Πιστός ο Θεός στις υποσχέσεις Του, χθες, σήμερα και για πάντα

" [..] αυτός πληγώνει, και επιδένει, χτυπάει, και τα χέρια του γιατρεύουν. 

 Μέσα σε έξι θλίψεις θα σε ελευθερώσει· και στην έβδομη δεν θα σε αγγίξει κακό. 

 Μέσα στην πείνα θα σε λυτρώσει από θάνατο· και σε πόλεμο από χέρια ρομφαίας. 

 Από μάστιγα γλώσσας θα είσαι φυλαγμένος· και από τον επερχόμενο όλεθρο δεν θα φοβηθείς. 

 Θα περιγελάς τον όλεθρο και την πείνα· και από τα θηρία τής γης δεν θα φοβηθείς. 

 Επειδή, θα έχεις συμμαχία με τις πέτρες τής πεδιάδας· και τα θηρία τού χωραφιού θα ειρηνεύουν μαζί σου. 

Και θα γνωρίσεις ότι στη σκηνή σου υπάρχει ειρήνη, και θα επισκεφθείς το σπίτι σου, και δεν θα σου λείπει τίποτε. 

Και θα γνωρίσεις ότι το σπέρμα σου είναι πολύ, και τα εγγόνια σου σαν τη βοτάνη τής γης".

                                                                    Ιώβ 5:18-25.

                                                                                             

                                                               Καλή Χρονιά 2019

Στο τέλος του έτους, αναμνήσεις, εμπειρίες, πράξεις και λόγια, χαρές και λύπες θα δώσουν τη σκυτάλη στον νέο χρόνο. Εύχομαι η χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας να έχει νέους δρόμους, νέες ελπίδες, νέες εμπειρίες. Νέους καρπούς.  Μη μένετε στα παλιά. Στις ίδιες συνήθειες. Στους ίδιους τρόπους σκέψης. Στα ίδια επιχειρήματα. Στον ίδιο μικρόκοσμο. Είστε ασφαλείς! Προχωρήστε μπροστά και τολμήστε νέα πράγματα. Ο Θεός είναι μαζί μ’ αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν σε νέους δρόμους μαζί Του.

   

Κάθε γνήσια αναζήτησή μας ανταμείβεται

"Και όταν ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας, κατά τις ημέρες τού βασιλιά Ηρώδη, ξάφνου, ήρθαν στα Ιεροσόλυμα μερικοί μάγοι από ανατολάς, λέγοντας:  Πού είναι αυτός που γεννήθηκε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή, είδαμε το αστέρι του στην ανατολή, και ήρθαμε για να τον προσκυνήσουμε". Ματθαίος 2:1-2.

Οι μάγοι, σοφοί άνθρωποι εκείνης της εποχής, έψαχναν στα βιβλία τους, μελετούσαν σημεία και  ρωτούσαν, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για γνώση. Η ανάγκη να γνωρίζουμε  πράγματα και να  κατακτούμε τη σοφία είναι εγγενής στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας.

Όλοι μας θέλουμε να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας, έτσι δεν είναι; Θέλουμε να ξέρουμε γιατί συνέβη αυτό ή το άλλο. Θέλουμε να μάθουμε ποιος, τι, πότε, πού! Πολύ περισσότερο, επιθυμούμε τη βαθύτερη γνώση πέρα από τα φαινόμενα.

Οι σοφοί μάγοι της εποχής εκείνης έψαχναν, όπως εγώ και εσείς σήμερα κάτι ψάχνουμε. Το θέμα είναι πόσο μακριά επιθυμούμε να μας οδηγήσει η αναζήτησή μας. Πόσο χρόνο και ενέργεια θ’ αφιερώσουμε σ’ αυτό που ψάχνουμε. Κυρίως, πόσο από την καρδιά μας θα δώσουμε στην αναζήτησή μας. Οι σοφοί είδαν ένα λαμπρό αστέρι στην ανατολή και έκριναν ότι κάποιος μεγάλος βασιλιάς είχε γεννηθεί και ότι κάτι ελπιδοφόρο είχε ανατείλει.

Με ό,τι γνώσεις και αποκαλύψεις είχαν, ξεκίνησαν μια μακρά αναζήτηση που τους έφερε μέχρι την Ιερουσαλήμ. Πάρα πολλοί από τους κατοίκους της πόλης ταράχθηκαν στο άκουσμα των νέων, ενώ διάφορα παράξενα τούς συνέβησαν στην πορεία τους, μέχρι την επιστροφή τους στο σπίτι τους.

Το θαυμαστό και χαρμόσυνο είναι ότι οι σοφοί βρήκαν το πρόσωπο που αναζητούσαν. Το αστέρι το οποίο είχαν δει εξ αρχής στην ανατολή «προπορευόταν απ' αυτούς, μέχρις ότου, φτάνοντας, στάθηκε επάνω εκεί όπου ήταν το παιδί» (Ματθαίος 2:9). Είχαν μπροστά τους επιτέλους  τον υποσχεμένο Μεσσία, Τον προσκύνησαν μ’ όλη τους την καρδιά και Του πρόσφεραν δώρα από τους θησαυρούς τους.

Κάθε γνήσια αναζήτησή μας ανταμείβεται! Όταν ο Θεός βλέπει τη σοβαρή επιθυμία μας να γνωρίσουμε πράγματα, όταν βλέπει ότι ποθούμε τη γνώση για το θέλημά Του και αυτό μας βάζει σε μια μακρά διαδικασία αναζήτησης, όταν βλέπει, τέλος, τις περιπέτειές  μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ανταποκρίνεται. Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο για τον αληθινό αναζητητή που αγαπά τον Θεό και είναι έτοιμος να πληρώσει  όλα τα «έξοδα» του ταξιδιού της αναζήτησης.

Κάποιο λαμπρό αστέρι, εξ αρχής συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας, θα μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάμε. Ακόμη και όταν τα σημεία αναφοράς θα είναι θολά ή όταν οι άλλοι θα προσπαθούν να μας μπερδέψουν, η παρουσία του ίδιου του Θεού θα είναι μαζί μας μέχρι να βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Ο Θεός δεν διαψεύδει αυτούς που μπήκαν στον κόπο να Τον ψάξουν, με όλο το κόστος που αυτό συνεπαγόταν.

            

                                Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους!

Μια απόφαση πίστης μάς ακολουθεί για πάντα

"Και ενώ αυτός τα συλλογίστηκε αυτά, ξάφνου, ένας άγγελος του Κυρίου, παρουσιάστηκε σ' αυτόν σε όνειρο, λέγοντας: Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα·  και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού…". Ματθαίος 1:20-21.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και τα πιο σημαντικά πρόσωπα μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι η Μαριάμ, ο Ιωσήφ και φυσικά ο Χριστός.

