Πιστός ο Θεός στις υποσχέσεις Του, χθες, σήμερα και για πάντα

" [..] αυτός πληγώνει, και επιδένει, χτυπάει, και τα χέρια του γιατρεύουν. 

 Μέσα σε έξι θλίψεις θα σε ελευθερώσει· και στην έβδομη δεν θα σε αγγίξει κακό. 

 Μέσα στην πείνα θα σε λυτρώσει από θάνατο· και σε πόλεμο από χέρια ρομφαίας. 

 Από μάστιγα γλώσσας θα είσαι φυλαγμένος· και από τον επερχόμενο όλεθρο δεν θα φοβηθείς. 

 Θα περιγελάς τον όλεθρο και την πείνα· και από τα θηρία τής γης δεν θα φοβηθείς. 

 Επειδή, θα έχεις συμμαχία με τις πέτρες τής πεδιάδας· και τα θηρία τού χωραφιού θα ειρηνεύουν μαζί σου. 

Και θα γνωρίσεις ότι στη σκηνή σου υπάρχει ειρήνη, και θα επισκεφθείς το σπίτι σου, και δεν θα σου λείπει τίποτε. 

Και θα γνωρίσεις ότι το σπέρμα σου είναι πολύ, και τα εγγόνια σου σαν τη βοτάνη τής γης".

                                                                    Ιώβ 5:18-25.

                                                                                             

                                                               Καλή Χρονιά 2019

Στο τέλος του έτους, αναμνήσεις, εμπειρίες, πράξεις και λόγια, χαρές και λύπες θα δώσουν τη σκυτάλη στον νέο χρόνο. Εύχομαι η χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας να έχει νέους δρόμους, νέες ελπίδες, νέες εμπειρίες. Νέους καρπούς.  Μη μένετε στα παλιά. Στις ίδιες συνήθειες. Στους ίδιους τρόπους σκέψης. Στα ίδια επιχειρήματα. Στον ίδιο μικρόκοσμο. Είστε ασφαλείς! Προχωρήστε μπροστά και τολμήστε νέα πράγματα. Ο Θεός είναι μαζί μ’ αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν σε νέους δρόμους μαζί Του.

   

Κάθε γνήσια αναζήτησή μας ανταμείβεται

"Και όταν ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας, κατά τις ημέρες τού βασιλιά Ηρώδη, ξάφνου, ήρθαν στα Ιεροσόλυμα μερικοί μάγοι από ανατολάς, λέγοντας:  Πού είναι αυτός που γεννήθηκε, ο βασιλιάς των Ιουδαίων; Επειδή, είδαμε το αστέρι του στην ανατολή, και ήρθαμε για να τον προσκυνήσουμε". Ματθαίος 2:1-2.

Οι μάγοι, σοφοί άνθρωποι εκείνης της εποχής, έψαχναν στα βιβλία τους, μελετούσαν σημεία και  ρωτούσαν, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για γνώση. Η ανάγκη να γνωρίζουμε  πράγματα και να  κατακτούμε τη σοφία είναι εγγενής στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας.

Όλοι μας θέλουμε να ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας, έτσι δεν είναι; Θέλουμε να ξέρουμε γιατί συνέβη αυτό ή το άλλο. Θέλουμε να μάθουμε ποιος, τι, πότε, πού! Πολύ περισσότερο, επιθυμούμε τη βαθύτερη γνώση πέρα από τα φαινόμενα.

Οι σοφοί μάγοι της εποχής εκείνης έψαχναν, όπως εγώ και εσείς σήμερα κάτι ψάχνουμε. Το θέμα είναι πόσο μακριά επιθυμούμε να μας οδηγήσει η αναζήτησή μας. Πόσο χρόνο και ενέργεια θ’ αφιερώσουμε σ’ αυτό που ψάχνουμε. Κυρίως, πόσο από την καρδιά μας θα δώσουμε στην αναζήτησή μας. Οι σοφοί είδαν ένα λαμπρό αστέρι στην ανατολή και έκριναν ότι κάποιος μεγάλος βασιλιάς είχε γεννηθεί και ότι κάτι ελπιδοφόρο είχε ανατείλει.

