Καλός Σαμαρείτης, για ποιους;

"Ποιος, λοιπόν, απ' αυτούς τους τρεις σού φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές; Και εκείνος είπε: Αυτός που έκανε σ' αυτόν έλεος. Του είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια". Λουκάς 10:36-37

Η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη: οι περισσότεροι γνωρίζουμε αυτήν την παραβολή του Χριστού και τα μηνύματα που έχει να μας δώσει. Και όχι μόνο, όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, γίναμε κάποια στιγμή στη ζωή μας Καλοί Σαμαρείτες για κάποιους ανθρώπους γύρω μας.

Εντούτοις, παρατηρούμε ότι οι Καλοί Σαμαρείτες αρχίζουν να σπανίζουν μέσα στο ίδιο τους το περιβάλλον. Και συχνά μέσα στην εκκλησία, εκεί που θα έπρεπε η αγάπη και η προσφορά μας να ξεχειλίζει για τους αδελφούς που έβαλε ο Θεός δίπλα μας. Μπορεί να είμαστε πρόθυμοι να τρέξουμε για τον χ "άγνωστο" άνθρωπο, έναν ξένο, ενώ την ίδια στιγμή να αρνούμαστε μια εξυπηρέτηση στην οικογένειά μας ή στους ανθρώπους που φέρνει ο Θεός δίπλα μας.

Για παράδειγμα, μπορεί να αρνούμαστε να πιούμε έναν καφέ με κάποιον ή κάποια που δεν είναι του γούστου μας, και να τον αποφεύγουμε. Μπορεί να είμαστε "επιλεκτικοί" στις παρέες μας, με την κακή έννοια του όρου, γιατί αν και έχουμε το δικαίωμα να διαλέξουμε τους φίλους μας, νομίζω ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αποκλείουμε διαρκώς κάποιους επειδή δεν είναι μορφωμένοι, ωραίοι, χαρισματικοί. Άλλοτε πάλι, αποκλείουμε άτομα γιατί είναι μονότονα, κουραστικά, επιπόλαια, ντεμοντέ, ή απλώς γιατί

μας τη "δίνουν", ας τολμήσω να πω, χωρίς προφανή λόγο .

Έχετε σκεφτεί ότι ο ιερέας και ο Λευίτης, πιθανόν να ήταν μια "χαρά" άνθρωποι για τα άτομα του κύκλου τους, πρόθυμοι στα καθήκοντά τους, εξυπηρετικοί και ευχάριστοι με τους φίλους τους, αλλά αδιάφοροι για τον πόνο και την ανάγκη ενός ανθρώπου που ο Θεός έφερε στο δρόμο τους; Ο Κύριος μάς ζητά να δείξουμε καλοσύνη και έλεος στο διπλανό μας. Σ' αυτόν που ίσως να μη θέλουμε να αφιερώσουμε το χρόνο μας, σ' αυτόν που δεν ανήκει στην παρέα μας, ή δεν είναι ο τύπος που θα θέλαμε  να συναναστραφούμε, αλλά που έχει ανάγκη από την αγάπη μας.

 "Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια" δεν είναι μια απλή υπόδειξη,  αλλά μια εντολή του Θεού σε μας. Θα την υπακούσουμε;

Εμπιστεύσου τον καλύτερο σεναριογράφο!

"Και όταν ο Ηρώδης επρόκειτο να τον παραστήσει, τη νύχτα εκείνη ο Πέτρος κοιμόταν ανάμεσα σε δύο στρατιώτες [...] Και τότε! ένας άγγελος του Κυρίου ήρθε ξαφνικά, και μέσα στο οίκημα έλαμψε φως..." Πράξεις 12:6-7

Ο Πέτρος βρίσκεται φυλακισμένος σε φυλακές "υψίστης ασφαλείας" και φρουρείται με τα αυστηρότερα μέτρα. Ο Ηρώδης έχει ήδη σκοτώσει τον Ιάκωβο, τον μαθητή του Χριστού, και τώρα είναι η σειρά του. Αυτή είναι η τελευταία του νύχτα, ας υποθέσουμε, μιας και την επομένη το κεφάλι του δεν θα είναι στη θέση του. Τελευταία νύχτα, τελευταίες αναπολήσεις, κηρύγματα ή προσευχές, αυτό θα ήταν το αναμενόμενο για έναν μαθητή του Χριστού που πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιο είδους μαρτύριο την επομένη.

H  Γραφή δεν αναφέρει τίποτα από τα παραπάνω, αλλά αρκείται στη φράση: "Ο Πέτρος κοιμόταν ανάμεσα σε δύο στρατιώτες..." Κουράστηκε να προσεύχεται και να μιλάει στους άλλους; Αποδέχτηκε το θέλημα του Θεού, που λογικά οδηγούσε στην αυριανή του εκτέλεση; Φαίνεται ότι τα πιθανά σενάρια του, οι όποιες προσπάθειες του, αλλά και οι θερμές προσευχές των χριστιανών αδελφών του, έκαναν τον κύκλο τους. Τα πράγματα είχαν πάρε πια τον δρόμο τους.

Μπορεί να βρίσκεσαι και εσύ στην ίδια θέση. Κουράστηκες ή αποδέχτηκες μια κατάσταση. Προσευχήθηκες να αλλάξουν τα πράγματα και οι συνθήκες που σε έχουν φυλακίσει, οι άνθρωποι που θέλουν το κακό σου, τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζεις... αλλά απάντηση δεν πήρες. Η πόρτα της φυλακής σου έμεινε κλειστή, και εσύ αποδέχτηκες το θέλημα του Θεού και αποκοιμήθηκες αποκαμωμένος στην αγκαλιά Του.΄Ομως, ήδη έχεις νικήσει, όποια και αν είναι η έκβαση της ζωής σου. Ήδη, έχεις δοξάσει το Θεό, με τη χάρη Του, και ας μην έκανε αυτά που θα περίμενες να κάνει.  

Ωστόσο, την τελευταία σκηνή του σεναρίου δεν την γράφεις εσύ. Την γράφει Εκείνος με ένα μοναδικά θαυμαστό και απρόβλεπτο τρόπο. Ο Θεός ελευθέρωσε τον Πέτρο γιατί έτσι ήθελε. Πάνω στην αποδοχή του, στις βαριές αλυσίδες του, στην κακία του Ηρώδη, αλλά και στη "σιδερένια πύλη [...] η οποία ανοίχτηκε σ' αυτούς από μόνη της" (Πράξεις των Αποστόλων 12:10), ο Θεός έφτιαξε το δικό του σενάριο, το οποίο και εκτέλεσε χωρίς την παραμικρή βοήθεια από κανέναν.

Μπορείς να Τον εμπιστευτείς; Μπορείς να αναπαυθείς μέσα στην αγκαλιά Του, έχοντας επίγνωση ότι είσαι στα χέρια του καλύτερου σεναριογράφου; Αν μπορείς, είσαι ήδη ελεύθερος!

Ο ιός της αμαρτίας γιατρεύεται

"Και αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στη δικαιοσύνη". Ρωμαίους 6:18

Η άνοιξη έχει μπει φέρνοντας μαζί  της αλλεργίες, και αφήνοντας πίσω τον ιό της γρίπης, που συχνά οι άνθρωποι φοβούνται για τις επιπλοκές που μπορεί να προκαλέσει στην υγεία. Οι ιοί είναι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν ανάγκη από τα κύτταρα ενός ξενιστή, που θα τα "φιλοξενήσει", ώστε να επιβιώσουν και να προκαλέσουν σ' αυτόν τις ζημιές τους.

Σε κάποιες περιπτώσεις, ένας ιός μπορεί να είναι παρών σε κάποιον ξενιστή πολλά χρόνια προτού εκδηλώσει κάποια αξιόλογα συμπτώματα και γενικευμένες βλάβες. Αν βγει από το κύτταρο ξενιστή, θα μείνει σε λανθάνουσα κατάσταση ή θα πεθάνει.

Η αμαρτία, επίσης, έχει ανάγκη από ένα ξενιστή για να τη "φιλοξενήσει" και να έχει αποτελέσματα. Σε μερικούς μάλιστα παραμένει ενεργή και φθοροποιός σε ολόκληρη τη ζωή τους. Η περηφάνια, η απληστία, ο θυμός, η αδικία, η συκοφαντία, η βλασφημία, και τόσα άλλα, δεν είναι απλά λέξεις. Γιατί, αν ήταν μόνο τέτοιες, δεν θα είχαν τόσο καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του ανθρώπου.

Η αμαρτία ρημάζει τον άνθρωπο που την αγκαλιάζει. Του αφαιρεί τη χαρά και την ομορφιά της ζωής, αυτά που τάχα υπόσχεται ότι θα του παρέχει. Γιατί αυτοί που τη διαπράττουν, και ήμασταν πολλοί σ' αυτή τη θέση, το κάνουν γιατί πιστεύουν ότι είναι "γλυκιά" και "αθώα".

Η θυσία του Ιησού στο σταυρό έχει τη δύναμη να ελευθερώσει τον άνθρωπο μια για πάντα από την αμαρτία. Παρ' όλα αυτά, πολλοί εξακολουθούν να είναι σκλάβοι στα δεσμά της. Μπορεί να το συνειδητοποιούν, μπορεί και όχι, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γιατί η αμαρτία σκοτώνει αργά τον άνθρωπο και τον σέρνει στην απώλεια, τάζοντάς του στο δρόμο την ευτυχία, τη χαρά, την επιτυχία, την ασφάλεια. Πράγματα που σε καμιά περίπτωση δεν έχει σκοπό να του προσφέρει, παρά σε άκαρδα μικρές και διακεκομμένες δόσεις, για να έχει και το δέλεαρ ώστε να την ακολουθήσει κανείς.

Βάλε στην άκρη τον φόβο σου

"Ο φόβος τού ανθρώπου στήνει παγίδα· ενώ, αυτός που εμπιστεύεται στον Κύριο, θα είναι σε ασφάλεια.". Παροιμίες 29:25

Θα μπορούσε ο καθένας να μιλάει με τις ώρες για τους φόβους του. Πραγματικούς και φανταστικούς, και ίσως αυτό να μας ανακούφιζε, γιατί θα βλέπαμε ότι όλοι, λίγο ως πολύ, είμαστε επιρρεπείς σ' αυτό το συναίσθημα. 

Αν κάνετε τον απολογισμό σας, θα δείτε ότι πολλοί φόβοι σας δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, αλλά ροκάνισαν τις χαρές της ζωής σας, και πιθανόν να αποτέλεσαν τροχοπέδη σε επιλογές σας. Δεν υποστηρίζω την υποβάθμιση κάθε λογικής υπόδειξης του νου που μας προτρέπει σε σωστή αξιολόγηση των εκάστοτε συνθηκών. Φυσικά και θα λάβουμε υπόψη τις συγκυρίες. 

Παρατηρώ, όμως, ότι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η ανασφάλεια, η ατέρμονη επεξεργασία των ενδεχομένων,  μπορούν να οξύνουν τους φόβους μας και να μας στήσουν παγίδες. Αν θέλεις να κάνεις σπουδές στο εξωτερικό, για παράδειγμα, θέλεις να στείλεις το βιογραφικό σου για κάποια εργασία, επιθυμείς να προσεγγίσεις μια παρέα και να γίνεις μέλος της, πώς θα το κάνεις αν φοβάσαι και προτάσσεις συνεχώς κάθε αρνητική σου σκέψη; Αν λες: "Εγώ δεν έχω τα προσόντα γι' αυτή τη δουλειά" ή "Πώς θα τα καταφέρω σ' αυτές τις συνθήκες;" και τόσα άλλα, έχεις την αίσθηση ότι θα βγεις κερδισμένος;

Κάποιοι έχουν εκ φυσικού τους θάρρος, ή ξέρουν να επιβάλλονται με τον τρόπο τους, χωρίς να πολυενδιαφέρονται για τη γνώμη των γύρω τους. Πιστεύουν στις δυνατότητές τους και σου το δίνουν να το καταλάβεις. Όχι ότι πάντα έχουν περισσότερες από σένα, αλλά επειδή πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, τα καταφέρνουν. Μου έτυχε να συναναστραφώ με ανθρώπους, που τα κατάφερναν πολύ λιγότερο από εμένα σε κάποιους τομείς, τους οποίους βοηθούσα, και οι οποίοι τελικά φαίνονταν οι καλύτεροι. Δεν φταίνε αυτοί, φταίει ότι ο φόβος μας δημιουργεί πάντα παγίδες και μας κρατάει πίσω. 

