Ξετυλίγοντας το κουβάρι

"Στέλνει το πρόσταγμά του στη γη, ο λόγος του τρέχει ταχύτατα". Ψαλμός 147:15

Η ιστορία του Ιωσήφ είναι μια ξεχωριστή βιβλική ιστορία που φανερώνει σε δύο διαφορετικά επίπεδα την αλήθεια και την πιστότητα. Ενός ανθρώπου από τη μία πλευρά και του Θεού από την άλλη. Ο Ιωσήφ είχε μια ζωή που στιγματίστηκε σκληρά από την αδικία, την εγκατάλειψη, τη δοκιμασία. Παρ' όλα αυτά έμεινε πιστός και αληθινός στη σχέση του με τον Θεό και τους ανθρώπους. Ο Θεός, από την άλλη, φανέρωσε τη δική Του πιστότητα και σοφία. 

Η πορεία φαινόταν να αδικεί και τον Θεό και τον Ιωσήφ. Ο Κύριος έμοιαζε άκαρδος, άδικος και αναληθής. Τι του επιφύλασσε και πού τον είχε ρίξει; Στην άβυσσο! Ο Ιωσήφ έμοιαζε ο ξιπασμένος, ο "σπασίκλας" του σπιτιού και το "καλό παιδί", που πήρε τελικά αυτό που του άξιζε.

Το κουβάρι ήταν αρκετά μπλεγμένο για να μπορεί κανείς να κάνει οποιαδήποτε δίκαιη κρίση και για τους δύο. Η διαδρομή συνεχιζόταν στο σκοτάδι σε ανθρώπινο επίπεδο. Αλλά ξέρουμε ότι για όλα τα πράγματα υπάρχει κάπου ένα τέλος. Και η δοκιμασία έχει και αυτή το δικό της τέλος.

Το μπλεγμένο κουβάρι της ζωής του Ιωσήφ δεν έμεινε για πάντα μπλεγμένο. Ο Θεός, όταν ήρθε η σωστή ώρα, άρχισε να το ξετυλίγει με απίστευτη ταχύτητα και ακρίβεια. Κανένα "λάθος" σαν και αυτά που είχαν γίνει στην αρχή. Καμιά αντίσταση ή εκτροχιασμός. Όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους  και φανέρωσαν, πίσω από κάθε βεβιασμένη κρίση, ένα απαράμιλλα σοφό σχέδιο. 

Θα δεχόσουν, όπως ο Ιωσήφ, να γίνεις μέρος ενός τέτοιου θεϊκού σχεδίου; Θα αφιέρωνες ολόκληρη τη θέλησή σου στον Θεό ώστε Αυτός να σε ευλογήσει με "ευλογίες τού ουρανού από επάνω και ευλογίες της αβύσσου από κάτω"; (Γένεση 49:25).

Ποτέ δεν είχα αντιληφθεί πριν ότι ο Ιωσήφ, μέσα στα σχέδια του Θεού, θα πειραματιζόταν ευλογίες του ουρανού... αλλά και της αβύσσου! Εκείνης της αβύσσου που μπόρεσε να διασχίσει μόνο λόγω της χάρης του Θεού.

Μείνε συνδεδεμένος στο δίκτυο

"Επειδή, είμαστε συνεργοί τού Θεού· εσείς είστε χωράφι τού Θεού, οικοδομή τού Θεού". Α΄ Κορινθίους 3:9.

Καθώς καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να είμαστε συνδεδεμένοι στο πνευματικό δίκτυο του Θεού - ένα πραγματικά αθόρυβο αλλά τόσο εκτεταμένο και δυνατό δίκτυο - σκεφτόμαστε πώς μπορούμε, άραγε, να είμαστε συνέχεια συνδεδεμένοι μ' Αυτόν, ώστε να μη χάνουμε κάτι από την "ενημέρωση" και την "πληροφορία" που Εκείνος θέλει να μας μεταβιβάσει.

Αν για την επίγεια σύνδεσή μας σε διάφορα είδη κοινωνικών και ηλεκτρονικών επίσης δικτύων  χρειάζεται συστηματική επαφή και συνεχής διάδραση, είναι απόλυτα βέβαιο ότι τα πράγματα λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στη σχέση μας με τον Θεό.  Ξέρουμε πόση ώρα ξοδεύουμε στις οθόνες των υπολογιστών ή των κινητών μας προκειμένου να παρακολουθήσουμε την επικαιρότητα. Πόση επιπλέον για να "ακολουθήσουμε" τους φίλους μας στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και να συνομιλήσουμε μαζί τους.

Πόσο αντίστοιχο χρόνο δίνουμε στον Κύριο για να πληροφορηθούμε το θέλημά Του για την κάθε μέρα μας; Το δρόμο και τα σχέδια στα οποία μας καλεί να συμμετάσχουμε. Περιμένουμε να έχουμε  "σωστή, γρήγορη και έγκυρη" πληροφόρηση σε περίπτωση που η επικοινωνία μας με τον Θεό έχει περιοριστεί στο ελάχιστο και η "ενημέρωσή" μας έχει αδρανήσει;

Αν θέλουμε σωστή συμβουλή και έγκυρη καθοδήγηση για τη ζωή μας, ας μείνουμε "συνδεδεμένοι" στο δίκτυό Του. Με την καθημερινή μελέτη μας, με τη διαθέσιμη ώρα για προσευχή και εκζήτηση του θελήματός Του, με επιλογές που τρέφουν τον πνευματικό άνθρωπο, μπορούμε να είμαστε συνεργάτες του Θεού. Σπαταλώντας άχαρα το χρόνο μας σε ανούσιες δραστηριότητες, σε ανώφελου τύπου επικοινωνία και σε λάθος επιλογές, χάνουμε ευκολότερα τον πνευματικό προσανατολισμό μας.

Στο δίκτυο του Θεού

"Κι εγώ ενισχύθηκα, σύμφωνα με το χέρι τού Κυρίου τού Θεού μου, που ήταν επάνω μου, και συγκέντρωσα από τον Ισραήλ άρχοντες για να ανέβουν μαζί μου". Έσδρας 7:28.

Η εποχής μας έχει εξελιχθεί σε μια κοινωνία δικτύων πάσης φύσεως. Δίκτυα πόλεων, οικονομικά, τεχνολογικά, κοινωνικά, επαγγελματικά ... χριστιανικά. Ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε θεσμός ή κοινωνική ομάδα, θα αναζητήσουν την επικοινωνία, τη συνεργασία, την προώθηση των συμφερόντων τους μέσα από τη δικτύωσή τους.

Ο χριστιανός, που αγαπά τον Θεό, θα αναζητήσει και αυτός το "σωστό" δίκτυο στο οποίο θα γίνει μέλος. Αυτό δεν ορίζεται από την ταμπέλα κάποιας χριστιανικής οργάνωσης ή εκκλησίας. Δεν ορίζεται, επίσης, από τις επιδιώξεις του, τον κοινωνικό περίγυρο ή την παρέα του. Ο χριστιανός συνδέεται στο δίκτυο του Θεού. Σε μια σχέση αλήθειας και αγάπης μαζί Του, και έπειτα στο δίκτυο εκείνων των χριστιανών με τους οποίους μοιράζεται τις ίδιες πνευματικές αρχές και αξίες.

Στο δίκτυο του Θεού, υπάρχει συγκεκριμένη διαδρομή για τον κάθε πιστό και συγκεκριμένος στόχος, καθορισμένα με σοφία και αγάπη. Ο Θεός έχει τα δικά Του αγαθά σχέδια για τον καθένα μας, που είναι διαφορετικά από εκείνα του διπλανού μας. 

Ο Κύριος έχει για εσάς έναν συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Μέσα στη Βίβλο, υπάρχουν αναρίθμητοι άνθρωποι που υπάκουσαν στην κλήση του Θεού και έθεσαν τους εαυτούς τους στη διάθεσή Του. Έγιναν χρήσιμοι σ' Εκείνον, στους γύρω τους και άντλησαν πολυάριθμες ευλογίες και αιώνιες ανταμοιβές.

Ο Έσδρας ήταν ένας από αυτούς. Ηγήθηκε μαζί με άλλους της διαδικασίας επανόδου του αιχμάλωτου λαού Ισραήλ από τη Βαβυλώνα πίσω στην Ιερουσαλήμ και έπαιξε σημαντικό ρόλο σ' αυτό το σχέδιο. Ένας άνθρωπος ενταγμένος στο σωστό δίκτυο! Του Θεού πάνω απ΄όλα και όχι των ανθρώπων. Μπορείς και εσύ, αφιερώνοντας τη θέλησή σου σ' Αυτόν, να γίνεις πολύτιμο μέλος στο θεϊκό δίκτυο που ορίζει αθόρυβα την ανθρώπινη ιστορία.

(Φωτογραφία: lifehack.org)

Χτίζοντας μέσα σε πόλεμο

" [...] θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας". Δανιήλ 9:25.

Οι τελευταίες γενιές των χριστιανών του δυτικού κόσμου έχουμε ασφάλεια σε πολλούς τομείς. Δεν στερούμαστε, δεν διωκόμαστε, έχουμε ακόμη άνεση λόγου και κινήσεων, καθώς και πολλά υλικά αγαθά. 

Μερικές φορές, επειδή το κλίμα των ημερών μας είναι χαλαρό και άνετο, νομίζουμε ότι δεν θα  υπάρξει πνευματικός πόλεμος στον οποίο θα πρέπει να συμμετάσχουμε. Αυτό είναι ψέμα. Αν είσαι χριστιανός, σε όποιο γεωγραφικό πλάτος και αν ανήκεις, θα κληθείς αρκετές φορές στη ζωή σου να πολεμήσεις, και μάλιστα σε συνθήκες άγριου και ανόσιου πολέμου. Σε προσωπικά θέματα ή θέματα που αφορούν στην οικογένειά σου. Σε ζητήματα που σχετίζονται με την ακεραιότητα της δουλειάς σου, στο χριστιανικό έργο στο οποίο ο Κύριος σε δέσμευσε, στις σχέσεις σου με τους άλλους. 

