Πού θα σταματήσει το κακό;

" Μέχρι πότε, Κύριε, θα κράζω, και δεν θα εισακούς; Θα βοώ σε σένα: Αδικία! και δεν θα σώζεις; Γιατί με κάνεις να βλέπω μπροστά μου ανομία, και να θωρώ ταλαιπωρία, και αρπαγή και αδικία;..." Αββακούμ 1:2-3. 

Είναι φορές που οι καταστάσεις που ζούμε αρχίζουν να εκτρέπονται σε άσκημους δρόμους. Ανοίγουμε την εφημερίδα να διαβάσουμε, παρακολουθούμε ειδήσεις στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, κοιτάζουμε γύρω μας την κοινωνία, τα κράτη, τον κόσμο και αγωνιούμε για το πού θα σταματήσει όλη αυτή η αναστάτωση και το κακό. Αναρωτιόμαστε ταυτόχρονα τι φταίνε και αυτοί που είναι δίκαιοι να πληρώνουν μερίδιο αδικίας που δεν το αξίζουν.

Ο προφήτης Αββακούμ είχε τα ίδια ερωτήματα μ' αυτά που έχουμε εμείς σήμερα και ήταν φοβερά μπερδεμένος με την αδικία, τον φόνο, την απληστία, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο. Ο λαός του  έπραττε άνετα το κακό, και άνθρωποι δίκαιοι υπέφεραν μέσα σ' ένα άρρωστο και διεθφαρμένο σύστημα.

Πώς μεταδίδεται τόσο γρήγορα η αδικία, το μίσος και το κακό; Κάποιοι τρίτοι σε άλλους, εμείς σε άλλους, άλλοι σ' εμάς. Ατομικά, εθνικά και παγκόσμια, η αλυσίδα του κακού έχει πολλούς κρίκους. Και ο Θεός, είναι δυνατό ο Θεός να μην κάνει τίποτα; Πώς θα λυθούν τόσα προβλήματα και θα αποδοθεί δικαιοσύνη;

 Όσοι συμμεριζόμαστε αυτές τις ανησυχίες, θυμόμαστε ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο του κακού, του κακού που εμείς οι άνθρωποι γεννούμε. Γιατί είναι εύκολο να κατηγορεί κανείς τον "αδιάφορο" Θεό για όλα τα κακά που γίνονται στον κόσμο, για τα παιδάκια στην Αφρική που λιμοκτονούν, για τους αθώους και άμαχους που πεθαίνουν, επειδή κάποιοι διψούν για εξουσία, δόξα και χρήμα, για την αδικία που ξεχειλίζει από παντού. Αλλά δεν είναι το ίδιο όταν έρχεται η ώρα ο ίδιος ο άνθρωπος να αδιαφορήσει, να εκμεταλλευτεί και να κλείσει τα μάτια στο κακό. Φταίει ο Θεός που κλείνει τα μάτια, και όχι εμείς οι άνθρωποι όταν κλείνουμε τα μάτια ή πράττουμε την αδικία.

Ο Θεός θα κρίνει το κακό, θα θριαμβεύσει επάνω στο κακό και θα φέρει ειρήνη και δικαιοσύνη στη γη. Η διακήρυξή Του είναι ξεκάθαρη: " Όταν πάρω τον ορισμένο καιρό, εγώ θα κρίνω με ευθύτητα " (Ψαλμός 75:2). Επειδή, ο Θεός θα εκτελέσει κρίση και δικαιοσύνη στη γη, όποιος θέλει να μη βρεθεί κάτω απ' αυτήν την κρίση, απέχει από το κακό, την αδικία και την εκμετάλλευση.

Όταν οι άστεγοι φτωχοί φτάνουν στην πόρτα σου

"Ντυθείτε, λοιπόν, ως εκλεκτοί τού Θεού, άγιοι και αγαπημένοι, σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία". Κολοσσαείς 3:12.

"Τι διαβάζεις, θεία;" ήταν η ερώτηση που μου έκανε ένας εννιάχρονος ανιψιός μου που βρέθηκε στο σπίτι μας το Σαββατοκύριακο, όταν με είδε να διαβάζω ένα βιβλίο. "Διαβάζω ένα βιβλίο το οποίο θέτει το ερώτημα αν πρέπει να δείχνουμε ίση μεταχείριση σε ανθρώπους που διαφέρουν από μας, για παράδειγμα έναν μαύρο ή έναν μουσουλμάνο, δίνοντάς τους ίση αξία και σεβασμό όπως δίνουμε σ' εκείνους που μοιάζουν με εμάς. Εσύ τι λες, πρέπει; Ναι, είπε απλά το παιδί, γιατί ο Θεός μάς έφτιαξε όλους ίσους. Κάτι τέτοιο λέει και το βιβλίο μου, μόνο που δεν αναφέρει πουθενά τον Θεό, αλλά αναφέρει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσο δικαίωμα στο σεβασμό και στην αξιοπρέπεια, γιατί απλά είναι άνθρωποι".

Όταν βλέπει κανείς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που κατακλύζουν τη χώρα μας και ζητούν ένα καλύτερο αύριο στην Ευρώπη, σκέφτεται τι θα γίνουν όλοι αυτοί, αλλά και τι θα γίνουμε και εμείς. Τα μεταναστευτικά κύματα έχουν δημιουργήσει τόσες διχογνωμίες εντός Ευρώπης και  τα προβλήματα που ανακύπτουν είναι πολλά. Γιατί δεν είναι εφικτό να εξασφαλιστεί ένα καλό μέλλον σε όλους αυτούς, αυτό δεν γίνεται ούτε καν για τους ανθρώπους της χώρας σου. Ούτε είναι εύκολο να διαχειριστεί κανείς προβλήματα, αδικίες και συγκρούσεις που προκύπτουν από τη συνύπαρξη τόσων διαφορετικών πολιτισμών και αναγκών.

Οι λύσεις δεν είναι εύκολες, όσο εύκολη είναι η κριτική. Πώς μεταχειρίζεσαι τη ζωή ατόμων και ολόκληρων οικογενειών που κινδυνεύουν στη μέση της θάλασσας; Μπορεί να πεις ότι δεν μ' ενδιαφέρει τι γίνεται στη χώρα τους, ότι όλα αυτά είναι καθοδηγούμενα, ή ό,τι άλλο... Αλλά μπορεί να πεις το ίδιο όταν οι άνθρωποι βρίσκονται στο πέλαγος, μπροστά στην πόρτα σου; Μπορείς να γίνεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ρατσιστής και να κλείσεις τα μάτια στο δικαίωμά τους στη ζωή; Ο Θεός δεν μας κάλεσε να λύσουμε το προσφυγικό ζήτημα, ή τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα των χωρών. Αυτά απαιτούν πολιτικές λύσεις. Ωστόσο, νομίζω ότι μας κάλεσε να μοιράζουμε το ψωμί μας σ' αυτόν που πεινάει, να βάζουμε μέσα στο σπίτι μας τους άστεγους φτωχούς.  Όταν βλέπουμε  τον γυμνό, να τον ντύνουμε, και να μην κρύβουμε τον εαυτό μας απ' αυτούς που είναι άνθρωποι σαν και εμάς (Ησαΐας 58:6).

