Σαν να πέταξε ένας ψύλλος και …

«Σε κάθε πράγμα υπάρχει καιρός και τρόπος· γι' αυτό, η αθλιότητα του ανθρώπου είναι επάνω του πολλή· για τον λόγο ότι, δεν γνωρίζει τι θα συμβεί· επειδή, ποιος μπορεί να του αναγγείλει πώς θα ακολουθήσει;» Εκκλησιαστής 8:6-7.

Για όσους θυμούνται ιστορία, θα έχουν υπόψη τους ότι οι τελευταίες γενιές είμαστε πολύ χαρούμενες και περήφανες για τα επιτεύγματα της ανθρώπινης επιστήμης μας. Αυξάνουσας της επιστημονικής προόδου στην ιατρική και  στην τεχνολογία ειδικότερα, σχεδόν όλοι είχαμε ξεχάσει μολυσματικές ασθένειες όπως πανούκλα, χολέρα, φυματίωση, τύφο, ελονοσία… Δυστυχώς, άλλες θανατηφόρες ασθένειες και εξαρτήσεις πήραν τη σκυτάλη, όπως  διαβήτης, παχυσαρκία, καρδιοαγγειακά νοσήματα, κάπνισμα,  αλκοόλ,  ναρκωτικά.

Παρά τις αλματώδεις προόδους, η δυσφορία του ανθρώπου  της νέας χιλιετίας, δηλαδή, η δυσφορία μας, σχετίστηκε πρωτίστως με υπαρξιακά ζητήματα κατανόησης της προσωπικότητάς μας, καθώς και με θέματα ψυχολογικής ισορροπίας, ατομικής ικανοποίησης και στοχεύσεων. Επίσης, οι αγωνίες του αιώνα μας συναρτήθηκαν με θέματα κατανόησης ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου, αντιφατικού και κατακερματισμένου κοινωνικού κόσμου.

Όλα τα επίπεδα των σχέσεων μεταλλάχθηκαν ραγδαία και εκ βάθρων. Οι άνθρωποι ξέχασαν σταθερές αλήθειες και αξίες και άρχισαν να τρέχουν σχεδόν σε όλη την κλίμακα της κοινωνίας πίσω από μια νέα «θεϊκή» τριάδα: τη δόξα/φήμη, το χρήμα και το σεξ. Ταυτόχρονα, προσκυνήσαμε ως ανθρωπότητα το χρυσό μοσχάρι της εμμονικής ομορφιάς και λατρεύσαμε με πείσμα την αιώνια νεότητα.

Και ξαφνικά, πέταξε … ένας ψύλλος και ανέτρεψε τα ακλόνητα δεδομένα και τις σπουδαίες αξίες μας.  Όλα αυτά για τα οποία τρέχαμε μέσα στη μέριμνα και στους τρελούς ρυθμούς. Δυστυχώς, πέταξε ένας ψύλλος (συγνώμη για την έκφραση, δεν είναι καθόλου ψύλλος ο κορωνοϊός, αλλά πώς να μιλήσεις πιο παραστατικά για την ανθρώπινη μικρότητα και αδυναμία;) πέταξε, λοιπόν, αυτός ο ψύλλος και κάποια δισεκατομμύρια άνθρωποι μπήκαμε –ή και μας ανάγκασαν- σε καραντίνα για να γλιτώσουμε από τον ψύλλο. Μπήκαν στην άκρη η φήμη, το χρήμα, το σέξ, η νεότητα... Ταυτόχρονα, οι ειδικοί πολεμούν να νικήσουν τον ψύλλο. Κάτι θα καταφέρουμε από κοινού με τις προσπάθειές μας.

Ωστόσο, καθώς δεν γνωρίζαμε, ούτε  φανταζόμασταν  τι θα συνέβαινε, ούτε τώρα κάποιος μπορεί να μας αναγγείλει πώς θα επακολουθήσει (Εκκλησιαστής 8: 6-7).  Πώς θα εξελιχθεί ο κόσμος μας; Καλύτερα ή χειρότερα; Σε ποιο βαθμό; Δεν ξέρω ποια συναισθήματα και σκέψεις σάς κατακλύζουν για το αύριο του κόσμου μας. Αυτό που σκέφτομαι δεν είναι τόσο ο ρους της ανθρώπινης ιστορίας,  αυτός είναι στα χέρια του Θεού, αλλά σκέφτομαι τι μπορώ να διδαχτώ, τι να αναθεωρήσω, πώς μπορώ εσωτερικά ν' εξοπλιστώ αλλά και να βοηθήσω με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας.

Τι ξέχασες να φροντίσεις;

«Και ξέχασαν να πάρουν ψωμιά, και δεν είχαν μαζί τους μέσα στο πλοίο, παρά μονάχα ένα ψωμί […] Και σκέφτονταν αναμεταξύ τους, λέγοντας, ότι: Δεν έχουμε ψωμιά». Μάρκος 8:14,16.

