Μήπως πλησιάζει ο ερχομός του Χριστού;

«Δεν ανήκει σε σας να γνωρίζετε τα χρόνια ή τους καιρούς, που ο Πατέρας έβαλε στη δική του εξουσία· αλλά, θα πάρετε δύναμη, όταν έρθει επάνω σας το Άγιο Πνεύμα· και θα είστε μάρτυρες για μένα …». Πράξεις 1:7-8.

Το ερώτημα απασχολούσε και απασχολεί τους χριστιανούς, και όχι μόνο!  Όταν οι άνθρωποι βλέπουν διάφορα απρόοπτα και καταστροφικά γεγονότα να συμβαίνουν, όταν σταθερές και ασφαλείς συνθήκες αλλάζουν, όταν παράλογοι αυτοκράτορες ή παρανοϊκοί ηγέτες, καθώς και παράλογες αποφάσεις, άλλαζαν ή αλλάζουν το ρου της ιστορίας, αναρωτιούνται μήπως πλησιάζει ο δεύτερος ερχομός του Χριστού.

Οι μαθητές του Κυρίου είχαν ακριβώς τα ίδια ερωτηματικά. Όχι μόνο κατά την επίγεια διακονία του Χριστού, αλλά και λίγο πριν την ανάληψή Του, ήθελαν να μάθουν πότε θα λάμβαναν χώρα τα γεγονότα που θα δρομολογούσαν την επιστροφή Του στη γη. Εν ολίγοις, δεν ήθελαν τόσο να μάθουν το πώς αλλά το πότε. 

Πολλές φορές η Εκκλησία διαψεύσθηκε στην κρίση της για την επιστροφή του Χριστού. Δεν ξέρω αν η αιτία ήταν ο φόβος και η απογοήτευσή της μέσα σ’ έναν τραγικό κόσμο, αν ήταν η βιαστική της κρίση ή, τέλος, αν ήταν η πραγματική λαχτάρα των πιστών να συναντήσουν τον Σωτήρα τους. Το σίγουρο είναι ότι η εκκλησία κατέληγε συχνά σε εσφαλμένες κρίσεις για τους χρόνους και τους καιρούς, των οποίων τη γνώση, όπως είπε ο Χριστός στους μαθητές Του, ο Θεός είχε θέσει στη δική του και μόνο εξουσία.

Η εσχατολογία δεν είναι έξω από το πνεύμα της Βίβλου και ο Θεός έχει δώσει αποκαλύψεις για το κλείσιμο της ανθρώπινης ιστορίας. Ξέρουμε ότι η βασιλεία του Θεού δεν θα είναι ποτέ πλήρης και τελειωτική παρά μόνο με το κλείσιμο της ανθρώπινης ιστορίας με τον ερχομό του Χριστού στη γη. Είναι, λοιπόν, γι’ αυτόν τον ερχομό που ετοιμαζόμαστε με επιμέλεια.

Είτε ζούμε σε περιόδους ευημερίας και ειρήνης, είτε ζούμε σε περιόδους πείνας, σεισμών, πολέμων και λοιμών, ετοιμαζόμαστε κάθε μέρα να συναντήσουμε τον Κύριο. Πώς θα μπορούσαμε να ζούμε διαφορετικά; Περπατάμε με την πίστη, με την προσδοκία της δικής μας συνάντησης μαζί Του, και γι’ αυτό ετοιμαζόμαστε. Δεν ετοιμαζόμαστε, γιατί τα γεγονότα μάς αναγκάζουν σε εγρήγορση. Δεν κοιτάμε με αγωνία τον ερχομό Του, γιατί χτύπησε καμπανάκι ότι το "διάλειμμα" τέλειωσε. Αντίθετα, ήδη ετοιμαζόμασταν και συνεχίζουμε να το κάνουμε ως καλοί οικονόμοι των χαρισμάτων και των ταλάντων που μας έδωσε ο Χριστός. Αυξανόμαστε στην αγάπη, στην πίστη, στη υπομονή, στην ελπίδα, στην καθαρότητα και μαζί με όλους αυτούς που περιμένουν τον Χριστό, χρησιμοποιούμε τη ζωή μας μάλλον για να θησαυρίζουμε στον ουρανό και όχι στη γη.

Μια πράξη, πόσο μπορεί να βλάψει ή να ωφελήσει;

«Τα μάτια σου ας βλέπουν ορθά, και τα βλέφαρά σου ας κατευθύνονται μπροστά σου. Στάθμιζε το βάδισμα των ποδιών σου, και όλοι οι δρόμοι σου θα κατευθυνθούν». Παροιμίες 4:25-26.