Θαυμάζουμε τον Ιωσήφ και τη Μαρία. Iδιαίτερα, όταν βλέπουμε ζωγραφικές απεικονίσεις της Παναγίας με το βρέφος ή της Αγίας Οικογένειας  και όταν διαβάζουμε τις βιβλικές ιστορίες, σκεφτόμαστε πόσο παράξενα και σιωπηλά το χέρι του Θεού δούλεψε στη ζωή τους.

Ο Ιωσήφ, λοιπόν, άντρας δικαιοσύνης και πίστης. Διάλεξε τη Μαριάμ να παντρευτεί, και σαν άντρας είχε σίγουρα τα δικά του όνειρα και σχέδια για τον γάμο του. Το τελευταίο πράγμα που  περίμενε ήταν η καλή του να βρεθεί έγκυος.

Ξεκάθαρα, επρόκειτο για μεγάλη ντροπή τότε όπως και σήμερα, διότι φανταστείτε τη δικιά σας αρραβωνιαστικιά, πριν το γάμο σας, έγκυο ποιος ξέρει με ποιον! Ο λιθοβολισμός ήταν η ποινή που της άρμοζε, όμως ο Ιωσήφ είχε καρδιά ελέους και συγχώρησης και δεν το διανοήθηκε. Τουλάχιστον, να έσωζε τη ζωή της, τα υπόλοιπα δεν τον αφορούσαν ιδιαίτερα…

Εκπλήσσει ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρθηκε εξ αρχής να ενημερώσει μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ για το σχέδιο στο οποίο τον καλούσε να πάρει μέρος. Ο Θεός επενέβη μόνο όταν ο Ιωσήφ, μέσα στη σωστή λογική του κρίση, συμπέρανε ότι η Μαριάμ δεν του έκανε. Ο Θεός τού αποκάλυψε σε όνειρο την κρίσιμη στιγμή ότι δεν χρειαζόταν να φοβάται για τη γυναίκα που του είχε προορίσει. Όλα είχαν γίνει από το χέρι Του, και επειδή ο Ιωσήφ πίστεψε ότι όλα είχαν γίνει σύμφωνα με το τέλειο σχέδιο Του, γι’ αυτό «σηκώθηκε από τον ύπνο, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου» (Ματθαίος 1:24) και πήρε την Μαριάμ για γυναίκα του.

Το βρίσκετε απλό; Καθόλου! Ακόμη απορώ πώς το έκανε. Δεν έχω αμφιβολία ότι εγώ θα χρειαζόμουν τόνους χάρης, επανάληψη της επιβεβαίωσης να μη φοβάμαι, καθώς και διαρκής ενίσχυση των προθέσεών μου για να εμπλακώ σ’ ένα σχέδιο που δεν ξέρω που βγάζει. Ωστόσο, ο Θεός ενισχύει την αδυναμία μας και η μικρή πίστη μας σ’ έναν Κύριο, που έχει πάντα για όσους Τον εμπιστεύονται «βουλές ειρήνης και όχι κακού»  (Ιερεμίας 29:11), γίνεται το μόνο μέσο για να κάνουμε όσα ο Θεός μάς καλεί να κάνουμε. Οι αποφάσεις που παίρνουμε με πίστη μάς ακολουθούν για πάντα και μας κάνουν μέρος μιας αιώνιας ιστορίας και μιας αιώνιας ευλογίας, όπως ακριβώς ο Ιωσήφ.

Πόσο ακόμη σέξυ;

«Γνώριζε, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί·  επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι […] περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι…». Β’ Τιμόθεο 3:1-4.

Θα έχετε αντιληφθεί ότι τείνει να γίνει αρρώστια η διαστρέβλωση του όρου «σέξυ». Σε λίγο θα καταλήξει σύνδρομο, όπως άλλα σύνδρομα που επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία, από τα οποία όταν νοσείς, καταδικάζεσαι σε δεσμά ή πεθαίνεις.

Πόσο ακόμη σέξυυυυυυυ; Κούρασε και κανείς πλέον δεν του δίνει παρά μερικά λεπτά σημασία. Ό,τι προσφέρεται χωρίς μέτρο, στο τέλος καταντάει κοινότυπο (μπορεί και αηδία). Το σέξυ που βολτάρει από το πρωί έως το βράδυ στον δρόμο. Το σέξυ που ποστάρεται εδώ και κει στα κοινωνικά δίκτυα. Ναι, το είδαμε, το καταλάβαμε.  Σέξυ άντρες ή σέξυ γυναίκες που συναγωνίζονται σε μια κούρσα φιλαυτίας που καταντάει βουλιμική και άρρωστη.

Κάθε τι που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο είναι αγαθό. Το να είσαι σέξυ (χαρακτηριστικό που παραπέμπει στο σεξ και σχετίζεται μ’ αυτό το τόσο όμορφο δώρο του Θεού σε μας) δεν είναι κακό, όταν ξέρεις μέσα σε πιο πλαίσιο χρειάζεται να είσαι σέξυ.  

Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου μεγάλο κατόρθωμα να είσαι σέξυ. Ούτε θέλει πολύ κόπο. Θυμάμαι μια μακρινή εποχή σύντομης αναζήτησης, που δεν γνώριζα σωστά τον Θεό, και έπαιζα καλά και από ασφαλή απόσταση αυτό το παιχνίδι. Τελικά, πόσο ωραίο είναι να είσαι εγωίστρια, δύστροπη, ξεροκέφαλη, ακόμη και περιφρονητική, κι όμως να αρέσεις, απλά και μόνο γιατί είσαι σέξυ; Μόνο σε αλλήθωρους θα άρεσε μια τέτοια κατάσταση. Αλλά φαίνεται ότι όταν χτίζουμε τη ζωή μας αντίθετα από τις αρχές του Θεού, οικοδομούμε αλληθωρίζοντας. Και όταν ανοίγουν τα μάτια, γιατί η οικοδομή τραντάζεται, επειδή δεν άντεξε στις κακοτεχνίες του αλληθωρισμού μας, είναι αργά.