Πώς συνέβη αυτή η έλλειψη μέριμνας από τους μαθητές του Χριστού; Και να συλλογιστεί κανείς ότι είχαν αφήσει την ακτή όπου ο Χριστός είχε χορτάσει ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων με ψωμιά και ψάρια και όπου εκεί πίσω είχαν αφεθεί, ή μάλλον διαμοιραστεί, περισσεύματα 7 μεγάλων ψαροκόφινων.

Και τώρα βρίσκονται μέσα στο πλοίο, ταξιδεύοντας προς κάποια ακτή της θάλασσας της Γαλιλαίας, έχοντας ένα μόνο ψωμί. Και το σκέφτονται τώρα, δηλαδή, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα! Πώς γίνεται 12 νοήμονες ενήλικες να μη σκεφτούν ότι θα έπρεπε να είχαν κάνει κάποιες απαραίτητες προμήθειες πριν μεταβούν στο πλοίο, δεν είναι κατανοητό. Δεν περίμεναν και αυτό να το φροντίσει ο Κύριος, γιατί ήξεραν ότι Εκείνος είχε τόσα πολλά στο μυαλό Του να σκεφτεί. Κι όμως, είχαν τελικά ξεχάσει.

Είναι πάντα ενθαρρυντική η απάντηση του Χριστού στις δικές μας αμέλειες και ελλείψεις. Λοιπόν, τι ξέχασες να φροντίσεις στην παρούσα κατάσταση; Τι δεν πήρες από έλλειψη χρόνου και χρημάτων, από κούραση, λανθασμένους υπολογισμούς ή και καθαρή αμέλεια;  Κάνει πάντα εντύπωση ότι, αντίθετα από μας, ο Κύριος δεν σκέφτηκε ποτέ να επιπλήξει τους μαθητές Του για θέματα βιοτικά, απλά, καθημερινά, τα οποία είχαν παραλείψει να κάνουν. Όχι ότι οι μαθητές ζούσαν διαρκώς σ’ ένα σύννεφο, όντας απρογραμμάτιστοι και ασυντόνιστοι, αλλά υπήρξαν αρκετές φορές που, για διάφορους λόγους, οι συνθήκες τούς πρόλαβαν και τους ξεπέρασαν.

Και ενώ ο Χριστός τούς δίνει πνευματικές διδαχές, εκείνοι κάνουν τους δικούς τους  συνειρμούς, γιατί θυμήθηκαν ότι κάποια πράγματα τούς είχαν ξεφύγει …. «Δεν έχουμε ψωμιά» (Μάρκος 8:16), σκεφτόμαστε. Ξεχάσαμε να φροντίσουμε τούτο ή τ’ άλλο. Και τώρα; Ο Θεός είναι ο Θεός της μέριμνας όλων όσων εμείς δεν μπορέσαμε να προνοήσουμε, να θυμηθούμε και να φροντίσουμε. Και είναι πολλά αυτά. Ο Θεός μάς καλεί να μη σκεφτόμαστε πόσο καλύτερα οφείλαμε να είχαμε οργανωθεί και ενεργήσει. Ιδιαίτερα στη βιοτική μέριμνα της καθημερινότητας, ο Θεός μάς υπενθυμίζει να σκεφτούμε το παρελθόν και να δούμε το χέρι Του που μας έχει προστατέψει, φροντίσει και ταΐσει έως τώρα. Είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να το κάνει, γιατί μας αγαπάει και νοιάζεται για όλα αυτά που εμείς δεν μπορέσαμε να νοιαστούμε.

Eλεύθεροι, με ειρήνη

«Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας μήτε να δειλιάζει». Ιωάννης 14:27

Σήμερα, ημέρα εθνικής γιορτής, είμαστε ελεύθεροι, δόξα στον Θεό, με ελευθερίες που άνθρωποι του παρελθόντος και άλλοι λαοί δεν μπορούσαν ποτέ να διανοηθούν. Ωστόσο, νιώθουμε και τόσο περιορισμένοι, εφόσον για να μετακινηθούμε, εν μέσω επιδημίας κορωνοϊού, πρέπει να πάρουμε κάποια μορφή «άδειας» από τις επίσημες αρχές, και αυτό μας κάνει να νιώθουμε άβολα για διάφορους λόγους ο καθένας. Εξωτερικά και εσωτερικά.

