Κινούμενη άμμος

« Ο Κύριος, όμως, είναι μαζί μου σαν ισχυρός πολεμιστής ». Ιερεμίας 20:10.

Υπάρχουν φορές στη ζωή που το μυαλό σταματάει. Μαζί του σταματούν οι σκέψεις και τα λόγια. Πώς να περιγράψεις την απώλεια, την ανασφάλεια, την απελπισία, το κυνηγητό, την τραγωδία; Τι μπορεί να πεις όταν το μέλλον δεν σου προσφέρει καμιά σταθερότητα, καμιά εγγύηση επιβίωσης και συνέχειας;

Είναι μέρες συμφοράς και οδύνης για την χώρα μας. Είναι μέρες που ακόμη κι αν είσαι διακοπές, μακριά έστω από τις τηλεοράσεις και τα μέσα που μπορεί να σου θυμίζουν ότι ακριβώς δίπλα σου βασιλεύει το πένθος, δυσκολεύεσαι να χαρείς. 

Η ζωή είναι ένα θέατρο ποικίλων παραστάσεων, και συχνά παίρνουμε μέρος σε κωμωδίες και τραγωδίες, χωρίς να ερωτηθούμε που θα θέλαμε να συμμετάσχουμε και σε ποιους ρόλους. Αυτή είναι η ζωή. Και για να ζήσεις ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ, που κάποτε γίνεται κινούμενη άμμος για σένα, την οικογένειά σου και το περιβάλλον σου, πρέπει να μπορείς να πατήσεις σε κάποιο σταθερό έδαφος.  

Σταθερό έδαφος μέσα σε μια κινούμενη άμμο; Υπάρχει; Ναι, υπάρχει. Είναι ο Θεός. Ξέρω πως για κάποιους ακούγεται μπανάλ, αστείο, ακόμη και άκρως εχθρικό, αν θεωρούν ότι ο Θεός καθόταν στον θρόνο Του και δεν έκανε τίποτα, ενώ έβλεπε τη φωτιά να κατατρώει σπίτια και ανθρώπους. Ωστόσο, δεν είμαι εδώ για να απολογηθώ εκ μέρους του Θεού. Κάποια πράγματα γίνονται, δεν ξέρω γιατί γίνονται και ποιοι ευθύνονται ακριβώς όταν γίνονται. Άρα, δεν μπορώ να κατηγορήσω απευθείας τον Θεό και να Του ζητήσω λογαριασμό για όσα δεν ξέρω.

Αυτό που θα ήθελα να επαναλάβω είναι ότι η ζωή γίνεται κάποτε για όλους μας κινούμενη άμμος. Τραγωδία είναι να χάσεις το παιδί σου στη φωτιά. Τραγωδία είναι να χάσεις το μικρό παιδί σου από λευχαιμία,  τον γιο/την κόρη σου σε ατύχημα, τα νιάτα από ναρκωτικά. Τραγωδία είναι να χάσεις την περιουσία σου. Να χάσεις τον άντρα σου, τη γυναίκα σου, τα όνειρά σου σε νεαρή ηλικία και να μη θέλεις να συνεχίσεις. Τραγωδία να σε ξεγράφουν τα παιδιά σου και να βρίσκεσαι μόνος και έρημος. Τραγωδία είναι να ζεις με μια πληθώρα ερωτηματικών του τύπου: "Γιατί σε μένα;" και αυτά να σε καίνε κάθε μέρα.

Αυτό που διδάχτηκα από τις απρόβλεπτες παραστάσεις της ζωής στις οποίες κλήθηκα να παίξω τον ρόλο μου είναι ότι ο Θεός είναι πάντα παρών, έτοιμος να βοηθήσει και να σώσει, ακόμη και στα βάθη των μεγάλων αβύσσων. Σκέψου αυτήν την ιδέα, αν συμβεί να βρεθείς στην άβυσσο. Αυτό που θα χρειαστείς για να βγεις γρήγορα από κει μέσα θα είναι μια απλή πίστη σ' έναν αγαθό Θεό που θλίβεται με όλες μας τις θλίψεις (Ησαΐας 63:9) και που έχει βουλές ειρήνης και όχι κακού (Ιερεμίας 29:11). Θέλει λίγη τόλμη να Τον εμπιστευτείς όταν βουλιάζεις στην κινούμενη άμμο της ζωής. Ωστόσο, αν εμπιστευτείς την καρδιά Του, όχι δεν θα πνιγείς, αλλά θα βγεις πλουτισμένος με ευλογίες τού ουρανού από επάνω και ευλογίες της αβύσσου από κάτω (Γένεση 49:25). Δεν μπορώ να το πω καλύτερα, αλλά έτσι ακριβώς είναι.

