Ομόψυχοι και ομόφρονες: Ζητούμενο και όχι δεδομένο

 

Έχετε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να μας ζητά ο Θεός να φρονούμε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είμαστε ομόψυχοι και ομόφρονες (Φιλιππησίους 2:2) όταν εκ φύσεως είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Πώς εγώ με τις τόσο διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες, με τους δικούς μου στόχους ζωής μπορώ να έχω την ίδια ψυχή και το ίδιο φρόνημα με άλλους αδελφούς που έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και οργανώνουν τη ζωή τους αλλιώς;

Αν αυτό αφορούσε απλά σε θέματα σωτηρίας και πίστης, η ομοψυχία και η ομοφροσύνη ως επί τω πλείστον θα ήταν δεδομένες. Οι διαφοροποιήσεις προκύπτουν από μια πληθώρα άλλων ζητημάτων για τα οποία διαφωνούμε καθώς σκεφτόμαστε αλλιώς, νιώθουμε αλλιώς, επιδιώκουμε αλλιώς.  

Η σύμπνοια είναι εύθραυστη συχνά εξαιτίας του εγωισμού μας. Αν προτεραιότητα έχω εγώ και οι ανάγκες μου, αν βαραίνουν στις αποφάσεις μου οι προσωπικές μου εμπειρίες ή οι δυνατότητες, αν πρέπει να κοιτάξω τις δικές μου φιλοδοξίες, πόση ομόνοια και ομοψυχία μπορεί να προσδοκώ από τους άλλους; Μάλλον λίγη. Πόσο εφικτό είναι να έχω ταύτιση αξιών, θέσεων και επιθυμιών με τους άλλους; Λίγο εφικτό επίσης, ιδιαίτερα στον κατακερματισμό της εποχή μας.  Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη σε ατομικιστικά περιβάλλοντα και η εποχή μας είναι άκρως ατομικιστική.

Ωστόσο, ο  Θεός μάς καλεί να ζήσουμε όντας ομόφρονες και ομόψυχοι. Για να γίνει αυτό πρέπει να σκεφτούμε ότι και ο Χριστός χρειάστηκε να παραχωρήσει τη θέλησή Του στο θέλημα του Θεού στη Γεθσημανή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες φορές ο Κύριος δελεάστηκε να ακολουθήσει άλλον δρόμο από εκείνον που είχαν σχεδιάσει και συμφωνήσει προ καταβολής κόσμου με τον Πατέρα Θεό; Ο Πατέρας και ο Υιός ήταν ένα και με βάση αυτό το πρότυπο καλούμαστε να ζήσουμε σε μια ενότητα ψυχής και πνεύματος (Ιωάννης 17:22) ακόμη και όταν προκύπτουν διαφοροποιήσεις.

Κλείνοντας, ας σκεφτούμε ότι πρόκειται για μια συνεχή προσπάθεια, ένα ζητούμενο και όχι ένα δεδομένο. Στο σπίτι μου επιδιώκω διαρκώς τη συναίνεση, διαφορετικά η συμπόρευση είναι αδύνατη. Ανέχομαι διαρκώς πράγματα και οι άλλοι υπομένουν δικές μου ιδιοτροπίες. Αφήνω προσωπικές μου προτεραιότητες και ανάγκες, γιατί κάποτε μεγαλύτερη προτεραιότητα έχουν οι ανάγκες και οι επιδιώξεις των άλλων. Αυτό γίνεται αμοιβαία, αν γίνει μονόπλευρα, θα οδηγηθούμε  σε ρήξη. Αυτή είναι η πρόκληση: η εκκλησία δεν είναι το σπίτι μας, ούτε η οικογένειά μας. Μπορεί να το κηρύττουμε, αλλά ο Θεός θέλει να το ζήσουμε, επεκτείνοντας τη ανοχή, την υπηρεσία και την αγάπη μας σε άτομα που δεν είναι οικογένειά μας.  Και αυτό το επιδιώκουμε όλοι αμοιβαία, διαφορετικά θα υπάρξει ρήξη.