Με ό,τι γνώσεις και αποκαλύψεις είχαν, ξεκίνησαν μια μακρά αναζήτηση που τους έφερε μέχρι την Ιερουσαλήμ. Πάρα πολλοί από τους κατοίκους της πόλης ταράχθηκαν στο άκουσμα των νέων, ενώ διάφορα παράξενα τούς συνέβησαν στην πορεία τους, μέχρι την επιστροφή τους στο σπίτι τους.

Το θαυμαστό και χαρμόσυνο είναι ότι οι σοφοί βρήκαν το πρόσωπο που αναζητούσαν. Το αστέρι το οποίο είχαν δει εξ αρχής στην ανατολή «προπορευόταν απ' αυτούς, μέχρις ότου, φτάνοντας, στάθηκε επάνω εκεί όπου ήταν το παιδί» (Ματθαίος 2:9). Είχαν μπροστά τους επιτέλους  τον υποσχεμένο Μεσσία, Τον προσκύνησαν μ’ όλη τους την καρδιά και Του πρόσφεραν δώρα από τους θησαυρούς τους.

Κάθε γνήσια αναζήτησή μας ανταμείβεται! Όταν ο Θεός βλέπει τη σοβαρή επιθυμία μας να γνωρίσουμε πράγματα, όταν βλέπει ότι ποθούμε τη γνώση για το θέλημά Του και αυτό μας βάζει σε μια μακρά διαδικασία αναζήτησης, όταν βλέπει, τέλος, τις περιπέτειές  μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ανταποκρίνεται. Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο για τον αληθινό αναζητητή που αγαπά τον Θεό και είναι έτοιμος να πληρώσει  όλα τα «έξοδα» του ταξιδιού της αναζήτησης.

Κάποιο λαμπρό αστέρι, εξ αρχής συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας, θα μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάμε. Ακόμη και όταν τα σημεία αναφοράς θα είναι θολά ή όταν οι άλλοι θα προσπαθούν να μας μπερδέψουν, η παρουσία του ίδιου του Θεού θα είναι μαζί μας μέχρι να βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Ο Θεός δεν διαψεύδει αυτούς που μπήκαν στον κόπο να Τον ψάξουν, με όλο το κόστος που αυτό συνεπαγόταν.

            

                                Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους!

Μια απόφαση πίστης μάς ακολουθεί για πάντα

"Και ενώ αυτός τα συλλογίστηκε αυτά, ξάφνου, ένας άγγελος του Κυρίου, παρουσιάστηκε σ' αυτόν σε όνειρο, λέγοντας: Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα·  και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού…". Ματθαίος 1:20-21.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και τα πιο σημαντικά πρόσωπα μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι η Μαριάμ, ο Ιωσήφ και φυσικά ο Χριστός.

Θαυμάζουμε τον Ιωσήφ και τη Μαρία. Iδιαίτερα, όταν βλέπουμε ζωγραφικές απεικονίσεις της Παναγίας με το βρέφος ή της Αγίας Οικογένειας  και όταν διαβάζουμε τις βιβλικές ιστορίες, σκεφτόμαστε πόσο παράξενα και σιωπηλά το χέρι του Θεού δούλεψε στη ζωή τους.

Ο Ιωσήφ, λοιπόν, άντρας δικαιοσύνης και πίστης. Διάλεξε τη Μαριάμ να παντρευτεί, και σαν άντρας είχε σίγουρα τα δικά του όνειρα και σχέδια για τον γάμο του. Το τελευταίο πράγμα που  περίμενε ήταν η καλή του να βρεθεί έγκυος.