Η χώρα μας είναι κατά κάποιο τρόπο το σπίτι μας, και αφού αυτοί οι δύστυχοι άνθρωποι έφτασαν μέχρι την πόρτα μας, ας τους δώσουμε ότι μπορούμε, όπως το απαιτεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Επίσης, θα ήταν πολύτιμο, όσο αυτό είναι εφικτό και το θέλουν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, να ακούσουν ότι ο Χριστός είναι η λύση για τα βαθύτερα προβλήματά τους. Αυτό δεν το απαιτεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ούτε το θέλει η  ευρωπαϊκή πολιτική της ουδετερότητας σε θέματα συνείδησης και ατομικών επιλογών. Το απαιτεί, εντούτοις, η χριστιανική αγάπη και συνείδηση και ο ίδιος ο Κύριος "ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας" (Α' Τιμόθεον 2:4). 

(Φωτογραφία από τον Independent, Σύριοι πρόσφυγες στην Κω)

Ο θάνατος... αυτός ο γνωστός άγνωστος

"Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση·  έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ' εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία".  Εβραίους 9:27.

Πολύ άσκημος τίτλος ο σημερινός  για το ξεκίνημα μιας όμορφης μέρας. Ο θάνατος είναι αυτό που κανείς μας δεν θα ήθελε να ξέρει ή να ακούει. Όμως είναι αυτό το αναπόφευκτο γεγονός που όλοι μας θα ζήσουμε. 

Κάποτε, ο θάνατος είναι αναμενόμενος και μοιάζει με λύτρωση.  Άλλοτε, είναι βίαιος και ξαφνικός, τόσο ξαφνικός που οι άνθρωποι σαστίζουν και δεν ξέρουν τι να πουν. Και είναι τότε που ακούς περισσότερο από ποτέ κάθε λογής ιδέα και φαντασία να γίνεται πρόταση. "Πέταξε ψηλά". "Είναι μαζί με καλή παρέα". "Είναι στη γειτονιά των αγγέλων". 

Λίγοι είναι κυνικοί άνθρωποι, ώστε σε μια τέτοια τραγική στιγμή να πουν ευθέως: "Είναι σκόνη, γιατί ένα απόλυτο τίποτα υπάρχει στο επέκεινα". Οι περισσότεροι θέλουν να πιστεύουν ότι κάτι υπάρχει πέρα απ' αυτά που αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις τους. Τελικά, υπάρχει κάτι και αν ναι, τι; 

Πιστεύετε ότι υπάρχει άγνοια για το τι υπάρχει μετά τη ζωή; Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν ακούσει λέξεις όπως παράδεισος και κόλαση και ξέρουν να κάνουν τη διάκριση. Τότε, γιατί τις ξεχνούν; Ο άνθρωπος προτιμά να φτιάχνει μια δική του πραγματικότητα για τη ζωή μετά τον θάνατο και να την ντύνει με ό,τι δεν τον πονάει, δεν τον απογοητεύει και δεν του δίνει την αίσθηση ότι είναι εκτεθειμένος μπροστά σε κάποιον Θεό, στον οποίο θα δώσει λόγο για το πώς έζησε τη ζωή του. Αυτό είναι εύκολο, διαφορετικά θα πρέπει να μετανοήσει και να ζήσει μια νέα ζωή σύμφωνα με τις αλήθειες του ευαγγελίου και τις αρχές του Χριστού "ο οποίος πρόκειται να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς" (Β' Τιμόθεον 4:1).

Ωστόσο, υπάρχει κάτι πολύ σκληρό και απίστευτα θλιβερό για τον άνθρωπο εκείνο που παραμένει αμετανόητος ή που επιλέγει να φτιάχνει δικές του εξιδανικευμένες πραγματικότητες για ό,τι έπεται μετά την αναχώρηση από τη ζωή. Ο Θεός λέει δια στόματος του Απόστολου Παύλου ότι αν το ευαγγέλιο είναι "σκεπασμένο", δηλαδή, μη κατανοητό και αποδεκτό από τους ανθρώπους "είναι σκεπασμένο σ' αυτούς που χάνονται· στους οποίους, καθώς είναι άπιστοι, ο θεός τούτου τού κόσμου τύφλωσε τον νου, για να μη λάμψει επάνω σ' αυτούς ο φωτισμός τού ευαγγελίου τής δόξας τού Χριστού ..." (Β΄ Κορινθίους 4:3). 

Δεν είναι σκληρό να τυφλώνεται κανείς από τη δική του απιστία; Δεν είναι θλιβερό να μη λάμψει το φως του Χριστού πάνω σε ανθρώπους για τους οποίους η σωτηρία εξασφαλίστηκε χάρη στη θυσία του Χριστού; Είναι σκληρό και θλιβερό μαζί να κλείνει κανείς την πόρτα του ουρανού με το δικό του χέρι και μετά να πιστεύει σε ψεύτικες ιστορίες που ο εχθρός τού ψιθυρίζει, πέφτοντας για άλλη μια φορά στην παγίδα του. Ιδιαίτερα όταν ο Χριστός έχει ήδη πληρώσει για τις αμαρτίες του και έχει ανοίξει δρόμο επιστροφής.

Αξίζω όλα αυτά που ζω;

 " Ο Κύριος φτωχίζει, και πλουτίζει· ταπεινώνει και υψώνει ". Α' Σαμουήλ 2:6.

Ίσως έχεις ακούσει ότι κάθε άνθρωπος ορίζει τη ζωή του, και είναι αυτός που φτιάχνει την ευτυχία ή τη δυστυχία του. Αν πετύχεις, θα είναι γιατί το άξιζες, ήσουν έξυπνος, μεθοδικός και ικανός. Άρα, δικαιωματικά σου αξίζει να αισθάνεσαι περήφανος. Αν αποτύχεις, εσύ είσαι πάλι ο υπαίτιος της αποτυχίας σου, γιατί οι κρίσεις σου και οι επιλογές σου ήταν εσφαλμένες. Γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή που εσύ αποτυγχάνεις, κάποιος δίπλα σου τα καταφέρνει μια χαρά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ως ένα σημείο αυτό αληθεύει. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν επιλογές και να διαμορφώνουν τις συνθήκες εκείνες που τους επιτρέπουν να τις πραγματοποιήσουν. Δεν μπορεί κανείς να τα φορτώνει όλα στην κακή τύχη του, ούτε πίσω από κάθε επιτυχία να κρύβεται η καλή τύχη κάποιου.

Ωστόσο, αν αυτό αληθεύει κατά ένα μέρος, υπάρχει και το άλλο κομμάτι που συμπληρώνει αυτήν την αλήθεια.  Και αυτό είναι ότι ο Θεός στο παρασκήνιο παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο τόσο στην αποτυχία μας όσο και στην επιτυχία μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε πού ακριβώς είναι η διαχωριστική γραμμή.  Ποιος είναι ο ρόλος του Θεού και ποιος ο δικός μας; Πού αρχίζει ο ένας και πού σταματά ο άλλος;  Σίγουρα, δεν τα κάνει όλα μόνος του ο άνθρωπος, ούτε τα πάντα τα καθορίζει απόλυτα ο Θεός, διαφορετικά δεν θα υπήρχε η έννοια της ανθρώπινης ελευθερίας.

