Στην ανυπακοή και την αμαρτία κάποιου, πώς να φερθώ ;

 

Ωραία, είναι σαν να ζητά κανείς να του πουν γενικευτικά τι διαιτολόγιο να ακολουθήσει κάποιος καρδιοπαθής. Υπάρχουν γενικές κατευθύνσεις για τη δίαιτα των καρδιοπαθών - όπως και για την αντιμετώπιση της αμαρτίας-, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα χρειαστεί να κάνεις πολύ περισσότερες ερωτήσεις, προκειμένου να αξιολογήσεις σωστά την εικόνα του όποιου «ασθενούς» και κυρίως αν έχει την πρόθεση ν’ ακολουθήσει τα όσα θα του υποδείξεις.

Αν στην ανυπακοή και την αμαρτία δείξεις αγάπη, χωρίς όμως αλήθεια, δικαιοσύνη και κρίση, κινδυνεύεις να σπρώξεις τον αμαρτάνοντα στη μη συνειδητοποίηση της κατάστασής του, καθώς  και στη συνήθεια. Ποια συνήθεια; Ότι δεν τρέχει τίποτα σοβαρό: ο Θεός ξέρει ότι έχει να κάνει με αμαρτωλούς, αθεράπευτα αμαρτωλούς, χριστιανούς και μη, οπότε, δέχεται τις συμπεριφορές τους.

Ο Ιωνάς ήταν άνθρωπος του Θεού που δεν υπάκουσε στην αποστολή που του δόθηκε, γι’ αυτό αντιμετώπισε μια δεινή κατάσταση. Ο Ιωνάς δέχθηκε την παιδαγωγική του Κυρίου και την αγάπη Του! Ρίχτηκε στη θάλασσα, παρόλο που οι συνταξιδιώτες του προσπάθησαν μάταια να τον σώσουν. Κατέληξε να αγωνιά στην κοιλιά του κήτους, όπου έμεινε για τρεις μέρες,  μέχρι να συνειδητοποιήσει τα γεγονότα, σε μια απόπειρα αγάπης του Θεού να τον φυλάξει και να τον παιδαγωγήσει.

Το γρήγορο χάδι, η βιαστική πλατιά αγκαλιά, η πληθωρική αγάπη, πριν τη συνειδητοποίηση και τη μεταμέλεια, είναι ανθρώπινο σφάλμα κρίσης.  Ο θλιμμένος πατέρας αγκάλιασε αμέσως το άσωτο παιδί του, αλλά ο άσωτος γιος είχε προλάβει το κήρυγμα του πατέρα του! Το είχε κάνει ο ίδιος πολλές φορές νωρίτερα στον εαυτό του. Ο άσωτος γιος δεν είχε  μόνο γευτεί τους καρπούς τις αμαρτίας του, αλλά είχε κατανοήσει στο πετσί του όλα όσα ο πατέρας του θα του έλεγε. Είχε προηγηθεί στην μετάνοια του, την οποία έκανε και μπροστά στον ίδιο, οπότε τα λόγια περίσσευαν και έμενε μόνο η ζεστή αγκαλιά του πατέρα.

Αν με πρόδωσαν, πώς να φερθώ; Αν με υποτιμούν, πώς να φερθώ; Στην ανυπακοή και την αμαρτία κάποιου, πώς να φερθώ;  Δες την πρόθεση καρδιάς του ανθρώπου, τι κατάλαβε το άτομο από όσα συνέβησαν ή είπατε, τι εσύ διδάσκεσαι εσύ μέσα απ’ αυτό. Ζήτησε από τον Θεό να σου δώσει σπλάχνα αγάπης και ορθής κρίσης, διότι τα τυποποιημένα «διαιτολόγια», για να ξαναπάμε την αρχή, δεν βοηθούν όλους τους πάσχοντες.  

«Όποιος αγαπάει παιδεία, αγαπάει γνώση· όποιος, όμως, μισεί τον έλεγχο, είναι άφρονας». Παροιμίες 12:1.

 

Φέτος τα Χριστούγεννα μοιράσου τον Χριστό που βρήκες

 

Και ενώ οι μάγοι έχουν ολοκληρώσει την αναζήτησή τους να βρουν και να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Χριστό, και ενώ οι ποιμένες έχουν ακούσει το χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων και έχουν υπακούσει, υπάρχει μια ομάδα ατόμων τόσο κοντά στον Ναό, τόσο γαλουχημένων στις υποσχέσεις του Θεού και τόσο ικανών στις ερμηνείες των Γραφών, που, όμως, αποτυγχάνουν παντελώς να δουν: Οι αρχιερείς και οι γραμματείς!

Τους λυπόμαστε για την πώρωση της καρδιάς τους. Ωστόσο, αυτή φαίνεται είναι η μοιραία αργή κατάληξη όλων εκείνων που συνηθίζουν να παίρνουν δεδομένα πράγματα, έχοντας συνηθίσει τους εαυτούς τους σε πνευματικές (χριστιανικές) ρουτίνες.  Όλων εκείνων που παύουν να αναρωτιούνται για τους εαυτούς τους, που ξεχνούν να εξετάσουν τη ζωή τους, που δεν λαχταρούν ζωντανές αποκαλύψεις του Θεού, που παύουν να συμμερίζονται τις αναζητήσεις τους με τους άλλους. Αρκούνται περισσότερο να γίνουν μέρος ενός συστήματος που κινείται πάνω στις ράγιες της συνήθειας.

Οι γραμματείς και οι αρχιερείς είχαν αποτύχει στην αποστολή τους γιατί είχαν επικεντρωθεί σε λάθος στόχο. Είναι απλό: όταν επικεντρώνεσαι στον εαυτό σου και στην πνευματικότητά σου [όλα αυτά γίνονται πρωτίστως για μένα], όταν γραπώνεσαι σε κανόνες και σε τύπους για να καθορίσεις την πνευματική σου σχέση, κινδυνεύεις να αμελήσεις τη ζωντανή σχέση σου με τον Θεό. Αξία δεν έχει πλέον να γνωρίσεις βαθύτερα τον Κύριο και μετά να Τον μοιραστείς με τον έξω κόσμο. Αξία καταλήγει να γίνει ένα κλειστό, εσωστρεφές σύστημα, θρησκευτικής και ηθικής τάξης που το υπηρετείς απαρέγκλιτα για να υπάρχεις και να αναγνωρίζεσαι

Έχετε αναρωτηθεί γιατί ενώ όλη η πόλη ταράχτηκε από την έρευνα των μάγων, οι γραμματείς και οι αρχιερείς  δεν συγκλονίστηκαν; Έδωσαν όλες τις ορθές πληροφορίες σύμφωνα με τις Γραφές για το πού γεννιέται ο Χριστός, αλλά δεν κούνησαν το πόδι τους ένα χιλιοστό για δική τους προσωπική αναζήτηση. Η αναζήτησή τους είχε κλείσει στις μελέτες, τους τύπους και στη συνήθεια.

Και φέτος τα Χριστούγεννα, πολλοί θα κηρύξουν τον Μεσσία και τη σωτηρία. Άλλοι θα συμμετάσχουν στα κάλαντα, θα οργανώσουν γιορτές, ποικίλα εκκλησιαστικά προγράμματα θα τρέξουν. Όμως,  οι ζεστοί προσκυνητές θα κάνουν ένα βήμα ακόμη: Θα τρέξουν να συναντήσουν προσωπικά τον Σωτήρα, να Του δώσουν τα δώρα της ψυχής τους και να μοιραστούν τις αλήθειες Του  με όσους πραγματικά Τον ψάχνουν.  

“Και καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης το άκουσε, ταράχτηκε, και μαζί του ολόκληρη η Ιερουσαλήμ, και αφού συγκέντρωσε όλους τούς αρχιερείς και τους γραμματείς τού λαού, ρωτούσε να μάθει απ' αυτούς, πού γεννιέται ο Χριστός. Και εκείνοι τού είπαν: Στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας· επειδή, έτσι είναι γραμμένο διαμέσου τού προφήτη…” Ματθαίος 2:3-5.

Ο Θεός που ευλογεί, χωρίς να κρύβει την αλήθεια

Κανείς δεν θα ήθελε να έχει στο παρελθόν του, ή σ’ εκείνο της οικογένειάς του, μελανά σημεία που τον εκθέτουν και βλάπτουν τη φήμη του. Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να φανερώνουμε ένα όμορφο προφίλ, κρύβοντας όσο πιο βαθιά τα σφάλματα και τις ντροπές μας. Παράλληλα, προβάλουμε τις επιτυχίες μας και τις ευλογίες των οικογενειών μας.

Στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, όπως το καταγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, υπάρχουν αρκετοί ευλογημένοι πρόγονοι αλλά και άλλοι που η ιστορία τους δεν είναι η καλύτερη. Υπάρχουν επίσης αναφορές σε τέσσερις γυναίκες-εκτός από τη μητέρα του Χριστού-, που ξεφεύγουν από το τυπικό ευλογημένο πλαίσιο που είναι οικείο στο νου μας. Η Θάμαρ, η Ραχάβ (Ραάβ) ειδωλολάτρισσα πόρνη, η Ρουθ, η άλλη εθνική-ειδωλολάτρισσα νύφη και τέλος η Βηθ-σαβεέ, η γυναίκα του Ουρία. Βέβαια στη συνέχεια, κατόπιν μοιχείας και φόνου, γυναίκα του βασιλιά Δαβίδ και μητέρα του διαδόχου του θρόνου, Σολομώντα.

Ο Θεός τολμά να λέει αλήθειες ακόμη και όταν αυτές εκθέτουν τα άτομα, ακόμη και όταν προκαλούν μια αμήχανη στάση για τον χαρακτήρα του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. «Ο βασιλιάς Δαβίδ γέννησε τον Σολομώντα από τη γυναίκα τού Ουρία…» (Ματθαίος 1:6). Όσοι αιώνες και αν είχαν περάσει η Βηθ-σαβεέ δεν έπαψε να ήταν μπροστά τα μάτια του Θεού η γυναίκα του τίμιου Ουρία και το μελανό σημείο αμαρτίας του βασιλιά Δαβίδ.

Φυσικά, ο Δαβίδ, όπως όλοι μας, προσπάθησε να κρύψει την τραγική πτώση του και να κουκουλώσει την "ιστορική αλήθεια". Ωστόσο, ο Θεός την έφερε στο φως, την τιμώρησε και την κατέγραψε στον Λόγο του. Και όχι μόνο! Διότι είναι τόσο παρήγορο και θαυμαστό ότι ο Θεός μέσα στη χάρη Του πήρε την αμαρτία του Δαβίδ (για την οποία ο ίδιος μετανόησε και θέρισε στο τετραπλάσιο) και την έκανε «μνημείο» ελέους, συγχώρεσης και ενθάρρυνσης, καθώς και απαρχή αιώνιων ευλογιών.

Αυτό που καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τη Γραφή είναι ότι ο Θεός δεν μπαίνει σε καλούπια, ακόμη και καλούπια ευλογιών που ένα και ένα κάνουν δύο. Συχνά ο Θεός σιωπά όταν εμείς περιμένουμε ότι θα ευλογηθούμε, ενώ άλλοτε γίνεται Θεός  πλούσιου ελέους και θαυμαστών ευλογιών όταν εμείς κατεβάζουμε το κεφάλι από ντροπή ή παραίτηση.   

 

 

Την ελπίδα που σβήνει ο χρόνος την αναγεννά ο Θεός

 

« […] όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο· για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία». Γαλάτες 4:4-5.

 

Ο Θεός έχει συγκεκριμένο σχέδιο και χρόνο.

Εμείς βλέπουμε διάψευση, εκείνος βλέπει ατράνταχτη ολοκλήρωση.

Εμείς βλέπουμε καθυστέρηση, Εκείνος βλέπει την ακρίβεια του χρόνου.

Εμείς βλέπουμε αδυναμία, Εκείνος βλέπει ισχύ.

Εμείς βλέπουμε ότι όλα τελείωσαν. Εκείνος βλέπει μια καινούργια αρχή.

 

Με τον Θεό, αναγεννιέται πάντα η ελπίδα, εκεί που η ελπίδα έχει διαψευστεί και σβήσει.

 

Ευλογημένος ο άντρας που σκεπάζει, η ψυχή που σκεπάζει

Και ποιος δεν θαυμάζει τον Ιωσήφ; Αφενός, ήταν ταπεινός και υπάκουος στα σχέδια του Θεού, αφετέρου, οι πράξεις του φανερώνουν έναν ευγενή και γεμάτο έλεος χαρακτήρα.

Όταν ο Ιωσήφ έμαθε για την εγκυμοσύνη της ευλογημένης μητέρας του Χριστού δεν σκέφτηκε το σενάριο της εκδίκησης ή της διαπόμπευσης. Περίεργο για την αυστηρότητα και τα ήθη της εποχής. Πόσο μάλλον στις μέρες μας που νιώθουμε σοκαρισμένοι ως κοινή γνώμη με την τόση εκμετάλλευση, κακοποίηση και εξόντωση αθώων συχνά γυναικών από τους άντρες τους.

Κατά γενικό κανόνα, όταν είσαι δίκαιος, πράττεις με τιμιότητα και αλήθεια, κάνεις το μέρος σου με αγάπη, το μόνο που δεν σκέφτεσαι είναι τι θα υποστεί ο άλλος που σε έχει ταλαιπωρήσει. Όταν θεωρείς τον εαυτό σου προδομένο ή ξεγελασμένο, θα φαινόταν δίκαιο να ανταποδώσεις στον καθένα την ποινή που του αξίζει.

