Κανένας εξαναγκασμός!

"[...] κάθε ένας έκανε το αρεστό στα μάτια του". Κριτές 21:25

Ζούμε σε μια κοινωνία που επιτρέπει σχεδόν τα πάντα. Για ν' ανακουφίσουμε  τη συνείδησή μας και να αισθανθούμε καλύτερα, αρχίζουμε ν' αρνούμαστε ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Λογική συνέπεια; Δεν έχουμε να δώσουμε, επιτέλους, λόγο σε κανέναν. Τα πάντα επιτρέπονται, αρκεί να να μην υπερβεί κανείς τα όρια και παραβιάσει τους νόμους της δικαιοσύνης. Ο καθένας ζει τη ζωή του όπως αυτός θεωρεί ότι του ταιριάζει καλύτερα και δηλώνει ικανοποιημένος!

Ελευθερία, αυτό είναι το σημερινό σύνθημα. Και όλοι επαναλαμβάνουν μηχανικά, από τα μικρά παιδιά έως τους μεγάλους, λέγοντας: "Κανείς δε θα μου πει τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνω. Δε δέχομαι πιέσεις και εξαναγκασμούς". Αυτή η ανεκτική φιλοσοφία διδάσκεται ανοικτά και υιοθετείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Μάλλον εδώ θα πρέπει ν' αναζητήσουμε την αιτία του ηθικού χάους μέσα στο οποίο ζούμε και το οποίο αγγίζει σχεδόν την αναρχία και την ασυδοσία.

Αυτή η αυτοδιάθεση, που δε γνωρίζει όρια και περιορισμούς, δεν είναι που βουλιάζει τις σχέσεις ανάμεσα σε συζύγους, σε γονείς και παιδιά, στα σχολεία, στην κοινωνία; Αφού ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αρμονία και συνεννόηση;

Και εμείς, οι χριστιανοί; Πώς μπορούμε να καθορίσουμε τη στάση μας μέσα σ' ένα τόσο εγωιστικό, απελπιστικά εγωκεντρικό περιβάλλον; Μήπως και εμείς κινδυνεύουμε να παρασυρθούμε κάτω από το μανδύα ενός φιλελεύθερου χριστιανισμού, που στο κέντρο του έχει τον εαυτό μας και την προσωπική μας ικανοποίηση; Όχι, γιατί για όλους εκείνους που θέλουν ν' αρέσουν στο Θεό, που δέχονται την Αγία Γραφή ως απόλυτη αλήθεια και γνώμονα για να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους, υπάρχει η δύναμη του Θεού για ν' αντισταθούν σ' αυτήν την πίεση μένοντας ακλόνητοι και αμετακίνητοι μέσα στην κοινωνική αταξία και την ηθική διάβρωση.

Τρέξε αν θέλεις να κερδίσεις!

"Δεν ξέρετε ότι, αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, ένας όμως παίρνει το βραβείο; Έτσι να τρέχετε, ώστε να το πάρετε". Α' Κορινθίους 9:24

Στη βραβευμένη με τέσσερα Όσκαρ ταινία Οι δρόμοι της Φωτιάς, μπορούμε να δούμε τον θρυλικό άγγλο σπρίντερ Χάρολντ Έιμπραχαμς με τη μανιώδη επιθυμία του να κερδίζει συνέχεια, να νικιέται ολοκληρωτικά από τον αντίπαλό του, τον Έρικ Λίντελ, στα 100 μέτρα των προκριματικών αγώνων για τους  Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924. Μπροστά σε μια τέτοια ήττα, ο Έιμπραχαμς βούλιαξε σε βαθιά απελπισία. Όταν η φιλενάδα του, η Σύμπιλ, επιχείρησε να τον ενθαρρύνει, ξέσπασε: "Εγώ τρέχω για να κερδίσω. Αν δεν κερδίσω, δε θα ξανατρέξω". Η Σύμπιλ τού απάντησε με μεγάλη σύνεση: "Αν δεν τρέξεις, δε θα μπορέσεις να κερδίσεις", πράγμα που τελικά έκανε και είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει την κούρσα των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924, στο Παρίσι.

Η ζωή είναι γεμάτη δοκιμασίες, και εμείς οι χριστιανοί αντιμετωπίζουμε επίσης το μερίδιο των δικών μας απογοητεύσεων που συχνά μας ωθεί να θέλουμε να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας. Εντούτοις, στην κούρσα της χριστιανικής ζωής έρχεται ο Λόγος του Θεού, διαμέσου του αποστόλου Παύλου, να μας θέσει μια πρόκληση: Να συνεχίσουμε να τρέχουμε με στόχο να κερδίσουμε το βραβείο. Η παρότρυνσή του αυτή μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται να τρέχουμε με πιστότητα, επιμονή και υπομονή, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας μας έχει πρώτα απ' όλα στόχο να δοξάσει το Βασιλιά μας και ότι δεν είναι μάταιος, γιατί στο τέλος  έχει ως ανταμοιβή το στεφάνι της αιώνιας ζωής.

Αν αποκάνουμε σ' αυτήν την κούρσα, αν εγκαταλείψουμε την προσπάθεια ν' αρέσουμε στο Θεό, να Τον υπηρετήσουμε και να Τον κάνουμε φανερό στους άλλους εξαιτίας των ποικίλων δυσκολιών που συναντάμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ανταμοιβή που θα μας άξιζε αν είχαμε αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις μας, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας.

 Δεν μπορούμε να κερδίσουμε, αν δεν τρέξουμε με μόνο στόχο να νικήσουμε.

Αλλά εγώ... εσύ;

"Κάθε ένας από μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του στον Θεό". Ρωμαίους 14:12

Μιλάμε συχνά για χριστιανικά έθνη ή και για χριστιανικές οικογένειες, αλλά η πίστη δεν είναι κάτι το ομαδικό. Η πίστη είναι προσωπική πεποίθηση και στάση ζωής. Μπορεί να έχω ζήσει σ' ένα περιβάλλον ή σε μια οικογένεια απ' όπου έλαβα μια χριστιανική αγωγή, είδα ένα ζωντανό παράδειγμα για τ' αποτελέσματα που το ευαγγέλιο φέρνει στη ζωή εκείνου που το δέχεται. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι και εγώ ο ίδιος είμαι χριστιανός.

Είναι μεγάλη αυταπάτη να θεωρεί κανείς παιδιά του Θεού και πιστούς χριστιανούς όλους εκείνους που, εξωτερικά μόνο, απαρτίζουν τη χριστιανοσύνη. Είτε γιατί βρέθηκαν σ' αυτό το περιβάλλον είτε γιατί βαφτίστηκαν είτε γιατί θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι μόνο όσοι δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα τους, σ' αυτούς έδωσε ο Κύριος την εξουσία "να γίνουν παιδιά τού Θεού" (Ιωάννης 1:12).

Ίσως είναι καλό ν' αναρωτηθούμε κάποια στιγμή της ζωής μας: "Εγώ, είμαι αληθινός χριστιανός;" Όποιο και αν είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζω, αν οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι, εχθροί του Χριστού ή ακόμη και αληθινοί χριστιανοί, οφείλω να σταθώ μπροστά στο Θεό και να πάρω μια συνειδητή θέση. Να πω ναι με τη θέλησή μου στην πρόσκληση του Ιησού Χριστού και να προχωρήσω μαζί Του. Να περπατήσω όχι με "τα πόδια των άλλων",  κρυμμένος πίσω από τη δική τους πίστη ή και παράδοση, αλλά στηριζόμενος στη δική μου πίστη και προσωπική σχέση με το Θεό. Η πίστη των γονιών μου, των φίλων μου, η χριστιανική ταυτότητα της χώρας μου δε θα μπορέσει ποτέ ν' αντικαταστήσει τη δική μου ελεύθερη βούληση και απόφαση ν' ακολουθήσω ή όχι το Χριστό.

Έχει πολλά πρόσωπα η αλήθεια;

"[...]  η χάρη, όμως, και η αλήθεια έγινε διαμέσου τού Ιησού Χριστού". Ιωάννης 1:17

"Η αλήθεια μου": Πρόκειται για  εκείνες τις αξίες για τις οποίες είμαι προσωπικά πεπεισμένος. Η αλήθεια μου, την έχω διαμορφώσει και κατασκευάσει σύμφωνα με το χαρακτήρα μου, την προσωπικότητά μου, τις βιωμένες εμπειρίες μου. Είναι η δική μου πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να την κρίνει.

"Η αλήθεια σου": Είναι αυτό που ο άλλος πιστεύει, που έχει πλάσει σύμφωνα με τα δικά του βιώματα και τον ξεχωριστό χαρακτήρα του. Θεωρητικά, είμαι υποχρεωμένος να τη σεβαστώ ακόμη και αν αυτή η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική από τις δικές μου πεποιθήσεις. Μ' αυτόν τον τρόπο φανερώνω το ανοικτό πνεύμα μου, αναγνωρίζω ότι κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει κανόνες σχετικά με το πώς πρέπει  να είναι κάποιος ή να σκέφτεται. 

Λογικά, κανείς δε θέλει ν' ακυρωθεί η έννοια της επιείκειας και να κυριαρχήσει η αδιαλλαξία, που αναπόφευκτα οδηγεί στο φανατισμό και σε φρικτές παρεκτροπές. Μα, δεν μπορεί να μη σκεφτούμε ότι υπάρχει πρόβλημα με το να εκλαμβάνουμε την αλήθεια ως υποκειμενική, ως κάτι που ο καθένας μπορεί να  μεταπλάθει και να το χειρίζεται σύμφωνα με το γούστο ή τις επιδιώξεις του. Γιατί πώς είναι δυνατόν να περιορίσουμε την αλήθεια σε ό,τι ατομικά ο καθένας μπορεί να κατανοήσει με το πνεύμα του;

Η Βίβλος μάς λέει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η αλήθεια, η απόλυτη, μοναδική αλήθεια. Στο πρόσωπό Του συναντιέται η δικαιοσύνη, η αγάπη, η χάρη. Η αλήθεια του Θεού δεσπόζει με έλεος  πάνω από την ανθρωπότητα, και επειδή δεν αντλεί την πηγή της από μια γήινη πηγή, είναι αναλλοίωτη και αιώνια.

Αν θέλουμε πραγματικά, υπάρχει τρόπος να μάθουμε την αλήθεια για τους εαυτούς μας και τον κόσμο μας.  Ο Θεός είναι Εκείνος που, χωρίς προσωποληψία, χωρίς ιδιοτέλεια αλλά και χωρίς να μας καθησυχάζει με ψεύτικα λόγια, μπορεί να μας πει ακριβώς πώς έχει η κατάστασή μας. 

Θέλουμε να μάθουμε, άραγε, την αλήθεια ή μήπως βολευόμαστε σε ό,τι εμείς θεωρούμε ως τέτοια;

Σ' Εσένα

"Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό· ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους·  και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού". Φιληππισίους 2:5-8

          Σ' Εσένα τον δυνάμενο, με θέρμη απευθύνω

          της πίστης μου το δώρο, φτωχό "ευχαριστώ"

          θα ήθελα πολύτιμα, σ' Εσένανε να δίνω

          μα, με την τόση φτώχεια μου, συνέχεια θα χρεωστώ.

          Σ' Εσένα, όπου άφησες τα πλούτη και την δόξα

          εκεί, ψηλά στους ουρανούς, κι ήρθες κάτω στη γη,

          σ' Εσένα, που κυνήγησε το μίσος και η λόξα

          αφρόνων και αμαρτωλών ανθρώπων στη ζωή,

          σ' Εσένα όπου θέλησες, για με να υποφέρεις

          να λούσεις με το αίμα Σου, καρδιά μου αμαρτωλή,

          και μη την Εκκλησία Σου, κοντά Σου να με φέρεις,

          Σ΄Εσένα Κύριε μου, οφείλω τη ζωή.