Θα πολεμάς, όμως θα χτίζεις παράλληλα. Στον Νεεμία 4:17 διαβάζουμε ότι: "Όσοι οικοδομούσαν το τείχος, και όσοι κουβαλούσαν, και όσοι φόρτωναν, κάθε ένας με το ένα του χέρι δούλευε στο έργο, και με το άλλο κρατούσε το όπλο". Είναι πολύ δύσκολο να οικοδομείς μέσα σε κατάσταση πολέμου και σε καιρό στενοχώριας. Σωματικά είσαι κουρασμένος και ψυχικά εξαντλημένος. Μοναξιά, φόβος, αντίδραση, κούραση σού φωνάζουν να εγκαταλείψεις. Και ο διάβολος, με τους δικούς του τρόπους, ακυρώνει κάθε μέρα τις προσπάθειες και τα αποτελέσματά σου. Σε νικάει στα σημεία. Ιδιαίτερα, όσο επιμένεις στο σωστό και  πολεμάς με δίκαια μέσα, τόσο σε ταράζει και  σε απειλεί. 

Σε ενθαρρύνω να μείνεις μέσα σ' αυτόν τον πόλεμο, ακόμη και αν αισθάνεσαι ότι τον χάνεις, και να συνεχίζεις να χτίζεις γιατί ο Θεός είναι μαζί σου. Κάποιες φορές οικοδομούμε τα καλύτερα έργα μας μέσα σε συνθήκες θλίψης, εναντίωσης και αμφισβήτησης. Και μόνο στο τέλος βλέπουμε ότι, παρά τις αδυναμίες και τις ήττες μας, ήμασταν με το μέρος του νικητή.

Η μέρα των λογαριασμών

"[...] όλοι εμείς θα παρασταθούμε στο βήμα τού Χριστού. Καθότι, είναι γραμμένο: «Ζω εγώ» λέει ο Κύριος «ότι σε μένα θα κάμψει κάθε γόνατο, και κάθε γλώσσα θα δοξολογήσει τον Θεό». Ρωμαίους 14:10-11

Ένας άνθρωπος, που δεν πίστευε στο Θεό, είχε γράψει σε κάποιο χριστιανικό περιοδικό τα εξής: "Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία. Όργωσα το χωράφι μου για να σπείρω καλαμπόκι μια Κυριακή. Συνέχισα να το καλλιεργώ μόνο τις Κυριακές. Μάζεψα τον καρπό και τον αποθήκευσα επίσης Κυριακή. Και παρατήρησα τον Οκτώβριο ότι είχα πολύ μεγάλη απόδοση σε σχέση με τη συγκομιδή που μάζεψαν οι γείτονές μου από τα χωράφια τους". Η απάντηση που έλαβε ήταν μόνο μια μικρή φράση: "Ο Θεός δεν κλείνει όλους Του τους λογαριασμούς τον Οκτώβριο".

Συμβαίνει συχνά άνθρωποι που είναι εντελώς άθεοι να πηγαίνουν από επιτυχία σε επιτυχία σε σημείο που να κάνουν τους πιστούς χριστιανούς να τους ζηλεύουν. Μήπως απ' αυτό συμπεραίνουμε ότι ο Θεός είναι αδιάφορος για ό,τι κάνουν οι άνθρωποι πάνω στη γη; 

Αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί "[...] υπάρχει, στ' αλήθεια, Θεός, που κρίνει επάνω στη γη" (Ψαλμός 58:11). Ο Θεός είναι υπομονετικός και "μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια" (Β' Πέτρου 3:9).

Αν τα πράγματα πάνε καλά στη ζωή σου, δεν είναι τυχαίο. Ούτε είναι  αποκλειστικό αποτέλεσμα των ικανοτήτων σου. Σκέψου καλύτερα ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά που έχεις και απολαμβάνεις και τι θέλει να σου δείξει μ' αυτή Του την καλοσύνη. Ευχαρίστησέ Τον και μην περηφανεύεσαι, γιατί πράγματι ο Θεός "δεν κλείνει όλους τους λογαριασμούς Του"  μαζί μας μόνο μια συγκεκριμένη εποχή.

Χωρίς μάσκα

"Δες, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά...". Ψαλμός 51:6.

Τι ξέρουμε για τους ανθρώπους γύρω μας και τι γνωρίζουν άραγε αυτοί για εμάς; Η εμφάνιση συχνά είναι απατηλή και ο καθένας μας κρύβει, πίσω από μια χαριτωμένη εικόνα, έναν ολόκληρο κόσμο. Μέσα μου, όπως μέσα και σ' εσάς, κρύβονται όνειρα, επιθυμίες, σκέψεις, φόβοι, συναισθήματα, που κανείς δεν τα ξέρει ούτε μπορεί να τα αντιληφθεί.

Ίσως κάποιος να έμενε έκπληκτος αν ήξερε πόση κρυφή θλίψη μπορεί να κρύβεται πίσω από μια συχνά εύθυμη ανθρώπινη μάσκα. Ή ακόμη και πόσες υστερόβουλες και κακές σκέψεις και προθέσεις. Όμως, οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς, οι κοινωνικές συμβάσεις και η ανάγκη διαχείρισης της εικόνας αναγκάζουν τον άνθρωπο να καταπνίγει ό,τι θαμπώνει τη λάμψη του προφίλ του.

Κατά βάση, έχουμε τη συνήθεια να περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα από συγκεκριμένους ανθρώπους. Από έναν έμπορο να έχει καλά προϊόντα σε καλές τιμές, από ένα μισθωτό να είναι καταρτισμένος και συνεπής, από έναν πολιτικό να παίρνει σωστές αποφάσεις για το κοινό καλό.

Ο Θεός, τι περιμένει από εμάς; Να βγάλουμε τη μάσκα μπροστά Του, γιατί Αυτός κοιτάζει απευθείας στην καρδιά μας. Ο Κύριος θέλει να Του λέμε την αλήθεια, όπως αυτή βγαίνει από μέσα μας. Η υποκρισία Τον απωθεί και μια ψεύτικα εξευγενισμένη προσέγγιση Τον κάνει να φρίττει. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Ο Ψαλμός 139:4 λέει: "Επειδή, δες, και πριν ο λόγος έρθει στη γλώσσα μου, εσύ, Κύριε, γνωρίζεις το παν". 

Στεκόμαστε πάντα μπροστά Του έχοντας βγάλει τη μάσκα μας. Στην παρουσία Του μπορούμε άφοβα να είμαστε ο εαυτός μας. Αυτός που έχει πίστη και δύναμη σήμερα. Αυτός που ίσως αύριο δειλιάσει και αποκάμει. Αυτός που Τον χαροποιεί με τα λόγια και τις πράξεις του ή Τον αμφισβητεί με τα ερωτηματικά του. Ναι, στη σχέση μας με τον Κύριο μπορούμε άφοβα να είμαστε αληθινοί, γιατί μόνο μέσα από μια τέτοια προσέγγιση και επικοινωνία μπορεί Εκείνος να μας φανερωθεί και να δουλέψει στην καρδιά μας.

Δύο πράγματα ταυτόχρονα

"Και μπαίνοντας μέσα στο ιερό, άρχισε να βγάζει έξω αυτούς που πουλούσαν μέσα σ' αυτό και αγόραζαν, λέγοντάς τους: Είναι γραμμένο: «Ο οίκος μου είναι οίκος προσευχής»· εσείς, όμως, τον κάνατε «σπήλαιο ληστών»". Λουκάς 1945-46

Έχετε προσπαθήσει να γίνεται στο περιβάλλον σας δύο πράγματα ταυτόχρονα; Εργατικός, αλλά και χαλαρός. Φιλικός, αλλά και αυστηρός. Συγχωρητικός, αλλά και σωστός. Ξέρετε, δεν γίνεται πάντα, και όλοι έχουμε ταλαντευτεί ανάμεσα σε δύο στάσεις όταν πρέπει να επιλέξουμε. Να πω αυτό που πρέπει ή να σιωπήσω; Θα στενοχωρήσω; Τι θα σκεφτούν για μένα; Τι θα χάσω με τη στάση μου αυτή;

Επειδή κατά κανόνα δεν μου άρεσε να πληγώνω τους άλλους, όχι γιατί δεν θα με αγαπούσαν την επόμενη, αλλά γιατί τους λυπόμουν, έβρισκα πάντα μια δικαιολογία μέσα μου για χάρη τους. Και βάσει αυτής, τους αντιμετώπιζα. Το κάνω ακόμη κάποιες φορές, γιατί η ανθρώπινη φύση μου είναι τέτοια που δεν θέλει να υπακούσει άμεσα στη δίκαιη κρίση του Θεού. 

 Μπορώ να σας πω με πλήρη συναίσθηση πόση ζημιά έχω κάνει στους άλλους και στον εαυτό μου μ' αυτή μου τη στάση. Τη βλέπω τα τελευταία χρόνια, που ο Θεός με "αναγκάζει" να βγω από τα δεσμά της λύπησης για τους άλλους. Και αυτό δεν αρέσει ούτε σ' αυτούς ούτε σε μένα. Ο Αλμπέρτ Καμύ, στο έργο του Η πανούκλα, έλεγε:"Η καλή θέληση μπορεί να κάνει τις ίδιες ζημιές με την κακία, αν δεν είναι φωτισμένη".

