Γιατί μπλέκουμε συχνά σε προβληματικές σχέσεις;

«Αν, όμως, κάποιος από σας είναι ελλιπής σε σοφία, ας ζητάει από τον Θεό, που δίνει σε όλους πλούσια, και χωρίς να ονειδίζει· και θα του δοθεί ». Ιάκωβος 1:5.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που παραπονιούνται, ενίοτε και ταλαιπωρούνται οικτρά, μέσα σε προβληματικές σχέσεις. Οι πιο συχνές είναι αυτές του γάμου, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που εμπλεκόμαστε σε προβληματικές επαγγελματικές, φιλικές ή συγγενικές σχέσεις. Δεν λέω ότι πάντα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής ή τον έλεγχο σε όσα μας συμβαίνουν … διότι κάποτε η επιλογή είναι μονόδρομος. Μιλώ για τις προβληματικές σχέσεις που δημιουργούμε με το πέρασμα του χρόνου, γιατί έχουμε λανθασμένα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε και λανθασμένες αντιλήψεις με τις οποίες συμβιώνουμε με  άτομα.

Οι προβληματικές σχέσεις είναι οι σχέσεις που μας κουράζουν και βγάζουν το χειρότερο εαυτό μας. Ωστόσο, ας μη βιαζόμαστε να πούμε «προβληματικό» ή «ιδανικό» αυτό που ένας τρίτος μπορεί να κρίνει για εμάς τους ίδιους ή τις σχέσεις μας. Μου έτυχε να συνεννοηθώ καλά με κάποια είδη «προβληματικών» τύπων και δεν μπόρεσα να συνεννοηθώ με πιο «νορμάλ», ας πούμε, άτομα απλά και μόνο γιατί φαίνεται ότι δεν είχα ίδιες αξίες ή ίδιες στάσεις ζωής, συνήθειες και συναισθήματα σε κάποια θέματα.

Θυμάμαι μια φορά έναν πασίγνωστο δικηγόρο που είχε παντρευτεί ένα μοντέλο και έλεγε, μετά το διαζύγιό τους, με μαύρο παράπονο ότι δεν είχε βρει ποτέ του πουκάμισο σιδερωμένο, ούτε ποτέ φαγητό στο σπίτι. Και αναρωτιέται εύλογα κανείς γιατί, εφόσον κρίνεις σημαντικά κάποια πράγματα για την οικογενειακή ζωή, όταν έρχεται η ώρα να επιλέξεις, διαλέγεις με άλλα κριτήρια απ’ αυτά που πιστεύεις και χωρίς να έχεις δει αν ο άλλος προτίθεται να κάνει κάποια βήματα να σε συναντήσει κάπου. Το ίδιο συμβαίνει με τους φίλους μας, με τους συγγενείς ή τους συνεργάτες μας. Αν θέλεις στη φιλία ειλικρίνεια, γιατί κάνεις παρέα με άτομα που υποκρίνονται; Αν θέλεις συνεργάτη οργανωτικό, γιατί μπλέκεις μ’ έναν άνθρωπο άστατο; Αν θέλεις συγγενείς ή πνευματικούς αδελφούς ειρηνικούς και ταπεινούς, γιατί συγχρωτίζεσαι με άτομα θυμώδη και πεισματάρικα;

Ο λόγος είναι γιατί έχουμε συχνά έλλειψη σοφίας. Λειτουργούμε συναισθηματικά, και το συναίσθημα -όμορφο δώρο του Θεού-, γίνεται η πυξίδα στις επιλογές μας, υποβαθμίζοντας σημάδια που η λογική και το πνεύμα του Θεού μάς υπενθυμίζει. Μας δείχνει ο Θεός πράγματα, θετικά για να προχωρήσουμε ή αρνητικά για να κάνουμε πίσω, χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε στους άλλους ή χαρακτηριστικά που δεν μας αρέσουν, και αντί να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη, τα αφήνουμε και παίρνουμε αγκαλιά το συναίσθημα και τις ελπίδες μας και προχωράμε. Είμαστε ελλιπείς σοφίας καθώς προσεγγίζουμε τους ανθρώπους, γι’ αυτό έρχεται πάλι ο Θεός, μέσα από τις αποτυχίες της ζωής, να μας διδάξει και να μας κάνει ώριμους, ταπεινούς και σοφούς.