         Είναι πολλά, τόσα πολλά, που υπέφερες για μένα

         Κατηγορίες άδικες, ξύλο και χλευασμό,

         καλάμι, αντί για σκήπτρο Σου, δόθηκε σε Σένα

         ακάνθινο στεφάνι, και ταπεινό σταυρό.

        Με όποιο λεκτικό, σ' Εσένα και αν θελήσω

        με την ψυχή μου, να σου πω, το πόσο Σ' αγαπώ

        μου φαίνεται πολύ φτωχό, μ' αυτό για να υμνήσω

        ΕΣΕΝΑ, τον Σωτήρα μου, τον Λυτρωτή Χριστό.

                           Πετρή Δέσποινα

Μα, σε τι χρησιμεύει η θλίψη;

"Τα μελανίσματα των πληγών λευκαίνουν τον κακό· και τα χτυπήματα, τα ενδόμυχα της καρδιάς". Παροιμίες 20:30

Ο Χριστός δίδαξε στην επί του Όρους ομιλία Του ότι οι πενθούντες και οι διωκόμενοι είναι μακάριοι, φανερώνοντας την προοπτική και την αντίληψη του Θεού γι' αυτούς που καταπιέζονται και θλίβονται. Σε άλλα σημεία της διδασκαλίας Του αναφέρει επίσης ότι οι "πρώτοι θα είναι τελευταίοι, και τελευταίοι πρώτοι" (Ματθαίος 19:30), ότι "όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί" (Λουκάς 14:11).  Λογικό είναι, λοιπόν, ν' αναρωτιόμαστε γιατί, τέλος πάντων, ο Θεός δίνει τόση σημασία στους φτωχούς και καταπιεσμένους, και σε τι χρησιμεύει η θλίψη στη ζωή μας.

Η θλίψη μάς βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη ανάγκη που έχουμε για μετάνοια και συμφιλίωση με το Θεό.

Η θλίψη μάς σπρώχνει να προσκολληθούμε περισσότερο στο Θεό και να εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλο, διότι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Η θλίψη μάς δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε το ουσιώδες από το περιττό, το απαραίτητο από την πολυτέλεια και την υπερβολή.

Η θλίψη μας ωθεί να ψάξουμε για το βαθύτερο νόημα της ζωής. Κάποιες φορές η απελπισία μάς αναγκάζει να στραφούμε στο Θεό, να Τον αναζητήσουμε όταν όλες οι άλλες ελπίδες μάς έχουν προδώσει.

Η θλίψη, ακόμη και όταν εκδηλώνεται με τη φτώχεια, το πένθος, τον πόνο, την πνευματική πείνα, μάς κάνει ν' αντιληφθούμε  καθημερινά ότι δεν είμαστε αυτόνομοι και αυτάρκεις. Χρειαζόμαστε να στραφούμε έξω από τον εαυτό μας για να πάρουμε δυνάμεις, να στραφούμε στο Θεό αλλά και στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν γιατί καταλαβαίνουμε τα όρια μας.

Μια ζωή ταπεινή

"Αλλά, αφού κραταιώθηκε, υψώθηκε η καρδιά του σε διαφθορά· και ασέβησε στον Κύριο τον Θεό του..." Α΄ Χρονικό 26:16

Ο Μούντυ, χριστιανός ευαγγελιστής και ιεραπόστολος του 19ου αιώνα, είχε πει: "Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει ότι είναι δυνατός και νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του, περιμένετε να πέσει. Η πτώση του πιθανόν να πάρει χρόνια  να συμβεί, αλλά έχει ήδη αρχίσει". Τέτοια ήταν ακριβώς η περίπτωση του βασιλιά Οζία, στην Παλαιά Διαθήκη.

Όλα έμοιαζαν ότι πήγαιναν καλά στη ζωή του. Υπάκουε στο Θεό, υποτασσόταν στον προφήτη δια του οποίου ο Κύριος τού μιλούσε και αναζητούσε να κάνει το θέλημά Του σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Όσο καιρό στηριζόταν στη βοήθεια Του, ο Θεός τού έδωσε μεγάλες νίκες  και κατόρθωσε να δημιουργήσει σπουδαία έργα για το λαό. Η ζωή του Οζία χαρακτηριζόταν από μεγάλη δύναμη και μια ολοκληρωτική επιτυχία σε ανθρώπινο επίπεδο, έως τη στιγμή που όλη αυτή η δόξα τον τύφλωσε. Η περηφάνια του εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους: προκάλεσε την αγιότητα του Θεού μπαίνοντας στο Ναό να θυμιάσει χωρίς να έχει αυτό το ιερατικό δικαίωμα. Εκτίμησε τη βοήθεια του Κυρίου ως σημαντική, αλλά όχι και απόλυτα απαραίτητη για την οργάνωση και διοίκηση της βασιλείας του. Αρνήθηκε να υποταχθεί στις συμβουλές Του και δε θέλησε να διορθωθεί ούτε να μετανοήσει όταν ελέγχθηκε για την αμαρτία του.

Όταν ο Θεός ευοδώνει τους δρόμους μας,  μας χαρίζει κάποιες νίκες ή επιτυχίες σε διάφορους τομείς της ζωής μας, ας μην ξεχνάμε ότι η πηγή της προέλευσής τους είναι Αυτός και μόνο. Ας κρατήσουμε ταπεινές τις καρδιές μας και ας μη νομίσουμε ότι καταφέραμε κάτι χάρις στις ικανότητές μας, τις δυνάμεις ή την ευσέβεια μας. Ο βασιλιάς Δαβίδ το ήξερε πολύ καλά γι' αυτό λέει: "[...] ο πλούτος και η δόξα από σένα έρχονται, και εσύ δεσπόζεις τα πάντα· και στο χέρι σου είναι η ισχύς και η δύναμη· και στο χέρι σου είναι να μεγαλύνεις και να ισχυροποιείς τα πάντα" (Α' Χρονικών 29:12).

Μακάρι να στεκόμαστε πάντα με ταπείνωση μπροστά Του γιατί  "Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη" (Ιάκωβος 4:6).

Έχει χρόνο να σου αφιερώσει

"Αυτός ο φτωχός έκραξε, και ο Κύριος τον εισάκουσε, και από όλες τις θλίψεις του τον έσωσε". Ψαλμός 34:7

Ο ρωμαίος ιστορικός της αρχαιότητας, Δίων Κάσσιος, αναφέρει ένα γεγονός από τη ζωή του  αυτοκράτορα Αδριανού (117-138 μ.Χ): "Μια μέρα, όταν μια γυναίκα απηύθυνε ένα αίτημα στον αυτοκράτορα που περνούσε από εκεί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του, αυτός της απάντησε: "Δεν έχω χρόνο". Όμως στη συνέχεια, άκουσε τη γυναίκα να του λέει φωναχτά: "Σταμάτα λοιπόν να είσαι αυτοκράτορας". Τότε, γυρίζοντας πίσω, της παραχώρησε μια ακρόαση".

Μας έχει συμβεί να πούμε ή να μας έχουν πει: "Όχι τώρα, είμαι πολύ απασχολημένος" ή "Πολύ λυπάμαι, αλλά δεν έχω καθόλου χρόνο". Εντούτοις, ο ουράνιος Πατέρας μας έχει πάντα χρόνο να μας αφιερώσει. Ο ψαλμωδός το επιβεβαιώνει: "Τα μάτια τού Κυρίου είναι επάνω στους δικαίους, και τα αυτιά του στην κραυγή τους [...] Έκραξαν οι δίκαιοι, και ο Κύριος εισάκουσε, και από όλες τους τις θλίψεις τούς ελευθέρωσε" (Ψαλμός 34:15,17).

Ευτυχώς, αν και ο Θεός μας διαθέτει δύναμη και εξουσία, γιατί είναι ο Δημιουργός και ο Κύριος του σύμπαντος, δε μοιάζει σαν τους κυρίαρχους και μεγάλους αυτού του κόσμου που προσπαθούν να σε αποφύγουν για να μην τους ενοχλήσεις ή τους διακόψεις. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος ν' ακούσει τη φωνή της προσευχής σου, να σου δώσει ακρόαση, ν' απαντήσει στα αιτήματά σου. Μπορείς να παίρνεις θάρρος γνωρίζοντας ότι δεν κουράζεται να σ' ακούει και να συμμερίζεται τις σκέψεις και τις ανησυχίες σου. Ο Κύριος έχει αποδείξει ότι είναι ένας υπομονετικός ακροατής, ένας σοφός σύμβουλος, ένας ευγενικός δάσκαλος. Θα σου πει, καθώς επικοινωνείς μαζί Του με αλήθεια και πίστη, τι χρειάζεται πραγματικά η ψυχή σου, τι πρέπει να κάνεις για το κάθε θέμα που Τον ρωτάς, πώς πρέπει να περπατήσεις το δρόμο της ζωής σου με ασφάλεια και ειρήνη. 

      Ο Θεός έχει πάντα χρόνο για σένα. Εσύ έχεις γι' Αυτόν;

Εξαντλημένος ώστε ν' αρπαχτείς απ' Αυτόν

"Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου δεν κατοικεί αγαθό [...] Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;  Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας". Ρωμαίους 7:18,24-25

Η σκηνή διαδραματίζεται στις όχθες της λίμνης του Οντάριο καθώς μία ομάδα νέων διασκεδάζει στο νερό. Ξαφνικά, ένας απ' αυτούς αρχίζει ν' απομακρύνεται από την όχθη και να κολυμπάει μόνος του. Ενώ έχει ανοιχτεί αρκετά, τον πιάνει κράμπα και αρχίζει να καλεί σε βοήθεια. Ο ναυαγοσώστης, που βρίσκεται έξω και παρακολουθεί ήρεμα τη σκηνή μαζί με κάποιο φίλο του, δεν κάνει καμιά κίνηση να βοηθήσει, παρά τα απεγνωσμένα σήματα πανικού και πόνου του κολυμβητή. Ο φίλος του, που τον κοιτάζει ανήσυχος, ξεσπάει: "Καλά, δε βλέπεις ότι ο νέος αυτός πνίγεται; Τι κάθεσαι και τον κοιτάς;" Ο ναυαγοσώστης, που ξέρει καλά τη δουλειά του, του απαντά: "Φυσικά και τον βλέπω και θα μπω να τον σώσω". Πράγμα το οποίο και έκανε μετά από λίγα λεπτά. Πλησιάζοντας τον ανόητο κολυμβητή με γρήγορες απλωτές, τον βρίσκει σχεδόν εξαντλημένο, με τις δυνάμεις του να τον έχουν πια εγκαταλείψει. Τον μαζεύει και τον βγάζει έξω στη στεριά. 

Ο φίλος του, όταν έμειναν μόνοι, τον μάλωσε για το ρίσκο που πήρε, διότι άφησε να περάσει πολλή ώρα προτού αποφασίσει να μπει στο νερό να τον σώσει! "Κάνεις λάθος, του απαντά ο ναυαγοσώστης. Αν πήγαινα νωρίτερα να τον βοηθήσω, ο νέος θα είχε γραπωθεί επάνω μου και θα κινδύνευα και εγώ ο ίδιος να πνιγώ. Ένας άνθρωπος που πνίγεται, δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνο όταν είναι εξαντλημένος και ανίκανος να καταβάλλει έστω και την ελάχιστη προσπάθεια για να σωθεί μόνος του".