Το να είμαι μια αδιάκριτα περιφερόμενη σέξυ ύπαρξη- αρσενική ή θηλυκή- σπρώχνει εμένα τον ίδιο/ την ίδια στην αρρώστια της φιλαυτίας και της φιληδονίας. Έπειτα, ανοίγει ευκολότερα τις πόρτες σε σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά δεσμά άλλων ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να σταθούν καθαροί και λογικοί στις κρίσεις τους. Μπορεί να μαζεύω ανθρώπους στη σαγήνη μου (αρέσω, λοιπόν!) αλλά  έχω αλώσει τις συνειδήσεις τους. Παρασύρω και παρασύρομαι. Ωστόσο, αυτό πόσο ενδιαφέρει όταν εμείς οι άνθρωποι στοχεύουμε στο τώρα και όχι στο ύστερα;

Φαίνεται τέλειο να είσαι σέξυ. Αποφέρει επιτυχίες και οφέλη. Προσφέρει και περισσότερες επιλογές. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό; Πρόσκαιρα βέβαια, κι αυτό το ξεχνούν πολλοί. Εκτός  ότι  κουράζει  - επιτέλους, ποιον /ποια σέξυ να πρωτοδιαλέξεις ;- έχει και ηθικές διαστάσεις. Αν έχεις καταλάβει τη δικαιοσύνη και τη χάρη του Θεού, θα σκεφτείς πολύ σοβαρά πριν περιφέρεις αδιάκριτα τη σέξυ σου εμφάνιση εκεί που δεν πρέπει.

Μαθαίνω να ξεπερνώ τις συγκρούσεις

«Αν είναι δυνατόν, όσον αφορά το δικό σας μέρος, ειρηνεύετε με όλους τούς ανθρώπους». Ρωμαίους 12:18

Αν κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να γλιτώνετε τις συγκρούσεις στη ζωή σας, κάνετε λάθος. Συγκρούσεις  υπάρχουν, μικρές ή μεγάλες, γιατί απλά δεν υπάρχει καμιά φυσική συναντίληψη για το πώς προσεγγίζουμε την πραγματικότητα. Είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες, έχουμε διαρκώς διαφορετικές ανάγκες και σε διάφορες φάσεις της ζωής μας μπορεί να μας απασχολούν εντελώς διαφορετικά πράγματα που για τον άλλον δίπλα μας, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δεν είναι καν άξια ενδιαφέροντος. Και είναι από αυτή την αντιπαράθεση προσωπικοτήτων, αναγκών και αξιών που προκύπτουν όλες μας οι συγκρούσεις!

Λοιπόν, ας μην προσπαθούμε να λύσουμε τις συγκρούσεις με λανθασμένο τρόπο. Λανθασμένος τρόπος είναι η επίθεση και οι φωνές, ώστε να εκφοβίσω και να πάψουν οι άλλοι να συγκρούονται μαζί μου. Λανθασμένος τρόπος είναι η σιωπή και ο συμβιβασμός. Απορροφιέμαι από τον άλλον και σβήνομαι μέσα στην προσωπικότητά του, γιατί δεν έχω δύναμη να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις. Τελικά, καταλήγω ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Κλείνοντας, λανθασμένος τρόπος είναι η απομάκρυνση. Κάθε φορά που κάτι και κάποιος με χαλάει, τον κάνω στην άκρη ή απομονώνομαι. Είναι η κλασική αυτοάμυνα όσων δεν θέλουν ούτε οι ίδιοι ν’ αλλάξουν αλλά ούτε θέλουν να βοηθήσουν τους άλλους ν’ αλλάξουν.

Αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι ν’ ακούσω και να συζητήσω. Ακούω δεν σημαίνει σ’ ακούω ετοιμάζοντας τα επιχειρήματα για να σου αντεπιτεθώ. Συζητώ σημαίνω κάνω ερωτήσεις για να καταλάβω και προσθέτω ταυτόχρονα και τη δική μου άποψη. Δεν προσπαθώ να σε πείσω  για το δίκιο μου. Αυτό μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από το μοίρασμα των επιχειρημάτων. Μπορεί… δεν είναι και βέβαιο!

Αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, θα σε δεχτώ όπως ακριβώς είσαι. Σε δέχομαι δεν σημαίνω ότι συμφωνώ με όσα λες ή κάνεις, αλλά αποδέχομαι ότι μπορεί να έχεις τη δική σου άποψη. Αυτή ίσως να με δυσαρεστεί πάρα πολύ, αλλά για σένα μπορεί να είναι ορθή.

Τελευταίο και σημαντικότερο, αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, θα προσπαθήσω να βρω μια λύση μαζί σου. Ωραία, δεν συμφωνούμε, γιατί δεν συμπίπτουν ακριβώς οι αξίες, οι στόχοι και οι ανάγκες μας. Ωστόσο, μπορούμε να φανταστούμε μια λύση μαζί; Μια λύση που κάτι θα κόβει από μένα κάτι από σένα, αλλά τουλάχιστον θα φέρνει την ειρήνη και  θα δίνει την αίσθηση ότι έγιναν αμοιβαία σεβαστές οι απόψεις. Φυσικά, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που είναι αδύνατον να βρούμε ένα ελάχιστο κοινό έδαφος συζήτησης και συνεργασίας με κάποιους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ο κανόνας. Κανόνας είναι ότι είμαστε αρκετά εγωιστές για να δεχτούμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, δεν μας αρέσει και μας δυσκολεύει.  

Γιατί ο Θεός ανταμείβει την πίστη;

 "Πήγαινε, και όπως πίστεψες ας γίνει σε σένα". Ματθαίος 8:1.

Έχετε μέσα σας την πίστη που σας οδήγησε στη σωτηρία που προσφέρει η θυσία του Χριστού και, εντούτοις, αναρωτιέστε αν η πίστη εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στη χριστιανική ζωή. Άραγε, γιατί ο Θεός τη θέτει συχνά ως προϋπόθεση απάντησης στις προσευχές αλλά και ως προϋπόθεση μιας ευάρεστης χριστιανικής πορείας;

Τελικά, μπορούν τα πράγματα να λειτουργήσουν καλά και χωρίς αυτήν; Για παράδειγμα, μπορεί να έχετε πάρει απαντήσεις στα ζητήματά σας χωρίς να έχετε εξασκήσει ιδιαίτερη πίστη. Απλά κάτι έγινε. Τώρα, με ποια λογική ο Θεός το έκανε, δεν το ξέρετε ούτε εσείς. Ή ακόμη, μπορεί να έχετε ζήσει μέρος της πνευματικής σας ζωής χωρίς να έχετε επενδύσει σπουδαίο κεφάλαιο στην πίστη.