Λοιπόν, ο Ιωσήφ δεν σκέφτηκε με ποιον τρόπο θα παραδειγματιζόταν η Μαρία, που είχε βρεθεί έγκυος πριν το γάμο τους. Η δίκαιη καρδιά του δεν ολίσθησε προς την τυφλή και εκδικητική δικαιοσύνη του νόμου. Αντίθετα, προσπάθησε να βρει λύση που πήγαινε πολύ πιο πέρα από την τιμωρία της αμαρτίας: ο Ιωσήφ σκέφτηκε να τη διώξει κρυφά, έως ότου ο Θεός τον σταμάτησε, αποκαλύπτοντάς του τη θεϊκή αλήθεια.

Ο τρόπος συλλογισμού του Ιωσήφ είχε στοιχεία που αντανακλούν την πλατιά καρδιά του Θεού, τη γεμάτη έλεος και οικτιρμούς. Ο Θεός έψαξε να βρει λύση να καλύψει την αμαρτία μας, στέλνοντας τον Χριστό στη γη και τιμωρώντας Τον στη θέση μας. Ο Ιωσήφ είναι παράδειγμα όχι μόνο για το πώς σκέφτεται ένας δίκαιος και ευγενής άντρας (που μπορεί να νομίζει ότι είναι αδικημένος) αλλά για το πώς ένα άτομο που έχει την καρδιά του Θεού ενεργεί σ’ αυτά που θεωρεί ότι τον προσβάλλουν και τον βλάπτουν.

«Και ο άνδρας της, ο Ιωσήφ, επειδή ήταν δίκαιος, και μη θέλοντας να την εκθέσει δημόσια, θέλησε να τη διώξει κρυφά». Ματθαίος 1:19.

Κανείς δεν μπορεί να εκτελέσει τα σχέδια του Θεού μόνος του

 

Όταν διαβάζεις την Αγία Γραφή αντιλαμβάνεσαι ότι στα θεϊκά σχέδια, το άτομο ως μονάδα δεν υπάρχει αυτόνομο, ανεξάρτητο και αυτεξούσιο. Ο άνθρωπος έχει ύπαρξη και νόημα πάντα σε συνάρτηση με κάποιον άλλον / άλλους και πρωτίστως με τον Θεό.

Τα σχέδια του Θεού περιλαμβάνουν κοινωνίες ανθρώπων, την ανθρωπότητα και φυσικά την ένδοξη εκκλησία Του. Μερικές φορές το ξεχνάμε αυτό και ενεργούμε ως μονάδες, ενώ δεν είμαστε μονάδες. Οι επιλογές οι δικές μας και οι ενέργειές μας έχουν αντίκτυπο- φανερό ή μη- στη ζωή των άλλων. Πολλά σχέδια του Θεού θα πραγματοποιηθούν αν εμείς βρεθούμε στη θέση που ο Θεός θέλει. Πολλά ίσως καθυστερήσουν, τροποποιηθούν, ακυρωθούν, ακόμη και γελοιοποιηθούν, αν πάρουμε τους δρόμους του δικού μας θελήματος.   

Περίοπτη θέση στις χριστουγεννιάτικες αφηγήσεις έχει η μητέρα του Χριστού η Μαρία, το βρέφος Ιησούς, οι μάγοι, ακόμη και ο Ηρώδης. Ωστόσο, πώς να μην υπογραμμίσεις το μεγαλείο του Ιωσήφ, του πιστού και αφιερωμένου άντρα της Μαρίας; Ο Ιωσήφ ήταν μια ευγενής ψυχή, δίκαιη, υπάκουη στο θέλημα του Θεού και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα είχαν εξελιχθεί τα σχέδια του Θεού αν ο Ιωσήφ δεν είχε συναινέσει σ’ αυτά που ο Θεός τού ζήτησε να κάνει. Κάνουμε λάθος να πιστεύουμε ότι όλα έγιναν «ερήμην» της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων και  ήταν όλοι καλοκουρδισμένες μαριονέτες στα χέρια Του.

Ο Ιωσήφ έχει πολλά να μας διδάξει. Το πρώτο ότι ο καθένας μας είναι πολύτιμος στα σχέδια του Θεού και ότι κανείς δεν μπορεί να εκτελέσει τα σχέδια Του μόνος του. Ο Θεός χρειάζεται τον Ιωσήφ. Η Μαρία χρειάζεται τον Ιωσήφ. Ο Ιησούς Χριστός ως παιδί χρειάζεται τον Ιωσήφ και μια σταθερή οικογένεια μέσα στην οποία θα μεγαλώσει. Και ο Ιωσήφ επωμίστηκε όλη αυτή την ευθύνη.

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς σχέδια για τον εαυτό σου, σκέψου λίγο πιο πλατιά, βάζοντας τον εαυτό σου δίπλα σε κάποιον/ κάποιους άλλους που σε έχουν ανάγκη, στον Κύριο που σε έχει ανάγκη για τα μεγάλα και ευλογημένα σχέδια Του.

 

 

Η δίκαιη και αληθινή κρίση ακούει και βλέπει αλλιώς

Πόσο ανάγκη έχουμε από μια δίκαιη και αληθινή κρίση. Μια κρίση φωτισμένη και άγια που μπορεί να βλέπει πέρα από γεγονότα και ενέργειες και που δεν λαμβάνει υπόψη προσωπικές προτιμήσεις και στοχεύσεις, ούτε φόβους, υποκρισίες και προκαταλήψεις.

Τέτοια ακριβοδίκαιη κρίση είχε ο Ιησούς Χριστός. Αν θαυμάζουμε μέσα στα Ευαγγέλια την ομορφιά της συμπεριφοράς Του είναι μεταξύ άλλων γιατί ο Κύριος δεν έκρινε ποτέ σύμφωνα με τη θεωρία των ματιών Του, ούτε έλεγχε σύμφωνα με την ακρόαση των αυτιών Του. Στην παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου ο Ιησούς τόνισε ότι ο άθλιος τελώνης, με την βαριά από αμαρτίες ζωή του και την άδεια ψυχή του, βρήκε τελικά δικαίωση. Τη βρήκε, γιατί αυτό κατά βάθος έψαχνε!