Έχετε σκεφτεί γιατί ο Χριστός, του οποίου τη γλυκιά και πράα εικόνα έχουμε συνηθίσει, γεμίζει θυμό και συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο όταν βλέπει το εμπόριο που γίνεται μέσα στο ναό; Ίσως δώσουμε διάφορες σωστές απαντήσεις, αλλά στην ουσία εδώ βρίσκεται η απάντηση στο αρχικό ερώτημα. Μπορείτε να είστε δύο πράγματα ταυτόχρονα; Όχι! Κάποιες φορές, θα πρέπει να αφήσετε στην άκρη την καλή θέλησή σας, που θα κάνει ζημιά, για να βοηθήσετε τους άλλους- που θα πονέσουν φυσικά- ώστε να τους αποτρέψετε να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται με λάθος τρόπο.

Μην σταματήσεις να ζητάς

"Εκείνοι που προπορεύονταν τον επέπλητταν για να σιωπήσει· αυτός, όμως, έκραζε πολύ περισσότερο: Υιέ τού Δαβίδ, ελέησέ με". Λουκάς 18:39

Πόσο μπορεί να περιμένει κανείς μέχρι να δει μία διέξοδο στα προβλήματα που τον ταλανίζουν; Όταν οι ελπίδες διαψεύδονται και οι δρόμοι κλείνουν, είναι δυνατόν να συνεχίζεις να ελπίζεις; Και, κυρίως, όταν μια τέτοια κατάσταση χρονίζει και τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο, με πια δύναμη θα αντισταθείς σε όσους και σε όσα σου θυμίζουν ότι πρέπει να λουφάξεις στη γωνιά σου;

"Η ελπίδα που αναβάλλεται, ατονεί την καρδιά" (Παροιμίες 13:11).  Θα  πρέπει να είναι κανείς αναίσθητος ή ανόητος για να μην καταλαβαίνει την εξέλιξη των πραγμάτων, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά. Η θλίψη που προκαλούν τα προβλήματα εξασθενίζει κάθε απόπειρα αντίδρασης, αδυνατίζει τις αντιστάσεις, οδηγεί σε παραίτηση.

Εκτός αν λέγεσαι ... Βαρτίμαιος, είσαι τυφλός και έχεις καταλάβει ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να δεις το φως σου παρά μόνο αν, κατά τύχη, περάσει ο Χριστός από τον δρόμο που κάθεσαι και ζητιανεύεις. Τότε, δεν παραιτείσαι σε καμιά περίπτωση. Και όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο Χριστός περνάει από κοντά σου, φωνάζεις με όλη τη δύναμή σου για να σε θεραπεύσει. Και ας παίρνεις ως απάντηση την επίπληξη των γύρω σου που σου λένε να σιωπήσεις! Μάλλον τους ενοχλείς γιατί γίνεσαι κουραστικός.

Ο Βαρτίμαιος δεν σταμάτησε να φωνάζει έως ότου ο Χριστός τον άκουσε, τον φώναξε μέσα από το πλήθος και τον θεράπευσε. Να είσαι βέβαιος ότι αυτό επαναλαμβάνεται και σήμερα. Μπορεί οι άνθρωποι να σου πουν ότι δεν γίνεται τίποτα μαζί σου, συντρίβοντας όλες τις ελπίδες σου. Καμιά αλλαγή, κανένα φως. Μπορεί οι συνθήκες να σου λένε καθημερινά να πάψεις να προσμένεις. Μην το κάνεις, όμως. Όσο κι αν βλέπεις τα πάντα να είναι εναντίον σου, συνέχισε να Τον επικαλείσαι. Συνέχισε, γιατί ο Κύριος ποτέ δεν έκλεισε τ' αυτιά Του σ' αυτούς που ακατάπαυστα Τον εκζητούν. "Τι θέλεις να σου κάνω;" (Λουκάς 18:41). Να είσαι σίγουρος ότι θα το πει και σε σένα.

Από τα χειρότερα τεστ

"Πλην, όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου, άραγε θα βρει την πίστη επάνω στη γη;" Λουκάς 18:8

Πάντα είχα απορία για το ερώτημα που ο Χριστός απηύθυνε στους μαθητές Του. Γιατί να μην βρει την πίστη στις καρδιές των δικών Του ανθρώπων; Και αν δεν βρει την πίστη, τι  απομένει να βρει; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν χριστιανοί χωρίς πίστη;

Το ερώτημα με προκαλούσε και τελικά αποδείχθηκε μια από τις χειρότερες εμπειρίες στην πνευματική ζωή μου. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που τόσο καιρό επιπόλαια έλεγα στον εαυτό μου, ότι πιστεύω στον Θεό και έχω πίστη, δεν ήταν πάντα αλήθεια. Γιατί όταν ο Θεός με κάλεσε να βαδίσω πραγματικά μόνο με την πίστη σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς της ζωής μου, αντιλήφθηκα ότι ούτε πίστευα ούτε εμπιστευόμουν στο ελάχιστο Εκείνον. Απλά παραδεχόμουν και συμφωνούσα. Δεν είχα λόγους να αντιταχθώ στις υποσχέσεις και τις αλήθειες Του. Πώς θα τολμούσα; Αλλά δικά μου δεν ήταν. 

Όταν ο Θεός μού ζήτησε να περπατήσω μόνο με την πίστη, έφτασα κάποια στιγμή στο σημείο να πω: "Ό,τι άλλο θες ζήτησέ μου, μπορώ να στο δώσω. Μη μου ζητάς να Σε πιστέψω και να αφεθώ εντελώς". Είναι αστείο και ανόητο, γιατί αν κάτι ουσιαστικά μας δένει με τον Κύριο, είναι η πίστη.

Ξέρω πολύ καλούς ανθρώπους στον κόσμο. Με σπουδαίο έργο και προσφορά. Δεν ξέρω πολλούς που θα άφηναν με πίστη τη ζωή τους στον Χριστό, ήσυχοι, ανέμελοι, αναπαυμένοι "ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν" (Εβραίους 11:6). 

Το τεστ της πίστης αποδείχθηκε από τα χειρότερα της ζωής μου. Άκουσα πολλές φορές τον Κύριο να μου ψιθυρίζει: "Δεν πειράζει που δεν τα κατάφερες. Να ξέρεις όμως ότι εγώ θα το πάρω αυτό που ζητάω. Θα περιμένω με αγάπη έως ότου η πίστη σου να ριζώσει αληθινά και να καρποφορήσει".

Το τεστ της πίστης; Από τα δυσκολότερα, διότι δεν το λύνεις μια φορά και τέλειωσες. Το τεστ της πίστης κρατάει μια ολόκληρη ζωή και φανερώνει σε ποιον Κύριο τελικά πιστεύεις.

Δυνατό βιογραφικό

"Κύριε, να μη ενοχλείσαι· επειδή, δεν είμαι άξιος να μπεις μέσα, κάτω από τη στέγη μου·  γι' αυτό, ούτε τον εαυτό μου δεν έκρινα άξιο νάρθω σε σένα· αλλά, πες έναν λόγο, και ο δούλος μου θα γιατρευτεί". Λουκάς 7:6.

Είναι Ρωμαίος εκατόνταρχος, έχει εξουσία επάνω σε ανθρώπους και βρίσκεται ως κατακτητής σε ξένη γη. Δεν χρειάζεται και πολύ για να αισθανθεί ότι είναι "κάποιος" και να θελήσει με τον τρόπο του να επιβεβαιώσει την αξία του και να επιβάλλει την εξουσία του στους γύρω του. Παρ' όλα αυτά, είναι πολύ καλός άνθρωπος. Παραείναι καλός για το βαθμό και τη θέση του.

Νοιάζεται για έναν άρρωστο δούλο του που πεθαίνει και στέλνει στον Ιησού κάποιους επιφανείς άνδρες του λαού να Τον παρακαλέσουν να έρθει να τον θεραπεύσει. Τα λόγια τους είναι τόσο επαινετικά για τον Ρωμαίο εκατόνταρχο : "Είναι άξιος εκείνος στον οποίο θα το κάνεις αυτό·  επειδή, αγαπάει το έθνος μας, και τη συναγωγή αυτός μας την έκτισε" (εδ.4). Τι άνθρωπος! Τι δυνατό βιογραφικό από κάθε άποψη: κοσμική και ηθική. Σπουδαία προσωπικότητα αυτός ο εκατόνταρχος.

Αλλά ο ίδιος δεν αισθάνεται καθόλου έτσι. Κάθε άλλο, νιώθει ότι είναι ανάξιος και μηδαμινός να υποδεχτεί τον Χριστό στο σπίτι του. Νιώθει ότι καμιά του αξία, ικανότητα και αγαθοεργία δεν είναι αρκετή για τραβήξει επάνω του τη χάρη και το έλεος του Χριστού. Αν ο Ιησούς θελήσει να θεραπεύσει τον δούλο του, θα είναι γιατί Αυτός είναι αγαθός και φιλεύσπλαχνος και για τίποτα άλλο.

Τι λέει το δικό σου "βιογραφικό"; Ότι είσαι ένας καλός άνθρωπος; Ένας συνεπής χριστιανός; Ένας άξιος δούλος του Χριστού που Τον υπακούει και Τον υπηρετεί; Ή μήπως αισθάνεσαι ότι είσαι ένας ανάξιος υπηρέτης που ο Θεός κάποια στιγμή τον ελέησε και τον τίμησε με το να του αποκαλύψει τον εαυτό Του;

Μια δύσκολη λέξη

"Επιμένετε στην προσευχή, αγρυπνώντας σ' αυτή με ευχαριστία". Κολοσσαείς 4:4.

Νομίζω ότι η λέξη "ευχαριστώ" είναι μία από τις λέξεις που λέμε με δυσκολία. Σκεφτείτε πόσες φορές μέσα στη μέρα ευχαριστούμε τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν, έχοντας συνείδηση της προσφοράς και της αγάπης τους για μας. Πόσο συχνά σταματάμε την κούρσα των υποχρεώσεών μας για να πούμε ευχαριστώ σε κάποιον για ό,τι είναι και ό,τι έχει κάνει για μας.  Ίσως γιατί τα περισσότερα θεωρούνται δεδομένα και, μέσω της μηχανικής επανάληψης, γίνονται ρουτίνα.

