Καταλαβαίνοντας τους νόμους του Θεού

«Και ο σατανάς απάντησε στον Κύριο, και είπε: Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό; Δεν τον περιέφραξες από παντού, και το σπίτι του, και όλα όσα έχει;» Ιώβ 1:9-10.

Πολύ συχνά τίθεται το ερώτημα αν ο Θεός έχει νόμους που ισχύουν απαρέγκλιτα. Απλό παράδειγμα: ο Θεός μισεί την αμαρτία; Την τιμωρεί; Τιμωρεί αυτούς που τη διαπράττουν; Αντιστρόφως: ο Θεός αγαπά και ευλογεί τον δίκαιο; Υπάρχει η περίπτωση να είναι κανείς πιστός στον Θεό και να περάσει μαύρες ώρες πάνω στη γη;

Το ερώτημα σχετίζεται με τις διακηρύξεις του ίδιου του Θεού στην Αγία Γραφή που επιβεβαιώνουν απαράβατα ότι δεν μπορεί να μην τιμωρήσει τον κακό και τον άδικο, ούτε μπορεί να καταστρέψει τον ευσεβή. Αυτό θα ήταν μια ανατροπή της τάξης του Θεού που πηγάζει από τον δίκαιο και αμετάβλητο χαρακτήρα Του.

Ωστόσο, το ερώτημα συχνά σκοντάφτει στην ανθρώπινη λογική μας. Γιατί έχουμε δει πολλές φορές, και η Βίβλος το επιβεβαιώνει εξίσου, τον άδικο να ριζώνει, να πλουτίζει, να πετυχαίνει, να απολαμβάνει υγεία, οικογένεια, αγαθά. Από την άλλη, έχουμε δει τον δίκαιο να στερείται, να αρρωσταίνει, να υποφέρει, να αποτυγχάνει. Πώς ο Θεός επιτρέπει τέτοιες αδικίες; Κάτι άλλο θα συμβαίνει που θα εξηγεί τα πράγματα.

Οι φίλοι του Ιώβ, κοιτώντας την εξωτερική εμφάνιση των πραγμάτων, συλλογίζονταν έτσι ακριβώς, διότι δεν μπορούσαν να δουν βαθύτερα. Γι’ αυτούς, Ιώβ είχε κάπου σφάλει, ο Θεός δεν μπορεί να είχε γίνει τόσο άδικος και άπονος μαζί του. Εντούτοις, το θέμα δεν είναι τι λένε οι φίλοι σου για σένα. Ούτε τα επιχειρήματά σου να τους πείσεις, ή ακόμη και να πείσεις τον Θεό για τη δικαιοσύνη σου.

Το τεστ ενός δίκαιου χαρακτήρα δεν είναι αν θα καταλήξει ευτυχισμένος, πετυχημένος ή αναγνωρισμένος, αλλά ποια είναι η γνώμη του για τον Θεό.

Ο πονηρός άνθρωπος σκέφτεται: «Τι θα κερδίσω αν θα υπακούσω στον Θεό; Ποια θα είναι η ανταμοιβή μου;». Ωστόσο, αυτή ήταν και η προσέγγιση του Σατανά στην αρχή του βιβλίου του Ιώβ: «Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό;» (Ιώβ 1:9). Αντίθετα, ο αγαθός άνθρωπος σκέφτεται: « Ο Θεός είναι δίκαιος. Δεν ξέρω ποια θα είναι η ανταμοιβή μου εδώ κάτω αν Τον υπακούσω. Δεν ξέρω γιατί γίνονται σε μένα πράγματα που δεν αξίζω να υποστώ. Επιλέγω να υπακούσω στον Θεό, παίρνω δεν παίρνω αυτό που μου αξίζει».

Όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο έχεις περάσει σε μια άλλη σχέση με τον Κύριο και έχεις αφήσει την επιφάνεια των πραγμάτων για τη βαθύτερη κατανόηση των νόμων και του χαρακτήρα Του.

Ας μη στερούμαστε τη χάρη Του

« […] παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού·» Εβραίους 12:15.

Ενδέχεται να στερείται κανείς τη χάρη του Θεού, πιστός όντας; Και ποιος πρέπει να παρατηρεί αν κάποιος στερείται τη χάρη Του;

Αυτός μπορεί να είναι ο ίδιος ο πιστός που χρειάζεται να ελέγχει μήπως η χάρη του Θεού ξεθώριασε στη ζωή του. Ή μπορεί να είναι κάποιος που διακονεί τους πιστούς. Για παράδειγμα, αν κάποιος αμάρτησε, τι πρέπει να γίνει; Να αυτοκατηγορείται; Να κρίνεται πίσω από την πλάτη του; Να καταδικάζεται; Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι δεν πρέπει κανείς να στερείται τη χάρη του Θεού.