Όσοι ανήκουμε σ' Αυτόν, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ο Θεός έχει λόγο στη ζωή μας και για το κακό και για το καλό. Ας το πούμε με πιο βιβλικούς όρους, ο Κύριος είναι αυτός που ταπεινώνει και υψώνει, που φτωχίζει και πλουτίζει. Απ' όσο ξέρω, δεν μπορείς να πτωχεύσεις μόνο από χρήματα. Μπορεί να είσαι φτωχός από φίλους και αδελφούς. Από έλλειψη υγείας, δραστηριότητας, δυνατοτήτων και ευκαιριών. Φτωχός από αγάπη και κατανόηση. Και μπορεί, από την άλλη, να πλουτίσεις από αγάπη και χαρά. Από κοινωνική αναγνώριση και προκοπή, από επιτυχία στη δουλειά, ή στο έργο που κάνεις για τον Κύριο.

Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν  αρκετά παραδείγματα που μας θυμίζουν ότι ο Θεός ξέρει  πότε και πώς ακριβώς θα εναλλάξει τις συνθήκες της ζωής μας, από την ταπείνωση στη δόξα και από την δόξα στην ταπείνωση. Αυτός ξέρει γιατί πρέπει να περάσουμε από αυτές τις φάσεις, που κάποτε γίνονται σκληρές δοκιμασίες. Ο Ιωσήφ, ο Δαβίδ, η Άννα η Ελκανά, ο Ιώβ, η Μαρία, ο  Παύλος, ο Ιωάννης, και πόσα ακόμη βιβλικά πρόσωπα, μας θυμίζουν ότι  η επιτυχία και η αποτυχία, η ταπείνωση και η δόξα, δεν είναι  αποτελέσματα των οποίων εμείς είμαστε πάντα οι δημιουργοί. Γι' αυτό, ας εμπιστευτούμε και ας δοξάσουμε τον Θεό σε όλες τις συνθήκες. Ο Θεός ξέρει τι κάνει με τη ζωή μας, ακόμη και όταν εμείς αδυνατούμε να καταλάβουμε το όλο σχέδιο.

Η γνώμη μου, η γνώμη σου, η γνώμη Του

« […] δεόμαστε να γίνετε πλήρεις από την επίγνωση του θελήματός του με κάθε σοφία και πνευματική σύνεση·  για να περπατήσετε αντάξια στον Κύριο…». Κολοσσαείς 1:9

«Αυτή είναι η δική σου αλήθεια και γνώμη. Εγώ έχω τη δική μου και δεν είναι κατώτερη απ’ αυτήν των άλλων». Συχνά ακούμε τους ανθρώπους να επιχειρηματολογούν έτσι.  Αν ο καθένας έχει την ατομική του γνώμη, και είναι ειλικρινής και ευθύς, αυτό καθιστά τη γνώμη του και σωστή; Με ποια κριτήρια; Τα δικά του, θα πείτε, και είναι αυτό που στη μεταμοντέρνα κοινωνία μας έχει καταστήσει κάθε έκφραση γνώμης και μια «αποδεκτή αλήθεια» που έχει ίσο κύρος και αξία με τις υπόλοιπες.

Νομίζω ότι κάποιες φορές παρασυρόμαστε στην ίδια προσέγγιση όταν μιλάμε για τον Θεό. Ο καθένας μας έχει τη γνώμη του γι’ Αυτόν που αυτόματα μετατρέπεται σε «αλήθεια». Σε διάφορους κύκλους χριστιανών, αυτό γίνεται σε βαθμό που εκπλήσσει. Η ομοφωνία πάει να γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και ο καθένας τείνει να ζει σύμφωνα με τις δικές του κατανοήσεις και αλήθειες για τον Θεό.

Για παράδειγμα, κάποιοι  χριστιανοί έχουν αυτάρκεια στα πνευματικά πράγματα, υπό την έννοια ότι τα ξέρουν όλα. Αν τους ρωτήσεις κάτι, είναι ειδήμονες σε κάθε θέμα. Δεν χρειάζεται να σκεφτούν, να προσευχηθούν ή να πουν δεν ξέρω. Και όμως,  κάνουν  λάθη,  κάποιες φορές σοβαρά, αλλά πάραυτα νιώθουν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και την πνευματική τους γνώση.

Άλλοι είναι ενοχικοί, έχουν μια μόνιμη τάση ενδοσκόπησης και αυστηρής αυτοκριτικής. Πάντα η αίσθηση της αμαρτίας τούς καθηλώνει. Δεν νιώθουν ποτέ ότι «αξίζουν» τη θεϊκή αγάπη. Φοβούνται ν’ αναλάβουν πράγματα, είναι ενδοτικοί στους άλλους, και παραμένουν συχνά στο περιθώριο από μια αίσθηση διαρκούς ανεπάρκειας.  Ίσως να τους θεωρεί κάποιος πιο ταπεινούς από τους προηγούμενους, αλλά η αλήθεια είναι άλλη.

Αν προσπαθήσετε να ερμηνεύσετε τη ζωή σας και εκείνη των άλλων, ίσως διακρίνετε ότι ρέπουμε άλλοτε στην υπερβολή και άλλοτε στην έλλειψη. Σε αρκετά σημεία έχουμε μια λανθασμένη  ή παραποιημένη γνώση του χαρακτήρα του Θεού και του εαυτού μας. Και  ίσως αυτό να εξηγείται από τη μικρή αποκάλυψη που έχουμε, η οποία μπορεί να σχετίζεται με μια πλημμελή μελέτη του Λόγου Του. Πώς τον μελετά κανείς, άραγε; Το κάνει για να γνωρίσει βαθύτερα τον Θεό, για να εκπληρώσει το χριστιανικό χρέος του, για να βρει εδάφια που θα στηρίξουν την αντίληψή του;

Υπάρχει η γνώμη μου, η γνώμη σου, η γνώμη μας. Ή διαφορετικά «οι αλήθειες μας» σχετικά με τον Θεό και τη ζωή μας. Αυτές μας καθοδηγούν στα μονοπάτια που παίρνουμε, μ’ αυτές ζούμε τη ζωή μας,  και αυτές μεταφέρουμε στους άλλους. Αν οι «αλήθειες» μας συμπίπτουν με τις αλήθειες του Θεού, θα είμαστε ασφαλείς και ισορροπημένοι. Μια  λανθασμένη γνώση του Θεού οδηγεί  σε λάθος πορεία σε λάθος επιλογές, σε λάθος συναισθήματα, ενώ μια σωστή πνευματική αντίληψη οδηγεί σε δρόμους ευλογίας, ισορροπίας και χαράς.

Όταν τα αποτελέσματα δεν σε ικανοποιούν

"Αν γίνεις σοφός, θα είσαι σοφός για τον εαυτό σου· και αν γίνεις χλευαστής, εσύ μονάχα θα πάσχεις". Παροιμίες 9:12.

Ο Αϊνστάιν είχε πει : «Παραφροσύνη είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να αναμένεις διαφορετικά αποτελέσματα».

