Καλή
χρονιά με υγεία, χαρά, ευημερία. Και αν δοκιμάζεστε και η χρονιά δεν φαίνεται
καλή, πάλι εύχομαι καλή χρονιά!
Στο
ξεκίνημα ενός νέου χρόνου ο καθένας μας περιμένει διαφορετικά πράγματα, αλλά
σκεφτείτε να κλείνει μια χρονιά και ν’ ανοίγει μια άλλη (ή πολλές τέτοιες
χρονιές να εναλλάσσονται) και να μη βλέπετε καμιά επιβράβευση για τους κόπους
σας. Κανένας δεν συνεχίζει χωρίς επιβράβευση! Είναι ανάγκη να ξέρεις ότι
αναγνωρίζεται αυτό που κάνεις, ότι ο κόπος σου δεν πάει χαμένος, ότι όντως το
κάνεις καλά. Η επιβράβευση δεν έχει μόνο το στοιχείο της απολαβής και της
ικανοποίησης, έχει επίσης το στοιχείο της επιδοκιμασίας με την έννοια ότι μέσω
αυτής αντιλαμβάνεσαι ότι ενεργείς σωστά. Φανταστείτε έναν μαθητή που δουλεύει
και επιμένει για το μέγιστο και στο τέλος παίρνει έναν έλεγχο χάλια. Εντάξει,
θα συνεχίσει, πιστεύοντας ότι οι καθηγητές μπορεί να κάνουν λάθος, αλλά πόσο
νομίζετε ότι θα συνεχίσει να προσπαθεί και να εμπιστεύεται τον εαυτό του, αν ο
έλεγχος του κάθε χρονιά είναι θλιβερός;
Αδιαμφισβήτητα
είναι πολύ σπουδαίο να ανταμείβεσαι για τους κόπους σου. Νιώθεις όχι μόνο ικανοποίηση
αλλά και βεβαιότητα ότι πρέπει να
συνεχίσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Και για μας τους χριστιανούς υπάρχει
τέτοια σύνδεση μεταξύ ευσέβειας και επιβράβευσης. Δεν είναι λάθος, εξηγήθηκε
το γιατί. Ο Θεός δεν είναι άδικος να λησμονήσει τον κόπο κάποιου (Εβραίους 6:10), ούτε να μην αποδώσει "σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του (Ρωμαίους 2:6).
Αλλά
τι γίνεται αν είσαι γνήσιος χριστιανός, αλλά υπάρξουν μεγάλοι περίοδοι στη ζωή
σου με ταλαιπωρίες και σιωπές και αρχίζεις να νιώθεις σαν τον μαθητή που
παίρνει διαρκώς κακό έλεγχο ενώ δίνει το καλύτερο του και δεν ξέρει τι άλλο να
κάνει; Θα συνεχίσεις ή θα εγκαταλείψεις; Τι θα πεις στον Θεό όταν δεν θα αποδώσει
σύμφωνα με τα έργα σου, αλλά θα νιώθεις ότι σε «αποδοκιμάζει» διαρκώς; Μια
αγαπημένη αδελφή που βρέθηκε σ’ αυτό το σημείο μού εκμυστηρεύτηκε ότι είχε
αρχίσει να αναρωτιέται τα εξής μέσα στην παραζάλη της: «Θεέ μου, μ’ αγαπάς
πραγματικά; Με θέλεις για παιδί Σου ή με έχεις απορρίψει;»
Λοιπόν,
θα σταματήσεις να εμπιστεύεσαι ή θα συνεχίσεις; Το πιο πιθανόν είναι ότι
θα απογοητευτείς και θα χάσεις τον
προσανατολισμό σου. Και όταν ζητήσεις πυξίδα για να μη χαθείς στο πέλαγος των
σκέψεων, η μόνη σίγουρη που θα βρεις, θα είναι ο σταυρός του Χριστού για σένα.
Κρατήσου απ’ αυτό το γεγονός, όλα τα άλλα είναι δείκτες που δεν λένε πάντα την
αλήθεια.
«…
ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που
φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και
δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί· τον οποίο, αν και δεν είδατε, αγαπάτε·
στον οποίο, αν και τώρα δεν τον βλέπετε, πιστεύοντας όμως, νιώθετε αγαλλίαση με
χαρά ανεκλάλητη και ένδοξη». Α΄ Πέτρου 1:7-8.