Ξεκάθαρα, επρόκειτο για μεγάλη ντροπή τότε όπως και σήμερα, διότι φανταστείτε τη δικιά σας αρραβωνιαστικιά, πριν το γάμο σας, έγκυο ποιος ξέρει με ποιον! Ο λιθοβολισμός ήταν η ποινή που της άρμοζε, όμως ο Ιωσήφ είχε καρδιά ελέους και συγχώρησης και δεν το διανοήθηκε. Τουλάχιστον, να έσωζε τη ζωή της, τα υπόλοιπα δεν τον αφορούσαν ιδιαίτερα…

Εκπλήσσει ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρθηκε εξ αρχής να ενημερώσει μαζί με τη Μαρία και τον Ιωσήφ για το σχέδιο στο οποίο τον καλούσε να πάρει μέρος. Ο Θεός επενέβη μόνο όταν ο Ιωσήφ, μέσα στη σωστή λογική του κρίση, συμπέρανε ότι η Μαριάμ δεν του έκανε. Ο Θεός τού αποκάλυψε σε όνειρο την κρίσιμη στιγμή ότι δεν χρειαζόταν να φοβάται για τη γυναίκα που του είχε προορίσει. Όλα είχαν γίνει από το χέρι Του, και επειδή ο Ιωσήφ πίστεψε ότι όλα είχαν γίνει σύμφωνα με το τέλειο σχέδιο Του, γι’ αυτό «σηκώθηκε από τον ύπνο, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου» (Ματθαίος 1:24) και πήρε την Μαριάμ για γυναίκα του.

Το βρίσκετε απλό; Καθόλου! Ακόμη απορώ πώς το έκανε. Δεν έχω αμφιβολία ότι εγώ θα χρειαζόμουν τόνους χάρης, επανάληψη της επιβεβαίωσης να μη φοβάμαι, καθώς και διαρκής ενίσχυση των προθέσεών μου για να εμπλακώ σ’ ένα σχέδιο που δεν ξέρω που βγάζει. Ωστόσο, ο Θεός ενισχύει την αδυναμία μας και η μικρή πίστη μας σ’ έναν Κύριο, που έχει πάντα για όσους Τον εμπιστεύονται «βουλές ειρήνης και όχι κακού»  (Ιερεμίας 29:11), γίνεται το μόνο μέσο για να κάνουμε όσα ο Θεός μάς καλεί να κάνουμε. Οι αποφάσεις που παίρνουμε με πίστη μάς ακολουθούν για πάντα και μας κάνουν μέρος μιας αιώνιας ιστορίας και μιας αιώνιας ευλογίας, όπως ακριβώς ο Ιωσήφ.

Πόσο ακόμη σέξυ;

«Γνώριζε, μάλιστα, τούτο, ότι στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί·  επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι […] περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι…». Β’ Τιμόθεο 3:1-4.

Θα έχετε αντιληφθεί ότι τείνει να γίνει αρρώστια η διαστρέβλωση του όρου «σέξυ». Σε λίγο θα καταλήξει σύνδρομο, όπως άλλα σύνδρομα που επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία, από τα οποία όταν νοσείς, καταδικάζεσαι σε δεσμά ή πεθαίνεις.

Πόσο ακόμη σέξυυυυυυυ; Κούρασε και κανείς πλέον δεν του δίνει παρά μερικά λεπτά σημασία. Ό,τι προσφέρεται χωρίς μέτρο, στο τέλος καταντάει κοινότυπο (μπορεί και αηδία). Το σέξυ που βολτάρει από το πρωί έως το βράδυ στον δρόμο. Το σέξυ που ποστάρεται εδώ και κει στα κοινωνικά δίκτυα. Ναι, το είδαμε, το καταλάβαμε.  Σέξυ άντρες ή σέξυ γυναίκες που συναγωνίζονται σε μια κούρσα φιλαυτίας που καταντάει βουλιμική και άρρωστη.

Κάθε τι που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο είναι αγαθό. Το να είσαι σέξυ (χαρακτηριστικό που παραπέμπει στο σεξ και σχετίζεται μ’ αυτό το τόσο όμορφο δώρο του Θεού σε μας) δεν είναι κακό, όταν ξέρεις μέσα σε πιο πλαίσιο χρειάζεται να είσαι σέξυ.  

Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου μεγάλο κατόρθωμα να είσαι σέξυ. Ούτε θέλει πολύ κόπο. Θυμάμαι μια μακρινή εποχή σύντομης αναζήτησης, που δεν γνώριζα σωστά τον Θεό, και έπαιζα καλά και από ασφαλή απόσταση αυτό το παιχνίδι. Τελικά, πόσο ωραίο είναι να είσαι εγωίστρια, δύστροπη, ξεροκέφαλη, ακόμη και περιφρονητική, κι όμως να αρέσεις, απλά και μόνο γιατί είσαι σέξυ; Μόνο σε αλλήθωρους θα άρεσε μια τέτοια κατάσταση. Αλλά φαίνεται ότι όταν χτίζουμε τη ζωή μας αντίθετα από τις αρχές του Θεού, οικοδομούμε αλληθωρίζοντας. Και όταν ανοίγουν τα μάτια, γιατί η οικοδομή τραντάζεται, επειδή δεν άντεξε στις κακοτεχνίες του αλληθωρισμού μας, είναι αργά.

Το να είμαι μια αδιάκριτα περιφερόμενη σέξυ ύπαρξη- αρσενική ή θηλυκή- σπρώχνει εμένα τον ίδιο/ την ίδια στην αρρώστια της φιλαυτίας και της φιληδονίας. Έπειτα, ανοίγει ευκολότερα τις πόρτες σε σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά δεσμά άλλων ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα μπορέσουν να σταθούν καθαροί και λογικοί στις κρίσεις τους. Μπορεί να μαζεύω ανθρώπους στη σαγήνη μου (αρέσω, λοιπόν!) αλλά  έχω αλώσει τις συνειδήσεις τους. Παρασύρω και παρασύρομαι. Ωστόσο, αυτό πόσο ενδιαφέρει όταν εμείς οι άνθρωποι στοχεύουμε στο τώρα και όχι στο ύστερα;

Φαίνεται τέλειο να είσαι σέξυ. Αποφέρει επιτυχίες και οφέλη. Προσφέρει και περισσότερες επιλογές. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό; Πρόσκαιρα βέβαια, κι αυτό το ξεχνούν πολλοί. Εκτός  ότι  κουράζει  - επιτέλους, ποιον /ποια σέξυ να πρωτοδιαλέξεις ;- έχει και ηθικές διαστάσεις. Αν έχεις καταλάβει τη δικαιοσύνη και τη χάρη του Θεού, θα σκεφτείς πολύ σοβαρά πριν περιφέρεις αδιάκριτα τη σέξυ σου εμφάνιση εκεί που δεν πρέπει.

Μαθαίνω να ξεπερνώ τις συγκρούσεις

«Αν είναι δυνατόν, όσον αφορά το δικό σας μέρος, ειρηνεύετε με όλους τούς ανθρώπους». Ρωμαίους 12:18

Αν κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να γλιτώνετε τις συγκρούσεις στη ζωή σας, κάνετε λάθος. Συγκρούσεις  υπάρχουν, μικρές ή μεγάλες, γιατί απλά δεν υπάρχει καμιά φυσική συναντίληψη για το πώς προσεγγίζουμε την πραγματικότητα. Είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες, έχουμε διαρκώς διαφορετικές ανάγκες και σε διάφορες φάσεις της ζωής μας μπορεί να μας απασχολούν εντελώς διαφορετικά πράγματα που για τον άλλον δίπλα μας, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, δεν είναι καν άξια ενδιαφέροντος. Και είναι από αυτή την αντιπαράθεση προσωπικοτήτων, αναγκών και αξιών που προκύπτουν όλες μας οι συγκρούσεις!