Υπάρχει πάντα ο πειρασμός να αντικαταστήσουμε τη χάρη του Θεού με διάφορες  άλλες αξίες, με προσωπικά έργα ή με προσπάθειες. Για κάποιους, η νηστεία, η προσευχή, η δοξολογία, ο εκκλησιασμός,  το δέκατο και άλλες πράξεις ελέους είναι καθήκοντα, και όχι η έκφραση της άφθονης χάρης του Θεού στη ζωή τους.

Επίσης, υπάρχουν κηρύγματα στα οποία ακούγονται ενοχοποιητικές προσταγές του τύπου: «Πόση ώρα διαβάζετε τη Βίβλο; Πόση ώρα προσεύχεστε τη μέρα; Γιατί δεν έρχεστε τακτικά στην εκκλησία;»

Τείνουμε να επιμένουμε στη σημασία του να πηγαίνει κανείς στις συναθροίσεις, να ψάλει δυνατά, να προσεύχεται, να νηστεύει, όμως ξεχνάμε να επιμείνουμε και στο εξής εδάφιο: «[…] παρατηρώντας μήπως κάποιος στερείται τη χάρη τού Θεού·» (Εβραίους 12:15). Αν βρισκόμαστε μέσα στη χάρη Του, θα είναι η αγάπη του Θεού που θα μας σπρώχνει να αρέσουμε σ’ Αυτόν.

Η χάρη του Θεού είναι αυτή που αλλάζει διαρκώς τις καρδιές μας, ώστε να Τον ακολουθούμε από αγάπη και ευγνωμοσύνη στο πρόσωπό Του, και όχι από καθήκον ή φόβο. Εξάλλου, αν είναι από θρησκευτική υποχρέωση που κάνουμε πράγματα, δεν ζούμε μέσα στη χάρη Του. Να καταδικάζουμε, να κρίνουμε, να αποκλείουμε, ενώ από την άλλη υψώνουμε τους πνευματικούς εαυτούς μας, αυτή ακριβώς ήταν η συμπεριφορά των φαρισαίων που καταδικάζεται στα ευαγγέλια.

Τόσο η απ’ αυτοφώρω μοιχευμένη όσο και ο εκ γεννηθείς τυφλός βρήκαν τη χάρη του Θεού, γιατί ο Ιησούς με τον τρόπο Του οδήγησε αυτά τα πρόσωπα να μην στερηθούν τη χάρη Του. Ο Θεός ξέρει ήδη τα λάθη μας, αυτό που Τον νοιάζει είναι όχι να εξαγοράζουμε τα λάθη μας με τα έργα μας, αλλά ν’ αφήσουμε τη χάρη Του να μας αλλάζει.

Μήπως παίρνεις αυτό που αξίζεις;

«Από τους καρπούς τού στόματός του ο άνθρωπος θα φάει αγαθά· ενώ η ψυχή των ανόμων αδικία» Παροιμίες 13:2.

Θα έχετε ακούσει το απόφθεγμα ότι ο καθένας στη ζωή παίρνει αυτό που του αξίζει, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Στη ζωή μπορεί να πάρεις πολύ λιγότερα απ’ αυτά που αξίζεις ή να πάρεις πολύ περισσότερα.

Έχω ζήσει αρκετές εμπειρίες στη ζωή μου. Έχω αντιμετωπίσει τα καλά και τα κακά της με πάθος. Δεν θα μιλήσω για τα καλά, γιατί σ’ αυτά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να τα απολαύσεις. Αντίθετα, έχοντας έρθει αντιμέτωπη με μεγάλες θλίψεις και απογοητεύσεις, με αρκετά επώδυνες συγκρούσεις και αδικίες, θα πω ότι χρειάζεται μεγάλη ικανότητα να τα διασχίσεις, και να τα διασχίσεις κρατώντας το μυαλό σου στη θέση του και τον πυρήνα του χαρακτήρα σου αλώβητο από τόσα κύματα.

