Ο νόμος πάντα θα διεκδικεί και θα σε δείχνει παραβάτη

Αν περπατάς με τον νόμο του Θεού και επιθυμείς στη ζωή σου  να είσαι ευάρεστος σ’ Αυτόν, θα φτάσεις σε κάποιο σημείο που θ’ αντιληφθείς ότι ο νόμος δεν σταματά ποτέ να διεκδικεί και, ως εκ τούτου, να σε δείχνει παραβάτη.

Έχω περπατήσει πολλά χρόνια με την πίστη, αλλά σέρνοντας ταυτόχρονα μαζί μου και το δεκανίκι του νόμου. Φτάνει όμως κάποτε η ώρα που αναγκάζεσαι το πετάξεις, διότι στο τέλος μπορείς να καταντήσεις ανάπηρος. Στην ζωή της πίστης υπάρχουν πάρα πολλές εντολές, «οφείλω» και «πρέπει», επειδή έχουμε προσωπική σχέση με τον Κύριο. Τα ονομάζω  «πρέπει» και «οφείλω» όχι γιατί αποτελούν είδος καταναγκαστικών έργων του νόμου, αλλά γιατί έτσι είναι η ζωή της πίστης: είναι μια σχέση υπακοής που συχνά καλείσαι να λάβεις υπόψη σου το θέλημα του Θεού, ενώ παράλληλα οφείλεις να λάβεις υπόψη σου τις ανάγκες των άλλων και το συμφέρον τους για να σωθούν.

Όμως, αν περπατάς διαρκώς με τον νόμο –σαν κάποιους απόλυτα νομοταγείς πολίτες που προσπαθούν συνεχώς να ευθυγραμμίζουν τη ζωή τους με τους νόμους της πολιτείας, και στο τέλος νιώθουν κουρασμένοι, αδικημένοι, ή «τα κορόιδα» της υπόθεσης, θα κουραστείς.

Ο νόμος του Θεού, σε αντίθεση με τους νόμους της πολιτείας, ελέγχει όλα τα πεδία της ανθρώπινης δράσης, της ψυχής και του πνεύματος. Δηλαδή, σίγουρα θα κουραστείς να τον εκπληρώσεις εξωτερικά και εσωτερικά! Ο νόμος θα σε δείχνει διαρκώς παραβάτη και στο τέλος θα σε εξαντλήσει. Πάντοτε θα υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα. Άλλες φορές, ο νόμος από μόνος του θα σε καλεί να κάνεις πράγματα άχρηστα και τυπικά, χωρίς ουσία και στόχο, γιατί απλά έτσι είναι η φύση του νόμου, ιδιαίτερα αν τον εκλάβεις σαν ένα αφαιρετικό καταστατικό χάρτη, απρόσωπο στις ανάγκες τις δικές σου και στις απαιτήσεις των άλλων. Ο νόμος του Θεού είναι ένα καθοδηγητικό πλαίσιο από το οποίο αν λείψει το Πνεύμα το Άγιο, η διαφώτισή από το ίδιο τον Θεό και η σωστή εφαρμογή εκ μέρους σου σε διαφορετικές περιστάσεις, υπάρχει ο κίνδυνος να ταλαιπωρήσεις άλλους και να ταλαιπωρηθείς ο ίδιος.

Ο Χριστός είναι η ελευθερία από τον νόμο. Ο ίδιος υποτάχτηκε στον  νόμο του Μωυσή και τον εκπλήρωσε. Εντούτοις, πάμπολλες φορές τον παραβίασε, ενώ με τη θυσία Του μας ελευθέρωσε και κατάργησε το μεγαλύτερο μέρος των τύπων. Η ελευθερία του Χριστού μάς ξεκουράζει, μας θεραπεύει, μας οικοδομεί, μας αυξάνει. Ο νόμος πάντα θα μας δείχνει παραβάτες και θα διεκδικεί. Και επειδή είναι τυφλός, θα σε δεσμεύει κάποτε σε στείρες και ανούσιες πράξεις ή συνήθειες που δεν οικοδομούν αλλά θα απομυζούν το είναι μας. 