Αυτό ισχύει συχνά στη σχέση μας με το Θεό. Τρέχει η μέρα, τρέχουν οι υποχρεώσεις, και μαζί τους τρέχουμε και εμείς μήπως τα προφτάσουμε όλα. Τα αιτήματα και οι ανάγκες πληθαίνουν, αλλά κάπου στη "διαδρομή" ξεχνάμε την ευχαριστία μας στο Θεό. 

Κυρίως, δεν ευχαριστούμε για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν αισθανόμαστε ότι πήραμε αρκετά. Όταν η λίστα μου είναι γεμάτη από αιτήματα, και εγώ δεν βλέπω σπουδαίες απαντήσεις, γιατί να ευχαριστήσω τον Θεό; Το νερό που πίνω χωρίς να γίνεται πόλεμος γύρω μου, το σπιτάκι που έχω, το αυτοκίνητο που με μετακινεί, η χιλιοσυνηθισμένη έξοδος με τους φίλους μου, η ντουλάπα με τα ρούχα που μπορώ και ανανεώνω, και τόσα άλλα, γιατί να μην είναι λόγοι συχνής ευχαριστίας;

Δεύτερον, δεν ευχαριστούμε γιατί είμαστε αγνώμονες και εγωιστές. Ακόμη και για απαντήσεις σε μεγάλα μας προβλήματα, σκεφτείτε πόσο συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε το ευχαριστώ μας στον Κύριο. Το λέμε "βιαστικά" και περνάμε αμέσως στο επόμενο αίτημα στη λίστα μας που περιμένει λύση.

Αν ξέραμε να λέμε με ευγνωμοσύνη "ευχαριστώ" στον Κύριο για κάθε δώρο και κάθε αθόρυβη επέμβασή Του στη ζωή μας, ίσως  να ήμασταν πιο πλούσιοι από τις θαυμαστές απαντήσεις Του.

Μπορείς να πλουτίσεις... τους άλλους

"Ο Πέτρος, όμως, είπε: Ασήμι και χρυσάφι εγώ δεν έχω· αλλά, ό,τι έχω, αυτό σου δίνω: Στο όνομα του Ιησού Χριστού τού Ναζωραίου, σήκω επάνω και περπάτα". Πράξεις των Αποστόλων 3:6

Έχετε βρεθεί στη θέση να συναναστραφείτε με άτομα που αντιμετωπίζουν σοβαρά προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα, αδιέξοδα στη δουλειά τους, αρρώστια, φτώχεια, μοναξιά, και να μην ξέρετε τι να κάνετε για να τα βοηθήσετε; Μοιράζεστε τον πόνο τους καθώς τα ακούτε να σας μιλούν και συλλογίζεστε ότι είστε ανίσχυρος να τους παρέχετε την παραμικρή βοήθεια και ανακούφιση.

Όμως, δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε έτσι. Ο Θεός μάς τοποθέτησε με σοφία στο συγκεκριμένο περιβάλλον που ζούμε γιατί θέλει να διακηρύξουμε τις αρετές Του, την αγάπη και τη δύναμή Του που μεταμορφώνουν ζωές. Δεν είμαστε ανίσχυρα όντα όταν ξέρουμε ότι ο Κύριος του ουρανού και της γης είναι Πατέρας μας και εμείς είμαστε συνεργοί στο έργο Του.

Χρειάζεται απλά να έχουμε ένα ευαίσθητο πνεύμα, ένα πνεύμα συμπονετικό και πρόθυμο, σαν εκείνο που διακατείχε όλη την καρδιά του Χριστού, το οποίο θα μας παρακινήσει να σηκώσουμε το βάρος των ανθρώπων που φέρνει ο Θεός κοντά μας, ώστε να τα βοηθήσουμε να βρουν ανάπαυση.

Ο Πέτρος, όταν αντίκρισε ένα χωλό που ζητούσε ελεημοσύνη, δεν ήταν τόσο απασχολημένος με τα δικά του θέματα ή τη διακονία του ώστε να μην τον σπλαχνιστεί. Και μιας και δεν είχε χρήματα να του δώσει, του έδωσε "απ' αυτό που είχε", δηλαδή, μέσω της επίκλησης του ονόματος του Χριστού, τον θεράπευσε.

Ας δώσουμε κι εμείς απ' αυτό που έχουμε, που ο Θεός μάς χάρισε, και ας μην το κρατήσουμε όλο δικό μας! Έχουμε χρόνο; Έχουμε χρήματα; Έχουμε καρδιά υπομονετική που αφουγκράζεται; Ας τα δώσουμε σ' Εκείνον, ανακουφίζοντας τις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Και αν δεν έχουμε τίποτα απ' όλα αυτά, έχουμε σίγουρα γόνατα προσευχής. Και αυτά φέρνουν τόσο θαυμαστά αποτελέσματα όταν τα "δουλεύουμε" σωστά. Ας γίνουμε κανάλι παρηγοριάς και έκφρασης της θεϊκής αγάπης στον κόσμο μας.

Διαφορετικοί τρόποι απαντήσεων

"Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας στους ιερείς. Και ενώ πορεύονταν, καθαρίστηκαν". Λουκάς 17:14.

Σε μας τους ανθρώπους αρέσει να μην ξεφεύγουμε από τους κοινούς και ομοιόμορφους τρόπους σκέψης και πράξης. Βλέπουμε πώς κάνουν οι άλλοι, τι επιλέγουν, πώς πετυχαίνουν στη ζωή τους και κάνουμε το ίδιο. 

Ακόμη και ως χριστιανοί, δέστε πόσο εύκολα επαναλαμβάνουμε συμπεριφορές που βλέπουμε σε άλλους πιστούς και περιμένουμε να μας συμβούν τα ίδια αποτελέσματα. Το να ακολουθείς ένα βιβλικό πρότυπο, που ενσαρκώνει κάποιος χριστιανός που ξέρεις, είναι πολύ σωστό. Λάθος είναι να μιμηθείς τις ενέργειες που έκανε σε συνθήκες σαν τις δικές σου, χωρίς να έχεις συμβουλευτεί πρώτα τον Κύριο.

Στον Θεό αρέσει, αντίθετα, η πολλαπλότητα των σκέψεων και των ενεργειών. Φανερώνει το μεγαλείο της δύναμης και της σοφίας Του. Θυμηθείτε τον Χριστό, διότι σχεδόν ποτέ δεν μιλούσε ή αντιδρούσε με πανομοιότυπο τρόπο. Ακόμη και για τις ίδιες περιπτώσεις θαυμάτων, είχε ένα διαφορετικό τρόπο θεραπείας. Στον ένα τυφλό είπε λόγο και θεραπεύτηκε. Στον άλλο, έφτιαξε πηλό, άλειψε τα μάτια του και τον έστειλε να πλυθεί στη λίμνη του Σιλωάμ.

Στους λεπρούς της σημερινής ιστορίας, ο Χριστός ενεργεί με απλό τρόπο, αλλά όχι σαν αυτόν που περίμεναν. Δεν τους αγγίζει, δεν λέει λόγο. Τους λέει μόνο να πάνε να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς. Και καθώς, υπακούοντας στην εντολή Του, πηγαίνουν, θεραπεύονται.

Ο Χριστός έχει απαντήσεις και θαύματα και για τη δική σου τη ζωή, αλλά έχει τον δικό Του τρόπο. Μην κοιτάς τι έκανε στους άλλους. Ούτε να σκέφτεσαι πώς αρκεί να κάνεις και εσύ τα ίδια, και θα λάβεις τις ίδιες απαντήσεις. Μη φοβηθείς να Τον υπακούσεις αν σου υποδεικνύει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο ενέργειας. Εκζήτησέ Τον, σεβάσου τον Λόγο Του και κάνε ό,τι σου πει. Τότε θα είσαι απόλυτα σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Δεν με κοροϊδεύω

"Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας.  Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία". Α΄ Ιωάννη 1:8-9

Πριν κάποιο διάστημα είχα να λύσω κάποια ζητήματα, απ' αυτά που είναι τόσο κουραστικά, γιατί, πρώτον, σχετίζονται με διεκπεραίωση και, δεύτερον, γιατί εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι σε εξωθούν να μιλήσεις και να σκεφτείς όπως δεν θα έπρεπε. Γιατί όταν θυμώνεις μαζί τους ή βρίσκεις τα αδύναμά τους σημεία, στα οποία τους "χτυπάς" προκειμένου να εξουδετερώσεις την αδικία ή την ταλαιπωρία που σου κάνουν, είναι δίκιο ενώπιον του Θεού;

Ίσως σκεφτείτε ότι κάπως πρέπει ν' αντιδράσει κανείς στην ανοησία των ανθρώπων, δεν μπορεί πάντα να υποκύπτει. Συμφωνώ, αλλά το θέμα είναι που θα σταματήσει. Γιατί συνειδητοποιώ ότι η απόσταση μεταξύ ενός δίκαιου ξεσπάσματος και μιας εκδικητικής ή περιφρονητικής στάσης είναι πολύ μικρή! Χωρίς να το καταλάβω, η αμαρτία με έχει κυριεύσει.

Τι γίνεται τότε; Μήπως με δικαιολογώ; Εκφράσεις όπως: "Έχω δίκιο, στο κάτω κάτω" ή "Δεν φταίω εγώ, αυτοί με αναγκάζουν να φερθώ έτσι", θυμίζουν τη στάση του Αδάμ και της Εύας που φόρτωσαν σε άλλους την ευθύνη της αμαρτίας τους. 