Από την άλλη, ο Φαρισαίος, σωστά τακτοποιημένος μέσα στην πνευματικότητά του και ίσως άψογος στη σημερινή χριστιανική επάρκειά του, έχασε τη δυνατότητα να γευτεί τη θεραπεία και το έλεος του Θεού στην περήφανη ψυχή του. Ακόμη περισσότερο, να μεταμορφωθεί από τον ανόητο εφησυχασμό του που τον έκανε να πιστεύει ότι εφόσον εκπληρώνει το εξωτερικό θρησκευτικό τελετουργικό και πραγματοποιεί αρκετές ηθικές εντολές του Θεού, έχει το δικαίωμα να μπαινοβγαίνει με παρρησία στον ναό του Θεού, να μιλά από θέση ισχύος και να κρίνει τους γύρω του. Άραγε, δεν πήρε το μάτι του τον καημένο τον τελώνη που χτυπούσε το στήθος του και προσευχόταν για έλεος; Δηλαδή, μόνο τον τακτοποιημένο εαυτό του είδε δίπλα στην ελλιπή αθλιότητα;

Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί χριστιανοί που, από φόβο μήπως εξοκείλουν σε συμβιβασμό, κρίνουν βασανισμένους αμαρτωλούς που αναγνωρίζουν την κατάστασή τους, επειδή δεν τηρούν μια μορφή θρησκευτικότητας που οι ίδιοι κατέστησαν σαν τελικό κριτήριο πίστης. Και το ανάποδο: πολλοί χριστιανοί, από φόβο μην τυχόν τους κατηγορήσουν για Φαρισαϊσμό, σπεύδουν να δικαιώσουν και να εξευμενίσουν (περήφανους) αμαρτωλούς που έρχονται στην εκκλησία, έτοιμοι να κρίνουν το φαρισαϊκό της σύστημα παρά να ταπεινωθούν για τις αμαρτίες τους. Ωστόσο, η δίκαιη και αληθινή κρίση ακούει και βλέπει αλλιώς.

 «Και θα βγει ράβδος από τον κορμό τού Ιεσσαί, και κλάδος θα ανέβει από τις ρίζες του· και το πνεύμα τού Κυρίου θα αναπαυθεί επάνω του, [...] ώστε δεν θα κρίνει σύμφωνα με τη θεωρία των ματιών του ούτε θα ελέγχει σύμφωνα με την ακρόαση των αυτιών του· αλλά, θα κρίνει τους φτωχούς με δικαιοσύνη, και θα υπερασπίζεται τους ταπεινούς τής γης με ευθύτητα…» Ησαΐας 11:1, 2-4.

Υπάκουσε στη χάρη που σε διδάσκει, θα είσαι μακάριος

 

«Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε». Ιωάννης 13:17.

Οι άνθρωποι υποτιμούν συχνά την αξία τού να κάνεις αυτό το οποίο ξέρεις και διδάχτηκες. Όμως, γνώση σε οποιοδήποτε τομέα που δεν μεταφράζεται σε πρακτική εφαρμογή δεν έχει καμιά αξία. Γι’ αυτό βλέπουμε συχνά άτομα με παραγεμισμένα κεφάλια από θεωρίες, αξίες, γνώσεις, κριτική, αλλά με μικρή εφαρμογή στην καθημερινότητά τους. Άρα, με ελάχιστα αποτελέσματα και μικρό όφελος για το εύρος της γνώσης τους που καταντά άχρηστη και ανεκμετάλλευτη.

Η πνευματική πορεία μας δεν εξαιρείται απ’ αυτόν τον κανόνα. Ο Ιησούς Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι είναι μακάριοι αν κάνουν όλα αυτά που τους διδάσκει, εφόσον τα ξέρουν. Πράγματι, πώς να πράξεις δίκαια και συνετά και πώς να νουθετήσεις και άλλους όταν αγνοείς την αλήθεια, όταν έχεις τη συνείδησή σου συσκοτισμένη και είσαι μπερδεμένος στη διάνοιά σου;

Η χάρη του Θεού είναι αρκετή να μας διδάξει ακλόνητες πνευματικές αλήθειες και να μας φανερώσει δια του Αγίου Πνεύματος τους δρόμους που πρέπει ο καθένας μας να ακολουθήσει. Η χάρη του Θεού είναι επαρκής ώστε να μας χρησιμοποιήσει, είτε σαν ξεχωριστά άτομα είτε σαν Εκκλησία για τα σχέδια της βασιλείας Του. Η χάρη του Θεού είναι πλούσια, ώστε να καλεί ακόμη και σήμερα αμαρτωλούς ανθρώπους σε μετάνοια και να  τους κάνει ένα κανάλι ευλογίας.

Ωστόσο, η χάρη του Θεού δεν είναι το υποκατάστατο της δικής μας αδιαφορίας ή της δικής μας πλημμελούς συμπεριφοράς σε σχέση με τις αλήθειες που μας έγιναν γνωστές. Η χάρη Του δεν δίνεται για να μπορούμε να αμαρτάνουμε «λίγο πιο άνετα», χωρίς να φοβόμαστε μην όλα χαθούν. Η χάρη του Θεού δεν προσφέρεται για να σκεπάζει διαρκώς όσα εμείς αποτυγχάνουμε να κάνουμε (κι όμως, πόσο ακούραστα ο Θεός το κάνει, αλλά με ποιο κόστος και πόσες απώλειες για μας και τους άλλους)!

Η χάρη του Θεού μάς παρέχεται για να γνωρίσουμε, να πιστέψουμε και να εκτελέσουμε όσα ο Θεός επιθυμεί στη ζωή μας. Μας δίνεται για να επιλέξουμε το καλό και ν’ απορρίψουμε το κακό. Για να αρνηθούμε το ψέμα, τις κοσμικές επιθυμίες, την ασέβεια και να ζήσουμε με σωφροσύνη, δικαιοσύνη και ευσέβεια στον παρόντα αιώνα. (Τίτος 2:12) Και όχι μάλλον αυτό που συνηθίζουν πολλοί αδιάφοροι άνθρωποι ή χλιαροί χριστιανοί: πείθονται στο ψέμα, υιοθετούν κοσμικές επιθυμίες, επικροτούν την ασέβεια και την αδικία. Κατά βάθος νομίζουν ότι η χάρη του Θεού είναι εκεί για να συγχωρεί και να σκεπάζει όσα λάθη, ανοησίες και παραπτώματα έπρεπε οι ίδιοι εξαρχής να είχαν απορρίψει με τη δύναμή της.

«Αν τα ξέρετε αυτά, είστε μακάριοι, αν τα κάνετε» (Ιωάννης 13:17). Η χάρη του Θεού είναι αρκετή για να γνωρίσουμε και να κάνουμε αυτά που ο Θεός μάς ζητά στην κάθε μας μέρα μέσα σ’ έναν παράλογο και ταραγμένο κόσμο και να είμαστε μακάριοι.

 

Και τι απέγιναν όλες οι ευεργεσίες Του;

«Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο· και κάθε τι που είναι μέσα μου, το όνομά του το άγιο. Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο, και μη ξεχνάς όλες τις ευεργεσίες του». Ψαλμός 103:1-2.