Τι μας σπρώχνει μέσα μας να ξεπεράσουμε αδιανόητα όρια;

«Και ξάφνου, μια γυναίκα Χαναναία, που βγήκε από εκείνα τα όρια του τόπου, κραύγασε σ' αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ· η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά. Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε έναν λόγο».  Ματθαίος 15:22-23.

Σας έχει συμβεί να είστε απόλυτα σίγουροι ότι για μερικά πράγματα έχετε απαγορευτικά όρια και σας είναι αδύνατο, ό,τι κι αν γίνει, να τα ξεπεράσετε; Κι όμως, χωρίς να ξέρετε πώς και γιατί, χωρίς καλά-καλά να θέλετε ολοκληρωτικά, βρεθήκατε στο σημείο να ξεπεράσετε όρια που για σας ήταν ασυζητητί απαραβίαστα.

  

Άραγε, τι να ήταν αυτό που έσπρωξε τη Χαναναία να βγει από τα όρια του τόπου της και να κατευθυνθεί προς το μέρος του Χριστού, κράζοντας προς βοήθεια; Σίγουρα, δεν θα ήταν η μόνη που κατοικούσε στην ειδωλολατρική αυτή περιοχή και είχε άρρωστο παιδί. Η απάντηση ότι ήταν η  ανάγκη που την έσπρωξε να βρει λύση στο πρόβλημά της δεν αρκεί. Γιατί η γυναίκα έπρεπε να ξεπεράσει κάποια σκληρά και απαγορευτικά όρια, και αυτά από μόνα τους μπορούσαν να την είχαν παραλύσει. Άλλωστε, να είστε σίγουροι ότι αυτά τα όρια είχαν παραλύσει αρκετούς άλλους που δεν κατάφεραν να τα ξεπεράσουν.

Πρώτον, το όριο ότι ήταν γυναίκα. Αρκεί να σκεφτούμε τη θέση της γυναίκας την εποχή εκείνη και καταλαβαίνουμε την έκθεση και το ρίσκο της. Μια γυναίκα που παίρνει πρωτοβουλία να δράσει στον κοινωνικό χώρο και αρχίζει να κραυγάζει δημόσια για θεραπεία πίσω από έναν άντρα –τον σωτήρα Χριστό, βέβαια-, ο οποίος πορεύεται επιπλέον με μια παρέα αντρών, των μαθητών Του, δεν είναι η συνηθισμένη εικόνα που μας δίνουν τα ευαγγέλια για τη θέση της γυναίκας.

Δεύτερον, το όριο της φυλής/καταγωγής. Η γυναίκα δεν ήταν Ιουδαία αλλά Χαναναία. Ήταν μια εθνική ειδωλολάτρισσα. Ξεκάθαρο πως ήταν ξένη ως προς τις υποσχέσεις του Θεού. Άρα, χωρίς προοπτική να μπορεί να ελπίσει ή ν’ απαιτήσει κάτι.

Τρίτον, το όριο της αδιάφορης απόκρισης. Ο Χριστός δεν μπήκε καν στον κόπο να της απαντήσει! Κάτι υπήρχε σίγουρα μέσα στην καρδιά αυτής της γυναίκας, ώστε η σιωπή του Χριστού και η δραματική επίπληξη των μαθητών Του δεν έκαμψαν την πρόθεσή της να αναζητά μια απάντηση στο πρόβλημά της.

Η περίπτωση της Χαναναίας είναι μια θαυμαστή περίπτωση επικοινωνίας και κατανόησης Θεού και ανθρώπου. Αποτυπώνει έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο προσέγγισης του ανθρώπου προς τον Θεό και αντίστροφα, με διαστάσεις που μας εκπλήσσουν και που είναι σπάνιες μέσα στα ευαγγέλια.

Ουσιαστικά, φαίνεται να είναι η «ανεξάρτητη» ανάγκη μιας γυναίκας που είχε μεγάλη πίστη μέσα στην καρδιά της και η «ανεξάρτητη» ανταπόκριση ενός αδιάφορου αρχικά Χριστού στις εκκλήσεις της. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι κάτι πολύ πιο βαθύ απ’ αυτό, κάτι το απόλυτα θεϊκό και ανεξήγητο. Θυμίζει το εδάφιο 2:13, στην Φιλιππησίους επιστολή : «ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του». Όταν συμβαίνει αυτό, ξεπερνιούνται αδιανόητα όρια και μένεις και εσύ ο ίδιος ν’ αναρωτιέσαι πώς και γιατί αυτή η δύναμη σε έσπρωξε να τα ξεπέρασες. 

Μπορεί να κάνει πολλά παραπάνω απ’ όσα σκεφτόμαστε

« Και σ' αυτόν που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας,  σ' αυτόν ας είναι η δόξα μέσα στην εκκλησία, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, σε όλες τις γενεές τού αιώνα των αιώνων ». Εφεσίους 3:20-21.

