Καθώς αλλάζει ο χαρακτήρας μας αλλάζουν και οι συνθήκες

 

Όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και προβλήματα, και κάποτε αυτά γίνονται τόσα πολλά που μας ξεπερνούν. Η πίστη μας βουλιάζει, η ελπίδα χάνεται και αντί για υπομονή και υποταγή, βρίσκουμε μέσα στην καρδιά μας συναισθήματα δυσφορίας και σκέψεις πίκρας προς τον Θεό.

Νομίζω ότι όσοι έχουν περάσει από αυτήν την κατάσταση καταλαβαίνουν γιατί ακριβώς μιλάμε και ίσως, αν έχουν βγει απ’ αυτή τη συνθήκη με τη χάρη του Θεού, να έχουν να σου μεταφέρουν αλήθειες και εμπειρίες που οικοδομούν.

Κάτι απ’ αυτά που σίγουρα θα σου έλεγαν είναι ότι ο Θεός, προτού  αλλάξει τις επώδυνες συνθήκες της ζωής μας, θέλει πρώτα ν’ αλλάξει τις καρδιές μας. Γνωστό αυτό, θα πει κάποιος! Όλοι το έχουμε υπόψη  όταν περνάμε από απογοητεύσεις και θλιβερές εμπειρίες. Σκεφτόμαστε ότι ο Κύριος κάτι θέλει να δουλέψει μέσα μας, επιθυμεί την πνευματική μας κατεργασία, γι’ αυτό και τα επιτρέπει όλα αυτά. Ωστόσο, όταν «η δουλειά» Του κρατάει πάρα πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, αρχίζει να στερεύει η υπομονή μας και η συνεργασία μας σε αυτή την πνευματική κατεργασία μετατρέπεται σε αθυμία, κούραση, πικρία.

Εντούτοις, ο Θεός ξέρει καλύτερα μέσα στην αγαθότητά Του. Αν οι συνθήκες μας αλλάξουν προς το καλύτερο - είτε σε λάθος χρόνο είτε με λάθος τρόπο -, και εμείς παραμείνουμε τελικά οι ίδιοι κατά βάθος (αν και θα έχουμε υποστεί κάποιες μικροβελτιώσεις και ρετουσαρίσματα), τότε ο αληθινός χαρακτήρας μας θα παραμείνει ο ίδιος ή ίσως γίνει και χειρότερος.

Ναι, δυστυχώς είναι μια αλήθεια αυτό, γιατί συμβαίνει να έχουμε γίνει πιο άνετοι, πιο ανακουφισμένοι, ίσως πιο αυτάρκεις και περήφανοι, ενώ ο Θεός επιθυμεί να μας κάνει όμοιους με τον Χριστό. «Όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του…» (Ρωμαίους 8:29). Το να μοιάσουμε στον Χριστό και να έχουμε τον χαρακτήρα του είναι ο θεϊκός σκοπός του Θεού για κάθε παιδί Του. Τα υπόλοιπα είναι απαραίτητα, είναι χρήσιμα, αλλά δεν είναι ο θεϊκός στόχος για τη ζωής μας.

Αδύνατον να μη μας περάσει από το κόσκινο της ταπείνωσης ο Θεός

 

Μου αρέσει, όπως και σε όλους σας άλλωστε, να είμαι από τους πρώτους, να μην κάνω σοβαρά λάθη, να μην έχουν πολλά να μου προσάψουν, να επαινούν τις επιλογές και τις γνώμες μου. Ιδιαίτερα μέσα στο περιβάλλον της εκκλησίας, που το πνευματικό επίπεδο κριτικής ανεβαίνει, ως χριστιανοί άνθρωποι τείνουμε να ανταγωνιζόμαστε για το πνευματικό μας βάθος και την πορεία μας. Όπως συχνά ανταγωνίζονται οι μαθητές μιας τάξης για τους καλύτερους βαθμούς, τις σπουδαιότερες αναθέσεις και τη δημοφιλία, έτσι κάνουμε κι εμείς χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε μέσα στους χριστιανικούς κύκλους. Ποιος θα ήθελε να αισθάνεται σαν ναυαγισμένο πλοίο μέσα στους κόλπους της αδελφότητας;

Ο άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό ον, φτιαγμένο από τον Θεό να αγαπά τη δόξα, την τιμή, την επιβράβευση. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα περήφανο και ξεπεσμένο ον που ο εγωισμός του τον τυφλώνει κάποτε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ του πριν και του μετά… Χριστόν.