Λοιπόν, ας μην προσπαθούμε να λύσουμε τις συγκρούσεις με λανθασμένο τρόπο. Λανθασμένος τρόπος είναι η επίθεση και οι φωνές, ώστε να εκφοβίσω και να πάψουν οι άλλοι να συγκρούονται μαζί μου. Λανθασμένος τρόπος είναι η σιωπή και ο συμβιβασμός. Απορροφιέμαι από τον άλλον και σβήνομαι μέσα στην προσωπικότητά του, γιατί δεν έχω δύναμη να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις. Τελικά, καταλήγω ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Κλείνοντας, λανθασμένος τρόπος είναι η απομάκρυνση. Κάθε φορά που κάτι και κάποιος με χαλάει, τον κάνω στην άκρη ή απομονώνομαι. Είναι η κλασική αυτοάμυνα όσων δεν θέλουν ούτε οι ίδιοι ν’ αλλάξουν αλλά ούτε θέλουν να βοηθήσουν τους άλλους ν’ αλλάξουν.

Αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι ν’ ακούσω και να συζητήσω. Ακούω δεν σημαίνει σ’ ακούω ετοιμάζοντας τα επιχειρήματα για να σου αντεπιτεθώ. Συζητώ σημαίνω κάνω ερωτήσεις για να καταλάβω και προσθέτω ταυτόχρονα και τη δική μου άποψη. Δεν προσπαθώ να σε πείσω  για το δίκιο μου. Αυτό μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από το μοίρασμα των επιχειρημάτων. Μπορεί… δεν είναι και βέβαιο!

Αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, θα σε δεχτώ όπως ακριβώς είσαι. Σε δέχομαι δεν σημαίνω ότι συμφωνώ με όσα λες ή κάνεις, αλλά αποδέχομαι ότι μπορεί να έχεις τη δική σου άποψη. Αυτή ίσως να με δυσαρεστεί πάρα πολύ, αλλά για σένα μπορεί να είναι ορθή.

Τελευταίο και σημαντικότερο, αν θέλω να ξεπεράσω μια σύγκρουση, θα προσπαθήσω να βρω μια λύση μαζί σου. Ωραία, δεν συμφωνούμε, γιατί δεν συμπίπτουν ακριβώς οι αξίες, οι στόχοι και οι ανάγκες μας. Ωστόσο, μπορούμε να φανταστούμε μια λύση μαζί; Μια λύση που κάτι θα κόβει από μένα κάτι από σένα, αλλά τουλάχιστον θα φέρνει την ειρήνη και  θα δίνει την αίσθηση ότι έγιναν αμοιβαία σεβαστές οι απόψεις. Φυσικά, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που είναι αδύνατον να βρούμε ένα ελάχιστο κοινό έδαφος συζήτησης και συνεργασίας με κάποιους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ο κανόνας. Κανόνας είναι ότι είμαστε αρκετά εγωιστές για να δεχτούμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, δεν μας αρέσει και μας δυσκολεύει.  

Γιατί ο Θεός ανταμείβει την πίστη;

 "Πήγαινε, και όπως πίστεψες ας γίνει σε σένα". Ματθαίος 8:1.

Έχετε μέσα σας την πίστη που σας οδήγησε στη σωτηρία που προσφέρει η θυσία του Χριστού και, εντούτοις, αναρωτιέστε αν η πίστη εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στη χριστιανική ζωή. Άραγε, γιατί ο Θεός τη θέτει συχνά ως προϋπόθεση απάντησης στις προσευχές αλλά και ως προϋπόθεση μιας ευάρεστης χριστιανικής πορείας;

Τελικά, μπορούν τα πράγματα να λειτουργήσουν καλά και χωρίς αυτήν; Για παράδειγμα, μπορεί να έχετε πάρει απαντήσεις στα ζητήματά σας χωρίς να έχετε εξασκήσει ιδιαίτερη πίστη. Απλά κάτι έγινε. Τώρα, με ποια λογική ο Θεός το έκανε, δεν το ξέρετε ούτε εσείς. Ή ακόμη, μπορεί να έχετε ζήσει μέρος της πνευματικής σας ζωής χωρίς να έχετε επενδύσει σπουδαίο κεφάλαιο στην πίστη.