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να βάλει φρένο στις σκέψεις μας. Όταν το μυαλό σχεδιάζει, γεμίζει με τόσες σκέψεις που η φαντασία καλπάζει και κάνει απίστευτα όνειρα. Το αστείο είναι ότι μπορεί να πιστεύουμε κιόλας ότι αυτά μπορεί να πραγματοποιηθούν στη ζωή μας.

Αν και  ξέρουμε ότι οι σκέψεις μας μπορεί να μας οδηγήσουν σε απάτητες κορυφές, ο απόστολος Παύλος μάς λέει ότι υπάρχει μια δύναμη, η οποία καθώς ενεργεί μέσα μας, κάποτε μας οδηγεί να ξεπεράσουμε ακόμη και αυτά που έχουμε σκεφτεί! Απίστευτη αυτή η δύναμη του Θεού, γιατί είναι μια δύναμη που μας ωθεί να λέμε και κάνουμε πράγματα που ούτε εμείς οι ίδιοι θα μπορούσαμε να είχαμε διανοηθεί.

Ωστόσο, αν και ο Θεός μπορεί να κάνει παραπάνω απ’ όσα νοούμε ή ζητούμε, καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν πρόκειται για όποιες τυχόν σκέψεις  μπορεί να διασχίζουν το μυαλό μας.  Θα πρέπει οι σκέψεις  μας να προέρχονται από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος,  το οποίο ενεργεί μέσα μας.

Ένα καλό βιβλικό παράδειγμα είναι η ιστορία του Ιωσήφ, του γιου του Ιακώβ. Αυτός ο νεαρός  δέχεται, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που ενεργεί μέσα του, κάτι εκπληκτικές ιδέες. Για την ακρίβεια, είναι κάποια τρελά όνειρα. Ονειρεύεται ότι κάποια ημέρα τα αδέλφια του και οι γονείς του θα τον προσκυνήσουν.  Πώς αυτός, που είναι το μικρότερο παιδί της οικογένειας, τολμά να σκεφτεί τέτοια παράλογα πράγματα; Φυσικά, εμείς ξέρουμε ότι αυτές οι σκέψεις δεν κατευθύνονταν από μια προσωπική φιλοδοξία. Δεν ήταν τα δικά του τρελά όνειρα ντυμένα με υπέρμετρη περηφάνια και ματαιοδοξία, αλλά ήταν η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος  μέσα του.

Η ιστορία του Ιωσήφ είναι επώδυνη κα τα όνειρά του υπήρξαν για ένα  μεγάλο χρονικό διάστημα αιτία ερωτηματικών, πόνου και αμφιβολίας. Εντούτοις, έπειτα από πολλές περιπέτειες η Βίβλος μάς αναφέρει ότι του συνέβησαν ακόμη πιο εξαιρετικά πράγματα απ’ αυτά που είχε ονειρευτεί. Πράγματι, οι αδελφοί του γονάτισαν μπροστά του. Αλλά όταν το έκαναν, προσκυνούσαν ουσιαστικά έναν από τους πιο δυνατούς και μεγάλους άντρες της εποχής εκείνης, γιατί ο Ιωσήφ είχε γίνει το δεξί χέρι του Φαραώ. Ε, όχι, αυτό δεν το είχε ονειρευτεί ο μικρός Ιωσήφ χρόνια πριν.

Όταν ο Θεός μάς επικοινωνεί τη σκέψη Του, ας μην μένουμε έκπληκτοι όταν Αυτός κάνει τελικά παραπάνω απ’ όσα είχαμε σκεφτεί. Όταν μια σκέψη έρχεται από τον Θεό όχι μόνο πραγματοποιείται, αλλά πραγματοποιείται με μια δύναμη που δεν έχουμε ποτέ μας φανταστεί.

Ο Θεός έχει σχέδια ειρήνης (Ιερεμίας  29:11), σωτηρίας (Α’ Τιμόθεο 2: 3-4), θεραπείας, αποκατάστασης (Ιεζεκιήλ 33:11), παρηγοριάς (Ησαΐας 66:13). Μπορούμε να περιμένουμε μεγάλα πράγματα απ’ Εκείνον όταν κατευθύνουμε την καρδιά μας, τις επιθυμίες  και τις σκέψεις μας στα σχέδια του Θεού.

Δεν χρειάζεται να χτίσεις καμιά εικόνα, τη χτίζει ο Θεός για σένα

"[...] Μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά" (Ματθαίος 11:29). 