Για ποιο ακριβώς πράγμα πεινάς και διψάς;

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη• επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος 5:6.

Η δικαιοσύνη δεν είναι μια σιωπηλή, εσωτερική στάση ζωής. Μια ενέργεια της ψυχής που αφορά απλά εμάς τους ίδιους. Είμαι δίκαιος, αφενός, γιατί ο Θεός με έχει δικαιώσει με τη σταυρική θυσία του Χριστού και, αφετέρου, πράττω συνεχώς δίκαια στο μέτρο που μου αναλογεί. Οι πάρα έξω δεν με νοιάζουν ιδιαίτερα.

Αν αυτό καταλαβαίνει κανείς από τον Λόγο του Θεού, μάλλον δεν έχει κατανοήσει σε βάθος τι θα πει πεινώ και διψώ για δικαιοσύνη. Το παράδειγμα του Χριστού σε κάθε στιγμή της επίγειας διακονίας Του φανερώνει τι θα πει όχι μόνο να πράττεις ατομικά δίκαια, αλλά να διψάς να υπάρχει δικαιοσύνη στο περιβάλλον σου και στον κόσμο γύρω σου. Ο Χριστός μιλούσε για δικαιοσύνη και έλεγχε ακόμη και όταν η δίκαιη κρίση, κατά συνέπεια η δικαιοσύνη, παραβιαζόταν. Ο Κύριος δεν είχε το σκεπτικό: «Εγώ πράττω δίκαια, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι». Τόσο στον κύκλο των μαθητών Του όσο και σε όσους Τον πείραζαν ή ενοχλούσαν τους άλλους, ο Χριστός έπαιρνε πάντα θέσεις δικαιοσύνης. Δεν έλεγε: Αγάπη, συγχώρεση, κατανόηση, υπομονή, όταν οι αρχές της δικαιοσύνης διακυβεύονταν!

Αναλογιστείτε πόσες γυναίκες δικαίωσε, ανάδειξε και υπερασπίστηκε ο Χριστός από την κακή, περιφρονητική ή αδιάφορη στάση των γύρω Του. Από την ηθική αλλά και ουσιαστική αδικία! Τη Σαμαρείτισσα, τη Χαναναία, την επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη, εκείνη την ύποπτη για την ηθική της που σκόρπισε το πολύτιμο μύρο στα πόδια Του. Πόσους επίσης άντρες (όπως και πλήθη) δικαίωσε, ελευθερώνοντάς τους από την κακή κρίση και την άσπλαχνη συμπεριφορά των άλλων, τους οποίους και εξέθετε. Επειδή ο Κύριος δεν ήταν ένας απλός κήρυκας της δικαιοσύνης, αλλά ένας ενεργά πράττων δίκαιος σε ό,τι αφορούσε τους άλλους, έτσι οφείλουμε να είμαστε κι εμείς.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να λέμε: Εγώ πράττω δίκαια, δεν μου πέφτει λόγος για το τι κάνουν οι άλλοι γύρω μου. Άσε που αν αρχίσω να διορθώνω το στραβό, θα μου σηκώσουν πόλεμο ή θα αρχίσουν να απαριθμούν τα δικά μου σφάλματα, ενώ ο Κύριος δεν είχε τι να Tου προσάψουν!

Αυτή είναι λάθος στάση. Φυσικά, κανείς μας δεν μπορεί να ζητά δικαιοσύνη όταν ο ίδιος έχει τα χάλια του. Αν όμως διορθώνεται, αναγνωρίζει τις πνευματικές του ατέλειες, δεν έχει λόγο να μην σταματήσει το κακό που βλέπει, να μη διορθώσει σε φίλους και αδελφούς λανθασμένες κρίσεις που βλάπτουν, συμπεριφορές που ταλαιπωρούν, επειδή ο άλλος σχεδόν με βεβαιότητα θα αντιδράσει.

Η έκφραση: «Δεν μου πέφτει λόγος», όπως και η αδιαφορία μας είναι η πόρτα που αφήνουμε ανοικτή για να μπαίνει το κακό και να διαστρέφεται η δικαιοσύνη. Περίεργο, λοιπόν, που δεν την χορταίνουμε ποτέ;