Ωστόσο, η πίστη είναι κλειδί για μια δυνατή και καρποφόρα χριστιανική πορεία. Η πίστη, για να είναι πραγματική πίστη, θα πρέπει να έχει δώσει μάχες. Η πρώτη είναι να υπερβούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Δηλαδή, τον τρόπο σκέψης μας που σχετίζεται με τον χαρακτήρα μας, τις απόψεις μας και τα δεδομένα. Σκεφτείτε τον Ιωσήφ, τον αρραβωνιαστικό της Μαρίας, όταν ανακάλυψε ότι εκείνη ήταν έγκυος στον Χριστό. Πόσες αμφιβολίες έπρεπε να υπερβεί για να την παντρευτεί και τι πίστη έπρεπε να δείξει για να την πάρει για γυναίκα του;

Η δεύτερη μάχη είναι να υπερβούμε τους άλλους. Αναμφίβολα, οι γύρω μας μπορούν να επηρεάσουν την πίστη μας. Θυμηθείτε τον Αβραάμ και τη Σάρα στην περίπτωση του Ισμαήλ. Η Άγαρ έμοιαζε ιδανική λύση, γι' αυτό η Σάρα έπεισε τον Αβραάμ ότι μάλλον αυτός ήταν ο δρόμος της πραγματοποίησης της υπόσχεσης. Όμως, θυμηθείτε και τον Χάλεβ μαζί με τον Ιησού του Ναυή απέναντι στους υπόλοιπους κατασκόπους που δυσφήμισαν τη γη. Θυμηθείτε ακόμη τον τυφλό Βαρτίμαιο να φωνάζει κόντρα σ' ένα πλήθος που τον επέπληττε να σιωπήσει. Και συλλογιστείτε τα αποτελέσματα των πράξεων της πίστης ή της απιστίας τους.

Η τρίτη μάχη της πίστης είναι να υπερβούμε τις εισηγήσεις του διαβόλου που σφυρίζει διαρκώς στ' αυτιά μας τη λέξη "αδύνατον", ενώ ταυτόχρονα γελοιοποιεί τον Θεό που υπόσχεται "τόσα πολλά", αλλά τελικά κάνει τόσα λίγα...

Αν ο Θεός ανταμείβει την πίστη είναι γιατί αυτή δεν συνιστά αποτέλεσμα της στιγμής, της συγκυρίας ή των συναισθημάτων, αλλά είναι μια αργή και επώδυνη διαδικασία εμπιστοσύνης στον Θεό και στις υποσχέσεις Του. Η πίστη, για να έχει καρπούς και για να γίνει ευλογία στους άλλους, θα πρέπει να υπερβεί τα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια. Θα πρέπει να υπερβεί την κούραση, την αδημονία, τη σιωπή. Τέλος, θα πρέπει να υπερβεί τον ίδιο τον εχθρό. Για όσους επιλέξουν να δώσουν αυτές τις μάχες, ο Θεός έχει σίγουρα φυλαγμένες ξεχωριστές ευλογίες για τους ίδιους και τους γύρω τους.

Ο χρόνος έχει νόημα μόνο αν του δώσουμε εμείς νόημα

«Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει».  Γαλάτες 6:7.

Οι άνθρωποι είχαν ανέκαθεν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά στις μέρες μας παρατηρείται το παράδοξο της κούρσας με τον χρόνο. Δυστυχώς, συχνά τον γεμίζουμε με ένα σωρό πράγματα, αρκεί να αισθανόμαστε πλήρεις. Ταυτόχρονα, παλεύουμε να μείνουμε νέοι. Έτσι, γινόμαστε ανταγωνιστικοί και μερικές φορές καταντούμε γελοίοι όταν προσπαθούμε αδιάκριτα να μιμηθούμε τα νιάτα. Και αυτό γιατί ο χρόνος έχει πάρει σχεδόν σε όλων μας τις συνειδήσεις τη μορφή της νεότητας. Νέος ίσον ζωή…

Μεγάλο ψέμα! Τα νιάτα είναι μια διαρκής κατάκτηση και δεν είναι δεδομένα χάρη σε μια νεανική όψη που έχεις. Νέος είσαι όσο αλλάζεις, όσο έχεις ενδιαφέροντα και στόχους για τον πλουτισμό της δικής σου ζωής, και όχι για το τι είδους ζωή ζουν οι άλλοι γύρω σου.

Χαίρομαι καθώς γυρίζω πίσω στα νιάτα μου, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν πήγαν χαμένα σε στείρα νοήματα ή μάταιους ανταγωνισμούς. Δεν έζησα καθηλωμένη στη μιζέρια, στην ανασφάλεια και στο ανικανοποίητο των επιθυμιών. Δεν αλληθώριζα κάθε τόσο δεξιά και αριστερά, περιμένοντας πρίγκιπες να ομορφύνουν τη ζωή μου. Δεν ζήλευα ούτε υπέσκαπτα τις τύχες άλλων σε διάφορους τομείς, γιατί απλά δεν με ενδιέφεραν οι άλλοι, παρά μόνο αν μπορούσα να διδαχτώ κάτι χρήσιμο από τη ζωή τους. Δεν θα πω ότι όλα έγιναν σωστά και ότι δεν υπήρχαν απώλειες. Ούτε ότι δεν γελάστηκα ή δεν στενοχώρησα εγώ κάποιους. Θα ήταν αδύνατον.

Ωστόσο, έχοντας αφήσει συνειδητά τη ζωή μου από την ενηλικίωσή μου  στα χέρια του Θεού, Εκείνος  με βοήθησε να δώσω σωστό περιεχόμενο στον νεανικό μου χρόνο και να τον επενδύσω με τέτοιο τρόπο, ώστε δρέπω ακόμη και σήμερα τους καρπούς της νιότης μου. Φυσικά δεν μου αρέσει που μεγαλώνω σε μερικά πράγματα. Εντούτοις, μου αρέσει πολύ που μεγαλώνω σε άλλα! Και καθώς παρατηρώ γύρω μου τα νιάτα, κορίτσια και αγόρια που παρελαύνουν με μόνο διαβατήριο τη νεότητα, την οποία συχνά περιφέρουν σαν τρόπαιο μπροστά στο οποίο πρέπει να παραμερίσεις, θα τους υπογραμμίσω δύο πράγματα.

Πρώτον: Ας πάρουν τον χρόνο νεότητας που τους αναλογεί όπως τον πήραμε όλοι μας. Δικός τους είναι και ας καμαρώνουν γι’ αυτό! Αλλά ας θυμούνται ότι αυτός ο χρόνος έχει ημερομηνία λήξης και θα βρεθούν γρήγορα και αυτοί να παραμερίζονται από κάποιους νεότερους.