Αν πέφτω στην παγίδα της αμαρτίας, ας έχω την ευθύτητα να μη "με κοροϊδεύω" ότι αμαρτία δεν έχω. Λέγοντας ότι δεν τρέχει τίποτα γιατί κάποιος άλλος είναι η αιτία για τα δικά μου λάθη,  εξαπατώ τον εαυτό μου και αποκρύπτω την αλήθεια για την κατάστασή μου. Θα ήταν καλύτερα να ομολογήσω το σφάλμα μου και ν' αναγνωρίσω την ανάγκη για συγχώρεση. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος να σβήσει τις παραβάσεις μου και όχι να με κατακεραυνώσει. Αρκεί ν' ακολουθήσω την οδό της αλήθειας, που δεν δικαιολογεί, αλλά ομολογεί.

Το επιθυμητό λιμάνι

"Τότε, κράζουν προς τον Κύριο, μέσα στη θλίψη τους, και τους βγάζει μέσα από τις ανάγκες τους [...] Και ευφραίνονται, επειδή ησύχασαν· και τους οδηγεί στο επιθυμητό λιμάνι τους".  Ψαλμός 107:28,30

Μήπως περνάς από μεγάλες δυσκολίες; Καταστάσεις που σε ξεπερνούν και που δεν ξέρεις πώς να τις αντιμετωπίσεις; Θέματα που χρονίζουν; Σίγουρα, θα κατάλαβες ότι τα αποθέματα σοφίας, ψυχικής δύναμης και υπομονής σου εξαντλούνται καθώς αλλεπάλληλα κύματα ξεσπούν πάνω σου.

Όσες φορές βρέθηκα μέσα σε τέτοιες συνθήκες, θυμάμαι ότι αισθάνθηκα να "λιώνει" η ψυχή μου από τη φρίκη του αδιεξόδου και του τέλματος μάλλον παρά από τα ίδια τα προβλήματα. Διότι το να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος και ότι είσαι τελεσίδικα παγιδευμένος και καταδικασμένος "να πεθάνεις" μέσα σε άλυτα προβλήματα είναι τραγικό.

Ο σημερινός Ψαλμός μιλάει γι' αυτούς που βρέθηκαν στη μέση μιας φρικτής καταιγίδας και που λίγο έλειψε να βυθιστούν στα βάθη της θάλασσας. Και η ζωή έχει πολλές τέτοιες που μας κάνουν να παραμιλάμε και να παραπατάμε "όπως αυτός που μεθάει" (εδ. 27). Οι τρικυμίες που συναντάμε μπορεί να είναι αποτελέσματα κακών επιλογών και λαθών μας. Μπορεί, όμως, και να είναι η αγάπη του Κυρίου που "προστάζει, και σηκώνεται άνεμος καταιγίδας, και ξεσηκώνει τα κύματά της..." (εδ. 25). Μια αγάπη μεταμφιεσμένη με τα ρούχα του πόνου και των δυσκολιών για να μάθουμε κάποιο μάθημα που ο Χριστός θέλει και να Τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Οι δυσκολίες έρχονται στη ζωή μας όχι  για να μας σπρώξουν στην απογοήτευση, αλλά για να κράξουμε σ' Αυτόν που ξέρει να ελευθερώνει και να "βγάζει μέσα από τις ανάγκες τους" (εδ.28) όλους εκείνους που Τον επικαλούνται. Αν περνάς, λοιπόν, μέσα από στενά μονοπάτια, τα οποία φαίνεται να μην καταλήγουν πουθενά, και αν νομίζεις ότι οι λύσεις έχουν τελειώσει, θέλω απλώς να σου θυμίσω ότι για τον Θεό του σύμπαντος υπάρχουν πάντα λύσεις. Και πολλές μάλιστα!

Να εμπιστευτείς τον Κύριο των κυμάτων και θα δεις ότι έχει ένα και μόνο σχέδιο: να σε οδηγήσει στο επιθυμητό λιμάνι, στο λιμάνι του θελήματός Του, ώστε να αναπαυτείς και να Τον δοξάσεις.

Θέληση ή γνώση

" [...] γνώση, όμως, φουσκώνει τον άνθρωπο προς υπερηφάνεια, ενώ η αγάπη οικοδομεί". Ά Κορινθίους 8:1

Πώς κάνουμε στη ζωή τις επιλογές μας; Με βάση τη γνώση που έχουμε ή με βάση τη θέλησή μας; "Και με τα δύο", θα πει κανείς, και θα έχει δίκιο, γιατί η εμπειρία μας αυτό επιβεβαιώνει.

Το να επιλέγεις το καλό,  να υπακούς στις εντολές του Θεού και να κάνεις το θέλημά Του, είναι θέμα γνώσης ή θέλησης, άραγε; Μια στέρεη πνευματική κατάκτηση των βιβλικών αληθειών, για παράδειγμα,  αρκεί για να εκτελέσει κανείς τις εντολές του Θεού; Αν ξέρω τι αρέσει στο Θεό, θα το κάνω, δηλαδή;

Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι "η γνώση φουσκώνει τον άνθρωπο προς υπερηφάνεια" (Α' Κορινθίους 8:1), θυμίζοντάς μας ότι η γνώση ποτέ δεν είναι ικανή από μόνη της να οδηγήσει κάποιον στην εφαρμογή των αληθειών που ξέρει.

Άλλοι πιστεύουν ότι η θέληση των ανθρώπων είναι τυφλή, και ότι αν διδαχθεί σωστά το άτομο, αυτό είναι αρκετό ώστε να εκτελέσει αυτά που έμαθε.

Συχνά οι άνθρωποι ενεργούν λάθος γιατί αγνοούν τις αλήθειες του Θεού και πράττουν άθελά τους την αμαρτία. Ο απόστολος Παύλος ομολογεί για τον πρότερο κακό βίο του: "[...] ελεήθηκα, όμως, επειδή, καθώς ήμουν σε άγνοια, έπραξα μέσα σε απιστία" (Α΄ Τιμόθεον 1:13). Είναι όμως πιθανό να γνωρίσεις την αλήθεια του Θεού και να την απορρίψεις.

Στη σχέση μας με το Θεό η γνώση είναι σημαντική, αλλά, τελικά, είναι  η θέλησή μας, που μαζί με την πίστη, μας ωθούν να δεχθούμε τα μηνύματα του Θεού. "Δεν έγινα απειθής στην ουράνια οπτασία..." (Πράξεις των Αποστόλων 26:19), θα γράψει ο  Παύλος επιβεβαιώνοντας την ελευθερία του να επιλέγει.

Η θέλησή μας μας οδηγεί να δεχθούμε το μήνυμα της σωτηρίας του Κυρίου. Είναι εκείνη που επιλέγει το καλό από το κακό, την υπακοή από την απείθεια. Η θέλησή μας  μας δεσμεύει στον καλό αγώνα της πίστης και ξεκλειδώνει όλες τις πόρτες που οδηγούν στην ολοκλήρωση των σκοπών που επιλέγουμε. Μακάρι η θέλησή μας να είναι ολοκληρωτικά δοσμένη σ' Εκείνον.

Καινούργια κλίμακα αξιών

"Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου· για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό..." Φιλιππησίους 3:8

 Η ιστορία έχει δείξει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν συχνά το σύστημα αξιών τους, ιδιαίτερα όταν συγκλονιστικά γεγονότα δημιουργήσουν ρήγματα σ' αυτό. Για παράδειγμα, το ηθικό και πνευματικό σύστημα αξιών του δυτικού πολιτισμού κλονίστηκε συθέμελα μετά την τραγωδία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Κάποια μέρα, στο δρόμο για τη Δαμασκό, ο Σαύλος από την Ταρσό της Κιλικίας συνάντησε Εκείνον που αναστάτωσε τη ζωή του και τροποποίησε την κλίμακα αξιών του. Φως  άστραψε από τον ουρανό, και η φωνή που άκουσε δεν ήταν άλλη από εκείνη του Χριστού, τον οποίο με μίσος μαχόταν καταδιώκοντας τους μαθητές Του.

Ο μετέπειτα απόστολος των εθνών, Παύλος, ξανάβλεπε τον εαυτό του και τις αξίες του κάτω από το θεϊκό φως. Αυτός ο "άμεμπτος" χαρακτήρας για τα ανθρώπινα κριτήρια έφτασε να ομολογεί ότι ήταν "ο πρώτος των αμαρτωλών". Κάθε ικανότητα και αξία του, όπως εκείνες του γένους και της ατομικής μόρφωσης, έχασαν πλέον το νόημά τους. Τα θεώρησε όλα σκουπίδια προκειμένου να κερδίσει τον Χριστό.

Χρειάζεται, άραγε, τέτοια απάρνηση και τέτοιες απώλειες στη χριστιανική ζωή; Η αλήθεια είναι ότι μόνο έτσι κανείς γνωρίζει τον Χριστό. Όταν όλες οι άλλες αξίες και προτεραιότητες περάσουν σε δεύτερη μοίρα, κι αν χρειαστεί, θυσιαστούν για Εκείνον. Το να γνωρίζει κάποιος τον Ιησού, δεν έχει να κάνει με θεωρητική γνώση. Δεν έχει να κάνει, επίσης, με κάποιες εκδηλώσεις πνευματικής ανάτασης, χριστιανικής προσφοράς ή τυπικής πρακτικής. 

Γνωρίζω τον Χριστό, σημαίνει είναι δικός μου. Είναι Κύριος και Θεός μου, και επειδή είναι τέτοιος,  Του αξίζει κάθε παραχώρηση και θυσία.

(Φωτογραφία: Η Μεταστροφή του Αποστόλου Παύλου, Rembrandt, 1657, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης, Ουάσινγκτον).

Πριν εγκαταλείψεις, σκέψου!