Υπάρχουν διατεταγμένες σχέσεις εξουσίας ή είδη διακρίσεων από τον Θεό;

Πρέπει ν’ απαντήσουμε σ’ αυτήν την ερώτηση πριν περάσουμε στην επόμενη σκέψη μας. Επίσης, η Βίβλος γράφει ότι «δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό.…» (Γαλάτες 3:28). Αυτό σε ποια σφαίρα λαμβάνει χώρα; Στην πνευματική ή στην επίγεια; Όσο κι αν θέλαμε να καταργήσουμε κάθε διατεταγμένη σχέση εξουσίας και είδη διακρίσεων, είναι η ίδια η Αγία Γραφή που τις καταργεί αλλά και τις επιβάλλει ταυτόχρονα!

Τις καταργεί στην πνευματική σφαίρα, στη σχέση που έχει ο Θεός μαζί μας. Μπροστά Του, δεν υπάρχουν σχέσεις διαφοράς, διότι τα άτομα αντιμετωπίζονται το ίδιο. Είμαστε όλοι δημιουργήματα, έχουμε την ίδια ηθική αξία με οποιονδήποτε άλλον. Μπορούμε, επίσης, ν’ απολαύσουμε την ίδια σωτηρία και είσοδο στη βασιλεία του Θεού, να λάβουμε την ίδια μερίδα Αγίου Πνεύματος, να απολαύσουμε ισότιμα πνευματικές ευλογίες, αν είμαστε δικοί Του αναγεννημένοι άνθρωποι.

Εντούτοις, στο γήινο επίπεδο υπήρξαν και θα υπάρχουν όσο γυρίζει αυτή η γη διακρίσεις και διαφορές. Επιπλέον, υπάρχουν ποικίλες μορφές εξουσίας. Είναι ο Θεός που, κατ΄οικονομία, όρισε τα πράγματα έτσι. Όπως δεν καταργούνται οι μεταξύ μαςπιο απλές διαφορές, όσο κι αν θέλαμε (γιατί να μην είμαι 1,75, με άλλα γονίδια, ρωσίδα, πολύ έξυπνη, λιγότερο αγχώδης, περισσότερο je m’ en fous;) έτσι δεν καταργούνται οι δεδομένες από τον Θεός σχέσεις εξουσίας και οι διακρίσεις.

Προσπαθούμε, ως ανθρωπότητα στην ιστορική εξέλιξη, να καταργήσουμε τις βιολογικές διαφορές, π.χ, γονιδιακές, φύλου, εξωτερικές, είτε με τις φιλοσοφικές θεωρίες μας είτε με τις ιατρικές επεμβάσεις μας. Προσπαθούμε, επίσης, να καταλύσουμε τον θεσμό της οικογένειας και της μονογαμίας στην ουσιαστική όχι την τυπική τους μορφή. Επίσης, προσβάλλουμε τις διατεταγμένες σχέσεις μεταξύ ανδρογύνου καθώς και γονιών/παιδιών.Τέλος, προσπαθούμε να χτυπήσουμε τις επίγειες αρχές και εξουσίες, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί ή όπως υφίστανται στη σημερινή τους μορφή.

Δεν θα μπω στην υποανάλυση περιπτώσεων. Τι γίνεται αν ο/ η σύζυγος είναι παλαβός/ή, αν το παιδί είναι τραγική προσωπικότητα, αν ο «άρχων» είναι τέρας, κλπ. Ο Θεός έχει απαντήσεις για την εκάστοτε περίπτωση. Ωστόσο, οι εξαιρέσεις δεν κάνουν τον κανόνα. Στην επίγεια τάξη πραγμάτων, όλοι μας περιοριζόμαστε. Υπάρχει το DNA μας, υπάρχει η φυλή και το φύλο μας, υπάρχουν οι γονείς, ο/η σύζυγος, το κράτος, ο εργοδότης…

