πιστεύοντας ότι οι καθηγητές μπορεί να κάνουν λάθος, αλλά πόσο νομίζετε ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί και να εμπιστεύεται τον εαυτό του, αν ο έλεγχος του κάθε χρονιά είναι θλιβερός;

Αδιαμφισβήτητα είναι πολύ σπουδαίο να ανταμείβεσαι για τους κόπους σου. Νιώθεις όχι μόνο ικανοποίηση αλλά και  βεβαιότητα ότι πρέπει να συνεχίσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Και για μας τους χριστιανούς υπάρχει τέτοια σύνδεση μεταξύ ευσέβειας και επιβράβευσης. Δεν είναι  λάθος, εξηγήθηκε το γιατί. Ο Θεός δεν είναι άδικος να λησμονήσει τον κόπο κάποιου  (Εβραίους 6:10), ούτε να μην αποδώσει "σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του (Ρωμαίους 2:6).

Αλλά τι γίνεται αν είσαι γνήσιος χριστιανός, αλλά υπάρξουν μεγάλοι περίοδοι στη ζωή σου με ταλαιπωρίες και σιωπές και αρχίζεις να νιώθεις σαν τον μαθητή που παίρνει διαρκώς κακό έλεγχο ενώ δίνει το καλύτερο του και δεν ξέρει τι άλλο να κάνει; Θα συνεχίσεις ή θα εγκαταλείψεις; Τι θα πεις στον Θεό όταν δεν θα αποδώσει σύμφωνα με τα έργα σου, αλλά θα νιώθεις ότι σε «αποδοκιμάζει» διαρκώς; Μια αγαπημένη αδελφή που βρέθηκε σ’ αυτό το σημείο μού εκμυστηρεύτηκε ότι είχε αρχίσει να αναρωτιέται τα εξής μέσα στην παραζάλη της: «Θεέ μου, μ’ αγαπάς πραγματικά; Με θέλεις για παιδί Σου ή με έχεις απορρίψει;»

Λοιπόν, θα σταματήσεις να εμπιστεύεσαι ή θα συνεχίσεις; Το πιο πιθανόν είναι ότι θα  απογοητευτείς και θα χάσεις τον προσανατολισμό σου. Και όταν ζητήσεις πυξίδα για να μη χαθείς στο πέλαγος των σκέψεων, η μόνη σίγουρη που θα βρεις, θα είναι ο σταυρός του Χριστού για σένα. Κρατήσου απ’ αυτό το γεγονός, όλα τα άλλα είναι δείκτες που δεν λένε πάντα την αλήθεια.    

«… ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί· τον οποίο, αν και δεν είδατε, αγαπάτε· στον οποίο, αν και τώρα δεν τον βλέπετε, πιστεύοντας όμως, νιώθετε αγαλλίαση με χαρά ανεκλάλητη και ένδοξη». Α΄ Πέτρου 1:7-8.