Κατ' αυτόν τον τρόπο ενεργεί συχνά και ο Θεός. Περιμένει έως τη στιγμή που κάποιος θα βρεθεί στο τέλος των δυνάμεών του, για να καταλάβει ότι είναι ανίκανος να σωθεί με τις δικές του προσπάθειες. Μέχρι ν' αντιληφθεί ο άνθρωπος ότι δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να ελευθερωθεί από την αμαρτία, ο Θεός δεν επεμβαίνει αλλά περιμένει τη στιγμή, που κουρασμένος, θ' αφεθεί με μετάνοια και αναγνώριση της αδυναμίας του μπροστά Του. Τότε, με αγάπη και συμπόνοια, θ' απλώσει τα δυνατά Του χέρια για ν' αγκαλιάσει το ταλαιπωρημένο από την αμαρτία πλάσμα Του που Τον καλεί σε βοήθεια και θα το οδηγήσει σε ασφαλή ακτή.

Τι είναι ο χριστιανός;

"[...] και πρώτα στην Αντιόχεια οι μαθητές ονομάστηκαν Χριστιανοί". Πράξεις των Αποστόλων 11:26

Η Αντιόχεια στη Συρία ήταν η τρίτη πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μετά τη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Την εποχή εκείνη έπαιζε ένα ρόλο-κλειδί για το μεσογειακό εμπόριο και τις ανταλλαγές. Ήταν παράλληλα μια πολύ διεφθαρμένη πόλη, μέσα στην οποία βασίλευε μια μεγάλη ανηθικότητα. Σ΄αυτήν την πόλη, όμως, κάποιοι απλοί ανώνυμοι χριστιανοί ανήγγειλαν τα καλά νέα της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Πολλοί πίστεψαν στο μήνυμά τους και επέστρεψαν με μετάνοια στον Κύριο. Άλλαξε τόσο πολύ η ζωή τους που από εκείνη τη στιγμή και μετά το όνομα χριστιανοί -εκείνοι που ανήκουν στο Χριστό, ζουν και μιλούν συνέχεια γι' Αυτόν- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά.

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η λέξη χριστιανός εξακολουθεί να υπάρχει στο λεξιλόγιο, αν και θα ομολογούσαμε ότι έχει χάσει το πραγματικό της νόημα και έχει παραποιηθεί. Διότι, δυστυχώς, χριστιανοί ονομάζονται πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον Ιησού Χριστό, δεν Τον γνωρίζουν ως Σωτήρα τους, για να μην πούμε ότι  Τον αρνούνται ανοιχτά.

Για να είσαι αληθινός χριστιανός, πρέπει σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού να γεννηθείς ξανά, ν' αναγεννηθείς από το Άγιο Πνεύμα, διότι "αν κάποιος δεν γεννηθεί από επάνω, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού". Ιωάννης 3:3. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια νέα καρδιά στον άνθρωπο και ένα νέο πνεύμα, επειδή η παλιά αμαρτωλή φύση μας δεν μπορεί ούτε ν' αρέσει ούτε να υποταχθεί στο Θεό. Και αυτή τη νέα γέννηση τη λαμβάνουμε μόνο με μετάνοια και πίστη στο σωτήριο έργο του Χριστού. Τότε, ο Θεός μάς αλλάζει και μας κάνει νέους ανθρώπους. "Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν... τα πάντα έγιναν καινούργια" (Β' Κορινθίους 5:17).

Αυτός που έχει ξαναγεννηθεί από το Πνεύμα του Θεού, ζει μια καινούργια ζωή που έχει σαν κέντρο τον Ιησού Χριστό. Τον αγαπάει, Τον υπακούει,  Τον τιμά και ζει σε επικοινωνία μαζί Του. Εσύ είσαι ένας τέτοιος χριστιανός;

Μέσα στην πλάνη

"Ο Ιησούς, απαντώντας, τους είπε: Πλανιέστε, επειδή δεν γνωρίζετε τις γραφές ούτε τη δύναμη του Θεού". Ματθαίος 12:24

Ο Χριστός έπρεπε συνέχεια ν' απαντά στους σοφούς του Ισραήλ, στους πρεσβυτέρους, στους διδάσκαλους του Νόμου, εν ολίγοις σε όλους εκείνους που αντιδρούσαν σ' αυτά που έλεγε και Του έστηναν παγίδες. Απαντούσε με τρόπο που αποστόμωνε τους συνομιλητές Του, γιατί έλεγε την αλήθεια και τα επιχειρήματά Του ήταν ακλόνητα. Κανείς δεν κατάφερε να Τον φέρει σε αμηχανία κάνοντάς Του ευαίσθητες ερωτήσεις που θα μπορούσαν να Τον μπερδέψουν. Κάποια στιγμή δε δίστασε να πει σε κάποιους που Τον ρωτούσαν: "Πλανιέστε...".

Ακόμη και σήμερα πολλοί άνθρωποι συζητούν, επιχειρηματολογούν, συλλογίζονται με τον τρόπο τους. Μιλούν γι' αυτά που πιστεύουν, γι' αυτά που αισθάνονται, γι' αυτά που θεωρούν σωστά. Και όμως, γιατί βρίσκονται μέσα στην πλάνη και κάνουν τόσα λάθη σε πράγματα που αφορούν στο Θεό; Την απάντηση την έδωσε πριν χιλιάδες χρόνια ο Ιησούς Χριστός: "Πλανιέστε , επειδή δεν γνωρίζετε τις γραφές ούτε τη δύναμη του Θεού". 

Άνθρωποι που είναι θρησκευόμενοι, αλλά και άνθρωποι που θεωρούνται δούλοι του Θεού και υπηρετούν την Εκκλησία Του, έχουν συχνά τις προσωπικές τους αντιλήψεις, το δικό τους τρόπο να βλέπουν τα πράγματα, τις δικές τους θεωρίες και ερμηνείες. Μα είναι όλες αυτές βασισμένες στο στέρεο θεμέλιο της αλήθειας της Αγίας Γραφής και είναι εμπνευσμένες από το Πνεύμα Του το Άγιο; Διαφορετικά, θα είναι τραγικό να στηρίξει κανείς τη ζωή του και την αιωνιότητά του σε σαθρές βάσεις.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε την αλήθεια του Θεού, είναι απαραίτητο να σκύψουμε με απλότητα και ειλικρινή διάθεση μέσα στο Λόγο Του. Να τον διαβάσουμε και να τον σκεφτούμε. Μα και αυτό δεν είναι αρκετό, αν δεν έχουμε πάρει τη θέση ενός μικρού παιδιού που επιθυμεί να μάθει από το σοφό Πατέρα του, και το οποίο έχει διάθεση ν' αφήσει στην άκρη τις δικές του ερμηνείες προκειμένου ν' ακούσει αυτά που ο Θεός θέλει να του πει. Είναι με το Άγιο Πνεύμα που ο Θεός μάς κάνει γνωστές τις αλήθειες Του και μας αποκαλύπτει τον εαυτό Του, και όχι με την ικανότητα ή την εξυπνάδα μας. Μακάρι να είμαστε πάντα πρόθυμοι να υποταχθούμε στην Αγία Γραφή, ώστε να ζήσουμε έτσι και το μεγαλείο της.

Θα σε διδάξει, αν Του το ζητήσεις.

"Δίδαξέ με, Κύριε, τον δρόμο σου, και θα περπατώ στην αλήθεια σου· προσήλωνε την καρδιά μου στον φόβο τού ονόματός σου". Ψαλμός 86:11

"Τι σπουδές να διαλέξω; Πού να μείνω; Ποιος είναι ο σωστός άνθρωπος για να γίνει σύζυγός μου; Τι απόφαση να πάρω σ' αυτήν την περίπτωση;" Να ερωτήσεις που όλοι κάνουμε στους εαυτούς μας ζητώντας την απάντηση που θα είναι η καλύτερη για μας και που θα μας εξασφαλίσει ένα σταθερό μέλλον. Επιπλέον, κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις διαφορετικής σπουδαιότητας, και συχνά αυτό γίνεται επώδυνο, κυρίως όταν αυτές μπορεί να έχουν βαριές συνέπειες.

Πολλές φορές αναβάλλουμε, παλινδρομούμε, μπερδευόμαστε. Πώς ν' αποφασίσει κανείς σωστά; Σίγουρα, η εμπειρία μας βοηθά και μας κάνει συνετούς. Οι συμβουλές σοφών και μυαλωμένων φίλων μας μπορεί επίσης να μας φανούν χρήσιμες. Μα όπως και να το κάνουμε, πάντα μένει ένα κομμάτι αμφιβολίας. Από πού θα πάρουμε περισσότερο φως και βοήθεια; Αν θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι κάναμε τη σωστή επιλογή, το καλύτερο είναι να ρωτήσουμε το Θεό. Εκείνος μόνο ξέρει ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για εμάς. Ας Του απευθύνουμε την προσευχή μας χωρίς δισταγμό. Ας Του ζητήσουμε να μας διδάξει την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε και ας ησυχάσουμε. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε όταν έχουμε ακουμπήσει χωρίς όρους τη ζωή μας στα χέρια Του. Ο Κύριος θα μας δώσει από την ανεξάντλητη σοφία Του και θα χρησιμοποιήσει τους τρόπους εκείνους που κρίνει σωστούς, ώστε να κατανοήσουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε.

Η συνετή προσευχή σ' αυτήν την περίπτωση είναι: "Δίδαξέ με, το δρόμο σου" και όχι δίδαξέ με το "δρόμο μου". Να ζητάμε απ' Εκείνον με ταπεινή καρδιά   να φωτίσει το μονοπάτι που πρέπει να πάρουμε, το δικό Του μονοπάτι, που θα είναι και το καλύτερο. Ας το κάνουμε, όμως, χωρίς διγνωμία και ανησυχία, έχοντας εμπιστοσύνη ότι Αυτός μπορεί να μας συνετίσει σε κάθε περίπτωση. Αν κάπου κάναμε λάθος, αν κάτι δεν καταλάβαμε καλά, ας Τον εμπιστευόμαστε και πάλι. Εκείνος μπορεί να μας επαναφέρει, να μας συγχωρήσει, να μας στηρίξει. Εξάλλου, δεν αφήσαμε τις καρδιές μας με γνήσια εκζήτηση και χωρίς όρους στα χέρια Του; Γιατί να φοβόμαστε; Εκείνος ξέρει πώς θα μας κάνει κατανοητή και διαυγή την απόφαση που πρέπει να πάρουμε.

Κανένας!

" [...] τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω· και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ' αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου". Ιωάννης 10:27-28

Μερικές φορές εκφραζόμαστε με απόλυτο τρόπο: Λέμε π.χ, "Κανείς δε σ' αγαπάει όπως εγώ", "Κανείς δε μπορεί να σου κάνει κακό", "Κανείς δε θα μάθει την αλήθεια". Φυσικά, ξέρουμε ότι αυτά τα λόγια δε βγαίνουν πάντα αληθινά, ούτε έχουν και απόλυτη εγκυρότητα. Βλέπετε, βγαίνουν από στόματα ανθρώπων, και η ζωή έχει δείξει ότι δεν είναι να τους έχεις εκατό τοις εκατό εμπιστοσύνη.

Ο Θεός εκφράζεται και Αυτός με απόλυτο τρόπο, μόνο που οι επιβεβαιώσεις Του διαφέρουν πολύ από τις δικές μας. Πρώτον, είναι αληθινές και ισχύουν: δε λέγονται απλά για να ειπωθούν. Δεύτερον, είναι διαχρονικές και απαράλλαχτες στη φθορά του χρόνου και στις εξελίξεις των καιρών.