Ζούμε σ' έναν κόσμο που αναζητά την αξία και συχνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την εξής πραγματικότητα: ατελή, πεπερασμένα και άκρως ανταγωνιστικά όντα θέλουν να δείξουν το ένα στο άλλο ότι έχουν αξία, ότι είναι μεγάλα και σπουδαία. Ότι μπορούν! Πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν διακαώς να χτίσουν προς τα έξω την εικόνα μιας ζωής ευτυχίας, δύναμης και επιτυχίας, ακόμη κι αν χρειαστεί να υποκριθούν μέσα στα προβλήματα, τις αδυναμίες και τα λάθη τους. 

Αυτό το κοσμικό φρόνημα δεν έχει σχεδόν τίποτα το κοινό με τη ζωή του Χριστού. Είναι ένα φρόνημα περηφάνιας και ανασφάλειας ταυτόχρονα που προβάλει τις αξίες της δύναμης, της εξυπνάδας, του πλούτου, της ομορφιάς, των ικανοτήτων και των επιτευγμάτων.  Κι όμως, σαν άνθρωποι του Θεού πέφτουμε κι εμείς στην παγίδα, γιατί  έχουμε μεγάλο έλλειμμα σ' αυτό που ο Χριστός είπε για τον εαυτό του: "[...] μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά" (Ματθαίος 11:29). 

Ο Χριστός ήταν ταπεινός και δεν είχε ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ούτε με την προσωπικότητά Του ούτε με την εξωτερική Του εμφάνιση ούτε με το έργο Του. Αγάπησε τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και όχι τον άνθρωπο για τον εαυτό Του και αυτό Τον οδήγησε στη θέση του ταπεινού υπηρέτη όλων μας. 

Ο Ιησούς ήταν διακριτικός. Δεν κραύγασε, ούτε άκουσε κανείς τη φωνή της δημαγωγίας Του στις πλατείες (Ματθαίος 12:19). Επικοινωνιακά, δεν θα έλεγες ότι ήταν ο χαρισματικός ηγέτης. Ο Χριστός δεν επιζητούσε να μαγέψει και να καθηλώσει. Ακόμη και στα θαύματά Του ζητούσε τη σεμνότητα και την ιδιωτικότητα και ήταν περισσότερο η ανάγκη της στιγμής παρά η επίδειξη δύναμης που Τον ωθούσε να ενεργήσει στο δημόσιο βίο. 

Ο Ιησούς ήταν ευαίσθητος. Ωστόσο, δεν διαλάλησε την ευαισθησία Του. Φέρθηκε με συμπόνια στη χήρα της Ναϊν, ανασταίνοντας τον μονάκριβο γιο της (Λουκάς 7:13). Φέρθηκε τρυφερότητα στην μητέρα Του, όταν πάνω στον σταυρό ανέθεσε τη φροντίδα της στον μαθητή Του Ιωάννη. (Ιωάννης 19:26-27). 

Ο Ιησούς ήταν απλός και όχι πολύπλοκος. Αυτά που σκεφτόταν μέσα Του, αυτά έλεγε και έξω Του. Όπως ακριβώς ήταν ο εσωτερικός Του άνθρωπος – ευθύς, καθαρός και διάφανος- έτσι ήταν και ο εξωτερικός. Δεν χρειαζόταν να ελίσσεται και να ισορροπεί, γιατί είχε ξεκάθαρο στόχο και αυτός ήταν να κάνει το θέλημα του Θεού. (Ιωάννης 6:38).

Ο Χριστός δεν είχε ανάγκη να αποδείξει τι ήταν και τι άξιζε. Δεν χρειαζόταν καν να χτίσει μια εικόνα ευτυχίας, δύναμης και επιτυχίας. Η εικόνα χτίστηκε μόνη της μέσα από την ταπείνωση, την προσφορά και την αγάπη Του. Ούτε εσύ χρειάζεται να χτίσεις μια εικόνα. Αυτή τη χτίζει ο Θεός για σένα, αν ακολουθήσεις τα βήματα του Χριστού.

Συναισθήματα: ό,τι «καλύτερο» για να είστε μονίμως αποπρασανατολισμένοι!

"Αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου τού Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις τού σώματος, θα ζήσετε". Ρωμαίους 8:13

Από το πρωί έως το βράδυ έχουμε αλλάξει χίλια συναισθήματα. Αυτό που επιθυμούσαμε τόσο πολύ να κάνουμε, το κάνουμε τελικά. Όμως αν τύχει και κάτι το χαλάσει ή δεν βρει την ανταπόκριση που περιμέναμε, λυπόμαστε, θυμώνουμε, εκνευριζόμαστε, απογοητευόμαστε.  

Συναισθήματα: Μια πολύτιμη αποσκευή του Θεού για τον άνθρωπο και έκφραση των αναγκών της ψυχής του. Αλλά επίσης, ό,τι «καλύτερο» μπορεί να χρησιμοποιήσει ο εαυτός μας, ο κόσμος και ο διάβολος για να μας έχει μονίμως ταραγμένους και αποπροσανατολισμένους!

