Τι ζωή ζω;

« Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει». Φιλιππησίους 4:13.

Και επειδή μπορώ τα πάντα χάρη σ’ Αυτόν που με ενδυναμώνει, γι’ αυτό έφτασα εδώ που έφτασα; Γι’ αυτό έχω κλείσει υπολογιστή και κινητό το Σ/Κ σε μια ύστατη προσπάθεια να μη μ’ ενοχλήσει κανείς;

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορείς να φτάσεις σ’ ένα τέτοιο σημείο και να σκέφτεσαι: «Δεν βλέπω να αντέχω έτσι για πολύ καιρό…». Και έχεις  την εντύπωση ότι έχεις μπλέξει στα γρανάζια των δεσμεύσεων για σένα, την οικογένειά σου και τους γύρω σου και δεν μπορείς να σταματήσεις. Αν σταματήσεις, θα καταρρεύσουν άλλοι δίπλα σου και άλλα…

Αν ζεις στην κόψη του ξυραφιού, σκέψου τι φταίει. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σαν κυνηγημένοι από τις απαιτήσεις της ζωής και φτάνουν στα όριά τους. Ο μόνος στόχος τους είναι ν’ αντέξουν άλλη μια μέρα. Και κάποιοι άλλοι βάζουν τον πήχη των απαιτήσεών τους ψηλά, αλλά μη μπορώντας να ζήσουν αυτά που σχεδίασαν, ζώνουν τους γύρω τους στο άρμα τους για να κάνουν πραγματικότητα τη ζωή που ονειρεύτηκαν. Αυτό το είδος της ζωής είναι της μόδας. 

Είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή να πεις: «Μέχρι εδώ, δεν μπορώ να προσφέρω κάτι περισσότερο». Γιατί αν το πεις, σημαίνει ότι δεν είσαι ικανός/ή να ανταποκριθείς σε όλες τις απαιτήσεις, ανεξάρτητα από το πόσες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις έχεις ήδη. Αρχίζεις άθελά σου να συγκρίνεσαι με άλλους που τα καταφέρνουν μια χαρά. Και περνάς σιγά-σιγά στη φάση του burn out. Αλλά, πιστέψτε με, οι άλλοι δεν τα καταφέρνουν καλύτερα, ούτε είναι τόσο ταλαντούχοι.  Ο χρόνος είναι ο ίδιος για όλους μας. Στη χειρότερη περίπτωση, έχουν ζώσει μερικούς «βοηθητικούς» στο άρμα τους και το σπρώχνουν.

Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε κόντρα στην ξέφρενη εποχή. Ας γίνουμε ίσως και λίγο «κακοί» με τους γύρω μας, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε ανεπανόρθωτα κουρασμένοι και διαψευσμένοι από την αδιαφορία. Περνώντας απ’ αυτά τα στάδια, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι πλέον υποχρεωμένη να είμαι ή να κάνω όπως οι άλλοι. Είμαι ο εαυτός μου, έτσι όπως μ’ έπλασε ο Θεός. Και σήμερα θ’αποδεχτώ τη δύναμη που έχω και θα αποδεχτώ, επίσης, τον εαυτό μου στις διάφορες φάσεις της ζωής μου. Δεν χρειάζεται συνέχεια να απολογούμαι για ποιον λόγο δεν κάνω πλέον κάποια πράγματα, ούτε ν’ εξηγώ πόσα άλλα έκανα στο παρελθόν.  

Ο Θεός δεν μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε όλα αυτά που θα θέλαμε ή όσα σκεφτόμαστε ότι οφείλουμε να κάνουμε. Ούτε όλα εκείνα που περιμένουν οι άλλοι από μας. Ο Θεός μάς δίνει τη δύναμή Του για να κάνουμε όσα Αυτός μας ζητά να κάνουμε. Θα πρέπει να μάθουμε ν’ αρκούμαστε σ’ αυτό, αν θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή ειρηνική.  Ας συνειδητοποιήσουμε ότι αν πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στη ζωή μας, αυτή αποτελεί δική μας ευθύνη. Ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει. Ο διάβολος δεν θ’ αλλάξει. Οι άνθρωποι τους περιβάλλοντός μας δεν έχουν μάλλον την επιθυμία ν’ αλλάξουν. Ωστόσο, εμείς μπορούμε ν' αλλάξουμε!