"Πλάτυνε τον τόπο τής σκηνής σου, και ας εκτείνουν τα παραπετάσματα των κατοικιών σου· μη λυπηθείς· μάκρυνε τα σχοινιά σου, και στερέωσε τους πασσάλους σου. Επειδή, θα απλωθείς στα δεξιά και στα αριστερά..." Ησαΐας 54:2-3

Θα έχετε βρεθεί στη θέση να θέλετε να εγκαταλείψετε κάτι που έχετε αναλάβει ως δική σας υπευθυνότητα. Μπορεί να είναι μια βιβλική μελέτη που σας έχει κουράσει γιατί οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πια. Κάποια τακτική επίσκεψη που κάνετε σε κάποιον που έχει ανάγκη. Μια συγκεκριμένη ώρα που αφιερώνετε σε προσευχή, και η οποία έχει αρχίσει να ξεθωριάζει μέσα στο πνεύμα σας, γιατί δεν βλέπετε και σπουδαία αποτελέσματα. Μπορεί να είναι οι σπουδές σας ή η αναζήτηση εργασίας.

Το αίσθημα του να θέλει να εγκαταλείψει κανείς σχετίζεται κυρίως με τη διάψευση των θετικών αποτελεσμάτων που προσδοκούσε, του κόπου που κατέβαλε και της ψυχικής κόπωσης που αισθάνεται. Γιατί να επιμένει όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα; 

Δεν είναι κακό να εγκαταλείπεις μια προσπάθεια όταν βλέπεις ότι έχει κάνει τον κύκλο της και όταν ο Θεός σε πληροφορεί ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσεις άλλο. Αυτό που είναι κακό, είναι ότι παραιτούμαστε από δική μας πρόθεση και όχι γιατί έπρεπε. Βλέπουμε ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται σύμφωνα με τις προσδοκίες μας, οπότε σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπαταλάμε χρόνο και ψυχική ενέργεια για το τίποτα.

Όμως, η ζωή έχει δείξει ότι  οι άνθρωποι που πέτυχαν τους σκοπούς τους ήταν εκείνοι που είχαν το σθένος να περιμένουν και να επιμένουν στην πραγματοποίηση των ονείρων τους. Ήταν όσοι είχαν το πάθος να οραματίζονται χωρίς να καταβάλλονται από τις συγκυρίες. Τέλος, ήταν εκείνοι που μπόρεσαν να πειθαρχήσουν τους εαυτούς τους στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους και τελικά τα κατάφεραν.

Πριν εγκαταλείψεις την όποια προσπάθειά σου, σκέψου! Έχεις το Πνεύμα του Θεού μέσα σου να σε εμψυχώνει. Έχεις τη Βίβλο γεμάτη από αληθινές υποσχέσεις που γίνονται πραγματικότητα για εκείνους που τις πιστεύουν. "Πλάτυνε", λοιπόν, τον "τόπο της σκηνής σου" άφοβα και μη λυπηθείς ούτε τον κόπο ούτε τον χρόνο. Η εκπλήρωση των προσδοκιών είναι γι' αυτούς που μπορεί να περιμένουν τον Κύριο. Μην εγκαταλείψεις, λοιπόν!

Διαρκής φυγή

"[...] από το πρόσωπό σου θα κρυφτώ, και  θα είμαι περιφερόμενος και φυγάδας επάνω στη γη..." Γένεση 4:14

Δεν είναι περίεργη η συμπεριφορά των ανθρώπων πάνω στη γη; Λέμε συχνά: "Ε, ο κόσμος δεν πάει καλά. Τα έχει εντελώς χαμένα", προσπαθώντας έτσι να εξηγήσουμε αυτά που δεν εξηγούνται. Αλλόκοτες στάσεις, ανόητες παρεξηγήσεις εκ του μη όντος, έλλειψη συνεννόησης, επιθετικότητα, εκμετάλλευση ... Οι άνθρωποι είναι ανήσυχοι και προσπαθώντας ν' απαλλαγούν από τις ανησυχίες τους στρέφονται στη "φυγή".

Ο Τζιοβάνι Παπίνι, Ιταλός κριτικός, δημοσιογράφος και ποιητής των  αρχών του 20ου αι., είχε πει: "Η φυγή είναι η έμμονη ιδέα όσων θέλουν να είναι ελεύθεροι. Ο άνθρωπος, αφού πρώτα ξέφυγε από τον Θεό, τώρα αγωνίζεται να ξεφύγει από τον εαυτό του [...] Καταφεύγει στις ψευδαισθήσεις και στα τεχνάσματα για να κρυφτεί έστω και για λίγα λεπτά από την ίδια του την αθλιότητα".

Ο Κάιν αισθάνθηκε έτσι και είχε λόγους που ήθελε να κρυφτεί. Έχοντας σκοτώσει τον Άβελ από ζήλια, δεν έβρισκε ούτε ειρήνη ούτε ανάπαυση. Ήταν ένας φυγάς στη ζωή: από τη συνείδησή του, τους γύρω του και τον Θεό, που ήξεραν την τραγική ιστορία του.

Εσύ, είσαι ανήσυχος στη ζωή σου; Ψάχνεις να  "ξεφύγεις" από κάτι και όλα σου φταίνε; Προσπαθείς ν' απαλλαγείς από πράγματα και ανθρώπους που σε πνίγουν; Σκέψου μήπως γι' αυτό δεν φταίνε τόσο οι συνθήκες ή οι άλλοι γύρω σου, αλλά μήπως η πραγματική αιτία βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου. Μήπως ενώ πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος και κύριος του εαυτού σου, είσαι και εσύ, όπως ήμασταν και εμείς,  ένας "φυγάς" που αναζητά συνέχεια διέξοδο και διαφυγή από τη μίζερη πραγματικότητα.

Αν αυτό είναι αλήθεια στη ζωή σου, γιατί δεν δοκιμάζεις να στραφείς στον Θεό; Θα εκπλαγείς όταν δεις ότι κάνει πράγματι ελεύθερους τους ανθρώπους και όχι σκλάβους σε δεσμά και κάτεργα.

Κοινότυπες διακηρύξεις που δεν λένε τίποτα

"Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει...". Ρωμαίους 1:28

Τελείωσε η τελετή διαγωνισμού τραγουδιού τον οποίο διοργανώνει κάθε χρόνο η Ευρώπη. Το κοινό χάζεψε στους δέκτες του τη φαντασμαγορική διοργάνωση και ψήφισε το μουσικό κομμάτι και τη σκηνική παρουσία που του άρεσε. Η Ελλάδα ψήφισε την Αυστρία, μαζί με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κατατάσσοντάς την πρώτη.

Προσωπικά, δεν είδα τον διαγωνισμό, πληροφορήθηκα όμως τα δρώμενα  από το διαδίκτυο και διάβασα διάφορες δηλώσεις. Η δήλωση της νικήτριας θα μπορούσε να κάνει πολλούς να μειδιάσουν, αν σκεφτόντουσαν λίγο περισσότερο τα λόγια της. Γιατί οι πομπώδεις, τα τελευταία χρόνια, διακηρύξεις περί ανοχής, περί του δικαιώματος να ζει κανείς όπως θέλει, είναι κενές περιεχομένου. 

Υπάρχει ανοχή. Πάρα πολύ μάλιστα. Ο καθένας κάνει ό,τι του αρέσει χωρίς γενικά να τον ενοχλούν.Οι άνθρωποι έσπασαν τα υποτιθέμενα δεσμά τους. Η απόδειξη; Η νίκη της εκπροσώπου της Αυστρίας. Δεν υπήρξε πρόβλημα να γίνει αποδεκτή, της δόθηκε το εισιτήριο συμμετοχής, ο κόσμος την ψήφισε νικήτρια. Τα υπόλοιπα είναι απλώς κοινότυπα συνθήματα χωρίς καμιά απολύτως σημασία.

Ο  Θεός ο ίδιος έχει αφήσει όλους τους ανθρώπους στις επιλογές και στις ορέξεις τους. Σε κάθε τομέα και είδος. Και αυτή είναι μια ελευθερία και ανοχή που ο άνθρωπος δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκδικήσει. Του την έδωσε ο Κύριος από την πρώτη στιγμή που τον δημιούργησε, δίνοντάς του την ελευθερία της βούλησης. Στη συνέχεια, ανέχτηκε και ανέχεται κάθε έκφρασή της. Όχι για πάντα, όμως.

 Ο Θεός εξακολουθεί να αφήνει τον άνθρωπο να κάνει τις όποιες επιλογές του. Φαίνονται φοβερά πρωτότυπες, απελευθερωτικές και ανατρεπτικές, αλλά δεν είναι ούτε στο ελάχιστο. Μερικές φορές είναι τρομερό να σε αφήνει ο Θεός στον σκοτισμένο νου σου και εσύ να νομίζεις ότι είσαι "ο μεγάλος επαναστάτης". Ο άνθρωπος πιστεύει ότι κατακτά διαρκώς μια υποτιθέμενη ελευθερία. Στην ουσία, την έχασε μια για πάντα όταν έδινε τα κλειδιά της καρδιάς του στο διάβολο μέσα στην Εδέμ.

Απολαμβάνοντας το ρόλο σου

"Δέστε, κληρονομιά από τον Κύριο είναι τα παιδιά· μισθός δικός του ο καρπός τής κοιλιάς". Ψαλμός 127:3

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στη μητέρα και τη χαρά της μητρότητας. Είναι καρπός αγώνων μιας αμερικανίδας, της Ana Jarvis, οι προσπάθειες της οποίας δικαιώθηκαν όταν, το 1914, ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, καθιερώνοντας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου  ως ημέρα της μητέρας και εθνική εορτή στις Η.Π.Α. .

Οι μητέρες φαίνεται ότι απολαμβάνουν  αυτήν την ξεχωριστή μέρα και αισθάνονται περήφανες για την αναγνώριση της προσφοράς τους. Παρ' όλα αυτά, μέσα στη χρονιά, η χαρά της μητρότητας γίνεται συχνά φορτίο. Το να είσαι γονιός, και συγκεκριμένα σωστός γονιός, δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα στις μέρες μας. Πρέπει να αρνηθείς την κυριότητα  της διαχείρισης του χρόνου σου, των συναισθηματικών, σωματικών και υλικών αναγκών σου για χάρη των παιδιών σου, τα οποία δεν είναι και πάντα ευγνώμονα για την προσφορά σου. Συμβαίνει, λοιπόν, να μην μπορείς ν' απολαύσεις ένα τέτοιο δώρο του Θεού στη ζωή σου.