Ο Θεός δεν είναι ένα συναίσθημα. Είναι Πνεύμα, όπως και εμείς δεν είμαστε ένας σωρός από συναισθήματα, αλλά είμαστε πνεύματα, δημιουργημένα σύμφωνα με την εικόνα Του. Και επειδή είμαστε πνεύματα, έχουμε μια ψυχή και κατοικούμε σ’ ένα σώμα. Αυτό που αναγεννιέται είναι το πνεύμα μας, και ο Θεός μάς ανασταίνει και μας ανακαινίζει όταν αγγίξει το νεκρό πνεύμα μας.  

Αν είμαστε αναγεννημένοι πιστοί, το Άγιο Πνεύμα ζει μέσα μας, συνεργάζεται με το πνεύμα μας, διαμορφώνει τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις πράξεις μας. Από την άλλη, η ψυχή και το σώμα μας δεν αλλάζουν εύκολα, παρεκτός κι αν συνειδητά τα ανανεώνουμε με τον λόγο του Θεού.

Τα συναισθήματα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή.  Eίναι τόσο ευάλωτα και περιστασιακά, ακριβώς το αντίθετο από ό,τι είναι ο λόγος του Θεού,  που είναι αιώνιος και αναλλοίωτος. Είναι παράλογο να αρνηθούμε την ύπαρξή των συναισθημάτων μας, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό παράλογο να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να κυβερνούν τη ζωή μας. Η Αγία Γραφή μας παρακινεί να μην αφήνουμε τις αισθήσεις μας να μας καθοδηγούν, γιατί τα συναισθήματα στηρίζονται σε εξωτερικά ερεθίσματα και σε μεταβαλλόμενες καταστάσεις. Μπορεί να μας οδηγήσουν σε λάθος κατεύθυνση και πολλές φορές αυτό έχει συμβεί στη ζωή μας.

Ας θυμόμαστε ότι τα συναισθήματα αποτελούν μέρος του κόσμου της σάρκας, κι αν ζούμε σύμφωνα με τη σάρκα, θα πεθάνουμε. Η σάρκα μας επιδιώκει πάντα να πάει τα πράγματα εκεί που θέλει, εκεί που αισθάνεται άνετα και όμορφα. Η σάρκα μας θέλει να κάνει αυτό που είναι αντίθετο στον λόγο του Θεού, γιατί δεν αγαπάει το ξεβόλεμα και τη δυσκολία. Ωστόσο, αν θέλετε να ζήσετε ευτυχισμένα, μη δίνεται μεγάλη έμφαση στα συναισθήματά σας. Είναι σαν να δίνετε σημασία στον καιρό και με βάση τον καιρό, να οργανώνετε τη ζωή σας. Ανανεώστε τη σκέψη σας με τον λόγο του Θεού και αρνηθείτε στο σώμα και στα συναισθήματά σας να σας πουν τι θα κάνετε ή τι δεν θα κάνετε. Δώστε χώρο στο  πνεύμα του Θεού και θα ζήσετε μια ζωή σιγουριάς και ειρήνης.

Είμαστε διαφορετικοί.... Δόξα στον Θεό!

" Γι' αυτό, προσδέχεστε ο ένας τον άλλον, όπως και ο Χριστός προσδέχθηκε εμάς προς δόξαν τού Θεού ". Ρωμαίους 15:7.

Δεν ξέρω τι εντύπωση έχεις για τον εαυτό σου. Πιθανόν θεωρείς ότι ο Θεός σε δέχθηκε παιδί Του: δεν έχεις πολλά μεμπτά, ή αν είχες, βρήκες έναν τρόπο να τα τακτοποιήσεις ενώπιον Του. Tώρα είσαι εντάξει απέναντί Του. Αλλά όχι... Δεν μπορεί να είναι έτσι, σκέφτεσαι. 

Κατά βάθος ξέρεις ότι συχνά τα κάνεις θάλασσα και φταις σε πολλά. Ξέρεις ότι έχεις ανάγκη το έλεος του Θεού για να υπάρχεις την επόμενη στιγμή. Και έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη τη συγχώρεσή Του, διαφορετικά η σχέση σου μαζί Του δεν έχει προοπτική.

Είναι θαυμαστό ότι ο Θεός σε κατανοεί και σε δέχεται, παρά τις ελλείψεις σου. Όμως, εξίσου θαυμαστό είναι ότι εσύ μπορεί να μη δέχεσαι τον αδελφό σου, αυτόν τον τόσο διαφορετικό άνθρωπο που αδυνατείς να καταλάβεις. Και αφού δεν τον καταλαβαίνεις, τον απορρίπτεις. Κάπου μέσα στο μυαλό σου και στην καρδιά σου, του έχεις βάλει ένα χ. "Άστ' τον αυτόν. Είναι μονοκόμματος. Είναι παράξενος. Είναι κουραστικός. Είναι επίμονος. Είναι περίεργος. Είναι στρυφνός. Είναι πολυλογάς. Είναι...."