"Μεγαλύτερη από τούτη την αγάπη δεν έχει κανένας, το να βάλει κάποιος την ψυχή του για χάρη των φίλων του" (Ιωάννης 15:13). Δια του Ιησού Χριστού, η αιώνια θεϊκή αγάπη εκδηλώθηκε από τη φάτνη έως το σταυρό. Εκεί θριάμβευσε η αγάπη Του ενάντια σε ό,τι μας βάραινε. Ακόμη και σήμερα, η ίδια αγάπη εκλιπαρεί τους ανθρώπους να Τον δεχτούν ως Σωτήρα τους αλλά και αγκαλιάζει όσους πίστεψαν σ' Αυτόν.

"Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα" (τη ζωή) (Ιωάννης 10:18). Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι συνωμότησαν εναντίον του Χριστού για να Τον σκοτώσουν. Τον σταύρωσαν, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα περισσότερο... γιατί ο θάνατός Του αποτέλεσε την τελευταία εθελούσια πράξη προσφοράς που επιτέλεσε επάνω στη γη. Δι' αυτού δίνει ζωή σε όσους πιστεύουν.

"Κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου" (τα πρόβατά μου) (Ιωάννης 10:28). Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, ν΄αρπάξει από το χέρι τους πιστούς Εκείνου που δημιούργησε το σύμπαν; Εκείνου που το χέρι Του τρυπήθηκε στο σταυρό για τη σωτηρία τους. Το δυνατό χέρι του Χριστού μπορεί να φυλάξει ακόμη και το πιο μικρό και αδύναμο πρόβατό Του.

"[...] τη χαρά σας κανένας δεν την αφαιρεί από σας" (Ιωάννης16:22). Είναι η χαρά της ζωντανής σχέσης μας με τον Κύριο, της αποκάλυψης του χαρακτήρα Του, των υποσχέσεων και των αληθειών Του. Η αμετάβλητη αγάπη Του καλύπτει τα ασταθή συναισθήματά μας και μπορεί, πέρα από τις όποιες συναισθηματικές ή υλικές μεταβολές του πλαισίου της ζωής μας, να αποδεικνύεται πάντα υπεραρκετή!

Η παράδοξη στάση του Χριστού.

"[...] ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.  Γι' αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο..." . Φιλιππησίους 2:6-9

"Ο Χριστός έγινε φτωχός, Εκείνος στον οποίο ανήκαν τα πάντα και δια του οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα, ώστε αυτός που πιστεύει στο Χριστό να μην καυχιέται για επίγεια πλούτη. Ο Κύριος γεννήθηκε στην πόλη της Βηθλεέμ, τόσο μικρή ανάμεσα στις χιλιάδες πόλεις της χώρας του Ισραήλ που τη θεωρούσαν χωριό. 

Δεν θέλησε να στεφθεί βασιλιάς από τους ανθρώπους, δείχνοντας έτσι το δρόμο της ταπείνωσης σε εμάς που η περηφάνια μάς απομάκρυνε από κοντά Του, και οι οποίοι δεν μπορούσαμε πλέον να δούμε τη δόξα του Θεού στη δημιουργία.

Ο Ιησούς πείνασε και δίψασε, Εκείνος που είναι το πνευματικό ψωμί γι' αυτούς που είναι πεινασμένοι και που είναι η πηγή του ζωντανού νερού για όλους τους διψασμένους. Κουράστηκε, Αυτός που μας ανοίγει την οδό της ανάπαυσης. Στάθηκε χωρίς να πει τίποτα μπροστά σ'  αυτούς που Τον προσέβαλαν, Αυτός που έκανε τον κωφάλαλο να μιλήσει. Δέθηκε, Εκείνος που ήρθε στη γη για να μας ελευθερώσει από τις αλυσίδες του κακού και των παθών που μας υποδουλώνουν. Ο Ιησούς σταυρώθηκε, Αυτός που έδωσε ζωή στους νεκρούς. Αναστήθηκε, όμως, για να μη δει θάνατο ποτέ πια. Γι' αυτό, εμείς που πιστεύουμε σ' Αυτόν, ξέρουμε ότι, αν πρέπει να περάσουμε από το θάνατο, θ' αναστηθούμε και θα ζούμε πάντα μαζί Του.

Τώρα ο Ιησούς ζει στον ουρανό, δίπλα στο Θεό, τον Πατέρα Του, όμως ζει επίσης στις καρδιές των πιστών στους οποίους δίνει το Πνεύμα του το Άγιο. Αυτό ξεχύνει μέσα τους την αγάπη του Θεού. Έτσι, τους προσφέρεται η δυνατότητα να εκτελέσουν το θέλημα του Θεού, όχι μόνο με τη δύναμη που τους δίνει, αλλά επίσης με χαρά".

                                         Απόδοση αποσπάσματος από λόγια του Ιερού Αυγουστίνου

Εκεί! Εσύ, είσαι εκεί που σε θέλει;

"Ας φοβηθεί τον Κύριο ολόκληρη η γη· ας τρομάξουν απ' αυτόν όλοι οι κάτοικοι της οικουμένης.

  Επειδή, αυτός είπε, και έγινε· αυτός πρόσταξε, και στερεώθηκε". Ψαλμός 33:8-9

 Ολόκληρη η Βίβλος μαρτυρεί το μεγαλείο και την απόλυτη εξουσία του Θεού. Μια αφήγηση στην Παλαιά Διαθήκη μάς δείχνει το μέγεθος της δυνάμεως και της αγάπης Του μέσα στην πιο μεγάλη ανθρώπινη αδυναμία. Ο Θεός προστάζει στο δούλο Του τον Ηλία, που απειλείται από το βασιλιά Αχαάβ, να πάει να κρυφτεί κοντά σ' ένα χείμαρρο. Η πείνα που έχει ξεσπάσει ταυτόχρονα εξαιτίας της ανομβρίας δεν πλήττει τον προφήτη του Θεού, ο οποίος υπακούει στην εντολή Του και πηγαίνει εκεί που του υποδεικνύει ο Θεός. Γιατί σ' αυτό το συγκεκριμένο μέρος; Πώς θα επιβιώσει; "[...]  θα πίνεις από τον χείμαρρο · πρόσταξα δε τους κόρακες, να σε τρέφουν εκεί" (Α' Βασιλέων 17:4). Πράγματι, οι κόρακες του έφερναν κρέας και ψωμί δύο φορές την ημέρα. Καμιά ανησυχία, ο Θεός δεσμεύθηκε να καλύψει τις ανάγκες του. Το βασικό στοιχείο της υπακοής είναι να είμαστε εκεί που μας θέλει ο Θεός. Μέχρι πότε; Μέχρι να πάρουμε νέα εντολή, διότι η εξέλιξη του σχεδίου του Θεού έχει πολλά βήματα και αλλαγές  στις οποίες πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπακούσουμε. 

Νέα δοκιμασία: ο χείμαρρος ξεραίνεται! Ο Θεός όμως δεν ξαφνιάζεται, ούτε πιάνεται "απροετοίμαστος" όπως εμείς. Τότε είναι που δίνει καινούργια οδηγία στον προφήτη Του: "Αφού σηκωθείς, πήγαινε στα Σαρεπτά τής Σιδώνας, και κάθισε εκεί· δες, έχω προστάξει  εκεί μια χήρα γυναίκα να σε τρέφει" (Α' Βασιλέων 17:9). Μια χήρα γυναίκα, χωρίς  πόρους;  Γιατί στην πραγματικότητα, η γυναίκα δεν έχει στη διάθεσή της παρά μια χουφτιά αλεύρι και λίγο λάδι σ' ένα ροΐ. Όμως με τη χάρη του Θεού ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν τους έλειψαν. 

Δεν έχουμε το δικαίωμα ν' αμφιβάλλουμε για την αγάπη και τη δύναμη του Θεού μας. Αυτό που έχουμε ανάγκη για να δούμε τα θαύματά Του, είναι να υπακούμε με απλότητα και αμέσως στις οδηγίες που μας δίνει. Χωρίς να επιχειρηματολογούμε ή να συλλογιζόμαστε με ανθρώπινα κριτήρια, ας πηγαίνουμε εκεί όπου θέλει να πάμε. Πάντα θα πρόκειται για το καλό μας και με απώτερο στόχο την πραγματοποίησ των σχεδίων Του στη ζωή μας. Ο Χριστός  μιλάει ακόμη και σήμερα σ' εκείνους που Του έχουν αφιερώσει τη ζωή τους: "Αν κάποιος εμένα υπηρετεί, εμένα ας ακολουθεί· και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο δικός μου υπηρέτης" (Ιωάννης 12:26).

Εσύ, είσαι εκεί που σε θέλει ο Κύριος σου;  

Εκεί που έχει ετοιμάσει την ευλογία Του για σένα;

Πιστεύετε στην τύχη;

"Ποιος λέει κάτι, και γίνεται, χωρίς να το προστάξει ο Κύριος;" Θρήνοι του Ιερεμία 3:37

Τύχη θεωρείται μια τυχαία συνδρομή συνθηκών και γεγονότων που φέρνουν ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα. Για πολλούς αποτελεί κομμάτι της μοίρας, δηλαδή ενός τυφλού και απρόσωπου πεπρωμένου. Όταν κάποιος λέει ότι είχε τύχη, δε φαντάζεται κατά κανόνα ότι πίσω απ' αυτό που ονομάζει "τύχη" κρύβεται κάποιο πρόσωπο που ενεργεί με αγάπη και σοφία. Ακόμη πιο πέρα,

υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι έχουν ευνοηθεί ιδιαίτερα στη ζωή, και τα καλά πράγματα που τους έχουν συμβεί είναι απόρροια του καλού "άστρου" τους. Συνεπώς, θα αναφερθούν στη λέξη Πρόνοια για να αποδώσουν με αυτόν τον ακαθόριστο τρόπο ό,τι  κρύβεται πίσω από τις συγκυρίες και ν' αποφύγουν έτσι να εμπλέξουν το Θεό στην κουβέντα τους.

 Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν τυχαίες συνθήκες στη ζωή μας, δεν υπάρχει ούτε μία! Ο Θεός είναι αυτός που κατευθύνει τα γεγονότα με γνώμονα την αγάπη και τη σοφία Του, και  έχοντας πάντοτε ως στόχο το αιώνιο συμφέρον του ανθρώπου. Αυτά που μας συμβαίνουν δεν είναι προϊόντα  μιας ανεξέλεγκτης ροής της ζωής, αλλά φανερώνουν το χαρακτήρα του Θεού και τη μέριμνα  για τα πλάσματά Του. Ένα ατύχημα από το οποίο γλιτώσαμε παρά τρίχα, ένα χειρουργείο που μας έσωσε τη ζωή σε μια στιγμή πλήρους άγνοιας ή αδιαφορίας, μια μετάθεση ή προαγωγή που έγινε πραγματικότητα χωρίς να το περιμένουμε... και πόσα ακόμη ο καθένας μπορεί ν' ανακαλέσει στη μνήμη του και να σκύψει με δέος, όχι μπροστά στην απρόσωπη τύχη, αλλά σ' Εκείνον που η αγαθότητά Του αγκαλιάζει δίκαιους και άδικους.

Όσο για τους χριστιανούς, εκεί είναι που η λέξη τύχη ή κακοτυχία δεν έχει καμιά ουσία. Ο πιστός άνθρωπος γνωρίζει ότι ολόκληρη η ζωή του οδηγείται από το Θεό που έχει  αγαθά σχέδια για το παιδί Του, με αιώνιες προεκτάσεις. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: "Για σας, πάντως, και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες" (Ματθαίος 10:30), διαβεβαιώνοντας μας έτσι ότι ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής μας δεν Του είναι αδιάφορη. Τα σχέδιά Του για μας είναι σοφά, συνεπή και εκτελούνται με λεπτότητα και αγάπη. Κάποια μέρα, θα μας δείξει πώς οδήγησε τη ζωή μας με "βουλές ειρήνης, και όχι κακού" για να μας δώσει "το προσδοκώμενο τέλος" (Ιερεμίας 29:11).

"Σ' ευχαριστώ Κύριε γιατί...", πόσο δύσκολο να ειπωθεί!

"Θα σε δοξολογήσω, Κύριε, με όλη μου την καρδιά· θα διηγηθώ όλα τα θαυμάσιά σου. Θα ευφρανθώ και θα πανηγυρίσω σε σένα· θα ψαλμωδήσω στο όνομά σου, Ύψιστε". Ψαλμός 9:1-2

Είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου να έχει πολλές απαιτήσεις και, όταν αυτές ικανοποιούνται, να ξεχνά να ευχαριστήσει και ν' αναγνωρίσει τι οφείλει σ' αυτόν που τον βοήθησε. Το να ρέπει κανείς στο παράπονο, την γκρίνια, την αχαριστία δεν είναι περίεργο, δεδομένου ότι η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να μένει ανικανοποίητος μέσα στον εγωισμό του ακόμη και όταν... ικανοποιούνται οι επιθυμίες του! Πολλοί άνθρωποι και λαοί στο παρελθόν "ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν" (Ρωμαίους 1:21) και παρέμειναν στην ασέβεια και την ανοησία τους.

Ακόμα και σήμερα, η ίδια αχαριστία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους διότι δεν αναγνωρίζουν ότι χρωστάνε κάτι στον Κύριο. Oύτε έχουν λόγο να Τον ευχαριστήσουν για οτιδήποτε. Και όμως, Εκείνος προσφέρει πλούσια από τους θησαυρούς Του και  "δεν άφησε τον εαυτό του χωρίς μαρτυρία, αγαθοποιώντας, δίνοντάς μας από τον ουρανό βροχές και καρποφόρες εποχές, γεμίζοντας με τροφή και ευφροσύνη τις καρδιές μας" (Πράξεις των Αποστόλων 14:17).

Μήπως εμείς, που λέμε ότι είμαστε γνήσιοι χριστιανοί, έχουμε την ίδια συμπεριφορά; Συχνά, έχουμε την τάση να παραπονούμαστε και να στριφογυρίζουμε γύρω από τα μικρά, ασήμαντα θέματά μας, ενώ θα έπρεπε τα μάτια μας να βλέπουν τις ευεργεσίες του Θεού και να  Τον ευχαριστούμε γι' αυτές. Πόσο αλήθεια χρόνο ξοδεύουμε ευχαριστώντας τον Κύριο; Για κάποιο αίτημά μας που απαντήθηκε ή για τη λύση που έδωσε στο θέμα μας, πόσες φορές Του είπαμε ευχαριστώ; Για την εκδήλωση της φροντίδας Του στη ζωή μας, για τη δύναμη που μας δίνει να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας και να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας, τι λόγια λατρείας Του απευθύναμε;

Πιάνω τον εαυτό μου, δυστυχώς,  να προσπερνώ γρήγορα πράγματα που τα θεωρώ δεδομένα. Απλές καθημερινές επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μου,  μικρές απολαύσεις που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αλλά που όταν κουνιούνται από τη θέση τους, καταλαβαίνω πόσο σημαντικά ήταν τα απλά αυτά πράγματα για τα οποία δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη μπροστά στο Θεό. Παρ' όλα αυτά, δεν φανέρωναν  παρά τη λεπτότητα και το γεμάτο αγάπη βλέμμα του Κυρίου.

 Αν πάρουμε το βλέμμα μας από τις επιθυμίες μας που δεν ικανοποιούνται, θα βρούμε τότε πολλούς λόγους ν' ευχαριστήσουμε τον Κύριο για  κάθε επιθυμία μας που ικανοποίησε χωρίς καν να Του το  ζητήσουμε.

Είσαι συνέχεια απασχολημένος;

"Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω". Ματθαίος 11:28

Δεν μπορεί κάποια στιγμή να μη σας έχουν πει: "Μα είσαι τόσο απασχολημένος που δεν έχεις χρόνο ούτε να σηκώσεις το τηλέφωνο;" Και όμως! Η εποχή μας μας χάρισε, μέσα στις τόσες πολλές αλλαγές,  τις προόδους και φυσικά τις καινοτομίες, και αυτή τη διάσταση. Τρέχουμε όλη μέρα, κάθε μέρα, και προσπαθούμε να στριμώξουμε μέσα στο εικοσιτετράωρο πράγματα που απαιτούν το δικό τους χρόνο και τρόπο. Η εβδομάδα κλείνει, έχουμε γίνει λάστιχο και έχουμε απολαύσει... την κούραση της εκτέλεσης ενός πληθωρικού προγράμματος. Δεν ξέρω αν καταφέραμε να κάνουμε ό,τι και όσα ακριβώς θέλαμε, ξέρω πάντως ότι είμαστε λίγο ως πολύ...ικανοποιημένα (είμαστε;) πτώματα!

Έχω την αίσθηση ότι ο άνθρωπος στη σημερινή εποχή έχει βαλθεί να καταστρέψει τον εαυτό του μέσα απ' ένα στοίχημα με τις δυνάμεις και τις ικανότητές του. Το μοντέρνο άτομο πρέπει να είναι ικανό και επιτυχημένο σε όλα. Δε συγχωρείται ατέλεια, αποτυχία, ή έλλειψη δύναμης. Η επιβεβαίωσης της προσωπικής του αξίας και ικανότητας αναδεικνύεται σε αυτοσκοπό. Δεν μπορείς να είσαι ένας τέλειος εργαζόμενος, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας, ένας δακτυλοδεικτούμενος οικογενειάρχης, ένα κοινωνικά ευαισθητοποιημένο άτομο, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, γυμνασμένους μύες, πάντα νέο και δραστήριο; Ε, τότε αισθάνεσαι απλά αποτυχημένος, εφόσον δεν τα κατάφερες όλ' αυτά!

Η αλήθεια είναι ότι αποδεχόμαστε την αξία μας σαν άτομα μόνο όταν έχουμε καταφέρει να εκπληρώσουμε την  κοινά "αποδεκτή λίστα" που ανέφερα. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό, εκτός αν τρέχουμε όλη μέρα, και με αβέβαια  αποτέλεσμα, αν καταφέραμε τελικά να τα κάνουμε όλα σωστά.

Άραγε, δεν είναι λίγο νοσηρό να ορίζουμε την αξία μας σύμφωνα με το εύρος των δραστηριοτήτων που εκτελούμε και των επιτυχιών που απολαμβάνουμε; Σίγουρα, κάποια απ' αυτά έχουν  τη σημασία τους και είναι εξίσου θεμιτό να θέλουμε να δραστηριοποιηθούμε σε διάφορους τομείς και ν' απολαύσουμε την ποικιλία της ζωής. Όχι, όμως, εις βάρος του εαυτού μας, των αγαπημένων μας προσώπων, και με κόστος την ψυχική και σωματική μας εξάντληση. Μια τέτοια επιτυχία και "απόλαυση" της ζωής αποτελούν δεσμά που μας σέρνουν πίσω από το άρμα της "πετυχημένης" εικόνας μας.

Ο Θεός δεν μας ελευθερώνει μόνο από τη δουλεία της αμαρτίας, αλλά και από την αδυναμία να θέλουμε ν' αποδείξουμε στους άλλους την αξία μας και στους εαυτούς μας, επίσης, ότι δεν υστερούμε σε τίποτα από τους γύρω  μας.

Νικώντας γίγαντες

"[...] Ο Κύριος που με ελευθέρωσε από το χέρι τού λιονταριού, και από το χέρι τής αρκούδας, αυτός θα με ελευθερώσει και από το χέρι αυτού του Φιλισταίου". Α' Σαμουήλ 17:37

Είναι συγκλονιστικό στον αθλητισμό όταν, μια μικρή και ασήμαντη ομάδα, καταφέρνει να νικήσει  και ν' αποκλείσει το φαβορί, το μεγάλο γίγαντα ενός αθλήματος! Υπάρχει μια ιστορία στην Αγία Γραφή που μας θυμίζει πώς ένα νεαρό αγόρι τα έβαλε μ' ένα γίγαντα και τον εξουδετέρωσε. Φυσικά, υπήρχε λόγος για την αναμέτρηση: Ο λαός Ισραήλ απειλείται από τους εχθρούς του, τους Φιλισταίους, και υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθεί υποδουλωμένος σ' αυτούς.

Ενώ οι δύο στρατοί βρίσκονται στρατοπεδευμένοι στην κοιλάδα και ετοιμάζονται να πολεμήσουν, οι Φιλισταίοι προτείνουν η μάχη να κριθεί  με την αντιπαράθεση δύο αντιπροσώπων τους,  των πιο δυνατών και ξεχωριστών. Η πλευρά των Φιλισταίων έχει ήδη έτοιμο τον προμαχητή τους: το Γολιάθ, ένα γίγαντα 2,98 περίπου εκατοστών. Στο στρατόπεδο όμως των Ισραηλιτών δε βρίσκεται κάποιος το ίδιο άξιος ή θαρραλέος για ν' αναμετρηθεί μαζί του. Τότε είναι που η συγκυρία φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο παλικάρι, το Δαβίδ.  Ακούγοντας την πρόκληση και την κοροϊδία ταυτόχρονα από το στόμα του Γολιάθ ενάντια στα στρατεύματα του λαού του, αποφασίζει να πολεμήσει μαζί του. Ζητά την άδεια από το βασιλιά Σαούλ, και παρά τις ενστάσεις του για το νεαρό της ηλικίας του, ο βασιλιάς τελικά συναινεί.

Η μάχη θα κριθεί με πολύ διαφορετικά όπλα: από τη μια  μεριά ο τρίμετρος σχεδόν Γολιάθ, με δόρυ, ασπίδα και ρομφαία. Από την άλλη, ο Δαβίδ, οπλισμένος με πέντε λείες πέτρες και μια ακλόνητη πίστη στον Παντοδύναμο Θεό,  που είχε ήδη δείξει την προστασία και τη δύναμή Του στη ζωή του παιδιού του. Αποτέλεσμα; Ο Δαβίδ νικάει το Γολιάθ μόνο και μόνο γιατί επικαλέστηκε και εμπιστεύτηκε απόλυτα στη δύναμη του Θεού.

Πόσο μας ενθαρρύνει ένα τέτοιο παράδειγμα, γιατί έχουμε και εμείς ν' αναμετρηθούμε με τους δικούς μας "γίγαντες" στη ζωή: την ανησυχία, την αμφιβολία, το φόβο, τη δειλία, την ενοχή, την αμαρτία... Μόνο καταφεύγοντας στις απεριόριστες δυνάμεις που ο Κύριος μάς δίνει, μπορούμε να νικήσουμε και να θριαμβεύσουμε επάνω τους. Οπλισμένοι και εμείς με μια ασάλευτη εμπιστοσύνη στο Θεό μας, που μπορεί τα πάντα, ας έχουμε την πεποίθηση ότι θα είμαστε οι νικητές.