Αυτό δεν είναι προσωπικό κατόρθωμα, είναι η χάρη του Θεού και η δικαιοσύνη Του που με κράτησαν μέσα σε συνθήκες που δεν επέλεξα ή που από καλή προαίρεση με έβλαψαν. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι μπορεί η ζωή να μην είναι πολύ δίκαιη μαζί σου, αλλά μη γίνεις εσύ το τελικό μέσο της ισοπέδωσης.

Ξέρετε, είναι άλλο πράγμα να ζω στενάχωρες εμπειρίες και είναι εντελώς άλλο να τις αναμασώ μέσα μου, να τις ξανασυζητώ με πίκρα, να γίνομαι εμπαθής, καχύποπτος, μίζερος. Μεταξύ του δεν περιμένω πλέον τίποτα απ’ αυτή τη ζωή και του περιμένω να ζήσω μια εκπληκτική ζωή, υπάρχει το μέτρο! Ο Θεός είναι μεταξύ άλλων Θεός της ισορροπίας, του μέτρου και της λογικής.

Ένας τρόπος για να μη γίνεις εσύ το μέσο ισοπέδωσης της ζωής σου είναι οι σκέψεις σου και τα λόγια σου. Αν σκέφτεσαι μίζερα, γιατί έχεις αποκρυσταλλώσει τη μιζέρια και την άρνηση, θα πάρεις μια τέτοια  ζωή. Γιατί να σχεδιάσεις πάλι; Γιατί να εμπιστευτείς πάλι; Γιατί να δώσεις; Γιατί να έχεις θετική στάση, αφού οι άνθρωποι και οι συνθήκες είναι χάλια;… Σκέψεις που σίγουρα ο Θεός δεν στις έδωσε να τις κάνεις, αλλά που αν τις κάνεις, θα παγιδευτείς μέσα τους, γιατί ο διάβολος θα σε παγιδεύσει στην απογοήτευση.

Τέλος, σκέψου τα λόγια σου. Τι συζητάς με τους γύρω σου; Αν ανακυκλώνεις κουβέντες μίζερες, αν το μόνο που λες κοιτώντας μπροστά είναι: έτσι είναι η ζωή, αυτά είναι τα δεδομένα, δεν μπορώ ν’ αλλάξω τίποτα, οι άλλοι φταίνε, σύντομα θα βρεθείς στην ίδια παγίδα. Μην αφήνεις τέτοιες κουβέντες να βγαίνουν από το στόμα σου και μην αφήνεις άλλους να σε επηρεάζουν για την εξέλιξη της ζωής σου. Μην ενδίδεις στη μοιρολατρία, γιατί ο Θεός αλλάζει τους καιρούς και τους χρόνους (Δανιήλ 2:21). Αλλά χωρίς ένα πνεύμα θετικό και ανοικτό, θα δυσκολευτείς να το καταλάβεις.

Για ποια δικαιοσύνη παλεύουμε ;

«Μακάριοι αυτοί που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη· επειδή, αυτοί θα χορτάσουν». Ματθαίος  5:6.

Η δικαιοσύνη είναι το αγαπημένο θέμα όλων όσων αδικούνται- δηλαδή όποτε οι ίδιοι αδικούνται-, γιατί όταν δεν αδικούνται, δεν τίθεται θέμα να εφαρμοστεί η δικαιοσύνη στα σοβαρά. Γι’ αυτό, οι σημερινές σκέψεις δεν είναι ευχάριστες. Αγγίζουν πολλούς, και χριστιανούς εννοείται, γεγονός που δεν θα έπρεπε.

Μιλώντας με φίλους σας, θα έχετε ακούσει να προσπαθούν να σας δικαιολογήσουν την πολύ συγχέουσα συμπεριφορά άλλων χριστιανών φίλων, η οποία έχει τραυματίσει αρκετούς, έχει μπερδέψει άλλους τόσους και έχει απομακρύνει ακόμη περισσότερους. Το επιχείρημα για να κατανοηθεί η συμπεριφορά τους συγκεφαλαιώνεται ως εξής: «Μα, δεν καταλαβαίνεις; Είναι το σπίτι του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…»

Εν ολίγοις, είμαι γνώστης του προβλήματος. Βλέπω ότι κάπου σφάλλω, ότι προσωποληπτώ, ότι δεν είναι αυτή η συμπεριφορά που θα έπρεπε να έχω, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, γιατί είναι το σπίτι μου, ο άντρας μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου. Πολύ κατανοητό σε ανθρώπινο επίπεδο. Υπάρχει όμως περίπτωση να αγαπώ και να διψώ τη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά να θέλω την εφαρμογή της από τους τοίχους του σπιτιού μου και έξω; Πώς γίνεται ως χριστιανοί, των οποίων ο Θεός άλλαξε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε τις αρχές της δικαιοσύνης  εκεί που η δικαιοσύνη δεν μας αγγίζει; Εκεί που δεν μας πονάει, ούτε μας κοστίζει;

