Ο χρόνος έχει νόημα μόνο αν του δώσουμε εμείς νόημα

«Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει».  Γαλάτες 6:7.

Οι άνθρωποι είχαν ανέκαθεν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά στις μέρες μας παρατηρείται το παράδοξο της κούρσας με τον χρόνο. Δυστυχώς, συχνά τον γεμίζουμε με ένα σωρό πράγματα, αρκεί να αισθανόμαστε πλήρεις. Ταυτόχρονα, παλεύουμε να μείνουμε νέοι. Έτσι, γινόμαστε ανταγωνιστικοί και μερικές φορές καταντούμε γελοίοι όταν προσπαθούμε αδιάκριτα να μιμηθούμε τα νιάτα. Και αυτό γιατί ο χρόνος έχει πάρει σχεδόν σε όλων μας τις συνειδήσεις τη μορφή της νεότητας. Νέος ίσον ζωή…

Μεγάλο ψέμα! Τα νιάτα είναι μια διαρκής κατάκτηση και δεν είναι δεδομένα χάρη σε μια νεανική όψη που έχεις. Νέος είσαι όσο αλλάζεις, όσο έχεις ενδιαφέροντα και στόχους για τον πλουτισμό της δικής σου ζωής, και όχι για το τι είδους ζωή ζουν οι άλλοι γύρω σου.

Χαίρομαι καθώς γυρίζω πίσω στα νιάτα μου, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν πήγαν χαμένα σε στείρα νοήματα ή μάταιους ανταγωνισμούς. Δεν έζησα καθηλωμένη στη μιζέρια, στην ανασφάλεια και στο ανικανοποίητο των επιθυμιών. Δεν αλληθώριζα κάθε τόσο δεξιά και αριστερά, περιμένοντας πρίγκιπες να ομορφύνουν τη ζωή μου. Δεν ζήλευα ούτε υπέσκαπτα τις τύχες άλλων σε διάφορους τομείς, γιατί απλά δεν με ενδιέφεραν οι άλλοι, παρά μόνο αν μπορούσα να διδαχτώ κάτι χρήσιμο από τη ζωή τους. Δεν θα πω ότι όλα έγιναν σωστά και ότι δεν υπήρχαν απώλειες. Ούτε ότι δεν γελάστηκα ή δεν στενοχώρησα εγώ κάποιους. Θα ήταν αδύνατον.

Ωστόσο, έχοντας αφήσει συνειδητά τη ζωή μου από την ενηλικίωσή μου  στα χέρια του Θεού, Εκείνος  με βοήθησε να δώσω σωστό περιεχόμενο στον νεανικό μου χρόνο και να τον επενδύσω με τέτοιο τρόπο, ώστε δρέπω ακόμη και σήμερα τους καρπούς της νιότης μου. Φυσικά δεν μου αρέσει που μεγαλώνω σε μερικά πράγματα. Εντούτοις, μου αρέσει πολύ που μεγαλώνω σε άλλα! Και καθώς παρατηρώ γύρω μου τα νιάτα, κορίτσια και αγόρια που παρελαύνουν με μόνο διαβατήριο τη νεότητα, την οποία συχνά περιφέρουν σαν τρόπαιο μπροστά στο οποίο πρέπει να παραμερίσεις, θα τους υπογραμμίσω δύο πράγματα.

Πρώτον: Ας πάρουν τον χρόνο νεότητας που τους αναλογεί όπως τον πήραμε όλοι μας. Δικός τους είναι και ας καμαρώνουν γι’ αυτό! Αλλά ας θυμούνται ότι αυτός ο χρόνος έχει ημερομηνία λήξης και θα βρεθούν γρήγορα και αυτοί να παραμερίζονται από κάποιους νεότερους.

Δεύτερον: Επειδή αυτός ο χρόνος έχει καθορισμένη λήξη, να του δώσουν το σωστό νόημα. Δεν υπάρχει πιο έξυπνη κίνηση για έναν νέο/νέα από το να επενδύσει με σύνεση στον εαυτό του/της. Στις ατομικές επωφελείς εμπειρίες, στην αυτονομία και την προσωπική ανάπτυξη. Όχι σε ανούσιες στάσεις ζωής, ανασφάλειες μάταιες επιθυμίες και αντιζηλίες.  Ας προσφέρει στους άλλους. Ας προσφέρει, τέλος, στον Θεό το καλύτερό του. Όταν θα έρθει η ώρα να παραδώσει τη σκυτάλη, δεν θα είναι σε σύγχυση και απελπισία. Θα εξακολουθεί να είναι νέος/νέα. Και σίγουρα όχι μπερδεμένος  "νεόγερος", όπως με απορία βλέπεις πολλούς νέους σήμερα.