Κάθε πράξη έχει έναν αντίκτυπο στους άλλους και το θέμα είναι ότι συχνά δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τον θετικό ή τον αρνητικό αντίκτυπο των ενεργειών μας. Πόσο αξία έχει ένας καλός λόγος ή μια ενθάρρυνση; Μπορεί μηδαμινή, αλλά μπορεί να είναι σημαντικά όταν απευθύνονται σ' ένα άτομο που εκείνη τη στιγμή τα έχει ανάγκη.

Από την άλλη πλευρά, πόση σημασία έχει μία ακατάλληλη γνώμη ή μια πονηρή ενέργεια; Μπορούμε να υπολογίσουμε τις συνέπειες αυτών των πράξεων;  Γνωρίζουμε τις συνθήκες  ζωής των ατόμων που εμπλέκονται καθώς και τις αντιδράσεις άλλων ανθρώπων, των οποίων τις αποφάσεις δεν μπορούμε να ελέγξουμε;

Ο Ιούδας  στιγματίζεται στη συνείδησή μας, γιατί είναι ίσως το χειρότερο μοντέλο χαρακτήρα στα ευαγγέλια. Ωστόσο, ο Ιούδας έχει πράγματα να μας πει, όπως ότι όταν δεν πράττουμε δίκαια, όταν αγαπάμε τον εαυτό μας και για χάρη των επιθυμιών μας πράττουμε με δόλο, όταν κοιτάμε το συμφέρον μας, όταν κρίνουμε μεροληπτικά, χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες, μπορεί τα αποτελέσματα να ξεφύγουν από τον έλεγχό μας και να καταλήξουν τραγικότερα απ’ αυτά που αρχικά νομίζαμε. Ο Ιούδας δεν είχε επίγνωση όλων των παραμέτρων όταν παρέδιδε τον Ιησού. Δεν μπορούσε να φανταστεί το μίσος των Ιουδαίων, ούτε το σταυρικό θάνατο του Χριστού, γιατί η μόνη εικόνα που είχε μπροστά του ήταν τα χρήματα.

Με αυτό δεν θέλω να πω ότι για κάθε μας ενέργεια πρέπει να ζούμε με  το άγχος μη βλάψουμε κανέναν, ζημιώνοντας  τον εαυτό μας και ευεργετώντας διαρκώς τους άλλους. Ούτε, βέβαια, να ανησυχούμε μην τυχόν και κάποιος προσβληθεί ανεπανόρθωτα, έτσι ώστε να χαριζόμαστε στις πράξεις μας και στις κρίσεις μας για τους ανθρώπους. Μάλλον πρέπει να έχουμε μια σωστή κρίση για το αν αυτό που κάνουμε συμφωνεί με τις ηθικές αρχές του Θεού.

Τέλος, ας ενεργούμε χωρίς προσωποληψία, γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Μας κρίνει σύμφωνα με τα κίνητρα και τις πράξεις μας και δεν κοιτάζει διαφορετικά τα πρόσωπά μας. Ξέρω πώς αυτό  είναι  πολύ δύσκολο και πολλοί αποτυγχάνουν από αδυναμία. Ωστόσο, η αδυναμία μπορεί να μας κάνει μέρος ενός «κακού» σχεδίου στην οικονομία του Θεού για το οποίο μπορεί να φέρουμε μέρος ευθύνης, όπως έγινε με τα αδέλφια του Ιωσήφ ή με τον Ιούδα.

Αν αγαπάμε τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, αν έχουμε φόβο Θεού στην καρδιά μας, ο Θεός θα μας βοηθήσει να κάνουμε όλο και περισσότερο πράξεις που θα οικοδομούν και ευλογούν μικρούς και μεγάλους.

Η σωστή μεταμέλεια για τις πράξεις μας

«Τότε, ο Ιούδας, αυτός που τον παρέδωσε, βλέποντας ότι καταδικάστηκε, αφού μεταμελήθηκε επέστρεψε στους πρεσβύτερους τα 30 αργύρια, λέγοντας: Αμάρτησα, επειδή παρέδωσα αθώο αίμα». Ματθαίος  27:3-4.

«Δεν μετανιώνω για τίποτα» ακούμε συχνά ανθρώπους να λένε, θεωρώντας ότι  με το να  μη μετανιώνουμε για τίποτα είναι δείγμα δύναμης και συμφιλίωσης με τον εαυτό μας, διότι είτε αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ό,τι κάναμε ή μας έκαναν -έχοντας διδαχτεί απ’ αυτό-, είτε και το αντίθετο: δεν αναλαμβάνουμε καμιά ευθύνη, ό,τι έγινε, έγινε.

