Τόσο δύσκολη η ησυχία;

 

Όταν δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να πω, σωπαίνω.

Όταν ο λόγος που επιτακτικά θέλει να βγει από το στόμα μου μεταφέρει δηλητήριο πίκρας, σύγχυσης και εξέγερσης, τον καταπίνω, έστω και με το ζόρι!

Όταν με τα λόγια μου θα δώσω άφθονη καύσιμη ύλη για να ανάψει η φωτιά των φιλονικιών και των μωρών συζητήσεων, δεν τα ξεστομίζω. Αν επιλέξω να εκφράσω τη γνώμη μου, θα το κάνω με σεβασμό, χωρίς προσβλητικά ή κακοπροαίρετα υπονοούμενα.

Όταν δίκαια αγανακτώ, ή νιώθω ότι θα εκραγώ, δεν τρέχω στα κοινωνικά δίκτυα, κάνοντας επικρίσεις ή επίδειξη νοημοσύνης. Καλύτερη είναι μια χρησιμότερη απασχόληση.  

«Έτσι και η γλώσσα, είναι μικρό μέλος, όμως, κομπάζει για μεγάλα πράγματα. Δέστε, λίγη φωτιά πόσο μεγάλη ύλη ανάβει· και η γλώσσα είναι φωτιά, ο κόσμος τής αδικίας. Έτσι, ανάμεσα στα μέλη μας, η γλώσσα είναι που μολύνει ολόκληρο το σώμα, και η οποία φλογίζει τον τροχό τού βίου, και φλογίζεται από τη γέεννα.  Επειδή, κάθε είδος θηρίων και πουλιών, ερπετών και θαλάσσιων όντων, δαμάζεται, και δαμάστηκε από την ανθρώπινη φύση· τη γλώσσα, όμως, κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να δαμάσει· είναι ασυγκράτητο κακό, γεμάτη από θανατηφόρο φάρμακο…» Ιάκωβος 3:5-8.