Για ποιο ακριβώς πράγμα πεινάς και διψάς;

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη• επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος 5:6.

Η δικαιοσύνη δεν είναι μια σιωπηλή, εσωτερική στάση ζωής. Μια ενέργεια της ψυχής που αφορά απλά εμάς τους ίδιους. Είμαι δίκαιος, αφενός, γιατί ο Θεός με έχει δικαιώσει με τη σταυρική θυσία του Χριστού και, αφετέρου, πράττω συνεχώς δίκαια στο μέτρο που μου αναλογεί. Οι πάρα έξω δεν με νοιάζουν ιδιαίτερα.

Αν αυτό καταλαβαίνει κανείς από τον Λόγο του Θεού, μάλλον δεν έχει κατανοήσει σε βάθος τι θα πει πεινώ και διψώ για δικαιοσύνη. Το παράδειγμα του Χριστού σε κάθε στιγμή της επίγειας διακονίας Του φανερώνει τι θα πει όχι μόνο να πράττεις ατομικά δίκαια, αλλά να διψάς να υπάρχει δικαιοσύνη στο περιβάλλον σου και στον κόσμο γύρω σου. Ο Χριστός μιλούσε για δικαιοσύνη και έλεγχε ακόμη και όταν η δίκαιη κρίση, κατά συνέπεια η δικαιοσύνη, παραβιαζόταν. Ο Κύριος δεν είχε το σκεπτικό: «Εγώ πράττω δίκαια, δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι». Τόσο στον κύκλο των μαθητών Του όσο και σε όσους Τον πείραζαν ή ενοχλούσαν τους άλλους, ο Χριστός έπαιρνε πάντα θέσεις δικαιοσύνης. Δεν έλεγε: Αγάπη, συγχώρεση, κατανόηση, υπομονή, όταν οι αρχές της δικαιοσύνης διακυβεύονταν!

Αναλογιστείτε πόσες γυναίκες δικαίωσε, ανάδειξε και υπερασπίστηκε ο Χριστός από την κακή, περιφρονητική ή αδιάφορη στάση των γύρω Του. Από την ηθική αλλά και ουσιαστική αδικία! Τη Σαμαρείτισσα, τη Χαναναία, την επ’ αυτοφώρω μοιχευομένη, εκείνη την ύποπτη για την ηθική της που σκόρπισε το πολύτιμο μύρο στα πόδια Του. Πόσους επίσης άντρες (όπως και πλήθη) δικαίωσε, ελευθερώνοντάς τους από την κακή κρίση και την άσπλαχνη συμπεριφορά των άλλων, τους οποίους και εξέθετε. Επειδή ο Κύριος δεν ήταν ένας απλός κήρυκας της δικαιοσύνης, αλλά ένας ενεργά πράττων δίκαιος σε ό,τι αφορούσε τους άλλους, έτσι οφείλουμε να είμαστε κι εμείς.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να λέμε: Εγώ πράττω δίκαια, δεν μου πέφτει λόγος για το τι κάνουν οι άλλοι γύρω μου. Άσε που αν αρχίσω να διορθώνω το στραβό, θα μου σηκώσουν πόλεμο ή θα αρχίσουν να απαριθμούν τα δικά μου σφάλματα, ενώ ο Κύριος δεν είχε τι να Tου προσάψουν!

Αυτή είναι λάθος στάση. Φυσικά, κανείς μας δεν μπορεί να ζητά δικαιοσύνη όταν ο ίδιος έχει τα χάλια του. Αν όμως διορθώνεται, αναγνωρίζει τις πνευματικές του ατέλειες, δεν έχει λόγο να μην σταματήσει το κακό που βλέπει, να μη διορθώσει σε φίλους και αδελφούς λανθασμένες κρίσεις που βλάπτουν, συμπεριφορές που ταλαιπωρούν, επειδή ο άλλος σχεδόν με βεβαιότητα θα αντιδράσει.

Η έκφραση: «Δεν μου πέφτει λόγος», όπως και η αδιαφορία μας είναι η πόρτα που αφήνουμε ανοικτή για να μπαίνει το κακό και να διαστρέφεται η δικαιοσύνη. Περίεργο, λοιπόν, που δεν την χορταίνουμε ποτέ;