Ευκαιρία να δοκιμαστούμε

Οι χαρές, οι θλίψεις και όλες οι συνθήκες της ζωής που ο Θεός επιτρέπει να περάσουμε είναι ένα καλό σχολείο για όλους μας. Οι δοκιμασίες ιδιαίτερα είναι μια περίοδος της ζωής μας που δίνουμε τις εξετάσεις μας και δοκιμαζόμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Αναπόφευκτα, δοκιμαζόμαστε εμείς αλλά και οι άλλοι γύρω μας. Η οικογένειά μας όταν λέει ότι θα είναι πάντα δίπλα μας. Οι φίλοι μας που μας είχαν βεβαιώσει για τη φιλία τους, οι αδελφοί που πίστευαν στην ενότητα του σώματος, τη θυσία. Όλα αυτά, λοιπόν, που λέγαμε τους ηλιόλουστους καιρούς, θα κληθούμε να τα επιβεβαιώσουμε και τις σκοτεινές ώρες. Και όπως πάντα η δοκιμή  φανερώνει το αληθινό και το ψεύτικο, έτσι και εδώ.

Πάρτε παράδειγμα μέρος της ιστορίας του Δαβίδ. Μέσα στα τόσα κεφάλαια της Γραφής που εξιστορούν τις δοκιμασίες του, φανερώνεται η ποιότητα του χαρακτήρα του Δαβίδ, η απιστία, η αστάθεια και οι μεταβολές του Σαούλ, η πιστότητα και η ακεραιότητα του Ιωνάθαν. Ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους φόβους και τις ανάγκες του, τους άλλους γύρω του, αλλά και τη σχέση του με τον Κύριο. Ο καθένας είχε λόγους (συχνά δικαιολογίες) να είναι έτσι ή αλλιώς.

Καθώς περνούν τα χρόνια, αρχίζω να μετρώ τις σχέσεις όχι με το τι έκανα εγώ για να κρατήσω μια σχέση (οικογενειακή, φιλική, αδελφική, προσωπική), αλλά με τι έκαναν παράλληλα και οι άλλοι για να κρατήσουν μια σχέση μαζί μου. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι αρκετοί έβαλαν άλλες προτεραιότητες και πήραν αποστάσεις όταν άλλαξαν κάποιες συνθήκες της ζωής τους. Επίσης, όταν έπαψα να ανταποκρίνομαι σε αυτό που οι άλλοι ήθελαν ή τους βόλευε, οι σχέσεις χάθηκαν. Τότε κατάλαβα όχι ποιους αγαπώ εγώ, αλλά ποιοι πραγματικά αγαπούσαν εμένα και το εννοούσαν. Ποιοι με έψαξαν στα προβλήματά μου, ποιοι  στερήθηκαν από τον εαυτό τους, τον χρόνο και τη βολή τους για να με συναντήσουν σε κάποιο επίπεδο της ζωής, ώστε να μην χάσουν την επαφή μαζί μου. Είναι εύκολο να μιλάμε για αγάπη μέσα στην οικογένεια, για γνήσια φιλία, για ζεστή αδελφότητα όταν οι ανάγκες μας συμπορεύονται και οι στόχοι μας είναι παρόμοιοι. Είναι, εντούτοις, δύσκολο να διατηρήσουμε αυτές τις σχέσεις όταν αυτό σημαίνει ξεβόλεμα και χάσιμο χρόνου.

Όπως ακριβώς με τον Κύριο πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια και η σχέση μας να περάσει από κύματα και δοκιμασίες για να φανεί αν έχει ρίζες, αν είναι γνήσια και δυνατή, έτσι γίνεται και με όλες τις άλλες μας σχέσεις. Η δοκιμασία του χρόνου θα δείξει μέσα από τις συνθήκες τι είδους σχέσεις ήταν πραγματικά.

« […] τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα». Γένεση 22:12.