Πριν δώσει την καρδιά του στον Θεό ο εγωισμός του τον σπρώχνει σε ένα σωρό εγωιστές πράξεις με σκοπό να νιώθει δυνατός, ξεχωριστός και σπουδαίος. Αφού συντριφτεί και καταλάβει την αμαρτία του μεταφυτεύεται σε ένα χριστιανικό περιβάλλον, αγαθό και αγιασμένο από τη χάρη του Θεού, το οποίο όμως τείνει να μολύνει. Γιατί;  Επειδή συχνά ο αρχικά συντριμμένος αμαρτωλός γίνεται με τα χρόνια ένας «πνευματικός» χριστιανός που, κυρίως το κεφάλι του και λιγότερο η καρδιά του, έχει γεμίσει από κηρύγματα και πνευματικές ενέργειες μέσα σε ένα περιβάλλον ευγενούς χριστιανικής άμιλλας. Συνεπώς, αντί να βλέπει τις αδυναμίες του και τις ελλείψεις του, αντί να νιώθει ταπεινός ή ελάχιστος, αρχίζει να νιώθει «ταπεινός δούλος» …. στην επιτυχημένη υπηρεσία του Κυρίου του. Βέβαια με τις θλίψεις και την παιδεία που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του, αλλά ποτέ ίσως δεν νιώθει ένας ναυαγός που χρειάζεται συνέχεια να πιάνεται από τον Σωτήρα του για να μην πνιγεί.   

Είναι συχνά τότε που ο Θεός μάς περνά από το κόσκινο της ταπείνωσης, ώστε να καθαριστεί τόσο καλά η φύρα από το στάρι μέσα στην καρδιά μας και να μη μείνουν κόκκοι υπερηφάνειας και ικανοποίησης από την «επιτυχημένη» πορείας μας και την «επιτυχημένη» διακονία μας στην υπηρεσία ενός «επιτυχημένου» ευαγγελίου.

 «Ο Κύριος είναι κοντά σ' εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα». Ψαλμός 34:18.

Όταν το θέμα σε αγγίζει (ή δεν σε αγγίζει) άμεσα

 

Είναι πολύ καλό να έχεις γύρω σου ανθρώπους που βλέπουν κάποια ελαττώματά σου, που αντιλαμβάνονται αδυναμίες σου και σε συμβουλεύουν για το καλό σου. Ακόμη κι αν η συμβουλή τους δεν γίνεται πάντα με γνήσια αγάπη, καλό είναι, για το δικό σου συμφέρον, να αφουγκραστείς αυτό που σου λένε. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι γύρω σου που απλά (λόγω του ότι είναι δύσκολοι, δύστροποι, εγωιστές ή κυριαρχικοί) σου κάνουν διαρκώς υποδείξεις, κοιτούν πώς να σε περιορίσουν ή πώς να σε βάλουν στα δικά τους καλούπια, για να μη διαταράσσεται οποιαδήποτε αντίληψη ή σκλήρυνση της ζωής τους.

Αυτό μπορεί να αγγίζει ποικίλες προσωπικές προτιμήσεις αλλά και θρησκευτικές προτιμήσεις που μεταβάλλονται σε «πνευματικές» θέσεις και με τα χρόνια παγιώνονται σε νόμους που υποθετικά είναι ευάρεστοι στον Θεό περισσότερο από κάποιους άλλους. Κάπως έτσι η φαντασία και η έπαρση των Φαρισαίων, που δεν είχαν τις πρακτικές δυσκολίες, τις καθημερινές μέριμνες και αγωνίες των πολλών, όπως και τα μεγάλα ηθικά διλήμματα, είχαν επεξεργαστεί ηθικούς νόμους και θρησκευτικές πρακτικές που αφορούσαν όμως μάλλον τους άλλους. Οι ίδιοι τις περισσότερες φορές έκαναν ό,τι τους βόλευε, γιατί είχαν φαίνεται το «πνευματικό βάθος» να κάνουν τη διάκριση. Επίσης, είχαν το σθένος και εκείνη την «πνευματική» περιβολή της εξουσίας να μην απολογούνται σε κανένα και για τίποτα για τις επιλογές τους.

Είναι συγκινητικό πώς ο Ιησούς Χριστός μπήκε μπροστά για να υπερασπιστεί, να απαλλάξει από κατηγορίες ή να ευεργετήσει άτομα αδύναμα, ανυπεράσπιστα και αμαρτωλά που είχαν ανάγκη όχι από συμβουλές, αλλά από θεραπεία και λύσεις. Αυτός είναι ο Κύριός μας! Ακόμη και όταν αργεί στις επεμβάσεις Του είναι πάντα με το μέρος της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Είναι πάντα στο πλευρό του ταπεινωμένου αμαρτωλού και όχι με το μέρος των δυνατών αυτοδικαιωμένων που συχνά κόβουν και ράβουν τους νόμους κατά την αρεσκεία τους. Το γεμάτο έλεος παράδειγμά Του που δεν έδινε άλλοθι στους αδιάφορους αλλά ανακούφιση στους πονεμένους ας μας εμπνέει στην καθημερινότητά μας.