Πολλά νέα μοντέλα ρύθμισης της επίγειας ζωής προτείνονται στην προσπάθειά μας να επιλύσουμε τα πολλά ζητήματα που η αμαρτία γέννησε στη γη. Όλα τα μοντέλα έχουν ιδεολογικό φορτίο. Λέξεις όπως καταπίεση, εκμετάλλευση, προκατάληψη, ψευδή συνείδηση, κοινωνική κατασκευή μάς κάνουν να ξεχνάμε, κι εμάς που πιστεύουμε στον Θεό, ότι υπάρχουν ανθρώπινες διατάξεις, σχέσεις εξουσίας και διακρίσεις που ο Θεός επιβάλλει και θέλει να σεβαστούμε και να τιμήσουμε όσο βρισκόμαστε σ’ αυτή τη γη.

« … αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε» (Γένεση 1:27).

«Υποταχθείτε, λοιπόν, σε κάθε ανθρώπινη διάταξη …» (Α΄Πέτρου 2:13).

«Οι δούλοι, υποτάσσεστε με κάθε φόβο στους κυρίους σας» (Α΄Πέτρου 2:18).

«Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας…» (Α΄Πέτρου 3).

«Τα παιδιά, υπακούτε στους γονείς σας» (Εφεσίους 6:1).

«Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες· επειδή, δεν υπάρχει εξουσία, παρά μονάχα από τον Θεό· και οι υπάρχουσες εξουσίες, είναι ταγμένες από τον Θεό» (Ρωμαίους 13:1).

Καιρός για εκκαθάριση: Πετάξτε!

Το έχει η αλλαγή της σεζόν. Ανοίγουμε ντουλάπες, μπαούλα, πατάρια και κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες αποκατάστασης και εκκαθάρισης, εν όψει του καλοκαιριού. Σε μα πρόσφατη, μαζί με το βόλεμα ρούχων, χαλιών και πραγμάτων, ξεθάψαμε και ένα σωρό «αρχαιότητες» που έπιαναν το πατάρι. Από απαρχαιωμένα πλέον πανεπιστημιακά εγχειρίδια και σημειώσεις δεύτερης γενιάς, σε παιδικά γιογιό και κάστρα τρίτης έως ένα σωρό ενθύμια πρώτης γενιάς. Εδώ και χρόνια ήθελα να τα πετάξω, αλλά κάποιο μέλος της οικογένειας διαφωνούσε.

Ωστόσο, φέτος, με το που είπα πάλι : «Δεν τα πετάμε όλα αυτά, τι τα θέλουμε αφού έχουμε όλο και λιγότερο χώρο;»  οι αρχαιολογίες μας βρέθηκαν στους κάδους ανακύκλωσης. Φαίνεται ότι πετάς όταν έχεις αντιληφθεί ότι όλη αυτή η συσσώρευση μπορεί να μοιάζει χρήσιμη και ευχάριστη, αλλά κατά βάθος είναι περιττή και επιβαρυντική. Όταν δεν μένει χώρος για τα ουσιαστικά, είναι δείγμα ωριμότητας να ξεφορτωθείς τα παιχνίδια του παιδιού σου, άχρηστα βιβλία των 20 χρόνων σου, ένα σωρό ενθύμια και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, με γνώμονα ν’ ανοίξεις χώρο για πιο χρήσιμα και απαραίτητα πράγματα.

Τι κρατάω μέσα μου μετά από χρόνια περπατήματος με τον Χριστό, αναρωτιέμαι. Τι ξεφορτώθηκα τελευταία; Ωρίμασα κάπως στη συμπεριφορά μου, ώστε να μην χρειάζομαι πλέον την υποκρισία, την κακία, τη ζήλια και ούτω κάθε εξής; «Αφού, λοιπόν, απορρίψετε κάθε κακία και κάθε δόλο, και υποκρίσεις, και φθόνους, και όλες τις καταλαλιές …» (Α΄Πέτρου 2:1) αφορά εκκαθάριση από συνήθειες και τάσεις ζωής. Αν αποφασίζαμε να τα ξεφορτωθούμε, θα μέναμε «φτωχότεροι»  από τη «χρησιμότητά τους»;  Δηλαδή, αν υποκρίνομαι όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, αν ζηλεύω ή έχω πονηριά στις ενέργειές μου, αν λέω ανακριβή και φλύαρα πράγματα «ικανοποιεί», «ξελασπώνει» και ενίοτε «εξισορροπεί» τις σχέσεις; Μάλλον ναι, αλλά…