Δεύτερον: Επειδή αυτός ο χρόνος έχει καθορισμένη λήξη, να του δώσουν το σωστό νόημα. Δεν υπάρχει πιο έξυπνη κίνηση για έναν νέο/νέα από το να επενδύσει με σύνεση στον εαυτό του/της. Στις ατομικές επωφελείς εμπειρίες, στην αυτονομία και την προσωπική ανάπτυξη. Όχι σε ανούσιες στάσεις ζωής, ανασφάλειες μάταιες επιθυμίες και αντιζηλίες.  Ας προσφέρει στους άλλους. Ας προσφέρει, τέλος, στον Θεό το καλύτερό του. Όταν θα έρθει η ώρα να παραδώσει τη σκυτάλη, δεν θα είναι σε σύγχυση και απελπισία. Θα εξακολουθεί να είναι νέος/νέα. Και σίγουρα όχι μπερδεμένος  "νεόγερος", όπως με απορία βλέπεις πολλούς νέους σήμερα.

 

 

 

 

 

Φύλαξε αυτό που ο Θεός σού χάρισε

«Και ο Κύριος ο Θεός πήρε τον άνθρωπο, και τον έβαλε στον παράδεισο της Εδέμ για να τον εργάζεται, και να τον φυλάττει». Γένεση 2:15.

Νομίζω ότι δεν χρειάζονται άλλα να λεχθούν  για τις σχέσεις μεταξύ άντρα – γυναίκας. Το θέμα δεν εξαντλείται με τρεις δημοσιεύσεις, ωστόσο είναι αδύνατο να μην ασχοληθείς κάπως όταν η μισή και πλέον ζωή γυρίζει γύρω απ’ αυτό. Δεν είμαστε αυτάρκεις οντότητες και οι περισσότεροι αναζητούμε  αργά ή γρήγορα αυτό που ο Θεός έγραψε μέσα μας κατά τη δημιουργία μας.

Πολλά ζευγάρια ζουν τη διάψευση μέσα στον γάμο τους. Ναι, ζούμε σε μια προβληματική πραγματικότητα, αλλά το να παντρεύομαι  χριστιανό/ή και ενώ εγώ ο ίδιος είμαι χριστιανός/ή, να καταλήγω σε διάψευση είναι μεγάλο πρόβλημα.

Αρκετά ζευγάρια αναπολούν με θλίψη τις πρώτες μέρες της γνωριμίας και της έγγαμης ζωής τους. Τι συνέβη στην πορεία; Εκτός από κάποιες περιπτώσεις που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία εξ αρχής, συχνά είναι οι σύντροφοι που ρημάζουν τις ευλογίες που ο Θεός θέλει να τους χαρίσει. Ξεχνούν ότι τους δόθηκε ένας «κήπος»  για να καλλιεργηθεί αλλά και να προφυλαχθεί από τον εχθρό. Ξεχνούν ότι υπάρχουν μερικοί «απαγορευμένοι» καρποί στους οποίους δεν πρέπει ν' απλώσουν το χέρι τους  (Γένεση 2:15).

Ο Αδάμ και η Εύα είχαν την επιλογή να διατηρήσουν την ευλογία. Ωστόσο, δεν υπάκουσαν και απέτυχαν. Πολλοί χριστιανοί, επίσης, αποτυγχάνουν. Πιστεύουν ότι ο γάμος και ο Θεός από μόνοι τους, χωρίς καμιά δική τους καθημερινή προσπάθεια, θα φέρουν την ευτυχία στην οικογένεια. 

Πράγμα αδύνατο, γιατί υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σκοτώσουν την αγάπη. Ιδιαίτερα, όταν κάποιος περιμένει από τον άλλον να κάνει σωστά το μέρος του, ενώ ο ίδιος διαφεύγει, βολεύεται, απολαμβάνει. Επίσης, πολύ συχνά είναι και ο διάβολος που σπρώχνει τα πράγματα στα άκρα, με μόνο στόχο να καταστρέψει το σχέδιο του Θεού. Κάποιες από τις τακτικές με τις οποίες «εμπνέει» τα άτομα:

Διαρκή παράπονα.

Θυμός, μούτρα και απόσυρση, αντί για διάλογο.

Φωνές, βία ή χειραγώγηση του άλλου.

Μεγάλες απαιτήσεις χωρίς υποχωρήσεις.

Έλλειψη ελευθερίας έκφρασης, κινήσεων και προσωπικής ανάπτυξης. Δηλαδή: έλεγχος και καταπίεση.

Να υπογραμμίζεις διαρκώς τα λάθη στον άλλον.

Να τον κοροϊδεύεις και να τον περιφρονείς (εξωτερικά ή εσωτερικά).

Να γκρινιάζεις και να αντιλέγεις ασταμάτητα.

Να είσαι διαρκώς απρόβλεπτος και  ασυνεπής σ’ αυτά που υπόσχεσαι.

Να παραμελείς την τάξη στο σπίτι, καθώς επίσης την εξωτερική σου εμφάνιση και τις συζυγικές σχέσεις.

Να αγαπάς τη μιζέρια και τη μονοτονία.

Να εκμεταλλεύεσαι τη σχέση των παιδιών προς όφελός σου.

Να πάψεις να συγχωρείς τον άλλον ή να ζητάς συγνώμη.

Να πάψεις να έχεις τον Θεό και τον λόγο Του στο κέντρο της ύπαρξής σου.

Ο Howard W. Hunter είχε πει: «Το να έχεις έναν ευτυχισμένο και επιτυχημένο γάμο δεν είναι τόσο πολύ ζήτημα του να παντρευτείς το σωστό άτομο όσο το να είσαι εσύ ένα σωστό άτομο».  Αν πιστεύεις πραγματικά στον Χριστό, γιατί να μην είσαι, λοιπόν;

Ο εχθρός προσπαθεί να καταστρέψει τα σχέδια του Θεού

«Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι [είναι] το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο». Ρωμαίους 12:2.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός έφτιαξε άντρα και γυναίκα, δύο όντα αλληλοσυμπληρούμενα και σχεδίασε όμορφα πράγματα για να απολαύσουν μαζί σε μια σχέση φιλίας, έρωτα και αγάπης. Και δεν υπάρχει, τέλος, αμφιβολία ότι ο μόνος που είχε και έχει ακόμη και σήμερα συμφέρον να καταστρέψει μια τέτοια σχέση είναι ο διάβολος.