Τι είδους δικαιοσύνη ήταν η δικαιοσύνη του Θεού; Ήταν αυτή που θυσίασε στον σταυρό τον Γιο Του. Τον εξέθεσε, τον πόνεσε, τον εγκατέλειψε, γιατί έκρινε ότι έτσι θα λυνόταν οριστικά το θέμα της αμαρτίας. Ο Θεός έκρινε, επίσης, ότι αυτό το σχέδιο θα έφερνε στη δόξα πολλούς γιους (Εβραίους 2:10). Άρα, άξιζε σαν σχέδιο που θα έφερνε την ευλογία σε γενιές και γενιές ανθρώπων.

Η δική μας δικαιοσύνη αρκετά συχνά λειτουργεί αντίστροφα. Θα σώσει πρώτα την οικογένεια. Θα διασφαλίσει ότι κανείς δεν θα ζημιωθεί και δεν θα πληγωθεί. Ούτε, φυσικά, θα χάσει τη θέση του και την αξία του. Και μετά, με τη Γραφή στο χέρι, θα δρασκελίσει το κατώφλι του σπιτιού της για να κηρύξει τι; Ότι μπορεί ποτέ να είσαι δίκαιος και αληθινός όταν δεν κοστίζει;

Γι' αυτό μπορώ ν' αλλάζω

«Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε». Α’ Ιωάννου 4:19.

Σ’ αγαπώ με την προϋπόθεση ότι μ’ αγαπάς, σκέφτεται, δυστυχώς, μεγάλη μερίδα ανθρώπων σήμερα. Και πάλι, μπορεί και όχι… Δηλαδή, μπορεί κάποιος να σ’ αγαπά, αλλά εσύ να μην τον αγαπάς ιδιαίτερα. Αυτός μπορεί να είναι ο γονιός σου, ο άντρας σου/η γυναίκα σου, ο αδελφός σου, ο φίλος σου.

Αγάπη σημαίνει σε δέχομαι όπως είσαι και έχω μέσα στην καρδιά μου καλά πράγματα για σένα, αρκεί να θέλεις και εσύ να έχεις μια σχέση αγάπης μαζί μου. Σημαίνει να θέλεις να μοιράζεσαι την αγάπη μου. Δεν γνωρίζω αγάπη που βάζει προϋποθέσεις για να σε δεχτεί. Αντίθετα, η αγάπη ξέρει τα λάθη σου, τις αποτυχίες σου, τις ελλείψεις σου, αλλά πιστεύει ότι αυτά μπορεί ν’ αλλάξουν. Και προσπαθεί με την υπομονή της να τ' αλλάξει.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί με τα ελλατώματά τους, που έχουν συνειδητοποιήσει πόσο ελλιπείς και αδύναμοι είναι, αυτοί μπορεί ν’ αγαπήσουν με αληθινή αγάπη, γιατί είχαν και οι ίδιοι την ανάγκη για κατανόηση και υπομονή. Αντίθετα, άνθρωποι που νιώθουν αποτυχημένοι αλλά φορτώνουν την αποτυχία τους στους άλλους, που νιώθουν ελλιπείς αλλά κατηγορούν τους γύρω τους γι’ αυτό, δεν μπορούν να δώσουν παρά μόνο θυμό, κατηγόρια και πίκρα.

Η αγάπη του Θεού είναι μια θεραπευτική αγάπη. Ωστόσο, είναι θεραπευτική όταν την δεις σαν αγάπη στην αποτυχία σου και στην ατέλειά σου. Αν την αντιμετωπίσεις σαν μια αγάπη ανταποδοτική, μια αγάπη που «φτιάχνεται» ή «χαλιέται» κατά πόσο εσύ την ικανοποιείς με την υπακοή σου, η αγάπη του Θεού στο τέλος θα σε κουράσει. Γιατί δεν θα μπορέσεις ποτέ να εκπληρώσεις τους όρους της. Επιπλέον, θα είσαι επικριτικός με τους άλλους, επειδή «δεν προσπαθούν πολύ» να υπακούσουν στον Θεό, κατά τη γνώμη σου.  

