Πολλές φορές μάς συγχώρησε, για να συνεχίσουμε μαζί Του

"Πολλές φορές τούς λύτρωσε, αλλ' αυτοί τον παρόργισαν με τις βουλές τους· γι' αυτό, ταπεινώθηκαν εξαιτίας τής ανομίας τους ". Ψαλμός 106:1, 43.

Όταν ψάλουμε στον Θεό, μάλλον το κάνουμε επειδή είμαστε ευτυχισμένοι. Εντούτοις, η δοξολογία και η ευγνωμοσύνη μπορεί να πηγάζουν εξίσου από την καρδιά μας που τα έχει κάνει θάλασσα και παρ' όλα αυτά, ο Θεός εξακολουθεί να φυλά τη διαθήκη Του μαζί μας. Σ' αυτές τις στιγμές μένουμε άφωνοι, γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη θαυμαστή υπομονή Του σε μας.

Διαβάζοντας τον Ψαλμό 106, βλέπουμε την προκλητική συμπεριφορά του λαού Ισραήλ. Η λίστα συνθλίβει, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μη δει σαν σε καθρέφτη όλες τις δικές του άσκημες ερήμους, τις αποτυχίες και τις αμαρτίες του, όντως παιδί του Θεού.

Κάποτε, δεν θυμηθήκαμε όλα τα θαυμαστά έργα που ο Θεός έκανε για μας (εδ. 7) και απιστήσαμε από  φόβο μπροστά στη δική μας Ερυθρά θάλασσα. 

Άλλοτε, καταφρονήσαμε μια υποσχεμένη και επιθυμητή γη, γιατί δυστυχώς δεν πιστέψαμε στον λόγο του (εδ. 24).  Λατρέψαμε το δικό μας χρυσό μοσχάρι για Θεό (εδ. 19), το οποίο ήταν η εξυπνάδα, η ικανότητα, η ομορφιά, το χρήμα, η αξία, η φήμη μας. 

Α, ναι... Υπήρξε και ο Βέελ,-φεγώρ, εκεί που πορνεύσαμε. Ίσως όχι όλοι με το σώμα μας, αλλά με τις γεμάτες φαντασιώσεις σκέψεις μας (εδ. 25).  Και τι να πούμε για τους γογγυσμούς και την αντιλογία μας σ' εκείνα τα νερά της Μεριβά; (εδ. 32). 

Όσο για το ανακάτεμά μας με τον κόσμο, όλοι μας λίγο ως πολύ αναμειχθήκαμε με έργα και υιοθετήσαμε νοοτροπίες που δεν ήταν ευάρεστες στον Θεό (εδ. 35).

Έτσι εξηγείται γιατί συχνά βρισκόμαστε σε ένδεια και θλίψη. Είναι τα διάφορα αδιέξοδα που μας αναγκάζουν ξανά και ξανά να ταπεινωθούμε μπροστά στον Θεό. Γυρίζουμε πίσω σ' Αυτόν, άδειοι και απογοητευμένοι.  Ο Θεός μάς λυτρώνει πολλές φορές (εδ.43), αλλά εμείς γλιστράμε σε κάποιου άλλου είδους ανοησία. Μετανοούμε, και είναι συγκινητικό να βλέπουμε τον Θεό να μην ξεχνά τη διαθήκη Του, να επιβλέπει στη θλίψη μας και να μεταμελείται, σκεπάζοντας τη ζωή μας με έλεος (εδ. 44-45).

Μόνο αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και ξεκινώντας με νέες δεσμεύσεις υπακοής, μπορούμε να βρούμε στον Θεό τη χάρη που χρειαζόμαστε και τη συγχώρησε που έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε το δρόμο μας μαζί Του.