Αυτές τις μέρες νιώθω συχνά ότι δεν είμαι ελεύθερη μέσα μου. Καθώς ενημερώνομαι σε λογικά πλαίσια, πιάνω τον εαυτό μου ξαφνικά να κατακερματίζομαι και να χάνω την ειρήνη μου μέσα σ’ αυτό το χάος της ροής της πληροφορίας.  Υπάρχουν βραδιές που αργώ να κοιμηθώ, που βλέπω άσκημα όνειρα, ενώ μέσα στη μέρα χρειάζεται κόπος για ν' απωθήσω εικόνες, σενάρια και φόβους που αφορούν, αφενός, την τρέχουσα καθημερινότητα: να το απολυμάνω τώρα αυτό; Να πλύνω πάλι τα χέρια μου; Ποιος στέκεται δίπλα μου; Αφετέρου, έχοντας στη σκέψη και στην προσευχή μου τόσα πολλά άτομα  εδώ και σε όλο τον κόσμο, νιώθω να κουράζομαι…

Είναι, βέβαιο, ότι έτσι ακριβώς νιώθετε οι περισσότεροι, κι αν γράφονται αυτά είναι γιατί συνειδητοποιούμε ότι όταν ο Χριστός μάς άφηνε την ειρήνη Του ήταν για τέτοιες ώρες δοκιμασιών και ταραχών. Πιστεύω ότι η αληθινή ελευθερία πάει πάντα μαζί με την ειρήνη. Δεν είμαστε ελεύθεροι μέσα μας όταν δεν έχουμε εσωτερική ειρήνη. Δεν γίνεται να ζούμε με ταραχή- δέσμιοι των προϊόντων του μυαλού μας-, και να είμαστε ελεύθεροι.

Δυστυχώς, η ειρήνη του κόσμου είναι μια ειρήνη που παράγεται μέσα σε ασφάλεια συνθηκών, κανονικότητας και προβλεψιμότητας. Τώρα τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει ακριβώς έτσι. Ακόμη κι αν τελειώσει το κεφάλαιο της επιδημίας, πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ήδη χάσει τον ύπνο τους με το κεφάλαιο της οικονομικής ένδειας που θα ακολουθήσει.

Ο Χριστός μάς άφησε την ειρήνη Του, επειδή γνώριζε ότι σαν ανθρωπότητα, η κάθε γενιά ξεχωριστά  αλλά και σαν άτομα, θα περάσουμε από τις δικές μας ταραχές και αγωνίες. Ο Χριστός μάς άφησε την ειρήνη Του και μας καλεί σε μια ελευθερία πνεύματος, εκεί που οι σκέψεις του εχθρού αλλά και οι δικοί μας φόβοι θα μπορέσουν να νικηθούν από την αιώνια αγάπη του Θεού για μας. Καθώς θα υπάρξουν μέρες που θα νιώθουμε συχνά τρωτοί, ας αφήσουμε τη δική μας αδυναμία και την έλλειψη ελέγχου  στα χέρια Του. Όταν σκέψεις και φόβοι έρχονται, νιώθω περισσότερο από ποτέ ότι αυτό που πρέπει καλά να κλείσω έξω δεν είναι ο κορωνοϊός, αλλά τα σενάρια που μπορεί να μου κλέψουν την ελευθερία και την ειρήνη που ο Χριστός μού χάρισε γι’ αυτές ακριβώς τις ταραγμένες ώρες.       

Οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπα νούμερα

«Συνέβηκε, μάλιστα, ο πατέρας τού Ποπλίου να είναι κατάκοιτος, πάσχοντας από πυρετό και δυσεντερία· στον οποίο, όταν ο Παύλος μπήκε μέσα, και αφού προσευχήθηκε, έβαλε επάνω του τα χέρια, και τον γιάτρεψε». Πράξεις 28:8.

Άραγε, είναι δύσκολο να υπολογίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, όταν αυτή η ζωή δεν ανήκει σε κάποιο μέλος της οικογένειάς μας ή σε γνωστά μας πρόσωπα; Η επιδημία που έχει ξεσπάσει θερίζει κυρίως  μεγάλες ηλικίες και ευπαθείς ομάδες και αυτοί που κινδυνεύουν είναι όντως οι παππούδες και οι γιαγιάδες καθώς και οι μητέρες και οι πατεράδες μας.

Δεν ξέρω αν μερικοί αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους σαν απρόσωπα νούμερα. Μπορεί  να σκεφτεί κάποιος ότι δεν είναι τραγικά μεγάλος ο απολογισμός του κορωνοϊού για την ανθρωπότητα σε σύγκριση με παλαιότερους λοιμούς ή άλλα νοσήματα, και εφόσον οι άνθρωποι αυτοί είναι μεγάλης ηλικίας και ευπαθείς, είναι αναμενόμενο. Αυτός που σκέφτεται έτσι, αφενός, δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του, αφετέρου, δεν τον νοιάζει τι γίνεται εκεί έξω, ή καλύτερα εκεί μέσα, στα νοσοκομεία. Δεν αντιλαμβάνεται τι κοστίζει ψυχικά και σωματικά σε όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός και δεν αντιλαμβάνεται εξίσου την αγωνία να πεθαίνεις μόνος σε μια μονάδα ή σ’ ένα διάδρομο νοσοκομείου, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα ν’ αντικρίσεις αυτούς που αγαπάς και το ξέρεις.