Ο Ιούδας είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, του οποίου το τέλος προκαλεί σύγχυση, γιατί κάποιοι του βρίσκουν ελαφρυντικά που τον κάνουν να μοιάζει με θύμα. Αγαπούσε τα χρήματα, ήταν λίγο κλέφτης, γιατί μεταξύ των μαθητών είχε το ταμείο, στο οποίο έβαζε χέρι. Για τους δικούς του λόγους παρέδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια, χωρίς να μπορεί να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες των πράξεών του. Όταν είδε ότι ο Χριστός  καταδικάστηκε, μεταμελήθηκε και επέστρεψε τα χρήματα, ομολογώντας ότι αμάρτησε και παρέδωσε αίμα αθώο (Ματθαίος 27: 3-4). Οι αρχιερείς τού απάντησαν ότι ήταν δικό του θέμα που δεν τους αφορούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να πάει να κρεμαστεί.

Ο Ιούδας, επιστρέφοντας στους πρεσβύτερους τα αργύρια, προσδοκούσε μάλλον την αλλαγή της ροής των τραγικών γεγονότων που είχε δρομολογήσει η αγάπη του για το χρήμα παρά για τον δάσκαλό του. Όταν αυτό δεν συνέβη, δεν βρήκε άλλο δρόμο μεταμέλειας και οι βαριές τύψεις τον έσπρωξαν στην αυτοχειρία παρά στον Χριστό.

Μεταμεληθείς, αλλά μη μεταμεληθείς  ή και με λανθασμένο τρόπο μεταμεληθείς, οι στάσεις της μετάνοιας ποικίλουν.  Όμως, αν υπάρχει μεταμέλεια για τις πράξεις μας, αυτό δεν πρέπει να σχετίζεται με το αν θα αλλάξουν ή όχι οι συνθήκες. Πολλοί μεταμελούνται γιατί προσδοκούν ότι κάτι θα κερδίσουν από τον Θεό ή τους ανθρώπους. Μετανοούν όχι γιατί έχουν συνειδητοποιήσει πραγματικά τι έχουν κάνει, αλλά γιατί η μετάνοιά τους είναι «ένα μέσο» να φτάσουν στο σκοπό που θα ήθελαν. Για παράδειγμα, «πρέπει να μετανοήσω» για να κερδίσω αυτό ή το άλλο, για να έχω καλύτερη μεταχείριση, για να με συγχωρήσουν οι άλλοι και να μη χάσω από τις σχέσεις μου, για να μη βασανίζομαι διαρκώς από τις τύψεις μου… 

Κατά βάθος, η γνήσια μεταμέλεια για τις πράξεις μας είναι αυτή που γίνεται μπροστά στον Θεό και στους ανθρώπους, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το όφελος απ’ αυτήν. Η μετάνοια είναι ηθική ενέργεια αναγνώρισης ενός σφάλματος που απώτερο σκοπό έχει να διορθώσει εμάς τους ίδιους και, αν γίνεται, να αποκαταστήσει τη ζημιά σε άλλους. Ωστόσο, αυτό που μετράει κατά βάθος είναι η θέση της καρδιάς μας και όχι το αποτέλεσμα.

Χριστός Ανέστη ή Πάσχα εν μέσω καραντίνας;

Διαφορετικό Πάσχα, κοινωνική αποστασιοποίηση, ανατροπή συνηθειών χρόνων, έλλειψη αγαπημένων προσώπων, αβεβαιότητα για τις εξελίξεις στον κόσμο, με διάχυτη ανησυχία για το μέλλον των ατομικών ελευθεριών. Στην παρούσα συγκυρία, ο κάθε άνθρωπος ψελλίζει ή διατρανώνει τις δικές του ανησυχίες.

Είναι μερικοί που με τις εμμονές τους βλέπουν μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος. Είναι κάποιοι άλλοι που με τους δικούς τους φόβους και εμμονές βλέπουν μόνο την άλλη. Τέλος, είναι και εκείνοι που έχουν και εγρήγορση και νοημοσύνη και κρίση, γι’ αυτό περιμένουν λίγο να κατανοήσουν τη σύνθεση της εικόνας, χωρίς να παραδίδουν τίποτα ή να παραδίδονται ασυζητητί. Ο κόσμος έχει σε αρκετό βαθμό ηθική κρίση και αντιληπτική ικανότητα να ξέρει πότε και τι διακυβεύεται. Αν κινδύνευε και κινδυνεύει από κάποιους, είναι από τα τυφλά άκρα του πάθους, της εμμονής, της επιβολής και της χειραγώγησης, από όποιο χώρο κι αν προέρχονται.