Είναι ανθρώπινη συνήθεια, ή και αδυναμία, να ξεχνά το χθες και να επικεντρώνεται στο σήμερα. Μπορεί αυτό να είναι απαραίτητο για να προχωρούμε μπροστά και να μη μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου καλό όταν ξεχνάμε ευεργεσίες και καλοσύνες της οικογένειάς μας, των φίλων μας, του Θεού του ίδιου, επειδή αυτό που ζούμε τώρα μας έχει απορροφήσει.

Ο Δαβίδ στον Ψαλμό αυτό φαίνεται να υπενθυμίζει επιτακτικά στην ψυχή του ότι είναι ανάγκη να θυμάται τις ευεργεσίες του Θεού. Για να ευλογήσεις τον Θεό και να αποδώσεις τιμή στο άγιο όνομά Του, θα πρέπει να κοιτάς όχι μόνο το τώρα- το οποίο μπορεί να είναι καλό αλλά μπορεί να είναι και θλιβερό-, αλλά και το χθες.

Συμβαίνει συχνά να μας πνίγει η καθημερινότητα, τα προβλήματα και οι δοκιμασίες να διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε την πρόνοια του Θεού για μας στο παρελθόν. Δεν υπήρχαν, άραγε, επεμβάσεις και λύσεις που μας έδωσε σε διάφορα ζητήματά μας; Σίγουρα, υπήρχαν! Αλλά πώς να ευχαριστήσεις για παράδειγμα για τη δουλειά που βρήκες, για το παιδί που γέννησες, για την επέμβασή Του σε κάποιο ζήτημά σου, εφόσον και πάλι σήμερα είσαι πνιγμένος από άλλα αδιέξοδα και προβλήματα;

Προσευχόμενος στον Θεό, παρακάλεσέ Τον να ενεργήσει στα ζητήματά σου. Αλλά θυμήσου, όσο απογοητευμένος/η κι αν είσαι, να Τον ευχαριστήσεις για τις ευεργεσίες που σου έγιναν στο παρελθόν. Ανακάλεσέ τες στη μνήμη σου. Θυμήσου πόσο σημαντικές ήταν τότε οι λύσεις που σου δόθηκαν! Ανανέωσε την ευγνωμοσύνη σου στον Θεό γι’ αυτές. Πες Του πάλι πόσο πολύτιμο ήταν τότε αυτό που έκανε, και το άλλο αργότερα, και το άλλο...  Θα δεις ότι δεν θα νιώθεις πλέον ξεχασμένος από τον Θεό, αλλά η ειρήνη και η επιβεβαίωση ότι και πάλι θα ενεργήσει θα πλημυρίσουν την ψυχή σου.  

Είτε θάλλεις είτε έχεις ξεραθεί σαν το χορτάρι, είσαι το παιδί Του

 

Όταν περνάς δύσκολα είναι πολύ εύκολο να γίνεις στόχος των επιθέσεων του Σατανά. Σκέψου ότι αυτό που θα προσπαθήσει να κάνει μαζί σου είναι να σου αφαιρέσει, μεταξύ άλλων, την ισορροπημένη ματιά που ο Θεός θέλει να σου χαρίσει στη ζωή σου.

Από τη μία πλευρά, ο εχθρός μπορεί να σε σπρώξει στην απελπισία και την κατάθλιψη. Όταν ψιθυρίζει διαρκώς στο αυτί σου : «Αυτή είναι η ζωή. Αυτό σου αξίζει. Τι περιμένεις, τώρα, ποιος Θεός; Αν ήταν, θα είχε ενεργήσει….» σε σπρώχνει στην αφαίρεση κάθε ελπίδας και πίστης σ’ Αυτόν. Έτσι, γιγαντώνεται μέσα σου η παραίτηση και η μιζέρια. Δεν μένουν κάποτε ούτε καν δυνάμεις για να προσευχηθείς.

Από την άλλη, μπορεί να ψιθυρίζει στο αυτί σου ότι θα έπρεπε να είχες μεγαλύτερη πίστη, ακόμη και να χαίρεσαι στις θλίψεις σου. Θα όφειλες να μην κλονίζεσαι στις δοκιμασίες. Μα, τι είδους χριστιανός είσαι; Πού είναι ο Κύριος σου;

Η σύγχυση και η ενοχή μπορεί να σε φθείρουν, μέχρι να καταλάβεις ότι η πνευματική ζωή έχει πολλές πλευρές. Έχει ώρες ξεραΐλας και ώρες δροσιάς. Περιόδους δυνάμεως αλλά και αδυναμίας. «Οι ημέρες μου παρέρχονται σαν σκιά, και εγώ ξεράθηκα σαν το χορτάρι» (Ψαλμός 102:11) μπορεί να είναι μια κατάσταση στην οποία θα βρεθείς. Αποδέξου αυτήν την πραγματικότητα. Ανήκει στη φύση της γήινης και φθαρτής ζωής από την οποία όλοι θα περάσουμε και έχει να κάνει με το χοϊκό σώμα που κουβαλάμε, ανεξάρτητα από το βαθμό της αγάπης και της εμπιστοσύνης που έχουμε στον Θεό.

Επίσης, μπορεί να σου πουν ή να διαβάσεις στη Γραφή σου: «Ευλογημένος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίδα. Επειδή, θα είναι σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα νερά, που απλώνει τις ρίζες του κοντά στον ποταμό, και δεν θα δει όταν έρχεται το καύμα, αλλά το φύλλο του θα θάλλει· και δεν θα μεριμνήσει στη χρονιά τής ανομβρίας ούτε θα παύσει από το να κάνει καρπό» (Ιερεμίας 17:7-8). Και εσύ ν’ αναρωτηθείς γιατί δεν θάλλεις, αλλά νιώθεις ξερός και έρημος;

Στην πνευματική ζωή ισχύουν και τα δύο. Η απογοήτευση και η στέρηση, η δύναμη και η αφθονία Και καθώς συχνά εναλλάσσονται, με συνδετικό κρίκο τη χάρη και την αγάπη του Θεού, ας τα αποδεχτούμε και ας κρατήσουμε την ισορροπημένη ματιά Του. Ας μην επιτρέψουμε στον εχθρό να μας ταλαιπωρήσει με τα είσαι, δεν είσαι, θα έπρεπε να είσαι, και τώρα … κοίτα τελικά που είσαι! Είσαι παιδί του Θεού, είτε θάλλεις είτε έχεις ξεραθεί σαν το χορτάρι.

Αν ήταν η ψυχή σου στον τόπο της ψυχής μου

Μάλλον όλοι έχουμε γίνει άθλιοι παρηγορητές προσπαθώντας να «βοηθήσουμε» τους γύρω μας, να δικαιώσουμε τον Θεό, να ελέγξουμε κάποιον που δεν συλλογίζεται σωστά ή να «επαναφέρουμε» κάποιον που αποκάνει.  Αλλά πόσο δύσκολο μας φαίνεται όταν εμείς οι ίδιοι βρεθούμε σε παρόμοια θέση. Τότε μαθαίνουμε ότι το κλειστό στόμα ή το διακριτικό κούνημα του κεφαλιού που σημαίνει «σε νιώθω» είναι ανακούφιση και βάλσαμο στην κουρασμένη ψυχή.