Αν κάποιος δεν έχει περάσει από ΜΕΘ ή δεν είχε δικό του άνθρωπο εκεί μέσα, δυσκολεύεται ίσως να καταλάβει. Όμως, ο Χριστός δεν δυσκολεύτηκε ποτέ να καταλάβει τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής αλλά και τη σημασία της για το οικείο περιβάλλον της. Ο Χριστός αγαπούσε και νοιαζόταν  για όλους, όπως αγαπούν  οι πιστοί χριστιανοί εκείνους που είναι ή δεν είναι μέλη της οικογένειάς τους.

Μελετώντας τη Βίβλο, με συγκίνησαν δύο περικοπές που θυμίζουν σε όλους μας ότι οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπα -ηλικιωμένα ή όχι- νούμερα. Στον Μάρκο 1:30-31, ο Χριστός θεράπευσε την πεθερά του Πέτρου, στο σπίτι του οποίου βρέθηκε μετά το κήρυγμά του στη συναγωγή της Καπερναούμ. Η γυναίκα ήταν κατάκοιτη πάσχουσα από πυρετό και οι δικοί της, ανήσυχοι, Του μίλησαν γι’ αυτό. Ο Χριστός τη γιάτρεψε και η γυναίκα σηκώθηκε από το κρεβάτι και τους υπηρετούσε. Η δεύτερη είναι η περίπτωση του πατέρα του Ποπλίου, του πρώτου άρχοντα του νησιού της Μελίτης (Μάλτα). Μεγάλος λογικά σε ηλικία, έπασχε από πυρετό και δυσεντερία, αλλά χάρη στην προσευχή και την πίστη του απόστολου Παύλου, ο πατέρας του Ποπλίου έγινε καλά.

Η πεθερά του Πέτρου είχε αξία. Ο πατέρας του άρχοντα Ποπλίου  είχε αξία. Ο άγνωστος παππούς και γιαγιά, ο άγνωστος  πατέρας και μητέρα που νοσεί, ή μπορεί να νοσήσει, είναι πολύτιμοι για τους ανθρώπους τους που τους αγαπούν και που μπορεί να τους έχουν πραγματικά ανάγκη. Ας δείξουμε αγάπη μένοντας στο σπίτι μας. Και καθώς μένουμε μέσα, ας προσευχηθούμε για σωτηρία, για θεραπεία, για δύναμη και προστασία για όλους τους συνανθρώπους μας, σε όποια θέση ή χώρα βρίσκονται.

Τελικά, τι είναι εκκλησία;

«Ο Ιησούς τής λέει: Γυναίκα, πίστεψέ με, ότι, έρχεται ώρα, κατά την οποία ούτε σε τούτο το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήσετε τον Πατέρα. […] έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν». Ιωάννης 4:21-23. 

Πολλή κουβέντα έγινε για το αν έπρεπε ή όχι να κλείσουν οι εκκλησίες και οι χώροι συναθροίσεων για θρησκευτικούς σκοπούς, με στόχο τον περιορισμό της επιδημίας του κορωναϊού που πλήττει ανθρώπους και κράτη.

Αυτή η διγνωμία -για να μην πούμε η ξεροκεφαλιά, έγκειται στο ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό τι σημαίνει εκκλησία. Τελικά, τι είναι εκκλησία;

Εκκλησία δεν είναι οι τοίχοι, το άκουσμα του ευαγγελίου, το «στασίδι» του καθενός, η ψαλμωδία, η θεία κοινωνία ή ό,τι άλλο. Εκκλησία είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι που αγαπούν και υπηρετούν τον Ιησού Χριστό. Είναι όσοι ανήκουμε στον ίδιο Σωτήρα, τον οποίο λατρεύουμε με πνεύμα και αλήθεια όπου κι αν είμαστε. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται με τον τρόπο που οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον χώρο, το παρουσιολόγιο, το τελετουργικό ή τις διακονίες ως το ουσιαστικό μέρος της λατρείας ενός πιστού. Όχι πώς αυτά δεν έχουν την αξία τους, αλλά σε δύσκολες όπως και σε εύκολες ώρες, είναι η σχέση μας με τον Θεό και με τους αδελφούς μας που μας ενώνει σε εκκλησία, και όχι ο χώρος και οι τελετουργικές μας συνήθειες.

Η πρώτη χριστιανική εκκλησία το ήξερε καλά αυτό και ήταν πολύ πιο χρήσιμη, ενεργή και ευέλικτη σε σύγκριση με το αγκυλωμένο ιουδαϊκό κατεστημένο. Η πρώτη εκκλησία απαρτιζόταν από απλές μονάδες πιστών και δεν είχε μεταλλαχτεί σε δύσκαμπτο θρησκευτικό σύστημα. Μπορούσαν να συναχτούν οπουδήποτε, ελάχιστοι ή πολλοί, να ψάλλουν, να διαβάσουν τις γραφές, να προσευχηθούν, να τελέσουν τη θεία κοινωνία, να καλύψουν ανάγκες, έως τη στιγμή που η ζωή τους ταραζόταν  ξαφνικά από έναν διωγμό, μια συμφορά, μια ταραχή και έπρεπε να σκεφτούν νέους τρόπους για να επιβιώσουν αλλά και να μείνουν ενωμένοι με τον Χριστό και μεταξύ τους.