Η μητέρα μου μού ανέφερε ότι ακόμη και στην περίοδο της γερμανικής κατοχής οι εκκλησίες λειτουργούσαν κανονικά και οι περιφορές των επιταφίων δεν είχαν πάψει. Ε, και λοιπόν; Μπορεί η χριστιανική συνείδηση και η ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας να μην περιστάλθηκαν, αλλά ήταν πραγματικά ελεύθεροι οι άνθρωποι; Ας τολμούσες να αντιταχθείς στο σύστημα, να μιλήσεις εναντίον ή να κηρύξεις διαφορετικά, αν από συμπόνια βοηθούσες έναν εβραίο, ήσουν καταδικασμένος. Δεν θα αναφερθώ εδώ στην οικονομική διάσταση των πραγμάτων, που τότε ήταν ακόμη τραγικότερη απ’ ό,τι σήμερα.

Κλείνοντας, η χθεσινή ανάσταση ήταν καλή, γιατί απλά δεν ήταν χθεσινή! Είναι διαχρονική, είναι αιώνια και για τους πιστούς χριστιανούς συμβαίνει να είναι καθημερινό περπάτημα και όχι τελετουργικό ή φαγοπότι που λαμβάνει χώρα μια φορά το έτος. Βέβαια, δεν ήταν καλή γι’ αυτούς που δεν έχουν τον αναστημένο Χριστό στην καρδιά τους. Ή γι’ αυτούς που ακόμη κι αν Τον έχουν, δεν μπόρεσαν να ηρεμήσουν στο μεγαλείο του αναστάσιμου γεγονότος, γιατί η διαταραχή των συνηθειών τους και ο φόβος του αύριο βαραίνoυν πιο πολύ από την ουσία.

Για μένα είναι ένα ευλογημένο Πάσχα, σίγουρα όχι το καλύτερο, αλλά είναι καλό και εύχομαι ολόψυχα το ίδιο να είναι για σας και τις οικογένειές σας.

(Φωτό: Οι προσκυνητές προς Εμμαούς, Rembrandt (1606-1669), Μουσείο Jacquemart- André , Παρίσι)

Η δύναμη της θυσίας της ζωής Του, και της ζωής μας

«Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στον Πέτρο: Βάλε τη μάχαιρά σου στη θήκη». Ιωάννης 18:11.

Είμαστε πολλοί χριστιανοί που νιώθουμε άβολα, διότι δεν γιορτάζουμε το Πάσχα όπως είχαμε συνηθίσει. Ναι, πολύ λογικό αυτό! Αλλά είναι και κάποιοι πολύ θυμωμένοι που οι εκκλησίες είναι κλειστές. Νιώθουν ότι απειλείται  η χριστιανική πίστη και το θρησκευτικό τους συναίσθημα.

Στ’ αλήθεια απειλείται η πίστη σου και κινδυνεύει να σβήσει αν δεν γίνουν τα πράγματα με το τελετουργικό που ήξερες;  Μήπως, άραγε, διακυβεύεται η πίστη των αδελφών σου και αυτό σε θλίβει; Ή μήπως από κάποιο πείσμα ή πώς τολμούν να..., εφευρίσκεις ψεύτικες εχθρούς και επιστρατεύεις ψεύτικα επιχειρήματα και φόβους  στην προσπάθειά σου να προστατέψεις τον Χριστό, τους πιστούς και το ευαγγέλιό;

Ο Πέτρος δεν ήθελε  επ’ ουδενί ο αγαπημένος Του δάσκαλος να παραδοθεί στα χέρια των αμαρτωλών που ήρθαν να Τον συλλάβουν. Η παρόρμησή του τον έσπρωξε να δράσει: έβγαλε το μαχαίρι και έκοψε το αυτί του Μάλχου, του δούλου του αρχιερέως. Άλλη μια δύσκολη στιγμή μέσα στις πολλές για τον Κύριο στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Χριστός γιάτρεψε το κακό θεραπεύοντας τον δούλο. Ταυτόχρονα,  επέπληξε τον Πέτρο, γιατί δεν υπήρχε λόγος να προκαλέσει ζημιά σε άλλους για χάρη Του. Δεν υπήρχε ανάγκη να Τον υπερασπίσει. Όλα ήταν κάτω από τον κυρίαρχο έλεγχο του Θεού, όπως και σήμερα, και μέχρι το τέλος της ιστορίας.   