Καταλαβαίνουμε αυτό που εννοεί ο Αϊνστάιν. Απλά,  η απόδοσή του  μ' έναν τόσο σύντομο, εύγλωττο και περιεκτικό τρόπο μάς κάνει να συνειδητοποιούμε,  σύμφωνα μ' αυτήν τη "μαθηματικού τύπου" διατύπωση του προβλήματος,  τι φταίει κάποιες φορές και αποτυγχάνουμε σε πράγματα.

Ας πάρουμε ένα δικό μου παράδειγμα, τον χρόνο. Είναι κάτι που δεν διαχειρίζομαι όπως θα ήθελα. Μπορεί να απορροφηθώ σε μια δουλειά και να αφήσω κάτι άλλο πίσω. Μπορεί να πιάσω κουβέντα, αδυνατώντας μερικές φορές να πω στον άλλο για να μην τον προσβάλλω : «Συγνώμη, βιάζομαι…» Μετά τρέχω να προλάβω. Μπορεί να ξέρω ότι έχω ραντεβού στις 6, και θα είναι θαύμα αν πάω παρά δέκα, ενώ θα είναι η συνήθεια να φτάσω και δέκα. Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν φτάνω 6.30…

Και κάθε φορά που βλέπω ότι ο χρόνος μού ξέφυγε πάλι με κάποιο τρόπο, κάτι πήρε περισσότερο και κάτι πήρε λιγότερο, και ότι πολλές φορές τρέχω  να προλάβω στο τσακ, με το άγχος να με μαστιγώνει για να κάνω ακόμη πιο γρήγορα και την αδρεναλίνη να είναι στο κόκκινο, θυμώνω με τον εαυτό μου που πάλι την πάτησα. Αλλά, πώς περιμένω, εφόσον κάνω τις ίδιες διαδικασίες  ξανά και ξανά, να λάβω διαφορετικά αποτελέσματα; Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, αυτό είναι παραφροσύνη, και δεν θα έλεγα ότι έχει άδικο.

Μπορεί  κοιτάζοντας τη δική ζωή σου να βρεις ότι και εσύ περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, ενώ κάνεις τα ίδια πράγματα. Και ακόμη χειρότερα, να θυμώνεις με τον εαυτό σου που πάλι έπεσες στην ίδια παγίδα και αστόχησες να αλλάξεις αυτό που σε ενοχλεί και σου χαλάει τη μέρα. Ωστόσο,  η μισή λύση βρίσκεται πάντα στην αναγνώριση του προβλήματος. Η άλλη μισή στη διάθεσή μας να το αλλάξουμε. Και δόξα στον Θεό, αυτό είναι εφικτό, αρκεί να Του ζητήσουμε να μας βοηθήσει εκεί που ο εαυτός μας δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Μπορεί να μη λυθεί το θέμα που μας ενοχλεί  από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά σίγουρα με την επιμονή μας και τη συνδρομή του Θεού,  θα πάρει άλλη πορεία.

Η «μάχη» μου με τον χρόνο δεν έχει τελειώσει. Ωστόσο, έχοντας στο μυαλό μου την έλλειψή μου, ζητάω από τον Θεό να μου θυμίζει πότε αρχίζω «να ξεφεύγω» και να μου δίνει τη δύναμη να λέω «σταμάτα τώρα» ή «ξεκίνα τώρα», όταν χρειάζεται. Και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα βελτιώνονται, διότι αρχίζω πλέον να μην κάνω τα ίδια πράγματα.

Έμπλεξε τον Θεό στις ελλείψεις σου και στα πράγματα που σε ενοχλούν πάνω σου. Η όλη σου προσπάθεια θα καταλήξει επιτυχής, αρκεί να θέλεις και να προσπαθήσεις.

Γιατί καταποντίζεται ο χριστιανικός γάμος;

 " Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας [...] Των οποίων ο στολισμός ας είναι όχι ο εξωτερικός [...] αλλά ο κρυφός άνθρωπος της καρδιάς, κοσμημένος με την αφθαρσία τού πράου και ησύχιου πνεύματος, το οποίο μπροστά στον Θεό είναι πολύτιμο [...] Οι άνδρες, παρόμοια, συνοικείτε με τις γυναίκες σας με φρόνηση, αποδίδοντας τιμή στο γυναικείο γένος ως σε ασθενέστερο σκεύος, και ως σε συγκληρονόμους τής χάρης τής ζωής... " Α' Πέτρου 3: 1, 3-4, 7. 

Αν κάτι προβληματίζει αρκετά είναι η αποτυχία που δοκιμάζει ο χριστιανικός γάμος στις μέρες μας. Όχι για όλους, ευτυχώς. Η έννοια αποτυχία σημαίνει τη μόνιμη έλλειψη ουσιαστικής χαράς, συνεννόησης, συνεργασίας και αγάπης, παρά τις αναπόφευκτες δυσκολίες και τα προβλήματα που γεννά η ζωή. Η έννοια αποτυχία σημαίνει πολύ περισσότερο την ταλαιπωρία, τον βασανισμό και την κακοποίηση που υφίστανται πολλές χριστιανές γυναίκες, και χριστιανοί άντρες ακόμη, μέσα στο γάμο τους. Διαβάζεις δηλώσεις στο διαδίκτυο, ακούς εμπειρίες από χριστιανούς και γεμίζεις απορία. Και οι άνθρωποι που προβαίνουν σε τέτοιες πρακτικές κρατούν ένα ευαγγέλιο στο χέρι, το οποίο υποθετικά πιστεύουν, κηρύττουν και περιμένουν να τους δικαιώσει μια μέρα μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Φυσικά, ο κάθε άντρας και γυναίκα που ταλαιπωρεί, ή κακοποιεί  με οποιοδήποτε τρόπο τον σύντροφό του, δεν έχει καταλάβει ένα μεγάλο μέρος του ευαγγελίου. Μπορεί ακόμη να μη θέλει να το καταλάβει, ή να θέλει να το καταλάβει με τον δικό του συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να μην αναγκαστεί να παραιτηθεί από τον κακότροπο χαρακτήρα του, τον άρρωστο εγωισμό του και τις παραποιημένες "χριστιανικές" αρχές του. Αυτού του είδους οι "χριστιανοί" σύζυγοι ξέρουν καλά τι οφείλει να κάνει ο σύντροφός τους, ερμηνεύοντας τη Γραφή κατά την κρίση ... και τις ιδιοτροπίες τους.

Η γυναίκα έχει ευθύνες μέσα στο γάμο, όπως την υπακοή και τον στολισμό της, μεταξύ άλλων, μ' εκείνο το πράο και ήσυχο πνεύμα που χαρακτηρίζει, δυστυχώς, τόσο λίγο τις γυναίκες. Οι γυναίκες σήμερα δεν έχουν διάθεση να ασκήσουν σε βάθος το είδος της υπακοής που θέλει ο Θεός. Πολύ περισσότερο από ποτέ, είναι μορφωμένες, οικονομικά παραγωγικές και έχουν πολλές απαιτήσεις. Ξέρουν τι θέλουν, που πατάνε και τι είναι ικανές να κάνουν.  Γεγονός που είναι ευλογία και κατάρα μαζί, αν δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν αυτά για την ευτυχία τους και αν δεν ξέρουν πώς να τα θέσουν στη διάθεση του Θεού, αλλά τα κάνουν όπλα είτε για να καθυποτάξουν τους χριστιανούς συζύγους είτε να τους "ενεργοποιήσουν",  κατά το μοντέλο που έχουν στο μυαλό τους. Επίσης, υπάρχουν γυναίκες που είναι απλά δύστροπες, για να μην πούμε εκδικητικές, και αυτό το πληρώνουν οι σύζυγοί τους.