Πιστότητα στα μικρά πράγματα

"Ο πιστός στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι πιστός· και ο άδικος στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι άδικος". Λουκάς 16:10

Ποια εικόνα παρουσιάζει άραγε η Εκκλησία του Θεού σήμερα; Μοιάζει με εκείνη των πρώτων αποστολικών χρόνων, όπως μας παρουσιάζεται στην αρχή του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων; Ποια είναι η γνώμη του Θεού για τους σημερινούς πιστούς; Έχουν αλλάξει οι προσδοκίες και οι επιθυμίες του Κυρίου για τους χριστιανούς του 21ου αιώνα; 

Ίσως υποστηρίξουμε με θέρμη ότι οι καιροί δεν είναι πια οι ίδιοι. Λέμε ότι τα πράγματα έχουν ολοκληρωτικά αλλάξει και δεν μπορεί πια κανείς να ζει με τις αρχές που ίσχυαν στο παρελθόν. Ναι, σίγουρα σταθερές αρχές και αξίες έχουν δεχτεί λυσσαλέα επίθεση και ριζική ανατροπή, αλλά ας μην το χρησιμοποιούμε ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουμε την έλλειψη αγάπης και προσκόλλησης στον Κύριο. Ας ομολογήσουμε καλύτερα ότι, ως χριστιανοί, δεν παλέψαμε όπως έπρεπε για να προστατευτούμε από την εισβολή του κόσμου, της ματαιότητας, του ψέματος, των επιθυμιών. Αυτό το ρήγμα, δεν το άφησε αχρησιμοποίητο ο εχθρός, αλλά το εκμεταλλεύτηκε ώστε να μπει μέσα στο οχυρό της καρδιάς μας. Και εμείς, απ' ότι φαίνεται, δεν πολεμήσαμε με πείσμα, όπως οφείλαμε να κάνουμε.

Μάλλον μοιάζει ουτοπικό ότι θα μπορέσουμε ποτέ να γυρίσουμε στην εποχή των πρώτων χριστιανών, τότε που σπουδαία πράγματα γίνονταν με τη δύναμη του Θεού από τους μαθητές Του. Όμως, ας μη αφηνόμαστε στο  ρεύμα της απάθειας ή του συμβιβασμού. Μπορούμε να θυμηθούμε πληθώρα ηρώων της πίστης που, μέσα σε δύσκολες και αντίξοες περιόδους, έμειναν πιστοί στον Κύριο. Ο Δανιήλ είναι ένας απ' αυτούς, και στάθηκε πιστός τόσο στα μικρά πράγματα όσο και στα μεγάλα. Είτε όταν χρειάστηκε να πάρει θέση σχετικά με εδέσματα που δεν έπρεπε να φάει είτε όταν επέλεξε να συνεχίσει να προσεύχεται, παρά το διάταγμα του βασιλιά, δεν έδειξε παρά μόνο πιστότητα στο Θεό που αγαπούσε. Και όταν, τέλος, κλήθηκε ν' αναλάβει υψηλά αξιώματα στο βασίλειο της Περσίας, ακόμη και τότε, οι εχθροί του αναγκάστηκαν να ομολογήσουν την πιστότητά με την οποία λάτρευε το Θεό του.

Πιστεύω στο Θεό, έχει κάποια αξία;

"Τούτα, όμως, γράφτηκαν, για να πιστέψετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού, και πιστεύοντας να έχετε ζωή στο όνομά του". Ιωάννης 20:31

Ο Πασκάλ Μπλαιζ, γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός, έλεγε: "Η γνώση της ύπαρξης του Θεού, χωρίς τον Ιησού Χριστό, είναι ανώφελη και στείρα". Πράγματι, πολλοί άνθρωποι σήμερα δηλώνουν πιστοί. Όταν τους ρωτάνε τι σημαίνει αυτό για τους ίδιους προσωπικά, διευκρινίζουν ότι πιστεύουν στην ύπαρξη ενός ανώτερου όντος, το οποίο ονομάζουν Θεό. Γι' αυτούς, λοιπόν, η σημασία της λέξης "πιστός" είναι το αντίθετο της λέξης άθεος. Καθώς υπάρχουν πολλές θρησκείες πάνω στη γη, θα έλεγε κανείς ότι είναι δύσκολο να ξέρεις ποια είναι η σωστή. Το να ονομάζει κανείς τον εαυτό του θεϊστή, τον διευκολύνει να μη χαρακτηριστεί από την πίστη του σε μια συγκεκριμένη θρησκεία και τον κάνει επιεική και ανεκτικό με τα άλλα δόγματα. Κάποιοι θεωρούν ότι αρκεί να πιστεύεις γενικά στην ύπαρξη του Θεού, και ότι μια τέτοια ακαθόριστη πίστη είναι αποδεκτή.

Θα ήταν όμως χρήσιμο να ξανασκεφτούμε την άποψη του φιλόσοφου Πασκάλ Μπλαιζ, για το λόγο ότι είναι σύμφωνη μ' αυτά που η Αγία Γραφή λέει. Πράγματι, η Βίβλος διαχωρίζει την πίστη στο Θεό από την πίστη που σώζει. Η πίστη στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι αρκετή για να σωθεί κανείς, διότι δεν έχει  καμιά ουσιαστική επίδραση στην αμαρτία και το κακό που μολύνει την καρδιά του ανθρώπου. Εξάλλου "και τα δαιμόνια πιστεύουν, και φρίττουν" (Ιάκωβος 2:19) στην ιδέα της ύπαρξης του Θεού.

Η πίστη που σώζει δεν είναι μια απλή πίστη σ' έναν ακαθόριστο Θεό, αλλά μια πράξη μετάνοιας και εμπιστοσύνης στον Ιησού Χριστό, το Γιο του Θεού, που πέθανε στο σταυρό για να σβήσει με το αίμα Του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων.

Τι είδους πίστη είναι η δική μας; Έχουμε στηρίξει την ελπίδα μας στο σωτήριο έργο του Χριστού; Τον έχουμε δεχτεί σαν προσωπικό μας Σωτήρα και Κύριο; Ή πιστεύουμε ότι είμαστε εντάξει, εφόσον  δεν απορρίπτουμε την ύπαρξη του Θεού; 

Χαρισμένη δικαιοσύνη

"Και ο Ιησούς, ακούγοντας, λέει σ' αυτούς: Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό αυτοί που υγιαίνουν, αλλά αυτοί που πάσχουν· δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια δικαίους, αλλά αμαρτωλούς". Μάρκος 2:17

 "Μάθε να γνωρίζεις το Χριστό, το Χριστό τον εσταυρωμένο. Μάθε να ψάλλεις τα μεγαλεία Του, να μη στηρίζεσαι πλέον στον εαυτό σου, και να λες: "Εσύ, Κύριε Ιησού, είσαι η δικαιοσύνη μου, εσύ φορτώθηκες την ενοχή μου". Να συλλογίζεσαι τη μεγάλη αγάπη Του και να τη βλέπεις σαν την πιο γλυκιά παρηγοριά. Διότι αν μπορούσαμε να φτάσουμε στην ανάπαυση της συνείδησης με τις δικές μας προσπάθειες και  ενέργειες, γιατί λοιπόν χρειαζόταν να πεθάνει ο Ιησούς; Δε θα βρεις την ειρήνη παρά μόνο σ' Αυτόν, και αφού πρώτα απογοητευτείς από τον εαυτό σου και τα έργα σου. Τότε θα μάθεις ότι, όπως ανέλαβε εσένα και έκανε δικές Του τις δικές σου αμαρτίες, έτσι κάνει δική σου τη δική Του δικαιοσύνη.

Αν αυτό το πιστεύεις απόλυτα, βοήθησε τότε τους αδελφούς σου που παραμένουν ακόμη μέσα στο λάθος... Θα ήταν ολέθρια δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη ενός χριστιανού που δε θα μπορούσε ν' ανεχτεί άλλους ανθρώπους, τους οποίους κρίνει χειρότερους απ' αυτόν, και ο οποίος θα κρυβόταν στη μοναξιά του, αντί να είναι χρήσιμος στους αδελφούς του: με την παρουσία του, την υπομονή του, τα λόγια του, το παράδειγμά του... Αν σε κάτι έχεις έλλειψη, γονάτισε μπροστά στον Κύριο Ιησού και ζήτησέ του το. Αυτός θα σε διδάξει κάθε πράγμα. Σκέψου μόνο τι έκανε για σένα αλλά και για όλους εμάς, για να μάθεις, και εσύ επίσης, πώς να βοηθάς τους άλλους. 

Αν ο Χριστός ήθελε να ζήσει ανάμεσα σε καλούς ανθρώπους και να πεθάνει μόνο για τους φίλους Του, για ποιον, θα ήθελα να σε ρωτήσω, θα είχε πεθάνει και με ποιον τελικά θα είχε ζήσει;".

                                                       

                                        Απόσπασμα από λόγια του Μαρτίνου Λούθηρου.

Η παύση στη μουσική

"Ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό του...". Ρωμαίους 8:28

Σαν χριστιανοί, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είμαστε πάντα κάτω από το βλέμμα του Θεού. Ο Θεός επαγρυπνεί επάνω μας και το κάνει με αγάπη και σοφία. Τίποτα απολύτως δε διαφεύγει από την προσοχή Του. Στην πορεία της ζωής μας χρησιμοποιεί όλες τις συνθήκες: εύκολες και  ευχάριστες καταστάσεις. Δοκιμασίες και θλίψεις επίσης. Μεταστρέφει  ό,τι συμβαίνει πάντα προς το αγαθό των παιδιών Του. Αυτή η γνώση μάς ωθεί όχι μόνο να Τον εμπιστευόμαστε, αλλά και να Τον ευχαριστούμε, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνουμε  τους λόγους για τους οποίους συμβαίνουν πράγματα στη ζωή μας. 

Σε κάποιο βιβλίο του, ο χριστιανός συγγραφέας Πιέρσον εξηγεί μ'  έναν όμορφο τρόπο τη σημασία του παραπάνω εδαφίου (Ρωμαίους 8:28) :"Το σχέδιο του Θεού δεν ξεχνά τίποτα. Όλα συνεργούν στο αγαθό, ακόμη και οι δοκιμασίες μπροστά στις οποίες ανυπομονούμε. Τα χτυπήματα που θα έκαναν το ατσάλι να λυγίσει, το κάνουν κυρίως να υποστεί ένα είδος σκλήρυνσης που του εξασφαλίζει σταθερότητα και ανθεκτικότητα. Η καταναγκαστική ανάπαυλα, κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας ή της ανεργίας λ.χ., μπορεί να συγκριθεί με μια παύση σ' ένα μουσικό κομμάτι. Αυτό το διάστημα ανάμεσα σε δύο νότες  δεν είναι το τέλος της μελωδίας, όμως αποτελεί μέρος της...".

Τα αδιέξοδα, οι αναποδιές, τα προβλήματα, τα διαστήματα της σιωπής και της απραξίας, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σαν παύσεις για να ζητήσουμε περισσότερο τον Κύριο. Να Τον γνωρίσουμε καλύτερα και να καταλάβουμε τους τρόπους Του. Αλλά  ακόμη και όταν δεν περνάμε δοκιμασίες, μπορούμε πάλι να αναζητούμε τη συντροφιά Του και να μην αφήνουμε το χέρι Του. Μέσα απ' αυτή τη σχέση, ο Κύριος θα εργάζεται πάνω μας και θα κάνει τις συνθήκες να συντελούν στην αγαθή πραγματοποίηση των σχεδίων Του.