Ο Χριστός θυσίασε τη ζωή Του για τη σωτηρία μας. Σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας, αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας. Το σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού συμπυκνωνόταν από την αρχή έως ο τέλος του στην ταπεινή και εθελούσια θυσία του δικού Του θελήματος , μέχρι την κορύφωσή της στον Γολγοθά.

Οι περισσότεροι μαθητές του Χριστού ήπιαν παρόμοιο ποτήρι θλίψεων και οδύνης, όπως ο Σωτήρας του τούς είχε προείπει. Ο Πέτρος ήπιε το δικό του πικρό ποτήρι. Ακόμη και ο θάνατος με τον οποίο πέθανε αποτύπωνε ότι η μόνη δύναμη που αγγίζει τους ανθρώπους, που εμπνέει την πίστη τους, που τους δίνει το παράδειγμα, που, εν ολίγοις, αρέσει στον Θεό, είναι η καθημερινή υποταγή και θυσία του εαυτού μας. Είναι μια θυσία από αγάπη στον Σωτήρα μας. Είναι μια θυσία ταπεινή, χωρίς κομπασμούς, χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς και αμφισβητήσεις, χωρίς απειλή ή επιβολή. Είναι μια θυσία που γίνεται όταν πρέπει να γίνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Χριστό. Δεν είναι μια θυσία επίδειξης δυνάμεως και μεγαλείου σε ώρες που τίποτα το ουσιαστικό δεν διακυβεύεται, παρά τα σχέδιά μας και οι συνήθειές μας.

(Φωτογραφία: Η Σύλληψη του Ιησού, Duccio di Buoninsegna, 1311, Καθεδρικός Ναός Σιέννας)

Μια πολύτιμη ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί

«Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα εκείνου που με απέστειλε, όσο είναι ημέρα· έρχεται νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται». Ιωάννης 9:4.

Οι περισσότεροι είχαμε συνηθίσει σ’ έναν τρελό τρόπο ζωής. Μια ημέρα χωρίς γεμάτο πρόγραμμα και ποικίλα ερεθίσματα έμοιαζε μια σπαταλημένη ημέρα. Ακόμη και τα πιτσιρίκια έτρεχαν σε έντονους ρυθμούς για να ολοκληρώσουν την ατζέντα των δραστηριοτήτων τους.  Και όλα αυτά συνοδευόμενα από άγχος, θυμό και εντάσεις για όλους.

Λοιπόν, το τελευταίο διάστημα σχεδόν κανείς δεν βιάζεται.  Η ζωή έπαψε να είναι μια ταραχώδης περιπέτεια με όλο και περισσότερα πράγματα να κάνουμε, μέρη να δούμε και νέους ανθρώπους να γνωρίσουμε. Σίγουρα, δεν θεωρείται ιδανική ζωή μια ζωή στερημένη από  ουσιώδη πράγματα και από ανθρώπους που μας είναι πολύτιμοι, όπως  ιδανική δεν είναι μια ξέφρενη ζωή γεμάτη με ένα σωρό άχρηστες υποχρεώσεις και ανούσιες επιθυμίες και απολαύσεις.

Στην παρούσα κατάσταση, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επωφεληθούμε απ’ αυτό που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε. Είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για να ηρεμήσουμε. Μπορούμε να μάθουμε νέα πράγματα και να αναλάβουμε νέες ευθύνες. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε βαθύτερα τις σχέσεις μας με άλλα άτομα. Τέλος, είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και  τον Θεό.

Οι άνθρωποι συχνά νιώθουν αμηχανία να μείνουν μόνο με τον εαυτό τους και ν’ αναστοχαστούν  τη ζωή τους. Η τεχνολογία, το διαδίκτυο, τα κινητά, όσο χρήσιμα και απαραίτητα κι αν είναι για να ξεπεράσουμε την έλλειψη επικοινωνίας και τη μοναξιά, άλλο τόσο είναι επικίνδυνα να κλέψουν τον πολύτιμό μας χρόνο.

Δεν είναι η μείωση των έντονων ρυθμών ζωής που θα μας κάνει να στραφούμε στον Θεό, για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα. Δεν είναι επειδή θα μείνουμε σπίτι που θα μελετήσουμε περισσότερο τη Γραφή, θα προσευχηθούμε για θέματά μας, θα έχουμε σοβαρή πνευματική επικοινωνία με τα αδέλφια μας. Μπορεί να μείνουμε σπίτι και όλος αυτός ο χρόνος να σπαταληθεί  ακόμη πιο άσκοπα. Μπορεί με το πρόσχημα της «ενημέρωσης»,  της «επικοινωνίας»,  της «επικαιρότητας» να ξοδέψουμε άθελά μας το χρόνο που μας χαρίζεται.