Μακάρι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε περισσότερο τον Κύριο. Θα είμαστε ασφαλείς όταν ενεργούμε όχι με βάση τις ανασφάλειές μας, ούτε επίσης πιστεύοντας στις σπουδαίες δυνατότητές μας, αλλά όταν ακουμπήσουμε τις ενέργειές μας στο Θεό και Του ζητήσουμε τη δύναμη Του για να εκτελέσουμε αυτά που πρέπει.

Πάντα κάτι καλύτερο φυλαγμένο

"Η δικαιοσύνη σου, Θεέ, είναι υπερυψωμένη· για τον λόγο ότι, έκανες μεγαλεία· Θεέ, ποιος είναι όμοιος με σένα, ο οποίος μου έδειξες θλίψεις πολλές και ταλαιπωρίες, και πάλι με αναζωογόνησες, και από τις αβύσσους τής γης πάλι με ανέβασες; Αύξησες το μεγαλείο μου, και καθώς επέστρεψες, με παρηγόρησες". Ψαλμός 71:19-21

Είσαι άνθρωπος που πιστεύεις στο Θεό και Τον υπολογίζεις. Δεν ζεις σύμφωνα με τις επιθυμίες σου, πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις μιας και ο ίδιος ο Κύριος σού έδωσε το δικαίωμα να επιλέγεις ελεύθερα τη ζωή που θέλεις να ακολουθήσεις, και να είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος για την επιλογή σου.

Παρ' όλα αυτά, ίσως να έχεις φτάσει στο σημείο να αναρωτηθείς: "Πώς είναι δυνατόν η εικόνα του Θεού να έχει θολώσει και να έχει παραμορφωθεί μπροστά στα μάτια μου; Αξίζει τόσος κόπος και θυσία; Γιατί η ζωή μου έχει φτάσει στην άβυσσο της θλίψης και το ρεύμα των δυσκολιών με παρασύρει"; Τότε, λες, όπως ο ψαλμωδός: "ισχυροποιήθηκαν οι εχθροί μου, αυτοί που άδικα προσπαθούν να με αφανίσουν" (Ψαλμός 69:4);

Ίσως νομίζεις ότι ο Κύριος έχει κρύψει το πρόσωπό Του από εσένα και ότι σε έχει απορρίψει. Όμως, ο "σκληρός" λόγος του Θεού, δεν είναι ο τελευταίος Του λόγος. Η δικαιοσύνη  Του δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απείθεια και την ανοησία επάνω μας. Ξέρουμε ότι είμαστε ελλιπείς και ότι χρειάζεται Εκείνος να ολοκληρώσει τις πνευματικές μας προσωπικότητες. Αλλά, ο τρόπος της παιδείας Του συχνά μας αφήνει άφωνους. "Να, σε καθάρισα, όχι όμως σαν ασήμι· σε έκανα εκλεκτό στο χωνευτήρι τής θλίψης" (Ησαΐας 48:10).

Το χωνευτήρι της θλίψης δεν είναι η τελευταία πράξη του σχεδίου του Θεού για τη ζωή μας. Αν και ο Κύριος μάς δείχνει ταλαιπωρίες, σε βαθμό που να μοιάζει ότι βουλιάζουμε σε ένα απύθμενο βάθος, το χέρι Του θα μας βγάλει απ' εκεί μέσα και θα μας ανεβάσει ψηλά. Μεταμορφώνοντας τις ασχήμιες μας, απαλλάσσοντάς μας από κάθε "κηλίδα ή ρυτίδα" (Εφεσίους 5:27), σχεδιάζει ταυτόχρονα και τις παρηγοριές Του για κάθε απώλεια και κάθε χαμένο χρόνο. Εκείνος ξέρει με ποιον τρόπο θα αναπληρώσει σε μας "τα χρόνια που κατέφαγε η ακρίδα, ο βρούχος, και η ερυσίβη..." (Ιωήλ 2:25). Ο Θεός έχει πάντα κάτι καλύτερο φυλαγμένο για εκείνους που Τον αγαπούν.

Για τι είδους ελευθερία μιλάμε;

"Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, να μένετε σταθεροί, και μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας". Γαλάτες 5:17

Δεν υπάρχει στο σύμπαν μεγαλύτερο ιδανικό από την ελευθερία. Είναι ό,τι ποιο σπουδαίο έδωσε ο Δημιουργός στον άνθρωπο: την ελευθερία της επιλογής και της έκφρασης της βούλησής του. Ξέρουμε πώς μέσα στους αιώνες αυτό το αγαθό έχει καταπατηθεί από έθνη και άτομα και δόθηκαν πολλοί αιμάτινοι αγώνες για να κατακτηθεί.

Ο Χριστός ελευθέρωσε ο ίδιος με τη θυσία Του τους ανθρώπους που πίστεψαν σ' Αυτόν από την αμαρτία και από την τιμωρό δικαιοσύνη ενός τυπικού νόμου. "Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια" (Β' Κορινθίους 5:17)

Είναι βέβαιο ότι όσοι ανήκουμε στο Χριστό, μπορούμε να μιλήσουμε για πολλά νέα πράγματα που έκανε Αυτός επάνω μας. Να πούμε πώς μας άλλαξε και μας ανακαίνισε το νου. Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι "τα πάντα έγιναν νέα"; (εδ.17). Εγώ δεν μπορώ να το πω, διότι βλέπω επάνω μου  πράγματα που φανερώνουν το αντίθετο. Για παράδειγμα, όταν η γνώμη των άλλων μετράει περισσότερο από εκείνη του Χριστού, ακόμη και των χριστιανών γύρω μου που με κρίνουν με το μέτρο τους, θετικά ή αρνητικά, όταν οι αντιλήψεις μου είναι διαποτισμένες από μια αλύγιστη λογική, όταν το Πνεύμα του Θεού προσκρούει στον τοίχο της δικής μου "σαρκικής θεώρησης" των  πραγμάτων, για ποια ελευθερία μιλάω;

 

 Από πόσα μας ελευθέρωσε ο Χριστός; Μήπως από κάποιες αμαρτίες, που βγάζουν μάτι, ας πούμε, και που δεν νοείται να τις διαπράττει ένας χριστιανός; Τι γίνεται με όλες εκείνες τις συνήθειες και τις σιωπηλές ροπές μας, που δεν βλάπτουν, ας υποθέσουμε, κανέναν τρίτο, αλλά τσακίζουν εμάς και μας σέρνουν σε σαρκικούς τρόπους ώστε "εκείνα που θέλουμε, να μη τα πράττουμε"; (Γαλάτες 5:17)

Ζητήστε από το Θεό να σας φανερώσει τον εαυτό σας και τις "αδυναμίες" σας, και θα συνειδητοποιήσετε πόσο ανελεύθεροι μπορεί να είστε και πόσο η ζωή σας μπορεί να ταλαιπωρείται από τα δικά σας δεσμά. Εκείνος έκανε τα πάντα νέα και μας χάρισε μια τέλεια ελευθερία, γιατί εξακολουθούμε να ζούμε σαν σκλάβοι;

Σκέψου τον έπαινο

"Τέλος, αδελφοί μου, όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι καθαρά, όσα είναι προσφιλή, όσα έχουν καλή φήμη, αν υπάρχει κάποια αρετή, και αν υπάρχει κάποιος έπαινος, αυτά να συλλογίζεστε". Φιλιππησίους 4:8

Σας αρέσουν οι παρελάσεις; Πέρα από την ομορφιά των νιάτων και τη λεβεντιά του στρατού που μπορεί να θαυμάσεις, ίσως να κρύβουν και τις δικές σας αναμνήσεις. Θυμάμαι ότι ως μαθήτρια τις μισούσα, κι ας χάναμε του κόσμου τα μαθήματα για τις πρόβες στο προαύλιο.

Ο λόγος; Η θέση μου στην παρέλαση. Επειδή δεν ήμουν και πολύ ψηλή, οι καθηγητές μού έδιναν πάντα τη χαρά να μπαίνω στις τελευταίες θέσεις. Το οποίο και αρνιόμουν, φυσικά. "Ποτέ προτελευταία. Μόνο τελευταία μπαίνω, αν θέλετε", τους έλεγα. Οι συμμαθητές γελούσαν, γιατί ο αδελφός μου, από τους πιο ψηλούς του σχολείου, ήταν διμοιρίτης, ή στην πρώτη θέση δεξιά, ενώ εγώ ήμουν πάντα στην τελευταία θέση δεξιά. "Ωραία, συμπλήρωναν οι γονείς μας, θα σας βρούμε εύκολα". Ωραία γι' αυτούς!

"Δεν είναι και πολύ δίκαιη η ζωή", σκεφτόμουν. Γιατί κάποιος θα πρέπει να είναι τόσο ψηλός, όμορφος,  χαρισματικός, δηλαδή να έχει όλα τα καλά του Θεού πάνω του, και ο άλλος να είναι μέτριος, κοντός, χωρίς ιδιαίτερες χάρες; Ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ μ' αυτό, μέχρι που γνώρισα τον Χριστό και κατάλαβα ότι ο Θεός δεν έχει αδικήσει κανένα πλάσμα Του. Μπορεί οι άλλοι να το αδικούν και να το περιφρονούν, μπορεί και το ίδιο να αισθάνεται άχρηστο, όμως ο Κύριος προίκισε με έναν ξεχωριστό τρόπο τα δημιούργηματά Του.

Εσύ, μπορεί να μην έχεις την ψηλόλιγνη σιλουέτα ή τα ωραία χαρακτηριστικά που έχει μια άλλη κοπέλα, με την οποία συγκρίνεσαι, για παράδειγμα, αλλά μπορεί να είσαι ένας αισιόδοξος, θαρραλέος χαρακτήρας, που η άλλη δεν είναι. Μπορεί, επίσης, να είσαι κάποιος που να μην έχει το χιούμορ, την οξυδέρκεια, ή την ευφράδεια λόγου του χ φίλου σου, αλλά μπορεί να είσαι μεθοδικός, ήρεμος, συνετός, και να είσαι πολύτιμος γι' αυτά τα χαρακτηριστικά σου. Σκέψου, λοιπόν, τον έπαινο, τόσο για σένα όσο και για τον διπλανό σου. Έτσι, τιμάς τον Θεό, που σε έπλασε με σύνεση και σοφία.

Η ποικιλία αποτελεί την ομορφιά της φύσης και δείχνει τη σοφία του Θεού. Έτσι και εμείς, δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι. Ο Θεός προίκισε τον καθένα μας με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ταλέντα που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους άλλους. Ας σκεφτούμε όχι τι δεν έχουμε σε σχέση με τους άλλους, που συγκρίνονται και αυτοί μαζί μας, και αισθάνονται άβολα γι' αυτά που εμείς έχουμε, αλλά ο καθένας μας ας ευχαριστήσει τον Κύριο γιατί είναι ένα μοναδικά θαυμαστό και όμορφο πλάσμα, που έχει τις δικές του χάρες και ομορφιές.

 

Γενναιόδωρη προσφορά;

"Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου; Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία" Γένεση 4:6-7

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Θεός ήταν άδικος όταν απέρριψε την προσφορά του Κάιν. Δεν επρόκειτο παρά για μια εξίσου ειλικρινής θυσία, διότι ο Κάιν, ως γεωργός, έδωσε στο Θεό ό,τι είχε. Έτσι θέλουν να πιστεύουν, γιατί τους διαφεύγει το ουσιώδες. 

Δεν είναι ότι οι καρποί της γης δεν αρέσουν στο Θεό, αλλά είναι ότι  Εκείνος γνώριζε ότι η προσφορά του Κάιν έκρυβε μια ασεβή στάση. Ο Κάιν δεν Του ήταν δοσμένος με όλη του την καρδιά. Αυτό το φανέρωσε η πορεία της ζωής του, τελικά.