Ναι, ίσως είναι έτσι! Εσύ, τι είσαι; Μήπως είσαι το απόλυτα σωστό πρότυπο; Όχι, δεν είσαι, το ξέρεις. Γνωρίζεις τα σφάλματα και τις ελλείψεις σου και δεν θα ήθελες ποτέ να σε απορρίπτουν οι άνθρωποι, επειδή είσαι όπως είσαι. Θέλεις την αγάπη και την αποδοχή και σε στενοχωρεί όταν κάνουν κριτική πίσω απ' την πλάτη σου. Στο κάτω-κάτω, θέλεις ν' αλλάξεις. Και αλλάζεις μέρα με τη μέρα!

Στο παρελθόν, όποιος δεν ταίριαζε με τον χαρακτήρα και την κοσμοθεωρία μου είχε κάτι το "προβληματικό". Γι' αυτό ασυναίσθητα ό,τι δεν καταλάβαινα, το σχολίαζα και συχνά το απέρριπτα.  Αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα του χαρακτήρα των άλλων, αλλά ήταν καθαρά δικό μου πρόβλημα. Ξεβόλευε εμένα ώστε να κάνω μια προσπάθεια να επικοινωνήσω με κάποιον που δεν κατανοούσα. Δεν είχα ακόμη μάθει το σπουδαίο μάθημα ότι ο Θεός μάς έχει πλάσει τόσο διαφορετικούς μεταξύ μας και είμαστε τόσο αναγκαίοι ο ένας για τον άλλο. 

Μην επικεντρώνεσαι σ' αυτό που δεν καταλαβαίνεις στους άλλους. Δέξου τους απλά, γιατί όλοι έχουμε μια "παράξενη" και "προβληματική" πλευρά. Για κάποιους που μπορεί να με βρίσκουν την ιδανικότερη παρέα, υπάρχουν άλλοι τόσοι που ίσως τρέχουν μακριά όταν ακούν το όνομά μου! Αλλά δεν πειράζει, δεν είμαι το απόλυτα σωστό πρότυπο, όπως και εσύ δεν είσαι. Λοιπόν, ας δεχτούμε μέσα σ' αυτήν την ισότιμα αδύναμη φύση τη διαφορετικότητά μας, όπως ακριβώς ο Θεός μας δέχεται και μας καλοδέχεται μάλιστα. 

Ποια λύπη γεννά μετάνοια;

 " Η  λύπη κατά Θεόν γεννάει μετάνοια προς αμεταμέλητη σωτηρία· η λύπη, όμως, του κόσμου γεννάει θάνατο ". Β' Κορινθίους 7:10.

Λάθη κάνουμε όλοι μας. Και αμαρτίες επίσης. Αν θελήσουμε να δικαιώσουμε τους εαυτούς μας, είτε μπροστά στους ανθρώπους είτε μπροστά στον Θεό, θα φανούμε αστείοι και ψεύτες. 

Ο Θεός έχει τρόπους να μας δείχνει που φταίμε. Η συνείδησή μας που μας ελέγχει, η Αγία Γραφή που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ελλιπείς, κάποιοι άνθρωποι που μας μίλησαν για τα σφάλματά μας, ακόμη και κάτι που διαβάσαμε ή ακούσαμε σε ανύποπτο χρόνο, όλα αυτά είναι ερεθίσματα που μας δίνονται για να σκεφτούμε που σφάλουμε και να μετανοήσουμε.

Η μεταμέλεια εμπλέκει πρώτα απ' όλα το νου και τις σκέψεις. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε πει, τι έχουμε κάνει ή τι παραλείψαμε να κάνουμε. Χωρίς αυτή την πρωταρχική συναίσθηση ότι φταίμε, δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε σε μετάνοια.

Οι τύψεις, απ΄ την άλλη πλευρά, αγγίζουν κυρίως τις αισθήσεις, τα συναισθήματα. Κάτι μας λέει ότι αμαρτήσαμε βαριά, ότι πληγώσαμε, ότι αποτύχαμε, ότι δεν κάναμε τα πράγματα όπως θα έπρεπε. Γι' αυτό νιώθουμε άβολα και γεμίζουμε ντροπή. Κάποιες φορές νιώθουμε τόσο χάλια που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει. Αλλά οι τύψεις δεν είναι αρκετές για να μας οδηγήσουν σε μετάνοια.

