Κι αν η χρονιά όντως δεν είναι καλή;

 

Λοιπόν, όπως είχαμε γράψει πάει τώρα ένας μήνας, τι συμβαίνει όταν η χρονιά ξεκινά και αντί για καλή (σύμφωνα πάντα με τις ευχές και τις προσευχές όλων μας), η χρονιά όχι μόνο καλή δεν είναι, αλλά πολύ ευχαρίστως θα ήθελες, όπως πολλοί ταλαιπωρημένοι προφήτες και άγιοι άνθρωποι της Γραφής, να είχες πεθάνει; Νομίζω ότι σχεδόν όλοι το ένιωσαν αυτό, γιατί κάποτε η ζωή όχι απλά είναι δύσκολη και λέμε: «Άντε να τελειώνει γιατί μας κούρασε», αλλά γίνεται αδιάβατη και αβάσταχτη. Επιθυμείς, αν γινόταν, να τελείωνε άμεσα!

Φυσικά, δεν έχω σκοπό να απαριθμήσω τις δικές μου ταλαιπωρίες και νέες περιπέτειες, κάποιος θα μπορούσε να τις βρει αστείες μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν τριγύρω. Ωστόσο, όταν ένας άνθρωπος φτάνει, όπως για παράδειγμα ο Ιώβ, ο Ηλίας, ο Ιερεμίας, ο απόστολος Παύλος, να έχει απελπιστεί από τις απανωτές δοκιμασίες και τις θλίψεις -ο καθένας απ’ αυτούς μέσα σε διαφορετικές συνθήκες-, δεν χρειάζεται να του πεις : «Ξέρεις, υπάρχουν και χειρότερα. Δίπλα δονείται το σύμπαν, οι άνθρωποι ξεκληρίστηκαν, έχασαν προσφιλή πρόσωπα, έχασαν τα πάντα».

Δεν μπορείς να το πεις γιατί απλούστατα η ζωή έχει νόημα ( πάντα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό μας ) όταν μπορείς να τη ζήσεις. Από το σημείο εκείνο που οι δικές σου συνθήκες διαμορφώνονται συνεχώς έτσι ώστε να μην μπορείς άλλο, παύει κάθε έννοια σύγκρισης: «Υπάρχουν και χειρότερα».

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω το εξής. Μέσα απ’ όλα αυτά που ζω, που ακούω από τους γύρω μου και βλέπω παγκόσμια, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο μέσα μου ότι ο Χριστός έδωσε τη ζωή για να μας σώσει από την αιώνια απώλεια. Ο σταυρός του Χριστού έφερε τη συμφιλίωση ανθρώπου και Θεού, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη οποιαδήποτε δικαίωση και κοινωνία μαζί Του. Ο Χριστός δεν ήρθε για να μας απαλλάξει από όλα εκείνα τα θλιβερά που σχετίζονται με την επίγεια ανθρώπινη μοίρα. Δεν ήρθε για να Του λέμε κάτι σαν : «Είμαι παιδί Σου, κανόνισε», όπως συνήθως γίνεται με όλους τους κληρονόμους, τους εκλεκτούς και τις όποιες ελίτ που απαλλάσσονται έγκαιρα από τις θλίψεις, από τις στερήσεις, από όλες τις δαπανηρές αγγαρείες και τις ψυχοφθόρες οδύνες. Ο Χριστός τέτοιες μεγάλες διευκολύνσεις δεν κάνει στα παιδιά Του. Είναι εδώ για να περάσουμε μαζί το πέλαγος των αγωνιών της ζωής, όχι για να μας απαλλάξει απ’ αυτές, ευλογώντας, ευλογώντας, ευλογώντας …. και φτιάχνοντας μια δική Του ελίτ, απαλλαγμένη από πολλά, νταντεμένη και περήφανη για τις ευλογίες της.

" Άκουσα, και συνταράχτηκαν τα εντόσθιά μου [...] όμως, κατά την ημέρα τής θλίψης θα αναπαυθώ... " Αββακούμ 3:16.