Αλλά όλα αυτά δηλητηριάζουν την ψυχή και κουράζουν το μυαλό, Μακροπρόθεσμα, αφαιρούν την πίστη, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη συνεργασία, την αγαθή συνείδηση. Επιπλέον, λυπούν το Άγιο Πνεύμα που δυσκολεύεται να βρει χώρο ανοικτό για να βάλει πιο χρήσιμα πράγματα στη ζωή μας. Όσο ωριμάζουμε, θέλουμε την τελειότητα, όχι την μετριότητα. Θέλουμε τη χρησιμότητα, όχι το ανούσιο. Θέλουμε την αγάπη, όχι την υποκρισία και την κακία. «Αφού, λοιπόν, απορρίψετε κάθε κακία και κάθε δόλο, και υποκρίσεις, και φθόνους, και όλες τις καταλαλιές,  επιποθήστε, ως νεογέννητα βρέφη, το λογικό άδολο γάλα, για να αυξηθείτε διαμέσου αυτού». Α΄Πέτρου 2:1-2.

Ένα lifestyle με εγκράτεια

 «Γι' αυτό, αφού ανασηκώσετε τις οσφύες τής διάνοιάς σας, εγκρατεύεστε, και έχετε τέλεια ελπίδα στη χάρη που έρχεται σε σας, όταν αποκαλυφθεί ο Ιησούς Χριστός …» Α΄Πέτρου 1: 13

Οι άνθρωποι παθιάζονται να υιοθετούν διαφόρων ειδών στυλ ζωής και ο κόσμος γύρω μας προσφέρει μοντέλα lifestyle που μοιάζουν ιδανικά και, εξωτερικά τουλάχιστον, επιτυχημένα.

Ως χριστιανοί έχουμε και εμείς ένα “lifestyle”, τις κατευθυντήριες γραμμές του οποίου, όμως, τις βρίσκουμε διαβάζοντας την Αγία Γραφή. Συχνά μπερδευόμαστε καθώς μέσα στην αντίθεη ατμόσφαιρα η πίεση να συμμορφωθούμε είναι μεγάλη. Πολύ συχνά τα όρια καταντούν ασαφή, γιατί επιστρατεύουμε ένα σωρό εκλογικευμένα επιχειρήματα. 

Παρόλα αυτά, ο Θεός μάς καλεί να ζήσουμε άγια. Αν η λέξη άγιος δεν μας είναι ξεκάθαρη, ας σκεφτούμε ότι ζω άγια σημαίνει ζω διαφορετικά. Αφενός, ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι ο παλιός μας χαρακτήρας και τρόπος ζωής μάς επέβαλλε. Αφετέρου, ζούμε διαφορετικά σε σχέση με το άπιστο περιβάλλον που επικρατεί γύρω μας.

Σημαντικό στοιχείο για να ζήσουμε άγια μέσα σ’ έναν ασεβή κόσμο είναι το πνεύμα μας, ο νους μας. Είναι το εσωτερικό «status» του μυαλού μας και το περιεχόμενο των σκέψεών μας που καθορίζει τις εξωτερικές μας ενέργειες.