Η μετάνοια περιλαμβάνει μια ριζική αλλαγή του νου ενώπιον του Θεού. Απαιτεί ένα μίσος για την αμαρτία και μια σταθερή πρόθεση να κάνουμε τα πράγματα σωστά. Μετάνοια που δεν έχει στη βάση της απέχθεια για ένα λάθος, μετάνοια που δεν ξεκινά από κάποιο συναίσθημα αηδίας για την αμαρτία, δεν έχει  κανέναν αποτέλεσμα. 

Η αποδοχή και η πεποίθηση ότι έχουμε αμαρτήσει, δεν θα μας οδηγήσουν σε μετάνοια, αν η θέληση δεν αγγιχτεί. Μετάνοια σημαίνει ότι παίρνω την απόφαση να κάνω τα πράγματα αλλιώς, θέλω να κάνω τα πράγματα αλλιώς, γιατί έχω καταλάβει το λάθος μου και δεν θέλω να συνεχίσω σ' αυτό το λάθος.

Λέω όχι στον φόβο, επιλέγω το θάρρος

«Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» Β’ Τιμόθεο 1:7

Μη σας φανεί καθόλου παράξενο, ως άνθρωποι φοβόμαστε την ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους! Λογικά, θεωρούμαστε κοινωνικά όντα, που θέλουμε να έρθουμε σε επαφή, να μοιραστούμε, να χαρούμε και να κλάψουμε μαζί με άλλους. Αλλά πολύ συχνά θέλουμε να έχουμε εμείς τον έλεγχο αυτής της επικοινωνίας. Πόσα θα πούμε, σε ποιους θα τα πούμε, τι θα ρωτήσουν επιπλέον οι άλλοι, τι θα τους αφήσουμε να καταλάβουν... Όλα αυτά θέλουμε να τα ορίζουμε εμείς.

Επίσης, θέλουμε να ορίζουμε και τον τρόπου που οι άλλοι θα επικοινωνούν μαζί μας. Για παράδειγμα, αν είμαι εξωστρεφής και κοινωνικός, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εσύ είσαι απόμακρος και κρυψίνους. Δηλαδή, τι έχεις να κρύψεις; Αφού όλοι παρόμοια προβλήματα έχουμε. Από την άλλη, αν εγώ είμαι εσωστρεφής και κλειστός χαρακτήρας, δυσφορώ που έρχεσαι σαν σίφουνας να εισβάλεις στην ζωή μου και να με αγαπήσεις μ’ έναν τρόπο που με ξεγυμνώνει. Προτιμώ να σεβαστείς την ιδιωτικότητα και την προσωπικότητά μου.

Ξέρετε να λέτε όχι στον φόβο που καταστρέφει τις σχέσεις; Ο φόβος έχει τουλάχιστον τρία καταστροφικά αποτελέσματα:

Πρώτα απ’ όλα, ο φόβος μάς κρατά σε αμυντική θέση. Φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα μας ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Όταν οι άλλοι διακρίνουν τα προβλήματά μας και τύχει να μας πουν κάτι που μας δυσαρεστεί, υπεραμυνόμαστε.

Δεύτερον, ο φόβος μάς κάνει απόμακρους. Γιατί να μιλήσω μ’ αυτήν την κοπέλα; Αφού φαίνεται ότι είναι εγωίστρια. Ας κάνω πίσω καλύτερα. Γιατί να φανερώσω τα συναισθήματά μου εγώ και όχι αυτός; Ας υποκριθώ καλύτερα και ας κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα. Γιατί να μιλήσω με τους τάδε; Θα αρχίσουν τις ερωτήσεις για τη ζωή μου και δεν έχω όρεξη την κριτική πίσω από την πλάτη μου.

Τέλος, ο φόβος μάς κάνει απαιτητικούς. Κάθε φορά που νιώθουμε ένα συναίσθημα ανασφάλειας και αδυναμίας, προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πράγματα. Και όσο πιο δυνατό είναι αυτό το συναίσθημα, τόσο περισσότερο προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε στις καταστάσεις. Γι’ αυτό επιθυμούμε να έχουμε πάντα εμείς τον τελευταίο λόγο. Δεν μπορεί εγώ να απατώμαι, να έχω άδικο, να μην καταλαβαίνω, να είμαι ο αδύναμος.  

Το κουράγιο να πάμε προς τους άλλους, βάζοντας στην άκρη τους φόβους μας, μας το δίνει ο Θεός. Το Πνεύμα Του είναι πνεύμα δυνάμεως, αγάπης, σωφρονισμού και αλήθειας. Ξέρουμε ότι είμαστε γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα, γιατί βρίσκουμε εμείς το θάρρος να πλησιάσουμε τους άλλους, χωρίς να φοβόμαστε μη μας πληγώσουν ή μην πληγωθούμε εμείς απ’ αυτούς. Τους αγαπάμε όπως αυτοί είναι, και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι. Εκτιμάμε την παρουσία τους. Δεν φοβόμαστε τα σχόλιά τους. Ούτε φοβόμαστε μην τυχόν και καταλάβουν την αδυναμία μας ή τα βαθύτερα συναισθήματά μας. Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν να πούμε όχι στον φόβο, αντλώντας τη δύναμη και την αγάπη που έχουμε ανάγκη από τον Θεό. 