Η εκκλησία εξακολουθούσε να υπάρχει, ν’ αυξάνει και να υπηρετεί τον κόσμο γύρω της ακόμη και όταν το υπόλοιπο κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό σύστημα είχε καταρρεύσει. Και αυτό επειδή οι πιστοί παρέμεναν δεμένοι με τον Κύριο και μεταξύ τους, χωρίς να εξαρτώνται από τόπους και τελετουργικά. Συνέχιζαν να κηρύττουν, να προσεύχονται, να ενθαρρύνουν, να υπηρετούν, ακόμη και όταν οι βεβαιότητες και οι συνήθειες της ζωής τους είχαν ανατραπεί. Αρκεί να μην ανατρεπόταν η πίστη και αγάπη τους για τους αδελφούς και τους συνανθρώπους τους. Για όλα τα υπόλοιπα έβρισκαν και δρόμους και τρόπους. Αυτό είναι που ο Θεός μάς καλεί και εμάς να κάνουμε.

Ας εκμεταλλευτούμε τον καιρό με σωστό τρόπο

«Εκείνος που φυλάττει την προσταγή δεν θα δοκιμάσει κακό πράγμα· και η καρδιά τού σοφού γνωρίζει τον καιρό και τον τρόπο. Σε κάθε πράγμα υπάρχει καιρός και τρόπος…». Εκκλησιαστής 8:4-6.

Ο σοφός άνθρωπος είναι εκείνος που μέσα στις προκλήσεις και στις εναλλαγές των περιστάσεων μαθαίνει να προσαρμόζεται αλλά και να εφευρίσκει ή να επανεφευρίσκει  τρόπους. Έχει τη δυνατότητα να τροποποιεί συμπεριφορές, να ιεραρχεί ανάγκες και προτεραιότητες. Ακόμη κι αν δεν έχει για όλα λύσεις,  είναι πρόθυμος να σκεφτεί, ν’ ακούσει, να δράσει ορθά, ζυγίζοντας τα δεδομένα.

Ο σοφός άνθρωπος δεν επιδιώκει να ελέγξει τη ροή της ιστορίας, των γεγονότων και των επιλογών που ξεφεύγουν από τον έλεγχο και τις δυνάμεις του. Εντούτοις, μπορεί να μεταστρέψει θετικά καταστάσεις όταν αυτό περνάει από το χέρι του. Μπορεί, επίσης, να εκμεταλλευτεί δημιουργικά «χαμένο» και «ανασφαλή» χρόνο. Μπορεί  ασταθείς καιρούς να τους αξιοποιήσει συνετά και ωφέλιμα, προσαρμόζοντας τον εαυτό του στα μέτρα των ανεξέλεγκτων συνθηκών και όχι τις συνθήκες στα μέτρα του (ανεξέλεγκτου) χαρακτήρα του. 

Ο σοφός άνθρωπος επικεντρώνεται σε σταθερές μέσα στον χρόνο αξίες και στόχους.

Ο Θεός να μας δώσει σύνεση, ώστε όλο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή να συνεργήσει στο αγαθό μας, σ’ εκείνο της οικογένειάς μας και των ανθρώπων που στηρίζουμε.

Δεν χρειάζεται να μιλάς πολύ και πάντα

«Μη συγχωρήσεις στο στόμα σου να φέρει επάνω σου αμαρτία· ούτε να πεις μπροστά στον άγγελο, ότι ήταν από άγνοια· γιατί να οργιστεί ο Θεός στη φωνή σου, και να αφανίσει τα έργα των χεριών σου; Επειδή, μέσα στην πληθώρα των ονείρων, και στην πληθώρα των λόγων, υπάρχουν ματαιότητες· εσύ, όμως, να φοβάσαι τον Θεό». Εκκλησιαστής 5:6-7.

Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε αρκετά και μιλάνε ακόμη περισσότερο όταν τους τσιγκλήσεις. Είναι άλλοι που πριν τελειώσεις το επιχείρημά σου, σε έχουν ήδη διακόψει για να επιβραβεύσουν ή ν’ αντικρούσουν μια θέση. Τέλος, είναι μερικοί που θα μιλήσουν, τους ρωτήσεις δεν τους ρωτήσεις, γιατί νιώθουν ότι οφείλουν να δίνουν συμβουλές και να είναι «ειδικοί» επί θεμάτων.

Χρειάζεται να μιλάμε πολύ ή χρειάζεται να μιλάμε πάντα; Όταν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, έρχεται ο χρόνος, οι συνθήκες, τα λάθη και φυσικά η Αγία Γραφή να μας συνετίσουν.