Σίγουρα,  μπορούμε να ζήσουμε άγια όταν ο νους μας είναι «ζωσμένος» σωστά. «Ανασηκώσετε τις οσφύες τής διάνοιάς σας, εγκρατεύεστε…» (Α΄Πέτρου 1:13), είναι μεταφορική εικόνα. Όπως κανείς μαζεύει τα ρούχα του κάτω από τη ζώνη του για να μπορεί να κινείται ελεύθερα, κάπως έτσι και το μυαλό μας πρέπει να είναι σε εγκράτεια και αυτοπειθαρχία. Γιατί πρέπει ν’ αφήνουμε τη φαντασία και την επιθυμία να καλπάζει; Γιατί πρέπει ο παλιός, εγωιστικός, χαρακτήρας να κυριαρχεί, ενώ θα έπρεπε να είναι νεκρωμένος; Τέλος, γιατί πρέπει να ενδίδουμε σ’ ένα σωρό κοσμικά πράγματα, αφήνοντας τον πνευματικό έλεγχο του μυαλού μας; Εφόσον η χάρη του Θεού μπορεί να μας βοηθήσει, ας αυτοκυριαρχούμαστε και ας εγκρατευόμαστε σε λόγια και συμπεριφορές. Παρά τις συχνές αστοχίες μας, ας επιλέξουμε ένα πειθαρχημένο πνεύμα. Μπορούμε να μένουμε σταθεροί στις απόψεις μας, φρόνιμοι και μετρημένοι στις επιλογές μας. Μπορούμε να έχουμε ένα lifestyle με εγκράτεια, νηφαλιότητα και σεμνότητα στους διάφορους τομείς της ζωής.  Εφόσον λέμε ότι ζούμε για τον Χριστό, ας ζούμε πραγματικά γι’ Αυτόν.

Υπάρχουν λογιών και λογιών μητέρες

« […] Όπως τα βέλη στο χέρι τού δυνατού, έτσι και οι γιοι τής νιότης. Μακάριος ο άνθρωπος, που γέμισε τη βελοθήκη του απ' αυτά…». Ψαλμός 127: 4-5.

Υπάρχουν λογιών και λογιών μητέρες, όπως υπάρχουν λογιών και λογιών πατεράδες, σύζυγοι, εκπαιδευτικοί, γιατροί, αστυνόμοι, δημοσιογράφοι, έμποροι, και ούτω κάθε εξής. Κανένας τίτλος ή λειτούργημα δεν είναι από μόνο του ανώτερο ή κατώτερο. Υπάρχουν απλά καλοί, μέτριοι και κακοί παντού.

Μ’ αυτή την ανάρτηση δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να δημιουργήσω τύψεις σε καμιά μανούλα, γιατί ξέρω ότι οι περισσότερες λατρεύουν τα παιδιά τους και είμαι σίγουρη ότι όταν κάνουν τον απολογισμό τους το βράδυ στο κρεβάτι τους, τα λάθη και οι ελλείψεις τους μάλλον τις τριβελίζουν περισσότερο από τα θετικά.

Ωστόσο, επιθυμώ να τονίσω κάτι σημαντικό στη γυναίκα που θα ήθελε να είνα πολύ καλή μητέρα. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα πείρας, αλλά πολύ προσεκτικής παρατήρησης συμπεριφορών μητέρων καθώς και συζητήσεων μαζί τους.

Μια σωστή και καλή μητέρα αντιλαμβάνεται τι είδους παιδί έχει. Προσπαθεί να καταλάβει ποιες είναι οι δυνατότητες, τα χαρίσματα και τα όρια του παιδιού της και το αναθρέφει με κέντρο αυτό και όχι τον εαυτό της. Η επιτυχία της ως μητέρα δεν είναι να αποδώσει στην κοινωνία ένα παιδί πετυχημένο, το οποίο το έχεις, όμως, καταπιέσει από χίλιες μεριές για να το φτάσεις εκεί που ήθελες, καθιστώντας το ανίκανο να διαχειριστεί απλά ζητήματα και επιπλέον δυστυχισμένο. Και το αντίστροφο: μια επιτυχημένη μητέρα δεν σπαταλά ποτέ ένα καλό υλικό και ένα σπουδαίο δυναμικό που διαθέτει το παιδί της, επειδή διστάζει να το εκπαιδεύσει ή να το πιέσει, από φόβο μήπως την πουν κυριαρχική και απαιτητική. Νομίζω ότι εδώ βρίσκεται συχνά  η ακούσια και ασυνείδητη αδυναμία ενός γονιού όταν επεμβαίνει λανθασμένα στο υλικό που του δόθηκε.

