Διψάς πραγματικά για δικαιοσύνη και αλήθεια;

 

Έχετε απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα άτομο που διψά και πεινάει για δικαιοσύνη, που είναι έτοιμο να δώσει και τη ζωή του ώστε να επικρατήσει στον κόσμο, να απορρίπτει τον Θεό;

Μήπως θεωρεί ένα τέτοιο άτομο ότι το να πιστεύεις στον Θεό δεν είναι συμβατό με τις αρχές της δικαιοσύνης; Είναι οι νόμοι του Θεού και η δικαιοσύνη Του στρεβλά ποιημένα; Βλάπτουν τον άνθρωπο; Είναι ασύμβατα με την ανθρώπινη ευτυχία;

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό. Είναι έτοιμοι για κάθε διακινδύνευση, για κάθε θυσία, για κάθε εθελούσια προσφορά που προάγει τη δικαιοσύνη και την ισότητα, αλλά όχι για να υπακούσουν στον Θεό που είναι η πραγματική πηγή της δικαιοσύνης και της ισότητας. Γιατί;

Πρώτον, γιατί μέσα στην καρδιά τους υπάρχει απιστία. Δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ενός τέλειου και αγαθού Θεού που κυβερνά το σύμπαν. Ενός Θεού που δεν έχει αρχή και τέλος, που θέτει Αυτός τους νόμους, γι’ αυτό είναι και ο τελικός Κριτής όλων των πράξεων και των κινήτρων μας. Δεν το κάνουν πάντα από έπαρση ή εξέγερση. Ίσως δεν μπορούν να πιστέψουν σε κάποιον που τους ξεπερνά, καθώς εμπιστεύονται μόνο αυτά που βλέπουν, που αγγίζουν, που κατανοούν και ελέγχουν. Ό,τι διαφεύγει της σφαίρας των αισθήσεων, της αντίληψής και των εμπειριών τους… δεν υπάρχει! Και σ’ αυτή τη λίστα ανήκουν τόσο καλοπροαίρετα, προσφιλή και γεμάτα κοινωνική προσφορά άτομα.

Δεύτερον, γιατί υπάρχει εγωισμός. Εγωισμός μικρός, αλλά άλλοτε μεγάλος, αλαζονεία ή θράσος. Και αυτό γιατί ο Θεός θέτει μια δικαιοσύνη που αγγίζει όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας. Ο Θεός αλλάζει εξίσου βαθιά το έξω όσο και το έσω του ανθρώπου και δεν αρκείται μόνο σε μια δικαιοσύνη για την καλύτερη και αρμονικότερη ρύθμιση της επίγειας ζωής.

Αυτό το γεγονός γίνεται πέτρα σκανδάλου για πολλούς που θέλουν προσωπικές πτυχές της ζωής και επιλογές να μείνουν έξω από τους δίκαιους νόμους του Θεού. Όμως, ενδεικτικά σκεφτείτε: Πώς μπορώ να φερθώ δίκαια όταν ζηλεύω ή αντιπαθώ τον γείτονα, τον συνάδελφο, την πεθερά μου;  Πώς γίνεται να είμαι δίκαιος όταν διεκδικώ πράγματα που δεν μου ανήκουν, π.χ., τη γυναίκα ή τη δουλειά του πλησίον μου. Όταν υποκρίνομαι για να προωθήσω κάποιες θέσεις μου (δίκαιες κατά τη γνώμη μου!). Όταν αποσιωπώ γεγονότα ή τα διαστρεβλώνω για να πετύχω κάποιους (θεμιτούς κατ’ εμέ!) στόχους. Όταν είμαι αδιάφορος για ό,τι γίνεται εκεί έξω στον κόσμο και κοιμάμαι τον ύπνο της ξεγνοιασιάς και του εφησυχασμού.

Απιστία και εγωισμός είναι δύο στάσεις ζωής που θα κλείσουν την πόρτα του ουρανού σε πολλά άτομα. Ίσως εσείς να έχετε και άλλες να προσθέσετε στις δικές μου. 

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη· επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος 5:6.