Αρπάξτε τον πολύτιμο χρόνο του σήμερα. Μείνετε μαζί με τον Θεό στο ταμείο σας. Προτιμήστε τη μοναξιά για ν’ ακούσετε τη φωνή Του. Αφήστε τον Θεό ν’ ανανεώσει τις υποσχέσεις Του και να πλουτίσει το πνεύμα σας με νέες αλήθειες. Διαβάστε ένα χριστιανικό ή άλλο βιβλίο. Τέλος, επικοινωνήστε μ’ έναν εποικοδομητικό τρόπο. Πάρτε τηλέφωνο, είναι όμορφο ν’ ακούς τη φωνή του άλλου. Στείλτε ένα μήνυμα προσωπικού ενδιαφέροντος, γραπτό ή ηχητικό,  παρά κατεβατά από (αδιάφορα) βιντεάκια και εικονίτσες. Οικοδομηθείτε, οικοδομήστε. Θησαυρίστε σε αξίες και σχέσεις που ίσως να μην έχετε τη δυνατότητα να επενδύσετε σ’ αυτές αύριο.

Η πίστη δεν είναι ούτε οραματισμός ούτε συναισθηματισμός ούτε ορθολογισμός

«Αναχώρησε από εδώ, και στρέψε ανατολικά, και κρύψου κοντά στον χείμαρρο Χερίθ, που είναι απέναντι από τον Ιορδάνη·  και θα πίνεις από τον χείμαρρο · πρόσταξα δε τους κόρακες, να σε τρέφουν εκεί». Α΄Βασιλέων 17:3-4.

Πάντα υπήρξαν αδιέξοδοι καιροί σε διάφορες περιόδους της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι που πίστευαν στον Θεό κλήθηκαν να τους διανύσουν υπακούοντας  σ’ Αυτόν και βάζοντας στην άκρη τα δικά τους σχέδια. Είναι αυτό που και σήμερα ο Θεός  μάς ζητά να κάνουμε, αν θέλουμε την ευλογία τη δική μας και των άλλων.

Εκπλήσσει πόσο στενόμυαλος μπορεί να καταλήξει ένας πιστός χριστιανός. Πόσο φοβάται να αφεθεί στον Θεό που λέει ότι Τον πιστεύει. Εκπλήσσει κάποτε και η αδυναμία του να καταλάβει ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος σε όλες τις καταστάσεις και έχει ένα ιδιαίτερο σχέδιο για κάθε περίσταση που θα ζήσει.

Όταν ο προφήτης Ηλίας χρειάστηκε ν’ αντιμετωπίσει μια πολύχρονη ανομβρία και πείνα στη γη έκανε αυτό που έκανε πάντα. Υπάκουσε στον λόγο του Θεού που του δόθηκε για εκείνη ακριβώς τη συγκυρία. Πήγε και κρύφτηκε στον χείμαρρο Χερίθ και περίμενε τους κόρακες, τους οποίους ο Θεός είχε προστάξει να τον φροντίζουν, φέρνοντάς του κρέας και ψωμί δις της ημέρας. Ένας προφήτης κρύβεται για να διαφυλάξει τη ζωή του. Δεν βγαίνει ούτε να κηρύξει ούτε να επιδείξει την πίστη του ούτε να διαλαλήσει τους οραματισμούς τους. Παράδοξο; Όχι, γιατί όταν ο Θεός τον κάλεσε πάλι στη δράση και τον έστειλε να λύσει ζητήματα με τον πονηρό βασιλιά Αχαάβ και τους ψεύτικους προφήτες του Βαάλ, ο Ηλίας δεν έμεινε κρυμμένος, αλλά υπάκουσε.

Μόλις στέρεψε ο χείμαρρος, πάλι ο Θεός είχε τον λόγο και όχι ο Ηλίας. Ο ορθολογισμός του δεν έγινε εμπόδιο στην υπακοή του.  Η προοπτική να ζητήσει καταφύγιο και φροντίδα σε μια χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνας ήταν πολύ έξω από τη λογική του Ηλία.  Γιατί στην τρισκακόμοιρη χήρα; Και γιατί στη Σιδώνα; Δεν υπήρχαν άλλες γυναίκες (ή και χήρες) στον λαό του; Υπήρχαν και πολλές, το αναφέρει ο Χριστός στον Λουκά 4:25-26. Ωστόσο, σε καμιά απ’ αυτές δεν στάλθηκε ο Ηλίας, γιατί ο Θεός θέλησε να ευλογήσει, αφενός, τον ίδιο και, αφετέρου, μια δυστυχισμένη εθνική γυναίκα που με πίστη υπάκουσε στον λόγο του Θεού.