Μια καλή μητέρα, όπως ένα καλός καλλιτέχνης, θα κοιτάξει να δουλέψει το καλύτερο έργο που μπορεί με το υλικό που έχει στα χέρια της. Και το υλικό της κάθε μητέρας είναι διαφορετικό, της δίνεται από τον Θεό και δεν το επιλέγει η ίδια. Είναι έτσι το παιδί σου και όχι αλλιώς. Ωστόσο, δεν έχει σημασία αν σου δόθηκε πυλός, ξύλο, ύφασμα, σίδερο, ασήμι ή χρυσάφι. Σημασία έχει να δεις τι τέλειο έργο μπορείς να φτιάξεις μ’ αυτό το συγκεκριμένο υλικό που ο Θεός σού έδωσε. Μια καλή μητέρα θα μορφοποιήσει το υλικό του παιδιού της, γιατί το παιδί, σαν κάθε εύπλαστο υλικό, επιδέχεται μορφοποίηση. Θα δουλέψει με υπομονή και ελπίδα στο δικό της έργο και θα προσπαθήσει ν’ αφήσει έξω απ’ αυτό τις αντιλήψεις της κοινωνίας αλλά και τα δικά της συναισθήματα και τις αντιλήψεις. Πράγματι, δύσκολος ο ρόλος της, γιατί μια καλή μανούλα θα επιμείνει με αγάπη να φτιάξει το καλύτερο έργο με το υλικό που ο Θεός εμπιστεύτηκε στα χέρια της. Αυτό παίρνει χρόνο, αλλά ακόμη κι αν αποτύχει, θα είναι παρήγορο να ξέρει ότι έκανε ό,τι καλύτερο με το υλικό που είχε.

Μα, γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε;

«Από πού προέρχονται οι πόλεμοι και οι διαμάχες ανάμεσά σας; Όχι από εδώ, από τις ηδονές σας, οι οποίες αντιμάχονται μέσα στα μέλη σας;». Ιάκωβος 1:1.

Στα πρώτα βήματα  της χριστιανικής εκκλησίας, η αγάπη, η ομοψυχία και η αταλάντευτη επιθυμία των αδελφών να είναι μαζί έκαναν την αποστολική εκκλησία να ξεχωρίζει. Με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να φαίνονται τα προβλήματα. Σήμερα, τα ζητήματα προς λύση των εκκλησιών είναι ακόμη πιο σύνθετα και πολύπλοκα. Ωστόσο αυτό που ταλανίζει έντονα την εκκλησία είναι η δυσκολία των αδελφών να είναι μαζί, η αδυναμία τους να μπορούν να καταλαβαίνονται, να συνεννοούνται και να συνεργάζονται.

Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ωραία κοινωνιολογική ανάλυση, που θα ξεκινούσε από την νέα αντίληψη της ατομικότητας στη μεταμοντέρνα εποχή και θα κατέληγε στην  καταναλωτική, ανταγωνιστική και  αποτελεσματική θεώρηση για την αντίληψη της ζωής που μας φέρνει σε σύγκρουση. Εντούτοις, δεν χρειάζεται να πάμε τόσο βαθιά, γιατί η Αγία Γραφή αναφέρει τα ίδια με πολύ πιο κατανοητούς όρους για όλους μας.

Αγαπάμε τον εαυτό μας. Ναι, δυστυχώς. Γι’ αυτό έχουμε πολλές συγκρούσεις και «πολέμους», επειδή προκρίνουμε τις ηδονές μας. Ηδονή είναι  η προσωπική ευχαρίστηση και τέρψη. Αυτός που θέλω να ικανοποιηθεί πρωτίστως είναι ο εαυτός μου. Λοιπόν, πώς γίνεται ν’ αλλάξω τρόπο σκέψης, συνήθειες, προτιμήσεις, σχέδια για να μην πληγωθείς εσύ; Μέσα μου έχω επιθυμίες που θα καταλήξουν σε διαμάχη όταν εμποδιστώ να τις πραγματοποιήσω. Επίσης, μέσα μου έχω συγκρούσεις, γιατί ζηλεύω πράγματα τα οποία κάποιοι άλλοι έχουν ή που μπορεί να τα αποκτήσουν πριν από μένα, αν δεν κάνω κάτι.  