Το διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας βρέθηκε στο νοσοκομείο για κάποιο χειρουργείο είχα γίνει λάστιχο. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, στη δουλειά, αλλά και να φέρω εις πέρας τις εξωτερικές και οικιακές εργασίες με σχεδόν ελάχιστη βοήθεια. Επιπλέον, όλα δυσχέραναν και παρατείνονταν λόγω των συνθηκών της πανδημίας. Η σωματική κούραση άρχισε να δίνει τη θέση της στην ψυχολογική. Ξέροντας ότι είχαμε μπροστά μας πολύ δρόμο ήμουν σε πλήρη απόγνωση όταν με πήρε τηλέφωνο μια χριστιανή για να μάθει  νέα μας. Ενώ εγώ προσπαθούσα να μοιραστώ τις αγωνίες μου, από την άλλη πλευρά βομβαρδιζόμουν με εδάφια και μπόλικη θεολογία. Το άτομο δεν άκουγε καν τι έλεγα, τι ένιωθα, τι είχα ανάγκη. Αναγκάστηκα να ακούσω εδάφια της Γραφής που «κούμπωναν» στα ερωτηματικά και τις ανησυχίες μου, και ήταν τότε που θυμήθηκα πόσες φορές είχα παίξει εγώ αυτόν τον ρόλο. Θέλοντας να παρηγορήσω, να τονίσω τη θέση του χριστιανού, ή να δικαιώσω τον Θεό που πάντα ξέρει τι κάνει με τις ζωές μας, είχα γίνει άθελά μου άθλιος παρηγορητής. Τώρα ήταν η σειρά μου να τ’ ακούσω και πάλι καλά, τα άκουσα με ταπείνωση, γιατί είχα από άλλα γεγονότα πάρει το μάθημά μου.  

Δίκαια ο Ιώβ είχε πει στους φίλους του που τον παρηγορούσαν: «Έχω ακούσει πολλά τέτοια· άθλιοι παρηγορητές είστε όλοι.  Έχουν τέλος οι ματαιολογίες; Ή, ποιος σε ενθαρρύνει στο να απαντάς; Κι εγώ μπορούσα να μιλήσω όπως εσείς· αν ήταν η ψυχή σας στον τόπο τής ψυχής μου…». Ιώβ 16:1-4.

Λοιπόν, αν ήταν η ψυχή μας στον τόπο της ψυχής που βρίσκεται ο άλλος τώρα, θα θέλαμε να ακούσουμε αυτά τα οποία εμείς του λέμε; Κι αν όντως πρέπει να ειπωθούν, τα λόγια μας έχουν μια καλή θεολογία που βαραίνει την ψυχή, χωρίς να  θεραπεύει, ή έχουν τη συμπόνια, το έλεος και την κατανόηση που είχε ο Χριστός; 

 

Μην τα περιμένεις όλα από τον Κύριο

 

Πόσο πολλές φορές είμαστε παγιδευμένοι σε μια λάθος αντίληψη των τρόπων που ο Θεός θέλει να καλύψει τις ανάγκες μας ή να μας ευλογήσει στη ζωή μας. Ο Ηλίας ο προφήτης ήταν άνθρωπος πίστης, θάρρους και δυνάμεως. Ωστόσο, όταν μια συνεχιζόμενη ανομβρία έπληξε για πάνω από τρία χρόνια τη γη, εμπιστεύτηκε τον λόγο του Θεού που τον έστειλε να βρει καταφύγιο στον χείμαρρο Χερίθ. Από κει έπινε νερό και εκεί οι κόρακες τού έφεραν κρέας και ψωμί πρωί και βράδυ, χωρίς να τα τρώνε, κάτω από την προσταγή του Κυρίου.

Όταν ο χείμαρρος ξεράθηκε, ήταν πάλι ο Κύριος που ανέλαβε να κατευθύνει τον προφήτη Του, δίνοντάς τη δική Του λύση στο πρόβλημα της επιβίωσής του. Η νέα οδηγία ήταν εντελώς διαφορετική από την πρώτη, σε σημείο που θα μπορούσε να προκαλέσει την αμφισβήτηση, ακόμη και την άρνηση του προφήτη. Να πάει στα Σαρεπτά της Σιδώνας, σε μια ξένη ειδωλολατρική γη, και να ζητήσει ο ίδιος βοήθεια και ελεημοσύνη από μια εθνική γυναίκα που στο κάτω-κάτω ήταν και πάμφτωχη. Μα, τι είδους παιδί του Θεού ήταν αυτό, για να μιλήσουμε με όρους που καταλαβαίνουμε εμείς σήμερα, και πόσο ντροπιαστικό να ζητά κάλυψη των αναγκών του από μια άγνωστη αλλόθρησκη που ζούσε μέσα στη μίζερη φτώχεια της;

Εντούτοις, φαίνεται ότι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν πιο απλοί και υπάκουοι άνθρωποι στη φωνή του Θεού από πολλούς σημερινούς χριστιανούς, παραγεμισμένους το κεφάλι με εδάφια, θεολογικές απόψεις, θρησκευτικές εμμονές, ή και ξεροκεφαλιά.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δείγμα μεγάλης πίστης να βγεις από την «τρύπα» σου, εκεί που ο Θεός σε έχει περιθάλψει για καιρό με αγάπη, χωρίς να εκτίθεσαι, χωρίς να πολυαγωνιάς, χωρίς να ζητιανεύεις βοήθεια. Χρειάζεται δύναμη και εμπιστοσύνη στον ζωντανό Θεό να σηκωθείς και να πας να βρεις «τη χήρα γυναίκα στα Σαρεπτά», την εθνικά και θρησκευτικά ξένη από σένα και να της ζητήσεις να σε τρέφει!

Ίσως χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι ο Θεός φροντίζει και θα σε φροντίζει πάντα. Αλλά πρέπει να μπορείς να καταλαβαίνεις με ποιο τρόπο θέλει να το κάνει κάθε φορά. Γιατί συμβαίνει συχνά να Του υποδεικνύουμε έμμεσα τον τρόπο που εμείς προτιμάμε και που είμαστε διατεθειμένοι να ακολουθήσουμε.

" Και αφού σηκώθηκε, πήγε στα Σαρεπτά ". Β' Βασιλέων 17:10.