Είναι εύκολο να λατρεύει κανείς το Θεό εξωτερικά, και την ίδια στιγμή να αρνείται με πείσμα να Του παραδώσει τις κρυφές γωνιές της καρδιάς του. Μπορεί να υπηρετούμε τον Κύριο, να ψάλλουμε ύμνους λατρείας, να προσφέρουμε με θυσία στο έργο Του. Αλλά αν αυτό δεν προέρχεται από μια καρδιά που Τον αγαπά και Τον σέβεται, μια απλή και ταπεινή καρδιά, τότε το αποτέλεσμα είναι μάταιο.

Άραγε, ο Θεός προηγείται των ονείρων και των σχεδίων μας; Αξίζει περισσότερο απ' ότι η αμαρτία, που μας υποτάσσει στον πειρασμό και την παρακοή; Ξέρουμε ότι όταν εγκαταλείπουμε τους εαυτούς μας και τα σχέδιά μας σ' Αυτόν, γιατί αξίζει πολύ περισσότερο απ' όλα τ' άλλα και όλους τους άλλους, Του αποδίδουμε μια θυσία που δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθεί.

Χωρίς Θεό, πώς να μη διψάσεις;

Χωρίς Θεό

Εμείς αρπάξαμε τα γκέμια της ζωής
στα χέρια μας,
εμείς οι άνθρωποι
σκλάβοι της ηδονής, του πάθους,
εμείς, μακριά από το Θεό
και τώρα σκάβουμε
στους δρόμους μας
πελώριους λάκκους.

Εμείς μολύναμε τα δώρα τ' ουρανού,
άσκοπα τα σκορπίσαμε,
άδικα τα μοιράσαμε
και όχι στους πεινασμένους,
και γέμισαν οι θάλασσες απόβλητα
και οι στεριές γεμίσαν πεθαμένους.

                                                 Ρέα Συλβία

Ασφαλής ζώνη για σένα

"Ο Κύριος να ανταμείψει το έργο σου, και ο μισθός σου να είναι πλήρης από τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, κάτω από τις φτερούγες τού οποίου ήρθες να σκεπαστείς". Ρουθ 2:12

Ζούμε σε μια εποχή πλήρους ανασφάλειας και αβεβαιότητας σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής. Ουσιαστικά, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα και για κανέναν. Παρ' όλα αυτά, ψάχνουμε τρόπους για να αισθανθούμε ασφαλείς, και εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε πρόσωπα ή πράγματα, παρά τις όποιες αναταράξεις ή τις πιθανές διαψεύσεις. 

Μέσα στη Βίβλο, διαβάζουμε ότι η Ρουθ, μια νεαρή χήρα γυναίκα, και η Ναομί, η πεθερά της, είχαν  ανάγκη από κάποιου είδους προστασία και ασφάλεια. Για να επιβιώσουν ως χήρες, έπρεπε να σταχυολογούν σε διάφορα χωράφια μετά τον θερισμό. Όπως το απαιτούσε το έθιμο την εποχή εκείνη, η Ρουθ θα έπρεπε να αναζητήσει το άτομο εκείνο  που θα μπορούσε να εκπληρώσει σ' αυτήν το συγγενικό χρέος (Ρουθ 3:13). Αυτό αφορούσε έναν κοντινό ή μακρινό συγγενή του άντρα της, ο οποίος θα την παντρευόταν για να εξασφαλίσει συνέχεια και απογόνους στο νεκρό σύζυγο. 

Ο Βοόζ ήταν εκείνος ο άνθρωπος που ανέλαβε να εκπληρώσει αυτό το καθήκον. Μάλιστα, είχε συγκινηθεί από τη στάση της Ρουθ, την οποία εκτιμούσε γιατί ήταν ενάρετη γυναίκα και εργατική. Μα κυρίως, γιατί φρόντιζε με θυσία την πεθερά της, και είχε ζητήσει καταφύγιο κάτω από τις φτερούγες του αληθινού Θεού. Ο Βοόζ ενέργησε με  τιμητικό τρόπο για να "εξαγοράσει" τη Ρουθ και να την κάνει γυναίκα του. Κάλυψε τις ανάγκες της, καθώς και εκείνες της πεθεράς της.

Το δικό μας ύψιστο καταφύγιο, το πρόσωπο που είδε όλες μας τις ανάγκες και αποφάσισε να μας εξαγοράσει από την κατάρα της αμαρτίας, και να μας χαρίσει αιώνια προστασία, είναι ο Χριστός. Μέσα στα τρυφερά Του χέρια, βρίσκουμε φροντίδα, ανάπαυση και αγάπη. Αυτός είναι η πραγματικά  ασφαλής ζώνη για εμάς, πέρα και πάνω από όλους και όλα, μέσα στη ρευστότητα της ζωής. Αδιαμφισβήτητα, μέσα σ' Αυτόν "ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε" (Πράξεις 17:28)

Κάνε εσύ το πρώτο βήμα

"Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού". Β' Τιμόθεον 1:7

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην ανοιγόμαστε στους άλλους; Γνωρίζουμε άτομα τα οποία, ενώ τα συναντάμε συχνά, η σχέση μας παραμένει τυπική. Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται ότι οι άνθρωποι που συναντούν, ακόμη και όταν είναι νέοι, είναι κλειστοί, δεν μιλούν πολύ, δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Τηρούν αποστάσεις από φόβο μην εκτεθούν, μη σχολιαστούν και, στο τέλος, απορριφθούν.

Παρατηρώ, όμως, ότι αυτά τα άτομα λειτουργούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνουν στους άλλους. Δηλαδή, ενώ δεν τους αρέσουν εκείνοι που κρατούν αμυντική στάση και επικοινωνούν από "απόσταση ασφαλείας", συμπεριφέρονται έτσι ακριβώς. Όλοι γνωρίζουμε άτομα που περιμένουν μονίμως από τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα. Να τους χαιρετίσουν, για παράδειγμα, όταν συναντηθούν, να πάρουν την πρωτοβουλία μιας συνάντησης μαζί τους, να τους κάνουν ένα τηλεφώνημα ή μια επίσκεψη. 

Πρόκειται για μια παθητική στάση, που εμπλέκει συχνά και πνευματικές διαστάσεις, οι οποίες δεν έχουν καμιά ισχύ. Ίσως έχετε ακούσει την άποψη : "Εγώ προσεύχομαι και ο Θεός ας φέρει όποιους ανθρώπους θέλει δίπλα μου". Ή από την άλλη: "Εγώ εμπιστεύομαι τον Κύριο. Ας ανοίξει Εκείνος τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσω. Ας με οδηγήσει σε  ανθρώπους που με έχουν πραγματικά ανάγκη". 

Και εγώ παρασύρομαι συχνά από μια τέτοια λογική. Ας σκεφτούμε όμως: αν εγώ περιμένω ο άλλος να κάνει το πρώτο βήμα σε μια οποιαδήποτε είδους σχέση -βασικά για να μην εκτεθώ ή από φόβο μήπως αποκαλυφθεί ένας χαρακτήρας που μπορεί να μην αρέσει- και ο άλλος σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι παράξενο που δεν δημιουργείται κανενός είδους σχέση. Δεν απομένει παρά μια "μεταμφίεση", που οδηγεί σε μια επιφανειακή επικοινωνία  

 Όμως, δεν είναι συνεπές σ' έναν άνθρωπο, που έχει το Άγιο Πνεύμα μέσα του, να κρατά αμυντική στάση και να αποφεύγει τις γνήσιες και ειλικρινείς σχέσεις εξαιτίας των φόβων του. Ο Θεός μάς έδωσε πνεύμα δύναμης και αγάπης, και όχι πνεύμα δειλίας. Το θάρρος, η εμπιστοσύνη, η απόρριψη του φόβου για το τι νομίζουν οι άλλοι για μας και το πώς μας βλέπουν, ακόμη και η αποδοχή  ότι μπορεί να πληγωθούμε καθώς τους ανοιγόμαστε, είναι δείγματα της παρρησίας και της δύναμης του Θεού στη ζωή μας.

Επειδή είναι πράγματι δύσκολο να βάλουμε στην άκρη τη γνώμη μας για τον εαυτό μας, την  εγωιστική πλευρά της αξιοπρέπειάς μας, που θέλει να δείχνει άψογη, χωρίς να εκτίθεται, ας ζητήσουμε από τον Θεό περισσότερο Άγιο Πνεύμα στη ζωή μας. Τότε θα έχουμε τη δύναμη να ξεπερνούμε τις αδυναμίες και τις αρνητικές σκέψεις μας, αλλά και τις πιθανές γνώμες των άλλων, και να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα σε όμορφες ανθρώπινες σχέσεις.

Δειλός, τρελός ή ήρωας;

"Και οι άρχοντες θα μιλήσουν ακόμα στον λαό, και θα πουν: Ποιος άνθρωπος είναι δειλός και λιπόψυχος; Ας αναχωρήσει, και ας επιστρέψει στο σπίτι του, για να μη δειλιάσει η καρδιά των αδελφών του, όπως η δική του καρδιά". Δευτερονόμιο 20:8

Πώς πάει κανείς να συμμετάσχει σε μάχη; Ποιος ξέρει τι αισθάνονται όλοι αυτοί οι στρατιώτες, που δεν "παίζουν" απλώς με όπλα, αλλά που ξεκινούν για το πεδίο του πολέμου;

Ο Θεός, μπροστά στις μάχες που καλείται να δώσει ο λαός Του προκειμένου να κατακτήσει την υποσχεμένη γη, δίνει την εξής ενθάρρυνση: "Εσείς πλησιάζετε σήμερα σε μάχη ενάντια στους εχθρούς σας· ας μη δειλιάσει η καρδιά σας, μη φοβηθείτε [...] το πρόσωπό τους· επειδή, ο Κύριος ο Θεός σας είναι αυτός που προπορεύεται μαζί σας, για να πολεμήσει για σας ενάντια στους εχθρούς σας, για να σας σώσει". Δευτερονόμιο 20:3

Σίγουρα, βοηθάει  αυτή η νικηφόρα στάση που θέλει ο Θεός να έχουμε όταν ξεκινάμε τις δικές μας μάχες. Στην οικογένειά μας, στα σταυροδρόμια μας, στο έργο μας, ακόμη και στις αμαρτίες μας. Οπλιζόμαστε με θάρρος και πίστη στον Κύριο και έχουμε τη βεβαιότητα ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει. Καθώς όμως ο "πόλεμος" διαρκεί, καθώς αρχίζουν οι απώλειες- γιατί πώς είναι δυνατόν να μην τσαλακωθούμε στην πορεία- η κούραση και η απογοήτευση κάμπτουν το ηθικό μας και αρχίζουμε να γεμίζουμε φόβο.

 Έχω δοκιμάσει πολλές φορές την εμπειρία της κάμψης, των "εξασθενημένων χεριών και των παραλυμένων γονάτων "( Εβραίους 12:12), και όσο κι αν έχω προσπαθήσει να κρατήσω το ηθικό μου ψηλά, με εδάφια από τον Λόγο του Θεού και με την ενθύμηση των επεμβάσεών Του, δεν έχω καταφέρει πάντα να μην τα παρατήσω και να μην πω: "Νικήθηκα". Μα, πώς γίνεται και μετά ξαναμπαίνω στη μάχη; Πώς γίνεται, άραγε, και αγωνιζόμαστε ξανά γι' αυτά που έχουμε κουραστεί να διεκδικούμε; 

Είχα διαβάσει κάποτε ότι η διαφορά του τρελού από τον ήρωα είναι ότι ο πρώτος δεν συναισθάνεται τον κίνδυνο και σπεύδει στο πεδίο του πολέμου γεμάτος άγνοια και ανοησία. Ο ήρωας είναι αυτός που, ενώ έχει πλήρη επίγνωση της σκληρότητας της μάχης, και του θανάτου, συνεχίζει να πολεμάει ακόμη και όταν φοβάται, τραυματίζεται, νικιέται.Υπάρχει και ο δειλός, αυτός που κοιτάζει απ' έξω, που κρύβεται, και που με την πρώτη ευκαιρία το σκάει ή συνθηκολογεί. Εσύ και εγώ, μπορεί να γίνουμε πνευματικοί ήρωες, αρκεί να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον Κύριο και τη γη που μας υποσχέθηκε, παρά τις όποιες πληγές μας. Επειδή Εκείνος μας στηρίζει, γι' αυτό σηκωνόμαστε, πολεμάμε πάλι, και ξέρουμε ότι στο τέλος θα απολαύσουμε τη νίκη που μας χάρισε.