Αγαπάμε τον κόσμο. Ναι, δυστυχώς πάλι. Δεν είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε έξω από την καρδιά μας και μακριά από τις χριστιανικές μας σχέσεις τον τόσο «λαμπερό», επιτυχημένο, ανταγωνιστικό και ματαιόδοξο κόσμο. Αντιγράφουμε επιθυμίες. Αντιγράφουμε μοντέλα επιτυχίας. Αντιγράφουμε στάσεις ζωής. Αντιγράφουμε χειρισμούς και αντιδράσεις.

Είμαστε περήφανοι. Και η περηφάνια είναι το πιο εύκολο εργαλείο στα χέρια του διαβόλου. Μας λέει πόσο σπουδαίοι είμαστε, πόσο έξυπνοι, τι αξίζουμε. Τι δικαιούμαστε να απολαύσουμε στη ζωή, ανεξάρτητα από το πόσοι μπορούν να πληγωθούν και να αδικηθούν απ’ αυτά που εμείς σχεδιάζουμε να κάνουμε. Τα οποία τα κάνουμε σίγουρα καλύτερα από τους άλλους! 

Τι να κάνω με τον χρόνο μου για να μην είναι χαμένος;

«Δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά». Εφεσίους 2:10.

Ο αυτοκράτορας Τίτος, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Ρωμαίου ιστορικού Σουητώνιου, συνήθιζε να λέει: «Έχασα την ημέρα μου!», όταν είχε περάσει μια μέρα χωρίς να έχει μπορέσει να κάνει το καλό ή να έχει βρει την ευκαιρία να δώσει χάρη.

Εσείς, ποιο μέτρο ή κριτήριο έχετε με το οποίο κρίνετε αν μια μέρα χάθηκε ή ήταν παραγωγική; Αυτό σίγουρα θα έχει να κάνει με τις αξίες σας, τα ενδιαφέροντά σας, τους ανθρώπους γύρω σας αλλά και τη σχέση σας με τον Θεό. Ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου που ήμασταν κατ’ ανάγκη κοινωνικά αποστασιοποιημένοι, μου έτυχε να διαπιστώσω ότι υπήρχαν φορές που χάθηκε η μέρα μου, γιατί ήμουν αργόσχολη. Άλλοτε χάθηκε, γιατί ήμουν διαρκώς απασχολημένη σε πράγματα υποχρεωτικά και όχι χωρίς σημασία. Εντούτοις, όντως πολύ απορροφημένη απ’ αυτά, έκρινα ότι η μέρα μου χάθηκε! Νομίζω ότι όταν κάτι μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας και απορροφά όλο το δυναμικό μας, ώστε να παραβλέπονται διαρκώς ακριβώς δίπλα άλλες ουσιώδεις αξίες αλλά και πράγματα της ζωής, κάτι έχει γίνει λάθος.

Τώρα που η ζωή φαίνεται να παίρνει για πολλούς τον δρόμο της κανονικότητας, θα βρούμε αργά ή γρήγορα  τα προγράμματά μας. Ωστόσο, παραμένει το ερώτημα: Με ποιο τρόπο ο καιρός μας μπορεί να αποβεί χρήσιμος και όχι χαμένος; Γνωρίζουμε ότι οι μέρες της ζωής μας περνούν ταχύτερα "από την κερκίδα τού υφαντή" (Ιώβ 7:6). Ούτε να τις παρατείνουμε μπορούμε ούτε να τις φέρουμε πίσω. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.

Αξιοποιώ τις μέρες μου όσο το δυνατόν καλύτερα, μπορεί να έχει διαφορετικό περιεχόμενο για τον καθένας μας. Δεν έχουμε την ίδια ηλικία, δεν μοιραζόμαστε την ίδια οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση, δεν ζούμε στις ίδιες συνθήκες. Παρόλα αυτά, μπορούμε να βάλουμε ένα μέτρο και να ορίσουμε κάποια κριτήρια, γιατί ξέρουμε ότι για τη διαχείριση των ετών που ο Θεός μάς χαρίζει, θα μας ζητηθεί και ο απολογισμός τους. Λίγο ως πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε πότε κάτι μάς απορροφά εις βάρος άλλων ανθρώπων ή πραγμάτων και πότε κάτι μας είναι τόσο αδιάφορο, ώστε να περνάμε δίπλα από την ουσία για να δαπανήσουμε τον χρόνο μας στο περιττό ή την ανοησία.