Διαβάζοντας τη Βίβλο, βρίσκουμε ότι ο πιο «εκτεθειμένος» μαθητής ήταν ο Πέτρος. Παρορμητικός, ομιλητικός και συναισθηματικός, δεν μπορεί εύκολα να μετριάσει τις αντιδράσεις του. Μερικά δυνατά και αδύνατα σημεία του: θα ομολογήσει ταπεινά στον Κύριο ότι είναι άνθρωπος αμαρτωλός (Λουκάς 5:8). Στο όρος της Μεταμόρφωσης, θα ζητήσει να κάνουν τρείς σκηνές «μη γνωρίζοντας τι λέει» (Λουκάς 9:33). Θα δηλώσει ότι ο ίδιος δεν θα αρνηθεί ποτέ τον Κύριο, για να γελοιοποιηθεί λίγο αργότερα αλλά και να κλάψει πικρά (Μάρκος 14:72). Θα συμβουλέψει τον Χριστό ν’ αποφύγει τον σταυρό για να δεχτεί άμεσα την επιτίμησή Του (Ματθαίος 16:23). Θα πέσει όπως-όπως στη θάλασσα για να συναντήσει τον αναστημένο Κύριο (Ιωάννης 21:7). Θα κάνει το πρώτο ευαγγελιστικό κήρυγμα με τεράστια απήχηση τη μέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις 2). Από τον Πέτρο μπορεί να περιμένεις το μεγαλείο όπως και τη γκάφα!

Ίσως σκεφτείς για τον εαυτό σου το ίδιο: από μένα μπορεί να περιμένεις το μεγαλείο όπως και τη γκάφα. Η εμπειρία σε δίδαξε ότι η παρόρμηση του στόματος και της καρδιάς σου μπορεί να δημιουργήσουν ευλογίες και προβλήματα εξίσου. Μπορεί να ενθουσιάζεσαι, να λες παρορμητικά πράγματα, να μην μπορείς να κρατήσεις τον λόγο σου και να καταντάς γελοίος/α. Μπορεί να εκνευρίζεσαι, να διακόπτεις διαρκώς για να αντικρούσεις ή να διαφοροποιηθείς, ώστε γίνεσαι αντιπαθής. Μπορεί να θέλεις να βοηθήσεις ή να πατρονάρεις πρόσωπα και καταστάσεις, χωρίς να σου πέφτει άμεσα λόγος, χωρίς ν’ αναλαμβάνεις ευθύνη,  χωρίς σωστή γνώση πραγμάτων για τους άλλους, διατρέχοντας τον κίνδυνο να γίνεις συμφορά αντί για ευλογία στις αποφάσεις τους.

  

Σκέψου λίγο πριν μιλήσεις. Μην ανακατεύεσαι εκεί που η ευθύνη και οι πράξεις δεν σε αφορούν άμεσα. Μη βιάζεσαι στις κρίσεις σου. Μην παθιάζεσαι στο ναι ή στο όχι. «Μη συγχωρήσεις στο στόμα σου να φέρει επάνω σου αμαρτία· ούτε να πεις μπροστά στον άγγελο, ότι ήταν από άγνοια· γιατί να οργιστεί ο Θεός στη φωνή σου, και να αφανίσει τα έργα των χεριών σου; Επειδή, μέσα στην πληθώρα των ονείρων, και στην πληθώρα των λόγων, υπάρχουν ματαιότητες· εσύ, όμως, να φοβάσαι τον Θεό (Εκκλησιαστής 5:6-7). Διαφορετικά, θα χρειαστεί να μάθεις όπως ο Πέτρος. Καθόλου κατακριτέο, μάλλον ευεργεσία, αλλά επώδυνο και χρονοβόρο.

Θαρραλέα γυναίκα, η γυναίκα της πίστης

«Ξάφνου, μια γυναίκα Χαναναία, που βγήκε από εκείνα τα όρια του τόπου, κραύγασε σ' αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ· η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά». Ματθαίος 15:22.

Κάποιες γυναίκες τις θαυμάζουμε ιδιαίτερα και τις έχουμε ως πρότυπα. Αν και όλες οι γυναίκες, ως ξεχωριστά πλάσματα του Θεού έχουν την ίδια ηθική αξία και έχουν όλες- εν δυνάμει-, τη δυνατότητα να εκπληρώσουν το σχέδιο για το οποίο ο Θεός τις δημιούργησε, δεν  πετυχαίνουν όλες τελικά το στόχο τους.

Θαυμάζω ιδιαίτερα μια ανώνυμη γυναίκα της Καινής Διαθήκης που είχε μια άρρωστη δαιμονισμένη κόρη. Η απεγνωσμένη μητέρα έψαχνε λύση για το πρόβλημα του παιδιού της, που ήταν και δικό της πρόβλημα. Ζούσε κάπου στα σύνορα  Τύρου και Σιδώνας με το Ισραήλ και όταν ο Χριστός βρέθηκε εκεί, η γυναίκα άρπαξε την ευκαιρία και «βγήκε από εκείνα τα όρια του τόπου», κραυγάζοντας για θεραπεία.