Με ανοιχτή τη Βίβλο

"Θα προσέχετε, λοιπόν, να κάνετε, όπως σας πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός σας· δεν θα ξεκλίνετε δεξιά ή αριστερά". Δευτερονόμιο 5:32

Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα για διακοπές στο Παρίσι, στο σπίτι μιας πολύ καλής Γαλλίδας φίλης μας. Γυρνώντας  αργά το απόγευμα από την καθιερωμένη εξόρμησή μου στην πόλη, η φίλη μου, μεγάλη κυρία σε ηλικία και μορφωμένη, είχε την ιδέα να παίξουμε σκράμπλ! Δέχτηκα με χαρά και ετοίμασα το παιχνίδι επάνω στο τραπέζι. Λίγο πριν αρχίσουμε, με έστειλε να ψάξω ένα χοντρό λεξικό από τη βιλβιοθήκη. "Τι θα το κάνουμε το λεξικό; Με αυτό θα παίξουμε;" τη ρώτησα.

- Το λεξικό θα το έχεις μόνο εσύ, μου απάντησε. Θα σου χρειαστεί".

 Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε, ώσπου άρχισε να φτιάχνει λέξεις που δεν μου έλεγαν πολλά πράγματα. Δηλαδή, δεν μου έλεγαν τίποτα, μιας και κάθε τόσο έψαχνα να δω τι σήμαιναν. Ονόματα τροπικών φυτών, κάτι εργαλεία που ούτε στα ελληνικά δε γνωρίζω πως τα λένε, λατινικές λέξεις. Δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι έχασα, και ότι πέρασα όλο το βράδυ να ξεφυλλίζω το λεξικό και να γράφω τις λέξεις και τις σημασίες τους πάνω σε ένα μπλοκ που μου είχε δώσει, και τις οποίες με "ανάγκασε" να μάθω, γιατί σχεδόν κάθε μέρα με ρωτούσε τι σήμαιναν. "Κατάλαβες τώρα τη χρήση του λεξικού, μου είπε στο τέλος. Δεν ήταν μόνο για να μάθεις, αλλά ήταν για να ξέρεις επίσης ότι οι λέξεις που σου έλεγα ήταν έγκυρες και δεν σε κέρδισα με απάτη". 

Τον ίδιο δρόμο πρέπει να ακολουθούμε όταν συζητάμε πάνω στην Αγία Γραφή. Δεν μπορεί ο καθένας μας να επινοεί και να φαντάζεται ό,τι νομίζει πώς είναι σωστό, σύμφωνα με την κρίση και την εμπειρία του, και να έχει την απαίτηση ο συνομιλητής του να το πιστεύει. Αν θέλει κανείς να "παίξει δίκαιο παιχνίδι", θα πρέπει να είναι οι Γραφές ανοικτές, και τα δύο μέρη να αντλούν τα επιχειρήματά τους και την εγκυρότητα των απόψεών τους μέσα από τον αναλλοίωτο Λόγο του Θεού. Διότι ξέρουμε ότι οι συμβάσεις της εποχής επιτρέπουν πολλές "ευελιξίες", νέες ερμηνείες και λάθος δογματικές αντιλήψεις, καθώς και ποικίλους τρόπους "μεταγραφής" της Γραφής.

Αν δεν θέλουμε να πλανηθούμε σε ολισθηρούς πνευματικούς δρόμους, ούτε να πέσουμε θύματα πλάνης ανθρώπων, που και οι ίδιοι, δυστυχώς, έχουν πλανηθεί, ας κρατήσουμε τις καρδιές μας και τις Γραφές μας ανοιχτές στην αλήθεια του Θεού.

Κακή διατροφή

"Μη πλανιέστε με διδαχές ποικίλες και ξένες". Εβραίους 13:9

Υπάρχουν πολλές δυτικές χώρες όπου η παιδική παχυσαρκία τείνει να γίνει μάστιγα. Φυσικά, οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι η παχυσαρκία είναι αιτία σοβαρών προβλημάτων υγείας που εκδηλώνονται στη διάρκεια της ζωής. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι οφείλεται σε κακές διατροφικές συνήθειες και σε επιλογές, που ενώ χορταίνουν, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα το ωφέλιμο στον οργανισμό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για τροφές που έχουν ωραία γεύση, των οποίων όμως η διατροφική αξία είναι πλούσια σε θερμίδες και λιπαρά. Τι μπορεί να προσφέρει μακροπρόθεσμα στον οργανισμό η κατανάλωση αναψυκτικών, έτοιμων σνακς,  μπισκότων και γρήγορων τροφών, όπως εκείνων που προσφέρονται συχνά στα φαστ-φουντ;

Τι μπορεί να μας προσφέρει μια "κακή" πνευματική διατροφή; Διότι υπάρχει τέτοια και βλάπτει εξίσου την πνευματική μας υγεία. Υπάρχουν άνθρωποι που κηρύττουν ένα "άλλο ευαγγέλιο" (Γαλάτες 1:6). Για παράδειγμα, μοιάζει ωραία η θεολογία που "προμοτάρει" την καλή σωματική υγεία, τον πλούτο, την ευημερία, την επιτυχία, την ψεύτικη πνευματικότητα. Και σε ποιον δεν αρέσουν αυτά; Είναι, όμως, μια λάθος διδασκαλία. Η "κατανάλωση" μιας τέτοιας "ανθυγιεινής τροφής" φαίνεται ότι χορταίνει πνευματικά, αλλά δεν βοηθά καθόλου στη διατήρηση της πνευματικής υγείας. Δεν οδηγεί στην αγιότητα, στην ταπείνωση, στη θυσία. Οδηγεί στον εαυτό μου, και από εκεί λίγο στους άλλους, για να κλείσει πάλι ο κύκλος  στον εαυτό μου.

Οι ψεύτικες διδασκαλίες όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμες, αλλά είναι και επικίνδυνες. Δεν καθαρίζουν την αμαρτία, δεν την ξεριζώνουν οριστικά από τις καρδιές των ανθρώπων, δεν δίνουν τη δυνατότητα να αυξηθεί κανείς στην επίγνωση του Θεού. Και μπορεί να οδηγήσουν σε πνευματική νέκρωση. Αν θέλετε να προσέξετε την πνευματική σας υγεία και να την κρατήσετε σε καλή κατάσταση, αποφύγετε την κακή  χριστιανική "διατροφή" και ταϊστείτε από τον καθαρό Λόγο του Θεού.

Έλεγχος σχολικής προόδου

"Εξετάζετε τον εαυτό σας, αν είστε στην πίστη· δοκιμάζετε τον εαυτό σας· ή, δεν γνωρίζετε ότι ο Χριστός είναι μέσα σας;" Β' Κορινθίους 13:4

Το τρίμηνο πλησιάζει να τελειώσει και οι μαθητές είναι σε αγωνία. Βλέπετε, έρχεται η ώρα των ελέγχων και τα ψέματα τελειώνουν. Για μερικούς είναι οι ώρες της "λυπητερής", ας πούμε, γιατί ξέρουν ότι θα αρχίσουν οι "περικοπές": Πάνε τα παιχνίδια στο διαδίκτυο, οι λίγες έξοδοι με τους φίλους, το υποσχόμενο από τους γονείς "πριμ παραγωγικότητας" για τη μαθητική δουλειά. Για κάποιους άλλους, αγχώδεις, που δεν θα πάρουν 19,9 αλλά απλώς 19, η αγωνία παραμένει η ίδια. Και τέλος, είναι και οι λογικοί, που ξέρουν ότι έχουν κάνει προόδους και είναι ευχαριστημένοι γι' αυτό.

Δεν ξέρω τι λέει ο "έλεγχος" της μαθητείας σας κοντά στο Θεό. Σίγουρα, όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας κάποιες στιγμές και ελέγχουμε τους εαυτούς μας. Μπορεί η απόδοσή μας να μη μας ικανοποιήσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε: "Μα, εκατό φορές για να μάθω το ίδιο μάθημα; Πάλι απέτυχα στο σημείο αυτό". Η αλήθεια είναι ότι πονάει και φέρνει απογοήτευση η αργή πρόοδος, τόσο στη μαθητική διαδρομή όσο και στη χριστιανική. Καταλαβαίνεις την ανάγκη να αλλάξεις κάποιες συμπεριφορές σου και προσπαθείς με τη δύναμη του Θεού, αλλά η απόδοση δεν είναι αυτή που θα ήθελες.

Γι' εμάς, που αισθανόμαστε ότι προχωράμε σαν σαλιγκάρι, και κάποιοι τομείς της ζωής μας δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε, δεν θα πρέπει να υπάρχει απογοήτευση. Γιατί, και τα σαλιγκάρια, αν και αργούν, φτάνουν τελικά στον προορισμό τους. Με την επιμονή και το ακούραστο σύρσιμό τους, αργά και σταθερά, ολοκληρώνουν διαδρομές που σε εκπλήσσουν. Εμείς μπορεί να τα λυπόμαστε για την ταλαιπωρία και την αργοπορία τους, όμως, ουσιαστικά, επιτελούν τους στόχους τους.

Η ταχύτητα δεν είναι το παν στη χριστιανική κούρσα. Αυτό που μετράει είναι η σταθερότητα  στην πίστη που σε οδηγεί, τελικά, στο τέρμα.

Κλείσε την πόρτα πίσω σου

"Και είπε: Πήγαινε, δανείσου απέξω δοχεία, από όλους τους γειτόνους σου, δοχεία αδειανά· δανείσου όχι λίγα· μπες έπειτα μέσα, και κλείσε την πόρτα πίσω σου, και πίσω από τους γιους σου, [...] Αναχώρησε, λοιπόν, απ' αυτόν, και έκλεισε την πόρτα πίσω της [..] . Β' Βασιλέων 4:3-5

Μια φτωχή χήρα γυναίκα σε κατάσταση χρεωκοπίας. Οι γιοι της κινδυνεύουν να γίνουν δούλοι των δανειστών τους, και μην έχοντας καμιά λύση ώστε να βγουν από τη δεινή τους κατάσταση, η γυναίκα ζητά βοήθεια από τον προφήτη του Θεού. Εκείνος τη συμβουλεύει για το πώς να χειριστεί το θέμα που την απασχολεί.  Η γυναίκα υπακούει με απλότητα στις οδηγίες του και ο Θεός κάνει ένα ζωντανό θαύμα μπροστά στα μάτια τους .

Υπάρχουν πολλά πράγματα  να διδαχτείς από αυτήν την ιστορία, όμως κάνει εντύπωση η  εξής λεπτομέρεια: "Κλείσε την πόρτα πίσω σου". Και η γυναίκα την έκλεισε και έκανε όπως της είχε υποδείξει ο προφήτης Ελισσαιέ.

Είναι αλήθεια ότι κάποιες φορές δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη σχέση μας με τον Κύριο και στην υπακοή μας σ' Αυτόν, αν πρώτα δεν "κλείσουμε" κάποια πόρτα πίσω μας. Κάποια ανοιχτή πόρτα που δίνει πρόσβαση σε κάθε λογής περίεργο, ενοχλητικό και άπιστο, ο οποίος θα θελήσει να μας βγάλει από τις εντολές και τις οδηγίες του Θεού για τη ζωή μας.  