Τα παιδιά είναι κληρονομιά του Κυρίου και μισθός δικός Του. Και όταν σου προσφέρουν μια κληρονομιά, την απολαμβάνεις! Γιατί ακούγεται πράγματι αστείο να θέλεις μια ολόκληρη ζωή να κερδίσεις το λόττο, για παράδειγμα, και μετά να γκρινιάζεις που σου έτυχε, διότι μαζί με τις πολλές χαρές και απολαύσεις που σου προσφέρει, σου προκαλεί επίσης αρκετές ανησυχίες και σκοτούρες "διαχείρισης". 

Τα παιδιά είναι σπουδαία κληρονομιά, ασύγκριτα πολύτιμη σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη, και μόνο όσοι δεν την κατέχουν μπορούν να μιλήσουν με βεβαιότητα  για την αξία της. Ευχαρίστησε τον Θεό για τα παιδιά σου, όπως κι αν είναι, και ζήτησέ Του τη δύναμη να τα υπηρετήσεις με αγάπη. Όταν θα σκέφτεσαι ότι στα χέρια σου ο Θεός ακούμπησε ένα τέτοιο μοναδικό δώρο, θα αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα  το ρόλο σου και να τον απολαμβάνεις.

Απόλυτη δικαιοσύνη σε εφαρμογή

"Και αν η αδικία μας δείχνει τη δικαιοσύνη τού Θεού, τι θα πούμε; Μήπως είναι άδικος ο Θεός, που επιφέρει την οργή;" Ρωμαίους 3:5

Μήπως έχει συμβεί ν' αδικηθείς στη ζωή σου με τρόπο σκληρό, χωρίς να μετανιώσουν ή να ντραπούν αυτοί που σε αδίκησαν; Αν έχεις βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, ενώ ήσουν αθώος, τότε ίσως ζήτησες με πόνο και θυμό ο Θεός να κάνει δικαιοσύνη. 

Δεν είναι καθόλου λάθος να αναθέτουμε άδικες καταστάσεις στα χέρια του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός: "[...] πάσχοντας δεν απειλούσε, αλλά παρέδινε τον εαυτό του σ' αυτόν που κρίνει δίκαια" (Α΄ Πέτρου 2:23). Δεν είχε, όμως, ούτε θυμό ούτε οργή εναντίον αυτών που Τον είχαν βλάψει.

Μου έτυχε να ζήσω μια τέτοια εμπειρία πριν χρόνια και θυμάμαι ότι είχα τόσο πολύ αδικηθεί που δεν ζητούσα παρά δικαιοσύνη. Απόλυτη δικαιοσύνη. Δεν καλοκαταλάβαινα ότι μ' αυτή τη στάση μου, θα βρισκόμουν και εγώ σύντομα εκτεθειμένη.

Τότε ήταν που θυμήθηκα τη σαιξπηρική σκηνή από τον Έμπορο της Βενετίας, με τον Σάυλοκ να απαιτεί να εφαρμοστεί ακριβώς ο νόμος, και ο αδέκαστος κριτής να τον αφήσει να "εισπράξει μια λίτρα κρέας" από το στήθος του αντιδίκου του για μια ζημιά που του είχε γίνει. Όμως, σύμφωνα με το συμβόλαιο, δεν έπρεπε να κόψει παραπάνω, ούτε να χυθεί μια σταγόνα αίμα. Ο κριτής, εφαρμόζοντας απόλυτη δικαιοσύνη,  του λέει: "Αφού δικαιοσύνη επικαλείσαι, να είσαι βέβαιος θα βρεις πιο πολλή δικαιοσύνη απ' όση επιθυμείς". Μόλις τότε συνειδητοποίησα τι ακριβώς σήμαινε η δικαιοσύνη του Θεού, την οποία τόσο ζητούσα, και γι' αυτό έπαψα να μιλάω.

Αν Εκείνος εφαρμόσει εξίσου για όλους μας τη δική Του δικαιοσύνη, και όχι αυτή που Του υποδεικνύουμε εμείς, κανείς μας δεν θα μείνει ζωντανός. Ας συγχωρούμε, λοιπόν, και ας ξεχνάμε το κακό που μας έγινε, γιατί όχι μόνο έτσι είναι αρεστό μπροστά στο Θεό αλλά γιατί επίσης ίσως βρεθούμε να εισπράξουμε πολύ  περισσότερη δικαιοσύνη απ' αυτή που επιθυμούμε. Γιατί, αν και συχνά μπορεί να έχουμε δίκιο για αδικίες που μας γίνονται, δεν θυμόμαστε αυτές που εμείς έχουμε διαπράξει σε άλλους, έστω και άθελά μας. 

Υποσχέσεις... μόνο;

"Και η Σάρρα συνέλαβε, και γέννησε στον Αβραάμ έναν γιο στα γηρατειά του· κατά την εποχή, που του είχε πει ο Θεός". Γένεση 21:2

"Έλα, άστ' τον αυτόν. Όλο υποσχέσεις είναι", την έχετε πει αυτή τη φράση; Τι δείχνει; Ότι κάποιος σας έχει απογοητεύσει, διότι δεν τηρεί τον λόγο του, και το κάνει συχνά ώστε δεν του έχετε εμπιστοσύνη.

Έχετε σχηματίσει, άραγε, την εντύπωση ότι ο Θεός δεν κρατάει τις υποσχέσεις Του; Μια τέτοια στάση δεν δημιουργείται παρά με το πέρασμα του χρόνου, καθώς κανείς βλέπει ότι τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή του, και ότι αυτά που ο Θεός υπόσχεται μέσα στο Λόγο Του, μοιάζουν να μην εκτελούνται.

Πόσα χρόνια πέρασαν από την ημέρα εκείνη που ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: "Θα σε κάνω να γίνεις ένα μεγάλο έθνος· και θα σε ευλογήσω...;" (Γένεση 12:2). Πάρα πολλά! Μέχρι τη στιγμή που γεννήθηκε ο Ισαάκ, ο Αβραάμ είχε μέσα του το ερωτηματικό γιατί ο Θεός δεν του είχε δώσει το παιδί που του είχε υποσχεθεί. Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο του Ισμαήλ,  που γεννήθηκε από τη δούλη της γυναίκας του.

Ωστόσο, ο Θεός δεν έπαψε, είτε ο Αβραάμ απιστούσε είτε εμπιστευόταν, να του θυμίζει την υπόσχεση που του είχε αρχικά δώσει και να τον ενθαρρύνει να μείνει πιστός σ' Αυτόν, περπατώντας στους δρόμους Του.

Όταν ζητάμε από τον Θεό να πραγματοποιήσει στη ζωή μας τις υποσχέσεις Του, είτε έχουν σχέση με την ειρήνη του πνεύματός μας, την οδηγία Του, τη δύναμή Του, την απάντηση στις ανάγκες μας, αφηνόμαστε με πίστη σ' Αυτόν και περιμένουμε τη δική Του ώρα. Καθώς περιμένουμε, μπορεί να συμβεί να νομίσουμε ότι ο Κύριος μάς ξέχασε ή ότι δεν εννοούσε ακριβώς αυτά που καταλάβαμε μέσω της μελέτης της Βίβλου και του Αγίου Πνεύματος. 

Η εκπλήρωση των υποσχέσεών Του εξαρτάται όχι τόσο από τη δική μας πίστη, αλλά από τη δική Του αναλλοίωτη πιστότητα. Εντούτοις, η σκέψη ότι ο Θεός κρατάει τελικά τις υποσχέσεις Του, ακόμη και όταν πειραζόμαστε μέσα στην αμφιβολία μας, Τον κάνει να ενεργεί θαυμαστά στη ζωή μας, τιμώντας αυτούς που Τον θεωρούν αξιόπιστο και αληθινό.

Μικρή και μεγάλη αμέλεια

"[...] πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία;" Εβραίους 2:3

Η αμέλεια δεν αποτελεί πάντα σοβαρό μειονέκτημα που οδηγεί σε ανεπανόρθωτα λάθη. Ουσιαστικά, όλα εξαρτώνται από τα αποτελέσματά της. Η αμέλεια ενός γιατρού, που δεν έδωσε τα κατάλληλα φάρμακα σε κάποιον ασθενή, δεν είναι σημαντική, εφόσον δεν απειλείται η ζωή του. Αντίθετα, θεωρείται εγκληματική αν συμβεί ο ασθενής να πεθάνει από μια τέτοια παράληψη.

Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν μια συνεχή αμέλεια για τη σπουδαία σωτηρία που ο Θεός τούς χάρισε. Αυτοί δεν είναι απαραίτητα αδιάφοροι, αρνητές ή σαρκαστικοί  με τις  αλήθειες του Θεού. Μα, κάτι βρίσκεται στη ζωή τους, ένα τίποτα κάποιες φορές, που τους κάνει να μεταθέτουν την απόφαση τους ν' ακολουθήσουν τον Χριστό ως σωτήρα τους. Η αλήθεια είναι ότι ενώ έχουν καλή πρόθεση και συνειδητοποιούν την ανάγκη της μετάνοιας, αμελούν μια τόσο μεγάλη σωτηρία.

Μια σωτηρία που δίνεται δωρεάν από έναν Θεό αγάπης. Μια σωτηρία που μπορεί να σκεπάσει ακόμη και τις πιο τραγικές και αποτρόπαιες αμαρτίες. Μια σωτηρία που προσφέρει όχι μόνο συγχώρεση, αλλά και αιώνια ζωή.