«Tότε, ο Iησούς άρχισε να επιπλήττει τις πόλεις, στις οποίες έγιναν τα περισσότερα θαύματά του, επειδή δεν μετανόησαν: Aλλοίμονο σε σένα, Xοραζίν, αλλοίμονο σε σένα, Bηθσαϊδάν, επειδή, αν τα θαύματα που έγιναν ανάμεσά σας, γίνονταν στην Tύρο και στη Σιδώνα, θα μετανοούσαν πριν από πολύ καιρό με σάκο και στάχτη». Ματθαίος 10: 20-21.

Άλλαξε τους τρόπους σου αν χρειαστεί, όχι τον χαρακτήρα σου

 

Ο Θεός είναι αναλλοίωτος, άναρχος, αιώνιος, αληθινός, πιστός, δίκαιος. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τo πώς είναι ο Θεός αναφερόμενοι στην Τριαδική Θεότητα -Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Η προσωπικότητα του Θεού εκφράζεται μέσα στη Βίβλο. Εκεί βλέπουμε έναν ενιαίο και συγκροτημένο χαρακτήρα που δεν αλλάζει μέσα στους αιώνες. Βλέπουμε την Αγία Τριάδα να κρατά αυτήν την ενότητα του χαρακτήρα της, αλλά να διατηρεί ταυτόχρονα τη διαφορετικότητα των ενεργειών της, αλλάζοντας διαρκώς τους τρόπους και τις μεθόδους στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.

Δέστε, λοιπόν, τους τρόπους του Θεού μέσα στην ιστορία του λαού Ισραήλ από τον Αβραάμ, στην έξοδο και την κατάκτηση της γης Χαναάν. Ακολουθεί η εδραίωση του έθνους για να φτάσουμε έως την ηθική κατάπτωση που οδήγησε στη βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Ο Θεός επεμβαίνει με την επιστροφή και την ανοικοδόμησή τους. Η ιστορία κορυφώνεται με τη γέννηση και τον σταυρικό θάνατο του Ιησού Χριστού. Ακολουθεί το κλείσιμο του κύκλου με την απόρριψη του ευαγγελίου από τον λαό Ισραήλ και το άνοιγμα στα έθνη. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, η διασπορά του λαού Του στα έθνη και η σχετικά πρόσφατη ανασύσταση του έθνους του Ισραήλ είναι ένα άλλο κομμάτι των ενεργειών του Θεού. Ο αναλλοίωτος χαρακτήρας του Θεού εξακολουθεί να γράφει την ιστορία αλλάζοντας τους τρόπους και τις μεθόδους.

Φυσικά, δεν είχα πρόθεση να δώσω ένα βαρετό ιστορικό μάθημα. Τα παρέθεσα αυτά για να τονίσω το γεγονός ότι αν ο Θεός συναλλάσσεται μαζί μας με διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους κρατώντας αναλλοίωτες τις αρχές και τις ιδιότητές Του, είναι μάλλον λανθασμένη νοοτροπία για έναν χριστιανό να είναι ο ίδιος και ο ίδιος και ο ίδιος μέσα στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί ότι κάτι από τους τρόπους του και όχι από τον χαρακτήρα του πρέπει να αλλάξει. Αναφέρομαι πάντα στους γνήσιους χριστιανούς.

Απλά παραδείγματα: ο χριστιανός που πάντα συγχωρεί και δεν ξέρει τι του γίνεται και γατί πρέπει να συγχωρήσει.

Ο χριστιανός που θα κάνει πάντα το δεύτερο μίλι, χωρίς κριτήριο για το τι είδους μίλι είναι αυτό.

Ο χριστιανός που οφείλει να είναι πάντα στην εκκλησία με μια αγκαλιά για όλους, ακόμη κι αν ταλαιπωρείται ή είναι μια αδιάφορη μονάδα, ενώ σε κάποια ιστορική συγκυρία ακόμη και ο ίδιος ο Θεός εγκατάλειψε τον ναό Του και τον λαό Του.

Ο χριστιανός «συνταγή» και «ποίημα», που το έμαθες απέξω και ξέρεις ήδη πώς θα λειτουργήσει ή τι θα πει. Ο ανελεύθερος χριστιανός που πρέπει να αφομοιώνει τύπους και κανόνες για να μην απορριφθεί. Ο χριστιανός «φασόν» που τον έκοψαν και τον έραψαν πανομοιότυπο σε κάθε συγκεκριμένη εποχή (συντηρητική ή πολύ μοντέρνα) σύμφωνα με τα κριτήρια της εποχής. Αντιθέτως, ο χριστιανός θα πρέπει να έχει προσωπική κρίση, μεγάλη καθοδήγηση από το Πνεύμα το Άγιο, ατομική συνείδηση, προσωπικό απολογισμό ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Ο χριστιανός θα πρέπει να αλλάζει τους τρόπους και τις μεθόδους του, χωρίς ποτέ να αλλάζει τον χαρακτήρα του.