Ο καθένας ξέρει ποια είναι αυτή. Μπορεί να είναι η "πόρτα" μιας άσκημης συναναστροφής που μας κάνει κακό ή μας φθείρει. Μπορεί να είναι μια άσκημη συνήθεια, ένας συνεχής φόβος, μια συστηματική απογοήτευση, υπέρμετρη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Ανοιχτές πόρτες υπάρχουν πολλές στη ζωή μας. Μερικές φορές δεν τις αντιλαμβανόμαστε καν, γιατί η "αθωότητά" τους καμουφλάρει χαριτωμένα και λογικά την πρόσβαση που μπορεί να έχει ο διάβολος στη σκέψη και στην ψυχή μας. Χρειάζεται αποκάλυψη από τον Θεό και εκζήτηση από μέρους μας ώστε να διακρίνουμε από ποια πόρτα έρχονται όλες αυτές οι εισηγήσεις που μας ταλαιπωρούν, που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε μπροστά, και, τέλος, είναι εμπόδιο στην πραγματοποίηση των αγαθών σχεδίων του Κυρίου στη ζωή μας.

Εννιά στις δέκα!

"Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή; [...]  Ξέρεις τις εντολές: «Μη μοιχεύσεις· Μη φονεύσεις· Μη κλέψεις· Μη ψευδομαρτυρήσεις· Μη αποστερήσεις· Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα»" Μάρκος 10:17-19

Πριν κάποιες μέρες, αποφασίσαμε με μια παρέα φίλων να κάνουμε επίσκεψη σε μια νεαρή κοπέλα σε κάποια κλινική. Σοβαρή η κατάστασή της και αβέβαιο το μέλλον της. Με τόσο επιβαρυμένη υγεία,  είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ζει και έχει καλή διαύγεια. 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσαμε, και οι κουβέντες μας  περιστράφηκαν πάλι γύρω από τα πράγματα του Θεού. Δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις ότι η κοπέλα  ενδιαφέρεται για την αιωνιότητα. Μα, αυτή τη φορά, μείναμε έκπληκτοι μπροστά σε μια εξομολόγηση που μας συγκλόνισε. "Λοιπόν, το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα, δηλαδή ο Θεός μού έδειξε, ότι έχω παρακούσει τις εννιά από τις δέκα εντολές. Ναι, έχω αμαρτήσει. Ξέρω καλά ότι είμαι αμαρτωλή, γιατί έχω παρακούσει τις εννιά από τις δέκα εντολές!" Το έλεγε λες και είχε κάνει τη σπουδαιότερη ανακάλυψη της ζωής της, και σίγουρα την είχε κάνει.

Μείναμε να την κοιτάζουμε με κατάπληξη. "Τις εννιά από τις δέκα εντολές του Θεού! Και μήπως είσαι η μόνη; Και στο κάτω κάτω, στις μέρες μας, οι άνθρωποι τα έχουν ξεπεράσει αυτά", θα πει κανείς. "Μην έχεις άλλους θεούς εκτός από εμένα, μην κλέψεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, μην ψευδομαρτυρήσεις, μην επιθυμήσεις..." Ποιος δεν τις έχει καταπατήσει χιλιάδες φορές και δεν αισθάνεται την παραμικρή ενοχή;

Καταλαβαίνετε ότι είναι μεγάλη αποκάλυψη από τον Θεό, αλλά και μεγάλη ταπείνωση, να σταθείς μπροστά σ' Εκείνον, μόνος σου, και να αναγνωρίσεις ότι είσαι παραβάτης. Όχι να αναγνωρίσεις ότι είσαι ένας από τα δισεκατομμύρια παραβάτες -αφού όλοι έτσι κάνουν, και είναι αλήθεια- και μέσα σε μια τόσο απρόσωπη μάζα να καθησυχάσεις τη συνείδησή σου. Μα, να καταλάβεις τη δική σου ενοχή και να σιωπήσεις από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία, όπως σιώπησε αυτή η κοπέλα, μπροστά στην ασύλληπτη και ακατανόητη αγάπη του Θεού  για εμάς. Στην αγάπη Εκείνου που ξέρει να συγχωρεί όχι τις εννιά από τις δέκα, αλλά όλες τις αμαρτίες μας όταν τις δούμε ως τέτοιες.

Οι λέξεις έχουν σημασία;

"Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλά εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη". Ιάκωβος 1:26

Στη σημερινή κοινωνία, εκτός από το ότι η ποιότητα του λεξιλογίου έχει σημαντικά μειωθεί τα τελευταία χρόνια, υπάρχει η τάση να λέμε ό,τι σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε χωρίς να λαμβάνουμε και πολύ υπόψη τα αποτελέσματα της εκφοράς του λόγου μας. Ίσως να μην έχει πολλή σημασία για κάποιους αν είναι λόγια άσεμνα, προσβλητικά, υβριστικά ή απλώς ανόητα.

Δεν εννοώ ότι δικαιούται να ανοίγει κανείς το στόμα του μόνο όταν πρόκειται να εκστομίσει μεγάλα λόγια ή άρτιους συλλογισμούς, αλλά παρατηρείται γενικά ότι η χρήση της γλώσσας μας έχει καταντήσει αφάνταστα επιφανειακή και επιπόλαιη. Εξ ου και οι πολλές παρεξηγήσεις, οι πικρίες, οι απογοητεύσεις, οι συγκρούσεις.

Αν είμαστε αληθινοί χριστιανοί, θα πρέπει να συλλογιζόμαστε λίγο περισσότερο όταν ανοίγουμε τα χείλη μας να μιλήσουμε. Αρέσει στο Θεό να Τον τιμούμε με τη γλώσσα μας και να τη χρησιμοποιούμε με διάκριση. Μου έχει συμβεί να πω πάνω στο θυμό μου οξεία λόγια, τι σημασία είχε αν είχα δίκαιο ή αν ήμουν πνιγμένη εκείνη τη στιγμή; Λύπησα τον Θεό, πλήγωσα άλλους, πληγώθηκα εγώ, δημιούργησα παρεξηγήσεις. Χρειάστηκε να επανορθώσω ζητώντας συγνώμη, αλλά πιστέψτε με, θα ήταν καλύτερα να μην είχα μιλήσει, αλλά να είχα σιωπήσει. Και ας αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή την όποια αδικία να με πνίγει. Εξάλλου, είχα κάνει λάθος εκτιμήσεις και είχα δώσει λάθος ερμηνείες.

Πόσο δύσκολο είναι όταν μιλάμε να φιλτράρουμε τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μας. Δεν έχει άδικο η Βίβλος όταν λέει: "Όποιος φυλάττει το στόμα του και τη γλώσσα του, φυλάττει την ψυχή του από στενοχώριες" (Παροιμίες 21:23).

Ακόμη και όταν πρόκειται να πούμε λόγια που δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, πόσο καλύτερα θα ήταν αν σκεφτόμασταν να ενθαρρύνουμε τον άλλον, να μιλήσουμε θετικά για κάτι που κάνει, ενθαρρυντικά για ό,τι τον απασχολεί και τον φοβίζει. Πόσο αξία έχει ένας ευγενικός λόγος, μια γλυκιά απόκριση.  Πολύ περισσότερο, σ' αυτούς που έχουμε δίπλα μας, που επειδή τους ξέρουμε και μας ξέρουν, και δεν μας νοιάζει η εικόνα μας, γινόμαστε συχνά αγενείς ή ειρωνικοί.

Ας ζητήσουμε από το Θεό να μας μάθει να Τον τιμούμε σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας: με τη γλώσσα μας και με τα  λόγια μας επίσης.

Σαν άφωνο πρόβατο

"Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε το στόμα του· φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνο πρόβατο μπροστά σ' εκείνον που το κουρεύει, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του". Ησαΐας 53:7

Το 1602, ο Ιταλός καλλιτέχνης Καραβάτζιο ζωγράφισε έναν πίνακα που έχει τον τίτλο Η σύλληψη του Ιησού. Το έργο αυτό, ένα από τα πρώτα δείγματα του μπαρόκ ύφους, είναι εντυπωσιακό. Οι φωτοσκιάσεις και οι χρωματισμοί  του μας μεταφέρουν στον κήπο της Γεθσημανή την ώρα που οι στρατιώτες συλλαμβάνουν τον Ιησού. Δύο σημαντικά στοιχεία που τραβούν την προσοχή του θεατή: καταρχάς ο Ιούδας που δίνει το φιλί της προδοσίας. Έπειτα, το βλέμμα στρέφεται στα χέρια του Ιησού, που είναι σταυρωμένα παθητικά μπροστά Του, και φανερώνουν ότι ο Κύριος δεν πρόβαλλε καμιά αντίσταση σ' αυτήν την αδικία.

Αν και είχε την εξουσία να δημιουργήσει τα σύμπαντα, ο Χριστός αφέθηκε οικειοθελώς στα χέρια άδικων ανθρώπων που Τον θεώρησαν "ένοχο" θανάτου και Τον καταδίκασαν σε σταυρικό θάνατο.

Μα, πολύ καιρό πριν συμβεί αυτή η πράξη, ο Ιησούς είχε πει στα πλήθη που Τον άκουγαν ότι κανείς δεν μπορούσε να Του αφαιρέσει τη ζωή και ότι Εκείνος την πρόσφερε από μόνος Του. Και ακόμη, αιώνες πιο πίσω, ο Ησαΐας είχε προφητεύσει για τη γεμάτη αγάπη καρδιά του Χριστού, ο οποίος δέχτηκε να παραδοθεί με τη θέληση Του σε ένα τέτοιο ατιμωτικό και φρικτό θάνατο, για εσένα και για εμένα.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, θυσιάστηκε ο ίδιος για τους φίλους του. "Μεγαλύτερη από τούτη την αγάπη δεν έχει κανένας, το να βάλει κάποιος την ψυχή του για χάρη των φίλων του" (Ιωάννης 15:13). Αλήθεια, το ξέρεις ότι έτσι ακριβώς σε βλέπει ο Χριστός; Αρκεί να θελήσεις και εσύ να Τον δεις σαν δικό σου φίλο, γιατί είναι βέβαιο ότι μια φιλία προϋποθέτει κοινή αποδοχή και αμφίδρομη αγάπη. Ο Χριστός σού έδειξε την αγάπη Του με την προσφορά της ίδιας Του της ζωής. Εσύ;

Πολύ μικρός για τα ελέη Σου

"Και ο Ιακώβ είπε: Θεέ τού πατέρα μου του Αβραάμ [..] είμαι πολύ μικρός απέναντι σε όλα τα ελέη και σε ολόκληρη την αλήθεια, που έκανες στον δούλο σου". Γένεση 32:9-10

Μας εκπλήσσει να ακούμε τέτοια λόγια από το στόμα του Ιακώβ, επειδή θυμόμαστε τη διαδρομή του. Ο άνθρωπος που δεν έπαψε να "παλεύει" με Θεό και ανθρώπους, που ονομάστηκε υποσκελιστής γιατί εποφθαλμιούσε τα πρωτοτόκια του αδελφού του, και που δεν έχασε την ευκαιρία να τα αρπάξει. 

Εκείνος που με πονηριά απέσπασε την ευλογία του πρωτότοκου. Αυτός που στη ζωή του χρησιμοποιούσε συχνά την απάτη για να πάρει αυτά που ήθελε, αναγνωρίζει ότι είναι πολύ μικρός για το έλεος και τη φροντίδα που του έδειξε ο Θεός.

Τι τον σπρώχνει να κάνει μια τέτοια προσευχή; Φυσικά βρίσκεται σε αμηχανία και φόβο. Ο αδικημένος αδελφός του έρχεται εναντίον του, ποιος ξέρει με τι προθέσεις. Μάλλον, θα σκέφτηκε, ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και ότι είναι εντελώς "ξεκρέμαστος". Ή καλύτερα εντελώς εξαρτημένος από το έλεος του Θεού. Γιατί, ουσιαστικά, αυτό έχει ανάγκη καθώς σκέφτεται ότι παρ' όλη την αμαρτωλή συμπεριφορά του, ο Κύριος τού φέρθηκε με καλοσύνη. Αναγνωρίζει ότι δεν άξιζε τίποτα απ' αυτά που έλαβε και ότι τελικά ο Κύριος ήταν πιστός στις υποσχέσεις και στην αγάπη Του απέναντί του.