 

Τι ζητάει ο Κύριος από έναν πιστό ;

 

Ο καθένας μπορεί να δώσει μια λίστα με όλα εκείνα τα πράγματα που θέλει ο Θεός από τη ζωή μας. Είναι στ’ αλήθεια πολλά αυτά που επιθυμεί ο Θεός. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η αλλαγή μας. Η διαρκής εσωτερική ανακαίνιση και μεταμόρφωσή μας. «Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, (Α’ Θεσσαλονικείς 4:3).

Πράγματι, η έννοια του αγιασμού διατυπώνεται ρητά και υπόρρητα σε πλήθος εδαφίων μέσα στη Γραφή. Συνεπώς, δεν είναι ακατόρθωτη συνθήκη ο αγιασμός μας. Αντίθετα, είναι η φυσιολογική μας πορεία από τη στιγμή που αφήσαμε τη ζωή μας στον Χριστό. Ας θυμηθούμε ότι ο Ιησούς έγινε Σωτήρας και Κύριος όταν μια βαθιά επιθυμία μετάνοιας και μεταστροφής άγγιξε την ψυχή μας. Ο καθένας μας, για τους δικούς του λόγους, συντρίφτηκε και συνειδητοποίησε ότι ήθελε να προχωρήσει διαφορετικά και ότι πολλά πράγματα έπρεπε ν’ αλλάξουν. Ο Χριστός μάς έδωσε νέα καρδιά και νέο πνεύμα και έκανε για μας ένα νέο ξεκίνημα.

Στην πορεία μας με τον Κύριο καλούμαστε ν’ αλλάζουμε. Όχι μόνο ν’ αλλάξουμε συνήθειες και στάσεις ζωής και ν’ αντικαταστήσουμε τις κακές επιλογές μας με καλύτερες. Ο Κύριος μάς ζητά ν’ αλλάζουμε τρόπους σκέψεις και βαθύτερες επιθυμίες, ν’ αλλάζουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον χαρακτήρα του Χριστού. Πολλοί μπερδεύουν τη διαρκή αλλαγή που απαιτεί ο Θεός, ώστε να γίνουμε «σύμμορφοι με την εικόνα του Υιού του» (Ρωμαίους 8:29), με τον ευαγγελισμό, το έργο, τη θυσία, τη θεολογική γνώση. Υποκαθιστούν τον εσωτερικό αγιασμό με στάσεις και δραστηριότητες που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του αγιασμού και μένουν στο τέλος παγιδευμένοι σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο που αποκοιμίζει, ενίοτε και στραγγαλίζει, κάθε απόπειρα του Θεού για εσωτερική αλλαγή.

Ο Χριστός προειδοποίησε ότι θα υπάρχουν πολλοί που θα Του πουν εκείνη την ημέρα : «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα;» (Ματθαίος 7:22) για θα λάβουν τη θλιβερή απάντηση: «Ποτέ δεν σας γνώρισα• φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία» (7:23). Αυτό που ζητά τελικά ο Θεός από έναν πιστό δεν είναι ένα έργο σε σχέση με το όνομά Του, αλλά ένα βαθύ έργο μέσα μας που θα τιμά το όνομά Του, είτε εργαζόμαστε δυναμικά για τον Θεό είτε μένουμε απλοί μαθητές Του.

Πιέζουμε τον Θεό; Επεμβαίνουμε στις συνθήκες;

Ένα από τα μαθήματα που έμαθα στο διάστημα που κάποιο μέλος της οικογένειας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο ήταν ότι δεν είμαστε πάντα εμείς η προτεραιότητα, ακόμη και όταν υποφέρουμε. Ούτε τα προβλήματά μας ή οι ανάγκες μας τα πιο σημαντικά θέματα.

Λοιπόν, φανταστείτε ότι σχεδιάζετε ένα χειρουργείο που πρέπει να γίνει και έχει περάσει πολύς καιρός που πηγαινοέρχεστε στους γιατρούς. Έχετε βαρεθεί και κουραστεί σε μια χρόνια διαδικασία ιατρικού ελέγχου και συντήρησης. Μετά έρχεται o covid, ανατρέποντας την κατάσταση στα νοσοκομεία, καθώς χειρουργούνται μόνο έκτακτα περιστατικά. Εσείς δεν είστε θεωρητικά απ’ αυτούς που πεθαίνουν, όμως πρέπει να πάρετε και εσείς σειρά, να τελειώνετε με το πρόβλημά που σας βασανίζει. Μπαίνετε επιτέλους στο νοσοκομείο, και ενώ γνωρίζετε έναν πάρα πολύ καλό χειρουργό, τρώτε μεγάλη αναμονή. Η ανατροπή: την τελευταία στιγμή πριν σας πάρουν οι τραυματιοφορείς, ακυρώνεται το χειρουργείο σας, αφού πρώτα έχετε περάσει όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας και όλη η οικογένεια έχει κινητοποιηθεί.

Απογοήτευση, ταλαιπωρία, θυμός. Μέχρι που ο χειρουργός σάς δίνει την εξήγηση: Εσείς δεν πεθαίνετε, απλά ταλαιπωρήστε. Ωστόσο, αυτός που χειρουργήθηκε στη θέση σας, θα πέθαινε μέσα στον μήνα, αν δεν γινόταν το χειρουργείο του. Θα το θέλατε αυτό; Όχι, θα πείτε. Πολύ σωστά! Αλλά το όχι σας, σημαίνει επιπλέον ταλαιπωρία για εσάς, αναμονή, στέρηση.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν πάμε στον Θεό για απαντήσεις σε ζητήματα που μας απασχολούν. Δεν έχουμε όλη την εικόνα και, εντούτοις, θεωρούμε ότι το δικό μας πρόβλημα είναι ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και χρήζει λύσης. Πιέζουμε τον Θεό και επεμβαίνουμε για να διαμορφώσουμε τις συνθήκες προς όφελός μας. Ωστόσο, ο Κύριος βλέπει και τις ανάγκες των άλλων. Δεν πρέπει σαν δίκαιος που είναι να δώσει και σ’ αυτούς προτεραιότητα; Αν Του το επιτρέψουμε! Γιατί πόσες φορές δεν υπήρξαν άτομα που «έκλεψαν» από τους άλλους τις απαντήσεις που τους ανήκαν; Για να μην ταλαιπωρηθούν περισσότερο, για να μην περιμένουν ή στερηθούν, έκαναν σαν να μην υπήρχαν γύρω τους άλλοι άνθρωποι και ανάγκες, ενώ η κατάσταση των άλλων ήταν πιο δεινή από τη δική τους. Ας έχουμε, λοιπόν, πίστη και υπομονή. Ας σκεφτούμε δίκαια και ηθικά, σαν να υπάρχει Θεός που μας φροντίζει όλους, και όχι σαν να υπάρχει μόνο το πρόβλημά μας που πρέπει να το λύσει άμεσα ο Θεός.