Σωματικά αδύναμος, αλλά δυνατός

"Γι' αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα. Επειδή, η προσωρινή ελαφριά μας θλίψη κατεργάζεται σε μας, από υπερβολή σε υπερβολή, αιώνιο βάρος δόξας". Β' Κορινθίους 4:16-17

Όλες οι μάχες προκαλούν απώλειες, ακόμη και για το νικητή. Η αρρώστια είναι μια μορφή μάχης. Όχι μόνο μπορεί να μας εξασθενίσει φυσικά, αλλά συχνά μας αφαιρεί αυτά που νομίζαμε κάποτε εντελώς φυσιολογικό να κατέχουμε: την υγεία, τον ύπνο, τη μνήμη... Όταν συμβεί αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουμε ερεθιστικοί, άδικοι, πικρόχολοι και απαιτητικοί με αυτούς που μας περιβάλλουν. Ανησυχούμε για το τι θ' απογίνουμε και ταυτόχρονα νοσταλγούμε ό,τι χάσαμε, τον άνθρωπο που κάποτε ήμασταν. Πρέπει να πούμε, ίσως, αντίο σε ό,τι ζήσαμε ως τώρα και να εγκαταλείψουμε τα μελλοντικά μας σχέδια.

Ο Ιώβ, άνθρωπος μεγάλης πίστης και ελέους, αναφωνούσε μέσα στην τραγική δοκιμασία της αρρώστιας του: " [...] εγώ πήρα για κληρονομιά μήνες ματαιότητας, και μου διορίστηκαν νύχτες οδυνηρές. Όταν πλαγιάζω, λέω: Πότε θα σηκωθώ, και πότε θα περάσει η νύχτα; Και είμαι γεμάτος από ανησυχία μέχρι την αυγή. Η σάρκα μου είναι ντυμένη ολόγυρα με σκουλήκια και βώλους από χώμα· το δέρμα μου ξεσχίζεται, και τρέχει υγρό. Οι ημέρες μου είναι ταχύτερες από την κερκίδα τού υφαντή, και χάνονται χωρίς ελπίδα. Θυμήσου ότι, η ζωή μου είναι άνεμος..." (Ιώβ 7:3-7).

Ναι, είναι αλήθεια ότι μέσα στην αρρώστια, νικιέται συχνά κανείς. Όμως, όχι όταν μαζί μας είναι ο Κύριος. Όταν τις δύσκολες ώρες του πόνου, της θλιβερής αδυναμίας, της κακής πρόγνωσης, μας κρατά το χέρι. Τότε δεν μπορεί να θεωρούμαστε νικημένοι, ακόμη και αν το σώμα μας μαρτυρεί το αντίθετο ή η ψυχή μας έχει δειλιάσει.Ο Θεός είναι πιο μεγάλος από την αρρώστια μας, πιο ισχυρός από την απογοήτευσή μας. Ξαφνικά, μ' έναν απρόσμενο τρόπο, μας δίνει λύση. Μας ανακουφίζει, μας ενισχύει ώστε να διασχίσουμε τις δύσκολες ώρες μιας ασθένειας. Μέσα απ' αυτήν, μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα ποιος είναι και πόσο επιθυμεί να συμπαρασταθεί στο πρόβλημά μας. Νιώθουμε να δυναμώνει την ψυχή μας και να μας δίνει ελπίδα ώστε να μην κοιτάμε μόνο σ' αυτά που βλέπονται διότι "αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια" (Β' Κορινθίους 4:18).

Εμπιστοσύνη, αλλά σε ποιον;

"Αλλά, εσύ, ω ψυχή μου, στον Θεό αναπαύου, επειδή απ' αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου.  Αυτός, μονάχα, είναι πέτρα μου, και σωτηρία μου· προπύργιό μου· δεν θα σαλευτώ". Ψαλμός 62:5-6

Το 1660, ο Ιωάννης Βουνιάνος βρέθηκε στη φυλακή γιατί κήρυττε το ευαγγέλιο. Κάποιος από τους χριστιανούς φίλους του, που δεν μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός, είπε στη γυναίκα του ότι αδυνατεί να καταλάβει πώς ένας ακέραιος πολίτης σαν και αυτόν φυλακίστηκε, όταν τόσα κακοποιά στοιχεία κυκλοφορούσαν ελεύθερα.

" Αυτή η κατάσταση σάς ξεπερνά και δεν μπορείτε να την αποδεχτείτε; του απάντησε η πιστή γυναίκα. Για μένα, δεν τίθεται πρόβλημα. Όταν εμπιστεύεστε μια δουλειά σ' έναν από τους εργάτες σας, του εξηγείτε πάντα ποιες είναι οι προθέσεις σας; Αναμφίβολα, όχι. Περιμένετε, όμως, να κάνει ό,τι του ζητάτε. Θα φαντάζεται ότι έχετε τους λόγους σας γι' αυτό. Λοιπόν, ο Κύριος δεν έχει και Αυτός το δικαίωμα να κρατήσει τους λόγους για τον εαυτό Του; Εξάλλου, θα μπορούσαμε πάντα να τους καταλάβουμε;"

Σίγουρα, ο Θεός δεν κρατάει τα παιδιά Του στην απόλυτη άγνοια. Κάθε άλλο, Του αρέσει να μοιράζεται τις σκέψεις και τα σχέδιά Του μαζί μας. Όμως,  αυτό που θέλει πάνω απ' όλα, είναι να Τον γνωρίζουμε και ν' αναπαυόμαστε σ' Αυτόν. Καθώς γνωρίζουμε το χαρακτήρα του Θεού, τις αγαθές προθέσεις Του για μας, μπορούμε ευκολότερα να Τον εμπιστευτούμε και να κατανοήσουμε τις ενέργειές Του στη ζωή μας, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μέχρι τότε, ας αφηνόμαστε με πίστη στα χέρια Του, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουμε. Και αν τυχαίνει να Τον ρωτάμε με αγωνία για ποιο λόγο επιτρέπει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μας, ας μην το κάνουμε σαν να Του ζητάμε λογαριασμό και εξηγήσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά φανερώνει κυρίως δυσπιστία και έλλειψη πίστης. Ας Τον ρωτάμε με απλότητα και ταπεινό πνεύμα και ας Τον εμπιστευόμαστε. Κάποια στιγμή, ίσως καταλάβουμε την εξήγηση των πραγμάτων.

Σκέψεις και λόγια

" [...] ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου." Ψαλμός 17:3

Πολλά άτομα έκαναν την ερώτηση στον Ιησού Χριστό: "Εσύ ποιος είσαι;" Και ο Χριστός τούς απαντούσε απλά: " Ό,τι σας λέω εξαρχής" (Ιωάννης 8:25,26). Ο βασιλιάς Δαβίδ, στον παραπάνω ψαλμό, επαναλαμβάνει σχεδόν την ίδια διαβεβαίωση: Αυτά που σκέφτεται, αυτά  λέει, δεν είναι διπρόσωπος. Δεν υπάρχει διάσταση μεταξύ των λόγων που εκφράζει και των εσωτερικών του σκέψεων, που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει. Θα μπορούσαμε και εμείς να πούμε το ίδιο; Πόσοι λόγοι δεν προφέρονται με μοναδικό σκοπό να  ελκύσουν τους ανθρώπους; Τους πελάτες, τους οπαδούς, τους ψηφοφόρους! Πόσες επίσημες ή βαρύγδουπες υποσχέσεις δίνονται προκειμένου να παραπλανήσουν, να δεσμεύσουν τη θέληση και την υποταγή κάποιων. Να δώσουν αξία σ' αυτόν που τις προφέρει και να εξυπηρετήσουν τους ατομικούς στόχους του, και οι οποίες ελάχιστα τηρούνται!

'Αραγε, πιστεύουμε πραγματικά αυτά που λέμε; Είμαστε ό,τι διαβεβαιώνουμε πως είμαστε; Ή φτιάχνουμε μια εικόνα για "εξωτερική" χρήση, ένα προσωπείο που το παρουσιάζουμε στους φίλους μας, στη δουλειά μας, στην εκκλησία μας, ενώ, στην ουσία, είμαστε εντελώς διαφορετικοί; Τι θα έλεγαν οι άνθρωποι για μας, αν μας γνώριζαν από κοντά;

Υπήρξε ένα μόνο πρόσωπο που πέρασε από τη γη μας και το οποίο έζησε με απόλυτη ειλικρίνεια, απλότητα και καθαρότητα. Με σκέψεις, λόγια και πράξεις που φανέρωναν πλήρη αρμονία: Ο Ιησούς Χριστός. Ποτέ δεν κοίταξε να ελκύσει τους ανθρώπους στον εαυτό Του με όμορφα λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις. Ποτέ δεν έκρυψε την αλήθεια, παρά τις αντιδράσεις που δεχόταν, ούτε απέφυγε να μιλήσει με πιστότητα εκ μέρους του Θεού.  Δεν πρόφερε ούτε μια λέξη που να ήταν περιττή, δεν ανακάλεσε πράγματα που είπε. Τα λόγια Του, σοφά, καθαρά, διεισδυτικά, έλεγχαν και παρηγορούσαν ταυτόχρονα. Ταρακουνούσαν αλλά και έδιναν δύναμη ελπίδας. 

  Ο Ιησούς Χριστός, το τέλειο παράδειγμα άγιας ζωής. 

                        Μακάρι να Του μοιάσουμε.

Να μιλάς ή να σιωπάς;

" Και εκείνος σιωπούσε, και δεν απαντούσε τίποτε." Μάρκος 14:61

Κάποιες φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση που μπορεί κανείς να δώσει σε μια ψεύτικη κατηγορία. Άλλες φορές, όμως, καλούμαστε να μιλήσουμε. 

Όταν οι ψευδομάρτυρες κατηγορούσαν τον Ιησού μπροστά στο συνέδριο, ο Χριστός "δεν απαντούσε τίποτα". Θα ήταν εντελώς άχρηστο να υπερασπιστεί τον εαυτό Του. Έτσι εκπληρωνόταν επίσης η προφητεία του Ησαΐα 53:7 : "φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή [...] έτσι δεν άνοιξε το στόμα του".

Ωστόσο, νωρίτερα στη διακονία Του, ο Χριστός επιτίμησε τους φαρισαίους και τους προκαλούσε να αποδείξουν αν είχε κάπου αμαρτήσει (Ιωάννης 8:13-59).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένας κανόνας που πρέπει απόλυτα να χρησιμοποιούμε. Πολλοί πιστεύουν ότι ο χριστιανός είναι κάποιος που πάντα σιωπά, δεν αντιλέγει, υπομένει. Κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και δικαιολογεί διαρκώς οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Υπάρχουν άτομα που δέχονται κατηγορίες και ψέματα για την πορεία τους και δεν απαντούν ούτε υπερασπίζονται τον εαυτό τους ενάντια στις διαβολές που υφίστανται. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις αυτή η στάση αποδεικνύεται σωστή. Υπάρχουν, όμως, άλλες όπου πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει τις ψεύτικες  κατηγορίες με θάρρος και να απορρίπτει τους σαθρούς λόγους που στόχο έχουν να τον εκθέσουν και να τον υποσκελίσουν. 

Άλλοτε,  κάποιοι χρειάζεται να μετανοήσουν για την ανάρμοστη συμπεριφορά τους και αυτό δεν γίνεται πάντα όταν το στόμα μας είναι κλειστό. Πρέπει να το ανοίξουμε και να πούμε την αλήθεια, να διαμαρτυρηθούμε, να ελέγξουμε. Με τη διαρκή σιωπή, υπάρχει ο κίνδυνος να συνεχίσουν σε λάθος δρόμους  όσοι σφάλλουν και αμαρτάνουν.

Σας κατηγορούν άδικα και σας δυσφημούν; Αν θεωρείτε χάσιμο χρόνου να υπερασπιστείτε τον εαυτό  σας ή αν νιώθετε να πληγώνετε ο εγωισμός σας, ζητήστε από το Θεό να σας δώσει τη δύναμη να μην πείτε τίποτα. Εντούτοις, αν ανησυχείτε για τους ανθρώπους που διαπράττουν αυτό το λάθος και πιστεύετε ότι θα συνεχίσουν σε λάθος δρόμους, μιλήστε. Εξάλλου, πρέπει να μιλάμε όταν αυτά που θα πούμε θα υπηρετήσουν την απόδοση δικαιοσύνης και την αληθινή κρίση.