Η πίστη στα σχέδια του Θεού στις διάφορες προκλήσεις δεν είναι ένας αυτόματος πιλότος με χριστιανικό περιτύλιγμα, τον οποίο βάζουμε εμπρός για να υπηρετήσουμε άλλοτε τον οραματισμό και τον συναισθηματισμό μας και άλλοτε τον ορθολογισμό μας. Η πίστη είναι μια διαρκής υπακοή στον λόγο του Θεού στην καθημερινότητά μας, μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες και όρια.  Ευλογημένα όρια που όμως μπορεί να βγαίνουν έξω από τα δικά μας στενά όρια.

Πράξεις αγάπης, με ή χωρίς αγάπη;

«Όλα τα έργα σας ας γίνονται με αγάπη».

Με τον επιβαλλόμενο εγκλεισμό μας λόγω υγειονομικών συνθηκών ανακαλύψαμε, κάποιοι λιγότερο ή περισσότερο, τη «διαδικτυακή» αγάπη. Πληθώρα μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα,  καταιγισμός από βιντεάκια, φωτογραφίες ποικίλου περιεχομένου για να γελάσεις ή να ενημερωθείς. Αποστολή link. Τηλεφωνήματα. Διαδικτυακές πλατφόρμες κηρυγμάτων, εικονικών συναθροίσεων, προσευχών. Πολλά τα μέσα για να μη χαθεί η επαφή μεταξύ των πιστών. Συμφωνώ και επικροτώ, γιατί τέτοιους δύσκολους καιρούς είναι πολύτιμο να αλληλοστηριζόμαστε και να μένουμε ενωμένοι.

Ωστόσο, προβληματισμό μου προκάλεσε ένα πονεμένο σχόλιο κάποιου φιλικού ατόμου που μου ανέφερε ότι η εκκλησία του τού έστειλε μηνύματα και μέιλ για να μη χαθεί η επικοινωνία... «Μα, αυτοί ξεχνούσαν να με χαιρετίσουν όταν περνούσα δίπλα τους. Πολλές φορές δεν με έβλεπαν καν, άλλες φορές βιάζονταν …».

Πριν περάσουμε γρήγορα και απότομα στην «διαδικτυακή αγάπη και υπηρεσία», ας αναστοχαστούμε. Πιστεύω ότι ο καθένας μας οφείλει να πάρει λίγο χρόνο για να εξετάσουμε την καρδιά και τα κίνητρά μας. Δεν είναι κακή κριτική αυτό, αλλά είναι μια ενέργεια  που θα μας βοηθήσει να βελτιώσουμε τόσο τα μέσα επικοινωνίας, συναθροίσεων, διακονιών όσο και την ποιότητα αγάπης που έχουμε για τους αδελφούς, ώστε όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα να είμαστε πιο δουλεμένοι στην αγάπη.

Καθώς ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, της δράσης και της παραγωγικότητας, συμβαίνει η έννοια της αγάπης να συγχέεται συχνά με την έννοια του καθήκοντος και της υπακοής. Πρέπει να μη χαθεί η αδελφική επαφή και η εκκλησία να στηριχτεί. Πρέπει να  συνεχίσουμε το έργο του Κυρίου, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Οφείλουμε να  προσευχόμαστε, να κάνουμε αυτό ή το άλλο.

Το καθήκον και η υποχρέωση για να υπακούσουμε στον Κύριο, χωρίς πραγματική αγάπη για τα ξεχωριστά πρόσωπα και τις ανάγκες τους, λέγεται και νόμος. Ο νόμος κουράζει, γι’ αυτό δεν τον κάνουμε. Αν πρέπει να σου τηλεφωνήσω για να μη θυμώσεις, σημαίνει ότι δεν μ’ ενδιαφέρεις πραγματικά. Αν πρέπει να βρω έναν τρόπο να σε διακονήσω, χωρίς όμως να θέλω να έρθω πιο κοντά σου και να μοιραστώ, μάλλον δεν μ’ ενδιαφέρεις τόσο εσύ όσο κάτι άλλο.