Γιατί είναι σπουδαία γυναίκα; Είναι σπουδαία γιατί είναι θαρραλέα γυναίκα, για την οποία όλα σχεδόν τα πράγματα δούλευαν εναντίον. Ήταν πολυσχιδώς αποκλεισμένη και τσακισμένη.  Κατ’ αρχήν, η εθνικότητά της δεν της έδινε κανένα δικαίωμα να ζητά έλεος από τον Χριστό. Ήταν Χαναναία εθνική και ο Χριστός είχε έρθει για να υπηρετήσει πρωτίστως το λαό Ισραήλ. Επιπλέον, ήταν γυναίκα. Μια γυναίκα δεν είχε ιδιαίτερο λόγο και θέση στο δημόσιο βίο, πόσο μάλλον να τρέχει πίσω από τον Χριστό με τους μαθητές Του και να φωνάζει για βοήθεια. Ακόμη, η γυναίκα είχε τον διάβολο να την πολεμάει στο σπίτι της, ένα δαιμόνιο δεν είναι εύκολο πράγμα. Είχε και εκείνους τους μαθητές που έλεγαν στον Ιησού να τη διώξει, τους είχε κουράσει η στάση της. Το αποκορύφωμα; Όταν η πηγή της καλοσύνης,  της δύναμης και των λύσεων-ο Χριστός-, έμοιαζε να της λέει κατάμουτρα ότι για εκείνην δεν είχε…

Η Χαναναία γυναίκα πέτυχε με την πίστη της δύο ακατόρθωτα, εκ πρώτης όψεως, πράγματα: τη θεραπεία της κόρης της και τη βράβευση της πίστης της από τον Χριστό. Αν τα πέτυχε είναι γιατί δεν παραιτήθηκε στις δύσκολες συνθήκες. Αποδέχτηκε τη μειονεκτική της θέση, αποδέχτηκε τη σιωπή, αποδέχτηκε τη δυσφορία των άλλων. Ταπεινώθηκε, ναι, αλλά δεν παραιτήθηκε. Βγήκε απ' όλα "τα όρια" και επέμεινε στα εμπόδια! Πήρε τα λόγια του Χριστού και μ’ αυτά τα λόγια διατύπωσε το γεμάτο πίστη επιχείρημά της για λίγα ψίχουλα ευλογίας. Ο Χριστός όχι μόνο κάλυψε την ανάγκη της, αλλά επαίνεσε και την πίστη της.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι στόχοι σας, όσες είστε γυναίκες, ούτε τι προσπαθείτε να πετύχετε στη ζωή σας. Το αν πετυχαίνετε δεν καθορίζει τόσο την επιτυχία σας όσο την καθορίζει τι είναι αυτό το οποίο πετυχαίνετε κάθε φορά. Εύχομαι να είναι οι στόχοι σας αξιόλογοι και με ευλογημένες επιδράσεις στη ζωή των άλλων. Και θα είναι, αν παρά τα εμπόδια, σταθείτε μια θαρραλέα γυναίκα πίστης στον λόγο του Θεού.

Πώς να κρατήσεις σταθερό το ηθικό σου

«Όλη τη μέριμνά σας ρίξτε την επάνω σ' αυτόν, επειδή αυτός φροντίζει για σας». (Α΄Πέτρου 5:7).

Σταθερό ηθικό; Δεν είναι εύκολο όταν βλέπεις και ακούς διάφορα ή όταν βιώνεις δύσκολες καταστάσεις. Ξέρουμε ότι ο ψυχισμός μας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην υγεία και στη φυσική μας κατάσταση. Λοιπόν, θα συμπεράνει κανείς ότι το καλύτερο που έχει να κάνει είναι ν’ αντιμετωπίζει τα προβλήματα με θετική σκέψη.

Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας έχει αρκετούς λόγους για να παραπονιέται. Αν η υγεία ήταν καλύτερη, αν τα χρήματα λίγο περισσότερα, αν η δουλειά δεν βάραινε τόσο, αν τα παιδιά ήταν πιο συνεργάσιμα, αν η κατάσταση στο σπίτι δεν ήταν μονίμως τεταμένη, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Οι ανέσεις, τα χρήματα, ακόμη και οι θετικοί άνθρωποι γύρω μας, δεν είναι αρκετά για να εξασφαλίσουν την ευτυχία. Το να έχεις σταθερό ηθικό δεν είναι θέμα χαρακτήρα, επίμονης θέλησης ή μιας πεποίθησης που σε κάνει να λες κάθε μέρα ότι όλα θα πάνε καλά. Το σταθερό ηθικό πηγάζει από την ειρήνη που έχουμε μέσα μας, από μια αγαθή συνείδηση και μια απλή καρδιά που εμπιστεύεται στον Θεό κάθε μέρα και κάθε θέμα, μικρό ή σοβαρότερο.