Η καρδιά έχει τους λόγους της!

«Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν. Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται». Ιάκωβος 1:13-14.

«Η καρδιά έχει τους λόγους που η λογική δεν γνωρίζει καθόλου», είναι μια ρήση που ανήκει στον μαθηματικό και φιλόσοφο Pascal Blaise και διατυπώθηκε μέσα στο πλαίσιο των θεολογικών του αναζητήσεων. Ο ίδιος, ένθερμος οπαδός της λογικής, υποστηρικτής του μαθηματικού λογισμού, αλλά και θερμός χριστιανός, θέλησε να διατυπώσει το επιχείρημα ότι για την αποδοχή της πίστης στον Θεό δεν χρειάζεται υποχρεωτικά η εμπλοκή της ορθολογικής σκέψης. Σχετικά με την πίστη  μας σ’ Αυτόν, είναι πρώτα η καρδιά και όχι ο λόγος που μας οδηγεί. 

Η ρήση  του Pascal χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει, πέρα από τις θεολογικές βεβαιότητες για τις οποίες ειπώθηκε, διάφορες ανορθολογικές στάσεις μας. Χρησιμοποιείται με αντίστροφο νόημα, γιατί εξηγεί καλά ανεξήγητες ενέργειές μας!

«Η καρδιά έχει τους λόγους που η λογική δεν γνωρίζει καθόλου»! Ναι, γιατί πολλές φορές λέμε πώς γίνεται, ενώ όλοι ακούμε τα ίδια, κάποιοι να επιλέγουν μόνο αυτά που θέλουν ή που εξυπηρετούν τις απόψεις και τις αποφάσεις τους. Άλλοι, παρασύρονται από πρόσωπα και καταστάσεις, ενώ δια γυμνού οφθαλμού ένας τρίτος αντιλαμβάνεται πόσο επιζήμια μπορεί να καταλήξει η συναναστροφή μας με λάθος άτομα και η εμπλοκή μας σε ζημιογόνες συνθήκες. Δυστυχώς, δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα ότι είναι οι κρυφότερες επιθυμίες της καρδιάς μας που τρέφουν τις σκέψεις μας και καθοδηγούν τη «λογική» μας, και όχι η λογική που επιτάσσει την καρδιά.

Η Βίβλος μάς θυμίζει ότι αν βρισκόμαστε σε πειρασμό, αν έχουμε διλήμματα για το ποιο είναι το καλό και το σωστό, υπάρχει ο κίνδυνος κάποια επιθυμία της καρδιάς (που η λογική μας αγνοεί) να μας παρασύρει. Όταν η επιθυμία γίνει αποδεκτή από τη λογική μας, όταν, δηλαδή, συλλάβει μέσα στο μυαλό μας μια «λογική διαδικασία δικαιολόγησης», τότε θα οδηγήσει στην αμαρτία. Είναι, λοιπόν, η επιθυμία μας που περνά μεταμφιεσμένη μέσα από το δρόμο της «λογικής» που oδηγεί στην αμαρτία.

Ωστόσο, για αποφυγή παρεξήγησης, δεν είναι όλες οι επιθυμίες της καρδιάς ένα ανοικτό παράθυρο στον πειρασμό. Πολλές από τις επιθυμίες μας είναι εκεί γιατί ο Θεός τις έβαλε στην ψυχή μας. Ένα κριτήριο που χρησιμοποιώ για να φιλτράρω τις επιθυμίες μου, με τις οποίες η «λογική» μου μπορεί μια χαρά να συμφωνεί, είναι η ικανοποίηση ή μη μιας επιθυμίας που έχω. Αν τόσο το να γίνει κάτι όπως και το να μη γίνει με κάνει να μη χάνω την ειρήνη και τη χαρά μου, τότε η όποια επιθυμία μου μπορεί να πάρει τη μορφή που θέλει ο Θεός. Δεν κινδυνεύω όσο δεν γαντζώνομαι στην πραγματοποίηση ενός σκοπού μου, αλλά αφήνομαι στον Θεό να εκτελέσει μέσα μου τους δικούς Του σκοπούς.