Πιστεύω ότι οι καιροί που ζούμε είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να ανακαλύψουμε πολλά πράγματα στη χριστιανική μας ζωή. Νέα σε διάφορους τομείς αλλά και παλιά, που είχαμε ξεχάσει.  

Όταν οι απαντήσεις οδηγούν αλλού

«Και αφού πέρασαν διαμέσου τής Φρυγίας και της γης τής Γαλατίας, επειδή εμποδίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα να κηρύξουν τον λόγο στην Ασία, ήρθαν προς τη Μυσία, και προσπαθούσαν να πάνε προς τη Βιθυνία· όμως, δεν τους άφησε το Πνεύμα. Και αφού πέρασαν τη Μυσία, κατέβηκαν στην Τρωάδα». Πράξεις 16:6-8.

Τι συμβαίνει όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα σχέδιά μας και τις επιθυμίες μας; Τι  κάνουμε όταν κάποιοι δρόμοι μας αρχίζουν να κλείνουν, παρά τις ευλογίες που δρέψαμε όσο καιρό περπατούσαμε σ’ αυτούς; Πώς αποφασίζουμε όταν δεν έχουμε ξεκάθαρες λύσεις;

Ο απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο «αδιέξοδο» όταν προσπάθησαν να συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου σε άλλες πόλεις της Ασίας. Έκαναν προσπάθειες να φτάσουν προς τη Μυσία και τη Βιθυνία. Ωστόσο, δεν τους άφησε το Άγιο Πνεύμα με διάφορα εμπόδια που έφερε. Έτσι, άρχισε να κλείνει ο δρόμος, με όλα τα σχέδια που είχαν στο μυαλό τους. Τελικά, κατέληξαν στην Τρωάδα, όπου ο Παύλος είδε ένα όραμα: ένας Μακεδόνας τον παρακαλούσε να περάσει στη Μακεδονία και να τους βοηθήσει. Το μήνυμα του Θεού ήταν ξεκάθαρο: έπρεπε να πάρουν άλλη κατεύθυνση και να ανοιχτούν σε άλλους  ανθρώπους, πράγμα που έκαναν αμέσως.

Τελικά, λύσεις υπάρχουν, ακόμη και όταν δεν γίνονται αντιληπτές εξαρχής. Ο Θεός έχει πάντοτε πολλά έτοιμα σχέδια, αλλά εμείς μπορεί να μη θέλουμε κάποιο, γιατί επιμένουμε στο εξής ένα που είχαμε φανταστεί ή ξέραμε. Ο απόστολος Παύλος φαίνεται ότι δεν είχε τέτοιες εμμονές και συνήθειες με τα σχέδιά του.  Αλλά ακόμη κι αν είχε δισταγμούς, ήταν πρόθυμος να δοκιμάσει άλλα πράγματα, όταν ο Θεός τού έκλεινε πόρτες και του έδινε νέες εμπνεύσεις.

Όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με όσα σχεδιάζουμε, όταν συναντάμε εμπόδια, χρειάζεται να ζητάμε από τον Θεό διάκριση και σοφία για το αν πρέπει να επιμείνουμε ή να τροποποιήσουμε συμπεριφορές. Είναι η ώρα που πρέπει να περιμένουμε στην προσευχή και στην εκζήτηση του Θεού.

Καθώς προσευχόμαστε και μελετάμε τη Γραφή, θα φανεί κάποιος δρόμος που μπορεί να ήταν εντελώς έξω από τον χάρτη των σχεδίων μας. Ας  σκεφτούμε μήπως πρέπει να συμμετάσχουμε. Όταν ο Θεός μάς απαντά με τον «Μακεδόνα», είναι για να σκεφτούμε τη μετάβασή μας στη Μακεδονία, και όχι στη Μυσία ή τη Βιθυνία. Είναι η ώρα για να πάρουμε άλλες διαδρομές, και όχι να επιμένουμε στις παλιές κατευθύνσεις. Κριτική, φόβοι, συνήθειες, όνειρα θα είναι άδικο να μας κρατήσουν στο ίδιο σημείο, περιμένοντας τάχα ένα άλλο «όραμα», πιο συμβατό με το δικό μας σχέδιο. Το καλύτερο σχέδιο είναι πάντα το σχέδιο του Θεού και σ’ αυτό οδηγούμαστε πότε με ανοικτές πόρτες και πότε με κλειστές, πάντα όμως με κάποια συνάφεια με ό,τι συμβαίνει στην απτή πραγματικότητα και όχι στην πραγματικότητα του μυαλού μας μόνο.