Αρκετοί χριστιανοί άντρες, από την άλλη, περπατούν στα σύννεφα. Απαιτούν υπακοή και σεβασμό από τη σύζυγο και τα παιδιά τους, χωρίς να είναι ικανοί να εμπνεύσουν ούτε σεβασμό ούτε υπακοή. Απαιτούν αγάπη, χωρίς να μπορούν να καλλιεργήσουν την αγάπη, χωρίς να θέλουν να κουραστούν για να αυξηθεί η αγάπη. Απαιτούν εφαρμογή των βιβλικών αρχών, όταν την ίδια ώρα καταπατούν τον Λόγο τον οποίο επικαλούνται. Και τέλος, υπάρχουν και εδώ δύστροποι και επιθετικοί χαρακτήρες, που δεν θέλουν να αφήσουν τον Θεό να ξεριζώσει τη φυσική δυστροπία τους.

Επιπλέον, κάποιοι χριστιανοί άντρες δεν βλέπουν τη γυναίκα τους ως σκεύος ασθενέστερο. Δεν κατανοούν ότι η γυναικεία φύση είναι πιο ευάλωτη σε προβλήματα ψυχικής υγείας, λόγω των  ορμονών και των βιολογικών φάσεων της ζωής της γυναίκας. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός, η λοχεία,  η εμμηνόπαυση είναι περίοδοι που οι άντρες δεν αντιμετωπίζουν άμεσα. Ακόμη, η γυναίκα καλείται να επωμιστεί ένα σωρό διαφορετικούς ρόλους και να πετύχει σε όλους αυτούς. Μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, κόρη, χριστιανή. Είναι πολύ πιο εύκολο να καταρρεύσει, ιδιαίτερα στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.

Θα μπορούσε κανείς να γράφει για ώρες. Αλλά δεν είναι ότι υπάρχει έλλειψη γραπτών οδηγιών που αποτυγχάνει κάποιες φορές ο χριστιανικός γάμος. Είναι ότι οι κάποιοι χριστιανοί δεν θέλουν να αλλάξουν. Ή δεν θέλουν να αλλάξουν ριζικά. Το πώς περιμένουν να δικαιωθούν κάποια μέρα ενώπιον του Θεού, αυτό είναι άλλο θέμα. Κλείνοντας, μπορεί κάποιος να παντρεύτηκε λάθος σύζυγο, ή έναν άρρωστο άνθρωπο, ή ακόμη έναν άντρα/γυναίκα με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα που τον εξωθεί στα άκρα.  Ίσως σ' αυτήν την περίπτωση, να βοηθούσε να δει κανείς τον άλλον ως συγκληρονόμο της χάρης της ζωής (Α' Πέτρου 3:7), όταν αδυνατεί να τον δει ως πολυαγαπημένο σύντροφο και πολύτιμο φίλο.

Η "αθώα" πλευρά του σεξουαλισμού

"Φεύγετε την πορνεία· κάθε αμάρτημα που θα έκανε ο άνθρωπος, είναι έξω από το σώμα· εκείνος, όμως, που πορνεύει αμαρτάνει στο ίδιο του το σώμα". Α' Κορινθίους 6:18.

Ζούμε σε μια εποχή που η ηθική της έχει συμπυκνωθεί για πάρα πολλούς ανθρώπους σε τρεις λέξεις: "Σεξ, χρήματα, δόξα". Μετά, αν υπάρχει χώρος, ακολουθούν και άλλες αξίες, αν δεν περιορίζουν σε σημαντικό βαθμό τις τρεις βασικές "αρχές" της μοντέρνας και επιτυχημένης ζωής.

Θα ασχοληθώ με το σεξ, και συγκεκριμένα με την "αθώα" πλευρά του σεξουαλισμού, γιατί αν οι άλλες δύο αφορούν κυρίως τους ενήλικες, το σεξ αφορά όλους, ακόμη και τους  έφηβους. Ο κόσμος έχει απενοχοποιήσει τη σεξουαλική αμαρτία, αυτή που γίνεται έξω από τον γάμο και πριν τον γάμο. Ταυτόχρονα, έχει εμπορευματοποιήσει τη σεξουαλικότητα: ταινίες, διαφημίσεις, μόδα, συχνά ο γραπτός και ο ηλεκτρονικός τύπος, δεν έχουν απήχηση χωρίς την προώθηση συγκεκριμένων σεξουαλικών προτύπων, σεξουαλικών υπονοουμένων, σεξουαλικών σχέσεων και κουτσομπολιών. Η πορνεία, μπορεί να είναι για κάποιους αγοραία,  όμως για τους πολλούς είναι απλά μια μορφή σπορ ή διασκέδασης όπως όλες οι άλλες. 

Ο σεξουαλισμός έξω από τον γάμο και πριν απ' αυτόν βλάπτει τους ανθρώπους ανεπαίσθητα  και αισθητά. Καταστρέφει τις σχέσεις, κηλιδώνει τη συνείδηση των ατόμων, αμαυρώνει την εντιμότητα και το θάρρος τους. Άνθρωποι ηθικοί σύρονται από ντροπή, ενοχή και δυσφήμηση. Άλλοι σβήνουν τη φωνή της συνείδησής τους, καταλήγοντας κυνικοί και ανόητοι. Κάποιοι άλλοι χάνουν χρόνια, ταλαιπωρούνται ψυχικά και σωματικά από τη σεξουαλική ελευθερία. Και άλλοι παίζουν - κυρίως οι  έφηβοι - για να συνειδητοποιήσουν αργότερα ότι αυτά τα "αθώα" και "ευχάριστα" παιχνίδια τούς  έκαναν "έμπειρους", αλλά με μια εμπειρία που τους οδηγεί συχνά να βλέπουν το άλλο φύλο με δυσπιστία, κοροϊδία, επιθετικότητα, ακόμη και αποστροφή. Η αγάπη έχει απομυθοποιηθεί από τη στιγμή που τη σκυτάλη πήρε το σεξ και η πρόσκαιρη ικανοποίηση. Οι σημερινοί έφηβοι είναι οι αυριανοί ενήλικες που υποσκάπτουν με τα χέρια τους τη μελλοντική τους ευτυχία.

 Όλα αυτά κάτω από το  γλυκό δέλεαρ του σεξ. Και είναι αλήθεια ότι ο σεξουαλισμός δεν είναι απλά ένας τρόπος αναπαραγωγής της ανθρώπινης ζωής. Ο σεξουαλισμός έχει ομορφιά και κάτι το πολύ ιδιαίτερο, γιατί ο Θεός το έκανε και έθεσε να το απολαύσουν οι άνθρωποι μέσα στις σχέσεις του γάμου. Το σεξ στον γάμο, όταν τα πράγματα λειτουργούν σωστά, είναι σαν κρασί που μεθάει. Αλλά είναι ότι τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντα σωστά,  γι' αυτό δημιουργούνται διάφορα προβλήματα. Είναι, άλλοτε, ότι οι άνθρωποι είναι ακρατείς και ρέπουν στην αμαρτία, τα πάθη και την ηδονή, αλλά γι' αυτό δεν φταίει ο γάμος, ούτε ο σύντροφος. 