Αν καταλάβεις  την αγάπη του Θεού, θα τη ζήσεις ακριβώς έτσι. Θα γίνεις κοινωνός θείας φύσης στον βαθμό που θα σκέφτεσαι τον άλλον, θα βλέπεις ότι σ’ έχει πονέσει και απογοητεύσει, αλλά εσύ συνεχίζεις να επιδιώκεις καλά πράγματα γι’ αυτόν. Θα πιστεύεις ότι η αγάπη σου και η υπομονή σου μπορεί ν’ αλλάξουν τον άλλον.

Η αγάπη σου και η υπομονή σου, όχι το συνοφρυωμένο σου βλέμμα.  Ούτε οι δηκτικές σου παρατηρήσεις. Ούτε καν η ανοχή σου. Αρκεί βέβαια να θέλει και ο άλλος ν’ αλλάξει όπως θέλεις και εσύ!

Ο Κύριος ποτέ δεν αποτυγχάνει

"Ρίξτε τό δίχτυ στα δεξιά μέρη τού πλοίου, και θα βρείτε. Έρριξαν, λοιπόν, και δεν μπόρεσαν πλέον να το τραβήξουν εξαιτίας τού πλήθους των ψαριών". Ιωάννης 21:6. 

Μετά την Ανάσταση του Χριστού, οι μαθητές Του έμοιαζαν να μην έχουν  κάποιο σταθερό σημείο αναφοράς, γι' αυτό συμπεριφέρονταν μάλλον μπερδεμένα. Έτσι είναι δυστυχώς: 
οι μπερδεμένοι άνθρωποι κάνουν μπερδεμένες κινήσεις.

Ήταν, όμως, στ’ αλήθεια τα πράγματα μπερδεμένα; Είχαν λόγο να βρίσκονται σε σύγχυση; Όχι, γιατί ο Χριστός τούς είχε φανερωθεί μετά τον θάνατό Του. Μέσα σ’ όλα τους είχε πει να μείνουν στην Ιερουσαλήμ και να περιμένουν την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος (Λουκάς 14:49).

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο Πέτρος ήταν από τους πρώτους που βιάστηκαν να γυρίσουν πίσω στην οικεία εμπειρία του ψαρά. Μαζί του βρέθηκαν και άλλοι έξι να ψαρεύουν στη θάλασσα της Τιβεριάδας. Αλλά η δουλειά τους αποδείχτηκε μάταιη και ο κόπος τους πήγε χαμένος εκείνη τη νύχτα (Ιωάννης 21:3), γιατί ο Κύριος δεν ήταν μαζί τους. Άλλο τους είχε πει, άλλο είχαν κάνει. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν ένα τίποτα.

Περιμένουμε, άραγε, γεμάτα δίχτυα όταν είμαστε σε σύγχυση και ανυπακοή; Μάλλον δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο. Εντούτοις, το περίεργο είναι ότι ο Κύριος έρχεται σε μας ακόμη κι όταν δεν έχουμε υπακούσει όπως θα οφείλαμε. Ο Κύριος έρχεται σε μας ακόμη κι όταν έχουμε αποτύχει.

Αν ο Κύριος έρχεται να μας συναντήσει μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι γιατί θέλει να μεταστρέψει την αποτυχία μας σε ευλογία και τη φτώχεια μας σε πλούτο. Όταν ο Κύριος ξαναπαίρνει στα χέρια Του την υπόθεσή μας είναι γιατί θέλει να κάνει την ήττα μας νίκη. Πάραυτα, οι όροι παραμένουν πάντα οι ίδιοι: πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα, παρά τις ικανότητές μας. Έπειτα, πρέπει να προσπαθήσουμε πάλι, ρίχνοντας τα δίχτυα όπως Εκείνος μας υποδεικνύει. Οι μαθητές εκείνη τη φορά δεν αυτοσχεδίασαν. Υπάκουσαν και το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορούν πλέον να τραβήξουν το δίχτυ «εξαιτίας τού πλήθους των ψαριών» (Ιωάννης 21:6).

Σκέψου αν έχεις αποτύχει κάπου. Σκέψου επίσης ότι η αποτυχία σου δεν είναι τελεσίδικη. Ο Κύριος ποτέ δεν αποτυγχάνει. Ούτε εσύ θα αποτύχεις αν προσπαθήσεις πάλι μαζί Του.