Μπροστά σε μια τόσο μεγάλη σωτηρία, δείξτε σπουδή και ζήλο. Εδώ, δεν πρόκειται για την υγεία, τα χρήματα, την επαγγελματική καριέρα σας -πράγματα που έχουν σημασία- αλλά στα οποία, όμως, δεν διακυβεύεται η αιωνιότητά σας. Εδώ πρόκειται για μια απόφαση που καθορίζει αμετάκλητα ολόκληρη την επίγεια ζωή  σας και το αιώνιο μέλλον σας.

Η σωτηρία της ψυχής είναι ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει στο σύμπαν. Δεν θα το μετανιώσετε ποτέ με το να την επιλέξετε σήμερα.

Μεγάλα λόγια

"Κύριος ας εξολοθρεύσει όλα τα δόλια χείλη, τη γλώσσα που μιλάει μεγάλα λόγια. Επειδή, είπαν: Θα υπερισχύσουμε με τη γλώσσα μας· τα χείλη μας είναι δικά μας· ποιος θα είναι αφεντικό επάνω μας;" Ψαλμός 12:3-4

Έχετε ακούσει  άτομα να μιλούν αλαζονικά και να κάνουν δηλώσεις με ύφος που σε εκπλήσσει. Δεν είναι κατ' ανάγκη σπουδαία, ωστόσο περηφανεύονται γιατί νομίζουν ότι έχουν κάτι που τους κάνει μοναδικούς. Συχνά, με τα λόγια τους προσβάλλουν, γελοιοποιούν  και αδικούν τους άλλους.

 Η Βίβλος μάς θυμίζει ότι: "Χάθηκαν οι φιλαλήθεις ανάμεσα στους γιους των ανθρώπων" (Ψαλμός 12:1). Η διαπίστωση δεν αφορά μόνο στο τυπικό ψέμα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να διαστρεβλώσουν μια αλήθεια. Είναι και η στάση εκείνη που ακολουθούν όσοι διαστρέφουν με τη γλώσσα  τους κάθε άλλου είδους αλήθεια και άποψη που τους ενοχλεί, γιατί ίσως φράζει τον δρόμο στην προσωπική τους ικανοποίηση και προκαλεί αμφισβήτηση.

Οι άνθρωποι πιστεύουν, επίσης, ότι μπορεί να υπερισχύσουν με μεγάλα λόγια και απαξιωτικές κρίσεις για τους άλλους. Λόγια που κατεδαφίζουν τον αδύναμο, γελοιοποιούν τον φτωχό, αδικούν τον δίκαιο.  Λόγια που τα ξεστομίζουν χωρίς να αισθάνονται ότι υπάρχει κάποιος να τους ελέγξει. 

Αν ταλαιπωρήσαι από άδικα και πικρά λόγια, να θυμάσαι ότι ο Θεός είναι Εκείνος που κρίνει λόγια και πράξεις και δεν ξεχνά την κραυγή των ταλαιπωρημένων. Ο Θεός αποδίδει στο τέλος δικαιοσύνη σε κάθε ανθρώπινη αδικία, αν και μακροθυμεί και υπομένει. Η καλοσύνη και η αγάπη Του, όμως, δεν πρόκειται ποτέ να διαστρέψουν την κρίση και την αλήθεια Του. 

"Σας λέω δε ότι, για κάθε αργόν λόγο, που θα μιλούσαν οι άνθρωποι, θα λογοδοτήσουν γι' αυτόν κατά την ημέρα τής κρίσης" (Ματθαίος 12:36). Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, υπάρχει δίκαιο "αφεντικό" στο σύμπαν. Ναι, υπάρχει δίκαιος κριτής στον οποίο όλοι θα δώσουμε λόγο.

Εντός και εκτός ύλης

"Σε όποιον δόθηκε πολύ, πολύ θα ζητηθεί απ' αυτόν· και σε όποιον είναι εμπιστευμένο πολύ, περισσότερο θα απαιτήσουν απ' αυτόν". Λουκάς 12:48

Αυτοί οι μήνες είναι μήνες εξετάσεων για μαθητές και φοιτητές. Και καθώς η κούραση του τέλους της χρονιάς μάς έχει κυριεύσει, και η άνοιξη μάς έχει παρασύρει σε μια ευχάριστη χαλάρωση, άντε να συγκεντρωθείς να διαβάσεις.

Εν όψει κάποιων εξετάσεών μου, περίμενα την  ύλη ενός από τα μαθήματά μου. Τρία  εγχειρίδια μελέτης είναι πολλά για ένα μάθημα, και ήδη η φήμη ότι τίποτα δεν αφαιρείται πλανιόταν στις φοιτητικές κουβέντες. Μέχρι που είδα την ανακοίνωση της υπεύθυνης καθηγήτριας και αναθάρρησα. Έβγαλα τα βιβλία και ξεκίνησα με χαρά να σημειώσω τα εκτός ύλης. Κοίταξα τις αναφορές στους τόμους, κοίταξα και τις αντίστοιχες σελίδες και μονολόγησα: "Μπα, μας κοροϊδεύουν, αυτό δεν γίνεται". Διότι τα μόνα που είχαν αφαιρεθεί ήταν τα περιεχόμενα και η βιβλιογραφία στο τέλος! "Η διδακτέα ύλη είναι και η εξεταστέα", συμπλήρωναν ξερά. Η φήμη είχε επιβεβαιωθεί τελικά.

Η διδακτέα ύλη είναι και η εξεταστέα και στο χριστιανικό σχολείο που είμαστε. Κάπου μέσα μας έχουμε την επιθυμία, ή την ανέμελη σιγουριά, ότι ο Κύριος κάτι θα βγάλει "εκτός ύλης"  και δεν θα απαιτήσει να τα ξέρουμε όλα. Κάποια "sos", λογικά, θα πρέπει να υπάρχουν μέσα στην τεράστια χριστιανική διδασκαλία, σκεφτόμαστε. 

Όμως, ο Κύριος δεν έχει "sos" θέματα. Η διδακτέα ύλη που μας έμαθε στη διάρκεια της ζωή μας καθώς ακούγαμε το Λόγο Του, καθώς μας αποκάλυπτε τις αλήθειες Του, είναι και η εξεταστέα. Με βάση αυτήν θα κριθώ στον ουρανό. Αν  δεν ενδιαφέρθηκα να τη μάθω όλη, ή την περιόρισα σε πέντε-δέκα βασικά "θεματάκια", υπάρχει ο κίνδυνος να ζημιωθώ την ψυχή μου.

Σε είδε Αυτός, ησύχασε

"Και νάσου, μια γυναίκα που είχε πνεύμα ασθένειας δέκα οκτώ χρόνια, και ήταν κυρτωμένη, και δεν μπορούσε να σηκωθεί εντελώς όρθια. Ο Ιησούς, βλέποντάς την, φώναξε, και της είπε: Γυναίκα, είσαι ελευθερωμένη από την ασθένειά σου". Λουκάς 13:11-12

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι άρρωστος ή να αντιμετωπίζεις δυσκολίες σε σημείο ώστε να ταλαιπωρείσαι στη ζωή σου και να στερείσαι πολλές από τις χαρές της. Εκτός από την ταλαιπωρία που αισθάνεσαι, νιώθεις και αδικημένος σε σχέση με τους άλλους. Και οι άλλοι; Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι  μπορεί να σε καταλάβουν, γιατί μπορεί να έχουν τα δικά τους βάσανα και να μην έχουν ούτε διάθεση ούτε  χρόνο να σε συμπονέσουν. Κακό αυτό, αλλά συμβαίνει.

Μπορεί, άλλοτε, να μη σε συμπονούν από καθαρή έλλειψη ενδιαφέροντος, και όχι γιατί έχουν κάποιες σοβαρές έγνοιες. Στην εποχή του Χριστού, όπως και σήμερα, υπήρχαν πολλοί που αδιαφορούσαν για τον πόνο και την ταλαιπωρία των διπλανών τους. Ακόμη κι όταν ήταν δάσκαλοι του μωσαϊκού νόμου ή είχαν ιερατικά αξιώματα, φαίνεται ότι τους διέφευγε η ουσία. 

Ένας τέτοιος, αρχισυνάγωγος, βλέποντας τον Χριστό να θεραπεύει μια κυρτωμένη για χρόνια γυναίκα, επέπληττε τον λαό που έψαχνε τη γιατρειά του τη μέρα του σαββάτου. Πώς ήταν δυνατόν να διαπράττεται μια τέτοια "αμαρτία" και να καταπατείται το σάββατο;

Μπορεί και εσύ να έχεις τα δικά σου βάσανα, τη δική σου αδιέξοδη κατάσταση που σε κρατάει "κάτω" και δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι. Ίσως να πονάς γιατί κανείς δεν σε καταλαβαίνει και κανείς δεν νοιάζεται. Μπορεί οι γύρω σου, ακόμη, να σου δίνουν οδηγίες για το πώς πρέπει να φερθείς ή ποια είναι η σωστή χριστιανική θέση που πρέπει να ακολουθήσεις.Ψάχνεις απεγνωσμένα τη γιατρειά σου, μα, πού να τη βρεις;

Ευτυχώς που οι λύσεις των προβλημάτων μας δεν είναι σε ανθρώπινα χέρια. Πραγματικά θα ήμασταν χαμένοι. Όχι γιατί οι άνθρωποι είναι πάντα αδιάφοροι ή κακοί, αλλά γιατί συχνά αποδεικνύεται ότι δεν μπορούν να μας καταλάβουν ή να μας βοηθήσουν, ακόμη και όταν θέλουν πολύ. Ο Χριστός βλέπει, ξέρει την κατάστασή μας και  κάνει αυτά που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει. Τα κάνει πάντα τέλεια όταν έρθει η ώρα, προς έκπληξη όλων μας: του εαυτού μας και των άλλων.