Ο Ιακώβ κατάλαβε ότι κάθε τι που είχε προσφέρει στο Θεό ήταν "σκουριασμένο" από την αμαρτία. Εμείς, τι γνώμη έχουμε για τους εαυτούς μας; Μήπως αξίζουμε τη χάρη του Θεού και τις ευεργεσίες Του; Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι λέξεις χάρη και έλεος δεν ταιριάζουν με εκφράσεις όπως :"εγώ έχω κάνει τόσα για τον Κύριο", "εγώ έχω θυσιάσει και προσφέρει στους γύρω μου", "εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ". Δεν είναι ανάγκη να τα εκφράσουμε. Αρκεί που τα σκεφτόμαστε, και ο Θεός να μας ελεήσει, γιατί τα σκεφτόμαστε συχνά καθώς συλλογιζόμαστε ότι δεν πήραμε αυτό που μας άξιζε.

Είθε να επικαλούμαστε το έλεος και την πιστότητα του Θεού με ταπείνωση και αναγνώριση της μικρής μας αξίας σε σχέση μ' αυτά που Εκείνος έχει κάνει και εξακολουθεί να κάνει για μας.

Είναι ωραίο να μεγαλώνεις!

"Αδελφοί, και εγώ δεν μπόρεσα να σας μιλήσω, ως προς πνευματικούς ανθρώπους, αλλά ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ". Α' Κορινθίους 3:1

Σε κάποια ευχητήρια κάρτα γενεθλίων ήταν γραμμένα τα εξής: "Είναι κανείς νέος μόνο μια φορά, αλλά μπορεί να μείνει ανώριμος για πάντα". Είναι αλήθεια ότι υπάρχει  κάτι το χαριτωμένο στην ιδέα του να μείνεις για πάντα παιδί, ένας αιώνιος θαυμαστής του Πήτερ Παν ή του Οβελίξ.

Ωστόσο, ξέρουμε ότι το να είσαι αιωνίως ανώριμος, δεν είναι μόνο αταίριαστο, αλλά και απαράδεκτο. Ως χριστιανοί, επίσης, δεν μπορεί να είμαστε νήπια μια ζωή. Πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να μεγαλώνουμε. Κάθε γέννηση κρύβει μέσα της και την αύξηση. Σαν αναγεννημένοι χριστιανοί, κατανοούμε ότι η παιδική πνευματική ηλικία μας δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ο Βίβλος μάς θυμίζει ότι έχουμε ανάγκη να αυξανόμαστε στην επίγνωση του Θεού, τη σοφία, την πίστη, την αγάπη.  Όσο περνάνε τα χρόνια, να μοιάζουμε όλο και περισσότερο στο πρότυπό μας: τον Ιησού Χριστό.

Θα είχαμε αποφύγει πολλά προβλήματα, πολλά λάθη -και συνεπώς πολλές θλίψεις- αν γεμίζαμε κάθε μέρα με το Άγιο Πνεύμα και κατοικούσε ο Χριστός περισσότερο και περισσότερο στην καρδιά μας. Θα είχαμε μετανιώσει για πολύ λιγότερα σφάλματα, αν είχαμε θελήσει να ωριμάσουμε έγκαιρα.

Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά για να ανοίξουμε το βήμα, να αφήσουμε πίσω τους νηπιακούς τρόπους, τις αφελείς σκέψεις, και τις εγωιστικές συμπεριφορές και να προχωρήσουμε στην πνευματική αύξηση. Αξίζει να το κάνουμε, διότι θα είμαστε οι πρώτοι ωφελημένοι. Ο Χριστός μάς παρέχει κάθε δυνατότητα και κάθε βοήθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρκεί να θελήσουμε να κλείσουμε το κεφάλαιο της πνευματικής ανωριμότητας για να στραφούμε σε πιο ώριμες χριστιανικές συμπεριφορές, σε σωστότερες κρίσεις και ενέργειες, σε αγιότερες επιθυμίες.

Δώσε Του την καλύτερη θέση

"Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα". Ματθαίος 25:40

Για ποιον κρατάμε ό,τι καλύτερο έχουμε; Ο καθένας μπορεί να απαντήσει ανάλογα με το τι έχει μέσα στην καρδιά του, δηλαδή σύμφωνα με  ποιους ή τι αγαπάει περισσότερο. Γύρω από την αγάπη μας κινούνται όλες μας οι επιλογές και οι επιθυμίες. Πιθανόν όμως,  να έχουμε πολλές αγάπες και όλες να διεκδικούν από κάτι. Είναι ο/η σύζυγος, τα παιδιά, η δουλειά, ο εαυτός μας, οι φίλοι. Μπορεί να είναι και ο Χριστός κάπου εκεί ανάμεσα.

Αν όντως υπάρχει στη ζωή σου και ο Ιησούς, θα ήταν σοφό να Του δώσεις την καλύτερη θέση, την πρώτη θέση. Φαίνεται πιο εύκολο να το λέμε, παρά να το πράττουμε. Γιατί μπορεί να έχουμε ανοίξει την καρδιά μας στο Χριστό και η ζωή μας να μην είναι τόσο ανοικτή στους άλλους. 

Είτε πρόκειται για ένα δωμάτιο στο σπίτι μας, για να φιλοξενήσουμε κάποιον, είτε για μια ώρα στην ατζέντα μας, για να κάνουμε μια εξυπηρέτηση, αντιμετωπίζουμε κάποιες φορές τους γύρω μας σαν "βάρος" παρά σαν αδελφούς. Όμως, αν ο Χριστός είναι στην πρώτη θέση, τότε θα κάνουμε όσα Αυτός θέλει, και  για τα οποία μας παρακινεί, χωρίς να τα θεωρούμε ενοχλητικό βάρος. Τον Χριστό, δεν Τον έχουμε μπροστά μας για να Τον υπηρετούμε. Συνεπώς, ό,τι κάνουμε στους άλλους για χάρη του Κυρίου μας, είναι σαν να το κάνουμε σ' Αυτόν τον ίδιο. Έτσι, Του δείχνουμε την αγάπη μας και Του αποδεικνύουμε ότι έχει την πρώτη θέση  στη ζωή μας.

Απόρριψη

"Και ο Ιησούς έλεγε σ' αυτούς, ότι: Δεν υπάρχει προφήτης χωρίς τιμή, παρά μονάχα στην πατρίδα του, κι ανάμεσα στους συγγενείς του, και μέσα στο σπίτι του". Μάρκος 6:4

Είναι δύσκολο και επώδυνο να σε απορρίπτουν. Σαν σύζυγο, σαν φίλο, σαν συγγενή, σαν προσωπικότητα. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν βιώσει κάποια μορφή απόρριψης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θεωρούν ότι οι χριστιανοί είναι φανατικοί και αποκλείουν τους άλλους κάνοντας διακρίσεις. Σίγουρα υπάρχουν  αρκετοί τέτοιοι. Μα παρατηρώ εξίσου ότι οι γνήσιοι χριστιανοί γίνονται εξίσου στόχος γελοιοποίησης, αμφισβήτησης και απόρριψης. 

Ο Ιησούς γεύτηκε την απόρριψη και την περιφρόνηση ποικιλοτρόπως. Και ας ευεργετούσε, και ας γιάτρευε, και ας συγχωρούσε. Από την αρχή της διακονίας Του, μέσα στο σπίτι Του, από τους συγγενείς Του. Έπειτα από τους συμπατριώτες Του και τους ιουδαίους ομοεθνείς Του. Για να ακολουθήσουν,  τέλος, οι φίλοι Του, που Τον άφησαν μόνο Του την πιο δύσκολη ώρα, λίγο πριν το σταυρό, και διασκορπίστηκαν.

Παρ' όλα αυτά, άντεξε την απόρριψη και συνέχισε το δρόμο Του, είτε Τον δέχονταν είτε Τον απέρριπταν. Η ζωή Του κινήθηκε ανεξάρτητα από τις θετικές ή αρνητικές γνώμες των γύρω Του. Έμεινε πιστός στο Θεό έως το τέλος, όσο κι αν Του κόστισε.

Αν είσαι χριστιανός, μπορεί να έχεις ζήσει την απόρριψη και να έχεις υποφέρει γι' αυτό. Μπορεί να είναι μέσα από το ίδιο σου το σπίτι, και η αλήθεια είναι ότι αυτή συγκεκριμένα κρύβει πολύ μεγάλο πόνο και πολλές πληγές. Γιατί,  αν αυτοί με τους οποίους πιστεύεις ότι είσαι ένα, που αγαπάς και υπηρετείς, και τους οποίους σκεπάζεις με χάρη και κατανόηση, σε γελοιοποιούν και σε ταλαιπωρούν, τότε τι να περιμένεις από τους άλλους γύρω σου; Και πολύ περισσότερο: τους έξω, μπορείς συχνά να τους αποφύγεις, ενώ τους δικούς σου δεν μπορείς. Θυμάσαι πώς σου έχουν φερθεί. Ή κλείνεις την πόρτα σου και είναι μπροστά σου, και είναι δίπλα σου.

Σε απορρίπτουν; Πάρε θάρρος και εμπιστεύσου τον Κύριο. Ξέρει τι περνάς και αν σιωπά, θα αποδώσει κάποια στιγμή δικαιοσύνη, διότι "Η ράβδος τής ασέβειας δεν θα παραμένει επάνω στον κλήρο των δικαίων, για να μη εκτείνουν οι δίκαιοι τα χέρια τους στην ανομία" Ψαλμός 125:3.

Τι κάνουν τα κορίτσια;

" [...] να νουθετούν τις νέες, να είναι φίλανδρες, φιλότεκνες, σώφρονες, αγνές, οικοφύλακες, αγαθές, να υπακούν πρόθυμα στους άνδρες τους, για να μη δυσφημείται ο λόγος τού Θεού". Τίτος 2:4-5

Το ακούσαμε και αυτό:"Α, μα τώρα πια δεν κάνουν προτάσεις τα αγόρια, αλλά τα κορίτσια". Λέτε αυτό να φταίει και κάποιες έχουν μείνει ανύπαντρες; Διότι, αν δεν θέλεις να αναλάβεις τέτοιες πρωτοβουλίες, το μέλλον σου είναι ίσως δύσκολο, θα πεις. Φυσικά καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν ισχύει. Ο Θεός έχει πάντα τους δικούς Του τρόπους. Αρκεί να μπορείς να Τον εμπιστευτείς και Αυτός θα ανοίξει δρόμους για εσένα εκεί που όλοι οι άλλοι δεν βλέπουν παρά κλειστές πόρτες.

Αλλά το θέμα δεν είναι ποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να μιλήσει στον άλλο. Μάλλον, δεν υπάρχει κάποιο υποχρεωτικό μοντέλο για όλους. Παρ' όλα αυτά, αν είσαι κορίτσι και έχεις οικογένεια, υπάρχει το μοντέλο που θα πρέπει να ακολουθήσεις. 

Τι κάνουν τα κορίτσια λοιπόν; Η Βίβλος λέει να είναι φίλανδρες, δηλαδή να αγαπούν τους συζύγους τους.  Να τους δείχνουν κατανόηση και εμπιστοσύνη. Να μπορούν να ξεχνούν  τα λάθη τους και να μάθουν να συγχωρούν την αμέλεια και τις παραλείψεις τους. Καθόλου εύκολα όλα αυτά, αλλά αν μια κοπέλα επιθυμεί να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη συζυγική σχέση, η αγάπη για τον Θεό και τον άντρα της θα πρέπει να μεταφράζεται σε συγκεκριμένες πράξεις.

Να είναι φιλότεκνες επίσης. Θέλουν να αποκτήσουν παιδιά και επιθυμούν να τους δώσουν αγάπη και φροντίδα. Διαθέτουν τον εαυτό τους στη διαπαιδαγώγηση τους: πνευματική, ηθική, κοινωνική, μορφωτική, παρόλο που αυτό έχει μεγάλες απώλειες σε προσωπικό επίπεδο. Στόχος μιας  χριστιανής μητέρας θα πρέπει να είναι να δει τα παιδιά της να παραδίδονται στα χέρια του Θεού και να ακολουθούν δρόμους αλήθειας και δικαιοσύνης. Επίσης, δρόμους εργατικότητας και αξιοπρέπειας, ό,τι επάγγελμα και αν επιλέξουν.