Οι φίλοι μας μάς εκνευρίζουν αρκετές φορές!

"Το σίδερο ακονίζει το σίδερο· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπο του φίλου του ". Παροιμίες 27:17.

Ποιος πιστεύει ότι η φιλία, όπως και όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι κάτι το ιδανικό; Όποιος πιστεύει σε ιδανικές καταστάσεις, προσγειώνεται γρήγορα στον κόσμο της πραγματικότητας. Για κάποιους η προσγείωση αυτή δεν γίνεται ποτέ αποδεκτή. Τέτοια άτομα καταλήγουν δυστυχισμένα και μόνα.  Αν περιμένεις από κάποιον να ανταποκρίνεται σ' όλες σου τις προσδοκίες, τότε έχεις καταλάβει λάθος τη ζωή. Επιπλέον, δεν διαθέτεις μάλλον την ευελιξία που απαιτείται για ζήσεις και να ζήσεις ευτυχισμένα. 

Απ' όσο θυμάμαι, οι αγαπημένοι φίλοι μου μ' έχουν πικράνει, εκνευρίσει και απογοητεύσει πολλές φορές. Σε καλώ Σαββατοκύριακο να βγούμε τη βόλτα μας και εσύ  μου χαλάς το Σαββατοκύριακο! Δεν καταλαβαίνεις αυτά που εξηγώ, δυναμιτίζεις την ατμόσφαιρα με την έντασή σου και στο τέλος χωρίζουμε όλοι πικραμένοι και με μένα να υπόσχομαι πάλι ότι είναι η τελευταία φορά που σε κάλεσα. Όμως μέσα σε δύο βδομάδες έχουμε αφήσει τον θυμό, έχουμε συγχωρήσει ο ένας τον άλλο και έχουμε ξεχάσει, γιατί ξέρουμε ότι δεν γίνεται αυτό από κακία, αλλά από αδυναμία. Η αγάπη υπομένει και καλύπτει.

Επόμενο: έρχεσαι με τη γυναίκα σου από το εξωτερικό στο σπίτι μας τα χαράματα και δεν μας έχετε ειδοποιήσει για την ώρα άφιξης. Τέλεια.... αυτά τα κινητά, τι τα έχετε; Κάποιος από την οικογένεια που τυχαία σηκώθηκε εκείνη την ώρα, σας είδε να κάθεστε απ' έξω και σας άνοιξε. Έχω εκνευριστεί, γιατί μάλλον δεν καταλαβαίνετε τους κοινωνικούς κώδικες. Άστε που ξύπνησα ξαφνικά από τις φωνές σας. Ωστόσο, σηκώθηκα να σας καλωσορίσω και αφού μου επιτρέψατε να πλυθώ και να βγάλω τις πυτζάμες μου, παίρνουμε μαζί πρωινό. Φαίνεται ότι η αγάπη δεν καταλαβαίνει από ρολόι και κοινωνικούς κώδικες.

Κλείνω: σου ζητάω να πάμε κάπου μαζί και εσύ μου απαντάς ότι βαριέσαι. Βεβαίως και απογοητεύομαι, αλλά μετά γελάω. Ξέρεις πόσες φορές έχω πάει σε πράγματα που βαριόμουν και πόσες άλλες συμμετείχα σε κουβέντες που δεν μ' ενδιέφεραν; Όμως, η αγάπη κατανοεί τον άλλο και δεν βάζει όρους, κάπου θα σ' έχω απογοητεύσει κι εγώ και ας μην το θυμάμαι τώρα.

Όλοι έχουμε πικραθεί από τους φίλους μας. Έχουμε εκνευριστεί και απογοητευτεί. Δεν πειράζει. Αν αγαπάμε με την αγάπη του Θεού, θα κατανοούμε, θα ξεχνάμε, δεν θα ζητάμε τα δικά μας. Ας μην  ψάχνουμε για ιδανικές φιλίες και σχέσεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες. Ας κοιτάξουμε τι είδους άνθρωποι είμαστε εμείς. Άραγε, είμαστε τέλειοι; Θέλουμε να συναντήσουμε τον άλλον σε κάποιο επίπεδο μέσα στη διαφορετικότητά μας; Ας μη φοβόμαστε ν' ακονιστούμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Μέσα απ' αυτό, ο Θεός μάς μαθαίνει και μας δένει ακόμη περισσότερο.

                                                          

                                       Καλό μήνα στους αγαπημένους μας φίλους!