Αν θέλεις να κρατήσεις το ηθικό σου σταθερό, άρχισε να εμπιστεύεσαι όλο και περισσότερο τον Θεό. Το να εμπιστεύεσαι σημαίνει να υποτάσσεσαι κιόλας, καθώς πιστεύεις ότι ο Θεός έχει για τη ζωή σου ένα σχέδιο γεμάτο σοφία και αγάπη. Ο Θεός μπορεί να απαντήσει στα ερωτηματικά σου για το παρόν και το μέλλον. Αυτός μπορεί να σε σκεπάσει στην αβεβαιότητα. Μπορεί να καλύψει τις ανάγκες σου και να σου δώσει λύσεις από κει που δεν το περιμένεις. Ο Θεός θέλει να Του αφήσεις το φορτίο σου  πριν αποκάνεις,  επειδή αυτός φροντίζει για μας (Α΄Πέτρου 5:7). Κράτα μια απλή καρδιά, μη χάνεσαι στην πολύπλοκη σκέψη.

Αν υπάρχουν μέρες που νιώθεις πτώμα, το μυαλό μοιάζει σαν  φυλακή από τις σκέψεις, η ψυχή είναι απογοητευμένη και το σώμα αρνείται να συνεργαστεί, σκέψου ότι ελεύθερος και ήσυχος από βάρη είσαι όταν δίνεις όλη τη μέριμνά σου στον Θεό. Κάποτε μπορεί να κάνεις πολλά, κάποτε απολύτως τίποτα. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, εμπιστεύσου τον Θεό.  

Μην κλείνετε τα μάτια στο πρόβλημα

«Με την ακοή θα ακούσετε, και δεν θα εννοήσετε· και βλέποντας θα δείτε, και δεν θα καταλάβετε·  η καρδιά αυτού τού λαού πάχυνε, και τα αυτιά τους έγιναν βαριά, και έκλεισαν τα μάτια τους, για να μη βλέπουν με τα μάτια τους, και ακούν με τα αυτιά τους, και καταλάβουν με την καρδιά τους, και επιστρέψουν και θεραπευθούν». Ησαΐας 6:9-10.

Σας έχει τύχει να αντιληφθείτε ότι είστε άρρωστοι πνευματικά ή ηθικά; Νιώθετε ότι το πνεύμα σας νοσεί, και αυτό μπορεί να μην πηγαίνει μόνο του. Όταν το πνεύμα μας αρρωστήσει, συμπαρασύρει την ψυχή και το σώμα μας προς τα κάτω. Νιώθουμε αδύναμοι, ανικανοποίητοι, με έλλειψη ενδιαφερόντων, ακόμη και όταν είμαστε τυπικά δραστήριοι και υγιείς.

Αν νιώθετε ηθική κατάπτωση ή έχετε πάρει μια καθοδική πορεία, σκεφτείτε μήπως έχετε παραβιάσει ηθικούς κανόνες και όρια τα οποία ο Θεός είχε βάλει στη ζωή σας. Συμβαίνει συχνά να ξέρουμε τις συνέπειες πραγμάτων, είτε γιατί διαβάζουμε την Αγία Γραφή και γνωρίζουμε τους κανόνες της σποράς και του θερισμού στην πνευματική σφαίρα είτε γιατί άτομα που ο Θεός έχει τοποθετήσει δίπλα μας μάς είχαν προειδοποιήσει για το πού μπορεί να καταλήξουμε, αν συνεχίσουμε έτσι. Ωστόσο, δεν τα λάβαμε όλα αυτά υπόψη.

Αν δεν λήφθηκαν υπόψη είναι γιατί η καρδιά κάπου μέσα της είπε «όχι». Όχι δεν είναι έτσι ακριβώς. Όχι, κουράστηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Ας δοκιμάσω κι άλλα πράγματα. Όχι, αρκετά θυσίασα και αρκετά ξόδεψα στη θεωρία…

Κάθε φορά που σβήνουμε ένα φως ελέγχου του Θεού ή που παραβιάζουμε μια εντολή Του, κλείνουμε τα μάτια μας σε μια αλήθεια που μας προστάτευε και βουλώνουμε τ’ αυτιά μας στη σοφία και στο καλό. Μετά έρχεται η αδιάφορη καρδιά, που δεν έχει κέφι ν' ακούσει άλλη μια φορά «αυτά που ξέρει» και τα οποία «δεν την ωφέλησαν» πολύ. Τέλος, έρχεται η παραίτηση και η απογοήτευση. Ή, αντίθετα, η σκληρότητα και το πείσμα!

Αν έχετε ηθική κατάπτωση, γυρίστε πίσω το χρόνο.  Σκεφτείτε από πού άρχισε το πράγμα να στραβώνει και να παίρνει την κατρακύλα. Ο Θεός θέλει να θεραπεύσει μια καρδιά που νόσησε από συμβιβασμό ή αδιαφορία. Ανοίξτε πάλι τα μάτια και τ’ αυτιά σας στους ελέγχους του Θεού. Τίποτε δεν είναι αγιάτρευτο στα χέρια Του, γιατί οι οικτιρμοί Του δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά ανανεώνονται κάθε μέρα για όλους μας (Θρήνοι 3:23).