Κι αν η χρονιά όντως δεν είναι καλή;

 

Λοιπόν, όπως είχαμε γράψει πάει τώρα ένας μήνας, τι συμβαίνει όταν η χρονιά ξεκινά και αντί για καλή (σύμφωνα πάντα με τις ευχές και τις προσευχές όλων μας), η χρονιά όχι μόνο καλή δεν είναι, αλλά πολύ ευχαρίστως θα ήθελες, όπως πολλοί ταλαιπωρημένοι προφήτες και άγιοι άνθρωποι της Γραφής, να είχες πεθάνει; Νομίζω ότι σχεδόν όλοι το ένιωσαν αυτό, γιατί κάποτε η ζωή όχι απλά είναι δύσκολη και λέμε: «Άντε να τελειώνει γιατί μας κούρασε», αλλά γίνεται αδιάβατη και αβάσταχτη. Επιθυμείς, αν γινόταν, να τελείωνε άμεσα!

Φυσικά, δεν έχω σκοπό να απαριθμήσω τις δικές μου ταλαιπωρίες και νέες περιπέτειες, κάποιος θα μπορούσε να τις βρει αστείες μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν τριγύρω. Ωστόσο, όταν ένας άνθρωπος φτάνει, όπως για παράδειγμα ο Ιώβ, ο Ηλίας, ο Ιερεμίας, ο απόστολος Παύλος, να έχει απελπιστεί από τις απανωτές δοκιμασίες και τις θλίψεις -ο καθένας απ’ αυτούς μέσα σε διαφορετικές συνθήκες-, δεν χρειάζεται να του πεις : «Ξέρεις, υπάρχουν και χειρότερα. Δίπλα δονείται το σύμπαν, οι άνθρωποι ξεκληρίστηκαν, έχασαν προσφιλή πρόσωπα, έχασαν τα πάντα».

Δεν μπορείς να το πεις γιατί απλούστατα η ζωή έχει νόημα ( πάντα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό μας ) όταν μπορείς να τη ζήσεις. Από το σημείο εκείνο που οι δικές σου συνθήκες διαμορφώνονται συνεχώς έτσι ώστε να μην μπορείς άλλο, παύει κάθε έννοια σύγκρισης: «Υπάρχουν και χειρότερα».

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω το εξής. Μέσα απ’ όλα αυτά που ζω, που ακούω από τους γύρω μου και βλέπω παγκόσμια, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο μέσα μου ότι ο Χριστός έδωσε τη ζωή για να μας σώσει από την αιώνια απώλεια. Ο σταυρός του Χριστού έφερε τη συμφιλίωση ανθρώπου και Θεού, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη οποιαδήποτε δικαίωση και κοινωνία μαζί Του. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από όλα εκείνα τα θλιβερά που σχετίζονται με την επίγεια ανθρώπινη μοίρα. Δεν ήρθε για να Του λέμε κάτι σαν : «Είμαι παιδί Σου, κανόνισε», όπως συνήθως γίνεται με όλους τους κληρονόμους, τους εκλεκτούς και τις όποιες ελίτ που απαλλάσσονται έγκαιρα από τις θλίψεις, από τις στερήσεις, από όλες τις δαπανηρές αγγαρείες και τις ψυχοφθόρες οδύνες. Ο Χριστός τέτοιες μεγάλες διευκολύνσεις δεν κάνει στα παιδιά Του. Είναι εδώ για να περάσουμε μαζί το πέλαγος των αγωνιών της ζωής, όχι για να μας απαλλάξει απ’ αυτές, ευλογώντας, ευλογώντας, ευλογώντας …. και φτιάχνοντας μια δική Του ελίτ, απαλλαγμένη από πολλά, νταντεμένη και περήφανη για τις ευλογίες της.

" Άκουσα, και συνταράχτηκαν τα εντόσθιά μου [...] όμως, κατά την ημέρα τής θλίψης θα αναπαυθώ... " Αββακούμ 3:16.