Όταν τα μυαλά παίρνουν αέρα

" [...] ανοίγει τα αυτιά των ανθρώπων, και επισφραγίζει τη νουθεσία σ' αυτούς·  για να αποστρέψει τον άνθρωπο από τις πράξεις του, και να βγάλει από τον άνθρωπο την υπερηφάνεια". Ιώβ 33:16-17.

Όλοι από κάπου ξεκινάμε στη ζωή και κάπου καταλήγουμε και στην πορεία μας αυτή υπάρχουν πολλές συνθήκες που μας οδηγούν, είτε να πάρουμε μια θέση ταπείνωσης μπροστά στον Θεό είτε να πάρουν τα μυαλά μας αέρα.

Κατά γενική ομολογία, τα μυαλά δεν παίρνουν αέρα από τη μια μέρα στην άλλη. Μια δόση αξιοπρέπειας και ικανότητας την έχουμε όλοι και υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε περήφανοι, γιατί καταφέραμε κάποια πράγματα, έστω και απλά. Αυτό απέχει πολύ από το να νομίσουμε ξαφνικά ότι «εμείς είμαστε», και αυτό να μας κάνει ασυμβίβαστους, ειδωλολάτρες και υπερόπτες στη ζωή.

Φυσικά, «ξαφνικά» δεν συμβαίνει τίποτα. Τα μυαλά παίρνουν αέρα σε μια αργή διαδικασία κατά την οποία ο Θεός, που μας δίνει ευκαιρίες, που μας ενδυναμώνει με διάφορα μέσα και τρόπους για να μπορούμε να εκτελούμε τους σκοπούς Του, μπαίνει στο περιθώριο. Μπορεί να μπαίνει στο περιθώριο ακόμη και όταν μοιάζει ότι είναι παρών στη ζωή μας.

Αν τα μυαλά μας πάρουν αέρα, θα αρχίσουμε να λέμε και να κάνουμε ανοησίες. Αναπόφευκτα, θα υπερεκτιμούμε τους εαυτούς μας και θα τους χαϊδεύουμε. Η γνώμη μας θα μετράει πιο πολύ από του Θεού τη γνώμη  και οι επιθυμίες μας θα έχουν στόχο τη δική μας ευχαρίστηση και προβολή, συχνά εις βάρος της δικαιοσύνης. Επιπλέον, δεν θα δεχόμαστε συμβουλές και θα είμαστε πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι. Δεν θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε βήματα πίσω, γιατί δεν θα μας ενδιαφέρουν οι κατανοήσεις ή οι παραχωρήσεις. Εν ολίγοις, δεν θα θέλουμε να ικανοποιούμε παρά μόνο το εγώ μας. Και μέσα σ’ όλα αυτά θα έχουμε την τραγική αντίληψη ότι είμαστε σωστοί και έχουμε δίκιο!

Τα μυαλά του Ναβουχοδονόσορα είχαν πάρει αέρα συν τω χρόνω. Η μεγάλη αυτοκρατορία της Βαβυλώνας ήταν έργο αποκλειστικά δικό του. Η δύναμη, η εξουσία, η υποταγή των λαών, ο πλούτος, όλα ήταν αποτέλεσμα των ικανοτήτων του. Επίσης, τα μυαλά του Δαβίδ πήραν κάποτε αέρα. Αρχικά, όταν επιθύμησε γυναίκα που δεν του ανήκε και με πονηριές έφερε τα πράγματα στα μέτρα του. Έπειτα, όταν διέταξε ν’ απαριθμήσουν τον λαό.  

Ο Ναβουχοδονόσορας και ο Δαβίδ πλήρωσαν, ο καθένας ξεχωριστά, τα φουσκωμένα μυαλά τους. Όμως, γι’ αυτόν τον εγωισμό τους δεν έφταιγε ο Θεός. Αντίθετα, ο Θεός που ήθελε το καλό τους, δεν τους άφησε με τα φουσκωμένα μυαλά τους να τρέχουν προς τον γκρεμό. Ούτε εσένα θα σ’ αφήσει. Ίσως σε πονέσει πολύ, ίσως σε ξεβολέψει άγρια, αλλά δεν θα σ’ αφήσει να χαθείς ξέγνοιαστος στην ανοησία σου, γιατί σ’ αγαπάει.