Πολλοί αναρωτιούνται στις μέρες μας γιατί τόσα πολλά άτομα δυσκολεύονται να βρουν το «έτερον ήμισυ». Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να ποικίλει. Κάποιοι εκτιμούν λάθος τα δεδομένα. Κάποιοι είναι «δοσμένοι» αλλού και αφήνουν καλές ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Άλλοι δεν τολμούν να δρασκελίσουν την πόρτα που τους ανοίγει ο Θεός. Για μερικούς οι συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές. Μπορεί να βρήκαν το άτομο που θα ήθελαν, όμως, για διάφορους λόγους να μην είναι έτοιμοι/ες για δεσμεύσεις. Κάποιοι μπορεί να έχουν υπέρμετρους φόβους. Ή ακόμη και υπέρμετρες προσδοκίες για τον ιδανικό σύντροφο και γάμο. Κάποιους τους συμβούλεψαν λάθος, ενώ άλλους τους κατέστησαν ανάπηρους να δημιουργήσουν σχέσεις, φυλακίζοντάς τους μέσα σε υψωμένα οχυρά.

Αν και δεν μπορούμε να εξαιρεθούμε από την προσωπική ευθύνη για ό,τι μας συμβαίνει, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι είναι πολλές φορές ο διάβολος που προσπαθεί με τις συνθήκες, με τις αδυναμίες μας ή με τους ανθρώπους γύρω μας να καταστρέψει τα σχέδια του Θεού. Αυτό το κάνει δουλεύοντας σχεδόν πάντα μέσα στο μυαλό μας. Σπέρνει στο νου μας σκέψεις και δημιουργεί ερεθίσματα που μας αποπροσανατολίζουν ή μας δελεάζουν. Είναι η γνωστή και εγγυημένη τακτική που ακολούθησε στην Εδέμ.

Ο Αϊνστάιν είχε πει: «Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης που χρησιμοποιήσαμε όταν  δημιουργήθηκε το πρόβλημα». Το ίδιο είπε και ο Θεός που ήξερε την επιστήμη καλύτερα από τον Αϊνστάιν. Γι’ αυτό, αν κάτι θέλουμε ν’ αλλάξουμε στη ζωή μας, θ’ αλλάξουμε πρώτα τον τρόπο που σκεφτόμαστε γι’ αυτό, γιατί οι σκέψεις καθορίζουν τις πράξεις μας.  Ο Θεός μάς παρακινεί να ανανεώνουμε διαρκώς το υλικό του μυαλού μας με βάση τον λόγο Του. Αν ο διάβολος μάς γεμίζει αθόρυβα μ’ ένα σωρό λανθασμένες σκέψεις, αν  φτιάχνει μέσα μας ανυπέρβλητα οχυρά και μας αιχμαλωτίζει, ο μόνος τρόπος για να βγούμε από εκεί είναι να ζητήσουμε από τον Θεό να αλλάξει μέσα μας τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και αν αυτός αλλάξει, τότε υπάρχει ελπίδα ν’ αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μας. Η εμπειρία  με δίδαξε ότι ο Θεός δεν είναι το πρόβλημα. Δεν είναι Αυτός το εμπόδιο για να μας ευλογήσει. Αν πολλές απαντήσεις χάνονται, χάνονται γιατί ο διάβολος μπορεί να τις κλέβει. Και τις κλέβει με τη σιωπηρή ή φανερή συναίνεσή μας και τη "βοήθεια" των άλλων!

Παντρευόμαστε έναν φίλο/μια φίλη, και καλούμαστε να κρατήσουμε αυτή τη φιλία για πάντα

" Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος· θα κάνω σ' αυτόν βοηθόν όμοιον μ' αυτόν ". Γένεση 2:18.

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο καταλήγει κανείς να παντρευτεί. Διαδρομές υπάρχουν πολλές και ο Θεός δουλεύει με όλους τους τρόπους. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά κομμάτια μέσα στην Αγία Γραφή που δείχνουν έναν αρκετά ασφαλή δρόμο για να καταλήξει κανείς στον γάμο. Βέβαια, το να καταλήξεις παντρεμένος, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι θα ευτυχίσεις κιόλας, αν στην πορεία της διαδρομής σου δεν σεβαστείς τις ίδιες αρχές με τις οποίες ξεκίνησες το ταξίδι σου.

Και έρχομαι στο θέμα: Καλούμαστε να παντρευτούμε έναν φίλο/ μία φίλη και να  καλλιεργήσουμε αυτή τη σχέση φιλίας για όλη μας της ζωή. Συζητώντας με φίλες / φίλους έχω πάντα την αίσθηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν το συναίσθημα και τις εξάρσεις. Ψάχνουν αυτό το «κάτι» που θα τους ωθήσει να «βουτήξουν» με ένταση στα νερά μιας σχέσης, η οποία θα τους δώσει πάθος και δύναμη. Αυτή η κινητήριος δύναμη λέγεται έλξη, ή ακόμη και έρωτας. Κι αν κάποιος ανήκει στο αντρικό φύλο, αυτό το αίτημα γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό.

Γέλασα με κάποιον χριστιανό φίλο μου που σ’ ένα ταξίδι του στο εξωτερικό μού μίλησε για μια κοπέλα που δούλευε σε μια chocolaterie και που για χάρη της, όπως μου σχολίαζε γελώντας, θα άλλαζε και χώρα! Κάποια μόνο λεπτά εμπορικής συναλλαγής και έχε βρει αυτό το «κάτι» που έψαχνε, αλλά ήταν μάλλον μακριά!

Η έλξη έχει τη σημασία της και είναι απαραίτητη στην οικοδόμηση μιας σχέσης. Ωστόσο, όταν ξεκινάς από την έλξη, αυτό το «κάτι» -για να μη νομίσει κανείς ότι μιλάμε μόνο για τη σεξουαλική έλξη-  και  μετά ψάχνεις τα υπόλοιπα, ξεκινάς από λάθος δρόμο. Αυτό το «κάτι»,  αν δεν το δεις στην καθημερινότητά του, δεν συναναστραφείς στενά μαζί του, αν δεν του δώσεις χρόνο να δεις πόσο ταιριάζεις μαζί του, πόσο μπορείς να είσαι ο εαυτός σου μ’ αυτό το κάτι, πόσο σε καταλαβαίνει και σε κάνει ελεύθερο αυτό το κάτι (και αντίστροφα), μπορείς να γελαστείς.