Δεν μπορώ μέσα σ' αυτές τις σύντομες σκέψεις να συμπεριλάβω όλες τις ιδιαίτερες περιπτώσεις και  τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να εγείρει. Θα επαναλάβω ότι ο Θεός μίλησε για όλες τις συνέπειες, σωματικές, ψυχικές, ηθικές και πνευματικές.  Και θα τονίσω ότι ο Θεός έδωσε αυτό το μοναδικά όμορφο δώρο στον άνθρωπο για να το απολαύσει μέσα στο γάμο.

Γιατί έχει σημασία μια καλή φήμη;

" Γιατί κάνετε τέτοια πράγματα; Επειδή, εγώ ακούω κακά πράγματα για σας από ολόκληρο αυτό τον λαό·  μη, παιδιά μου· επειδή, δεν είναι καλή η φήμη, που εγώ ακούω ...'. Α' Σαμουήλ 2:23.

Ποιος νοιάζεται για τη φήμη του και το τι λέει ο ένας και ο άλλος,  ακούγεται συχνά στις μέρες μας. Αυτό έλειπε τώρα να κάθεσαι να δίνεις σημασία στις κακίες του κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι αν μπεις σε μια τέτοια διαδικασία, μπορεί να ταλαιπωρηθείς αφάνταστα. Οι άνθρωποι έχουν  την τάση να βρίσκουν ελαττώματα και να τα μεγεθύνουν. Συχνά, οι φήμες παραποιούνται καθώς μεταφέρονται από στόμα σε στόμα.

Κατά βάθος, όμως, ενδιαφερόμαστε για τη φήμη μας. Κανείς δεν θέλει να ξεπέφτει στα μάτια των άλλων, αλλά αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει για χάρη της φήμης του να θυσιάσει την ελευθερία του, τις αποφάσεις και τις επιλογές που τον ικανοποιούν, μάλλον δεν αξίζει τον κόπο, σκέφτεται. Σωστό και λάθος μαζί, όλα εξαρτώνται από το τι είδους φήμη έχει κατά νου κάποιος και για ποιο λόγο ενδιαφέρεται γι' αυτήν.

Όμως, θα ήθελα κυρίως να υπογραμμίσω ότι όσοι είμαστε χριστιανοί ενδιαφερόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο για τη φήμη μας. Η ελευθερία μας, οι αποφάσεις και ενέργειές μας δεν είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει για μας. Ούτε πρέπει να ικανοποιηθούν ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αυτά που κάνουμε έχουν πάντα  αντίκτυπο στη φήμη του Θεού, στον οποίο ανήκουμε και του οποίου, ως χριστιανοί, φέρνουμε το όνομα. Αλλά έχουν και αντίκτυπο στους άλλους,  θετικό ή αρνητικό. Και είναι αυτή η πλευρά της φήμης μας που έχει σημασία.

Οι υιοί του Ηλεί είχαν επιλέξει έναν κακό δρόμο, ενώ ήξεραν ότι η αποστολή τους ως ιερείς του Θεού ήταν ξεχωριστή και οι ίδιοι θα έπρεπε να ήταν παράδειγμα για όλον τον λαό. Αλλά αυτό δεν τους απασχόλησε ιδιαίτερα. Αδιαφόρησαν  για τον Θεό και τον λαό Του και κοίταξαν πώς από τη θέση τους θα μπορούσαν να απολαύσουν θεμιτά και αθέμιτα οτιδήποτε. Το αν ωθούσαν τον λαό στην αμαρτία με αυτά που έκαναν, δεν ήταν στις προτεραιότητές τους. Το αν η φήμη τους μαρτυρούσε την κατάντια τους, λίγο τους ένοιαζε. Το τραγικό τέλος των ίδιων και του πατέρα τους, καθώς και της συνέχειας της οικογένειας, δείχνει ότι στα πράγματα του Θεού η αμαρτία και η ζημιά που προκαλεί δεν μένουν ατιμώρητα.

 Ο Απόστολος Παύλος, αντίθετα, ενδιαφερόταν να δώσει μια σωστή μαρτυρία και να έχει μια καλή φήμη. Όχι για να καυχιέται από ματαιοδοξία, αλλά για να δώσει ένα καλό παράδειγμα στους άλλους, ώστε να το ακολουθήσουν και για να μη γίνει πρόσκομμα στους αδύναμους αδελφούς. Γι' αυτό παραιτήθηκε από πράγματα που ήταν στην εξουσία του (Α' Κορινθίους 10: 23-33), ή έπαιρνε αποφάσεις και ενεργούσε με γνώμονα και το συμφέρον των άλλων (Α' Κορινθίους 9: 19-23).

Ας υπολογίσουμε σοβαρά τον Θεό και τους άλλους γύρω μας όταν αποφασίζουμε και προβαίνουμε σε πράξεις. Καλούμαστε να γίνουμε μια ευλογία στους άλλους, και όχι ένα εμπόδιο στο δρόμο τους. Ας σπείρουμε καλά  πράγματα, για να θερίσουμε και καλά πράγματα.

Βλέπω... αλλά τι βλέπω;

" Και απαντώντας ο αρχισυνάγωγος, επειδή αγανακτούσε ότι ο Ιησούς θεράπευσε κατά το σάββατο, έλεγε στο πλήθος: Υπάρχουν έξι ημέρες, στις οποίες πρέπει να εργάζεστε· μέσα σ' αυτές, λοιπόν, να έρχεστε να θεραπεύεστε, και όχι κατά την ημέρα τού σαββάτου ". Λουκάς 13:14.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγανακτήσει κανείς με κάποιον. Κάποιοι μπορεί να έχουν ερείσματα, κάποιοι να είναι εντελώς ανούσιοι και, τέλος, κάποιοι άλλοι να είναι λόγοι που ενώ φαίνονται θεωρητικά σωστοί, κρύβουν κακά κίνητρα από κάτω.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι νομοδιδάσκαλοι των Ιουδαίων είχαν θυμώσει με τον Χριστό. Τη μια τους έφταιγε το ένα, την άλλη το άλλο. Άλλοτε, ο Κύριος δεν τα έλεγε καλά,  εφόσον κήρυττε διάφορα ανήκουστα πράγματα. Υπήρχε πριν τον Αβραάμ, μπορούσε να χαλάσει τον ναό και να τον ξαναφτιάξει σε τρεις μέρες ... Άλλοτε, ανάτρεπε τη σωστή ερμηνεία του νόμου (δηλαδή, τα δικά τους σαθρά διατάγματα). Και άλλοτε είχε το θράσος να θεραπεύει το σάββατο, ακόμη και μέσα στη συναγωγή και μπροστά στα μάτια τους! Φυσικά, σε όλα είχαν άδικο: ήταν η σκληροκαρδία  και η ζήλια τους που τους έκανε να αγανακτούν ενάντια στον Κύριο.

Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να πέφτουμε στην ίδια φαρισαϊκή παγίδα; Να αντιδρούμε με πράγματα που γίνονται στο χριστιανικό περιβάλλον που ζούμε, να αγανακτούμε για στάσεις πιστών μέσα στην εκκλησία, αλλά τα κίνητρά μας να μην είναι καθαρά. Μπορεί να μας ενοχλεί που παραβιάζεται μια τάξη, που κάποιοι ενεργούν όπως τους αρέσει, αδιαφορώντας για τις χριστιανικές αρχές και τους γύρω τους. Άλλοτε, κάτι  δεν μας αρέσει και βρίσκουμε ένα εδάφιο για να το στηρίξουμε.

Δεν είναι λανθασμένο να διακρίνει κανείς τέτοιες συμπεριφορές και να προσπαθεί με σοφία και αγάπη να τις διορθώσει. Αυτό είναι σημαντικό και απαραίτητο. Το πρόβλημα είναι όταν κάτω από τέτοιες αντιδράσεις κρύβονται συναισθήματα ζήλιας, σκληρότητας και εγωισμού. Γιατί συχνά, με  προκάλυμμα την αθέτηση κάποιων βιβλικών αληθειών και εντολών, βρίσκουμε έναν τρόπο να πλήξουμε τους άλλους. Ξέρουμε καλά ποιοι και πώς πρέπει να μπουν στη θέση τους, αλλά οι λόγοι μας είναι άλλοι από αυτούς που θα έκαναν τον Θεό να λυπηθεί, ώστε να θέλει να διορθώσει μια κατάσταση.

Οι Φαρισαίοι δεν είχαν πρόβλημα να ποτίσουν το ζώο τους το σάββατο ή να το σώσουν, αν χρειαζόταν. Ο νόμος δεν είχε εφαρμογή εκεί, ή τουλάχιστον έκαναν λογική διάκριση. Αν θέλουμε να δούμε αν οι κρίσεις μας είναι δίκαιες και με έλεος, ας σκεφτούμε πώς ενεργούμε εμείς και οι δικοί μας. Μας ενοχλούν εξίσου παρόμοια πράγματα όταν γίνονται από εμάς και αυτούς που αγαπούμε;  Έχουμε την ίδια εγρήγορση να δούμε την παρακοή σε άλλες της μορφές επάνω μας και στους κοντινούς μας και να την καταδικάσουμε; Αν ξέρουμε τις βιβλικές αλήθειες, ξέρουμε εξίσου καλά όχι τις μισές - αυτές που αφορούν τους άλλους-, αλλά και αυτές που αφορούν τις δικές μας παραλείψεις, τις οποίες δεν ντρεπόμαστε να αναγνωρίσουμε και να διορθώσουμε, ώστε να μπορούμε να διορθώνουμε και των άλλων.

Μέσα στη ρουτίνα μας

" Κι αυτή, καθώς έφτασε εκείνη την ίδια ώρα, δοξολογούσε τον Κύριο, και μιλούσε γι' αυτόν σε όλους εκείνους που πρόσμεναν λύτρωση στην Ιερουσαλήμ ". Λουκάς 2:30.

Οι περισσότεροι χριστιανοί θεωρούμε ότι ο Θεός μάς μιλάει όταν ανοίγουμε την Αγία Γραφή για να διαβάσουμε, όταν ησυχάζουμε στην προσευχή και όταν πηγαίνουμε στην εκκλησία. Όμως είναι εκπληκτικό όταν βλέπουμε ότι ο Θεός δεν αρκείται μόνο σε τέτοια συγκεκριμένα "ραντεβού" προκειμένου να μας υπενθυμίσει κάτι,  να μας διδάξει, ή να μας δώσει οδηγίες και απαντήσεις πάνω σε ζητήματα που μας απασχολούν.

Φαντάζομαι δεν είναι λίγοι οι χριστιανοί που έκλεισαν τη Βίβλο τους χωρίς να έχουν καταλάβει εκείνη τη στιγμή κάποια αλήθεια της, ή που ολοκλήρωσαν την προσευχή τους χωρίς να έχουν πάρει αυτό που θα ήθελαν από την επικοινωνία τους με τον Θεό. Αλλά τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο Θεός δεν ήταν παρών τη συγκεκριμένη στιγμή. Ούτε ότι ο Θεός αδιαφόρησε και δεν  έδωσε την πνευματική μας ανάγκη όταν Τον πλησιάσαμε. 

Αυτό που είναι θαυμαστό στη σχέση μας με τον Κύριο, είναι ότι ο Θεός διατηρεί  πάντα έναν δικό Του μοναδικό και απρόσμενο τρόπο για να μας μιλήσει. Μπορεί να έχουμε περάσει ώρα στην προσευχή και η απάντησή Του να διασχίσει το μυαλό μας την ώρα που οδηγούμε. Μπορεί να αναρωτιόμαστε πώς να χειριστούμε κάποιο θέμα μας και να φωτίσει το μυαλό μας μια λύση την ώρα  που βάζουμε τάξη στο σπίτι. Μπορεί να κατανοήσουμε κάποια αλήθεια του Θεού που έχει σχέση με την πνευματική μας πορεία την ώρα που δεν μας παίρνει ύπνος και αναρωτιόμαστε γιατί.

Ο Θεός μάς μιλάει μέσα στη ρουτίνα μας, αλλά και όταν βρίσκουμε μια ήσυχη ώρα να Τον συναντήσουμε. Ο Κύριος έρχεται σε μας όταν αποσυρόμαστε λίγο μόνοι στην παρουσία Του, αλλά και καθώς κάνουμε τις τετριμμένες δουλειές μας στην κάθε μας μέρα. Θυμηθείτε τα παραδείγματα της Μαρίας, της μητέρας του Χριστού, όταν ο άγγελος της ανάγγειλε την αποστολή της, και της Άννας της προφήτισσας, όταν πηγαίνοντας από συνήθεια στο ναό είδε τον Μεσσία. Θυμηθείτε τον Ζαχαρία, που έλαβε το μήνυμα της γέννησης του γιου του, του Ιωάννη, ενώ λειτουργούσε στον ναό, και του μικρού Σαμουήλ, που άκουσε τον Θεό να τον καλεί τη νύχτα. Όλοι ζούσαν την απλή καθημερινότητά τους, χωρίς να περιμένουν κάτι το εξαιρετικό να ακούσουν.

Μπορεί έτσι απλά και σήμερα ο Θεός να έχει κάτι να μας πει. Κάτι που το θεωρεί σημαντικό και θέλει να το μοιραστεί μαζί μας. Κάτι που είναι χρήσιμο για την πρόοδό μας. Ή, τέλος, κάτι που περιμένουμε και έχουμε ανάγκη.

Δοκιμασία και απελευθέρωση

" Ο Κύριος ελευθερώνει τούς δεσμίους " (Ψαλμός 146:7). 

Υπάρχουν φορές που οι θλίψεις, οι δυσκολίες, οι φόβοι και οι απειλές που συναντάμε στη ζωή παίρνουν ανεξέλεγκτη μορφή. Σαν να έχουν ξεφύγει τα πράγματα από τον έλεγχο του Θεού, ή για να το θέσουμε καλύτερα, σαν ο Κύριος να μην ενδιαφέρεται να σταματήσει μία δραματική πορεία που έχουν πάρει τα γεγονότα. 