Ωστόσο, η πίστη είναι κλειδί για μια δυνατή και καρποφόρα χριστιανική πορεία. Η πίστη, για να είναι πραγματική πίστη, θα πρέπει να έχει δώσει μάχες. Η πρώτη είναι να υπερβούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Δηλαδή, τον τρόπο σκέψης μας που σχετίζεται με τον χαρακτήρα μας, τις απόψεις μας και τα δεδομένα. Σκεφτείτε τον Ιωσήφ, τον αρραβωνιαστικό της Μαρίας, όταν ανακάλυψε ότι εκείνη ήταν έγκυος στον Χριστό. Πόσες αμφιβολίες έπρεπε να υπερβεί για να την παντρευτεί και τι πίστη έπρεπε να δείξει για να την πάρει για γυναίκα του;

Η δεύτερη μάχη είναι να υπερβούμε τους άλλους. Αναμφίβολα, οι γύρω μας μπορούν να επηρεάσουν την πίστη μας. Θυμηθείτε τον Αβραάμ και τη Σάρα στην περίπτωση του Ισμαήλ. Η Άγαρ έμοιαζε ιδανική λύση, γι' αυτό η Σάρα έπεισε τον Αβραάμ ότι μάλλον αυτός ήταν ο δρόμος της πραγματοποίησης της υπόσχεσης. Όμως, θυμηθείτε και τον Χάλεβ μαζί με τον Ιησού του Ναυή απέναντι στους υπόλοιπους κατασκόπους που δυσφήμισαν τη γη. Θυμηθείτε ακόμη τον τυφλό Βαρτίμαιο να φωνάζει κόντρα σ' ένα πλήθος που τον επέπληττε να σιωπήσει. Και συλλογιστείτε τα αποτελέσματα των πράξεων της πίστης ή της απιστίας τους.

Η τρίτη μάχη της πίστης είναι να υπερβούμε τις εισηγήσεις του διαβόλου που σφυρίζει διαρκώς στ' αυτιά μας τη λέξη "αδύνατον", ενώ ταυτόχρονα γελοιοποιεί τον Θεό που υπόσχεται "τόσα πολλά", αλλά τελικά κάνει τόσα λίγα...

Αν ο Θεός ανταμείβει την πίστη είναι γιατί αυτή δεν συνιστά αποτέλεσμα της στιγμής, της συγκυρίας ή των συναισθημάτων, αλλά είναι μια αργή και επώδυνη διαδικασία εμπιστοσύνης στον Θεό και στις υποσχέσεις Του. Η πίστη, για να έχει καρπούς και για να γίνει ευλογία στους άλλους, θα πρέπει να υπερβεί τα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια. Θα πρέπει να υπερβεί την κούραση, την αδημονία, τη σιωπή. Τέλος, θα πρέπει να υπερβεί τον ίδιο τον εχθρό. Για όσους επιλέξουν να δώσουν αυτές τις μάχες, ο Θεός έχει σίγουρα φυλαγμένες ξεχωριστές ευλογίες για τους ίδιους και τους γύρω τους.

Ο χρόνος έχει νόημα μόνο αν του δώσουμε εμείς νόημα

«Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει».  Γαλάτες 6:7.

Οι άνθρωποι είχαν ανέκαθεν μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά στις μέρες μας παρατηρείται το παράδοξο της κούρσας με τον χρόνο. Δυστυχώς, συχνά τον γεμίζουμε με ένα σωρό πράγματα, αρκεί να αισθανόμαστε πλήρεις. Ταυτόχρονα, παλεύουμε να μείνουμε νέοι. Έτσι, γινόμαστε ανταγωνιστικοί και μερικές φορές καταντούμε γελοίοι όταν προσπαθούμε αδιάκριτα να μιμηθούμε τα νιάτα. Και αυτό γιατί ο χρόνος έχει πάρει σχεδόν σε όλων μας τις συνειδήσεις τη μορφή της νεότητας. Νέος ίσον ζωή…

Μεγάλο ψέμα! Τα νιάτα είναι μια διαρκής κατάκτηση και δεν είναι δεδομένα χάρη σε μια νεανική όψη που έχεις. Νέος είσαι όσο αλλάζεις, όσο έχεις ενδιαφέροντα και στόχους για τον πλουτισμό της δικής σου ζωής, και όχι για το τι είδους ζωή ζουν οι άλλοι γύρω σου.