Να είναι σώφρονες, διότι χρειάζεται πολλή σύνεση για να διοικήσεις σωστά ένα σπίτι και πάντα γίνονται λάθη. Όμως, ζητώντας θεϊκή σοφία,  θα μπορούν να βλέπουν καλύτερα τις ανάγκες, να αξιολογούν τις προτεραιότητες, να επεμβαίνουν όταν χρειάζεται και να σιωπούν όταν πρέπει. Υπάρχουν τόσα χαρακτηριστικά στη λίστα... Ευτυχισμένες εκείνες που τα έχουν!

Δεν σε ξέχασα

"Όλα αυτά ήρθαν επάνω μας· όμως, δεν σε λησμονήσαμε, και δεν αθετήσαμε τη διαθήκη σου· η καρδιά μας δεν στράφηκε προς τα πίσω ούτε τα βήματά μας ξέκλιναν από τον δρόμο σου [...]. Ψαλμός 44:17-18

"Αν ευφράνθηκα, επειδή ήταν μεγάλος ο πλούτος μου, και επειδή το χέρι μου βρήκε αφθονία [...]". Ιώβ 31:25

Πώς αποδεικνύεται ότι αγαπάει κάποιος κάποιον; Ότι τον αγαπάει πάνω από κάθε τι άλλο. Κοίταξε  τη θυσία που κάνει για εκείνον που αγαπάει. Γιατί στο βάθος, αγάπη δεν σημαίνει παρά δίνω. Δίνω και δίνομαι χωρίς όρους, κάτω από όλες τις συνθήκες, χωρίς να περιμένω αναγνώριση ή ανταπόκριση.

Η αγάπη δεν έχει ασκήσεις επί χάρτου, αλλά ασκήσεις σε πραγματικές συνθήκες ζωής.  Διακρίνω δύο τέτοιες στη σχέση μας με τον Κύριο. Μια πρώτη άσκηση που μας βάζει ο Θεός είναι εκείνη των απαντήσεων και ευλογιών. Μεγάλο τεστ! Γιατί οι ευλογίες είναι δώρα του Κυρίου στη ζωή μας. Σκεφτείτε για παράδειγμα  καλές σπουδές, μια όμορφη δουλειά, μια ζωντανή οικογένεια, λαμπρά παιδιά, υγεία, χρήματα... Μπορεί να μας δοθούν όλα αυτά από τον Θεό και εμείς να αποτύχουμε στο τεστ της αγάπης. Να περάσουν σε πρώτη μοίρα οι χαρές και οι ευεργεσίες του Θεού να γίνουν δρόμος λησμονιάς του προσώπου Του και των γύρω μας. Δίκοπο μαχαίρι η ευλογία, αν δεν έχουμε μάθει πώς να τη  χρησιμοποιούμε στη ζωή. 

Ο Ιώβ είχε τόσα δώρα του Θεού στη ζωή του, ήταν τόσο δίκαιος (διαβάστε Ιώβ 29 & 31), που είναι να απορείς πώς τα μυαλά του δεν πήραν αέρα. Λάτρεψε το Θεό Του από τη θέση του πλούσιου άρχοντα, όμως και από εκείνη του άρρωστου και ταλαιπωρημένου ανθρώπου, όταν ο Θεός τού αφαίρεσε τα πάντα .

Μια δεύτερη άσκηση είναι εκείνη της σιωπής και της απόρριψης. Δηλαδή, εδώ δεν παίρνουμε

απολύτως τίποτα από τον Θεό. Ή τουλάχιστον αυτά που θα έπρεπε λογικά να πάρουμε. Και χρονίζουν τα προβλήματα, πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες και υπερπολλαπλασιάζονται τα αιτήματα μας στο Θεό. Και ενώ έχουμε εξαντλήσει απελπιστικά το μέρος μας ενώπιον Του, η απάντηση που παίρνουμε είναι η σιωπή. Και σ' αυτό το τεστ της αγάπης μπορεί να αποτύχει κανείς. Να φτάσει στο σημείο να πει ότι δεν άξιζε τίποτα από όλα αυτά που έκανε, ότι κακώς έβαλε την πίστη Του σ' Εκείνον, και να αποφασίσει να στραφεί στους δικούς του δρόμους. 

Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί όλα αυτά να έρθουν επάνω μας και εμείς να μην ξεχάσουμε τον Κύριο μας. Ο νόμος Του να μείνει μέσα στην καρδιά μας, τα βήματά μας να συνεχίσουν να διαβαίνουν τους δρόμους Του, η διαθήκη Του να μην αθετηθεί. Οι δοκιμασίες της αγάπης μας για το Θεό είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Μακάρι να πετύχουμε και στις δύο εξετάσεις.

Μεταστροφή

"Ρίξτε το βλέμμα σας σε μένα, και σωθείτε, όλα τα πέρατα της γης· επειδή, εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος". Ησαΐας 45:22

Για πολλούς η λέξη μεταστροφή μπορεί να σημαίνει αλλαγή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Άλλοι θεωρούν ότι περικλείει τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για μετάνοια για κάτι που έγινε ή μια μεταλλαγή που αφορά στους στόχους της ζωής. Στην ουσία πρόκειται για μια  αποφασιστική στροφή, έναν μετασχηματισμό της καρδιάς του ανθρώπου.

Η ρίζα των ανθρώπινων προβλημάτων είναι πρωτίστως πνευματική, έπειτα κοινωνική. Πώς περιμένει κανείς να αλλάξουν τα πράγματα, να υπάρχει δικαιοσύνη και ισότητα, να υπάρχει αναψυχή αν  δεν επιτευχθεί πρώτα μια εσωτερική αλλαγή; Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εσωτερική μεταμόρφωση μας είναι εκείνη που αποτελεί την προϋπόθεση κάθε εξωτερικής δράσης μας.

Όταν ο Θεός λέει μέσα στο Λόγο Του: "Θα σας δώσω καρδιά νέα· και θα βάλω μέσα σας πνεύμα

νέο" (Ιεζεκιήλ 36:26), δεν το αναφέρει έτσι για να πει κάτι. Το αναφέρει διότι γνωρίζει αυτό που εμείς  θέλουμε συχνά να αγνοούμε. Δηλαδή, ότι δεν είμαστε εντάξει, ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα που έχει διαβρώσει την ανθρώπινη καρδιά και έχει μολύνει τα πάντα. Αν το ονομάσουμε αμαρτία, κάποιοι θα γελάσουν. Γιατί η αμαρτία είναι γι' αυτούς σαν τον κακό δράκο με τον οποίο οι γιαγιάδες φόβιζαν τα εγγόνια τους προκειμένου να φάνε όλο το φαγητό τους. Τα εγγόνια μεγάλωσαν και κατάλαβαν ότι ο κακός δράκος δεν υπάρχει! Έτσι κάποιοι αντιλαμβάνονται τη λέξη αμαρτία.

Αλλά δυστυχώς, δεν πρόκειται για λέξη. Μακάρι να ήταν, θα είμαστε όλοι ήσυχοι. Πρόκειται για θανατηφόρα αρρώστια, που η δύναμή της έγκειται στο ότι δουλεύει αθόρυβα και ασταμάτητα επάνω σε εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους υγιής, συνεπώς δεν την υποψιάζονται. Και δεν υπάρχει χειρότερη αυταπάτη  από το να  πιστεύεις, αλλά να σου λένε και οι γύρω σου, ότι είσαι εντελώς καλά,  και εσύ να είσαι βαριά άρρωστος.

Η αμαρτία δεν είναι λέξη φτιαγμένη από μια θρησκεία για να φοβούνται οι άνθρωποι και να υποτάσσονται εύκολα στη δουλαγωγία. Είναι μια δική σου και δική μου εσωτερική πραγματικότητα που μόνο όταν θελήσουμε να δούμε το ξεσκέπαστο πρόσωπο της, το αληθινά άσκημο προσωπείο της, θα τη μισήσουμε και θα μεταστραφούμε ειλικρινά.

Οι αϋπνίες μας

"Επειδή, ο Θεός μιλάει μία και δύο φορές, αλλ' ο άνθρωπος δεν προσέχει. Σε όνειρο, σε νυχτερινή όραση, όταν βαθύς ύπνος πέφτει επάνω στους ανθρώπους, όταν τους παίρνει ο ύπνος επάνω στο κρεβάτι· τότε, ανοίγει τα αυτιά των ανθρώπων, και επισφραγίζει τη νουθεσία σ' αυτούς". Ιώβ 33:14-16

Δεν έχει κανείς αμφιβολία ότι  οι βασιλιάδες έχουν και αυτοί τις αϋπνίες τους, και οι λόγοι δεν λείπουν. Αν κοιτάξουμε στη Βίβλο, βλέπουμε δύο να μένουν ξάγρυπνοι, δηλαδή ο Θεός τούς κράτησε ξάγρυπνους."Εκείνη τη νύχτα ο ύπνος έφυγε από τον βασιλιά" (Εσθήρ 6:1). Και γιατί αυτή η αϋπνία; Φαίνεται ότι όλα πήγαιναν καλά στο περσικό βασίλειο. Για να περάσει την ώρα του, ο βασιλιάς Ασσουήρης ζήτησε να του φέρουν το βιβλίο των χρονικών του βασιλείου, τα οποία και του διάβασαν. Εκεί βρέθηκε ότι ο Μαροδοχαίος, ένας πιστός άνθρωπος του Θεού, εναντίον του οποίου εξυφαινόταν μια τρομερή συνωμοσία, είχε σώσει τη ζωή του βασιλιά, αλλά δεν είχε ανταμειφθεί γι' αυτό. Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε να του αποδώσουν τιμές. Μάλιστα, με έναν θαυμαστό τρόπο ελευθερώθηκε από τον θάνατο που του ετοίμαζε ο αντίδικός του.

Ένας δεύτερος άυπνος βασιλιάς είναι ο Δαρείος. Και πώς να μην είναι, εφόσον ένας υψηλά ιστάμενος και έμπιστος αξιωματούχος του, ο Δανιήλ, έχει μόλις ριφθεί στο λάκκο των λεόντων. Και εδώ μια πλεκτάνη είναι η αιτία που θα φέρει τον άμεμπτο άνθρωπο του Θεού σ' αυτήν τη θέση. Λυπημένος, ο βασιλιάς γυρίζει στο παλάτι, " [...]  δεν φέρθηκαν μπροστά του μουσικά όργανα· και ο ύπνος του έφυγε απ' αυτόν" ( Δανιήλ 6:18). Ο Θεός ήθελε κάτι να του πει.

Συμβαίνει κάποτε και σε εμάς να μην μπορούμε να κοιμηθούμε ή να ξυπνάμε μέσα στη νύχτα χωρίς εμφανή λόγο και αιτία. Περίεργο, αλλά ο Θεός θέλει να μας μιλήσει! Πολλές φορές έχει να μας πει κάτι που μέσα στη βοή και το τρέξιμο της ημέρας δεν μπορούμε να το ακούσουμε. Γι' αυτό επωφελείται από την απραξία και την ησυχία της νύχτας για να μας πει πράγματα που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε. Μιλώντας στη συνείδησή μας, αγγίζοντας το πνεύμα μας με κάποιο λόγο Του, θυμίζοντάς μας πράγματα, ανοίγει δρόμους και μας πλησιάζει. Δεν είναι ευχάριστο να έχεις αϋπνία και να μην μπορείς να ξεκουραστείς, αλλά αν είναι να σου μιλήσει ο Θεός, και να Του μιλήσεις και εσύ, αξίζει τον κόπο να χάνεις κάποιες φορές τον ύπνο σου.

Πάρε σωστή θέση στις σχέσεις σου

"Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και ο αγαπητός μου είναι δικός μου [...].  Άσμα Ασμάτων 5:3

Σε κάποιο γαμήλιο τραπέζι που βρέθηκα, είχαν βάλει ανάμεσά μας ένα ώριμο ζευγάρι, γύρω στα εξήντα. Ήταν χαριτωμένοι και ομιλητικοί, παρόλο που βρίσκονταν ανάμεσα σε νεότερους, και συζητούσαν για τη δική τους ιστορία αγάπης. 