Ο Δαβίδ είχε τέτοιες εμπειρίες, και μια κορύφωση της αγωνίας του βρίσκουμε στο συγκεκριμένο ψαλμό-προσευχή. Κρυμμένος στο σπήλαιο για να σωθεί από το κυνηγητό του Σαούλ και των αντρών του, βρέθηκε τελικά παγιδευμένος εκεί μέσα. Οι πιθανότητες να γλιτώσει ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες ο Δαβίδ έκραξε στον Θεό, μοιραζόμενος μαζί Του τη θλίψη του. Αν και κάθε καταφύγιο χάθηκε για κείνον και  δεν υπήρχε κανένας που να αναζητάει την ψυχή του  (Ψαλμός 142:4), ο Θεός δεν είχε πάψει να είναι  η καταφυγή του και η μερίδα του στη γη (Ψαλμός 142: 5). Ο Θεός ήταν στην αρχή της θλίψης του αλλά ήταν και Εκείνος που έγραψε το τέλος της.

Αν ο Θεός κράτησε την προσευχή του Δαβίδ, είναι γιατί το μήνυμά της αφορά κάποιους ακόμη και σήμερα. Αυτή η ιστορία μπορεί να είναι και δική μας. Μπορεί να μην κρυβόμαστε σε μια σπηλιά για να γλιτώσουμε τη ζωή μας, αλλά μπορεί να νιώθουμε την ίδια αφόρητη πίεση, την ίδια συνεχή ανασφάλεια, την αγωνία, την ανάγκη. Μπορεί παρόμοιες ασταθείς και αποκαρδιωτικές συνθήκες να κινδυνεύουν να μας κλονίσουν. 

Τι συμβαίνει όταν ο Θεός κάνει σαν να μη νοιάζεται να σταματήσει όλα αυτά που μας καταποντίζουν; Ποιος είναι ο στόχος μιας τέτοιας "αδιαφορίας"; Ο Δαβίδ είπε: " Όταν το πνεύμα μου ήταν μέσα μου καταθλιμμένο, τότε εσύ γνώρισες τον δρόμο μου " (Ψαλμός 142:3). Κάτι πολύ σπουδαίο έμαθε ο Θεός μέσα απ' αυτές τις συνθήκες για την καρδιά του Δαβίδ. Έμαθε ότι ο Δαβίδ ήταν αυτός που πάντα ήταν : ευθύς, αληθινός και πιστός σ' Αυτόν. Και κάτι πολύ σημαντικό έμαθε και ο Δαβίδ για  τον Θεό. Ο Θεός ήταν Αυτός που πάντα ήταν : ευθύς, δίκαιος, αληθινός και πιστός. Αλλά ήταν και κάτι παραπάνω : ο Θεός ήταν ελευθερωτής! 

" Ο Θεός [...] βγάζει τους δέσμιους σε αφθονία " (Ψαλμός 68:6),  είναι μια διαβεβαίωση που πρέπει να θυμόμαστε όταν περνάμε μέσα από  συνθήκες δοκιμασίας και πειρασμού. Ας μην αφεθούμε στην απογοήτευση, γιατί ο Θεός της δοκιμασίας έχει πάντα μια έκβαση κατά νου όταν Τον περιμένουμε και Τον εμπιστευόμαστε.

Γιατί καυχιέται κανείς;

" Επειδή, ποιος σε ξεχωρίζει από τον άλλον; Και τι έχεις που δεν το πήρες; Αν, όμως, πραγματικά το πήρες, γιατί καυχάσαι σαν να μη το πήρες; ". Α' Κορινθίους 4:7.

Όταν ήμουν στο σχολείο, δεν θα με κατάτασσε ποτέ κανείς στις όμορφες πιστεύω. Ήμουν απλά ένα συμπαθητικό κορίτσι. Δεν ήμουν ούτε από τις πρώτες, αν και ήμουν  καλή μαθήτρια. Εντούτοις, ήμουν από εκείνους που έβγαζαν το φίδι από την τρύπα, μεσολαβούσαν στους διευθυντές και έτρεχαν να βοηθήσουν καταστάσεις και ανθρώπους.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είχα και άλλα χαρίσματα, λίγο πιο εντυπωσιακά, ας πούμε, αλλά φαίνεται ότι δεν χρειαζόταν να τα έχω, γιατί διαφορετικά ο Θεός θα μου τα είχε δώσει. Στην πορεία, συνειδητοποίησα  ότι  ήταν τελικά αυτά τα χαρίσματα που χρειάστηκα για μένα και το περιβάλλον μου.

Εσύ μπορεί να έχεις διαφορετικά χαρίσματα. Πιθανόν να μη σου αρέσουν όλα, ή να ήθελες μερικά ακόμη. Σε όλους συμβαίνει αυτό!  Σκέψου, όμως, ότι τα χαρίσματα που έχεις, είναι αυτά που ο Θεός σού έδωσε, και ξέρει ότι αυτόν "τον εξοπλισμό" θα τον χρειαστείς στη ζωή σου, για τον εαυτό σου και τους άλλους. Και αν έχεις προικοδοτηθεί με πολλά φυσικά και διανοητικά χαρίσματα, η ευθύνη είναι μεγαλύτερη.

Πρακτικά, είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες και έχουμε λάβει διαφορετικά δώρα από τον Θεό. Όμως όπως κι αν είμαστε, κανείς μας δεν αξίζει ό,τι λαμβάνει, υπό την έννοια της προσωπικής ηθικής αξίας. Συνεπώς, όταν γεννιόμαστε, δεν παίρνουμε ό,τι παίρνουμε γιατί έχουμε κάποια ηθική ανωτερότητα σε σχέση με άλλα άτομα. Η κατανομή των χαρισμάτων μας είναι απόρροια της σοφίας και της αγάπης του Θεού.

Γι' αυτό, δεν έχουν νόημα οι συγκρίσεις και τα παράπονα. Και δυστυχώς, αυτά πάνε μαζί. Από τη μία, καυχιόμαστε γι' αυτό που εμείς έχουμε, και από την άλλη, παραπονιόμαστε για ό,τι δεν έχουμε. Και, όμως, τίποτα απ' αυτά δεν είναι δικό μας και κανείς μας δεν μπορεί να καυχηθεί για τίποτα.

 Αν κάτι έχει σημασία, είναι το εξής: " [...] εκείνο που ζητείται ανάμεσα στους οικονόμους είναι κάθε ένας να βρεθεί πιστός " (Α' Κορινθίους 4:2). Ο Θεός δεν θα μας ανταμείψει για τα χαρίσματά μας, γιατί είναι όλα δικά Του. Ωστόσο, θα μας ανταμείψει για ό,τι κάναμε μ' αυτά που Εκείνος μάς έδωσε. Αν Τον υπακούσαμε και συμμορφωθήκαμε με τους δικούς Του όρους. Αν καλλιεργήσαμε σωστά τα τάλαντά μας για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Αυτά που πήραμε είναι ένα "κεφάλαιο" που πρέπει να εξαργυρωθεί για τη δόξα του Θεού.