Γιατί; Γιατί μέσα στο ζευγάρι η φιλία είναι μια αξία από μόνη της, που ούτε οι συζυγικές σχέσεις ούτε καν η κοινή πίστη μπορούν να την οικοδομήσουν. Υπάρχουν αντρόγυνα που έχουν σεξουαλικές σχέσεις, όπως επίσης υπάρχουν αντρόγυνα που μοιράζονται την ίδια χριστιανική πίστη και υπηρετούν μαζί στο έργο, αλλά φίλοι πραγματικοί δεν είναι. Ο Θεός δεν έβαλε τον Αδάμ και την Εύα μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα, ούτε μέσα σ’ έναν ναό. Ο Θεός τούς έβαλε σ’ έναν κήπο. Και αυτό σημαίνει ηρεμία, απόλαυση, χρώματα, λουλούδια, φρούτα, περιπάτους, συζήτηση… φιλία! Αυτή ήταν η πρωταρχική ανάγκη που ο Θεός θέλησε να καλύψει στον Αδάμ όταν του έδινε την Εύα. Του έδωσε έναν βοηθό, έναν όμοιό του άνθρωπο για να τον καταλαβαίνει και να μοιράζεται μαζί του πράγματα. Και για την Εύα το ίδιο.

Κλείνοντας, η φιλία, ως το  άκρως απαραίτητο συστατικό για έναν γάμο, δεν είναι πανάκεια. Η φιλία δεν είναι σχέση απαίτησης, αναγκαιότητας ή απειλής. Η φιλία προϋποθέτει ένα διαρκές άνοιγμα στον άλλο, μια σταθερή πρόθεση να είσαι μαζί του. Και φυσικά θέλει χρόνο. Θέλει πολύ χρόνο μάλιστα. Η φιλία εύκολα χάνεται και μαραίνεται, αν δεν την καλλιεργήσουμε και αφήσουμε έγνοιες, κούραση, παράπονα, δυσκολίες του χαρακτήρα μας και εγωισμούς να τη φθείρουν. Γι’ αυτό πολλά ζευγάρια βουλιάζουν στον γάμο τους, γιατί αν και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, δεν είναι το παν.

Κλείνοντας, θα το επαναλάβω και ας μοιάζει ντεμοντέ: Παντρευόμαστε έναν  φίλο/ μία φίλη, αλλά καλούμαστε να κρατήσουμε αυτή τη φιλία για πάντα.

Ο τρόπος για να μαθαίνεις να καταλαβαίνεις τους άλλους

«Όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό [του]». Ρωμαίους 8:28.

Ο Μωυσής μεγάλωσε σε μια ανάδοχη οικογένεια. Θετός γιος της κόρης του Φαραώ πέρασε τα πρώτα σαράντα χρόνια μαθαίνοντας τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τη σοφία της Αιγύπτου. Πολύ καλά έως εδώ. Όταν μεγαλώνεις ανάμεσα στους εχθρούς σου, και μάλιστα σαν βασιλόπουλο, έχεις αποκτήσει μια μεγάλη παρακαταθήκη: μπορείς να τους καταλάβεις.

Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Ο Μωυσής χρειάστηκε να πάρει μερικά ακόμη ιδιαίτερα μαθήματα, γύρω στα σαράντα χρόνια κράτησαν αυτά, προκειμένου να μάθει και την άλλη πλευρά της ζωής. Τη λιγότερο λαμπερή, τη λιγότερο ευχάριστη, και έτσι πέρασε σαράντα χρόνια στην έρημο βόσκοντας πρόβατα.

Το να καταντήσεις από εγγονός του Φαραώ ταπεινός βοσκός μπορεί να είναι ένα σοκ στη ζωή σου. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τίποτε δεν μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο πιο ταπεινό από το να βρεθεί «μοιραία» μέσα σε συνθήκες τις οποίες δεν αξίζει να υποφέρει. Συνθήκες μέσα στις οποίες χαραμίζεται. Φανταστείτε, λοιπόν, να κάνετε πράγματα ανόητα και κουραστικά, ιδιαίτερα αν είστε ένα ταλαντούχο άτομο με πολλές δυνατότητες. Και φανταστείτε να βρεθήκατε σ’ αυτές από δικά σας λάθη.

Αν δεν έχετε περάσει χρόνια μιζέριας και δυσκολιών, θα σας είναι δύσκολο να καταλάβετε τους άλλους και να ταυτιστείτε μαζί τους. Θα ακούτε τις ιστορίες τους και θα λέτε στην καλύτερη περίπτωση : «Ναι, έχεις δίκιο», αλλά μέσα σας θα λέτε: «Αφού δεν ήξερες, αφού βιάστηκες, αφού δεν άκουγες...»

Ξέρετε τι μαθαίνει κανείς στα χρόνια της σιωπής και της ταπείνωσης; Να σιωπά! Να ταυτίζεται με τον αδύναμο,  τον κουρασμένο,  τον αποτυχημένο, αυτόν που η ζωή δεν τον ευνόησε να μεγαλώσει στο παλάτι.

Είναι στα 80 που ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή να επιτελέσει το έργο Του. Τότε ήταν πραγματικά έτοιμος, παρά τους φόβους και τις υπεκφυγές του.  40 χρόνια στην έρημο μοιάζουν με ανόητη σπατάλη, αλλά ο Θεός δεν κάνει λάθη, ακόμη και όταν εμείς κάνουμε και γι’ αυτό επωμιζόμαστε τις συνέπειες. 40 χρόνια στο παλάτι, μια πολύτιμη εμπειρία για ν' αντιμετωπίσει με ικανότητα τον Φαραώ και να διοικήσει έναν λαό. Και άλλα 40 χρόνια σαν βοσκός για να μπορεί να ανέχεται, να μεσιτεύει, να συμπονά τον λαό του, μέχρι την είσοδό του στη γη της επαγγελίας.

Ο Θεός δεν έχει κάνει λάθος με τη ζωή σου, αν ο Θεός είναι ο Κύριος της ζωής σου. Μέσα απ’ αυτά που περνάς, θα σε κάνει τον άνθρωπο που πρέπει να είσαι και τον οποίο χρειάζεται για το δικό Του έργο.

Κάποτε η έρημος είναι δική μας επιλογή

«Κύριε, γνωρίζω ότι οι κρίσεις σου είναι δικαιοσύνη, και ότι πιστά με ταλαιπώρησες». Ψαλμός 119:75.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολυάριθμες πηγές ταλαιπωρίας στη ζωή μας. Η ζωή η ίδια με τις αγωνίες και τα προβλήματά της καταντά ταλαιπωρία, ακόμη  κι αν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και αισιόδοξα. Αλλά πέρα από τις αναπόφευκτες ταλαιπωρίες, υπάρχουν και εκείνες που προκύπτουν από ανοησία, από πείσμα, από λανθασμένη κατανόηση.  