Επιμένω στην προσευχή

"Έλεγε δε και παραβολήν προς αυτούς περί του ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται και να μη αποκάμνωσι...". Λουκάς 18:1

Ένας πιστός, με το όνομα Γουίλις, αναφέρει την εξής εμπειρία: "Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να πάει κάποιος στην Κίνα. Παρ' όλα αυτά, αυτό ήταν το μόνο πράγμα που επιθυμούσα να κάνω.  Άκουσα να λένε για ένα πλοίο που πήγαινε στη Σανγκάη, το οποίο όμως, δεν μετέφερε επιβάτες. Ωστόσο, κάθε μέρα πήγαινα στο γραφείο της εταιρείας και ζητούσα αν θα μπορούσα να επιβιβαστώ στο πλοίο. Ο υπάλληλος, πάντα ευγενικός, μου απαντούσε αρνητικά. Την επόμενη μέρα, και κάθε μέρα στη συνέχεια, πήγαινα  σαν να μην είχα λάβει καμιά απάντηση και ανανέωνα το αίτημά μου. Στο τέλος, ο υπάλληλος μού είπε: "Είναι πολύ κουραστικό να έρχεστε τόσο συχνά. Αφήστε μου το νούμερο του τηλεφώνου σας και θα σας ειδοποιήσω όταν μπορέσω να ικανοποιήσω το αίτημά σας". Τον διαβεβαίωσα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω και ότι θα εξακολουθούσα να έρχομαι καθημερινά. Δεν είχα πρόθεση να τον αφήσω σε ησυχία! Την επόμενη μέρα, είχα πάρει την άδεια να επιβιβαστώ στο καράβι!"

Η ιστορία μάς θυμίζει τη στάση που ο Κύριος ζήτησε να έχουμε όταν προσευχόμαστε. Δηλαδή, να προσευχόμαστε ξανά και ξανά. Πάλι και πάλι για το ζήτημα που μας απασχολεί, χωρίς να μας κυριεύει η απογοήτευση ή η κούραση, μέχρι να εισακουστούμε. Πόσες φορές δεν έχουμε εγκαταλείψει τον αγώνα μας στη μέση και έχουμε κλείσει το θέμα από έλλειψη επιμονής και υπομονής; 

Αν το αίτημα μας είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, θα απαντηθεί. Ο Λόγος του Θεού λέει ότι "εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη, έχομεν παρρησίαν προς τον Θεόν, και ό,τι αν ζητώμεν λαμβάνομεν παρ' αυτού, διότι φυλάττομεν τας εντολάς αυτού και πράττομεν τα αρεστά ενώπιον αυτού" (Α' Ιωάννη 3:21). Και ξέρουμε ότι η καρδιά μας μας κατακρίνει ενδόμυχα όταν τα αιτήματά μας δεν υπηρετούν τη δόξα του Θεού. Όταν έχουν κέντρο την ικανοποίηση των επιθυμιών μας, με τον τρόπο μας, στο χρόνο μας και σύμφωνα με τις δικές μας προδιαγραφές . 

Ας ζητάμε πάντα, με πίστη και επιμονή, γνωρίζοντας ότι ο Κύριος θα απαντήσει. Η διαβεβαίωση μέσα στη Βίβλο μάς είναι αρκετή: "εάν ζητώμέν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα, τα οποία εζητήσαμεν παρ' αυτού" (Α' Ιωάννη 5:14-15). Λοιπόν, ας επιμένουμε στην προσευχή μέχρι να λάβουμε τις απαντήσεις του Θεού μας.

Μοιράσου την πίστη σου

"Κατά την επόμενη ημέρα, ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού να έρχεται προς αυτόν, και λέει: Δέστε, ο Αμνός τού Θεού, που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου". Ιωάννης 1:29

Τις τελευταίες εβδομάδες, εξαιτίας μιας περιπέτειας υγείας ενός στενού συγγενή μου, έχω βρεθεί αρκετά συχνά στο νοσοκομείο. Η εμπειρία δεν μου είναι καθόλου άγνωστη και οι χώροι του οικείοι. Από το γραφείο κινήσεως, στα δωμάτια, στους  διαδρόμους, στο προαύλιο. Αυτό που τράβηξε την προσοχή μου στο συγκεκριμένο νοσοκομείο ήταν η όμορφη μικρή άσπρη βιβλιοθήκη στον διάδρομο του ορόφου μας, γεμάτη από βιβλία ποικίλης ύλης. Καθώς έκανα τη βόλτα μου, τα χάζευα. Πολιτικά, οικονομικά, μυθιστορήματα, περιοδικά, θρησκευτικά. Το μυαλό μου ξαφνικά φωτίστηκε: Δεν υπάρχει καμιά Καινή Διαθήκη! Ούτε φυλλάδια με σύντομα ευαγγελιστικά μηνύματα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να το κάνω σύντομα, αλλά ο ασθενής βγήκε χωρίς να έχω καταφέρει να εκπληρώσω την αποστολή μου. Ετοίμασα ό,τι έπρεπε και περίμενα. Κάποια ευκαιρία μπορεί να δοθεί, κάποιο δρομολόγιο για να δει τον ασθενή ο γιατρός. Προσευχήθηκα και είπα ότι αυτά τα βιβλία πρέπει να μπουν στην βιβλιοθήκη του νοσοκομείου... Και μετά το ξέχασα.

Ο Θεός, όμως, δεν το ξέχασε! Σήμερα το πρωί, μετά από μέρες, ο ασθενής έκανε πυρετό και πρέπει να πάει στο νοσοκομείο.Τα παιδιά του λείπουν ταξίδι και πρέπει να τον πάω εγώ. "Αχ, σκέφτηκα, είναι πιεσμένο το πρόγραμμά μου". Παρ' όλα αυτά ετοιμάζομαι και την ώρα που πάω να πάρω την τσάντα μου το μάτι μου πέφτει στα βιβλία. Κατάλαβα μεμιάς. Αυτά, κάποιος θα έχει ανάγκη να τα διαβάσει. Κάποια ψυχή περιμένει ν' ακούσει για την αγάπη του Θεού στις θλιβερές ώρες του νοσοκομείου. Ο Θεός ξέρει  ποια είναι και πότε. Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας, Τον ευχαρίστησα. 

Με συγκινεί η αγάπη του Θεού για όλους τους ανθρώπους, που προκειμένου να τους σώσει, μας ξεβολεύει. Κάποιες φορές η μαρτυρία μας, το να πούμε και να δείξουμε στους άλλους τον Ιησού Χριστό, μας κοστίζει. Ένα νοσοκομείο στο οποίο πρέπει να μείνουμε καθηλωμένοι. 'Ενας γείτονας που ζητάει συνεχώς τη βοήθειά μας. Ένας συγγενής που καλούμαστε να στηρίξουμε. Ένας συνεργάτης που μας ταλαιπωρεί... Πόσους τρόπους δεν εφευρίσκει ο Θεός προκειμένου να πλησιάσει μια ψυχή. Να της μιλήσει, να της δείξει την αγάπη και τη σωτηρία Του. Αλλά αυτό το έργο, θα το κάνει μ' εμάς, χρησιμοποιώντας τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει. Ας είμαστε έτοιμοι ως "συνεργοί του Θεού" (Α' Κορινθίους 3:9) να μεταδώσουμε το σωτηριακό μήνυμα του Θεού σε ανθρώπους που θα μας φέρει δίπλα μας ή θα πάει εμάς σ' αυτούς. Μακάρι χωρίς φυγοπονία, χωρίς αδιαφορία ή καθυστέρηση να εκπληρώνουμε τις αποστολές για τις οποίες ο Κύριος μάς κρατάει εδώ κάτω.

Το σχολείο του Θεού

"Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς· θα σε συμβουλεύω· επάνω σου θα είναι το μάτι μου." Ψαλμός 32:8

Τα σχολεία έχουν ήδη αρχίσει και οι μαθητές, πέρα από την πρώτη χαρά των καινούργιων βιβλίων, τετραδίων και ρούχων, έχουν προσγειωθεί στην πραγματικότητα της σχολικής ρουτίνας και μάθησης! Το σχολείο δεν είναι πάντα ευχάριστη εμπειρία. Κρύβει την πειθαρχία, την κούραση, την αγωνία, την εξέταση. Φανερώνει, όμως, στην πορεία του το διδακτικό στόχο του και την κατάρτιση που προσφέρει στους μαθητές: απόλαυση της γνώσης, διεύρυνση του πνεύματος, καλλιέργεια.

Υπάρχουν και άλλα είδη σχολείων: Για μας τους χριστιανούς, υπάρχει το σχολείο του Θεού.  Μόνο που σ' αυτό η φοίτηση διαρκεί για ολόκληρη τη ζωή μας.

Εδώ ο δάσκαλος είναι ένας: ο Ιησούς Χριστός. Είναι δάσκαλος για όλους τους πιστούς και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό Του είναι ότι μπορεί να προσαρμόζει "την ύλη" Του στους ρυθμούς, τις δυνατότητες και τη διάθεση για μάθηση του καθενός μας. Μια σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης αναπτύσσεται ανάμεσα στο δάσκαλο και στον πιστό μαθητή που αποτελεί πηγή κινητοποίησης και προόδου.

Το βασικό "σχολικό εγχειρίδιο" είναι η Αγία Γραφή. Από εκεί μέσα διδασκόμαστε τα πάντα. Τι σκέφτεται ο Θεός  για το πλάσμα Του, το ενδιαφέρον Του γι' αυτό, τι έκανε και τι θα κάνει για τον άνθρωπο. Ο χριστιανός μαθητής πρέπει να διαβάζει τη Βίβλο και να την αποστηθίζει ώστε να μπορεί να αντλεί από εκεί ό,τι έχει ανάγκη για κάθε περίσταση. Να τη χρησιμοποιεί σαν πηγή αλήθειας, παρηγοριάς, δύναμης.

Η χριστιανική εκπαίδευση έχει και την πρακτική της πλευρά. Πρόκειται για όλες τις καταστάσεις της ζωής στις οποίες καλούμαστε να εφαρμόσουμε τη θεωρητική μας γνώση. Ο Θεός δεν επιθυμεί μυαλά γεμάτα θεωρίες, αλλά ζωές που συμμορφώνονται με αυτά που κατάλαβαν και εφαρμόζουν στην πράξη την αποκάλυψη που τους έγινε.

Συχνά, υπάρχουν και τεστ, σαν τις γραπτές εξετάσεις των μαθητών, όπου καλούμαστε να δείξουμε το πνευματικό μας επίπεδο, την πρόοδό μας, τι πραγματικά είναι κτήμα μας απ' αυτά που λέμε ότι γνωρίζουμε. Μαζί με τον Κύριο περνάμε αυτές τις "δοκιμασίες" και στόχος τους, μεταξύ άλλων, είναι να βγούμε πιο δυνατοί.

Τέλος, υπάρχει και η απονομή των βραβείων, στον ουρανό βέβαια. Ο Θεός δεν θα ξεχάσει κανέναν από τους πιστούς μαθητές Του. Αυτοί που θα βραβευτούν με τα καλύτερα βραβεία δεν θα είναι υποχρεωτικά εκείνοι που ήξεραν τα περισσότερα και είχαν τις σωστότερες βιβλικές απόψεις. Θα είναι όσοι έζησαν με πιστότητα όσα τους αποκάλυψε ο Θεός και εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες και ικανότητες που Εκείνος τους έδωσε.