 

 

 

 

 

 

 

 

«Και αν επικαλείστε Πατέρα, αυτόν που κρίνει χωρίς προσωποληψία, σύμφωνα με το έργο τού καθενός, να διάγετε με φόβο τον καιρό τής παροικίας σας· ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι,αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα…» Α΄Πέτρου 1:17-19.

Για σχεδόν ένα μήνα χρειάστηκε να βρεθούμε στο νοσοκομείο για κάποια προγραμματισμένη από καιρό εγχείρηση ενός μέλους της οικογένειας. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για τις διάφορες περιπέτειες, τις δυσκολίες αλλά και τις μικρές χαρές, που αντιμετωπίζει κανείς καθώς εισέρχεται σε νοσοκομειακό έδαφος και μάλλον θα μοιραστώ μερικά μαζί σας.

Αν και με γνώση και αρκετή εμπειρία για το τι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίσουμε, οφείλω να ομολογήσω ότι καμιά αρρώστια δεν είναι ίδια. Η κάθε νοσηλεία κρύβει τα δικά της βάσανα και απρόοπτα και τις δικές της, ας μου επιτραπεί, ελπίδες, χαρές και συναντήσεις.

Στο τρίκλινο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η μητέρα μου μαζί με μια εξαιρετική Αγγλίδα κυρία, υπήρχε και η «fast lane», όπως χαριτολογώντας είχαμε ονομάσει το τρίτο κρεβάτι. Και αυτό γιατί κατά μια περίεργη σύμπτωση σχεδόν όλα τα άτομα που πέρασαν απ’ αυτό ήταν νέες γυναίκες (ανύπαντρες, χωρισμένες, φοιτήτριες μανούλες) που νοσηλεύτηκαν για δύο - τρεις μέρες ύστερα από επεμβάσεις καρκίνου και άλλες, σε αντίθεση με τις γηραιές κυρίες δίπλα που έβγαλαν μήνα πριν φύγουν.

Κοιτώντας τα άτομα στη fast lane, κάποια θέματα απασχόλησαν το μυαλό μου: Γιατί είμαι σήμερα υγιής; Γιατί δεν έχω ήδη μπει στη fast lane; Γιατί ο Θεός με κρατά στη γη και δεν με έχει πάρει ακόμη; Τι σχέδια έχει για τις μέρες της παροικίας μου;

Καμιά φορά η ρουτίνα, το κατακλυσμιαίο ρεύμα του κόσμου με τις μέριμνες αλλά και τις έντονες επιθυμίες σκεπάζουν την αλήθεια της παροικίας μας στη γη. Είμαστε χριστιανοί και όμως, πόσο συχνά παγιδευόμαστε ο καθένας μας στον δικό τους μικρόκοσμο, στις δικές του μικρό-έγνοιες, στα ψευτοδιλήμματα και στις ψευτοεπιθυμίες. Σε όλα εκείνα τα μικρά μας αναπάντητα ερωτηματικά που γίνονται τελικά μεγάλα στο βαθμό που χάνεται η αιώνια προοπτική και το νόημα της σωτηρίας.

Στη fast lane αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι τρωτός, περαστικός, αδύναμος, άσκημος, ασήμαντος. Ό,τι ούτε χρήματα, ούτε ομορφιά και στυλ, ούτε αναγνώριση, ούτε άντρας ή παιδιά δεν μπορούν να χύσουν μέσα στην ψυχή το περιεχόμενο εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Αυτό μόνο η πίστη στον Χριστό μπορεί να στο δώσει. Και για όσους είμαστε ακόμη έξω από τη fast lane, είμαστε εδώ για να εκμεταλλευτούμε τον καιρό της παροικίας  μας και να τον επενδύσουμε όχι στον μικρόκοσμό μας, αλλά στα μεγάλα σχέδια του Θεού για μας και για τους γύρω μας.   

 

 

 

 

Μια θρησκεία, μια συνήθεια, μια δύναμη, ή ένα Πρόσωπο;

 

Πολλά άτομα μιλούν με θερμά λόγια για τον Ιησού Χριστό. Ωστόσο, θα ήταν καλό το κάθε άτομο που λέει ότι πιστεύει σ’ Αυτόν, να αναρωτηθεί σοβαρά τι είναι γι’ αυτόν/ γι’ αυτήν ο Χριστός.

Είναι ένα θεϊκό πρόσωπο που προκαλεί δέος, γι’ αυτό αξίζει τιμή και προσκύνηση;

Είναι μια υπερβατική /ακαθόριστη πίστη σε κάτι που μας ξεπερνά και που προσφέρει σε όσους την αγκαλιάζουν σκοπό και κουράγιο για να διασχίσουν τις θύελλες της ζωής;

Μήπως ο Χριστός προσφέρει εκείνη την απαραίτητη όαση των πνευματικών αξιών για να αντιμετωπιστεί η ανθρώπινη εξαχρείωση;

Τέλος, καθίσταται ο Χριστός το χρήσιμο μέσο- ο δρόμος-, για να ζήσει κανείς μια ευτυχισμένη και εξασφαλισμένη ζωή; Αλήθεια, πόσοι πολλοί χριστιανοί, αλλά και παιδιά από πιστές χριστιανικές οικογένειες, ασπάζονται αυτή την αντίληψη, ώστε δεν τολμούν να αμφισβητήσουν τη συμβιβασμένη ζωή τους μέσα και έξω από την εκκλησία, από φόβο μήπως τους βρει κανένα στραπάτσο ή η τιμωρία τού Θεού που πρόδωσαν.

Ο Ιησούς Χριστός είναι ένα θεϊκό πρόσωπο με το οποίο μπορούμε να έχουμε μόνο μια αληθινή, καθημερινή σχέση τιμής, υπακοής και αγάπης. Μια ζωντανή αμφίδρομη σχέση που μένει ζωντανή όχι μόνο γιατί ο Χριστός το θέλει, αλλά γιατί και εμείς οι ίδιοι, συνειδητά και σταθερά, το επιδιώκουμε. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να καταντήσουμε τον Χριστό μια θρησκεία, μια συνήθεια, ένα μέσο ευλογιών, μια πηγή αξιών, ή οτιδήποτε άλλο!

Σκεφτείτε πια είναι η σχέση σας με τον Χριστό στην καθημερινότητά σας. Πόσο χώρο και χρόνο Τού δίνεται. Πόσο νοιάζεστε για τη γνώμη Του και τα σχέδιά Του στη ζωή σας. Πόσο Του επιτρέπεται να σας κάνει παρέα… Αν κάνετε μια τόσο απλή ενδοσκόπηση, θα έχετε μόνοι σας απαντήσει στην ερώτηση αν ο Χριστός είναι για σας μια θρησκεία, μια συνήθεια, μια δύναμη, ή ο Σωτήρας σας.

«Πρόσεξε, στέκομαι στη θύρα και κρούω· αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ' αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου». Αποκάλυψη 3:20.