Ο Θεός μάς έχει δώσει ξεκάθαρες οδηγίες μέσα στον Λόγο  Του. Συχνά επιθυμεί να μας δώσει και συγκεκριμένες κατευθύνσεις για ζητήματα που μας απασχολούν, και αυτό για να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις. Ο Θεός δεν έχει διαρκώς στο μυαλό του να μας παιδαγωγήσει και να μας πονέσει. Ο Θεός πρωτίστως θέλει να μας ευλογήσει. Ωστόσο, παιδαγωγία και πόνος θα προκύψουν αναπόφευκτα όταν δεν εννοούμε τι Εκείνος θέλει από τη ζωή μας και όταν δεν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε αυτό που θέλει. Ξέρω ότι περιπλανήθηκα συχνά σε χαώδες μονοπάτια, άλλοτε γιατί ο Θεός επέτρεψε έτσι μέσα στη σοφία Του και άλλοτε, δυστυχώς, γιατί έχασα τον προσανατολισμό μου από αγνωσία και πείσμα.

Είναι κακό να ξέρεις τι ζητά από σένα ο Θεός και να βρίσκεις δικαιολογίες, γιατί είσαι αρκετά «λογικός» και «δυνατός», ώστε δεν μπορείς να υπακούσεις σε πράγματα που δεν στέκουν καλά μέσα στο σύστημά σου. Ή γιατί η αδυναμία του χαρακτήρα σου σε παγιδεύει και σε εξαπατά με τις  αρνητικές σκέψεις σου.

Αποτελέσματα ανυπακοής μέσα στη Βίβλο υπάρχουν πολλά. Αλλά μου φαίνεται ότι η ανυπακοή στην Κάδης-Βαρνή είναι μία από τις τραγικότερες στιγμές στην ιστορία του λαού Ισραήλ. Φόβος, γογγυσμός, έλλειψη εμπιστοσύνης, δυσφήμιση της γης, ανταρσία. Να στέκεσαι μπροστά στις πόρτες της γης της επαγγελίας, ένα βήμα μόνο μακριά από την ανάπαυση, την απόλαυση και την ευλογία, και όμως μέσα στην καρδιά να είσαι χιλιόμετρα μακριά με τις αρνητικές σκέψεις, με το φόβο και την έλλειψη πίστης.   

Ο Κύριος είναι δίκαιος και αληθινός. Οι κρίσεις Του είναι κάποτε η απάντησή Του στη δική μας άπιστη απάντηση. Εύχομαι να έχετε νίκες στις δικές σας Κάδης-Βαρνή. Εύχομαι να μη γυρίσετε ποτέ πίσω με θλίψη να αναπολήσετε μια ευλογία που την αφήσατε να πάει χαμένη, ενώ τη θέση της πήρε η ταλαιπωρία και η μάταιη αναζήτηση, μετατρέποντας σε έρημο τη ζωή σας.

Στη ζωή ένα κι ένα δεν κάνουν πάντα δύο!

"Δέστε, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν· ακούσατε την υπομονή τού Ιώβ, και είδατε το τέλος τού Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμονας". Ιακώβου 5:11

Η ανθρώπινη φύση δεν υποτάσσεται εύκολα στον Θεό. Ουσιαστικά, δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει ότι ο Θεός είναι Θεός και ότι εμείς, ως  πλάσματά Του, δεν έχουμε τη δυνατότητα πάντοτε να κατανοούμε ή ν’ αλλάζουμε τα γεγονότα της ζωή μας.

Μπορεί να είσαι αφιερωμένος χριστιανός, κι όμως να μην έχεις καταφέρει να εξηγήσεις καλά τα πώς και τα γιατί σου. Πιστεύεις ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, αν όμως υποφέρεις,  πιθανόν αυτή η γνώση να μη σου προσφέρει μεγάλη ανακούφιση.

Ο Ιώβ ήταν ένας πιστός άνθρωπος σε διπλή δοκιμασία. Μεγάλων θλίψεων και μεγάλης σιωπής. Ήξερε ότι το κακό που τον είχε βρει δεν ήταν προϊόν της τυφλής μοίρας: "[...] τα αγαθά μονάχα θα δεχθούμε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;" (Ιώβ 2:10), επιβεβαιώνοντας ότι ήταν ο Θεός που επέτρεψε τη συμφορά να χτυπήσει την πόρτα του. Εκείνο που τον κατέθλιβε και του προκαλούσε ένταση ήταν ότι δεν κατανοούσε το λόγο για τον οποίο ο Θεός είχε επιτρέψει όλες αυτές τις τρομερές δοκιμασίες .

Ο Ιώβ έπρεπε να κάνει ολόκληρη τη διαδρομή μέσα στη θλίψη και την απόγνωση για να καταλάβει τελικά ότι ο Θεός είχε τους λόγους Του, τους οποίους δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Στη ζωή δεν είναι όλα ένα κι ένα κάνουν δύο. Ούτε όλος ο κόσμος αυτός που εμείς βλέπουμε και καταλαβαίνουμε. Υπάρχουν πράγματα αδιαπέραστα, πέρα από τα φαινόμενα. Υπάρχει ένας αθέατος πνευματικός κόσμος που πάντα θα μας διαφεύγει.

Όταν ήρθε η ώρα αυτός ο (πονηρός) κόσμος να γίνει φανερός, ο Ιώβ πήρε μαζί με τις εξηγήσεις των συμφορών του ένα ακόμη σπουδαίο μάθημα. Το μάθημα δίδασκε ότι ο Κύριος είναι γεμάτος έλεος και οικτιρμούς. Το τέλος του Ιώβ δεν γράφτηκε όπως ο διάβολος θα επιθυμούσε. Ούτε όπως εκείνος είχε φανταστεί μέσα στην απογοήτευσή του. Οι ευλογίες  που έλαβε για την πιστότητά του φανέρωναν τη θεϊκή αγάπη, την ευσπλαχνία και τη δικαιοσύνη. 

Αν περνάς ένα δύσκολο μονοπάτι, αφέσου στον Κύριο ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις τα γιατί. Δεν είσαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνεις. Εμπιστεύσου Τον ακόμη κι αν βασανίζεσαι μέσα στην αγωνία σου. Ο Θεός ξέρει να ανταμείβει. Αν δεν μπορείς να το πιστέψεις, πάλι δεν πειράζει. Ούτε ο Ιώβ πίστευε σ’ ένα τόσο πλούσιο τέλος. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία.  Σημασία έχει ότι ο χαρακτήρας του Θεού μένει αναλλοίωτος, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς, και αυτό πάντα θα μας εκπλήσσει!