Η Αίγυπτος ευλογία;

 

Υπάρχει περίπτωση η γη της Αίγυπτου, με την πνευματική έννοια του όρου -ως η γη της δουλείας, του πίσω και κάτω-, να είναι ευλογία ; Ναι, υπάρχει η περίπτωση να χρειαστεί να ζήσεις σε συνθήκες που θυμίζουν "Αίγυπτο", χωρίς, ωστόσο, η Αίγυπτος να ζήσει μέσα σου, όπως ακριβώς συνέβη με τον Ιωσήφ.

Η ιστορία του Ιωσήφ είναι πονεμένη και δοξασμένη. Όταν τη διαβάζουμε, νιώθουμε δέος για το σχέδιο του Θεού και θαυμασμό για τη στάση του παιδιού του, από τη φυλακή έως στον θρόνο. Εντούτοις, ποιος θα ήθελε να τραβήξει όσα τράβηξε, ακόμη κι αν του βεβαίωναν ότι στο τέλος θα γινόταν μεγάλος και τρανός και θα έσωζε και όλη του την οικογένεια; Όμως αυτά δεν τα επιλέγουμε, ο Θεός τα σχεδιάζει στη ζωή μας, χωρίς καν να μας ρωτήσει αν συμφωνούμε.

Ο Ιωσήφ θα είχε πολλά στο μυαλό του όταν πουλήθηκε ως δούλος στην Αίγυπτο. Μπορεί να κατηγορούσε τα αδέλφια του για τη ζήλια και την αδικία που υπέστη. Καθώς και για το παρακινδυνευμένο περιβάλλον στο οποίο κλήθηκε να ζήσει. Τον είχαν φθονήσει γιατί ήταν σωστός γιος και ο πατέρας τους τον αγαπούσε χωρίς να το κρύβει. Τον αντιπαθούσαν γιατί ανέφερε την κακή τους φήμη. Τέλος, είχε κάτι ενοχλητικά όνειρα για το μέλλον του. Μήπως είχε και αυτός κάποια ευθύνη για όσα τον βρήκαν; Ίσως στον απολογισμό του ο Ιωσήφ να κατηγορούσε τον εαυτό του. Μπορεί να τους είχε ερεθίσει με τη συμπεριφορά του. Δεν έπρεπε να τους διηγείται πράγματα που δεν μπορούσαν να δεχτούν. Ίσως έπρεπε να κάνει τα στραβά μάτια σε όσα έκαναν.

Ό,τι και να πούμε, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ο Ιωσήφ βρέθηκε στην Αίγυπτο, γιατί ο Θεός το σχεδίασε, και η Αίγυπτος ήταν τελικά γη ευλογίας για τον Ιωσήφ. Στην αρχή στο σπίτι του Πετεφρή και ύστερα, άδικα πάλι, στη φυλακή. Τέλος, στον θρόνο της Αιγύπτου, ο υψηλότερο αξιωματούχος μετά τον Φαραώ. Στην Αίγυπτο παντρεύτηκε, εκεί έκανε οικογένεια. Εκεί αυξήθηκε πνευματικά και υλικά. Εκεί υποδέχτηκε αργότερα τα αδέλφια του και τον πατέρα του όταν η πείνα εκπλήρωνε τα όνειρα του Ιωσήφ και επισφράγιζε τα αγαθά θεϊκά σχέδια για τη ζωή όλων.

Κάθε φορά που κάτι σπέρνει αμφιβολία μέσα μου και γύρω μου σκέφτομαι τα λόγια ενός ύμνου του Frederick Faber : «Νικάει αυτός που τάσσεται με τον Θεό, γι’ αυτόν δεν χάνεται καμιά ευκαιρία. Το θέλημα του Θεού είναι γι’ αυτόν γλυκύτερο, όταν υπερνικάει, κι ας είναι όποιο το κόστος. Η αρρώστια που εκείνος ευλογεί είναι για το καλό μας, και κάθε καλό, χωρίς ευλογία, είναι αρρώστια. Και είναι σωστό ό,τι φαντάζει λάθος, αν είναι μέσα στο γλυκό του το θέλημα».

«Τώρα, λοιπόν, δεν με αποστείλατε εσείς εδώ, αλλ' ο Θεός …»  Γένεση 45:8.