"Ξέρετε πώς αποφάσισα να παντρευτώ τη γυναίκα μου;" είπε ο κύριος. Και καθώς περιμέναμε την απάντηση, πρόσθεσε: "Ο πατέρας μου, που ήξερε την ιστορία μας, μου είπε: -Τι το παιδεύεις το κορίτσι, παντρέψου το επιτέλους. - Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα και ότι το θέμα έπρεπε να κλείσει".

Μπορεί να σας φαίνεται ντεμοντέ το κίνητρο, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι. Το θέμα είναι ότι αγόρια και κορίτσια ταλαιπωρούν οι μεν τους δε διότι δεν έχουν ξεκάθαρους στόχους και επιθυμίες. Αν δεν είναι η ηλικία σου να παντρευτείς, αν σπουδάζεις, δεν έχεις βρει κάποια δουλειά ώστε να μπορείς να συμβάλλεις και εσύ στα οικογενειακά έξοδα, αν πάλι δεν θέλεις ακόμη τις δεσμεύσεις, επειδή έχεις κάποιους άλλους στόχους σε προτεραιότητα ή δεν έχεις βρει το κατάλληλο πρόσωπο, γιατί να κάνεις πειραματισμούς με το άλλο φύλο; Γιατί να ανοίγεις μονοπάτι για πολλαπλές αμαρτίες; Γιατί να υπάρχουν σχέσεις, να αιωρούνται υποσχέσεις, να διατηρούνται ελπίδες και συχνά να συντρίβονται καρδιές;

Εκτός κι αν μπορείς με βεβαιότητα να εγγυηθείς για το μέλλον και την καρδιά σου και να ανοίξεις τα χαρτιά σου για να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Τότε, μπορείς να ζητήσεις λίγη πίστωση χρόνου από τον άλλο, γιατί είσαι σίγουρος για την επιλογή σου. Αυτή δεν είναι ταλαιπωρία αναμονής και αμφιβολίας, αλλά συναίνεσης. Γίνεται ενώπιον τριών: του Θεού και μεταξύ σας.

Και το αντίστροφο. Αν δεν συντρέχουν σημαντικοί λόγοι που αναχαιτίζουν την επιλογή σου και πιστεύεις ότι ο Θεός σε έχει οδηγήσει στο σωστό για σένα άνθρωπο, γιατί καθυστερείς στο να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα; Αυτή είναι μια τακτική που άντρες και γυναίκες αγαπούν εξίσου. Αυτή η στάση, ακόμη κι όταν είναι κοινά αποφασισμένη, δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα και παρεξηγήσεις απ' αυτά που υποτίθεται ότι λύνει. Ας σκεφτούμε ως σωστοί άνθρωποι και κυρίως ως αληθινοί χριστιανοί, που υπολογίζουν το Θεό στη ζωή τους, και ας πάρουμε τη σωστή θέση στις σχέσεις μας.

Ξεπληρώνοντας τα χρέη μας

"[...] δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά". Εφεσίους 2:10

Κάποιος δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τη Μητέρα Τερέζα, λίγο πριν το θάνατό της, το 1997, το εξής: "Δεν νομίζετε ότι αυτό που κάνετε είναι σαν σταγόνα στον ωκεανό των αναγκών;" Η απάντησή της απλή: "Το μόνο πράγμα που είναι σημαντικό είναι η ατομική πιστότητα".

Φυσικά, δεν μπορούμε να φορτωθούμε όλες τις ανάγκες και τις πίκρες του κόσμου. Αυτό όμως που ο Θεός ζητάει από εμένα και εσένα, είναι η πιστότητα. Η πιστότητα αποτελεί λογική συνέπεια της χριστιανικής ομολογίας μας. Είναι ένας βηματισμός που συντονίζεται με την πίστη και την αγάπη μας στον Χριστό.

Ένας από τους πολλούς τρόπους για να δείξουμε την πιστότητά μας στο Θεό είναι να ανταποκρινόμαστε στην ανάγκη την οποία βλέπουμε, υλική ή πνευματική, και για την οποία ο Κύριος μάς παρακινεί να ενεργήσουμε.

Συχνά όμως βρίσκουμε προσχήματα για να μην κάνουμε αυτό το οποίο είναι μπροστά μας. Αρχίζουμε τις δικαιολογίες ότι είμαστε παραφορτωμένοι από επείγουσες υποχρεώσεις. Άλλοτε λέμε ότι πιεζόμαστε από δύσκολες συνθήκες και άλλοτε προκρίνουμε την ατομική μας ευχαρίστηση.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Στην οικογένειά μας, στην εκκλησία μας, ανάμεσα στους φίλους μας, υπάρχουν σίγουρα άτομα που έχουν ανάγκη. Αντί να λέμε: "Ας φροντίσει κανένας άλλος, εγώ έχω τόσα πολλά στο κεφάλι μου", θα ήταν καλύτερα να λέγαμε: "Θα φροντίσω εγώ γι' αυτό, γιατί μπορεί να μην υπάρχει κανένας άλλος να φροντίσει". Σίγουρα κάτι θα στερηθεί ο  εαυτός μας καθώς θα προσφέρουμε στο διπλανό μας: συναισθηματική ή σωματική κούραση, χρόνος, χρήματα. Αλλά ας σκεφτούμε ότι μπορεί να χρωστάμε, γιατί κάποιοι στο παρελθόν φρόντισαν για εμάς δίνοντας πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν κρατήσει για τον εαυτό τους. Και σε μερικούς κόστισε πολύ. Λοιπόν, ας ξεπληρώσουμε κάποια από τα  χρέη μας με πιστότητα και ευγνωμοσύνη.

Στο κόκκινο χαλί

"Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε". Ματθαίος 22:12

Πάντα λαμπρή η απονομή των βραβείων Όσκαρ! Γεμάτη φώτα, λάμψη αστέρων και πολύ μεγάλη προετοιμασία. Τόσο οι κυρίες όσο και οι κύριοι φροντίζουν την εμφάνισή τους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και πώς να μην το κάνουν άλλωστε, εφόσον γνωρίζουν ότι τα φλας και οι κάμερες όλου του κόσμου θα είναι στραμμένες επάνω τους την ώρα που θα διασχίζουν με τα καλύτερα χαμόγελά τους, τις άψογες τουαλέτες και τα κοστούμια τους το κόκκινο χαλί. 

Αλίμονο στους κακοντυμένους λόγω έλλειψης γούστου, και ας έχουν φροντίσει με επιμέλεια μήνες πριν τι θα φορέσουν, γιατί θα φιγουράρουν ως παράδειγμα προς αποφυγή  στις στήλες των περιοδικών και των ιστοσελίδων, μαζί με τα ανάλογα δεικτικά σχόλια.

Φαντάζομαι ότι παίρνουμε λίγο μια γεύση από τη φαντασμαγορία μιας τέτοιας τελετής, αν και ξέρουμε ότι η αίγλη της είναι επιφανειακή. Μας αρέσει να βλέπουμε αυτούς που έχουν κάτι να πουν ή να δείξουν με την  εκλεπτυσμένη εμφάνιση, το ταλέντο, την ομορφιά τους.

Για μια στιγμιαία φωτογράφιση στο περίφημο κόκκινο χαλί στο Λος Άντζελες, οι καλλιτέχνες έχουν κάνει τόση προετοιμασία, έχουν τόσο άγχος αλλά και τόσες προσδοκίες. Για να διαβώ την πύλη του ουρανού και να περπατήσω στους δικούς του χρυσούς δρόμους, δεν χρειάζεται άραγε να κάνω κάτι ανάλογο; Πώς θα δρασκελίσω το κατώφλι της αιωνιότητας; Εκεί που τα βλέμματα όλων των ανθρώπων, όλων των αιώνων, θα κοιτάζουν αυτούς που περνούν μέσα, και εκείνοι που με ξέρουν θα ζυγίζουν στη μνήμη τους τη ζωή μου, τα λόγια μου, τις πράξεις μου. Και πολύ περισσότερο: ο οικοδεσπότης ο ίδιος, θα επιθεωρήσει τους καλεσμένους Του για να δει αν αξίζουν να είναι στη δική Του λαμπρή γαμήλια τελετή.

Ας ετοιμαστούμε για εκείνη την ημέρα με τα καλύτερα "ρούχα" μας. Ας φορέσουμε την ταπεινοφροσύνη, την αγάπη, τη δικαιοσύνη, τη μακροθυμία... Υπάρχουν τόσα πολλά να ντυθούμε, θα είναι κρίμα να βρεθούμε κακοντυμένοι ή γυμνοί. Αλλά όλα αυτά θέλουν χρόνο, θέλουν επιμονή, θέλουν φροντίδα. Δεν γίνονται αυτόματα ή τυχαία, όπως τυχαία δεν είναι η κάθε ξεχωριστή εμφάνιση ενός αστέρα στο κόκκινο χαλί. Ας μιμηθούμε την προετοιμασία τους για εκείνα που θα μείνουν αιώνια.

Τρυφερή φροντίδα

"Καθώς ο πατέρας σπλαχνίζεται τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος σπλαχνίζεται αυτούς που τον φοβούνται. Επειδή, αυτός γνωρίζει την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα". ψαλμός 103:13-14

Φοβούμενος για τη ζωή του, η οποία είχε γίνει στόχος της πονηρής βασίλισσας Ιεζάβελ, ο προφήτης Ηλίας φεύγει να κρυφτεί. Κι όμως,  έχει μόλις δώσει μια θαρραλέα μάχη, έχει διακηρύξει την πίστη Του στο Θεό και έχει δει τη δύναμή Του. Πάραυτα, γεμίζει από φόβο μπροστά στις απειλές και βρίσκει καταφύγιο σε έναν έρημο τόπο. Εκεί, γεμάτος πίκρα, αδυναμία και ψυχική κούραση, ξαπλώνει στο χώμα και κοιμάται μέσα στη θλίψη του. Αλλά ξαφνικά ξυπνά από μια φωνή: "Σήκω, φάε" (Α' Βασιλέων 19:5). Δίπλα του βλέπει ψημένο ψωμί και ένα δοχείο με νερό. Ο Ηλίας τρώει, πίνει, και κατάκοπος όπως είναι, ξανακοιμάται. Αυτό επαναλαμβάνεται και δεύτερη φορά, γιατί ο δρόμος που έχει να διανύσει είναι μακρύς, και ο Θεός τον φροντίζει με τόσο λεπτό τρόπο.

 Παράξενη η στάση του Κυρίου! Αντί να μαλώσει τον άνθρωπό Του ή να διορθώσει ό,τι δεν πήγαινε καλά στη ζωή του, Εκείνος πρώτα απ' όλα του δείχνει την τρυφερή φροντίδα Του. Ο Κύριος ξέρει την αδύναμη φύση μας και μας εκφράζει τη συμπαράστασή Του ενώ εμείς δειλιάζουμε, κουραζόμαστε, αδυνατούμε να συνεχίσουμε.

Αν ο Θεός επιτρέπει τη θλίψη, μας φανερώνει ταυτόχρονα μια ευγένεια και μια τρυφερότητα που ξεπερνά τις προσδοκίες μας. Μόνο η δική Του καρδιά μπορεί να μας ψιθυρίσει: "Σ' αγαπώ", όταν εμείς, την ίδια στιγμή, το μόνο που μπορούμε να Του ψιθυρίσουμε είναι λόγια απογοήτευσης και παραίτησης.

Η φροντίδα του Κυρίου είναι λεπτή και διακριτική, ακόμη και όταν δεν την αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια. Ακόμη και όταν κρυβόμαστε μακριά από όλους και όλα για να κατεβάσουμε τα κουρασμένα από τη μάχη χέρια μας. Για να γλιτώσουμε από τον πόνο, την ντροπή, τις επιθέσεις, τον φόβο που νιώθουμε. Ακόμη και στις πιο αποτυχημένες και τραγικές στιγμές μας, στις ώρες της πιο μεγάλης απιστίας και υποχώρησής μας, Τον ακούμε να μας λέει:  "Σ' αγαπώ". Γιατί άραγε; Δεν έχουμε τίποτα να Του προσφέρουμε...