Χαίρομαι καθώς γυρίζω πίσω στα νιάτα μου, γιατί συνειδητοποιώ ότι δεν πήγαν χαμένα σε στείρα νοήματα ή μάταιους ανταγωνισμούς. Δεν έζησα καθηλωμένη στη μιζέρια, στην ανασφάλεια και στο ανικανοποίητο των επιθυμιών. Δεν αλληθώριζα κάθε τόσο δεξιά και αριστερά, περιμένοντας πρίγκιπες να ομορφύνουν τη ζωή μου. Δεν ζήλευα ούτε υπέσκαπτα τις τύχες άλλων σε διάφορους τομείς, γιατί απλά δεν με ενδιέφεραν οι άλλοι, παρά μόνο αν μπορούσα να διδαχτώ κάτι χρήσιμο από τη ζωή τους. Δεν θα πω ότι όλα έγιναν σωστά και ότι δεν υπήρχαν απώλειες. Ούτε ότι δεν γελάστηκα ή δεν στενοχώρησα εγώ κάποιους. Θα ήταν αδύνατον.

Ωστόσο, έχοντας αφήσει συνειδητά τη ζωή μου από την ενηλικίωσή μου  στα χέρια του Θεού, Εκείνος  με βοήθησε να δώσω σωστό περιεχόμενο στον νεανικό μου χρόνο και να τον επενδύσω με τέτοιο τρόπο, ώστε δρέπω ακόμη και σήμερα τους καρπούς της νιότης μου. Φυσικά δεν μου αρέσει που μεγαλώνω σε μερικά πράγματα. Εντούτοις, μου αρέσει πολύ που μεγαλώνω σε άλλα! Και καθώς παρατηρώ γύρω μου τα νιάτα, κορίτσια και αγόρια που παρελαύνουν με μόνο διαβατήριο τη νεότητα, την οποία συχνά περιφέρουν σαν τρόπαιο μπροστά στο οποίο πρέπει να παραμερίσεις, θα τους υπογραμμίσω δύο πράγματα.

Πρώτον: Ας πάρουν τον χρόνο νεότητας που τους αναλογεί όπως τον πήραμε όλοι μας. Δικός τους είναι και ας καμαρώνουν γι’ αυτό! Αλλά ας θυμούνται ότι αυτός ο χρόνος έχει ημερομηνία λήξης και θα βρεθούν γρήγορα και αυτοί να παραμερίζονται από κάποιους νεότερους.

Δεύτερον: Επειδή αυτός ο χρόνος έχει καθορισμένη λήξη, να του δώσουν το σωστό νόημα. Δεν υπάρχει πιο έξυπνη κίνηση για έναν νέο/νέα από το να επενδύσει με σύνεση στον εαυτό του/της. Στις ατομικές επωφελείς εμπειρίες, στην αυτονομία και την προσωπική ανάπτυξη. Όχι σε ανούσιες στάσεις ζωής, ανασφάλειες μάταιες επιθυμίες και αντιζηλίες.  Ας προσφέρει στους άλλους. Ας προσφέρει, τέλος, στον Θεό το καλύτερό του. Όταν θα έρθει η ώρα να παραδώσει τη σκυτάλη, δεν θα είναι σε σύγχυση και απελπισία. Θα εξακολουθεί να είναι νέος/νέα. Και σίγουρα όχι μπερδεμένος  "νεόγερος", όπως με απορία βλέπεις πολλούς νέους σήμερα.