«Μη μεριμνάτε για τίποτε· αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται
στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης.» Φιλιππησίους 4:6

Όλοι έχουμε περάσει από τη φάση εκείνη της προσευχής που απευθύνεται
στον Θεό με πικρό παράπονο και κρυφό θυμό. Ζητάμε πράγματα από τον Θεό, αλλά επειδή δεν καταλαβαίνουμε την άρνησή
Του, δεν συμφωνούμε με την αργοπορία Του, ή δεν αποδεχόμαστε τη διαφορετική
απάντηση που μπορεί να μας δώσει, γεμίζουμε από αρνητικά συναισθήματα, τα οποία
δεν φέρνουν ούτε ειρήνη στο πνεύμα μας ούτε στην καρδιά μας.
Αν πρέπει να προσευχηθούμε σ' έναν Θεό τον οποίο νιώθουμε απέναντί μας, καλύτερα να μην προσευχηθούμε
καθόλου. Ή αν προσευχηθούμε, θα είναι καλύτερα, αντί να φέρουμε
τα αιτήματά μας με πνεύμα δυσφορίας, να Του φέρουμε την
πικραμένη καρδιά μας, ώστε ο Θεός να επέμβει στο πνεύμα μας και να μας
καθαρίσει απ' όλα αυτά που μας εμποδίζουν να Τον πλησιάσουμε με
ευχαριστία.
Νομίζω ότι άπειρες φορές στο παρελθόν έχω δαπανηθεί σε προσευχές
που καλύτερα να μην είχα κάνει ποτέ. Με κούρασαν αφάνταστα, γιατί το πνεύμα μου
βρισκόταν σε σύγχυση, αδημονία και δυστυχία. Είναι άλλο πράγμα να κράζω από
θλίψη και αδυναμία σ' έναν ένδοξο και άξιο λατρείας Θεό, ο οποίος με
αγαπά, και εντελώς άλλο να κράζω από θλίψη και αδυναμία σ' έναν σκληρό Θεό που
για άλλη μια φορά με απογοήτευσε και με ξέχασε.
Η ευχαριστία είναι κλειδί για την προσευχή, γιατί τιμά τον Θεό. Ποιος άραγε από μας θα ικανοποιούσε αιτήματα αν ο ενδιαφερόμενος
ερχόταν να του μιλήσει με πνεύμα κατηγόριας και πικρίας; Πολύ περισσότερο,
η ευχαριστία είναι κλειδί για την προσευχή, γιατί φανερώνει όχι μια
απελπισμένη κραυγή στο σκοτάδι, σ' έναν απόμακρο και αλλοπρόσαλλο Θεό, αλλά μια
κραυγή που περιμένει απάντηση από έναν γεμάτο αγάπη Θεό για μας
και τα προβλήματά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου